Η ΕΦΗΒΕΙΑ ΤΟΥ "VIRUS"

Μετά την πρεμιέρα του «Virus» στις 18 Ιανουαρίου στην οποία παραβρέθηκα, εξέφρασα την επιφύλαξή μου για το πόσο έτοιμη ήταν η όλη δουλειά ώστε να ξεκινήσει δημόσιες παραστάσεις.

Όπως πολλά στη ζωή, έτσι και το θέατρο δεν είναι αυτό που είναι σε μια δεδομένη στιγμή αλλά αυτό που μπορεί να γίνει. Έτσι ζω εγώ τη ζωή μου, ως Εξέλιξη. Όλα αυτό είναι, ό,τι μπορούν να γίνουν αν δε χτίσουμε τείχη, αν δε βάλουμε ωτοασπίδες στην κριτική και φρένο σ' ό,τι μας εξελίσσει. Όπως ο έφηβος κι η έφηβη με τον καιρό καταλαβαίνουν πως τα 69 σκουλαρίκια και τα μεγάλα λόγια δε θα τους στέψουν βασιλιάδες του κόσμου. Κι ούτε να αλλάξουν τον κόσμο θα τους βοηθήσει υπερβολή και θυμός κι ας είναι απόλυτα υγειές σ’ εκείνη τη φάση να υπερβάλλουν και να θυμώνουν. (Αν όταν μεγαλώσουν πια δεν το καταλάβουν, δικαίωμά τους κι αυτό αλλά μπαίνουν πλέον στην ειδική κατηγορία του γραφικού). Σ’ έναν έφηβο δε βλέπεις την ακμή στο πρόσωπο και το πατινάρισμα της φωνής που γλιστράει, κοιτάς και φαντάζεσαι αυτό που μπορεί να γίνει αν δε ρημάξει τη ζωή του κλείνοντας πόρτες και παράθυρα.

Αυτό νομίζω συνέβη και συμβαίνει στην παράσταση του «Virus». Ωριμάζει, φεύγουν τα περιττά «πλουμίδια», τα πλαστικά σκουλαρίκια μεταμφιεσμένα σε 69 κουραστικά αλλεπάλληλα μπλακ άουτ. Προς τιμήν του κυρίου Παραδείση, δεν έκλεισε την παράσταση, δεν είπε αυτό είναι και σ όποιον αρέσει. Άκουσε, ένιωσε και παρενέβη. Κι επέτρεψε και σε μένα να κάνω μια πρόβα και να κουρδίσω -στα περιθώρια που επιτρέπει μια πρόβα – το ρυθμό της παράστασης.

Είχε πολλές στιγμές καλές την τελευταία φορά που είδα το έργο, την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου. Εκείνη τη βραδιά παρακολούθησε την παράσταση και η κυρία Λένα Σαββά και μπήκε στον κόπο να γράψει μια μικρή κριτική την οποία παραθέτω πιο κάτω.
Και πάνω που ωριμάζει η παράσταση, τελειώνει... Αυτό είναι το Θέατρο: απ’ τα εφήμερα ίσως το ωραιότερο.

Όποιος θέλει να δει «την ενηλικίωσή της», θα είναι εκεί μέχρι 10 Μαρτίου. Κάθε Πέμπτη στις 21:00 και κάθε Σάββατο στις 18:00 στο θέατρο Altera Pars στη Μεγάλου Αλεξάνδρου 123 (κρατήσεις στο: viva.gr ή στα τηλ. 6983042463, 6983782678  ) 

Υ.Γ: Την κριτική μου έστειλε ένα παλιός φίλος, ο Δημήτρης Κοτσίφης που διαχειρίζεται ένα site, το All4fun.gr  που εμπεριέχει πολλή αγάπη για το Θέατρο και πολλές προσκλήσεις. Ευχαριστώ Δημήτρη.

                                       El Greco

Κριτική: Λένα Σαββά

«THE VIRUS Ή Το Μεθύσι του Νώε» του Γιάννη Λυμτσιούλη

Σκηνοθεσία Δημήτρης Παραδείσης

«Παρακολουθώντας τη ζωή σ' ένα χωριό της Θεσσαλίας, ένα χωριό από λάσπη και βαμβάκι ξετυλίγεται η ιστορία τριών οικογενειών. Ήθη και έθιμα, συνήθειες και πεποιθήσεις, η υποκριτική ηθική των μικρών χώρων. ΄Ενα έργο με γρήγορη και ζωντανή πλοκή, ντυμένο με υπέροχη μουσική κι εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Τα σκηνικά λιτά αλλά πολύ εκφραστικά ζωντανεύουν κομμάτια της ιστορίας τους όταν πέφτει επάνω τους το φως. Μετά αποσύρονται στη σιωπή τους. Παρά τους έντονους διαλόγους, αρκετές φορές ''είδα'' Αγγελοπουλικά τοπία. Θες η μουσική που θύμιζε Καραίνδρου, θες η σιωπή που έβγαινε απ' τις ηχηρές κουβέντες τους, θες τα βλέμματα με το άδειο από πίσω, σ' έκαναν να νοιώθεις πέρα απ' τη φασαρία, την αγωνιώδη προσπάθειά τους ν' αντιμετωπίσουν τη ζωή. Το φόβο τους μπροστά στο ξαφνικό που θα τους βρει απροετοίμαστους. Να «ψήσουν» τον παππού να τους γράψει το κτήμα, να εξασφαλίσουν τα ρούχα της κηδείας πριν το θάνατο, να βρουν μια θέση ανάμεσα στους συγχωριανούς τους. Τα τραγικά πρόσωπα της ιστορίας, δυο ποιητικά πρόσωπα. Ο μέθυσος παππούς κι ο τρελός του χωριού. Ο παππούς, η ειρηνική φιγούρα του χωριού με μια άπλετη τρυφερότητα για τους άλλους και μια ικανότητα επικοινωνίας που στερούνται οι νηφάλιοι. Ο παππούς θέλει τίποτα. Μόνο κρασί, επικοινωνία και τρυφερότητα. Ο τρελός είναι ο αντίποδάς του, το παιδί που τα θέλει όλα. Και το ποδήλατο και τη φωτογραφία κι όλα. Κορύφωση, η τελετή της κηδείας όπου όλα τα καταπιεσμένα «θέλω» όλα τα απωθημένα εκρήγνυνται για να ξαναφορέσουν σε λίγο τα υποκριτικά τους χαμόγελα και να συνεχιστεί η συνήθεια. Μια λέξη που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στη διάρκεια του έργου κι εδώ ισοδυναμεί με τον τρόπο να αντέχω τη ζωή. Η παράσταση έχει κι αποκορύφωμα. Ο παππούς επιστρέφει και χορεύει βαλς με την γυναίκα του ''γιού'' του. Η ζωή με το επέκεινα κοιτάζονται στα μάτια. Υπάρχει άραγε διαφορά; Υπάρχει διαχωρισμός ή τον βάζουμε εμείς επειδή -θύματα της συνήθειας- φοβόμαστε τις αλλαγές; Μια πολύ όμορφη, γεμάτη παράσταση με φίνα ''ρούχα'' [μουσική, σκηνοθεσία, σκηνικά, φωτισμούς]. Να μη ξεχάσω, οι ηθοποιοί δεν ήταν ηθοποιοί. Ήταν αγρότες της Θεσσαλίας που ήρθαν να παίξουν τον εαυτό τους. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζες.....»

.