Έγινε η Πρεμιέρα σε μια χώρα πολύ αγαπημένη, σε μια χώρα που τα φέρε έτσι η Ιστορία και σηκώνει βάρος δυσανάλογο του μεγέθους της. Η Κούβα, είναι ΚΟΥΒΑ, όχι ένα ακόμα νησί της Καραϊβικής.
36 άνθρωποι, ο καθένας ένας κόσμος, ο καθένας με τις ιδέες και την ιδεολογία του, όλοι όμως αγαπήσαμε τον τρόπο που αγαπάνε οι Κουβανοί τη ζωή, χωρίς να κάνουν μεγάλα όνειρα, (έκαναν μεγάλα όνειρα κάποτε αλλά τώρα…), θαυμάσαμε που ζουν σα σε σελίδα τού Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες, Μαγικός Ρεαλισμός παντού, κάθε μέρα με λίγη μουσική και λίγη τύχη, με λίγη αλήθεια και λίγη φαντασία, πάει, πέρασε η μέρα, γιατί αυτό είναι έτσι κι αλλιώς το όνειρο.
Δεν είναι ψέμα ότι ζητάνε στο δρόμο παρακεταμόλη αλλά ούτε είναι αλήθεια πως τους λείπουν τα φάρμακα που πραγματικά χρειάζονται. Όποιος αρρωστήσει στην Κούβα, έχει τα φάρμακα που χρειάζεται κι ας μην έχει τα χρήματα που απαιτούνται.
Τί τους λείπει (μεταξύ άλλων);
Η ελευθερία να χαπακωθούν με ό,τι να ‘ναι. Να αυτοσυνταγογραφούνται! Κατάφεραν πολλά οι καπιταλιστικές κοινωνίες όμως ήρθαν και τραγικές κατακτήσεις: π.χ όλοι να έχουμε το δικαίωμα να εξαρτηθούμε από φάρμακα που δε χρειαζόμαστε. Με ελάχιστο κόστος και ελάχιστο πονοκέφαλο να ρέει η παρακεταμολη, τα φαρμακεια να είναι Mega-Market και οι φαρμακευτικές εταιρείες Mega Παράγοντες των Οικονομιών.
Η Επανάσταση του 1959 δεν έφερε άφθονη παρακεταμόλη. Ούτε αφθονία σε αφρόλουτρα και σαμπουάν. Ούτε σε φαγητό, είναι αλήθεια κι αυτό. Η Επανάσταση του 1959 έχει ακόμα τόσους κραδασμούς και παρουσία παντού που μοιάζει να καταπίνει τη συνολική Ιστορία τής χώρας, σαν η Κούβα να ξεκίνησε να υπάρχει από το 1959.
Δώδεκα μέρες τώρα, προσπάθησα να δούμε ΚΑΙ πέρα την βαριά σκιά του Φιδελ.
Συμφωνήσαμε πως οι Κουβανοί, μέσα στην Ιστορική συνθήκη που απ’ τη μια έφτιαξαν κι απ’ την άλλη τους έτυχε, βρήκαν την ποιητικότερη άρνηση της πραγματικότητας. Αυτό είναι η Κούβα. Αυτό είναι για μένα ή Κούβα: μια ποιητική άρνηση της πραγματικότητας.
Μιλήσαμε για τους ιθαγενείς και τα δικά τους βήματα, τα δικά τους «μπάνια» στο νησί τα τελευταία 3000 χρόνια,
είδαμε τον Κολόμβο να φτάνει και να φεύγει ως παιδί του 1453,
είδαμε τους Ισπανούς να βαφτίζουν τη δουλεία.... encomienda,
είδαμε τα παιδιά των πλουσίων να έχουν όραμα Ελευθερίας για όλους, σπάσαμε στερεότυπα δηλαδή,
είδαμε τον Χοσέ Μαρτί να επιβεβαιώνει ότι η Ποίησή έχει θέση στην πολιτική, τον είδαμε να διαλέγεται ανάμεσα σε
1ος Πρόεδρος της Ελεύθερης Κούβας ή Ήρωας,
είδαμε τον Τσε έτσι όπως εγώ τον καταλαβαίνω
και πάνω απ’ όλα σπάσαμε το εμπάργκο με τη Δύναμη που έχει το Ανθρώπινο Ταλέντο και η Αγάπη προς τον τόπο που φύτρωσε... Μιλώ για την Αλήθεια Αλόνσο που με βοήθησε πολύ ως καταλύτης τού ταξιδιού να μιλήσω για την Πολιτική μιλώντας για την Τέχνη και την Ανθρώπινη Ανάγκη να πιστεύουμε πως μπορούμε να πετάξουμε και χωρίς φτερά, μόνο μ’ αυτά τα δύο πόδια και τα δύο χέρια που μας δόθηκαν.
Ευχαριστώ όλους τους «θεατές-πρωταγωνιστές» αυτής της πρεμιέρας. Συμφωνήσαμε πως το ταξίδι είναι σπίτι, δεν είναι ούτε όχημα, ούτε χρόνος... Είναι Κυρίως Χώρος... Χώρος που επιτρέπει στο χρόνο να γίνεται νερό και να περνάει…
Να ρθείτε στην Κούβα. Δεν είναι μια ακόμα χώρα για το βιογραφικό του ταξιδιώτη. Η Κούβα είναι η πιο Ποιητική Άρνηση της Πραγματικότητας.
No comments:
Post a Comment