ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ "ΟΛΟΧΡΥΣΟ ΣΠΕΡΜΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ" ΕΙΝΑΙ: ...

Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Βραβείων
"Ολόχρυσο Σπέρμα Λογοτεχνικό"
και "Χρυσό Χταπόδι Φωτογραφίας"  El Greco
ευχαριστεί από καρδιάς όλους όσους μπήκαν στον κόπο
είτε να σκαλίσουν φωτογραφίες, να διαλέξουν και να τις στείλουν
είτε να συλλέξουν λέξεις και εικόνες απ' τη Μνήμη τους, να τις βάλουν σε τάξη , να τις κάνουν κάνουν κείμενο και Ιστορία, προσωπική τους και προσωπική μου πια Ιστορία.

Τίποτα παραπάνω, "Προσωπικές Ιστορίες" παίζουμε εδώ.

Ανάμεσα απ' την "Ιστορία" του καθενός έβαλα εικόνες από παιχνίδια στη θάλασσα,
μνήμες στεγνής πετσέτας που ανοίγει σαν αγκαλιά, που γίνεται αγκαλιά...
Όλα έργα τού πολύ αγαπημένου μου ισπανού ζωγράφου,
του Σορόγια που τα καλοκαίρια του τα περνούσε με την οικογένειά του στο βορρά της Ισπανίας,
εκεί που τριγυρίζαμε εμείς φέτος και σχεδόν οικογένεια γίναμε.

Τώρα περνάμε στη 2η Φάση αυτού του πράματος που του 'ρθε του Προέδρου να κάνει,
αυτού του πράματος που πιο πολύ κι από Διαγωνισμός
χώρος Συνεύρεσης έως χώρος Συνοικεσίων είναι.

Τώρα πρέπει να ψηφίσετε εσείς.
Και οι φίλοι σας.
Μοιραστεί το,
Κοινοποιείστε ή στείλτε με μέιλ τη Δημοσίευση ετούτη εδώ και ενημερώστε τους φίλους σας αν θέλετε.
Ότι εδώ παίζουμε "Προσωπικές Ιστορίες"
Μπορεί να δουν ωραίες φωτογραφίες,
να διαβάσουν τρυφερά πράματα
να νιώσουν ενδεχομένως ότι υπάρχουν και ταξίδια δύο σε ένα,
το ένα το κλασικό, το Έξω μας,
με Παλάτια, Ναούς και ήρωες
και το άλλο το Μέσα μας,
το Προσωπικό,
του Αντι-ήρωα,
του Αγνωστικιστή
του Άστεγου
εαυτού μας.

Το Μέσα και το Έξω,
παράλληλα ταξίδια,
που τέμνονται όμως,
σπάνια αλλά τέμνονται σε Κάτι Στιγμές Σχέσης
έστω και με τη Μοναξιά μας.
Σχέση αρμονική με τη Μοναξιά μας τουλάχιστον,
γιατί αν δεν τα βρούμε ούτε μ' αυτή
βαρύς χειμώνας περιμένει.

Μέχρι ΚΑΙ την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου ψηφίζουμε. 

(Μπορούν να ψηφίσουν και οι φίλοι. Αρκεί να μπουν στον Κόπο να Διαβάσουν και να Δουν τις φωτογραφίες.)

Το να ψηφίσεις είναι πανεύκολο.

Θυμίζω:

Μέχρι και τις 28 Σεπτεμβρίου όλοι οι επισκέπτες
στο Ιστολόγιο 

 ή στη Σελίδα του  El Greco στο Facebook

θα μπορούν να ψηφίζουν και ν' αφήνουν το σχόλιο τους.

Οι βαθμοί θα  είναι ΔΥΟ:

Το 10

και το 12,

(εννοείται ακολουθείται η σίγουρη πεπατημένη της Γιουροβίζιον αλλά εδώ περνάμε κατ' ευθείαν στο 10 και στο περίφημο “12 πόιντς”.)

Ξαναεξηγώ: 

Γράφετε στο τέλος αυτή της Δημοσίευσης, στο χώρο των Σχολίων ...

π.χ:  (...) -... το 10 πάει στο κείμενο της-του.... (το όνομα του-της δημιουργού) με τον τίτλο ... (

και το 12 στο κείμενο του ..... με τίτλο...

Άρα: Όσοι δεν έχουν facebook γράφουν το ΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ (που δίνουν το 10άρι και πού το 12άρι τους) καθώς και το Σχόλιό τους ΕΔΩ... κάτω... στο τέλος αυτής της δημοσίευσης.

Όσοι έχουν facebook  πάνε εδώ και κάνουν ακρίβώς το ίδιο.

Και μετά...

Μετά έρχεται η 3η Φάση που θα παρέμβει η Επιτροπή με τον γνωστό της Πρόεδρο ώστε να δει όσα προκρίθηκαν από τις ψήφους τις δικές σας κι ανάμεσα απ' αυτά να διαλέξει παίρνοντας την Ευθύνη της Κρίσης της.

Και μετά;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Ω μετά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μετά έρχεται  4η Φάση η Ανακοίνωση των Αποτελεσμάτων με όλα τα Δώρα, όλα όσα θα έχουν μέχρι τότε διευκρινιστεί.

Η Ανακοίνωση των Αποτελεσμάτων θα γίνει στο Μεγάλο Γκαλά (κάτι έχει στο μυαλό του ο Πρόεδρος),

live θα ανακοινωθούν, ζωντανά ολοζώντανα, δια στόματος του Προέδρου στο γνωστό θυμίζουμε  Στέκι της Αδερφής του El Greco: HARVEST (Όπου επίσης θυμίζουμε πρέπει να πηγαίνετε 2 φορές την εβδομάδα. Τρίτες για φαγητό-κρασί  και Πέμπτες για Καφέ. Αν χρειαστεί και έξτρα μέρα θα ενημερωθείτε.)

Πότε θα γίνει το Μεγκάλο Γκαλά κύριε Γιάννη;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Ιδέα δεν έχει ο κ. Γιάννης. Ο El Greco τ' αποφασίζει αυτά.


Σύντομα όμως, σε Νέα Δημοσίευση θα ανακοινώσει την απόφασή του. Μαζί και άλλα. Πολλά.

Για την ώρα δουλειά:

έχουμε να κρίνουμε με
Κριτήρια,
Αίσθηση
και Αισθητική
τη Φωτογραφική Ματιά
αλλά και την Έκφραση μέσω Λέξεων

όσων αποφάσισαν να μπουν στο Παιχνίδι, να ανταποκριθούν στο Κάλεσμα του El Greco.

Μέσα στην εβδομάδα θα ακολουθήσει η Δημοσίευση με τις υποψηφιότητες "για το "Χρυσό Χταπόδι" Φωτογραφίας.

Η Σειρά Δημοσίευσης είναι η σειρά με την οποία έφτασαν οι Υποψηφιότητες στο μέιλ του Προέδρου. Εάν λείπει κάποιο κείμενο, επειδή δεν υπήρξε καμιά λογοκρισία, παρακαλώ ενημερώστε.

Οι Υποψηφιότητες για το Βραβείο "Ολόχρυσο Σπέρμα Λογοτεχνικό" είναι:  

1)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝΙΔΗΣ

Λεπτομέρειες και μια κρυφή στο πίνακα του Πικασό «Γκερνίκα»
---------------------------------------------------------------------------
Ποιος είδε…
Βροχή αντί νερό
 να πέφτει σπέρμα,
να μουλιάζει η ψυχή
και  ύστερα το δέρμα.
 Βάσκους
 να μετακινούνε βράχους,
δυο Μαρίες
 να δέρνουν ταυρομάχους.
Γλάρους
κόκκινους, πράσινους και άσπρους
να πετούν ανάμεσα
 σε καθεδρικούς και φάρους.
 Ιεροεξεταστές
μες τη βροχή χωρίς ομπρέλες
να καταπίνουνε
άσπρες πράσινες και κόκκινες κορδέλες.
Ποιος είδε…
μες τη ζωγραφιά  «Γκερνίκα»
το «εν τούτω νίκα»
 το χταπόδι λάβαρο,
στο λαιμό αλόγου τυλιγμένο
με σπέρμα  μυστικά ζωγραφισμένο
και στο κέρατο του ταύρου
μια ταμπελίτσα κρεμασμένη
με τίτλο εκδρομής να περιμένει…


Με το μάγο  ξεναγό
 Γιάννη  Λυμτσιούλη
2014 μέσα του Ιούλη.

Κύπρος,

2) 

Μαρία Αυλωνίτη

 «ΛΙΜΑΝΙ»

Όταν γυρνάω από διακοπές
κανέναν να μη βλέπω.
Τοπία, γεύσεις, μουσικές,
μ’αυτά θέλω να μένω.
Γέλια, φιλίες, ανεμελιά,
σ’ένα μπουκάλι Πόρτο θα σφραγίσω
την παγωμένη μοναξιά,
της πόλης,
να ξορκίσω.


Κέρκυρα

3)

Στέφη Τσουπάκη

"Eυχή στη θεά Μari..."


Eυχή στη θεά Μari, στη Santina της Covadonga, και σ’ όποιο ξωτικό της θάλασσας και των δασών μ’ ακούει :
«Θέλω να καταφέρω να περπατήσω ξανά πάνω στ’ αξέχαστα βήματα του ταξιδιού που πλούτισε την καρδιά και το νου μου,  το καλοκαίρι του 2014.
Να ξαναδώ και να χαιρετίσω ό τι αιχμαλώτισε το βλέμμα μου και μου ξύπνησε συναισθήματα.
Τα γλυπτά του Txillida ποτισμένα απ την αρμύρα της θάλασσας κρυμμένα μακρυά απ τα φώτα της κοσμικής Donostia. Την  Ιkurrina ν ανεμίζει στα μπαλκόνια καθώς και κείνα τα ασπρόμαυρα λάβαρα με τις 7 βασκικές περιοχές ενωμένες και το Gora Euskadi καταμεσής. Τον λουλουδένιο Ρuppy που φυλάει το μουσείο-στολίδι στο ξαναγεννημένο Bilbao. Tους ευγενικούς ταύρους  στην Παμπλόνα, με το λυπημένο βλέμμα, ταγμένους να συνεχίσουν μια άχαρη παράδοση στη βακχική γιορτή του St. Fermin. Να βρεθώ εκεί την τελευταία βραδυά και να τραγουδήσω κι εγώ δακρυσμένη «Pobre de mi…» μ ένα κεράκι στο χέρι.
Τον κουλουριασμένο βίσωνα που γέννησε η ευαισθησία ενός πρωτόγονου σπηλαιάνθρωπου των βουνών της Cantabria στο διάλειμμα του κυνηγιού και του αγώνα για επιβίωση .
Όλες τις ακοίμητες μορφές που μαζεύουν χάδια στους δρόμους του Οviedo, με μια μικρή αδυναμία στον  ιδιαίτερο βασιλιά Alfonso (El Casto), που έδωσε εθνική ταυτότητα στους Αστουριάνους  ζώντας την σκληρή ζωή του πολεμιστή και του αγίου.
Τον βασιλιά Πελάγιο ν' αγναντεύει τη θάλασσα απ' την Cimadevilla, στη Gijon των ψαράδων.
Τα σπίτια-καράβια και το γέρικο φάρο της La Coruna που στο μυαλό μου καταγράφηκε σαν   μνημείο-κληρονομιά της μεγάλης Κέλτικης οικογένειας .
Η χαμηλή παλίρροια του Ribadeo να ξεγυμνώνει μαζί με τα βράχια της ακτής και την ψυχή μου και η ομίχλη στις βουνοκορφές των Αστούριας να με τυλίξει ξανά στοργικά μαζί με λίμνες και βοσκοτόπια.
Στον αέρα να παίζει πότε txistu ρυθμικό, πότε μια gaita μελαγχολική, πότε η κιθαρίτσα του Iparraguirre ν ακούγεται στο “Gernicaco Arbola”, της βασκικής μνήμης.
Μαζί μου να συμπορεύονται ο μεγάλος φιλόσοφος Miguel που δεν τον ένοιαζε να νικά μα να πείθει με λογική ,  ο Gaspar Melhor, η  Clara,  η Victoria , η Dolores και, μέσα από κουβέντες και  γύρους patxaran,  να ζεσταίνουμε τις καρδιές μας στην φωτιά των υψηλών ιδανικών και των δυνατών οραμάτων. Τότε περίσσευαν , τώρα τι έχει απομείνει ?
Κι έτσι,  μέσα από συγκινήσεις και γλυκειά προσμονή,  να φτάσω ξανά στην αλλοτινή Ιθάκη των προσκυνητών του Μεσαίωνα , έτοιμη να γευτώ τη δόξα που φέρνει κάθε μακρύς και δύσκολος δρόμος.
Η ώρα νάναι «2 ακριβώς» και η Maruxa με την   Coralia Fantino οι αγαπημένες μου οικοδέσποινες της πόλης , ντυμένες με τα πολύχρωμα τους  να με περιμένουν στο παρκάκι χαμογελαστές, με κόκκινα χείλη  και να με πάνε μέσα απ τα στενά, στη μεγάλη πλατεία κάτω απ την βαρειά σκιά του επιβλητικού ναού του Santiago de Compostella,  εκεί που όλοι ένιωθαν δυνατοί, ευλογημένοι, αναγεννημένοι.»
Δυστυχώς, το να εστιάσω σ ένα πράγμα είναι για μένα πράγμα αδύνατο. Δεν έχω σταματήσει από τότε να σκέφτομαι και να ψάχνω όλα τα παραπάνω και άλλα ακόμη που συνάντησα επί ίσοις όροις , γιατί όλα είχαν από ένα ειδικό βάρος απίστευτο.                           Τοπία, ιστορία, κουλτούρα, προσωπικότητες  για πολλή σκέψη και ανάλυση.
Και,  άσχετα αν η Μari μ ακούει ή όχι , η επιστροφή μου στα μέρη εκείνα  είναι ήδη αποφασισμένη από καιρό.
Γιάννη μου,  Νετάκι,  φίλοι και συνταξιδιώτες, ευχαριστώ για την υπομονή σας.

Στέφη 10/9/2014

  

4)

Βιβή Ζεφείρη


Ο Δημιουργός αποφάσισε να γίνει Νώε και να φτιάξει τέσσερις κιβωτούς!!!
   Στην πρώτη κιβωτό " πειραματόζωο"συμμετείχα και εγώ μαζί με την αγάπη μου.
   Πλεύσαμε στο άγνωστο όσον αφορά τους συγκατοίκους μας σ΄αυτό το ταξίδι, όμως από την πρώτη μέρα που χτυπηθήκαμε σαν χταπόδια και βγήκαν τα σπέρματα από το σάκο νοιώσαμε ότι, όλα μα όλα, είμασταν το ίδιο γερά και υγιή.
   Αυτό όμως ήταν αποτέλεσμα του Δημιουργού - Νώε - Κάπτεν Τζων!!!
   Η αύρα του, η αγάπη του, η ασφάλεια, η σιγουριά και η δύναμή του, μας έκαναν να αφεθούμε και να νοιώσουμε όλα τα καλά του κόσμου: Βουνά, πόλεις, ωκεανούς, γλάρους, ταύρους και πιο πολύ την αγάπη και καλοσύνη που έχει ο κάθε άνθρωπος και που τις πιο πολλές φορές κρατάει μέσα του.    Έτσι λοιπόν όλα αυτά ξεχύθηκαν και μας έλουσαν όλους και μας έκαναν να αγκαλιαστούμε όλοι μαζί,
   Ένα μικρό θαύμα!!!
   Κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή αλλά πάντα ζεστή και χαρούμενη υπό την σκέπη του Δημιουργού - Νώε που ήταν το αντιβιοτικό μας!!!
   Πολύ ισχυρό αντιβιοτικό!!!
    Ένα μικρό θαύμα!!!
   Δημιούργησε ένα μικρό χωριό με λίγους κατοίκους αλλά αγαπημένους, ευαίσθητους, γελαστούς, ομιλητικούς, χαρούμενους.
    Ένα μικρό θαύμα!!!
    Ο Νώε μεθυσμένος {ελπίζω}!!!! για το μικρό του θαύμα!!!
    Αξέχαστη φατσούλα!!!
    Να είναι πάντα καλά, να δημιουργεί, να ενώνει τους ανθρώπους!!!
    Το χάρισμά του να είναι παντοτινό!!!
    Η αγκαλιά του γεμάτη και η καρδιά του δυνατή και ζεστή!!!
    Ευχαριστούμε κάπτεν και καλή αντάμωση για ένα μεθύσι ακόμα!!!
Υ.Γ. 1. Δύο αξέχαστες στιγμές: Το τάισμα των γλάρων!!!
                                                  Το αγκάλιασμα σε αργή φάση με τον Δημιουργό στον καθεδρικό του                                                     ωκεανού!!!
Υ.Γ.2. Χρησιμοποιώ και λόγια του Δημιουργού!!!

 Με αγάπη Βιβή

5)

Πέπη Ξεναρίου

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

Επειδή ίσως κάποια πράγματα θεραπεύονται ταξιδεύοντας, διαβάζοντας ή γράφοντας…

«Το να προτείνετε σε κάποιον να είναι άλλος, να γίνει άλλος, ισοδυναμεί με να του προτείνεται να πάψει να είναι ο εαυτός του. Ο κάθε άνθρωπος υπερασπίζεται την προσωπικότητά του και δεν δέχεται να αλλάξει τον τρόπο που σκέπτεται ή αισθάνεται παρά μόνο στο μέτρο που μπορεί η αλλαγή αυτή να ενσωματωθεί στην ενότητα του πνεύματος του και να ενταχθεί στη συνέχεια του στο μέτρο που μπορεί να εναρμονιστεί και να γίνει ένα με το υπόλοιπο μέρος του τρόπου του να είναι, να σκέπτεται και να αισθάνεται και να συνυφανθεί με τις αναμνήσεις του. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε ούτε από έναν άνθρωπο , ούτε από έναν λαό – ένας λαός υπό μία έννοια είναι επίσης ένας άνθρωπος- μια μεταμόρφωση η οποία διαρρηγνύει την ενότητα και τη συνέχεια του προσώπου του. Μπορούμε να τον αλλάξουμε κατά πολύ, μέσα στα όρια όμως της συνέχειας του.
Είναι βέβαιο ότι συμβαίνει σε ορισμένα άτομα αυτό που καλείται αλλαγή προσωπικότητας, πρόκειται όμως για παθολογική περίπτωση και ως τέτοια μελετάται από τους φρενολόγους. Στις αλλαγές αυτές προσωπικότητας, η μνήμη, βάσει της προσωπικότητας, σωριάζεται εξ ολοκλήρου σε ερείπια και δεν απομένει στον άμοιρο πάσχοντα, ως υπόστρωμα ατομικής -αλλά όχι προσωπικής- συνέχειας παρά μόνο ο φυσικός οργανισμός .Μια παρόμοια πάθηση ισοδυναμεί με θάνατο για το υποκείμενο το οποίο πάσχει απ΄αυτήν…»

Μικελ  ντε Ουναμούνο  «Το τραγικό αίσθημα της ζωής»

Μια ορχήστρα ταξιδεύει στο χωροχρόνο…

Κεφ1ο : Το χρώμα της άμμου

Το αεροπλάνο απογειώνεται. Σύντομες γνωριμίες περιτυλίγματος στο αεροδρόμιο. Αποσκευές με εικασίες: ό,τι μπορεί να σου πει η θήκη ενός μουσικού οργάνου. Αναμονή ενός «γνώριμου» ή όχι αγνώστου. Άφιξη και αλλαγή διάστασης. Καλωσήρθατε στη μηχανή του χωροχρόνου, διαλαλεί ένας καπουτσίνος που κυκλοφορεί και σε εσπρέσο. Τα νέα μέλη της ορχήστρας κοιτούν με δυσπιστία, τα παλιά χαμογελούν.

Στάση πρώτη: Ο αέρας του Ατλαντικού διώχνει λένε το τζετλαγκ…λένε.. Ο μαέστρος ανιχνεύει τα όργανα . Ελέγχει ήχους παλιούς και καινούριους και δίνει χρόνο για τις πρώτες τυχαίες ή μη συγχορδίες. Gulas de gambas & bacalao con pimiento.
Ξεκούραση για ανασύνταξη και πρώτη περιπλάνηση στη θέα και στα σοκάκια γύρω από το αρχοντικό θέατρο με τα δύο ονόματα. Δρόμος ανάμεσα σε δυο ναούς, σε δυο πνευματικούς κόσμους, έναν παλιό κι έναν καινούριο. Στη μέση το ανθρώπινο. Η όραση και η γεύση στο προσκήνιο. Πρώτες ομάδες χαλαρών αυτοσχεδιασμών ποτισμένων με ribera.Ο μαέστρος παρακολουθεί…

Κεφ 2ο: Λευκό

Ώρα πρώτη .Ιστορία της τέχνης για αρχάριους και παιδιά σ΄ένα παιχνίδι χαρτονομισμάτων.
Ώρα δεύτερη. Η πρώτη φωτογραφία της ορχήστρας για αντιπαραβολή. Πριν και μετά… Λευκή σύνθεση κι ένας έμπειρος σε τέτοιου τύπου ταξίδια μαύρος κύκνος, πάνω σ’ ένα πολύχρωμο χαλί με θέα τη θάλασσα.
Ώρα τρίτη. Ώρα για το χτένισμα των ήχων... Ο Chillida αναλαμβάνει να ξεμπερδέψει τις χορδές, να τους δώσει το πρώτο μήνυμα: δεν είναι μια τυχαία ορχήστρα, χρειάζεται καλό συντονισμό, κούρδισμα και πολλή δουλειά…- Δεν θα’ χετε χρόνο ούτε ν’ αναπνεύσετε γι’ αυτό ρουφήξτε τώρα όσο αέρα σας χρειάζεται…

Μετά το χτένισμα των χορδών, οξείδωση…να φύγουν οι σκουριές, να γυαλιστούν οι χορδές… Γαλλική Βασκία…αέριο που διαχέεται χωρίς σύνορα…Ο μαέστρος τονίζει ότι σε τούτη εδώ την ορχήστρα έχει πολύ μεγάλη σημασία η χειρουργική ακρίβεια της εκτέλεσης του έργου καθώς απευθύνεται σε πολύ εξασκημένα  αυτιά…Στην πόρτα του καζίνου μια αφίσα ροκ συναυλίας με διαβολική μορφή μας βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα…Πορεία παραλιακή, μάθημα κοινωνιολογίας; Ακριβά αυτοκίνητα, μυκονιάτικος συνωστισμός του δήθεν, ο Ατλαντικός καλεί αλλά δεν είναι το κατάλληλο μέρος για βουτιές. Μας περιμένει η Παναγία των Βράχων.
Αυτή που γυρνά την πλάτη στη βιτρίνα του κόσμου και κοιτάζει κατάματα το πέλαγο. Ηπειρώτικα γεφύρια ατενίζουν θάλασσες και βράχια που αφρίζουν στα πόδια τους. Βαδίζουμε στο συρματόσκοινο κι ο Ατλαντικός από κάτω ασπρίζει χωρίς έλεος. Πριν τη πύλη του βράχου ένας ζωγράφος αποτυπώνει χρώματα που αποσπούν την προσοχή. Πάνω στο πέτρινο τούνελ η Παναγιά κοιτάζει δεξιά της τους τρεις ξύλινους σταυρούς. Συναίσθημα βαθύ σαν κονιάκ στο περίβολο νεκροταφείου. Που πάει αυτός ο ωκεανός; Επιστροφή στους ομαδικούς αυτοσχεδιασμούς για επανασυντονισμό. Βάσκικη μπύρα και κοτόπουλο, καφέδες και γλυκά, συζήτηση για την αξιοπρέπεια της φυσικής φθοράς και του θανάτου. Αναχώρηση.

Μέρες ατέλειωτες, στροφές του χρόνου με πολύτιμα δώρα. Ο μαέστρος παρουσιάζει όνειρα μελλοντικών κονσέρτων. Η ορχήστρα χρειάζεται όραμα και έμπνευση για να συντονιστεί. Μέλι και αίμα μας αποβιβάζουν στο φως, σ’ένα φως παιδικό με παιχνίδια, συντριβάνια σε καντίνες με θαλασσινά, πειρατικά σπήλαια γεμάτα ζαχαρωτούς θησαυρούς και υπερμεγέθη χταπόδια. Φευγαλέα ματιά σε μια χρωματιστή μικρή Βενετία με ανδρειώτες ναυτικούς και γεύση από αναφιώτικη ιστορία. Στην επιστροφή παγωτό χωνάκι, μακαρον ατομικά ή για δώρα, ναι και όχι αναμνηστικά, σημειωματάρια , κάρτες ζωγράφων και το ημίφως μιας λειτουργίας κάτω από τους αυλούς ενός εκκλησιαστικού οργάνου που μόλις πρόλαβε να παίξει.
Επανάληψη πριν την αλλαγή κομματιού. Καφές στην πλατεία θεάτρου κάτω από τα αριθμημένα θεωρεία. Μικρές και μεγάλες ομάδες συγχορδίζονται. Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι . Επιστροφή.

Κεφ. 3ο: Κόκκινο- Μαύρο

Ιρούνια με συννεφιά και ψύχρα. Πορφυρόλευκη φιέστα θανάτου. Φάτσα κάρτα. Η πόλη μυρίζει ξενύχτι, αλκοόλ και θράσος. Στην πλατεία γιγαντοοθόνες και σκηνές για την απογευματινή μύηση των παιδιών στα ταυροκαθάψια. Στη γωνιά του πρασινοκόκκινου οι ξύλινες πόρτες ανοίγουν. Η αδρεναλίνη στην κορυφή ενός τριώροφου κοιτά μεθυσμένη το κενό του απέραντου πλήθους, Στο ραντεβού με το Χέμινγουέι κανείς δεν βλέπει το καρφί μιας μνήμης που μάτωσε τον τοίχο. Τα πρώτα αναμνηστικά για τα παιδιά  και μια μπόινα για να θυμίζει ότι ο θάνατος, ο έρωτας και η επανάσταση είναι τρεις εκδοχές του ίδιου χρώματος. Ο καιρός ψύχρανε απ’ το μεθύσι. Ζακέτα. Κατά προτίμηση μαύρη. Επιθυμία για τζαζ κονιάκ σε μπιστρό της Βιτόρια. Ψιλοβρέχει…με παροδικές απώλειες…Η ορχήστρα επιστρέφει στη θέση της και οι πρόβες συνεχίζονται…
Βροχή. Οι σημαίες αλλάζουν …Καταφύγιο για καφέ και σάντουιτς ανασκαλεύοντας παιδικές αναμνήσεις…Ραντεβού για την ανάβαση…Ο μαέστρος ανελέητος …Σε τέτοιες ορχήστρες ούτε παίζεις ούτε ακούς κατ’επιλογήν…Δρόμοι παλιοί …ξύλινοι γεμάτοι λουλούδια κι επαγγέλματα. Ο χρόνος γελά καθώς πετά στο σκηνικό δυο κυλιόμενες …διπλό τόλουπ και προσγείωση σ΄ένα γκράφιτι που μιλά για την ελευθερία του λόγου έξω από ένα σχολείο. Τέχνη πίσω από τα κάγκελά κι επιστήμη στο δρόμο με ρούχα αραβικά. Paz en la Guerra,η συγκεκριμένη εκκλησία δεν δέχεται επισκέπτες. Σουρουπώνει. Γκράφιτι και δειλά φωτάκια σαν κεριά … στις κατακόμβες της πόλης κάτω από το δρόμο. Αναχώρηση;

Βράδιασε …ο αυλός του  Iparagirre μας οδηγεί σε κάτι παλιές αποθήκες .Πριν και μετά προσόψεις εξουσίας και χρήματος κι ανάμεσά τους ένας lehendakari. Μας ρουφάει μια μαύρη τρύπα…Από πάνω δελφίνια χορεύουν στο νερό , δίπλα εύκαμπτες κολόνες από πλαστελίνη κι ένας τεράστιος μαγνήτης από εκρήξεις του ηλιακού στέμματος…στην έξοδο ένα κοσμικό μοντέλο…στο θέατρο κάποιοι γιουχάρουν, στη γέφυρα της Ρίας βρέχει. Ασυντόνιστες προσπάθειες εξεύρευσης στέγης και τροφής …γεύμα χαμένο στη μετάφραση…σκέψεων και γεύσεων…ευτυχώς όχι και επιστροφής. Η βροχή κόπασε και τα φώτα αντανακλούν γλυκά στα νερά της Ρίας


Κεφ 4ο: Πράσινο- Κόκκινο

Πρωινό ξύπνημα με θέα που ζαλίζει. Μπροστά απλώνεται η πόλη. Αν απλώσεις το χέρι σου ακουμπάς το διαπλανητικό σταθμό του Gugenheim. Ένα κάστρο του μέλλοντος φτιαγμένο από ψηφίδες τιτανίου, που αναδύονται και βυθίζονται ταυτόχρονα, συμπαγές έντομο με τη μορφή ιστιοφόρου που ετοιμάζεται να πετάξει και ισορροπεί πάνω στην ημιτελή διαδρομή προς τον ουρανό…Στην είσοδο του ο Pappy, παιδική υπενθύμιση ανθρώπινης ματαιοδοξίας… Αποσκευές και περιτυλίγματα στην είσοδο ενός ναού με ασύλληπτο μέχρι τότε για τη φαντασία θόλο. Στασίδια από ξύλο, γυαλί και μέταλλο, στο εξομολογητήριο ψηφιακά δάκρυα από νέον κυλούν από τον ουρανό…Είναι δικός μας ο ναός , δηλώνει η βάσκα ξεναγός και είναι σαν να μας αποκαλύπτει το μεγάλο μυστικό αυτής της πρόβας: Που βρισκόμαστε. Στο εσωτερικό μιας χρονομηχανής που μας καταπίνει σαν φίδι και μας ξερνά σ’ ένα τεράστιο ξύλινο βαρέλι που κανείς δεν μπορεί να σταθεί με την πλάτη στον τοίχο…Δεν χρειάζεται να καταλάβεις, φωνάζει ο χρόνος και η ορχήστρα χωρίζεται…
Πνευστά, έγχορδα…άλλοι με πρόγραμμα και άλλοι ελεύθερο θέμα…Αλλαγή επιπέδου με δυσκολία. Ένας αόρατος ήλιος με σκοινένιες ακτίνες που καρφώνονται στα βότσαλα μιας φανταστικής παραλίας μας απογειώνει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας: κατσαρολικά, τραπέζια, καρέκλες υπερίπτανται και κολλούν στον πλαϊνό τοίχο. Μια σκάλα συνάντησης και στο βάθος αρχαία τραγωδία. Η Γιόκο-Μήδεια- Ελλάδα ενός Πελοποννησιακού πολέμου με μαύρα, γονατιστή δολοφονεί τα παιδιά της και καλεί το πλήθος να διαμελίσει τα ιμάτια της με ένα ψαλίδι για να λυτρωθεί…
Κάθοδος..στην ψυχή του καλλιτέχνη…μπλέ περίοδος , μαύρη περίοδος…Ο Μπράκ ζωγραφίζει την τέταρτη διάσταση …Χρόνος προφίλ κι ανφάς…Αναμνηστικά ..Στην έξοδο μια τρομαχτική αράχνη κοιτά απειλητικά τα γυαλιστερά υπερμεγέθη λουλούδια στα πλάι …Μαζεύουμε τις αποσκευές…
Στο πούλμαν η πρώτη μουσική ενορχήστρωση σε κόκκινο μαύρο…Όπερα με λιμπρέτο σε εουσκέρα: jaleo, al alba…Δημοκρατία κι Επανάσταση , απαγορευμένες γλώσσες…νεολαία που κρεμά στο δωμάτιο της την αφίσα του Ετσεβαράτα. Ένας κβαντικός λύκος, κατά κόσμον Μιγκελ, μας παραμονεύει μέσα και έξω από το κουτί της γάτας, κριτής και κρινόμενος, επαναστάτης και προδότης, επικυρηγμένη προσωπικότητα εκτός κόσμου…Πασιονάριες- μάγισσες  που ξεπερνούν τον εαυτό τους και την εποχή τους για να βουλιάξουν στο ερωτηματικό μιας ιστορίας που προσπαθεί να ερμηνεύσει τα πολλαπλά είδωλα του Φερνάντο…Διάλειμμα για πααέγια, χαμόν με πεπόνι, καφέ και γλυκό. Σκαλωσιά ανηφορική περνά ανάμεσα από δύο σχολεία…Ακούγεται το κουδούνι , να συγκεντρωθούν όσοι χάνονται… Πάρκο των Εθνών και της Ειρήνης. Ο Kehlmann δίνει το λόγο στον Χούμπολτ και τον Γκάους … «Μέτρηση του Κόσμου» της γης και του μυαλού στα σύνορά τους…Τα ρυάκια οδηγούν σ’ένα παράθυρο. Ο Chillida παρακολουθεί δυο παιδιά που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν για να δουν τη δική του θέα…
Είσοδος… χάνεται στα βάθη της ιστορίας που κρύβει κάτω από το μαξιλάρι της  την ελπίδα της βελανιδιάς και μπαίνει στη βιβλιοθήκη. Ο Ipparagirre παίζει φωτίζοντας τα χρωματιστά παράθυρα των θεϊκών εντολών. Κοινοβούλιο του Υπαρκτού; Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας κοιτούν από ψηλά κι ανάμεσά τους ένα παιδί από αυτά που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα …Φως. Δυο βελανιδιές μας περιμένουν …η μια σε αρχαιοελληνικό κουβούκλιο κι άλλη μπροστά  από τα Προπύλαια…Σε ποιαν άραγε ορκίζεται ο Βασιλιάς;
Δρόμος κατηφορικός, πολύ κατηφορικός… Ισπανικός Εμφύλιος Το σύμβολο βομβαρδίζεται. Οι σειρήνες ουρλιάζουν …χέρια πόδια , κεφάλια μαχαίρια, λάμπες σπαθιά, θρύψαλα μιας κοινωνίας και μιας εποχής που ψάχνει να βρει ένα χέρι να θάψει… Ένα μάτι στο παράθυρο βλέπει την αντανάκλασή της σ’ όλα τα μέρη του κόσμου…

? στάση στο πουθενά…ένα κρεβάτι παραπληγικού παρκάρει στο δρόμο…ο Πουτσίνι μας κρατά απ’ το χέρι και μας κατεβάζει τόσα σκαλοπάτια που η μνήμη αδυνατεί να συγκρατήσει…πορεία υποθαλάσσια, υφάλων χτισμένων από κοχύλια, από πάνω λαμπιρίζει η θάλασσα …η ορχήστρα εμβαπτίζεται…

?στάση για τσιγάρο…στην άκρη του κόλπου ένα κουνούπι ρουφά τη μέλανα χολή  αυτής της μπάλας …μα μέσα βαθιά προφυλαγμένο ένα ορθογώνιο καταφύγιο  ελευθερίας μεταξύ θάλασσας και ουρανού…το πρωί βουτιά άπνοιας και το βράδυ συνομιλία με τη ζώνη του Ωρίωνα


Κεφ 5ο: Γκρί

Ο  Μαρθελίνο, ο Πικάσο και  κάτι  παιδικά μάτια  παρατηρούν τον τρούλο… Ο Καββαδίας ξυπνά την ώρα που σταματά ο πολιτισμός ….. Απλώνει το χέρι του και με το δάκτυλο ψηλαφεί τα χρώματα, τις χαραγματιές των βράχων την πρώτη στιγμή της τέχνης. Στην είσοδο ψηφιακές παραισθήσεις μιας άλλης ζωής μαζί μ’ένα σκηνικό από ξύλο, στάχτη και καρπούς. Το πραγματικό σπήλαιο για ελάχιστους , η μαγεία για λίγο περισσότερους…
Μύηση από τον Άνθρωπο 35.000 χρόνια πριν… Habilis, Neaderdalensis, Erectus, Sapiens…σχετικότητα του χώρου, ζούγκλες, παγετώνες, ανακάλυψη της φωτιάς, εργαλεία συνεχούς πορείας στο χρόνο…πρωτόγονοι αυλοί βουτηγμένοι στο καρμίν του αιματίτη, την ώχρα και το κάρβουνο…

……………………………………………………. …



υ.γ. τελικά ούτε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, ούτε σύννεφα με παντελόνια είμαστε …μόνο κάτι αέριοι κρύσταλλοι μνήμης που δίνουν την αίσθηση ότι σχηματίζουν το συμπαγές δακτυλίδι του Κρόνου…

Πέπυ

6)

Αλεξία Νικολάου

                              Ταξίδι δίχως τέλος


                         Ήταν 7 του Αυγούστου
                            κοντά της Παναγίας
                         στην Ισπανία πήγαμε
                            και έγινε της ταυρομαχίας !

                         Ο Γιάννης ήταν αρχηγός
                             κρατούσε τα ηνία
                          κ΄εμείς από πίσω του
                             κοιτούσαμε με μανία !

                         Πέρα δώθε μας γυρνούσε
                            και συνέχεια μας μιλούσε
                         αν περνάμε όλοι καλά
                            ή αν θέλουμε να βάλουμε ακουστικά!

                          Τη μια φορά στα κόκκινα
                                την άλλη στα λευκά
                          μ΄αυτά που ΄κάναν θραύση
                                ήταν πάντα τα χρωματιστά !
                 
                          Εκείνος μας καμάρωνε
                               με δόξα και με χάρη
                          κ΄ο Παναγιώτης κοίταγε
                               συνέχεια το φεγγάρι !

                         Μήπως θα είχε συννεφιά ;
                             Μήπως θα είχε λιακάδα ;
                          Το τάμπλετ πάντα έδειχνε
                             μονίμως φεγγαράδα !

                        Γι΄αυτό λοιπόν αποφασίσαμε
                            τη βόλτα με τους γλάρους
                        ταϊζοντάς τους από κοντά
                            και δίπλα από τους φάρους !

                       Έτσι λοιπόν περνούσανε
                           οι μέρες δίχως τέλος
                        χωρίς εντάσεις – τσακωμούς
                           μόνο γεμάτες έρως !

                                             
                       Σαν Ντιάγκο προσκυνήσαμε
                             να εξαγνυστούν τα πάθη
                        μα δυστυχώς κυλήσαμε
                             στα ίδια πάντα λάθη !

                       Για Μπιλμπάο ξεκινήσαμε
                             Οπόρτο καταλήξαμε
                       Χιχόν , Οβιέδο ερωτευτήκαμε
                              κ΄όλοι μαζί ξαναγεννηθήκαμε !!!

7) 

Σοφία Σούγελα


"Αγαπητέ El Greco,

Αν και δε μου δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψω με κανένα από τα τέσσερα πλοκάμια αυτού του χταποδιού... Αισθάνομαι τυχερή που μου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχω σε μια ευφάνταστη δραστηριότητα."

Έγραψα και εγώ το ακόλουθο κειμενάκι...

΄΄ Το ανήσυχο χταπόδι οδήγησε τους ταξιδιώτες του σε μέρη γεμάτα γεύσεις-μυρωδιές-εικόνες και πολιτισμούς πρωτόγνωρους... Ήταν τόσο παιχνιδιάρικο και απρόβλεπτο που συνεχώς προκαλούσε τη φαντασία τους και τους έθετε σε νέες δοκιμασίες. Το κάθε πλοκάμι έμπαινε με πείσμα στην πρόκληση και χαιρόταν με την επιτυχία της ομάδας ακόμα και αν δεν άνηκε το ίδιο εκεί... Αν και φαίνονταν όλα τόσο ίδια (μη ξεχνάμε και το dress code) τελικά ήταν τόσο διαφορετικά και καθένα είχε να δώσει το δικό του στίγμα σ'αυτό το ταξίδι...
Προορισμός η αποδοχή της διαφορετικότητας και η χαρά της ΄΄συνένωσης΄΄.
Μότο ΄΄Ο φασισμός θεραπεύεται διαβάζοντας και ο ρατσισμός ταξιδεύοντας΄΄.
Το πιο όμορφο ήταν οτι το κάθε πλοκάμι απέκτησε τη δική του ταυτότητα. Τώρα πια ξέρουμε οτι έχουμε να κάνουμε με το ΄΄πειραματικό΄΄, το ΄΄θηλυκό΄΄, το ΄΄πολιτικό΄΄ και το ΄΄λυρικό΄΄, αν τα δει κανείς μαζί αναρωτιέται αν το σπέρμα γνώριζε από την αρχή, τα ονόματα τού κάθε πλοκαμιού...έχουν μια αλληλουχία.΄΄

Καλή επιτυχία στους διαγωνιζόμενους, το ξεκίνησα σα παραμυθάκι αλλά είναι και 4 τα ξημερώματα. Αν και η καρδιά θέλει, το πνεύμα όμως αδυνατεί να συνεχίσει το συλλογισμό.

Φιλικά,
Σοφία."

8)

Στέλλα Παπαδοπούλου


"Επιστολή ..."

Κάποια μέρα του Γενάρη εκεί στο μακρινό Κονγκό, έλαβα ένα μήνυμα από τον Γιάννη κατά κόσμο Λυμτσιούλη, για μια εκδρομή που σκέφτεται να διοργανώσει για τους φίλους του και  τους φίλους των φίλων του. Όταν μου ανέφερε τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν, άρχισα να ονειρεύομαι, να περιμένω και να επικοινωνώ με φίλους μου, να τους παρακινώ να μοιραστώ μαζί τους το ταξίδι. Ήξερα εκ των προτέρων, ότι θα περνούσαμε καλά. Δεν περίμενα όμως πως θα περνούσαμε τέλεια, ονειρεμένα και ψυχοθεραπευτικά.  Ονόμασε το  ταξίδι ΧΤΑΠΟΔΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑ. Κάποιοι γελάσαμε, κάποιοι πονηρευτήκαμε και κάποιοι άλλοι προετοιμαστήκαμε!!! Εγώ το είδα αλλιώς. Το χταπόδι μπορεί να του δώσεις και άλλη έννοια. Παρ’ όλο που μας έδωσε ο Θεός δυο πόδια και δυο χέρια, εμείς μπορούμε να τα πολλαπλασιάσουμε με τα έργα μας και να τα χρησιμοποιούμε εις διπλούν. Μπορούμε να έχουμε αντοχές και να περπατάμε, σαν να είχαμε τέσσερα πόδια, να προσφέρουμε σ’ αυτούς που μας έχουν ανάγκη, σαν να είχαμε τέσσερα χέρια. Όσο για το σπέρμα, εκτός από το γνωστό σπέρμα, αυτή η εκδρομή με το σπέρμα από τα  τέσσερα γκρούπς θα δημιουργούσε φιλίες, δεσμούς και όνειρα για άλλα ταξίδια πάντα με αρχηγό τον Γιάννη. Ίσως  ο Γιάννης δεν μπορεί  να καταλάβει, παρ’ όλη την ευφυΐα του  πόσο καλό έκανε στους 149 ανθρώπους, που  συμμετείχαν στο ταξίδι του. Όχι γιατί δεν είναι έξυπνος να το καταλάβει, αλλά επειδή δουλεύει με την ψυχή του και θεωρεί πως κάνει το αυτονόητο. Μπορεί να υπήρξαν και ταξιδιώτες που γκρίνιαξαν, που δεν χάρηκαν το ταξίδι τους και δεν κατάλαβαν πόσα θετικά θα μπορούσαν να πάρουν από αυτό. Κάποια στιγμή που θα ηρεμήσουν, εύχομαι να αντιληφθούν πόσο κακό κάνανε στον εαυτό τους και στους γύρω τους με τη συνεχή αρνητική τους συμπεριφορά. Κρίμα που δεν το απόλαυσαν. Ήταν ένα ταξίδι που τα είχε όλα. Εικόνες, συναισθήματα, γνώση, τέρψη της ακοής, της γεύσης, της όρασης και προπαντός συγκινήσεις. Νομίζω πως στο τέταρτο γκρουπ, ήμασταν πιο τυχεροί από την άποψη πως μας βοήθησε πολύ ο καιρός, οι διάφορες εκδηλώσεις στο Μπιλμπάο, στη Κορούνια, η υπέροχη φωνή της συνταξιδιώτισσάς μας Ζωής Απειρανθίτου και η παρουσία της γλυκειάς Άλμπας. Η καλύτερη ξεναγός μας στις σπηλιές της ΑΛΤΑΜΙΡΑ!  Η συγκίνηση στο ζενίθ στη ΓΚΕΡΝΙΚΑ όταν ο Γιάννης μας αφηγήθηκε με γλαφυρό τρόπο  την ιστορία για τον υπέροχο πίνακα του ΠΙΚΑΣΟ. Η τέρψη της γεύσης παντού, αλλά στα ΡΙΑΣ ΜΠΑΧΑΣ χτύπησε κόκκινο με την ασύδοτη κατανάλωση μυδιών, γαρίδων και άφθονου κρασιού. Η υπερκατανάλωση του οξυγόνου και η αίσθηση της ελευθερίας στα PICOS DE EUROPA με λίμνες στα 1180 μ. μοναδική. Όσο για το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλλα, πόλη όπου επισκεφτήκαμε τον ιερότερο καθεδρικό των Καθολικών, είχαμε την συνάντηση με την «άσπονδη» φίλη μας κ. Μέρκελ. Εδώ διαψεύδεται περίτρανα η παροιμία, πως όποιοι αγαπιούνται συναντιούνται! Υπέροχο το δώρο του αρχηγού μας η επίσκεψή μας στο Γκιμαράες, πόλη μικρή πανέμορφη, όπου γεννήθηκε η Πορτογαλία. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στο Πόρτο; Όλες οι αισθήσεις εδώ σε εγρήγορση. Φανταστική η βόλτα δίπλα στον ποταμό Ντούρο, πρωτόγνωρη η δοκιμασία των κρασιών του Πόρτο, εξαίσιο το δείπνο με καινούριες για μας γεύσεις και αργά το βράδυ ο περίπατος με ψιλόβροχο στο ποτάμι, σκηνικό για ρομαντική ταινία. Όσο για το βιβλιοπωλείο LELO, καταπληκτικό και ένα από τα τρία ωραιότερα στον κόσμο. Θα μπορούσα να καταναλώσω πολύ χαρτί και πολύ μελάνι για την περιγραφή αυτής της εκδρομής. Επίσης θα μιλούσα ώρες ατέλειωτες στους φίλους μου που δεν τα κατάφεραν να έρθουν, για τις εικόνες και την αίσθηση της ικανοποίησης από το ταξίδι μας. Ας  κρατήσουμε όμως αυτό το αίσθημα της  πληρότητας και της ευγνωμοσύνης στον Θεό και στον αρχηγό μας, γιατί σ’ αυτό το ταξίδι κάποιοι άνθρωποι μπήκαν στη ζωή μας και την κάνανε πιο πλούσια και γεμάτη. Την αγάπη μου σε όλους τους ταξιδιώτες και των τεσσάρων γκρουπς. Αν και δεν τους γνώρισα όλους, μέσα από τις φωτογραφίες και τα σχόλιά τους ένοιωθα πως ταξιδεύαμε όλοι παρέα στο καταπληκτικό αυτό ταξίδι του Γιάννη μας, από τη Λάρισα, που τιμά με το παραπάνω και τον τόπο που τον φιλοξενεί, αλλά και τον τόπο, όπου ανδρώθηκε, έκανε τα πρώτα του όνειρα για ένα χωριό δικό του και μας έβαλε μέσα σ’ αυτό. Αρχηγέ περιμένουμε το επόμενο ταξίδι με την ευχή να είμαστε όλοι καλά και ν’ ανταμώσουμε, όπου εσύ μας πας."

9)

Μαρία   Καρτελιά


ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ …..ΟΧΙ   ΕΚΠΤΩΣΕΩΝ......
ΑΛΛΑ  ΒΟΡΕΙΑ  ΙΣΠΑΝΙΑ  ΜΕ  DRESS  CODE


Ταξίδι  αποφασίστηκε  τον  Αύγουστο  να πάμε
τους  Βάσκους  να  γνωρίσουμε , να  πιούμε  και  να  φάμε.

ΧΤΑΠΟΔΙ  το  ονόμασε  και  ΣΠΕΡΜΑ,
Γιάννης , EL  GRECO, ο  συνοδός ,
και   οι  άγνωστοι... στο  τέρμα.

Θα  πρέπει  να  διαβάσουμε  ο  Γιάννης  τι  προστάζει,
πως  πρέπει  να  ντυνόμαστε  στα  μέρη  που  μας  βγάζει.

Βαλίτσα  ετοιμάσαμε , ρούχα με  χρώματα  πολλά,
και ο  ΚΑΠΟΥΤΣΙΝΟΣ , μας  περίμενε , μες  την  τρελή  χαρά.

ΜΠΙΛΜΠΑΟ  αποφασίστηκε  η  πτήση  μας  να  φτάσει ,
αδιάφορος  ο  ρουχισμός   μέχρι  την  πρώτη  στάση.

Στο  ΣΑΝ  ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ,  χρώμα  ΛΕΥΚΟ  φοράμε
γιατί  στην  πόλη  την  βασιλική , επίσκεψη  θα  πάμε.

Παλάτι  επισκεφθήκαμε  απ΄ έξω  περπατάμε ,
τους  κήπους  και  την  ομορφιά  έκθαμβοι  κοιτάμε.

Τον  άνεμο  τον  χτένιζαν , του  άνεμου  τα  χτένια,
στην  θάλασσα  κολύμπαγαν  κορμιά  κυπαρισσένια.

Στην μια μεριά καθεδρικός  που  όμως  δεν  θα  πάμε ,
στην  μέση  της  πλατείας  του , πίντσος  πολλά  θα  φάμε.

Την  ίδια μέρα  ΜΠΙΑΡΙΤΖ  , μέσα  στην  Γαλλία
στο  ΣΑΝ  ΧΟΥΑΝ  ΝΤΕ  ΛΟΥΘ, ωραία  παραλία .

Φάρος  απ΄ την  μια  στεριά , στα  βράχια  η  Παναγία ,
ανοίξτε  τις  ομπρέλες  σας  θα  ρθει  κακοκαιρία.

Την  άλλη  μέρα  ΚΟΚΚΙΝΑ , ΠΑΜΠΛΟΝΑ  τώρα  πάμε
τους  ταύρους  θα  τρελάνουμε  με  ετούτα  που  βαστάμε.

Στο  πούλμαν  όλοι  αλλάξαμε , ΜΑΥΡΑ  τώρα φοράμε
γιατί  εις  την  Πρωτεύουσα των  Βάσκων  περπατάμε.

Στους  δρόμους  της  ΒΙΤΟΡΙΑ , παρέλαση   θα  κάνουν
και  εμείς  ξετρελαθήκαμε …..
όλο  φωτό   τραβάμε.

ΠΡΑΣΙΝΟ , ΑΣΠΡΟ  και  ΚΟΚΚΙΝΟ , στο  χέρι  το  κρατάμε
σημαίας  Βάσκων  χρώματα  όλοι  μαζί  φοράμε.

ΜΠΙΛΜΠΑΟ - ΠΟΥΠΥ -ΓΚΟΥΓΚΕΝΧΑΙΜ απ το hotel κοιτάμε
τις  αχιβάδες  στα  στενά  όλες  τις  προσπερνάμε.

ΓΚΕΡΝΙΚΑ , πόλη  Ιερή  με  την  βελανιδιά  σου
στο  κοινοβούλιο οι  σοφοί, ψηφίζουν  για  τα  παιδιά  σου.

Για  χάρη   σου  ζωγράφισε, Πικάσο  το  όνομά  του
Γκερνίκα  ονομάτισε  και  τον  πίνακά  του.

ΜΟΥΝΤΑΚΑ  ονομάζεται , όμορφο  ψαροχώρι
και  ο  Γιάννης  εσυνάντησε  γυναίκα  μα  και  κόρη.

ΓΚΡΙ , θαλάσσιο  πάρκο  SANTATER  με  το  παλάτι  δώρο
γαλέρες , γοργόνας  άγαλμα  για  τον  θαλασσοπόρο.

ΟΧΙ !!!!!!! GIJON   φωνάξαμε , όλο  το  γκρούπ  λαλάει
στην  SANTIGIANA  DE  LA  MAR   το  gps  θά  πάει.

ΟΒΙΕΔΟ , με  ΛΙΛΑ ,  ώ  λά  λά  , όλοι  τραγουδούμε
υπαίθρια  αγάλματα  στον  δρόμο  μας   θα  δούμε.

PICOS  DE  EUROPA  τα  βουνά , κορφές  αγαπημένες
λίμνες  μεγάλες  αγκαλιά  κρατούν  φυλακισμένες.

Στους  λαξευμένους  βράχους  σου  οι  Κέλτες  τώρα  παίζουν
PLAYA  DE  LAS  KATEDRALES , δεν  με  καταπιέζουν.

ΜΠΛΕ  το  χρώμα  που  φορώ, σαν  την  θάλασσά  σου
όλα  όσα  νιώθω  στην  καρδιά, όλα  χάρισμα  σου.

Κεράκι, ο  Γιάννης , σβήνει  σήμερα, να  τα  εκατοστήσει
το  γκρούπ  όλο  του  εύχεται , ΤΟ  ΚΕΦΙ  ΤΟΥ  να  κρατήσει.

Στην  άκρη  του  ωκεανού , στο  Ακρωτήρι  του  θανάτου
Πύργο  για  τον  Ηρακλή , φτιάξαν  για  τ  όνομα  του.

ΣΚΟΥΡΟ  ΜΑΚΡΥ  φορέσαμε , SANTIAGO  DE  COMPOSTELLA
και  οι   πιστοί  του  βάλανε  σφραγίδα  στην  καρτέλα.

Νησάκι  ΤΟΧΑ  με  την  Παναγιά , φτιαγμένη  απ'  αχιβάδες
που  οι  ζωγράφοι  φτιάξανε  επάνω  σε  καμβάδες.

Οι  γλάροι  μας  περίμεναν , στην  πλώρη , στο  καΐκι
και  από  το  χέρι  έτρωγαν  καθαρισμένο  μύδι.

Στο  ΓΚΙΜΑΡΑΙΖ  φτάσαμε  γιορτάζει  η  ΠΑΝΑΓΙΑ
και  όλη  η  φύση  γύρω  μας  είναι  μία  μαγεία.

Τις  δυο  Μαρίες  βρήκαμε  μέσα  σε  μια  πλατεία
που  πέρασαν  δραματικά  απ'  την  τρομοκρατία.

Τώρα  στο  ΟΠΟΡΤΟ  φτάσαμε , θα  πιούμε  και  κρασάκι
στου  Sademan   τα  δυό  κρασιά  μέσα  σε  βαλιτσάκι.

Μες  στο  ναό  του  χρήματος  θα  μπω  για  να  χαζέψω
και  ένα  βάλς  για  το  καλό , έτσι  θα  το  χορέψω.

Την  γέφυρα  του  Άιφελ  από  κοντά  κοιτάζω
κι  ένα  παγκάκι  εκεί  κοντά  βρίσκω  και  ξαποστάζω.

Και  τώρα  η  επιστροφή , ΜΑΥΡΑ  γι   αυτό  φοράω
μες  του  μυαλού  μου  την  γωνιά  όλα  αυτά  κρατάω.

Μακάρι  να  μην  τέλειωναν , αυτές  οι  δέκα  μέρες
μα  εύχομαι , ο  Γιάννης  να  μας  βρεί  κι  άλλους  αστέρες.

10)

Στέφη Αρχοντή



ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ

Είναι το τελευταίο βράδυ της πολυήμερης περιπλάνησης στη Βόρεια Ιβηρική.
Ένα ταξίδι δεν μετριέται με τα μίλια, ούτε με τα χρήματα που ξόδεψες.
'Αλλωστε είναι το μόνο πράγμα που αγοράζοντάς το γίνεσαι πλουσιότερος. Μετριέται με τους ανθρώπους που γνώρισες, με τις εικόνες που μάζεψες ,με τις αναμνήσεις που θα πάρεις μαζί σου πίσω στην πατρίδα.
Σε αυτό το ταξίδι  όλοι γίναμε πλουσιότεροι.
Γύρω από ένα τραπέζι με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι μερικοί από τους
συνταξιδιώτες μου.
Η ίδια λάμψη στα μάτια το ίδιο ονειροπόλο βλέμμα.
Ο νους τρέχει στα μέρη που περπατήσαμε.
Το αρχοντικό San Sebastian.
Το αυστηρό Bilbao.
Η ονειρική Μundaka.
H βασανισμένη Gernika
Η όμορφη Pamplona.
Η πολύχρωμη Vitoria.
Η  γραφική Santillana
Η γοητευτική Gijon
Το καλλιτεχνικό Oviedo
Τα εντυπωσιακά Picos με τις λίμνες τους.
Η μυστηριακή παραλία των Καθεδρικών.
Το υποβλητικό Santiago
Το μεθυστικό Porto.
Όχι δεν ήμασταν τουρίστες σε αυτό το ταξίδι. Ο τουρίστας έρχεται να δεί αυτό που ήρθε να δεί.
Εμείς κάθε μέρα βλέπαμε και κάτι άλλο,  νέο , διαφορετικό, θαυμαστό.
Νέες εικόνες, νέες εμπειρίες, νέα συναισθήματα.
Χέρι χέρι πήγαιναν σε αυτό το ταξίδι η γνώση, η ανακάλυψη η χαρά, η συγκίνηση.
Ευγνωμοσύνη σε αυτόν που φρόντισε να τα ζήσουμε όλα αυτά.
Χωρίς αυτόν δεν θα βγαίναμε στο δρόμο...
'Όμως δεν τελείωσε το ταξίδι και ας ολοκληρώθηκε στο χρόνο.
Το κουβαλάμε μέσα μας. Ξαναζεί μέσα από τις αφηγήσεις μας στους φίλους και τους γνωστούς.
Σαν έρωτας που φεύγει ήταν αυτό το ταξίδι.
Μας άφησε με τη λαχτάρα για περισσότερα.

Υψώνουμε τα ποτήρια με μία ευχή.
Μαζί και στο επόμενο ταξίδι.


Ηasta el proximo λοιπόν

Φιλιά πολλά
Στέφη

11)

Βάσω Χριστάκου

Μικρό Αφιέρωμα σε ένα ταξιδι!!!!!! Τον Αυγουστο του 2014

Τριανταπέντε υπάρξεις μαζί με έναν "σκηνοθέτη στιγμών" με τις μουσες του, μια μικρή νεράιδα και μια μεγαλύτερη, δημιούργησαν μια κινηματογραφική ταινια του νου, της ψυχής, των αισθήσεων όλων. Μια ταινια που δε θα προβληθεί σε αίθουσες, αλλα θα "παιζει" και θα "ξανά παιζει"τουλάχιστον όσο θα διαρκεί η ζωή του καθενός μας! Αισθήσεις λοιπόν! Υψηλή επικουρεια αποστολή! Η όραση δικαιωνε την ύπαρξη της, η ακοή τροφοδοτούσε το θυμικό με συγκινήσεις, γνώσεις,μουσικές, γέλια! Η όσφρηση μέθαγε με κόκκινα κρασιά, η αφή άλλαζε φιλια στο άγγιγμα "ξένων" μα τοσο ζεςτων χεριών και η γεύση... άχ αυτή η γεύση! Δοκίμαζε πολιτισμούς, ηδονές, ιστορίες ανθρώπων πονεμενων, αλλα συνάμα δυνατών, εκλεκτών, δικαιωμενων.Μια σύντηξη της ποίησης του Οδυσσέα Ελυτη με αυτή του Λορκα, μια ζωγραφιά του Τσαρούχη αγκαλιά με ένα Μιρο, ένα φλαμένκο που σπαραζε μαζί με τους λυγμούς και το παράπονο του Θεοδωρακη. Η εισαγωγή στο "ταξιδι-ταινια" με έναν "προσκυνητη που " πρωτοαντικρυζει " τους "πιστούς " δεν θα μπορούσε να καταλήξει αλλιώς παρα μόνο σε βουρκωμένα ματια (!) σε ένα αεροδρόμιο, που με λίγες και κοφτες λεξεις ευχοταν "στο επανιδειν" και υπόσχονταν νέες φυγές για άλλες πολιτείες!
Νασαι καλα Γιάννη Λυμτσιουλη, ευχαριστω πολυ, πληρωματα του "Χταποδι και σπερμα" επίσης. Παμε για αλλα! Βιρα τις αγκυρες! Φύγαμε!

12)

Νάντια Μουτσουρούφη

Αγαπητή Π,

Πάει κάποιος καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε. Σε σκέφτομαι συχνά τις τελευταίες μέρες. Είναι ο χρόνος, όπως πολύ καλά ξέρεις και ξέρω και εγώ, μια ψευδαίσθηση... Νομίζεις ότι κρατάς το αύριο στο χέρι σου και όταν πας να το κοιτάξεις, βρίσκεις μόνο μερικούς κόκκους άμμου και ένα άδειο χέρι.
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά. Σωματικά ταξιδεύω αρκετά με τη δουλειά, νομίζω θα το ξέρεις, αλλά πάντα αντιμετώπιζα εκείνα τα υποχρεωτικά ταξίδια σαν κάτι κατώτερό μου. Το κάνω γιατί έτσι πρέπει, αλλά οποιαδήποτε χαρά αντλούσα το έκανα κρυφά και σχεδόν ενοχικά. Αφού ταξιδεύω για το καθήκον, δεν επιτρέπεται να το ευχαριστηθώ κιόλας, καταλαβαίνεις. Άσε που όταν το ταξίδι είναι επαγγελματικό και οι συνταξιδιώτες από το εργασιακό σου περιβάλλον, βρίσκεσαι τυλιγμένος με τον μανδύα του επαγγελματικού προφίλ που στον εταιρικό χώρο είναι ασφυκτικός. Το πνεύμα μου ήταν φασκιωμένο στο ύφασμα των περιορισμών. Ποτέ δεν ένιωσα την ελευθερία που σημαίνει ένα ταξίδι. Θα είχα τον καιρό, σκεφτόμουν από μέσα μου, να ξαναπάω όπου θέλω, με φίλους και να είμαι εγώ και να περάσω καλά. Το ονειρεμένο, μεγάλο ταξίδι για τον γύρο του κόσμου δεν έρχεται, γιατί δεν το παίρνουμε απόφαση, γιατί οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, γιατί τα έξοδα είναι πολλά, γιατί θα έχουμε τον καιρό αργότερα...  Και ο καιρός όπως πολύ καλά ξέρεις και ξέρω και εγώ, είναι μια ψευδαίσθηση...
Το Τώρα είναι το μόνο που έχουμε και ο καλύτερος χρόνος να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν, ή μας ενδιαφέρουν, ή ακόμα και πειράματα που μπορεί να βγουν αποτυχημένα, μπορεί όμως και να βγουν επιτυχημένα. Και έτσι παρά τα οικονομικά, παρά τις αντιρρήσεις, παρά τις δικές μου δεύτερες σκέψεις, τελικά το έκανα το ταξίδι στην Βόρεια Ισπανία που σου έλεγα! Η πρώτη φορά καλοκαίρι εκτός Ελλάδας. Η πρώτη φορά χωρίς μπάνια. Μια δοκιμασία, ένα πείραμα. Επέλεξα να πάω χωρίς γνωστή μου παρέα. Από τεχνικής άποψης ήταν το πρώτο μου ταξίδι με γκρούπ. Ο Γιάννης, ο αρχηγός της εκδρομής είχε κάνει μεγάλη προσπάθεια και το είχε οργανώσει άψογα. Η επιλογή της μουσικής ήταν ανάλογα με το τοπίο και το ιστορικό υπόβαθρο της περιοχής, στη χώρα τον αυτονομιστών Βάσκων ήμασταν, του πούστη, θα ακούγαμε επαναστατικά τραγούδια. Αυτό που ακούστηκε τις περισσότερες φορές ήταν "Ay Carmela - Viva la Quinta Brigada - Rolando Alarcon" αλλά πολύ ακούσαμε επίσης και το  "El Quinto Regimiento". Μάλιστα το χρίσαμε και το κατατεθέν τραγούδι του ταξιδιού. Ήταν το πρώτο που έπαιξε με το που φτάσαμε και μας το έβαλε και σαν αποχαιρετιστήριο καθώς βγαίναμε από το πούλμαν στο αεροδρόμιο και μου κόλλησε και το τραγουδούσα στον ενδιάμεσο σταθμό της Φρανκφούρτης(!!!!!) ελ παρτίδο κομμουνίστα λε λε λε λε! Ναι, μεν όσο αναπνέω τραγουδάω, αλλά με φαντάζεσαι στη Γερμανία να το μουρμουρίζω στις τουαλέτες; Μα και εγώ η αθεόφοβη, παρτίδο κομμουνίστα; Τρελάθηκα τελείως;
Καθημερινά κάναμε κανονικό μάθημα, με χιούμορ όμως και παραστατικότητα. Ιστορία των Βάσκων 1&2, μυθολογία των Βάσκων 1, εισαγωγή στην Εουσκέρα, ιστορία της ΕΤΑ, ιστορία/πολιτική της Ιβηρικής 1&2, σχέσεις με Άραβες/Αγγλία/Γαλλία, θρησκευτική ιστορία 1, κοσμικά των Αστούριας, ιστορία της Γαλλικίας 1. Εγώ σαν γνήσιο σπασικλάκι, πολύ το φχαριστήθηκα. Και πόσο υπέροχη γλώσσα! Πάει έκλεισε, την άνοιξη ξεκινάω Ισπανικά/Καστιλλιάνικα! Να διαβάσω επιτέλους Νερούδα στο πρωτότυπο. Άλλο ένα όνειρο, που δεν θέλω να μείνει όνειρο.
Ήταν έτσι το πρόγραμμα που ήμασταν την περισσότερη ώρα όλο το γκρούπ μαζί. Και όλοι ήταν εκεί με παρέα, φίλες, φίλους, συντρόφους, οικογένεια και όσο και αν ευχαριστήθηκα την ανεξαρτησία μου, μου έλειψε πολύ μια φίλη, ή ένας φίλος να μπορώ να γυρίσω να τον κοιτάξω και να συνεννοηθούμε αμίλητοι και να γελάσουμε συνωμοτικά. Στο Gugenheim ήθελα κάποιον να κοιταχτούμε στα μάτια και να πούμε πόσο μου αρέσει τελικά ο George Braque. Να μοιραστούμε την ανατριχίλα στην Γκερνίκα. Τελικά παρά το κοινωνικό μου προφίλ είμαι λιγότερο εξωστρεφής από όσο νόμιζα και θα έλεγα και εξαιρετικά μοναχική. Δεν είχα και πολλά - πολλά με τους ξένους. Δεν το ήξερα αυτό για μένα... Ξέρεις, έμαθα πολλά για τον εαυτό μου σε αυτό το ταξίδι.
 Ξεκινήσαμε από το San Sebastian/Donostia και κινηθήκαμε παράλληλα με το camino Sandiago και αν και δεν μπήκαμε σε κανένα καθεδρικό, πλην του Sandiago, ο σκοπός της εκδρομής ήταν η αναζήτηση και το προσκύνημα σε ότι έχει ο καθένας ιερό. Δεν περίμενα να μου το πουν δεύτερη φορά για να σηκώσω το γάντι της πρόκλησης. Λίγο τα τοπία, λίγο η καταχνιά και το ψιλόβροχο, έκανα φιλότιμη κατάδυση στην εσώτερη Νάντια. Την έψαξα, την ακούμπησα, την ρώτησα. Ένα πρωί, βρέθηκα στα βράχια του Σανταντέρ, εκεί που πριν 40 χρόνια κρίθηκε η ζωή του πατέρα μου σε ένα ναυάγιο. Στάθηκα μόνη μου στην άκρη των βράχων και γονάτισα ταπεινά. Χωρίς βάρος, χωρίς χρέος. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ευχαρίστησα τη θάλασσα, τη μοίρα και τον καιρό για την γενναιοδωρία τους...

"Θα σηκώσω το μέτωπο και θα σηκώσω το χέρι, όχι ανοιχτό σα ζητιάνος μα σφιγμένο σαν εκδικητής, και θα ρωτήσω τη Μοίρα - τη Μοίρα που δε μιλεί, μόνο σκοτώνει: Πές μου, τί είμαστε; Τί 'ναι η ζωή και τί 'ναι η αγάπη και τί ο θάνατος; Κ' εμείς γιατί τρέχομε έτσι; Και ποιός μας σπρώχνει; Και πού πάμε; Πού πάμε;" (Ν. Καζαντζάκης. Σπασμένες ψυχές)

Ένα άλλο πρωινό κατεβήκαμε σε μια παραλία δίπλα στους βράχους. Εκεί έζησα μια από τις πιο μυστηριακές στιγμές της ζωής μου. Πατούσα ξυπόλητη στην βρεγμένη άμμο και τα κύματα που σκάγανε μακριά, έρχονταν απαλά απαλά μέχρι τα πόδια μου. Είχε συννεφιά και ψιλόβροχο. Το είδος της ατμόσφαιρας των θαυμάτων. Και το θαύμα έγινε.
Ήρθε η ζωή και με πήρε από το χέρι! Μου χάιδεψε τα μαλλιά μου και μου σκούπισε τα μάτια. Ένιωσα την βροχή στο δέρμα μου, τον αέρα στο πρόσωπό μου, τα πόδια μου χωμένα μέσα στην άμμο, χωμένα στη Γη, στους αιώνες, στην αποφασιστικότητα των ανθρώπων που πάτησαν εκεί, που ανατρίχιασαν, που ονειρεύτηκαν να ζήσουν τη ζωή τους, να την ευχαριστηθούν, να δημιουργήσουν. Ένιωσα την λαχτάρα να βγώ από τα κουτάκια, στεγανά και ταμπέλες, να δημιουργήσω, να γελάσω, να είμαι ξένοιαστη, να είμαι αυθεντική, να είμαι εγώ, να μην φοβάμαι να εκφραστώ για να μην με χαρακτηρίσουν όπως δεν με νοιάζει, άνθρωποι για τους οποίους δεν νοιάζομαι. Εκεί αποφάσισα... Αποφάσισα ότι, αφού δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, θα ζήσω! Αλλά θα ζήσω τη ζωή που λαχταράω εγώ! Καθάρισε η όρασή μου από τα χιόνια των ασήμαντων πραγμάτων που καταδυναστεύουν τη ζωή μας. Μείναν μόνο τα σημαντικά, τα δυνατά, τα αληθινά. Ξέρεις κάτι; Τα αληθινά πράγματα βρίσκονται έξω από τον χρόνο, υπάρχουν από πάντα. Κάποια στιγμή στη ζωή μας διασταυρωνόμαστε, τα γνωρίζουμε και μας κατακτούνε και μετά από αυτό υπάρχουν σε ένα ατέρμονο Τώρα, ακόμα και αν δεν βρίσκονται σε αυτόν τον κόσμο. Η σκέψη της αθανασίας που τόσο με βασανίζει, βρίσκει απάντηση έξω από τον χρόνο...
Γύρισα από την Ισπανία κρυωμένη, όχι τίποτα σοβαρό, πονόλαιμος και βήχας. Και έτσι τώρα, εγώ που δεν υποφέρω τη ζέστη και πάνω από 30 βαθμούς το θεωρώ καύσωνα, κάθομαι τυλιγμένη με φουλάρια, πίνω ζεστό καφέ και τσάγια και ιδρωκοπάω σαν το παλιομούλαρο σε ανηφόρα. Σου γράφω στην βεράντα και η κυρία από κάτω τηγανίζει κεφτέδες με δυόσμο. Μυρίζει παιδικά, μυρίζει θαλπωρή και ασφάλεια και μετά από το ταξίδι στην Ισπανία, μυρίζει Αθανασία...
Σε φιλώ
Νάντια

---
Θα μείνω εδώ με λέξεις και λαούς και δρόμους που με προσμένουνε ξανά και που χτυπούν με χέρια έναστρα την πόρτα μου

13)

Νέτα Χιόνη

ΤΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑ

        Ειπα λοιπον....δε θα γραψω αν αβιαστα δε μου βγει...δε θα το ζορισω να βγει σωνει και καλα...πολλα τα ζορια ετσι κι αλλιως...ζορια απο πριν...ζορια και μετα...ας μην προσθεσω ενα ακομα....Οσοι με ξερουν  καταλαβαινουν ποσο το ζορι δεν αντεχω οταν ερχεται απεξω..και ποσο με βασανιζει αν απο συγκρουση εσωτερικη γεννηθει....
        Και να τι θελω τωρα να σας πω (ετσι ξεκινησε και η δικη μου εξομολογηση-ανοιγμα ψυχης στη θαλασσα των καθεδρικων μετα το μεγαλειο του Γιωργου...)....Ε το λοιπον ο,τι και να πουμε τωρα...συνεχισα τοτε...συνεχιζω και τωρα...εγω θα βγαλω γλωσσα-παραφραζοντας τον ποιητη-θ ανοιξω παραθυρα ψυχης...θ αποδωσω τα ευχαριστω που χρωσταω...θ απαντησω στα γιατι της ψυχης και της ζωης μου...θα μιλησω για οσα καταφεραν και με τραβηξαν  απο την προ του σπερματος  παραιτηση...για οσα με προικισαν για τα δυσκολα της μετα σπερματος περιοδου...Δηλαδη θα μιλησω για το φωτεινο δεκαημερο που ολοι ζησαμε μοναδικα...κι ο καθενας κουβαλαει απο τοτε στο τσεπακι της καρδουλας του...για οποτε κι οπου χρειαστει.
        Ηταν που λετε δυσκολο το πριν...πολυ δυσκολο...βαρυ....Ηταν που ο καπιταλισμος ειχε πια για τα καλα δειξει το αποτροπαιο βλεμμα του...ποιο βλεμμα δηλαδη...ειχε αστραψει η ματια του...ειχε λιωσει ονειρα κι ελπιδες..ειχε κατεβασει ολα τα πλακατ με τα NO PASARAN τοσων χρονων...ειχε ρημαξει...ειχε απελπισει....Μαζι με πολλους αλλους...κι εμενα....Με ειχε ριξει σε λακο βαθυ...κι εκει στον πατο του δεν ειχα περιθωρια ν αναπνευσω...να δω φως...να ονειρευτω ανεβασμα...να πλαναρω ζωη παλι απο την αρχη....Αλλα τη ζωη δεν την ξεγελας...αυτη ειναι δυνατη εξω απο σενα...κι αν μια φορα τοχεις εκτιμησει αυτο...ετοιμη ειναι να ξαναβγει στο προσκηνιο της δικης σου αυλαιας και να πρωταγωνιστησει...Γι αλλη μια φορα λοιπον μου κανε το δωρακι της...και μουφερε το σπερμα της εξω απ την πορτα μου...που μεταξυ μας δεν ηταν και θεοκλειστη....Και τωρα τι θετε εσεις...να δω το σπερμα εξω απο την πορτα μου και να τ αφησω αποτιστο?...Θλιμμενη κι απελπισμενη ημουνα...οχι ηλιθια....Παιρνω λοιπον ποτιστηρι...κι αρχιζω...οχι σταγονα σταγονα...ειμαι βλεπετε και του πολυ απο την αρχη...αρχιζω λοιπον τις κανουλες ν ανοιγω...μην και το σπερμα δεν πεταξει βλαστο φυλλα κι ανθους...μη μεινει κει κατω στο σκοταδι...μη και χαθει δια παντος το φως μου το εντος....Κι εκει που το σπερμα εσκασε μυτη...πηρα κι εγω παραταση ζωης....Ετσι ειπα καποια στιγμη στο Γιαννη της ψυχης μου...της καρδιας μου...του μυαλου μου..της ζωης μου...(θα τους θυμουνται τους χαρακτηρισμους αυτους οι δικοι μου του θηλυκου χταποδιου..σε μια καταθεση απο μικροφωνου πουλμαν..σε μια διαδρομη οπου τα εξω βοηθουσαν τα μεσα να βγουν και να γινουν αγαπη συντροφικοτητα συλλογικοτητα και να δωσουν νοημα...''αληθεια του καθενος και της καθεμιας βγαινεις''..καποιος και κατι παροτρυνε σ ολο το ταξιδι...κι εμεις με την αληθεια μας και την αναγκη μας ακολουθουσαμε και βγαιναμε)...Ετσι λοιπον ειπα στο Γιαννη μας...για παραταση ζωης μου του μιλησα...κι εκεινος δεν πολυκαταλαβε...του φανηκε πολυ ηχηρο...υπερβολικο...λες κι αυτος με τις υπερβολες δεν τα παει καλα...αλλα ας μην ανοιγουμε τωρα αλλο θεμα...αυτες οι παρενθεσεις πολυ με ταλαιπωρουν...ας σταματησω επιτελους ν ανοιγω γιατι δυσκολευομαι και να τις κλεισω...ασε που μπερδευομαι στο ποσα κλεισιματα χρωσταω...Επανερχομαι στην παραταση ζωης που πηρα αυτο το δεκαημερο...κι εξηγουμαι γιατι ειμαι και δασκαλα και ως δασκαλα θελω να γινομαι κατανοητη...ο λογος μου να μην πεφτει χαμω.

       Φευγω...9 του Ιουλη...κι αφηνω πισω μου στο Γαλατσι...στην Αθηνα...στην Ελλαδα ολο το κακο και τ ασχημο...ολο το βιαιο το ταπεινωτικο και τ αδιεξοδο....Μαλλον κινησα για ενα ''ταξιδι'' μεσα στο ταξιδι που θα ξαναβρισκα την αρχη μου...Τοξερα-δεν τοξερα τοτε...σιγουρα τονιωθα...ισως δυσκολευομουνα ακριβως να το ορισω...ομως διαισθανομουνα...πιο πολυ το φωναζα ''θελω βοηθεια να ξαναπιστεψω''...''θελω τ ονειρο ξανα να ζωντανεψω''....Αρκετα πια...ο καπιταλισμος δεν μπορει ναχει τον τελευταιο λογο οσο και ναναι παντοδυναμος...Δεν μπορει να συνεχιζουμε να ζουμε ευτελισμενοι κι αδυναμοι....Πρεπει...οφειλουμε να στηθουμε...να ορθωσουμε αναστημα στο υψος του προσωπου του αλλου...κι ας ειμαστε λαβωμενοι...κι ας μην ειναι αηττητα τα οπλα μας...κι ας εχουμε και φοβο πολυ...Τα δακρυα πρεπει να δωσουν σκυταλη στην επιθυμια...Κι ετσι ξεκινησα....Σ ενα γκρουπ με 33 σαν κι εμενα...1 σαν κανεναν...και 1 Ζουαν...Κανεις απ οτι αποδειχτηκε τυχαιος και τυχαια εκει...Κι αρχισαμε να ξεδιπλωνομαστε και να ξεδιπλωνουμε...Δισταχτικα...αμηχανα στην αρχη...μ εμπιστοσυνη ομως απολυτη γιατι στο τιμονι ειχαμε καπετανιο...καραβοκυρη....που ξερει απο φουρτουνες...κι αν φαρο δε θα βρισκαμε...φαρο θαβγαζε απ τη φαρετρα του....να μας φωτισει....Και μας φωτιζε σκοταδια...αγωνιες...ανασφαλειες...Γενναιοδωρα...απλοχερα...με χαμογελιο αυταρκειας...και αιτημα σχεσης...σχεσης καθαρης...εντιμης...Κι εμεις με τη σειρα μας το μερτικο μας βαζαμε στο γενικο ταμειο....Και πλουτιζαμε ολοι...Και πορευομαστε...μαζι με τους ξεσηκωμενους βασκους που ατσαλα μπορει καποιες φορες να δινανε αγωνες...μαζι με του Λορκα την κραυγη...μαζι με της Πασιοναρια το παθος...μεσα στις μαχες του ισπανικου εμφυλιου...μεσα στην καρδια της Γκερνικα που ματωσε αλλα αντεξε...με τον Ουναμουνο και την παρακαταθηκη του...με το ομιχλωδες της ζωης μας εκει ψηλα στις βουνισιες κορφες...διπλα η μαλλον μεσα στη θαλασσα των καθεδρικων...στα μηνυματα των πρωτανθρωπων που μας αφησαν με τεχνη πανω στα βραχια της Αλταμιρα...στα σοκακια του Σαν Σεμπαστιαν με τους νεους στα σκαλακια ν αντιστεκονται οσο μπορουν στην επιθεση των φραγκατων...στο κυνηγι του fados που τελικα δε βρηκαμε κι ευτυχως δε βρηκαμε-γιατι τα Κυθηρα ποτε δε θα τα βρουμε οπως και στην Ιθακη ποτε δε θα φτανουμε για να την αναζηταμε συνεχως και να την εχουμε στοχο απιαστο-στα βλεμματα...στις στιγμες...στ αγγιγματα...στα νιωσιματα...στις μοναχικες σκεψεις και στις συλλογικες χαρες...στην αναγκη να μη χαθουμε...στην πεθυμια το ταξιδι μας αυτο ν αποκτησει αλλη διασταση στον προσωπικο μας χωρο και χρονο...Και πορευομαστε...και συναντιομαστε σ ολαυτα...και σε ποσα αλλα...κρυφα...ανομολογητα...δυνατα...ακριβα...που σιγα σιγα βγαινουν στην επιφανεια του καθενος μας...και σ αλλα που μπροστα μας θα συνανταμε και θα ξερουμε οτι αφετηρια εχουν εκει...στην Ισπανια των βασκων...στην Ισπανια του ερωτα και του αγωνα...στην Ισπανια του Γιαννη μας...στην Ισπανια του Λορκα του Πικασο  του Γκρεκο και του Γκογια...στην Ισπανια της ψυχης μας και της ψυχης τους...στην Ισπανια της αληθειας μας....Εκει λοιπον... εμεις ολοι... κι εγω προσωπικα...μονη μου και μαζι....μπηκα στην κολυμπηθρα του νοηματος και της προοπτικης της ζωης...και ξαναβαφτιστηκα...και δηλωσα παλι ''παρουσα''...πηρα απο το χερακι τη συντροφισσα Πασιοναρια και ξαναστησα μπροστα μου το NO PASARAN...τραγουδησα ξανα το ''αχ ερωτα'' του Λορκα της νιοτης μου της πρωτης...βγηκα στους δρομους με τους βασκους και τους κοκκινους χωρις καμμια σιγουρια νικης...αλλα γιατι δεν μπορεις αλλιως να ζεις αν δεν αντιδρας και δεν αντιστεκεσαι....πηρα δυναμη απο τη θαλασσα που ειναι αγαπη κι απ την αγαπη που ειναι θαλασσα...Γιαννη μου και Γκολφω μου...πιστεψα παλι στ ονειρο και ειπα ''α ρε διποδο πετειναρακι αν δε λαλησεις εσυ καθε πρωι ηλιος δε βγαινει'' κι ας ειναι ψεμα...πιστεψα παλι στ ονειρο και ειπα ''της αγαπης αιματα με πορφυρωσαν''...πιστεψα παλι στ ονειρο και ειπα ''αυτος ο κοσμος μπορει ν αλλαξει Κεμαλ μεσα στις καρδιες στις πλατειες σε γραφεια οβαλ θελει σωστοι χιλιαδες ναναι στους τροχους ναναι ψυχη η νυφη και γαμπρος ο νους''.....Και πιστευοντας παλι στο ονειρο...πηρα παραταση ζωης Γιαννη μου...γιατι χωρις προοπτικη δε φτουραει η ζωη...και χωρις σπερμα Γιαννη μου δεν περναει η σκυταλη απο χερι σε χερι...απο γενια σε γενια...απο χωρα σε χωρα....
      Κι ετσι οπλισμενη...γεματη...ερωτευμενη...ζωντανη...αληθινη...σταθηκα με ψυχραιμια και τρυφεραδα διπλα στον μπαμπουλη μου που 90 χρονων γιγαντας και παππουλης δινει το δικο του αγωνα...να ξεπερασει το δικο του ζορι απο τις 14 Αυγουστου που μπερδευτηκαν τα ποδαρακια του κι επεσε κι εσπασε κι εγχειριστηκε και πονεσε και δυσκολευτηκε κι αντεχει ακομα και παλευει ακομα με λυσσα ζωης αλλα αδυναμος κι ευαλωτος......Κι αντεχω κι εγω και παλευω διπλα του γιατι... ναι... ναι... ημουνα εκει αυτο το δεκαημερο.
     Κι ετσι δηλωνω ισπανιδα διπλα στο ελληνιδα...κι ετσι ξεκιναω να μαθω τη γλωσσα μου τη δευτερη απ την επομενη εβδομαδα...γιατι τι σοι ισπανιδα θαμαι αν δεν μπορω να καταλαβω τη γλυκεια μου Λουθ  Καζαλ καθως μου τραγουδαει με τοση ευγενεια κι αισθαντικοτητα...πως θα ξαναπατησω  ισπανικο χωμα χωρις να μιλησω την τοπολαλια του...γιατι θα ξαναρθω Ισπανια...θα ξαναρθω...να ζησω οσα με περιμενουν...να νιωσω οσα εχω αναγκη...να μαθω κι αλλα παθη και λαθη του ισπανικου λαου...να χαρω περισσοτερο...ν αγαπησω περισσοτερο...να ζησω κι αλλο τ ονειρο...ξυπνητη...μ ολες μου τις αισθησεις...Μακαρι ν αξιωθω...ολακερο το ονειρο ζωντανα να ζησω...
      Κι ετσι με γεματες τις αποσκευες...μπηκα στην ταξη...προχθες Παρασκευη και συναντησα τα πρωτακια μου...που τα παιρνω νηπιακια...να τα κανω μαθητουδια...και θα τα κανω ολα καλα...με πολλα λαθη ισως... αλλα καλα.....Γι αυτο θαμαι καλη δασκαλα φετος...γιατι εκεινο το δεκαημερο ημουν εκει...
     Αγαπημενοι μου βασκοι και βασκες οπως απο 18 ιουλη μερα επιστροφης σας αποκαλω-ποιας επιστροφης δηλαδη...εγω ακομα εκει ειμαι...κι ισως να μην επιστρεψω ποτε-λατρεμενε μου Γιαννη...jaleo...jaleo...με τους γλαρους πανωθε μας...να κρατανε το πανω ανοιχτο...για να φαινεται απο καθε γωνια γης...''ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΧΤΥΠΑΜΕ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ...ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ...''
     Παρακαλω το σκηνοθετη της οδυσσειας...το σκηνοθετη της καρδιας μας να μη βαλει τιτλους τελους...γιατι τελος δεν υπαρχει εκει που ανθρωποι αγαπιουνται...επικοινωνουν...συναντιουνται...ονειρευονται..συγκινουνται....αγωνιζονται...ερωτευονται...αντιστεκονται...ζουν...

      Καλη μας νυχτα.....τι καλα που θατανε....αν ητανε καλη η νυχτα και η αυριανη μερα για οσους το αξιζουνε........



Υ.Γ.Δεν ξερω ποσο εντος η εκτος θεματος ημουν...ξερω οτι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ακομα και γι αυτη τη στιγμη....

14)

Αιμιλία Κορακιανίτη


Στης ψυχής την Αλταμιρα
κίνησα για να σε βρω
σαν τον μάγο με τα μύρα
και καρδιά για θησαυρό

Ότι κι αν ανακαλύψεις
μην τρομάξεις, να χαρείς
είναι ο βιος που 'χεις της Λήθης
κι όσα αξίζει ν' απορείς

Όταν ζωγραφίζει η Φύση
αντιγράφουν οι θνητοί
κι όταν ο Θεός γελάει
δημιουργούν οι αθάνατοί

Μουσικές ή οπτασίες
με ουσίες ή χωρίς
μέσα μας είναι η Φύση
και το σπήλαιο της Ζωής

Η καρδιά μας αχιβαδα
άθυμο νερό να πιείς
κι ό,τι νιώσεις στο Santiago,
peregrino μην ντραπείς

Στων πρωτόπλαστων την μοίρα
θυσιάσαμε κι εμείς
και του χταποδιού το σπέρμα
δοκιμάσαμε οι εκδρομείς

Στου el Greco την ταβέρνα
ήπιαμε κρασί μας όλοι
εις salud κι Ελευθερία
το δικό μας πορτοφόλι.

15)

Ελίζα Γιαννακαρώνη

Κοίτα Ψηλά!


Ήταν Τετάρτη. Είχαν ήδη περάσει 6 μέρες, γεμάτες με εικόνες, γέλια και κυρίως εκείνο το αίσθημα της έκπληξης και του ενθουσιασμού που έχουν οι ταξιδιώτες μπροστά στο αναπάντεχα όμορφο. Η μέρα είχε ξεκινήσει κάπως ανάποδα. Βλέπετε ήταν η σειρά του Γιάννη να νιώσει και έκπληξη και ενθουσιασμό από όσα του είχαμε ετοιμάσει για τα γενέθλιά του. Είχε πολύ γέλιο και αγάπη εκείνο το πρωί μέσα στο πούλμαν και ας ψιχάλιζε και φυσούσε και ο καιρός μας έδειχνε τα δόντια του. Όλα αυτά θα άλλαζαν, μόλις θα φθάναμε στην παραλία των καθεδρικών.
Μια παραλία – καναπές ψυχανάλυσης. Μια παραλία που σου ανοίγει την αγκαλιά της και της ανοίγεις την ψυχή σου. Μια παραλία για σκέψη και ανασυγκρότηση. Εκεί μας ζήτησε ο Γιάννης να μιλήσουμε. Εκεί ανάμεσα στους λαξευμένους βράχους ζήτησε να εξομολογηθούμε. Δεν είχα ξανατύχει σε τέτοια κουβέντα ανάμεσα σε αγνώστους. Ακούσαμε όσες μίλησαν, δώσαμε και το βραβείο – δώρο κι ύστερα μας έδωσε χρόνο. Έμεινα μόνη. Ήθελα να τα πω με τον εαυτό μου.
 Στράφηκα προς τη θάλασσα κι άρχισα να περπατώ και να απομακρύνομαι όλο και περισσότερο. Να μην ακούω ελληνικά. Να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τα κύματα. Περπατούσα, η θάλασσα μου είχε βρέξει ήδη το παντελόνι και τα πόδια μου όλο και βούλιαζαν μέσα στην άμμο. Έπιασα τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει. Ο αλατισμένος αέρας μου χτυπούσε απαλά το πρόσωπο και εγώ σκεφτόμουν τι τυχερή που είμαι. Έξι μέρες τώρα το μυαλό μου είχε αδειάσει από κάθε αρνητική σκέψη και συναίσθημα. Είχα ξεχάσει τους πάντες και τα πάντα, όλα αυτά που με έκαναν νευρική και αγχωμένη. Ούτε ένα τηλέφωνο δεν είχα πάρει. Έτσι ένιωθα, έτσι έκανα.

Ώσπου ξαφνικά έκανε την εμφάνισή του ο ήλιος, το τοπίο ομόρφυνε περισσότερο και σήκωσα το κινητό για μια selfie…τότε μόνο σχημάτισα το νούμερο του σπιτιού. Τώρα που είμαι εντελώς χαρούμενη, τώρα πήρα να σου πω ότι περνάμε τέλεια. Γι’ αυτό δεν σας είχα πάρει. Τώρα που σου μιλάω, έχω μπροστά μου μια απέραντη γαλάζια θάλασσα. Ακούς τα κύματα; Το μυαλό μου είναι γεμάτο όμορφες πόλεις, ανθρώπινες. Καταπράσινες, ήρεμες, πολιτισμένες. Με παραλίες απερίγραπτες, με πλατείες, με δάση και τοπία πανέμορφα. Ξέρεις αυτά που μου αρέσουν. Πού μου άρεσε πιο πολύ; Στο Σαν Σεμπαστιάν. Αλλά και η νυχτερινή μας βόλτα με τα κορίτσια γύρω από το Γκουγκενχάιμ. Και οι μικρότερες πόλεις, όπως η Santillana del Mar κοντά στο σπήλαιο της Αλταμίρα, το χωριό που συναντήσαμε τα συμπεθέρια, η Mundaka με ξεναγό τη γλυκιά Άλμπα. Στη γιορτή των Βάσκων που τύχαμε μέσα στους δρόμους της Vitoria. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου. Έχουμε κάνει στάσεις σε τόσα μέρη… Ώχου μην επιμένεις, δεν τα θυμάμαι κι όλα… Α! ξέχασα. Χθες πήγαμε στα Picos de Europa, ένα απίθανο μέρος. Ψηλά βουνά με λίμνες και αμέτρητες αγελάδες! Είμαστε και τυχεροί. Όπου πάμε, ο καιρός φτιάχνει. Έχουμε ακόμη κι άλλα να δούμε… Ξέρεις κάνουμε πολλή ιστορία και λαογραφία μέσα στο πούλμαν. Μη γελάς καθόλου. Ας ήσουν εδώ μαζί μας προχθές να κάνεις το μεσημέρι εντατικό 2ωρο την ιστορία της ΕΤΑ και να θες να κλείσεις λίγο τα μάτια σου και θα σου λεγα εγώ, αν θα γλύτωνες την κουλούρα. Μη γελάς, σου λέω, δεν καταλαβαίνεις…

Όποιος δεν ταξιδεύει, δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει ότι ένα ταξίδι σε μια όμορφη χώρα και μια καλή παρέα μπορεί να του δώσει πολλά περισσότερα από όσα περιμένει. Δεν είναι μόνο όσα θα δει, θα ακούσει, θα φάει, θα αγοράσει. Δεν είναι μόνο αυτά. Είναι η ατμόσφαιρα, η μουσική, η αύρα των ανθρώπων, οι ατυχίες που θα του τύχουν ή τα γέλια που θα κάνει σε μια αμήχανη στιγμή. Είναι η έκπληξη που θα αισθανθεί ξαφνικά, ο ενθουσιασμός για κάτι που είδε ή δοκίμασε, για οτιδήποτε ξένο και καινούριο που θα γνωρίσει. Είναι όλα αυτά που θα του τύχουν, τα αναπάντεχα, που θα τα θυμάται για μια ζωή.
Απ’ αυτό το ταξίδι γύρισα πίσω με αυτό το συναίσθημα που όλοι σχεδόν έχουμε καταχωνιάσει στο πίσω μέρος της καρδιάς. Του ενθουσιασμού και της χαράς που έχουν τα παιδιά κάθε μέρα, όταν ανακαλύπτουν κάτι για τον κόσμο, τους άλλους, τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί τα παιδιά συνηθίζουν να κοιτούν γύρω τους και να ανακαλύπτουν τη ζωή. Σαν τη μικρή Μαρία που κοίταξε ψηλά και αποκάλυψε στους ανθρώπους την ομορφιά των πρωτόγονων. Το έχουν πει και ποιητές και συγγραφείς. Αλλά τόσο απλά κανείς. Όσα κι αν σου συμβούν στη ζωή, Κοίτα Ψηλά. Πάντα.

16)

Κώστας Νόστης


ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΑΙΩΝΙΑ!



Σιγά μη γράψω ποιήματα,

πεζά και μαντινάδες,

Που για να πάω εκδρομή

Μου τάξανε παπάδες



Τα πάντα μου υποσχέθηκαν,

Άνθρωποι δίχως έρμα

Δέκα χταπόδια έφαγα

Αλλά δε βρήκα σπέρμα



Έτσι κι εγώ αποφάσισα

Για να εκσπερματώσω

Να γράψω ετούτες τις γραμμές

Στο Γιάννη να τα «χώσω»



Γιατί μ’ αυτές τις εκδρομές

Τα πάντα ανεβαίνουν

Κι όταν σπίτι γυρίζουμε

Από το νου δε βγαίνουν



Η εμπειρία άριστη

Μα κάποτε περνάει

Γιάννη, να φτιάξεις εκδρομή

Για πάντα να κρατάει



Αλλά τι λέω ο δυστυχής

που πέρναγα για «άσσος»

Στο δέντρο πάλι κόλλησα

Και έχασα το δάσος



Κάθε ταξίδι ένα παζλ

Και εμπειρία αιώνα

Αναρωτιέμαι άραγε

Πώς να΄ναι η εικόνα;



Μα μήπως ξέρεις και εσύ

Τι σχήματα θα έχει

Άβυσσος είναι το μυαλό

Γιάννη μου καλλιτέχνη!



Με τούτα δω που έγραψα

Μάλλον θα πάρω πόδι

Και δε θα ξανακούσετε

Για το «κουτσό χταπόδι»



Ίσως σε κάποια εκδρομή

Με γαύρο μαρινάτο

Κάπως ξυδάτο θα με βρεις

Στο διπλανό το πιάτο!

17)

ΤΣΙΦΑΚΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

PLAYA DE LAS CATEDRALES

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ Β.ΙΣΠΑΝΙΑ-ΠΟΡΤΟΓΑΛΛΙΑ


……………….Δεν είναι ότι σπάνια βλέπω τη θάλασσα ή  ότι σπάνια έχω την ευκαιρία να βρέθω  δίπλα της.  Συγκεκριμένα ζω αρκετά κοντά της και καθημερινά την βλέπω απ’ τα παράθυρα και το μπαλκόνι μου.
Δεν ξέρω αν ήταν τα αλλιώτικα χρώματα της ,αν ήταν ο αλλιώτικος ήχος της , τα κύματα της ,τα επιβλητικά βράχια  που είναι έργο της. Δεν ξέρω αν ήταν ο ήχος της γκάιντας που ακουγόταν απ΄τις σπηλιές , αν ήταν η σύνδεση με την γνωστή  ταινία και την αληθινή  ιστορία πίσω της ή  αν ήταν οι ψυχές απ’ τα πλοία  που χάθηκαν μέσα της καθώς τη διέσχιζαν.  Δεν ξέρω αν ήταν απλώς η στιγμή . Αυτή η θάλασσα όμως …. Μιλούσε!
Δεν με προσκαλούσε να κολυμπήσω μέσα της. Για κάποιο λόγο όχι αυτό. Ήθελα να κάτσω στην άκρη της και απλώς να με βρέχει  και  εκεί ακριβώς…. να της εξομολογηθώ. Δεν θα με αντιμετώπιζε σαν μια καλή φίλη. Θα με κοιτούσε αφ’ υψηλού θυμίζοντας μου την ασημαντότητα μου μπροστά στην δύναμη και την απεραντοσύνη της. Και θα της τα έλεγα ΟΛΑ . Όλα όσα με βαραίνουν , όσα με κάνουν να νιώθω λίγη , όλα όσα με κάνουν  μέτρια. Θα μου μιλούσε σκληρά. Θα μου μιλούσε όμως . Είμαι σίγουρη πως αυτή η θάλασσα Μιλούσε!!!..............................................................................................................................


ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΛΕΞΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΜΟΥ ΑΠ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΠΑΡΑΛΙΑ, ΑΥΤΗ Η ΘΑΛΑΣΣΑ  ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΦΗΣΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ, Η ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ ΟΤΑΝ  ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ  Ή ΟΤΑΝ ΚΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙ  ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ , ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ. ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΤΗ ΛΑΤΡΕΥΩ.  ΞΕΡΩ ΕΠΙΣΗΣ  ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΕΥΚΟΛΑΚΙΑ ΟΠΩΣ ΠΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ, ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ . ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΛΥΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ  Ή ΟΔΗΓΙΕΣ  ΣΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ : - ΘΑ ΞΑΝΑΠΗΓΑΙΝΕΣ ΔΗΛΑΔΗ;  ΑΠΑΝΤΩ : - ΝΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΠΗΓΑΙΝΑ ΣΙΓΟΥΡΑ .  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ . ΑΥΤΑ!!!!

18)

Μέλανι Κωσταρίδου


14/9/2014

«Κορίτσια έχω νέα!!Θυμάστε το Γιάννη για τον οποίο σας μίλησα στη Βαρκελώνη? Ετοιμάζει ταξίδι για Β.Ισπανία και δε γίνεται να το χάσουμε!!»

Δεν ήταν το ότι δεν τις είχα πείσει , όμως είναι στη φύση του ανθρώπου να αμφιβάλλει- κι ένας αλλόκοτος τίτλος που παντρεύει το χταπόδι με το σπέρμα δε βοηθάει και πολύ στην κατάσβεση της αμφιβολίας...
«Δεν είναι παράδοξο ενώ ταξιδεύεις για να γνωρίσεις καινούρια μέρη να αποκτάς μια περίεργη ανυπομονησία να επιστρέψεις στο πούλμαν για να ακούσεις τη συνέχεια μιας αφήγησης?? Να μη σε νοιάζει μόνο το τι θα δεις αλλά και το τι θα ακούσεις??.»
Και πείστηκαν και οι 11 και απόλαυσαν ένα μοναδικό ταξίδι...

Συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο, άνθρωποι από διάφορες ηλικίες και διαφορετικούς χώρους μαζευτήκαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε με αρχηγό τον El Greco την περιήγηση στη Β.Ισπανία. Το πρώτο που αντικρίσαμε ήταν μια θυμωμένη άγρια θάλασσα-εκ των υστέρων πλέον βλέπω ότι ήταν  σημαδιακό-προμήνυε ένα ταξίδι που θα μας ταρακουνούσε...Αναπνεύσαμε χτενισμένο αέρα στο Σαν Σεμπαστιάν, τα μάτια μας χόρτασαν θάλασσα και παραλία. Και παρότι είχαμε τον καημό του Μουντιάλ τότε, το Σαν Σεμπαστιάν και μας μίλησε και μας έμεινε αξέχαστο!

Παμπλόνα!Δυνατή εμπειρία... Είναι συγκλονιστικό να σκέφτεσαι ότι λίγες ώρες πριν περπατήσεις εσύ στα σοκάκια της πόλης, χαλαρά και ανέμελα αγοράζοντας σουβενίρ, κάποιοι διακινδύνεψαν την ίδια τους τη ζωή με πάθος κυνηγημένοι από αγριεμένους ταύρους.

Βιτόρια, αγαπημένη μου, για τη γλυκιά μελαγχολία της...

Γκερνίκα: και μόνο το άκουσμα σε συγκινεί πόσο μάλλον το να περπατήσεις στους δρόμους της.

Το Μπιλμπάο, χτισμένο από την αρχή, με εντυπωσιακό αποτέλεσμα σε κάνει να σκεφτείς ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν υπό προυποθέσεις. Λεφτά που όντως υπάρχουν και που αξιοποιούνται για το κοινό καλό. Η χώρα των Βάσκων μας μαγνήτισε όλους και κέρδισε τις εντυπώσεις. Η αγάπη και ο σεβασμός για τη φύση, η εργατικότητα των ανθρώπων, το επαναστατικό τους πνεύμα, και το γεγονός ότι η κατσαρόλα είναι έγνοια των ανδρών, μας ώθησε να τους δούμε με συμπάθεια, να τους θαυμάσουμε και να τους αγαπήσουμε.

Οι δυνατές συγκινήσεις συνεχίστηκαν.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς...

το ομιχλώδες τοπίο και τις λίμνες σε υψόμετρο που σου προκαλούσαν δέος μόνο στη σκέψη ότι μπορεί από κάπου να ξεπροβάλλει ο Μεγάλος...

τη ζωγραφική στη σπηλιά της Αλταμίρα  που σου θυμίζει ότι η τέχνη και η έκφραση της είναι ανάγκη που υπηρχε από πάντα...

την  παραλία των καθεδρικών όπου έγιναν εξομολογήσεις εμπειριών ζωής, απαγγέλθηκαν στίχοι και μιλήσανε τα συναισθήματα ανοιχτά για πρώτη φορά στο δεκαήμερο...

οι τολμηροί γλάροι που έτρωγαν ανυποψίαστα από τα χέρια μεθυσμένων τουριστών μύδια...

ο άγιος που γνώρισε πρωτοφανή ασέβεια κι αδιαφορία από βλαχοτουρίστες δήθεν προσκυνητές, που από τη μια δεν καταδέχτηκαν την περιήγηση σε πόλη χωρίς καζίνο και από την άλλη πέρασαν δίπλα από την αγιοσύνη και δεν ακούμπησαν...

τις 2 Μαρίες που η ιστορία τους ήρθε σαν ένα χαστούκι για την απαράδεκτη διάσταση που μπορεί να πάρει το ανθρώπινο είδος...

τα υπέροχα έργα που σεργιανίζουν στο Οβιέδο...

τα hangover από τα κρασοπιώματα στην Λα Κορούνια...

το γραφικό Γκιμαράις

και το πανέμορφο Πόρτο με το οποίο έκλεισε αυτό το παραμυθένιο ταξίδι...

Άνθρωποι που έδεσαν στο γκρουπ και δε δημιουργήθηκε ούτε μισή παρεξήγηση παρά τις πολλές μετακινήσεις σε διάστημα 10 ημερών.

Δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω τη Ρούλα μας!!Που στην αρχή χανόταν αλλά μετά ενσωματώθηκε κι έδωσε ξεχωριστό χρώμα στην ομάδα μας...καλλιτεχνικό ταπεραμέντο και εξαιρετική σκηνική παρουσία!

Και τον τυφώνα Νέτα!
Η οποία παρότι ήταν επιρρεπής στις κακοτοπιές κατάφερε και να διασώσει το οπτικό υλικό της εκδρομής και να επιστρέψει με όλα της τα πράγματα παρά την εναντίωση του προσωπικού του αεροδρομίου!

Αίσθηση προκάλεσε και η ήρεμη δύναμη Κατερίνα ή αλλιώς το κορίτσι με το δανεικό ροζ μπουφάν!

Ο επαναστατικός δον Χουάν υπέκυψε τελικά στις διαθέσεις του αρχηγού και ακολούθησε το dress code και το όποιο code απαιτήθηκε!

Ειδική μνεία επίσης οφείλω στη στιχουργό Lopez-Θένια που άφησε εποχή με το χορευτικό της καθώς και στη γυναικάρα Μυρτώ που τόλμησε και εμφανίστηκε στην πίστα μετά τη Jennifer!!

Ο Γιώργος συγκίνησε ιδιαίτερα με την ιστορία του με τα κουκούτσια καθώς και ο Μάνος με τον ευχαριστήριο λόγο του προς το τέλος της εκδρομής.

Τέλος αξίζει να αναφερθεί ότι τα 3 κορίτσια που είχαμε μαζί δεν ακούστηκαν καθόλου , ούτε υπήρξαν γκρίνιες-συγχαρητήρια στους γονείς τους!!

Ταξιδεύω δεύτερη φορά με τον El Greco. Και έγιναν μαγικά και σε αυτό το ταξίδι. Έκαμψε περίτεχνα τις αντιστάσεις του καθένα μας και στη συνέχεια αμόλυσε ένα σύννεφο συναισθημάτων που εισπνεύσαμε λαίμαργα όλοι. Ειπώθηκαν όμορφα λόγια , νιώσαμε σαν μια αγκαλιά και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια κάποιων, δάκρυα συγκίνησης και ευφορίας. Κλάμα και γέλιο λειτούργησαν σαν κάθαρση. Είναι υπέροχο να είσαι άνθρωπος και να αισθάνεσαι, να μοιράζεσαι, να δείχνεις τις αδυναμίες σου χωρίς να φοβάσαι μην εκτεθείς.

Πέρα από τα υπέροχα τοπία της Βόρειας Ισπανίας που απολαυσαμε και τα ενδιαφέροντα που ακούσαμε δια στόματος El Greco κερδίσαμε κάτι ακόμη...την επαφή , το δέσιμο με ανθρώπους που πριν δε γνωρίζαμε...Δεν ξέρω αν θα έχει διάρκεια αυτή η σχέση, γιατί οι σχέσεις  στη ζωή χρειάζονται προσπάθεια, να δίνουμε κάτι από τον εαυτό μας χωρίς να τεμπελιάζουμε, πρέπει να αγωνιζόμαστε για να μείνει το συναίσθημα ζωντανό. Όσο μας αγγίζει η αύρα του El Greco αισιοδοξώ ότι θα τα καταφέρουμε. Έχουμε κάτι κοινό πλέον, ανήκουμε στο χωριό του και θέλουμε να παραμείνουμε εκεί, να ταξιδεύουμε μαζί του και να το μεγαλώνουμε, να νιώθουμε ότι τον έχουμε μαζί μας, κοντά μας. Και αν όλοι οι Elgreco-πληκτοι πάρουν στα σοβαρά το ρόλο τους, δε νικηθούν από το φοβο  και παραμείνουν καλύτεροι, όπως όταν επιστρέφουν από ένα ταξίδι μαζί του τότε το χωριό θα μεγαλώσει και ο κόσμος θα γίνει μια κληρονομιά για τα παιδιά μας για την οποία θα μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι όλοι (και οι άτεκνοι!).

Με μεγάλη ευγνωμοσύνη στον El Greco για την εμπειρία του χταποδοσπέρματος, με μεγάλη εκτίμηση  στους συνταξιδιώτες του 2ου χταποδιού και με μεγάλη αγωνία καταλήγω στο εξής ερωτημα που μας βασανίζει όλους: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ EL GRECO??

19)

Άρης Σούγελας


     Καλησπέρα Γιάννη μου,

Είπα και εγώ με τη σειρά μου να γράψω το ακόλουθο :

΄΄ Ξεκίνησα αυτή την εκδρομή μέσα σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, η οποία είχε να κάνει με το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών και τις αλλαγές που έφερνε το εκλογικό αποτέλεσμα σε μια σειρά πραγμάτων τόσο στα εργασιακά αλλά και στη ζωή του Δήμου. Συν του οτι ήταν ένα ταξίδι που γινόταν μετά από τρία χρόνια λόγω άλλων προβλημάτων που υπήρχαν ( οικονομική κρίση)...
 
   Σχετικά με τα συναισθήματα που ένιωσα και τις εμπειρίες που αποκόμισα απ'αυτό το ταξίδι, την πρόταση του El Greco την βρήκα ως μια διέξοδο από τα καθημερινά προβλήματα και βίωσα αυτό που μας έλεγες στο ταξίδι οτι αν δε δούμε τη χώρα των Βάσκων είναι σα να μην έχουμε δει την άλλη Ισπανία. Τελικά, είχες δίκιο El Greco σ'αυτή σου την εκτίμηση, το κομμάτι αυτό της Ισπανίας διαφέρει από την υπόλοιπη Ισπανία και από πλευράς φυσικής ομορφιάς και από πλευράς πολιτικής κουλτούρας. Συναντήσαμε ανθρώπινες πόλεις, καθαρές και έναν ήρεμο κόσμο που απολάμβανε τη ζωή του.

   Αφέθηκα στη μαγεία αυτού του ταξιδιού αφήνοντας πίσω τις έγνοιες, σ'αυτό συνέβαλαν τα τοπία,               η οργάνωση όλου του ταξιδιού αλλά και τα μέλη του group. Κάναμε καινούργιους φίλους και θα φροντίσουμε να διατηρήσουμε αυτή τη σχέση εντός αλλά και εκτός Ελλάδος. ΄΄

Φιλικούς χαιρετισμούς,
Άρης

20)

Μάνθα Σωτηροπούλου & ΣΙΑ

Τρεις ΣΤΙΓΜΕΣ (επί τέσσερα...)


Όταν ο Γιάννης μου έστειλε το πρόγραμμα του ταξιδιού μια μουντή χειμωνιάτικη μέρα, απογειώθηκα...

Όταν έπεισα με τον ενθουσιασμό μου 8 ανθρώπους σε μια τόσο δύσκολη εποχή να το κάνουμε, αγχώθηκα...

Όταν στο αεροδρόμιο η Σοφία έχασε τη βαλίτσα της αλλά το ξέχασε την ίδια στιγμή αντικρύζοντας το Γιάννη ντυμένο Καπουτσίνο (με πολλή ζάχαρη), να την υποδέχεται, κατάλαβα πως ό,τι κι αν φανταστήκαμε ήταν λίγο, γιατί το ένστικτο ενός παιδιού είναι αλάνθαστο. Κι αυτά τα 3 παιδιά του γκρουπ είχαν μια τρελή χαρά που κανένα απρόοπτο δεν μπορούσε να τους τη στερήσει...

Όταν ζήσαμε όλο αυτό...δεν περιγράφονται τόσα συναισθήματα κι εναλλαγές (μέσα κι έξω μας)...

Όταν είδα τόσα μάτια βουρκωμένα και βλέμματα πραγματικά λυπημένα στο αεροδρόμιο του Πόρτο αλλά και του Ελ. Βενιζέλος, να νιώθουν απαρηγόρητα γιατί τελείωσε, δικαιώθηκα...

Σήμερα λοιπόν, γυρνώντας από το τελευταίο μπάνιο του καλοκαιριού, σκέφτηκα να γράψουμε ο καθένας από τους τέσσερις της οικογένειάς μας, τις τρεις αγαπημένες του στιγμές από αυτό το ΤΑΞΙΔΙ. Κανείς δεν είδε τις στιγμές του άλλου, για να μην επηρεαστεί.



Oι τρεις ΣΤΙΓΜΕΣ της Σοφίας (ετών 8)

1/ Η μαμά μου, μου είχε πει ότι ετοιμάζει μια έκπληξη για τα γενέθλια της Έλενας. Φορέσαμε όλοι καπελάκια και τραγουδούσαμε το τραγούδι των γενεθλίων της. Μετά φάγαμε γλυκά και σβήσαμε κεράκια στο λεωφορείο. Ήταν πολύ ωραίο πάρτυ!

2/ Όταν πήγαμε με το καράβι βόλτα και ταΐζαμε τους γλάρους με μύδια και χαιρόμασταν πολύ.

3/ Όταν ο κύριος Γιάννης μας πήγε σ ένα κτίριο που είχε πισίνα στο ταβάνι και βλέπαμε τα πόδια των ανθρώπων που κολυμπούσαν μέσα!

Οι τρεις στιγμές της Έλενας (ετών 10)

1/ Τα γενέθλιά μου. Η έκπληξη που μου έκαναν όλοι με τα καπελάκια, το τραγούδι και τα κεράκια. Χάρηκα πολύ με τα δώρα των καινούργιων φίλων μου: τον ταύρο που μου πήρε η κυρία Ρούλα στην Παμπλόνα, την καρφίτσα της κας Στεφανίας και το κολιέ που μου χάρισε η φίλη μου η Αγγελική.

2/ Όταν ταΐζαμε με μύδια τους γλάρους στην κρουαζιέρα.

3/ Όταν πήγαμε στην Αλταμίρα, που είδαμε εκείνες τις αρχαίες ζωγραφιές και μπορέσαμε να δούμε, με τα μαγικά του κυρίου Γιάννη, πώς ήταν η ζωή τόσο παλιά (έκανε φου! κι εμφανιζόταν ένα παιδί που άναβε φωτιά κι η μαμά του που μαγείρευε).



Οι τρεις στιγμές της Μάνθας

1/ Η στιγμή-¨Θάλασσα μέσα μου¨", όταν σαν υπνωτισμένη με τραβούσε μια γκάιντα σε μια σπηλιά, σ ένα μαγικό μέρος. Ήταν η στιγμή που ήρθαν τα αυθόρμητα δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Αυτά τα δάκρυα που έρχονται σπάνια, αλλά σηματοδοτούν τις πιο δυνατές εμπειρίες μιας χρονιάς...Και βέβαια οι εξομολογήσεις, η ποίηση, οι φράσεις των συνταξιδιωτών που έβαλαν αυτό το μέρος ακόμα πιο βαθιά στην καρδιά όλων μας...

2/ Η στιγμή που η Έλενα γύρισε πίσω στο λεωφορείο και τους είδε όλους με τα καπελάκια να της τραγουδούν "Να ζήσεις Έλενα και Χρόνια Πολλά"...Το βλέμμα της τα έλεγε όλα: έκπληξη, ενθουσιασμός και χαρά για την αγάπη που έπαιρνε από ανθρώπους μέχρι χθες αγνώστους. Αυτή η στιγμή είναι σημαντική επίσης, γιατί πιστεύω ήταν αυτή που μας έφερε όλους πιο κοντά κι επιτέλους έσπασε ο πάγος...

3/ Το βράδυ στη Λα Κορούνια. Να γελάς χωρίς λόγο, με λόγο, με μια παρέα που μοιραζόταν τη χαρά και γι αυτό την πολλαπλασίαζε...Να τραγουδάς σα να σαι σε κουτουκάκι στην Ελλάδα... κι όλοι γύρω να κοιτάνε??? Δεν μπορώ να απαντήσω σ αυτό, δεν νομίζω ότι το πρόσεξε κανένας μας...

Οι τρεις στιγμές του Γιάννη

1/ Η απροσδόκητη ενέργεια που εξέπεμπε η Guernika, επιβεβαιώνοντας όσα ακούγαμε δύο ταξίδια τώρα.

2/ Η μαγεία της φύσης και των ανθρώπινων συναισθημάτων στους καθεδρικούς.

3/ Οι όμορφες, ανθρώπινες στιγμές στo Santiago de Compostela, πίνοντας pacharan και γνωρίζοντας πιο ουσιαστικά ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε ένα "εκπαιδευτικό", γεμάτο δεκαήμερο.


...Και φτάνουμε μέσα Σεπτεμβρίου, να μοιραζόμαστε αυτές τις αναμνήσεις με 160 τουλάχιστον άτομα, γιατί νιώθουμε άνετα μαζί τους, γιατί ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα γίνουμε όλοι φίλοι, θα γνωριστούμε όταν ξανανακατευτεί η τράπουλα για το επόμενο μαγικό ταξίδι και πάντα θα μοιραζόμαστε ένα "μυστικό", που οι απ' έξω δύσκολα θα μπορούν να καταλάβουν. Να είμαστε όλοι καλά και να απολαμβάνουμε ατέλειωτα υπέροχα ταξίδια, μαγειρεμένα με τόση μαεστρία από τον αρχηγό μας! Ευχαριστούμε που μπήκες με τόσο κέφι στις ζωές μας Γιάννη...

21)

Κατερίνα Αποστολοπούλου



ΧΤΑΠΟΔΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑ στη Βόρειο Ισπανία (Ταξίδι Ανάτασης Ψυχής) :

Και σαν ένα ποτήρι Καλό Κρασί... που το χορταίνεις με την πρώτη κιόλας γουλιά και όταν τελειώσει, αισθάνεσαι τελικά ότι... όχι... δεν το έχεις χορτάσει... και θέλεις κι άλλο... κι άλλο....  [το 2ο βράδυ στο Σαν Σεμπαστιάν, ανοίγοντας τα τερτίπια μου για να δω τι θα φορέσω την επόμενη μέρα -ήμουν καλή μαθήτρια, άλλο που τα ρούχα μου με πρόδωσαν τελικά... αυτά! φταίνε- ....είπα, έκπληκτη κιόλας, στην Άννα μου... ¨καλέ; ... αύριο είναι η 3η μέρα!¨ ...λες και είχαν περάσει και οι 10 μέρες...νόμισα ότι.... Και στο αεροδρόμιο του Πόρτο.................. !]

Τώρα.... η ΄γεύση΄ αυτού του ταξιδιού φταίει;.... η πρώτη ευλογία που πήραμε από τον καλό μας άγγελο (El Greco)  στο αεροδρόμιο του Μπιλμπάο φταίει;.....  και μας ξεκλείδωσε και την καρδιά μας....  και γνωριστήκαμε! όχι μόνο συναντηθήκαμε, με κάποιους ανθρώπους.... Νιώθω πολύ, πολύ τυχερή που σας γνώρισα... και μπορέσαμε και ανοιχτήκαμε κιόλας... όσο ο καθένας μας.

Ναι! και το πιο σημαντικό τελικά είναι τι μας έμεινε μετά από αυτό το ταξίδι..... που εκτός από την εμπειρία μας, με την βοήθεια του Γιάννη μας (το΄χεις!!),  να γνωρίσουμε, ζήσουμε έστω και για λίγες ώρες σε κάποια πανέμορφα μέρη. (πολύ όμορφη η χώρα των Βάσκων!!) ... δημιουργήσαμε και σχέσεις...ανθρώπινες  !!!

Και ας είμαστε πάντα όλοι καλά!... να ανταμώνουμε... να ΄χορεύουμε΄.... να ΄μεθάμε΄...!!!!

22)

Θένια Γιαμαλή



Αθήνα Οπόρτο είχα βαλίτσα ετοιμάσει για το νότο,
μα η καρδιά μου περιπέτεια ζητάει και στο βορρά να πάει τώρα ξεκινάει.

Πάω Παμπλόνα και δε χρειάζομαι απόψε κηδεμόνα,
έχω ένα ταύρο στη ψυχή που με ορίζει και μια αγάπη αληθινή να με γεμίζει.

Φτάνω Μπιλμπάο δειλά στο τοίχο για λιγάκι ακουμπάω,
είναι η ζαλάδα της χαράς που έχω βιώσει σε 10 μέρες πόσα πράγματα έχω νιώσει.

Χιχόν Κορούνια αφήνω πίσω τα ψηλά μου τα τακούνια
και στο πλακόστρωτο θα βγω και θα χορέψω ένα φλαμένγκο φλογερό να σε μαγέψω.

Στο Σαντιάγκο θα προσκυνήσω ευλαβικά ξανά τον Άγιο
και θα κρατήσω στη καρδιά μου την ουσία των νέων φίλων τη γεμάτη παρουσία.

Οπόρτο Αθήνα γυρίζω πίσω στη γνωστή μου τη ρουτίνα
μα στη βαλίτσα κουβαλάω αναμνήσεις χρόνε αλήτη και να θες δε θα τις σβήσεις.

23)

Μαρία 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ ΕΣΥ

Ετρεξα πρώτη. Να σε δω απο ψηλά.Πριν σε πατήσουν τα γυμνά πόδια μας, εκει που τα κύματα σου είχαν γλύψει την σιμιγδαλένια άμμο σου και είχαν σβύσει τα χνάρια από αυτούς που σε περπάτησαν πριν από εμάς.Ειχα και εκείνο το αυγό μέσα στο κουτάκι. Αυτό το μυστήριο αυγό ! Μα τι το ήθελε τελοσπαντων ?.Γέλασα ! Από μέσα μου και από έξω μου.Α,το πονηρούλι μου αυγό.Μα ναι ! Ωμό .Ενα άδειο ζωγραφιστό τσόφλι .Και ωμό και όμορφο με τις πολύχρωμες ρίγες του. Εβγαλα τα πέδιλα και έχωσα τα δαχτυλάκια μου μέσα σου. Μου φάνηκε οτι βογκηξες ελαφρά.Από ηδονή ή πόνο,δεν κατάλαβα και καλά.Αλλά ίσως να ήταν και η ιδέα μου.Ετσι λένε οι άλλοι συνεχεια .....Ήσουν υγρή και γαργαλιστή .Μου θύμησες τα φιλιά του.Πως γίνεται να σου λείπει κάτι που έχεις ? Από θάλασσα η ευλογήμενη χώρα μου τόση που της περισσεύει ! Αλλά τώρα ήσουν εσύ εδώ .Πήρες την μορφή της θάλασσας. Αυτή που μας ενώνει και αυτή που μας χωρίζει.Αλλο και πάλι ετούτο ! Πάντα με τρομαζουν αυτές οι λέξεις και τα πράγματα που τα γυρίζεις ανάποδα και λένε το ίδιο πράγμα.Σαν εκείνο ,ζωή και θάνατος !

Κοιταξα τριγύρω.Ολοι είχαν έρθει ,άλλοι κοντά ,άλλοι μακρυά,τράβαγαν φωτογραφίες αγκαλιαστές τα ζευγάρακια,οι καινούργιοι φίλοι και οι παλιοί,πηδώντας τα κύματα ,χαρούμενοι σαν παιδία που ξεχύνονται την τελευταία μέρα του σχολείου. Σαν να άκουγα τις σκέψεις τους ,μέσα από τα μουγκρητά των κυμάτων. Ακουγα και τις δικες σου. Αυτές ναι,σε είχα πάρει μαζί μου άλλωστε .Πάντα μαζί μου δεν είσαι ; Τους κοίταζα .Από μακρυά ,έκει που τους μάζευε ο ποιήτης .Μα τι ποιητής κι αυτός ! Και ζωγράφος συνάμα ! Πως τα ταιριάζει όλα ! Τις λέξεις με τα χρώματα ,πως χρωμάτιζει τις λέξεις με τις μουσικές. Μπα σε κάλο μου ! Μα τι κακό και αυτό με εμένα ! Εσένα σκέφτομαι εδώ ,η θάλασσα μου εσύ,αυτή που μας χωρίζει ,αλλά μας κάνει και ένα. Οπως του πρέπει! Τι δουλειά έχει ο Γιάννης σε όλα αυτά με τα αυγά χωρίς καλάθια...

Πλησιάσα πιό κοντά και έβαλα το αυγό μου μαζί με τα άλλα .Δεν ήξερα ακόμα γιατί ακριβώς.Αχ ,θάλασσα μου σκοτεινή,θάλασσα μου όμορφη ! Σκέφτηκα το κορίτσακι μου στην Αφρική.Θα ένιωθε ποτέ την αλμύρα σου στα όμορφά της χείλια ; Σαν τα δάκρυα πάνω στα χείλια σου ; Ακούμπησα τα μάτια μου σε όλους τους άλλους. Εναν έναν.Με προσοχή.Μην πληγώσω κανένα.Ποτέ δεν ξέρεις. Η θάλασσα μου εσύ. Σαν να το διάβασα ξανά και ξανά.Με άλλα λόγια.Ολα τα μάτια είχαν γεμίσει από φιλιά. Αυτά που δόθηκαν και αυτά που δεν δόθηκαν.Και θάλασσες,γιατί είσαι μία κούκλα μου θάλασσα,μιά θάλασσα ,και έμεις χωρίς θάλασσα δεν ξέρουμε .Και μουσικές και χρώματα,και γέλια πάνω από τα κλάματα ,και κλάματα πάνω από τα γέλια.

Με προσοχή, Γιάννη, εδώ που μας έφερες!
Εσφιξα αυτό που είχα αγοράσει στην χάρτινη σακούλα.Δεν ήξερα ότι θα το βάφτιζα αργότερα .Τώρα ήταν αυτό .Εσύ. Η θάλασσα μου εσύ. Θυμάσαι τι μου είχες πει " Ασε με να είμαι η ουσία των πραγμάτων σου " .Να είσαι μάτια μου ! Ετσι όπως ήμουν ξυπόλητη μου ήρθε να γράψω στην λεπτή  άμμο σου ότι σκάλιζα στο ξύλινο παιδικό θρανίο μου .......
Sometimes I love you
Sometimes I hate you
But when I hate you
It's because I love you

" Aσε τα ποιηματάκια και προχώρα !  Τι δουλειά έχουν αυτά τώρα  ! " σαν να μου είπαν τα μάτια του Γιάννη από απέναντι,λέει τον εαυτό του El Greco ,και πολύ σωστά .Πιό Greco δεν είχα γνωρίσει νομίζω .Και ας μας τον εκλεψε η όμορφη Βασκα και τον έχασε η Ελλάδα και η μάνα του. Χαλάλι της  όμως. Την είδατε σαν νύφη ! Εχουν, Γιάννη μου ,και παραέχουν σχέση ! Η μήπως δεν μου το είπε τότε, εκεί δίπλα στη θάλασσα  και μπερδεψα πάλι το χρόνο ,σαν τις ανάποδες λέξεις .
Η σακουλίτσα έτριξε πάλι μέσα στο σακίδιο μου .Θα το έλεγα "desiderium" .Αργότερα .
Για ό,τι είδα σε όλα τα μάτια, κάτω απο τα γέλια και τα χάχανα. Γιά εσένα μικρή μου, που τόσο σε έχω αγαπήσει. Γιά ό,τι χάθηκε. Γιά ό,τι βρέθηκε. Γιά ό,τι μας διάλεξε ο Γιάννης ο Ελληνας να μας ενώσει. Γιά τους καινούργιους φίλους που τόσο ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας και τόσο αναπάντεχα θα μας λείψουν. Για αυτούς που δεν γνωρίσαμε, αλλά και πάλι και αυτοί κάπου μας λείπουν. Αλλά πιό πολύ γιά σένα και γιά αυτή την θάλασσα που μας χωρίζει και μας ενώνει.

Η θάλασσα μου εσύ.

μαρία σκέτη

DESIDERIUM :
 Wictionary
1.longing,desire,wish
2. grief ,regret
3.need,necessity
4 (in plural) pleasures ,desires

from Lewis and Scott : A longing ,a desire ,or a wish,properly for something once possessed : grief or regret for the absence or the loss of something .
© 2014 Microsoft Términos Privacidad y cookies Desarrolladores Español

24)

Άννα Ρουσσοπούλου


Σαν βγεις στον πηγαιμό για Βόρειο Ισπανία (και όχι μόνο)‏

Να έχεις το Γιάννη οδηγό/ για ένα ταξίδι μαγικό!

H Anais Nin γράφει πως ταξιδεύουμε, ίσως μερικοί από εμάς και στο διηνεκές, αναζητώντας μιαν άλλη πολιτεία, μιαν άλλη ζωή ή μιαν άλλη ψυχή.

Αναλόγως πως ταξιδεύει κανείς δηλαδή. Πάμε σε άλλες πολιτείες σίγουρα. Περνάμε τα μικρά ή μεγάλα μας σύνορα (ο καθένας έχει τα δικά του) και προσγειωνόμαστε σε άλλο κόσμο διαφορετικό από εμάς. Συνήθως μόνοι μας. Σπάνια με έναν οδηγό που είτε έχει ξανακάνει τη διαδρομή αυτή και έχει μετρήσει τα βήματα και τα μέρη και μπορεί καλοκάγαθα να σε συμβουλέψει τα μονοπάτια για να ξεκλειδώσεις τον Νέο Αυτό Κόσμο και να Τον Γευτείς είτε έχει την αέναη νεανική όρεξη της ανακάλυψης. Οι περισσότεροι κρατάμε χάρτινους οδηγούς με πηχαίους τίτλους που διαφημίζουν ξεδιάντροπα 'τα 10 καλύτερα σημεία της πόλης' 'όταν είσαι στη "Ρώμη" φέρσου σαν τους "Ρωμαίους"' ή πιο πρόσφατα, συνδεόμαστε με το άπειρο διαδίκτυο και κλικάρουμε εναγωνίως σε σάιτ και σε άλλα κέντρα παροχής συμβουλών από προγενέστερους ταξιδιώτες.

Και μετά έρχεται ένας τύπος με ξανθή ανταύγια στο μαλλί που δεν ξέρεις αν είναι καλόγερος ή Άραβας πρίγκηπας, που δεν ξέρεις αν είναι ο αρχηγός της εκδρομής ή ο αρχηγός ενός θεατρικού μπουλουκιού. Και που δεν σε νοιάζει δηλαδή. Γιατί είσαι άυπνος, έχοντας κάνει το Αθήνα-Μυτιλήνη-Αθήνα-Μόναχο-Μπιλμπάο σε σχεδόν 24 ώρες, έχεις ξενυχτήσει σερί για να μπορέσεις να προλάβεις αυτή την εκδρομή-αποκάλυψη, γιατί μια φωνούλα μέσα σου (από τις καλές φωνούλες εκείνες που χαιρόμαστε να ακούμε) σου λέει "ja ess muss sein" μην χάσεις αυτή ΚΑΙ αυτήν την 5ήμερη. Μην χάσεις και αυτή την εμπειρία. Εμπειρία ζωής.

Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι ακριβώς καθώς τα αυτιά σου βουίζουν από τα πολλά αεροπλάνα που άλλαξες, από τα χιλιόμετρα που διένυσες και είσαι σχεδόν σίγουρος ότι έχεις πάρει τη σωστή βαλίτσα και όταν την ανοίξεις θα δεις ρούχα κόκκινα, άσπρα, πράσινα και μπλε και όχι φακέλους.(της δουλειάς)

Αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία γιατί ο Άραβας καλόγερος και οι 43 άλλοι τόσοι που πέφτουν πάνω του και τον πνίγουν με αγκαλιές, δώρα και φιλιά σε κάνουν να νιώθεις πως πήρες τη σωστή απόφαση και στα κομμάτια όλα να πάνε, αυτή την πενταήμερη με τους -μένουμε-πάντα-παιδιά-συνατξιδιώτες μου δεν θα την χάσω.

Στην αρχή υπάρχει μια αμηχανία. Είσαι το στερνοπαίδι της εκδρομής, δεν είσαι φίλος φίλων, δεν είσαι εξωτικός και τυχαίος αλλά είσαι γνώστης είσαι μύστης και το Μαμι μπλου ηχεί στα αυτιά σου. Είναι μια γνωριμία που μετράει λίγες ημέρες. Δεν ήταν λίγες μέρες πριν που πρωτοαντίκρυσες τον Άραβα πρίγκηπα, τον ερωτικό μετανάστη; Τότε που επέστρεφες σε μία άλλη πόλη της Ισπανίας, στη Κεντρική Ισπανία αυτήν τη φορά... Ναι. Αλλά υπάρχει αμηχανία, έμφυτη, έτσι σε έχει φτιάξει ο Θεός αλλά που θα πάει θα το βρεις, όλοι είναι λίγο αμήχανοι.

Ο καιρός στο Μπιλμπάο είναι συννεφιασμένος. Η θερμοκρασία χαμηλή σε σύγκριση με το πως την άφησες στην Ελλάδα και η αμηχανία έχει πιάσει την πρώτη θέση στο πούλμαν. Στο σημείο αυτό αναλαμβάνει ο El Greco. Δίνει το 'μικρόφωνο' σε καθέναν και καθεμία και ο πάγος αρχίζει να λιώνει.

Φύγαμε για Σαν Σεμπαστιάν.

Μια λέξη, ομορφιά. Το γκρουπ είναι έτοιμο, ψήθηκε σε χρόνο ντε τε και φτάνοντας στις τσιμπήδες του πώς-τον-λένε αρχιτέκτονα και εμένα με φτάνουν νέα από Ελλάδα. Μετά θα κλείσει η κεραία για τέτοιες λήψεις και θα επικεντρωθώ στις διακοπές μου. ΧΑ!

Οι Ισπανοί είναι μάστερ της ορθοστασίας. Τους βλέπω να στέκονται παντού όρθιοι και κουράζομαι. Τους βλέπω να χύνονται στις καλοφτιαγμένες πλατείες τους και θέλω να κάτσω οκλαδόν σα Βούδας και να χαζεύω την παραλία.

Το επόμενο πρωινό έχεις ξεκουραστεί. Και το σώμα σου θυμάται ότι βρίσκεται στην Ισπανία, πια. Στη Χώρα των Βάσκων για την ακρίβεια. Ο Άραβας μοναχός έχει ξεκινήσει το πρόγραμμα της παράστασης, αυτού του μοναδικού οπτικοακουστικού υπερθεάματος και οι παίκτες- συνταξιδιωτες σου λαμβανουν θέσεις. Αποκάλυψη. Βιβή. Βιβή, βγαίνεις.

Κάπου την έχεις ξαναδεί. Ηθοποιός, σίγουρα. Στην τηλεόραση ή στο θέατρο; Σίγουρα ταλέντο. Ίσως όμως τελικά να είναι ερασιτέχνης ηθοποιός απο την ιστορική και συνάμα εξωτική Μακρακώμη. Σε δεύτερο αλλά αναπόσπαστο ρόλο και ο Τρούμπουλος. Η Μακρακώμη κλέβει την παράσταση αλλά και η Κρήτη τραβάει τα φώτα πάνω της.

Φύγαμε για Μπιαριτζ.

Μια λέξη, χλιδή. Κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι την Μπριτζιτ, τον Αλέν Ντελόν, τον Τριφό, τον Γκονταρ, την Άνα Καρενίνα, την Ντενέβ, την Οντρει Χεμπορν, να όλοι μια παρέα είστε και πίνετε γαλλικό. Άλλος κόσμος.

Φύγαμε για ένα άλλο μέρος που δεν θυμάσαι πως λέγεται. Ευτυχία. Βρίσκεις να πάρεις το δώρο που έταξες. Είσαι Γαλλία!

Φύγαμε για Παμπλόνα. Πριν το φεστιβαλ του Σαν Φερμιν, όλη η πόλη ετοιμάζεται. Κόκκινα παντού, κόκκινα και εσύ, η μόνη εμφάνιση που κατάφερες να στρώσεις γιατί ναι μεν πήρες τη σωστή βαλίτσα αλλά δεν είχε τα σωστά χρώματα μέσα μιας και... μια άλλη ιστορία.

Στην Παμπλόνα σοκάρεσαι.
Α) ευχάριστα, στο δημαρχείο παίζουν το pass the flame από το 2004
Β) δυσάρεστα, δεν σου αρέσουν οι ταυρομαχίες.

Στη Βιτόρια ενθουσιάζεσαι. Οι Βάσκοι αγαπούν πολύ την παράδοσή τους και με κάθε ευκαιρία την ενθυμούνται. Πέφτεις πάνω σε αναπαρστάσεις μαχών και παραδίδεις τα πνεύματα στην Πλατεία Νίκης. Ψάχνεις την Πλατεία Ήττας. Δεν υπάρχει. Μόνο μέσα μας και γι αυτό και μπορούμε να μην την φτιάξουμε ποτέ. Πώς έλεγε ο Αλεξανδρινός "τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου."
Ετσι και εσύ... Δεν υπάρχει Πλατεία Ήττας.

Φτάνεις Μπιλμπάο... Ουαου, από εδώ και πέρα όλα τα ξενοδοχεία θα συγκρίνονται με αυτό. Το μουσείο απέναντι. Το θαύμα της Πόλης αυτής.

Γιατί είναι ωραία να ταξιδεύεις με τον Γιάννη; Γιατί δεν διάβασε πέντε δέκα πληροφορίες και στις αναπαράγει αλλά έχει ζήσει και ζεί, αγαπά και πονάει την Ελλάδα και τη Χώρα των Βάσκων και σε κάνει να νιώθεις ντόπιος.

Το φαγητό δεν σου ταιριάζει και είναι πρόβλημα σιγά σιγά.

Όχι Χιχόν όχι.
όχι Χιχόν Γιάννη.

Δεν το ξέρεις. Δεν είσαι προετοιμασμένη. Σπάνιο αυτό. Εσύ είσαι από εκείνα τα πολύ διαβασμένα άτομα που αυτη τη φορά έκανε κοπάνα. Αλλά το αποστηθίζεις. Βιβή βγαίνεις. Λένα σολάρεις. ¨οχι χιχόν όχι. όχι χιχόν Γιάννη. Το γκρουπ είναι καταπληκτικό, ένα τσούρμο 16χρονοι έφηβοι με όρεξη για πλάκα. Σχεδόν. Κάποιοι πεινάνε.

Πρώτα στάση στο Σανταντερ. Προφητεία νούμερο 2. δεν το ξέρεις τότε αλλά το μαθαίνεις μετά. Ο Άραβας πρίγκηπας/καλόγερος/ερωτικός μετανάστης είναι και Νοστράδαμος. Φθάνεις Χιχόν. ΝΑΙ ΧΙΧΟΝ ΝΑΙ. Βρέχει ασταμάτητα αλλά σιγά. Το δείπνο είναι κερασμένο και είναι τέλειο. Πλάκα γέλια και χαμός. Μέχρι και ο λιτός, δωρικός αλλά ήδη αγαπημένος Ζουάο χαμογελάει.
Το Μπιλμπάο μας αποχαιρέτησε με αποκλεισμό της Εθνικής αλλά τώρα το μόνο που έχει αποκλειστεί είναι η κακή διάθεση.
bonus Γκερνίκα. μαθαίνεις τόσα πολλά, ανατριχιάζεις μπροστά στην Ιστορία και στην Ανθρώπινη Βαναυσότητα.

Η Χιχόν είναι σούπερ και φεύγεις με χαρά και ανυπομονησία για το Οβίεδο.  Χάνεις τις ημέρες και γεμίζεις εικόνες ξαναγυρίζεις στη Χιχόν και μετά ταξιδεύεις στο χρόνο, Σπήλαιο της COVADANGA, Πίκος ντε Εουροπα. Αγελάδες ΠΑΝΤΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!Κρύο αλλά ΠΑΝΕΜΟΡΦΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟ.

Κορυφαία στιγμή, με λόγια δεν περιγράφονται.


(Λ)Α Κορούνια. Αχ. Βλέπεις μπουτικ με τα αγαπημένα σου Ισπανικά ρούχα, αυτά τα περίεργα και παλιακά, τα χιπστερ αλλά που να προλάβεις. Καμία τακτοποίηση και φεύγεις τρέχοντας για το Φάρο. Πεινάς, χταποδι αλα γκαγιέγκα. Τα μισά καταφέρνεις να δεις και να κάνεις αλλά τώρα πια έχει αρχίσει μέσα και σχηματίζεται η ιδέα 'θα ξαναγυρίσω'.

ΣανΝτιάγκο ντε Κομποστέλα.

Το ταξίδι τελειώνει αλλά εσύ απωθείς τέτοιες σκέψεις. συγκινείσαι και ανατριχιάζεις με τις 2 Μαρίες. Πολύ εκκλησία και χαμός και δεν μπορείς να βρεις τον εαυτό σου μέσα σε όλο αυτό. Αλλλά υπάρχει κερασμένο δείπνο, οπότε κοιμάσαι χορτατος. Σε εικόνες, μυρωδιές, ακούσματα, φαγιά τα πάντα.

Τέλος. Πόρτο.

Ο Ζουάο νιώθει σπίτι του. Μαθαίνεις το ουμπριγκάδα και μένεις στο καλύτερο ξενοδοχείο ever. παίρνεις μια μυρωδιά από το Πόρτο. Είναι υπερτέλεια. Νιώθεις πως άφησες την καρδιά σου στην Πορτογαλία. Το βράδυ δεν πάει καλά και είσαι κουρασμένος και σε φωνάζει το κρεβατι σου. Η εκδρομή τελείωσε.

Αεροπουερτο Πόρτο. Αποχαιρετισμός. Ο Ζουάο μας χαιρετάει έναν έναν. Ο κ. Δημήτρης του δίνει το κασκολ της Εθνικής που αποκλείστηκε και εκείνος το φοράει. ¨οταν φεύγουμε όλοι, κοιτάω πίσω κρυφά και βλέπω πως το κρέμασε στο λεωφορείο του. συγκινούμαι και αναρωτιέμαι αν και εμείς θα ήμασταν τόσο καλοί σε αντίστοιχη φάση.

Δάκρυα κυλούν, δεν σου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Ανανέωνεις την υπόσχεση και φεύγεις για Φρανφούρτη. Ενημερώνεις τα μίλια της Ετζίαν. Όλα είναι καλά.



Αθήνα. Ανοίγεις την εξώπορτα και να σε περιμένει η Ζωή που άφησες για 10 μέρες και οι Υποχρεώσεις και οι Δουλειές και all that jazz. Δεν σε νοιάζει. Τους κλείνεις την πόρτα στα μούτρα. είναι σαββατοκύριακο και από Δευτέρα τα σπουδαία. Τώρα θα κλείσεις τα μάτια, θα ονειρευτείς και θα συμφωνήσεις πως ο φασισμός θεραπεύεται διαβάζοντας και ο ρατσισμός ταξιδεύοντας.

Κατεβάζεις το χάρτη και ετοιμάζεις το επόμενο ταξίδι σου. Τι βλέπω; Πάλι Ισπανία;

"Γιατί ταξιδεύεις; Ετσι ώστε να μπορέσεις να επιστρέψεις. Ώστε να αντικρύσεις το μέρος από το οποίο προέρχεσαι με νέα ματιά και επιπλέον χρώματα. Και τους ανθρώπους θα τους δεις διαφορετικά. Το να επιστρέφεις διαφερει κόσμους από το να μην φεύγεις ποτέ." Terry Pratchett.

25)

Σοφία Παπαστεργίου.

1)

Μετράω στιγμές
μαζεύω χρώματα
ρουφάω αρώματα
την γεύση του Πόρτο
στις άκρες των δαχτύλων μου.
Ένας βασιλικός και ένα
όμορφο κάδρο
Ένα αγέρι θα ταξιδεύει
τις σκέψεις μου ...
Εκεί στο όμορφο καφέ
κάτω απ τη γέφυρα
να βλέπω τα χρώματα της γης.
Ένα ανθρώπινο
μελίσσι που δεν βουίζει
δεν βιάζεται
δεν αγαπά τους αποχαιρετισμούς
Σαν το ποτάμι εκεί αιώνια κυλά
αγόγγυστα μεταφέρει στις πλάτες του
το πόρτο της καρδιάς τους.

                     (Απόφαση της Ποιήτρια η φωτό. Δικιά της είναι εξάλλου.) 

2)

Αν υπάρχει μονοπάτι
για τ' άστρα
θα ψάξεις να το βρεις
να μας ανεβάσεις
πιο πάνω απ τον ουρανό...
Να μας μελώσεις την ψυχή
από αγάπη
Να μας κοινωνήσεις
μ αυτό το αίμα
του ταύρου
και το ανθρώπινο
Αυτό που ξέρεις τόσο καλά
να αγαπάς
το καθετί
μ αυτή την κοινωνία
 να του αλλάζεις υπόσταση.

26)

Ρούλα Καρπουζλή




 - Κάρυστος 2014 -

                                                                       Αναπόληση Β.Ισπανιας
                                                                  <<Χταπόδι και Σπέρμα Νο1>>
                                                                          Ιούνιος /Ιούλιος 2014

Αγαπημένα «Πειραματόζωα» ,

Αν και βρίσκομαι για ΠΣΚ ξεκούρασης και ανάπαυλας  από τα καθιερωμένα…Ειμαι στην ευχαριστη θεση να ξαναταξιδέψω εστω νοερά μαζί σας στην Β.Ισπανία. Με θεα την θαλασσα ,ένα αερακι να χαιδευει τα μαλλιά μου αναλαφρα και την άμμο στα πόδια ,αποφασισα να σας κοινοποιήσω τις σκεψεις μου και να συμμετέχω και εγω με την σειρα μου ,σε αυτό το «παιχνιδι»...

Σε αυτό το ταξίδι έμαθα πολλά,όπως και στο προηγούμενο που ειχαμε κάνει εγώ και ο Κωστής ο άντρας μου, μαζι με τον Γιάννη στην Μαδρίτη -Ανδαλουσία.
Η διαφορα ηταν πως σε αυτό με εσας…αγγίχτηκαν και άλλα μονοπάτια…σχεδόν απερπατητα μεσα στο μυαλο και στην καρδια μου. Βλεπεις όταν αφιερωνεις χρονο για να καταλαβεις την οπτικη γωνια του αλλου,σημαινει ότι θεωρεις σημαντικα τα λογια του και τον νοιαζεσαι !!!

Αρχιζοντας να βλέπω τον κοσμο μεσα από τα “ματια” κάποιων από εσας  και κυριως εκεινων που ηταν λιγο παραπανω «δραστήριοι»…κατανοουσα τον δικο σας τροπο σκεψης και αντίληψης. Ετσι συνδέθηκα μαζι σας σε ένα βαθύτερο επίπεδο που δημιουργεί σχεσεις εμπιστοσύνης που θα διαρκεσουν στον χρονο….Καναμε μαζι μια ΣΧΕΣΗ σαν αυτή που από την αρχη ηθελε να κανουμε ο Γιαννης.
Να φτιαξουμε δηλαδη στην ουσια έναν «λογαριασμο εκτιμησης & αγαπης» μεταξυ μας…

Πρόσφατα διάβασα καποια λόγια που ειχε γραψει ο Λεον Τολστόι: “Ο τρόπος για να κατακτησεις την ευτυχια είναι να υφαινεις σαν την αραχνη έναν κολλώδη ιστό αγάπης και να πιάνεις εκεί οτιδήποτε συναντας !!”.

Aπ' ό,τι καταλαβαινετε που είναι λιγο βαρετο να αρχισω να μιλαω για το ποσο ομορφο ηταν το μερος που ολοι ειδαμε, διασκεδασαμε, περπατήσαμε εκει… Εγω αποφάσισα να μοιραστώ μαζι σας τα συναισθηματα μου.Τον «δικο μου κοσμο !! »…

Αρχικά να σας ευχαριστησω και τα 44 ατομα που είμασταν συνολικά σε αυτην την εκδρομη γιατι ολοι βαλατε ένα λιθαράκι στις σκεψεις μου.
Είναι υπεροχο να μαθαινεις με αφέλεια πως «Οσο ζεις…συνεχίζεις να μαθαίνεις ΠΩΣ ΝΑ ΖΕΙΣ !!».

                                               - 2 -


Και αυτό το πρώτο Group ,αυτό μου εμαθε…Πως δηλαδή η διασκέδαση ,η όρεξη για ζωή ,το κέφι ,ο ενθουσιασμός, η πλάκα…δεν εχει ηλικία,δεν εχει ορια…αλλα μονο γελιο !!Ατελειωτο γελιο…από καρδιας και δακρυων… γιατι και από αυτά ειχαμε !!!Αρχη - μεση - τελος αναλογα τι αγγιζε την καρδια του στον καθενα μας!!

Τα πραγματα που γινονται πιο ευκολα είναι επισης αυτά που γινονται πιο δυσκολα….Οσο περισσοτερο επιταχυνεται ο ρυθμος της ζωης μας τοσο μεγαλυτερη είναι η επιρροη που ασκουν οι πιο απλες,καθημερινες χειρονομιες μας σε ανθρωπους που εχουμε κοντα μας .
Γιατι ΟΛΟΙ εχουμε βαθια μεσα μας την αναγκη να νιωθουμε ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ !!!
Και αυτό ο αγαπημενος - Γιάννης Λυμτσιούλης- στον καθενας μας με διαφορετικο τροπο ,ξερει ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ να το κανει ,αλλα και να το μαθαινει στους γυρω του!! Ο καθενας μας ,ηταν σημαντικος και ολοι μαζι μια «Σπουδαια Παρεα».

Ο Νόρμαν Κάζινς ειχε πει πως «Η τραγωδια της ζωης δεν είναι ο θανατος ,αλλα αυτά που αφηνουμε να πεθανουν μεσα μας οσο ειμαστε ακομη ζωνταντοι !!!» Σε αυτην λοιπον την διαδρομη που εκανα μαζι σας ΟΛΑ μου τα κυτταρα ηταν Ζωντανα και παραμενουν κάθε φορα που σκεφτομαι την «Παιδικη Χαρα» μας  που ξεκίναγε με την ένδοξη Κρητη και κατέληγε στην Μακρακώμη, Λαμία & αλλα  τοσα μερη στην Ελλαδα μας…

“Νομιζω πως μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τους ανθρωπους και να επικοινωνήσουμε καλύτερα μαζι τους ΑΝ τους βλεπουμε ΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ασχετα από το ποσο σοβαροι ή εντυπωσιακοι μπορει να φαινονται. !!!” Ειχε πει σοφά ο Λιο Ρόστεν….

Και αυτό επειδη οι περισσοτεροι  από εμας ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΩΡΙΜΑΖΟΥΝ και ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ πραγματικα τοσο πολύ !! Απλως  γινομαστε πιο ψηλοι ή πιο χοντροι!!!
Και σιγουρα γελαμε πια λιγοτερο ….και παίζουμε λιγότερο…και φοραμε αβολα ρουχα και κουστουμια ως ενηλικες,όμως κατω από αυτές τις «στολες» εξακολουθεί να υπαρχει ΤΟ ΠΑΙΔΙ που πάντα είμαστε-το παιδί- που εχει μονο μερικές  απλές ανάγκες και που θα ηθελε να ζει μια καθημερινη ζωη σαν παραμύθι….

                                           - 3 -

Σας ευχαριστω «Πειραματοζωα» ,
για τα γελια,για τις στιγμες ,για τις σκεψεις …
αλλα κυριως για το « μοιρασμα » και το «παιχνιδι»….
Για εκεινα τα 39 γεννεθλια που εζησα πανω σε ένα σκαφος με μύδια και γλάροι να χορεύουν πανω από τα κεφάλια μας….

 
   Υ.Σ    Γιάννη μου,εσένα σε ευχαριστώ  που την γνώση σου την χρησιμοποιείς ως Εν δυνάμει Δύναμη και εφαρμόζεις με πράξεις
αυτά που το μυαλο σου ονειρεύεται…
Φτιαχνοντας ετσι ένα μεγαλο χωριο με «κατά δικούς σου» κατοικους και ταξιδια «του Ονειρου» για εμας που σε ακολουθουμε και σε απολαμβανουμε ….
Γιατι πολλες φορες η απλοτητα είναι που κανει την πολυτέλεια να ζηλεύει….και η ζωη μας θελει και από τα δυο σε αναλογες ποσοτητες για να είναι τοσο αληθινη ….οσο και παραμύθι….


                                                             Με εκτίμηση

                                                       Ρούλα Καρπουζλή
                         (Περήφανη κάτοικος του χωριού σου…)
                                                      14-9-2014

27)

Οι Παπανικολάου εκ Λαρίσης Ορμώμενοι

Για κάποιους ήταν απλώς ένα ταξίδι…
Για κάποιους άλλους ευκαιρία να γνωρίσουν κάτι νέο…
Νέα μέρη, νέους ανθρώπους…  Για κάποιους άλλους κάτι πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο, που δεν περιγράφεται εύκολα (εξ’ ου και η καθυστέρηση)… Και πολύ δυσκολότερα ξεχνιέται….
Για αυτούς τους τελευταίους (εμάς εννοώ, για όποιον δεν κατάλαβε!!!)  οι ημέρες που περάσαμε μαζί, που αν τις μετρήσουμε 10 ήταν, χαράχτηκαν στη μνήμη μας και στην καρδιά μας, κάπως έτσι…
Τα μέρη που επισκεφθήκαμε ήταν μοναδικά και αναρίθμητα (και πραγματικά νομίζουμε πως περισσότερα μέρη σε δέκα μέρες δε θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε!) !!! Όλα είχαν κάτι το ξεχωριστό, δίνοντας σου μια διαφορετική εικόνα της σημερινής Ισπανίας και Πορτογαλίας.
Οι στιγμές, όμως, που ζήσαμε εκεί μας γεννούν και τώρα έντονα συναισθήματα, γιατί τα γνωρίσαμε μέσα από τα δικά σου μάτια, Γιάννη, και όχι μόνο… Εσύ, η Αλάϊτζ και η μικρή Άλμπα μάς αγκαλιάσατε με τόση αγάπη… Μας ανοιχτήκατε… Μοιραστήκατε μαζί μας όχι μόνο τις γνώσεις σας για την ιστορία, τα μνημεία, τη μυθολογία, την τέχνη, την πολιτική, τη γλώσσα, το φαγητό, αλλά και κάτι ακόμα… πιο προσωπικό… εσάς…  τις δικές σας εμπειρίες, οικογενειακές ιστορίες, τα δικά σας συναισθήματα για τα μέρη που ζήσατε…. (Μέχρι και τους γλυκύτατους γονείς της Αλάϊτζ γνωρίσαμε!!!)
Οι δέκα αυτές μέρες τα είχαν όλα…

1. Ευρηματικό αρχηγό – EL Greco
Ειδικότητα: Βασιλιάς Χταποδιού

2. Υπέροχους ανθρώπους

Υπέροχοι δεν είμαστε;;;
Αστειάκι….

Μια φωτογραφία με όλους τους υπέροχους ανθρώπους που γνωρίσαμε!

3. Ανέμελες στιγμές στη φύση!

4. Ζήσαμε στιγμές…. Baywatch

Να και η υπόλοιπη ομάδα διάσωσης!! Ελένη σε χάσαμε..

5. Τραγούδια… στο λυρικό μας Χταπόδι!

Πιο λυρικό γίνεται;;;….. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!!



6. Γενέθλια και πολλά πολλά χταπόδια!!!

7. Προσευχή και μετάνοια!!!

Μετά την άφεση… επανήλθε το χαμόγελο στα πρόσωπα μας!

8. Βαρκάδα…

9. Βραδινές Εξορμήσεις και πολύ…. χορό!!!

10. Κρασάκι… με φίλους 

11. Άκρως ερωτικές στιγμές (φωτογραφίες αρχείου) – ΧΤΑΠΟΔΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑ

                                                     (Με τη γυναίκα του)

                                                  (Με το αίσθημά του)


Κάνοντας, λοιπόν, αυτό το flash back συνειδητοποιήσαμε ότι:

1. Πιο καλά από όλους πέρασε ο μπαμπάς!!

2. Πολλές φωτογραφίες τελικά δε βγάλαμε..οπότε καταλαβαίνετε ότι το ΖΗΣΑΜΕ αυτό το ταξίδι!!

3. Όντως στην παραλία των Καθεδρικών παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις!!! Μπορεί εμείς να μην είχαμε άντρα να αφήσουμε… Μπορεί να μην καταφέραμε να συντονιστούμε για περισυλλογή και αναστοχασμό… Μπορεί ο Διαμαντούλης να μας πήρε τα μυαλά… Ωστόσο, εμείς τις αποφάσεις μας τις πήραμε… Και από φέτος ξεκινάμε το δικό μας προσωπικό ταξίδι με τίτλο «Όπου γης και πατρίς»!!!

4. Και τελευταία διαπίστωση είναι πως δεν έχει σημασία πόσο χρόνο έχεις περάσει με κάποιους ανθρώπους… Αν αυτά που έχεις ζήσει μαζί τους είναι τόσο αληθινά, που δένεσαι μαζί τους τόσο πολύ… τους θεωρείς δικούς σου ανθρώπους… που φτάνεις στο σημείο στο αεροδρόμιο να τους χαιρετάς μια, δυο, τρεις φορές.. και εύχεσαι να τους δεις πολύ σύντομα!!!

     Τέλος, δε θα μπορούσε αυτό το γράμμα να κλείσει χωρίς μια πρόκληση για το μέλλον… για τον Βασιλιά του Χταποδιού!!!

Πόσα περισσότερη μέρη θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε και πόσα περισσότερα να νιώσουμε μέσα σε δέκα μέρες;;;;;

                 Η συνέχεια αναμένεται στο…
                                                               «Το Αίμα είναι πιο Γλυκό απ' το Μέλι!»

Σας ευχαριστούμε όλους για τις όμορφες μέρες που περάσαμε μαζί,
μα ιδιαίτερα…

                                                 

                                               Με πολλή αγάπη,
Διαμαντής, Δόλια μάνα- Πέπη,
                                            Εμμανουέλα, Αναστασία, Δήμητρα….
Florian, Σοφία, Γιαγιά-Τασούλα, Παππούς………

28)

Άννα Μιχαηλίδου


«Στη ζωή μου δε στάθηκαν μεγαλύτεροι ευεργέτες από τα ταξίδια και τα ονείρατα.»
Ν. Καζαντζάκης

Όνειρα κάνω από παιδί, ταξίδια από το 1993 με τις πρώτες μου οικονομίες και το επίδομα του ΟΑΕΔ - αριθμός τετραψήφιος σε δρχ.-

Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα: «Πόσα θέλω για ψυχοθεραπεία μετά από μια τόσο δύσκολη χρονιά; Πόσα για επιμελητή Dress Code; Πόσα μοναχικά βράδια διαβάσματος για να γνωρίσω τη Β. Ισπανία σφαιρικά και σε βάθος; Πόσα;»
-Πολλά!
Και ακολούθησα Εκείνον!
Τον Dr Yan El Greco Ι. Λ. Λυμτσιούλη, τον Γιάννη του θυμόσοφου λαού μας!
Τον ακολουθώ από το 2009, τυφλά, πιστά, υπάκουα, με πίστη, θαυμασμό και αγάπη. Και Παντού!

Με έκανε καλά το 2009.

Με έκανε «πλούσια» το 2014!
Γιατί γεννήθηκα φτωχή, οικονομικά και κοινωνικά, τότε το 1968 κοντά στη Δραπετσώνα. Σήμερα που σας γράφω έχω «ΕΝΦΙΑ» πολύ υψηλό!
Μου υποσχέθηκε πολλά, μου έδωσε περισσότερα, του πήρα κι άλλα, 2 ζευγάρια φιλιά από τον πεθερό του, 3 χαμόγελα της κόρης του, 2 φιλικές κουβέντες της αγαπημένης του… .

Βλέπετε σαν μου γνώρισε και την Κική (βλ. κ. Κ. Δημουλά) κατάλαβα «πως έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς» μα δεν πρέπει «να σκοτώνω τ΄ άστρα!». Μαζί του Δημιουργώ τον Γαλαξία μου. Γιατί μου έβγαλε ο Dr, σωρούς απωθημένων.

Μη σας κουράσω, διαλέγω από τον σωρό και «Βγαίνω!»:

Τα γενέθλια του Προέδρου (σ.σ. της επιτροπής του παρόντος διαγωνισμού) είναι ως γνωστό στις 13 Αυγούστου και τότε ταξίδευε το 3ο Χταπόδι, Τυχερό Χταπόδι, και ήθελα κάτι για τη μέρα που «να έχει παιχτεί» μόνο μια φορά! Και είχα μια μάσκα, της θρυλικής ξανθιάς, της μοιραίας Marilyn, Τυχερό το γκρουπ. Η αποδοχή τους με απογείωσε, “Happy Birthday Mr President”, πιο Τυχερή – Εγώ!!!

Άννα – Απωθημένα: 1 – 0.

Ήταν κι εκείνο το τραγούδι που η ψυχή ήθελε να το πει το 2009, αλλά να! το είπε το ΄14 στον «βράχο» του σκανδάλου: «Να τη χαίρεσαι την καινούργια σου αγάπη!», 2 – 0.

Εκτός από απωθημένα έχω και εμμονές: με τη γνώση!!!
Δύσκολος ο δρόμος της, κοπιαστικός, ναι! παράδεισος το τέρμα. Μα πόνεσαν τα μάτια, έβαλα κιόλας εκείνα τα γυαλιά της μυωπίας για κοντά, κορίτσι πράμα! Αναζητούσα επειγόντως εναλλακτική μορφή μάθησης: Dr Yan.
Ταξιδεύοντας «πλουτίζεις» - αν δεν κοιμάσαι στις ξεναγήσεις - , «μαθήματα» πολλά, γεμάτα 6ωρα, ύλη τεράστια, αξιολόγηση απαιτητική, βαθμολογία αυστηρότατη. Μα μια μάθηση με κίνητρα, στόχους, υψηλούς και ωραίους, σαν κι αυτόν εδώ, που με ωθεί ξανά να θυμηθώ, να νιώσω, να εκφραστώ, άρτια! γιατί ο Dr εκτιμά πολύ τα σωστά ελληνικά!
Πιστέψτε το ή όχι: πέρασα δύο εισαγωγικά μαθήματα χάρη σε Εκείνον και μια ανάλυσή του τότε στο Prado μπροστά σε έναν πίνακα του Goya «Η 3η Μαΐου 1808», όπως φέτος μπροστά στη «Γκερνίκα» του Πικάσο. Μα τα -800σέλιδα- βιβλία της Ιστορίας της Τέχνης ( λ.τ. 96 euros ) σταματούν στο 1989 και ο Dr μού σύστησε το Guggenheim – έτος κτίσεως 1997- ακριβώς απέναντι από την εστία μου στο Μπιλμπάο – φιλοξενούσα και τον Jean Paul Gautier εκείνο το διάστημα-.

Εκεί κοίταξα κατάματα και τον Μπρακ, να τον αγγίξω απαγορευόταν, μόνο τη Γιοκο Όνο μπορούσα …,

 στη Γκερνίκα τον Μουρ – αυτόν τον άγγιξα και νομίζω πως με χάιδεψε και εκείνη η τεράστια φιγούρα του στο καταφύγιο – “No Pasaran!” …



Εκεί (δε γίνεται να σας ομολογήσω πώς) ξεχώρισα και την Άννα, την άλλη Άννα, την καλλιτέχνη και προχθές μου μίλησε για κάτι νέο.  “Livres des artistes”  λέγεται, και για την Τέχνη του χαρτιού και την Τέχνη της φιλίας. Γιατί με την Άννα γίναμε σε αυτό το ταξίδι «Οι Άννες» όπως εκείνες «Οι Μαρίες», αν μού επιτρέπεται η μεταφορά …

Λίγο αργότερα και πιο ορεινά, στα 2.000μ. γνώρισα τον άντρα της ζωής μου - τον μπαρμπαρόσα Ισπανό με το ρώσικο όνομα Ivan  - προφέρεται /iban/ σαν τραπεζικός λογαριασμός, ναι ήταν όλα τα λεφτά!- μα η Ελένη από το πίσω κάθισμα φώναζε φοβισμένη «Μην του μιλάς, μην του μιλάς! Γκρεμός!…», μα ο λόγος είναι το “όπλο μου”, Ελένη, άσε που μάθαινα και τη γλώσσα: στάνη στα ισπανικά της Αστούρια = “casa de mououou!”.

Ο Dr υποσχόταν Χταπόδι και Σπέρμα. Λατρεύω το χταπόδι σε κάθε συνταγή του, και σπέρμα κάθε χρόνο τόνους παραγγέλνω ευλαβικά στη Θεά της Γονιμότητας πριν μπω σε μια τάξη, πριν Διδάξω, διδάσκεις χωρίς σπέρμα;;;
Και να! είχα κι εγώ πρόσφατα οργωμένο το «χωράφι» της ύπαρξής μου, βροχή μάς έστελνε η Μάρι των Βάσκων ψιλή ποτιστική, ό,τι έπρεπε, και ο Dr έσπερνε: μουσικές, γνώσεις, αισθήματα, φιλίες, ΑΞΙΕΣ. Έχω αρχίσει ν΄ ανθίζω, το κατάλαβαν και οι γύρω μου. Το ταξίδι τούς είπα, ήταν με φίλο, με φίλους, όχι, με γκρουπ ήταν αλλά αλλιώτικο, γιατί βρήκα “Diamonds”, την Ελίζα, την Έλενα & “Pearls” την Εβίτα, τη Νίκη, τη Νάντια , θησαυρούς πειρατικούς. Συνέχισα να βρίσκω και αφότου γύρισα, από τα άλλα «Χταπόδια», πάλι με συνταγή του Dr. Γι΄ αυτό του είπα στους Καθεδρικούς «Είμαι καλά!» ενώ τότε στο Capo Da Roca «…».
«Είμαι καλά» κι ας έχασα το βραβείο!

Εγώ έχω τον Βαγγέλη με μια σακούλα σοκολάτες μαύρες – πώς μάντεψε σωστά;- «Για τη φίλη μου», είπε και εγώ έκατσα στο μπράτσο της πολυθρόνας του στο κοινοβούλιο των Βάσκων σαν να καθόμουν δίπλα στην «ιερή βελανιδιά, την 1η, τον Πατέρα», έκατσα και στο τραπέζι της οικογένειάς του, στον δερμάτινο! καναπέ του σπιτιού του, έκανα τράκα από το πακέτο του, έμαθα πως Vangellis has kept walking … ό,τι κι αν είχε συμβεί πρότερα.

Έχω – ποιος είπε Μόνο μια φορά- έχω για Δεύτερη φορά την Κατερίνα και τον Άρη που αθόρυβα μοιράζουν «ανάσες σε όσους ασθμαίνουν», μαζί με Bonus - για τη Δεύτερη φορά- τη Θεοδώρα, όνομα και πράμα κάτι σαν τον Βαγγέλη, Theodora, keep walking! …

… και τον Δημήτρη που θα με δοξάσει με την κινηματογράφηση τού «Χταποδιού Νο 3», αυτόν του κόμματος που δε με άφηνε να ξεχνάω πως είμαι από τη Δραπετσώνα και πως «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Και θα ταξιδεύουμε, Δημήτρη!!!

Έχω και εγώ χώρο στον ώμο της Αλέκας το ξέρω, όπως όταν η πείνα μάς κατέβαλε  στο Πόρτο αλλά μας έκανε ταυτόχρονα και photo promo του Διαγωνισμού, ουδέν κακόν αμιγές …

Νιάου! Είχα και τον Ζουάου που σαν νιαούριζα πεινασμένη δίπλα στην πόρτα του, άνοιγε το μυστικό πορτάκι του οχήματος και μοιραζόμασταν chips & crackers. «Obregado senior Zuaou. Να φοράς τη ζώνη σου και να προσέχεις!»

Τόση περιουσία πώς να τη διαχειριστώ;;; Πώς;;;
Γι΄ αυτό έχω την Τερέζα , «Η συμβολαιογράφος» και έχω κάτι ακόμα δικό της :
« Οι φιλοσοφίες σας να ταιριάζουν με τον άνθρωπο της Ζωής σου, Άννα μου,
οι φιλοσοφίες σας!. Τίποτε άλλο!»…

Μπορώ να γράφω για ώρες, από μικρή κι αυτό, αλλά θα έχω ποινή, το ξέρω, είναι και αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι της Επιτροπής! Αν «Λακωνίζουν» πιστεύοντας ότι Φιλοσοφούν ;;;

Εδώ έχω τους 4 Νομικούς: Ελένη (με συγχώρησε που τη λαχτάρησα με τον Iban!) & Αλέκος co,  Νίκη, Χριστίνα! Ετυμηγορία «Όχι ένοχη!», «Πολυλογού!», στην πυρά σαν μάγισσα !!!



Μην μου πικραίνεστε οι υπόλοιποι και πιστέψετε ότι μετά το Oscar “of the best spontaneously acting on tour in a bus” «ψιλοκοιτάω», γιατί έχω γράψει για όλους σας … αλλά κόπηκε. Θα σας το διαβάσω στην τελετή απονομής των βραβείων, αρκεί να είστε όλοι παρόντες και … να είμαι στο μικρόφωνο!

Το «Κάστρο» που έχτισα κατόπιν συμβουλής του Φερνάντο Πεσόα από τις «πέτρες που έχω σκοντάψει», Σας χωρά Όλους!!! Μη με αφήσετε μόνο μόνη μου στα τόσα του δωμάτια… .


Σας ευχαριστώ,
η Άννα, το μικρό κορίτσι με τις ρυτίδες που επιμένει να ονειρεύεται και να ταξιδεύει!!!

29)

Πανταζή Χρήστου Κορακιανίτη 

(Σημείωση του Ελ Γκρέκο: Ο ένας εκ των δύο που έγραψε χωρίς να έχει κάνει το ταξίδι. Η άλλη είναι η Σοφία Σούγελα.)


Τα backstage της σπερματόπληκτης από το χταπόδι Αιμιλίας Κορακιανίτου/τη και του αδερφού της Πανταζή Χρήστου Κορακιανίτη


- Αιμιλία πότε έχεις άδεια για καλοκαίρι;
-Δεν ξέρω
-Διακοπές που θα πας;
- Ωχ ρε Χρήστο δεν καταλαβαίνεις
-Βρε παιδί μου δεν πας καμιά εκδρομή;
Να στο εξωτικό Ισραήλ ας πούμε. Καταπληκτικό κι ήρεμο μέρος.
Σκεφτόμουν μήπως τις κάνω τις 4 αδερφές 3 με συνοπτικές διαδικασίες.  Εντάξει αυτό δεν το είπα. Δεν είμαστε εξάλλου οι σκέψεις μας. Τα νέα δεδομένα λένε ότι είμαστε ότι τρώμε.
Οπότε τρώγοντας μια ξινισμένη γκριμάτσα της λέω
- Να εγώ ένα μήνα στην Ισπανία μόνος μου ήμουν, γύρναγα και πέρα από κάτι γνωστούς που ήδη είχα γνώρισα πόσο κόσμο. Εντάξει πήγα να πέσω απ' τις σπηλιές στο γκρεμό, με φάγανε τα κουνούπια εκεί στην Γρανάδα, έχασα την βαλίτσα αλλά ε, δεν ήταν κι εκδρομή στον Αμαζόνιο.
- Εγώ να γυρνάω μόνη μου σαν χαζή τουρίστρια μόνη μου και... μπλα μπλα μπλα...και...
- Καλά καλά της λέω πρέπει να φύγω μόλις με ειδοποίησαν πως ξεκινάνε τα μαθήματα μπριτζ στο Π. Φάληρο. Χωρίς προς θεού να θέλω να την αποφύγω.

Καλησπέρα κ. Γιώργο. Ξεκινάω να γράφω email στον φίλο από την Κύπρο ζαλίζοντας τον να μου πει κάποια γνώμη σε κάποια κείμενα. Κι εννοείται να μάθω νέα του.
-Πανταζή είμαι σε εκδρομή στην Β. Ισπανία.
Κάπου στο facebook στον τοίχο του βλέπω : Χταπόδι και σπέρμα.
Δεν το βλέπω δηλαδή και πολύ καλά. Κάποια συνταγή θα' ναι σκέφτομαι για κάποια κλάσματα δευτερολέπτου. Ωπ!
Η γραμμή του εγκεφαλογραφήματος που είναι σε ευθεία δίνει σημεία ζωής. Αποκλείεται.
Σε λίγα λεπτά έχω κατασκοπεύσει όλες τις φωτογραφίες με κάποιον el Greco που πιστεύω πως είτε το έχει σκάσει από κάπου ή πολλά λεφτά χρωστάει κι έχει φύγει από την Ελλάδα και θα τον δούμε στο silver alert στην τηλεόραση της Ελλάδας.
Ωραία λέω θα το πω στην Αιμιλία. Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ και χαθήκανε κι οι δυο.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Αιμιλιια. Γύρισα από την δουλειά.
- κ. Σαμιωτάκη
Πιο γλυκά της είπε μάλλον μια εσωτερική φωνή και μου απαντάει
-Γυρίιισατεεε;
- Αιμιλία. Σου έχω νέα. Έμαθα από τον κ. Γιώργο για έναν πολύ τρελό τύπο. Εκδρομή στην Β. Ισπανία
σαν την διαφήμιση με την εκδρομή στον Αμαζόνιο. Μέσα;
-Πάλι τα ίδια. Αφού...
- Δες της λέω.
Διαβάζει το blog.  Την βλέπω να γλυκαίνεται και να γλυκαίνει.
- Αααα μου λέει. Ναι
Κοιτώντας το σαν αναβαθμολόγηση γραπτού που δεν σηκώνει κάτω από 20.
- Δεν βγαίνουν όμως οι μέρες άδειας. Έχουν κανονιστεί
-Ξεκανόνισε.
- Δεν γίνεται κλπ κλπ.
Κρίμα λέμε κι οι δυο. Του χρόνου. Έχοντας εγγύηση τον κ. Γιώργο ήξερα πως θα περάσει καλά.
Με παίρνει μετά από κάποιες μέρες. Άλλαξε η άδεια.
Ε και μετά σου λένε να μην πιστεύεις στα σημάδια κι όλα τα άλλα που κοροϊδεύουν τον Κοέλιο. Δεν γίνεται. Τσου.
_____________________________________________________________________________________________
Ξανά email στον κ. Γιώργο.
.... της είπα για την εκδρομή. Τσιμπημένη μου φαίνεται γράφω αναλύοντας την γνώμη σε δέκα φύλλα.
Δεν θα το μετανιώσει σε τρεις γραμμές λιτός όπως πρέπει ο κ. Γιώργος.

Επόμενο στάδιο: Να συντονιστούμε με την αδερφή μου που έχει ήδη κλείσει αλλά δεν έχει 1. ίντερνετ, 2. facebook.
(την ζηλεύω βέβαια εδώ που τα λέμε γιατί εγώ κλείνω εργατοώρες μέσα) 3. συναίσθηση του ότι ο χρόνος περνάει
πιο γρήγορα από την σκέψη της και να συντονιστούμε με τις απαιτήσεις του el Greco που έχει ζητήσει για γκαρνταρόμπα τα χρώματα του ουρανίου τόξου και που να ήξερε η Αιμιλί τι θέμα έχει με τα ρούχα.
Αχ, Παναϊα μου λέω κάνε το θαύμα σου γιατί την βλέπω να αγχώνεται και να φεύγει χωρίς τίποτα. Ούτε ρούχα δηλαδή.
Το λέω ήδη στον Γιάννη ( ναι έχει όνομα τελικά) που έχω κάνει accept στο facebook.

Τα υπόλοιπα κύλισαν ευτυχώς πιο ομαλά κι είναι των εκδρομών. Αυτά είναι τα off the record που σίγουρα ο καθένας έχει και φαντάζομαι αν γράψει θα διαβάζουμε για χρόνια και θα κάνουμε και νέες εκδόσεις με διπλάσιο υλικό.
Οπότε κλείνω με ένα ευχαριστώ στον κ. Γιώργο για την έμπνευση λέγοντας πως όταν τελικά χάνει κανείς ένα χωριό που δεν αντικαθίσταται δίνει ο Θεός ένα άλλο από χταποδόπληκτους με γεμάτες καρδιές κι αγάπη.

Α και με την ατάκα ενός φίλου μου σαν του είπα το όνομα της ομάδας Χταπόδι και σπέρμα.: Μην ακούσει η αδερφή σου για σπέρμα να τρέξει μέχρι την άλλη άκρη της Ευρώπης.


                              Τέλος Υποψηφίων Κειμένων

Σημείωση-Υπενθύμιση του Προέδρου:  Με ποια Κριτήρια θα ψηφίσετε;;; Με τα προσωπικά του ο καθένας. Υποκειμενικά μεν αλλά με Κριτήρια, όχι

“αυτός είναι φίλος μου”

“μ' αυτόν ήμασταν στο ίδιο γκρουπ”

 άρα αυτόν ψηφίζω.

Το δοκιμάσαμε αυτό το “σύστημα”  με τους φίλους, τους γνωστούς και τα “δικά μας παιδιά” τα τελευταία 193 χρόνια... Τα τελευταία 40 δε, κάναμε το Μεταπτυχιακό μας στην Αναξιοκρατία.

Εδώ σας ζητείται να κρίνετε με βάση

i) το ταλέντο που νιώθετε ότι υπάρχει (ειδικά στα κείμενα)

ii) Την Πρόθεση (τουλάχιστον την Πρόθεση) που Εισπράττετε από κείμενο ή Φωτογραφία
να σας πει μια ιστορία
αλλά και να σας εμπεριέχει,
σα να ήσασταν μέρος, κομμάτι των Λέξεων ή της Ματιάς κάποιου άλλου
κι έτσι
Εγώ γωνία με Εμείς
έγινε Μια Συνάντηση.

Ισχύουν τα ίδια,
βαθμοί και Κριτήρια ακριβώς τα ίδια και για τη Φωτογραφία και για το Κείμενο.

Με τα Σχόλια μπορεί κανείς αν το επιθυμεί ν' αφήσει μια αίσθηση για το πού θα πήγαινε το “8άρι του”, (αν βαθμολογούσαμε και με “8”) για να έχει έτσι και η “Κριτική Επιτροπή” (στην Τελική φάση της αξιολόγησης)  έναν μπούσουλα και μια Ιδέα για την Κοινή Αίσθηση Συνολικότερα.