Κάθε φορά και καλύτερη. Και Τζαζ, και Σόουλ, και Μπλουζ, και Φλαμένκο, και Κόπλας…
Μετά από μια πρόσφατη εμφάνισή της στο Λος Άτζελες έγραψαν οι Times:
«Αν και έχει συγκριθεί με τη Nina Simone, τη Billie Hollyday, την Edith Piaf, η Cocha Buika είναι τελικά απλά ο εαυτός της.»
Φωνητικά σε σπουδαία στιγμή. Με 4 σπουδαίους μουσικούς στη Σκηνή κι ένα ποτό μόνιμα στο χέρι. Με το πνεύμα και τη σκιά της Amy Winehouse στους προβολείς και στο πάτωμα και στις φωνητικές χορδές, τραγούδι με τραγούδι, γουλιά-γουλιά το ποτό, με Μέτρο, με το δικό της Μέτρο, πως να καταθέσεις «ξενέρωτος» τόση αλήθεια μπροστά σε 1200 ανθρώπους, στο 2ο κιόλας τραγούδι τα μάτια τρέχουν, κοιτάζω δίπλα την Αλάιτζ, τα μάτια της τρέχουν, κοιτάζω αδιάκριτα τους δυο διπλανούς, γυρίζω και πίσω, τρέχουν τα μάτια μπρος πίσω, δίπλα, ήθελα να βεβαιωθώ ότι δεν είμαι τρελός ή ότι δεν είμαι σε βαριά κατάθλιψη και γι’ αυτό με το παραμικρό τρέχουν τα μάτια μου στο 2ο κιόλας τραγούδι, τελειώνει, κλαίει με λυγμούς και η ίδια, μας εξηγεί το γιατί της, λέει την ιστορία του τραγουδιού, πώς το ‘γραψε…
Αλήθεια τί έχει συμβεί και ένα θέατρο ολόκληρο, 1200 άνθρωποι έχουν συντονιστεί στη συχνότητα του ίδιου αισθήματος; Είναι θεϊκό ή ανθρώπινο αυτό που συνέβη και τόσοι άνθρωποι διεμβολίστηκαν απ’ την ίδια Αλήθεια της Στιγμής;
Δραματική, Λυρική, κυρίως Αυτοσαρκαστική, ανάμεσα σε κάθε τραγούδι μια ιστορία, για τα δύσκολα παιδικά χρόνια, για το ότι φοράει τώρα φόρεμα σχεδιαστή, για τότε που ήταν ξυπόλητη αλλά και τώρα, απόψε σ' αυτή τη Σκηνή ξυπόλυτη βγήκε, ξυπόλυτη με φόρεμα σχεδιαστή, ιστορίες, για το πως μπροστά σε κάθε θέατρο με φώτα τη χαιρετούν όλοι «Hola Concha, gracias…» όλοι και μόλις στρίψει στο σκοτάδι οι ίδιες κυρίες κρατούν σφιχτά την τσάντα τους μην τους την αρπάξει η μαύρη, «κατάμαυρη», ιστορίες, για τον αδερφό της που κι απ’ αυτόν φυλούν τη τσάντα τους σφιχτά κάθε φορά που πλησιάζει, για τη μάνα της που ήταν μάνα και πατέρας, για τον πατέρας της που τους εγκατέλειψε όταν ήταν παιδί, για τις προσευχές της να γυρίσει, για τον πόνο τής απουσίας που την έκανε να γράψει τραγούδια, για την απουσία του πόνου όταν έφτασαν τα νέα πως ο απόντας πατέρας πέθανε, που δεν την ένοιαξε καθόλου, ιστορίες για τον πόνο που την έκανε δημιουργική και την απουσία του τώρα… Καλύτερα να πονάς άδικα για μια απουσία παρά να είναι απών ο πόνος, πώς και τί να γράψεις χωρίς αυτόν…
Σπουδαία βραδιά, απ’ αυτές που λες ήμουν και γω εκεί. Απ’ αυτές που σκέφτεσαι όσους αγαπάς και λες… «…να ήταν εδώ και η... και ο…»
Κάτι τέτοιες ώρες λες, Gracias a la vida που ήμουν και γω εκεί! Gracias Concha Buika!
El Greco
VIDEO: Buika - Jodida pero contenta
No comments:
Post a Comment