ΣΥΝΤΟΜΗ ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΙΣΠΑΝΙΑ

Η ΠΡΩΤΗ “ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ” ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΜΑΣ: ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΕΣ

(Μπροστά στο περίφημο "Φασόλι" οι τρεις μας.)

Πάει και το ταξίδι στην Αμερική. Απ' το Οκτώβριο που ήρθε η πρόσκληση μου φαίνονταν σε άλλη ζωή ο Απρίλιος αλλά πάει κι αυτό.
Πρώτα έκανα τον Ομιλητή περί Φασισμού: είπα πως προσωπικά δε γνωρίζω κανέναν που να μην είναι φορέας αυτής της Ασθένειας.
Ο Φασισμός είναι μέσα μας.
Φτάνει μια στιγμή αδυναμίας
όσων ζουν γύρω μας και μπαμ,
αρπάξαμε ό,τι μπορέσαμε,
αφαιρέσαμε έστω και εκατοστά
Χώρου,
χώρου Ελευθερίας,
χώρου ύπαρξης
χώρου στο κρεβάτι
χώρου στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση,
(ας κάνει όποιος θέλει το τεστ του τηλεκοντρόλ)
αρπάξαμε,
δαγκώσαμε
επιβληθήκαμε...

Από φορέας γίνεσαι ασθενής στο άψε σβήσε και κάνεις των αγαπημένων σου το βίο αβίωτο.

Έκανα και τον τουρίστα.

Πρώτα πήγα στην Ινδιάνα, σ' έναν οικισμό των Amish.

Ούτε ηλεκτρικό ρεύμα δε θέλουν αυτοί στη ζωή τους αλλά 14 ευρώ το εισιτήριο και 9 το παιδικό για να σου δείξουν τις κότες κι ένα τους υπνοδωμάτιο.

Δικαίως θα σκεφτεί κάποιος πως φταίω εγώ που τα πλήρωσα αλλά να ήταν μόνο αυτό που φταίω και μόνο αυτό που τζάμπα έχω πληρώσει μέχρι τώρα. Κρατάω το καλό εκείνου του απογεύματος...

Και τη γλυκύτατη ξεναγό. Μάλιστα. Στις κότες και στο υπνοδωμάτιο βάζουν και ξεναγό οι  Amish.

Νά!

Η συμπαθέστατη ξεναγός και 'γω είμαστε στη φωτό.
Από κιλά νομίζω είμαι σε καλό δρόμο, μέχρι του Αγίου Κωνσταντίνου πιστεύω θα την έχω φτάσει.

Πήγα και στα Outlet στο Michigan. Πήρα γυαλιά Versace. Αυτό το καλοκαίρι, και στα 4 δεκαήμερα Versace θα φοράω και κάπου κάπου θα τ' αλλάζω με Luis Vuiton. (Αυτά ήταν δώρο, δεν τα αγόρασα.)

(Εδώ ούτε με Versace ούτε με Luis Vuiton. Ray-Ban είναι με μπλε καθρέφτες αλλά δεν τα πήρα γιατί πάνω από ένα καλοκαίρι αποκλείω να κρατήσει αυτή η μόδα. Και δεν είναι τα πράματα να παίρνω γυαλιά και κάθε χρόνο. Γι' αυτό και φωτογραφήθηκα τριπλά να τα χορτάσω.)

Και μετά έκανα τουρισμό και στο Σικάγο, κυρίως στο Σικάγο. Σαν τη Μισέλ Ομπάμα είναι αυτή η πόλη. Ψηλή, ευθυτενής, κομψή... Μου 'ρθε κάποια στιγμή να κάνουμε ένα πενθήμερο και κει. (;;;;)

Αν δεν είναι αμαρτία να το πω, μου άρεσε πιο πολύ απ' τη Νέα Υόρκη. Αν είναι όμως το παίρνω πίσω γιατί έχει κάτι η Νέα Υόρκη που μέχρι να το ανακλύψεις και να του δώσεις όνομα πέρασε μια ζωή.
Μια ζωή δε φτάνει αλλά...

Οι μέρες στο Σικάγο, πιο πολύ σαν καλλιτεχνική ενημέρωση μου φάνηκαν, όπως πήγαινε τότε η συχωρεμένη η Αλίκη στο Λονδίνο.
Μουσική στα καταπληκτικά μπαρς, Τζαζ, μπλουζ κτλ τίποτα! Δεν μπορείς να μπεις σε μπαρ με παιδί κάτω από 21, σου ζητάνε ταυτότητα και η Άλμπα δεν είναι ούτε 9 ακόμα. Υπομονή 12 χρόνια ακόμα είπαμε με την Αλάιτζ και θα ξαναρθούμε. Σ' ένα μπαρ που ήθελα πολύ να μπούμε είπα ότι δεν είναι παιδί, ότι είναι νάνος, νανάκι αλλά δεν έπιασε και μου παρεξηγήθηκα από πάνω και η Άλμπα. Παραλίγο να γίνει Τέξας στο Σικάγο. (Σε άλλο μπαρ, το ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ μου ζήτησε ταυτότητα εμένα η ηλίθια γιατί τυφλή δεν ήταν. Νομίζω είναι απ' τον αυτοματοποιημένο τρόπο που γίνονται πια πολλά γιατί εγώ 21 χρονών δεν έμοιαζα ούτε πριν 20 χρόνια.) 

Είδα κι αυτό στην Αμερική!

Το λέω “αυτό” γιατί δεν ξέρω τί όνομα να του δώσω. Μέσα στο Chicago Cultural Center πρωί-πρωί  να καταφθάνει ένα νέο παιδί με το κομπιούτερ του στη μασχάλη, να αράζει στην αίθουσα με το Δωρεάν  Wi-Fi (παντού έχει στην Αμερική, για να μη νομίζει κιόλας ο άλλος ότι τί μας τάζει πια) και ω σα να είχε ντυθεί με το πιο διακριτικό ροζ του κόσμου να βυθίζεται στην οθόνη του υπολογιστή του.
Ευτυχώς ήταν τόσο απορροφημένος και δεν είδε την Άλμπα που με το στόμα ανοιχτό ως γνήσια λαρισαία πήγε και τον φωτογράφησε με το Samsung μου.

Απ' όλα όμως τα καλά στο Σικάγο, πιο πολύ το Art Institute με εντυπωσίασε. Μεταξύ άλλων πολλών έχει και τη μεγαλύτερη, λένε μεγαλύτερη και απ' το Παρίσι συλλογή Ιμπρεσιονιστών. Αλλά όχι μόνο. Κι έκατσα και τους φωτογράφισα έναν-έναν για να μπορέσω κάτι να μοιραστώ σήμερα από δω.

Νά και Georges Seurat

Νά και Monet

Νά και Βαν Γκογκ

και Matisse

και Magritte

και Paul Klee

και Braque

και De Chirico

και Kandinsky

και Degas

και Andy Wrhol

και τον αγαπημένο μου τον Chagall είδα εκεί και μάλιστα πολλά δικά του

και Picaso

και του Σαλβαδόρ τα καμώματα μ' όλο το σώμα του Συρτάρια

και Miro

(Πίσω είναι ο Μιρό. Μπροστά, στο δάπεδο η Άλμπα. Την ψοφήσαμε την έρμη, μέχρι σημειώσεις με τις εξηγήσεις και τις εντυπώσεις της από κάθε πίνακα που της τραβάει την προσοχή τής ζήτησα να κρατάει. Όλα εδώ πληρώνονται όμως και τρέμω μην έρθει σύντομα η μέρα που θα κρατάω σημειώσεις των εντυπώσεων μου απ' τους τους "φίλους" της που θα παρελάζουν σπίτι...)

και νά κι ένας ακόμα El Greco στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Μέχρι και η περίφημη Αυτοπροσωπογραφία τού Βαν Γκογκ εκεί είναι.

Αλλά είδα και τις “Δύο Αδερφές” του Ρενουάρ εκεί μέσα. Μπορεί να ήταν και το μεγαλύτερο σοκ όλου του ταξιδιού.

Κατ' αρχάς μια ζωή νόμιζα ότι δεν είναι αδερφές αλλά μάνα και κόρη. Ήμουν σίγουρος. Μ' αυτό μεγάλωσα αλλά δεν ήξερα που είναι το αυθεντικό. Απ' το '74 το έχουμε στο σαλόνι, το είχε κεντήσει η μαμά σε κομπλέ βελονιά, αυτή ήταν τότε στη μόδα. (Ένα Σκυλάκι που έχουμε επίσης από το '74 επίσης στο σαλόνι και που δεν αποκλείω να μου βγει κανενός Βαν Γκογκ το έχουμε σε σταυροβελονιά.)  
Τις “Δύο Αδερφές”  δεν τις έχουμε μόνο εμείς. Όλο το χωριό τις έχει. Περί των Τριών Αδελφών τού Τσέχωφ και των ανεκπλήρωτων πόθων τους μπορεί να μην κάναμε ποτέ κουβέντα αλλά αυτές τις δυο του Ρενουάρ, σαν αδερφές μας τις έχουμε όλοι.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω, πώς και γιατί  ξαφνικά το '70 ο Ρενουάρ έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία στα χωριά της Λάρισας, ειδικά στη Χάλκη...
Νά που αξιώθηκα να δω το έργο  κι ακέντητο στο Art Institute  του Chicago.

Πάει το ταξίδι στην Αμέρικα. Και χωρίς να το καταλάβω έφτασε η ώρα για το άλλο, το δικό μας.

Απ' το Δεκέμβριο που έκανα εκείνη τη πρώτη Δημοσίευση για τα δύο δεκαήμερα
26 Ιουνίου με 5 Ιουλίου
και 9-18 Ιουλίου,
νόμιζα ότι μεσολαβεί άλλη μία ζωή.
Κοντεύει Μάιος όμως και χθες μου τηλεφώνησαν από το γραφείο Κύκλος που ανέλαβε τα πρακτικά του Ταξιδιού και με ενημέρωσαν πως θα επικοινωνήσουν μαζί σας. Για προκαταβολή, ώστε κατ' αρχάς να εξασφαλιστούν ξενοδοχεία, θέσεις αεροπορικές κτλ. (Λουφτχάνσα είναι αυτή, δεν το 'χει και πολύ να φάμε κανένα ράους γιατί πέρασαν οι προθεσμίες κτλ κτλ...)
Τους είπα λοιπόν πως είναι η κατάλληλη στιγμή, τώρα που βγήκαμε στις Αγορές, τώρα πια που τέλειωσαν τα προβλήματα, που το Πλεόνασμα απ' τη φύση του πλεονάζει, που τα κοινωνικά μερίσματα πέφτουν βροχή υπό μορφή ανακοινώσεων σε πρώτη προεκλογική φάση που που που...

Εκτιμώ πολύ την κίνηση των ανθρώπων του γραφείου να με ενημερώσουν μην τυχόν επιθυμούσα να επικοινωνήσω εγώ πρώτα μαζί σας.
Ασφαλώς και το επιθυμούσα και έτσι έπρεπε να γίνει.
Για την τάξη των πραγμάτων.
Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι από σας δεν ήταν ότι δεν αντέχατε άλλο χωρίς βόρειο Ισπανία και θα κάνατε ετούτο το ταξίδι ούτως ή άλλως.
Μαζί μου αποφασίσατε να το κάνετε (με την καλή έννοια να το κάνετε) και δε φαντάζεστε πόσο ζυγίζει αυτή η Εμπιστοσύνη μέσα μου.

Και νιώθω να μπήκα σε μια τελική ευθεία ενός προσωπικού σχεδόν “στοιχήματος”:
Να περάσω ένα Ταξίδι απ' το Χαρτί στη "Σκηνή".

Πήρα και κάποιες σχετικές αποφάσεις. Ήμουν ανάμεσα στο Δράμα και στο Μιούζικαλ κι αποφάσισα Μιούζικαλ τελικά να το κάνω.
(Εγκαίρως θα ενημερωθείτε και για κάποια αξεσουάρ που θέλω να πάρετε μαζί σας για ορισμένες Σκηνές ιδιαίτερες.)

Ετοιμάζομαι και ετοιμάζω.
Όλα όσα θέλω να συμβούν αυτές τις 10 μέρες.
Όλα όσα θέλω να μιλήσουμε στις διαδρομές, (να μιλήσω δηλαδή γιατί σιγά μη δώσω σειρά και μικρόφωνο σε κανέναν). 
Όλα αυτά προσπάθησα να μεταγγίσω ως αίσθηση όταν μέρα με τη μέρα έγραφα το πρόγραμμα του ταξιδιού. (Αν  διάβασε κανείς και τις 100 περιπου σελίδες βέβαια.)

Νά λοιπόν η πρώτη Δοκιμασία του Ταξιδιού. Το πρώτο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουμε είναι η Προκαταβολή.
250 ευρώ κατ' άτομο μου είπαν αλλά θα σας τηλεφωνήσουν και θα σας δώσουν όλες τις σχετικές λεπτομέρειες.
Είναι απαραίτητο μου τόνισαν να ξέρουν πια συγκεκριμένα πράματα ώστε
και να μπορέσουν να οργανωθούν σωστά αλλά
και να ενημερώσουν όσους είναι στη λίστα αναμονής για τα δύο πρώτα ταξίδια (αν τελικά έμειναν υπήρξαν θέσεις ελεύθερες)
στα δεκαήμερα:
26 Ιουνίου με 5 Ιουλίου
και 9-18 Ιουλίου

Για τα άλλα δύο, τα Αυγουστιάτικα
7 με 16
και
18 με 27
οι προκαταβολές μου είπαν θα ζητηθούν λίγο αργότερα,
θα ενημερωθείτε και γι' αυτό προσεχώς.

Για την ώρα ενημερώστε φίλους και γνωστούς αλλά και όσοι ακόμα το σκέπτεστε πάρτε μια απόφαση για τον Αύγουστο καθώς μένουν ακόμα κάποιες λίγες θέσεις και στα δύο προγαρμματισμένα δεκαήμερα γι' αυτόν το μήνα.

                                  (Ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες αποχαιρετάει στο παράθυρο)

Χριστός Ανέστη  και πάλι μ' ένα τραγούδι απ' τον “Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας”  του ανθρώπου που μίλησε για τον Έρωτα και για τη Μοναξιά της Λατινικής Αμερικής όπως κανένας άλλος και που πρόσφατα έφυγε  και δε φαίνονται σημάδια σύντομης Αναστάσεώς του.

 Μιούζικαλ Μαγικού Ρεαλισμού ονειρεύομαι αυτό το Ταξίδι.

                                                                                                           El Greco