4ο, ΛΥΡΙΚΟ ΧΤΑΠΟΔΙ και ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΧΤΑΠΟΔΙ ΙΔΙΟ Η ΖΩΗ, ΦΤΥΣΤΟ!

Έτσι το λέω το 4ο και τελευταίο γκρουπ-χταπόδι.
Αυτό το 4ο τα είχε όλα.
Και καλά (είχα κακομάθει στο Καλό...)
και κακά, (μια του κλέφτη, δύο, τρεις, την τέταρτη κάτι θα σου συμβεί.)

Μη φανταστεί κανείς κάνα κακό μεγάλο, ένα-δυο ποντίκια μπήκαν... Το είχαμε πάθει και παλιά αυτό, μικρός στο χωριό, στη Χάλκη... Είχαμε αφήσει την πόρτα ανοιχτή Ορθάνοιχτη και είχε μπει ποντίκι.
Τα ίδια που πάθαινα μικρός παθαίνω και μεγάλος,
καλό,
κακό σημάδι αυτό δεν ξέρω,
ν' αφήνεις την πόρτα ορθάνοιχτη ό,τι και να σου 'χει συμβεί,
να μη μαθαίνεις με τίποτα πως κλείνουν πόρτες, πως κατεβαίνουν ρολά...

Ναι, στο 4ο γκρουπ είχα αφήσει ορθάνοιχτη την πόρτα γιατί κάποιους φίλους κολλητούς
τούς έστησε η Ανάπτυξη,
δεν ήρθε
και δε μπόρεσαν να 'ρθουν κι αυτοί κι έτσι,
έμεινε ανοιχτή η Πόρτα στο ρίσκο του Αγνώστου.

Ρίσκο ναι, αλλά όχι ότι απαραίτητα θα φέρει και κακό.
Τουλάχιστον όχι μόνο.
Γνώρισα Ωραίους άγνωστους μέχρι χθες ανθρώπους,
κάποιοι φίλοι φίλων και άλλοι εντελώς άγνωστοι,
στα τυφλά έπεσαν πάνω σε κάτι που ονομάζονταν:
Χταπόδι και Σπέρμα
διότι υπήρχαν θέσεις στις συγκεκριμένες ημερομηνίες και ήταν οι μόνες που τους βόλευαν.

Και μπήκαν μεταξύ Ανθρώπων και ποντίκια, τίποτα τρομερό, ένα-δυο ποντικάκια που το μόνο που ξέρουν κάνουν είναι κριτς-κριτς- κριτς... θόρυβο μόνο ξέρουν να κάνουν, ίσα-ίσα να ενοχλούν...

Ποντικάκια,
απ' αυτά που τις Κυριακές,
μετά το μεσημέρι,
που μένεις στο τραπέζι και παίζεις με τ' αλάτι όπως λέει η Λίνα,
και πάνω που πας να κάνεις έστω κι αυτή την τραγική διαπίστωση πως
κάποια γεύση έχει χαθεί κι ο άνθρωπος το ξέρει...
πάνω που διαπίστωση στη διαπίστωση,
σκέψη στη σκέψη πας όπου τραβάει η ψυχή σου...

κριτς κριτς...

σε φέρνει πίσω στην πραγματικότητα το ποντικάκι,
κι όμως...
με την ασήμαντη φασαρία του σε φέρνει πίσω
πόσα ταξίδια δε ματαιώθηκαν χάριν τρωκτικών που τρώνε τις ζωές μας.

Κριτς... κριτς...

Κριτς....

μες στο πούλμαν...

ροκάνιζε το ένα ποντικάκι το αυτί του άλλου...

Για 1-2 , ποντικάκια,
για 1-2 ακούρδιστα, φάλτσα βιολιά δε χαλάει η συναυλία!
Βγήκαν τ' αποτελέσματα,
δεν περνάν στο επόμενο έτος-ταξίδι,
κόπηκαν,
πάει τελείωσε,
τους ξεχάσαμε.

Έχει τόσα άλλα να θυμάμαι αυτό το 4ο με ορθάνοιχτα τα 8 του πόδια Χταπόδι.

                           (Η Ζωή κι ο Χάρης και στο βάθος ο Διαμαντής κι Πέπυ.)

                           (Ο Διαμαντής τώρα χορεύει με τη Στέλλα)

 (Εδώ η Αναστασία με το παθιασμένο βλέμμα χορεύει με τον Πάκο)

(Εδώ, η Αναστασία πάντα λίγο πριν βάλει το ίδιο πάθος στο βλέμμα χορεύει με τον Πέπε.)


ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιος είναι ο πατέρας της Αναστασίας;;;;;

Είχε πολλές και ωραίες στιγμές το Λυρικό Χταπόδι. Το παραπάνω φωτογραφικό ρεπορτάζ έγινε μπροστά στα μάτια του Αγίου, στο Σαντιάγκο Ντε Κομποστέλλα και λες και δε μου φτάναν όλα τα υπόλοιπα, 8η μέρα, 8 μέρες με ποντίκια μες στο λεωφορείο φτάνουμε για την ξενάγηση στο Σαντιάγκο, κόσμος πολύ μαζεμένος, έλεγχοι παντού, αχός πολύς ακούγεται κοιτάζω στη σκάλα με τις σκαλωσιές τι να δω...

Ναι, αυτό που βλέπετε κι αυτό που καταλάβατε...

Δεν έφταναν τα ποντίκια, ήρθαν κι οι κροκόδειλοι...

Νά και μία κοντινή με το SAMSUNG 4 μου,
να τη δημοσιεύσω και να τη σβήσω,
μη μου μπλοκάρει και το τηλέφωνο,ήπειρο ολόκληρη μπλοκάρισε...

(Είχε πάει λέει να προσκυνήσει η προσκυνήτρια λες κι έχει ιερό και όσιο και περπάτησαν 6 χιλιόμετρα -έτσι είπαν οι ψεύτες- με τον φίλο της τον ψηλό από δίπλα, τον Μαριάνο με τη Χένα στο μαλλί -διπλή η τραγωδία μου-...)

Όξω από δω... να φύγουν τα κακά πνεύματα... στα όρη στ' άγρια βουνά... στα βάθη των ωκεανών... εκεί που δε λαλούν οι πετεινοί... όξω από δω Μάγισσα... δεν είσαι συ η Μάρι... !!!!

Τους ξόρκισα...

Αυτή φορά, στην προσπάθεια μου να διευθύνω την 35μελή ορχήστρα είχα ειδική βοήθεια.

Της Αλάιτζ  και της Άλμπας

που αποφάσισαν να με ακολουθήσουν σ' αυτό,
το από μια άποψη Τελευταίο Ταξίδι.

Ιδιαίτερες συνθήκες για μένα,
να μιλάω μπροστά σε μια βάσκα
για βασκική
Μυθολογία,
Ιστορία,
Γλυπτική,
Γλώσσα,
ύστερα η Γκερνίκα τους,
η ΕΤΑ τους...

Για τη Μάγισσα Μάρι,
την Πασιονάρια και τον Ουναμούνο,
τον Τσιγίδα, το σπασμένο πόδι του,
την ολοκαίνουρια Γλυπτή Ζωή του,
την Εουσκέρα που ως βαρύτερη βρισιά έχει να ξεστομίσει το:

“Αι στα σύκα παλιόπαιδο”

ναι, δυο μέτρα άντρες οι βάσκοι,
αυτή έχουν για βαρύτερη κουβέντα να πουν ο ένας στον άλλο,

τί να πω εγώ στην Αλάιτζ για τη Γκερνίκα;;;
Από κει είναι.
Και για την ΕΤΑ τί να της πω;;;
Μ' αυτή μεγάλωσε για φόντο της ζωής της.

Ιδιαίτερη Στιγμή για μένα να μιλάω για όλα αυτά στην Αλάιτζ που ήταν δίπλα μου σε ό,τι κι αν χρειάστηκα από πέρυσι τον Οκτώβριο όταν αποφάσισα να οργανώσω αυτό το ταξίδι.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Αλάιτζ.

Ιδιαίτερη και η Στιγμή που χρειάστηκε 2ος ξεναγός, να μεταφράσει
και η Άλμπα δε δίστασε ούτε μια στιγμή να μου πει το ΝΑΙ,

“Θα είναι Δύσκολα μπαμπούλη;”

μόνο με ρώτησε.

“Να κάνεις το καλύτερο που μπορείς και να είσαι ειλικρινής στη στιγμή, οι καλοί άνθρωποι αυτό θα κρατήσουν” της είπα επί λέξη.

Υπερήφανος όχι απ' το αποτέλεσμα της μεταφράσεως,
εκεί τη βοήθησανλίγο-πολύ όλοι,
κι όσοι την εμπιστεύτηκαν και πήγαν μαζί της,
και η Αλάιτζ όπου μπορούσε,
κι η Βάσω που της ζήτησα να πάει από κει και να βοηθήσει όπου χρειαστεί γιατί μιλάει ισπανικά...

Υπερήφανος που όταν της ζητήθηκε να βάλει πλάτη,
δεν έκανε το νιάνιαρο το εννιάχρονο,
“μα, μου , μπα μπου... ντρέπομαι... δεν μπορώ... μα...”

“Χρειάζομαι βοήθεια” μόνο της είπα και μου έδωσε το χέρι.

Υπερήφανος και που όταν τη βοήθησαν δεν αντέδρασε κομπλεξικά,
έκανε απλώς το καλύτερο που μπορούσε με ειλικρίνεια στη Στιγμή.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Άλμπα μου.

Μαζεύτηκαν γύρω της 17 απ' τους 19 που έπρεπε να παν μαζί της,
ζητά ο τοπικός ξεναγός άλλους δύο,
και τα δυο ποντίκια της γυρίζουν την πλάτη,
σφυρίζουν αδιάφορα,
δε με βλέπουν που είμαι δίπλα κι ακούω:

“Κάτσε να μπούμε μετά με τον άλλο, (με μένα δηλαδή)
τι ξέρει αυτό το νιάνιαρο να μεταφράσει...”

ΠΑΥΣΗ.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΥΣΗ

Αν ήταν Σκηνή Έργου Θεατρικού, μια Λύση θα ήταν η Μεγάλη Παύση.
Πολλές μπορεί να βρει ο Σκηνοθέτης, εγώ προτίμησα της Μεγάλη Παύση.

Λογικό και Ορθό προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου
αντί να τις φτύσω στα μούτρα όπως ήταν η διαταγή της παρόρμησής μου,
"ταξίδι ήρθαν" ξαναπροσπάθησε το μυαλό,
"τουρίστριες είναι οι καημένες,
θέλουν καλή μετάφραση όχι αυτοσχεδιασμό ενός παιδιού,
δε θέλουν αυτό που έχεις εσύ να δώσεις...

"Λογικά, Σωστά σκέπτονται για καημένες τουρίστριες"
ξαναείπα μέσα μου
και δεν τις έφτυσα τις κατάπτυστες!

Για άλλο μιλάω εγώ,
για Δύναμη της Αγάπης Ισοδύναμη
άστο καλύτερα...

"don't throw your pearls to the pigs Yiannis"

ακούω τη Μπλανς Ντι Μπουά να μου φωνάζει
και στο ένα και στο άλλο αυτί.

Τι να πω;
Για την αισθητική του πράματος;
Για την ποιότητα του ανθρώπου που μπορεί να γυρίζει την πλάτη σ' ένα παιδί;

Άστο καλύτερα λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου αλλά,
χρειάζεται το χρόνο του ο θυμός που δεν εκφράστηκε γι' αυτό ξαναγυρίζω.

Εύκολα δίνουμε άφεση σε όλα,
εύκολα λέμε,
“άστο μωρέ μη δίνεις σημασία”
 γι' αυτό μεγαλώνει το Τέρας
μέσα έξω μας.

Σχολείο Μεγάλο είναι ένα γκρουπ.
Πανεπιστήμιο να είσαι με ανθρώπους 10 μέρες,
πρωί-μεσημέρι-βράδυ με ανθρώπους 10 μέρες Πτυχίο παίρνεις...
Το Μεταπτυχιακό,
μετά,
μόνος,
στο σπίτι,
στην στιγμή της Ταβανοσκόπησης
όταν αντί να παίζεις στο τραπέζι με τ' αλάτι
αφήνεσαι στο κρεβάτι ανάσκελα και κοιτάς ψηλά και ζητάς απάντηση απ' τη λάμπα,
της ζητάς να σε φωτίσει να ζυγίσεις και ν' αποφασίσεις:
αξίζει τον κόπο;
"1-2 ποντίκια μπροστά στους 150 που φέτος σ' εμπιστεύτηκαν δεν είναι τίποτα,
μην είσαι βλάσφημος" λέει το Ταβάνι... ξέρω πως είσαι αλλεργικός στα ποντίκια και στους μικρόψυχους και στα ποντίκια όμως κοίτα τι έγινε στη Χιχόν" συμπληρώνει η λάμπα...

Κοίταξα στη γωνία ταβάνι με τοίχο τι να δω...
Ήταν το Δείπνο στη Χιχόν όταν έριξα ένα βλέμμα στη Ζωή,
τη Μέτζο-Σοπράνο της Λυρικής μας,
την πολύ αγαπημένη φίλη Ζωή Απειρανθίτου
(που κάποιοι φίλοι άκουσαν να τραγουδάει σε μια - δυο απ' τις βραδιές μας στο Χάρβεστ
και ήταν μαζί μας σ' αυτό ταξίδι)

Την είδα που σκούπισε κομψά τα χείλη της...

“Ζωή βγαίνεις!!!”

Χωρίς 2η κουβέντα,
χωρίς “μα μου και νάζια...”

“Βγαίνω Γιάννη μου;;;;”

“Βγαίνεις Ζωή μου!”

“Θα φέρει η θάλασσα πουλιά... κι άστρα χρυσά τ' αγέρι...

Χάρτινο το Φεγγαράκι Άλμπα μου...”

Πάρτυ-τάιμ,
με Χατζιδάκι,
με Θεοδωράκη,
σιγά μη γλίτωνε ο Μπιζέ, έριξε και μια Κάρμεν η Ζωή και η ζωή κράτησε τους Ανθρώπους κι άφησε πίσω τα Ποντίκια...                        

Η Μουσική πάλι έκανε το Θαύμα της. Σ' ευχαριστώ Ζωή.

Ευχαριστώ όλους όσους τραγούδησαν με την ψυχή τους εκείνο το βράδυ.

                             (Η Ζωή η Τραγουδίστρια και η Άλμπα η ξεναγός και μέτρια για την ώρα μεταφράστρια)

Τέλειωσαν 4 δεκαήμερα.

Συνειδητά άφησα το καθένα απ' τα τέσσερα να παίρνει όποια μορφή αυτό επιθυμεί,
χωρίς παρεμβάσεις,
χωρίς μαγικά ραβδιά,
μόνο του,
καθώς σιγοέβραζε κάθε μέρα στο ζουμί της Επιθυμίας του να περάσει καλά κι αυτή η Μέρα,
αυτό ήταν όλο κι όλο του ζητούμενο,
τόσο πολύ,
τόσο μεγάλες στο κάτω-κάτω ήταν οι απαιτήσεις μας :
να περάσει καλά η Μέρα,
εγώ,
όσο τα χταπόδια μου έβραζαν στο καζάνι κάποιου Μύθου βασκικού
ανακάτευα,
όταν τα 'βαζα στα κάρβουνα μιας οργάνωσης που Μια Φορά κι Έναν Καιρό τη λέγαν ΕΤΑ
έμπαινε καπνός στα μάτια και μερικά βούρκωναν,
γελάσαμε όλοι μαζί με το Αστείο ότι

η Ιερά Εξέταση πέθανε, εξαφανίστηκε,

ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!!!

Γελάσαμε πως τάχα  είναι κάτι του Σκοτεινού μας Παρελθόντος υπόθεση η Ιερά Εξέταση,
ΧΑ ΧΑ
καλά κρασιά,
και Καλώς όρισες 
Ηλεκτρονική Ιερά Εξέταση...

Κοιτάξαμε και λίγο απ' την κλειδαρότρυπα Σπουδαίων γυναικών,
όχι για κουτσομπολιό,
όχι για να δούμε τι κάνουν στο κρεβάτι τους,
αλλά για να θυμηθούμε ότι κι αυτές έχουν κρεβάτι,
κι αυτές άνθρωποι είναι
και το Όνειρό τους καμιά φορά είναι απλό:
να περάσει καλά μια μέρα...

Για ένα γκρουπ ξεκίνησα,
έγιναν τέσσερα τελικά,
τ' άφησα ελεύθερα,
κάθε μέρα ζυμώσεις,
κατέβασε τη θερμοκρασία,
ανέβασε τη θερμοκρασία,
πες τον οδηγό κάνει κρύο,
όχι ζέστη κάνει
ζυμώσεις,
τέσσερις ομάδες,
44
34
36
και 35 ανθρώπων,
ζυμώσεις αδιάκοπα
κι έπαιρνε το καθένα γεύση και μορφή,
χαρακτήρα και όνομα,
έβγαζε μάτια, χέρια, πόδια,
έβγαζε μάτια το πασιφανές,
ότι είναι Εργαστήρι Χημικού Τρελού Επιστήμονα το κάθε λεωφορείο γεμάτο με ανθρώπους.

1-2 ακούρδιστα, φάλτσα παιδιά-βιολιά δε χαλάν τη συναυλία.  Delete.

Συμφωνική ολόκληρη μου δόθηκε αυτό το καλοκαίρι,
149 άνθρωποι όλο το καλοκαίρι μού φέρνανε
από ρίγανη και φιστίκια
μέχρι Ποίηση και Κουκούτσια Ελπίδας ότι μπορεί να Δημιουργηθεί το Χωριό που Ονειρεύομαι από παιδί;;;

Τέλειωσε. Ένα ταξίδι ήταν στο κάτω-κάτω. Με πόλεις, με τοπία, με ιστορίες και Ιστορία...
Αν είχε κάτι παραπάνω αυτό το Ταξίδι το βάλατε εσείς, με τις σχέσεις σας. Και 'γω, έχω τώρα τη γεύση μιας απερίγραπτης Χαράς, γιατί μέσα απ' όλο αυτό γεννήθηκαν σχέσεις, φιλίες-τζάκια για το χειμώνα που έρχεται.
Δεν είναι εύκολο όσο μεγαλώνουμε να κάνουμε καινούριους φίλους...
Μεταξύ των πάμπολλων που μου δώσατε, αυτό είναι το σημαντικότερο για μένα,
οι σχέσεις που νιώθω ότι γεννιούνται μεταξύ σας απ' το Σπέρμα αυτού του Καλοκαιριού... Κι ας μην κατάλαβα καλοκαίρι με τόσο ψιλόβροχο, τόση ομίχλη,  τόση θάλασσα Μέσα – Έξω μου...
Είχε δίκιο τελικά η Κική: “Εκεί που τελειώνουμε εμείς αρχίζει η θάλασσα”

Πειραματόζωό μου,

Θηλυκό μου Χταπόδι,

Πολιτικό μου

και τέλος

Λυρικό Χταπόδι μου,
σας ευχαριστώ πολύ για ό,τι προσθέσατε στο Σκληρό Δίσκο της Καρδιάς.

                                                                                                    El Greco