3o ΧΤΑΠΟΔΙ: : ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΤΑΠΟΔΙ

Ο Κύβος Ερρίφθη! Πολιτικό ήταν το 3ο γκρουπ, όχι Πολίτικο.

(Της Μαρίνας Τσοπούρογλου.)

Και ξεκίνησε όπως δεν ξεκίνησε κανένα ως τώρα.
Στην Έξοδο τους αεροδρομίου του Μπιλμπάο, εκεί, στην Περίφημη πια Στιγμή Υποδοχής, με το περίφημο επίσης ρούχο υποδοχής...

μέτρησα εννιά βλέμματα, που έλεγαν:

“ Παν τα λεφτά μας... 1180 ευρώ παν... τί είν' τούτο δω με το ράσο...”

                                                              (Της Αλάιτζ)

Δεν είπα τίποτα, το κράτησα για το Τέλος, για τον Επίλογο στο Οπόρτο. 

Φίλοι φίλων ήταν οι "Έντρομοι", λογικό από μια άποψη,
νά τα αποδεικτικά στοιχεία από φωτογραφία, μόνο η Αλέκα που μ' αγαπάει γελάει με την καρδιά της... 4 απ' τους καινούριους, τους οι καινούριους, τους πρωτοετείς προσπαθούν να σταθούν στο ΄'υψος των περιστάσεων, η Τάνια φωτογραφίζει από αμηχανία, ο Γιάννης για τον ίδιο λόγο κάνει ότι χαμογελάει και η Μαρία με το Δημήτρη σκέπτονται το "παν τα λεφτά μας".

                                              (Της Ελίζας)

 "πάω 10 μέρες στη Βόρειο Ισπανία" είπαν, που να φανταστούν ότι στο αεροδρόμιο θα τους περιμένει ένας ντυμένος κάτι μεταξύ Προσκυνητού και φτηνοάραβα, με ύφος Αρχιεροεξεταστή και κρατώντας στα χέρια του αντί για καρτελάκι κάποιου γραφείου μια φωτογραφία του Μιγκέλ Ντε Ουναμούνο και δίπλα γραμμένη η φράση (από πάνω στα ισπανικά γραμμένη) 

"EL FASCISMO SE CURA LEYENDO Y EL RACISMO VIAJANDO"

"Αυτό δεν είναι ταξίδι, μαρτύριο μας περιμένει 10 μέρες, παν τα λεφταδάκια μας "

σκέφτηκαν τα βλέμματα... 

Κι αμέσως συνειδητοποιούν πως έπρεπε να το είχαν υποψιαστεί από τον τίτλο, είναι τίτλος ταξιδιού αυτός

"ΧΤΑΠΟΔΙ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑ"

  (Της Αλάιτζ)

Φτάνει στο Τέλος σιγά-σιγά κι αυτή η Περιπέτεια του Χταποδιού και του Σπέρματος.
Δουλειά είπα να μου εφεύρω όταν σκέφτηκα πέρυσι να οργανώσω αυτό το Ταξίδι και τελικά μόνο δουλειά δεν είναι.

Πενθήμερες 10 ημερών 3ης Λυκείου  μπορείς να το πεις,

ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες μπορείς,

Εστία Φιλίας επίσης,

μόνο Ροζ Γραμμή δε χρησιμοποιήθηκε που να καλεί σε Ροζ Συνεδρίες 

και να που το Τρίτο γκρουπ έμοιαζε με 

Πολιτική Συνεδρία!

(Της Αλαιτζ)

Πάει νομίζω, πάει επιτέλους κι αυτή η Μόδα του Α-πολιτίκ,
Μόδα ήταν και πέρασε,
Μόδα ήταν το ενδιαφέρον για όλα πλην της Πολιτικής,
Μόδα που εμένα πάντα με στένευε πολύ και τίποτα απ' τα πατρόν της δε φόρεσα τα τελευταία 25 χρόνια.
Λες κι η Ζωή μας δεν εξαρτάται απ' αυτή,
λες και οι φίλοι που δε μπόρεσαν να κάνουν φέτος το ταξίδι για λόγους οικονομικούς
δεν πρέπει να τα βάλουν με την Πολιτική,
λες και δεν είναι οι Πολιτικές που τους το στέρησαν... 
Με τα κρεμμυδάκια την έκανε η Αδιαφορία την Πολιτική στους 20-25 Τελευταίους Γύρους. 
Νοκ Άουτ!
Σ' αυτό τον αγώνα Μποξ τα τελευταία 25 χρόνια 
Πολιτική και Λογική Νοκ Άουτ,
Μαύρα τα Μάτια της Ελπίδας. (Μαύρα απ' έξω. Μέσα κατακκόκινα.)

(Της Άννας της Αμερικάνας που ήρθε απ' την Αμερική, της κατά κόσμον Μαυρομάτη και που εγώ καμαρώνω για τη φιλ'ία μου μαζί της.) 

Μοδα ήταν όμως και πέρασε κι αυτό το Α-Πολιτίκ, και νά, το 3ο πιάτο Πίντσιος, να Συστήσω τον 3ο Περιοδεύοντα Θίασο μαζί και τους Διαδραστικούς τους ρόλους, να Συστήσω το Πολιτικό Χταπόδι:

                       (Του Ελ Γκρέκο)

ΑΡΗΣ: Προσέφερε.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ: Φύλαγε Σκοπιά μην τύχει και δεν προσφέρει.
ΕΛΕΝΑ: Συνδύασε -ως είθισται- τα ελαττώματα της μάνας και του πατέρας της: Σκοπιά και Προσφορά κι αυτή.

ΔΩΡΑ: Ξαναταξίδεψε.

ΕΛΙΖΑ: Στοχάστηκε και Γνώρισε τα όρια της! (Βραβεύτηκε εξάλλου γι' αυτό με το Βραβείο Ελ Γκρέκο, απ' τον ίδιο τον Ελ Γκρεκο, όχι με Κλήρωση.)
ΑΝΝΟΥΛΑ: (αλλά στα λεωφορεία γνωστή ως Γατούλα): Πρωταγωνίστησε!

ΦΙΛΙΠ: Στερέωσε!
ΑΝΝΑ: Ενέπνευσε!

ΚΩΣΤΑΣ: Εμπνεύστηκε (“Χταπόδι και Σπέρμα και τα Γκάζια Τέρμα” φώναξε απ' την 1η Μέρα.)
ΕΛΕΝΗ: Έλαμπε από διακριτικότητα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Και Άκουσε και Μίλησε
ΑΛΕΚΑ: Στο ρόλο της “Αγκαλιάς”... η Αλέκα!

ΒΑΓΓΕΛΗΣ: Κατέγραφε κι έχτιζε Γέφυρες!
ΕΒΙΤΑ: Κεντούσε με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό της!

ΤΕΡΑΖΑ: Ισορροπούσε.
ΝΙΚΗ: Ανακάλυπτε.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: “Περπάτησε”
ΜΑΡΙΑ: Έσπασε.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: Νοιάζονταν
ΜΑΡΟΥΔΙΑ: Γέλασε.

ΣΤΕΦΑΝΙΑ: Ρούφηξε
ΑΛΕΞΙΑ: Δάκρυσε

                              (Του Ελ Γκρέκο)

ΜΑΙΡΑ: Διεμβολίστηκε. Από Χαρά! Μέχρι όνειρο παιδικό είπε πως εκπλήρωσε.
ΜΑΡΙΑ: Επέστρεψε για 2η Συνεχόμενη φορά στο ίδιο Ταξίδι αλλά με διπλάσια αγάπη και χαρά.

ΔΗΜΟΣ: Πρότεινε ωραία Θεματικά ταξίδια για το μέλλον.
ΜΑΡΙΑ: Κατευχαριστήθηκε.

ΑΛΕΚΟΣ: Απολάμβανε
ΕΛΕΝΗ: Σοκαρίστηκε (Θετικά. Συγκινημένη έφυγε.)

ΦΩΤΕΙΝΗ: Γλύκανε κι άλλο.
ΓΙΩΡΓΟΣ: Γλυκά τη Συνόδευσε.

ΝΑΝΤΙΑ: Αποφάσισε.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:  Μέσα έξω ξαναταξίδεψε.

ΤΑΝΙΑ: Ράγισε τρυφερά.
ΓΙΑΝΝΗΣ: Λύγισε σα μπαμπού και έτσι δεν έσπασε, κι έγινε φίλος.

ΛΙΑ: “Επέμεινε”.

ΜΑΡΙΝΑ: 15 χρόνια μετά, επέστρεψε στη ζωή μου, επέστρεψε και σε ταξίδι μαζί μου και επιβεβαίωσε τη Σχετικότητα του Χρόνου.

Νά και τι έφτιαξε το ''Κουτσό Χταπόδι'' που δε θέλει να εμφανιστεί με το Κατά Κόσμον Όνομά του κι άιντε να βρεις σε κουτσό Χταπόδι ποιο πόδι του λείπει.....


"Ο Ταύρος και το Χταπόδι
έχουν την ίδια τύχη,
είναι απλά να μην τους τύχει!

Θα 'θελε λοιπόν ο Ταύρος,
αραχτός εις τη λιακάδα,
να μασάει το γρασίδι,
κι άμα θέλει κι άλλα γούστα
να διαλέγει αγελάδα.

Θα 'θελε και το Χταπόδι, 
να λικνίζεται στο κύμα
όταν πιάνει αεράκι,
κι όχι οι γκαγιέγκος κι άλλοι 
να το κάνουν μεζεδάκι.

Τελικά εσείς τί είστε;
Ταύροι άραγε ή Χταπόδια;
Σας χτυπάνε πα το βράχο
ή σας σέρνουνε σα βόδια;

Γίνετε Χταπόδι-Σπέρμα
και με  πείσμα πάμε τέρμα,
σπέρμα θάρρους απ' τον Ταύρο
γαντζωθείτε σα Χταπόδια,
στην επόμενη ευκαιρία
μην το βάλετε στα πόδια! "

                                (Της Μαρίνας)

Πολύ χαρούμενος απ' όσα γίναν κι αυτές τις 10 μέρες,
απ' τη Μορφή που αποφάσισε να πάρει ετούτο το Χταπόδι,
απ' τον τρόπο που άνοιξε τα πλοκάμια του.
Φαίνεται πως χρειαζόμουν κι ένα αμιγώς Πολιτικό Χταπόδι, το τραβούσε ο οργανισμός μου.
Μιλήσαμε πολύ για Πολιτική, ειδικά ο Δημήτρης...

(Της Μαρίνας κι αυτή)

Αλλά και τ' άλλα δεν έλειψαν. 
Ήταν και τα γενέθλια μου στη μέση, πήγαν κι έπεσαν και στην 7η Μέρα...
Αυτή τη Σπουδαία που ο Θεός Ξεκουράστηκε αλλά οι άνθρωποι τρέχουμε πια, και πρέπει να βγαίνουμε και για ψώνια...

Γι' αυτό και γω αυτή τη Μέρα την 7η αποφάσισα να την Αφιερώσω στη Θάλασσα, 
στα μπάνια της Ψυχής του Λαού της αφιέρωσα την 7η Μέρα,
εκεί στους Καθεδρικούς που τώρα πια τρία πλοκάμια ξέρουν τι Εστί.

                                  (Κι αυτή)

Εκείνη, την 7η και των γενεθλίων μου τη μέρα κάτι έλεγα στο μικρόφωνο,
τέλειωσα,
κοιτάζω δεξιά να δω που είμαι...
πραγματικά στα δεξιά ο Ατλαντικός άφριζε,
κοιτάζω αριστερά,
πραγματικά από αριστερά άκουγα (το παθαίνω με πολλές φωνές αυτό)
τη φωνή της Πασιονάριας ν' αφρίζει για το Δρόμο που πήρε η Αριστερά
και δεν άκουσα τη φωνή του Κώστα, που με καλούσε να πάω πίσω...

Ήρθε εκείνος, (δεν είχε άλλα τόσα, άλλα 33 καινούρια δώρα να μου δώσει, έμεινε στα πρώτα καταπληκτικά 33 που μου τα είχε δώσει ήδη από την 2η Μέρα στο Σαν Σεμπαστιάν.)

Τώρα απλώς πήρε το μικρόφωνο,
μού τραγούδησε το "Κάποιος γιορτάζει..."
τραγούδησαν μαζί του όλοι...
μετά...
με φώναξαν όλοι να πάω πίσω...
 διασταυρώθηκα στο διάδρομο με την Αννούλα τη Γατούλα 
(που πήγαινε υποτίθεται για νερό προς τον οδηγό τον Ζουάο)
έφτασα εγώ στη μέση του λεωφορείου για να επικοινωνώ με όλους,
μου έβγαλαν ξαφνικά ένα Μονόκερο Τουρτάκι,
μου ξανατραγούδησαν
φύσηξα εγώ, 
χειροκροτήματα, 
χαρά, 
πάω να γυρίσω στη θέση μου και τί να δω...

Η Μέρυλιν... "Αυτοπροσώπως" η Μέρυλιν... 

Η Αννούλα, η Γατούλα... 

Ντυμένη Μέρυλιν, με μάσκα της Μέρυλιν... με τις κινήσεις όλες δουλεμένες,  απολύτως Μελετημένες, λες κι έβλεπα το περίφημο βίντεο ... 
σκύβει ο Ζουάου, βάζει το Σι Ντι κι ακούγεται...

Happy Birthday to you... (...) Mr. President... Κεντούσε η Άννούλα η Γατούλα, κεντούσε μέχρι την Τελευταία λεπτομέρεια... μέχρι το δοκιμαστικό στο μικρόφωνο με το νύχι... κόντεψα να παρακαλέσω για μια γρατζουνιά απ' αυτό το νύχι... Η Αννούλα η Γατούλα η Μέρυλιν στη Γαλικία 45 χρόνια μετά... 
Λάρισα, Γαλικία, Χόλυγουντ...

                                       (Της Άννας της Αμερικάνας)

ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Και ειδικά την Άννα, την Αννούλα που θυμήθηκε τα γενέθλιά μου, και μες στα πολλά κοστούμια και σκηνικά του Χταποδιού έφερε κι αυτό το 
Σπέρμα Αγάπης και Χαράς,
έφερε κι αυτή τη Μάσκα τής Μυθικής Ξανθιάς Θεάς, 
και το Σι Ντι 
και τη Δουλειά της 
και και και...  

Και η μπλούζα που 'φερε η οικογένεια της Κατερίνας και του Άρη, 

Χταπόδι μπροστά 

το Μότο μας Πίσω: 

"Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΑΙ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ  ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ" 

Και μετά φτάσαμε και στη Θάλασσα που έκανε πάλι το Θαύμα της...

Μεταξύ άλλων πολλών,
Δημόσιων Εξομολογήσεων και Ιδιωτικών,
μέχρι Σπουδαίες Αποφάσεις για Άλλη Ζωή, Καινούρια, Διαφορετική πάρθηκαν εκεί αλλά αυτά είναι Άχραντα.

Κι αυτό πάντως Πολιτική είναι. 
Το να μην επιτρέψεις να σου κλέψουν την Ελπίδα, 
το να μπορείς να πας λίγο πιο κοντά σε όσα κάποτε ονειρεύτηκες,
το να μη ζεις ζωή άλλου,
το να μπορείς να Ζεις,
να Ταξιδεύεις,
να μπορείς ν' Αποφασίζεις αντί να περιμένεις Θαύματα...
όλα αυτά κι άλλα τόσα 
απ' την Πολιτική κι από σένα εξαρτώνται.

Πολιτικό ήταν αυτό το 10ήμερο. Κι ένα απ' όσα οφείλει η Πολιτική είναι να Κρατάει Ισορροπίες και να Γεφυρώνει το Διαφορετικό.

Έτσι φτάσαμε στο Οπόρτο. Ισορροπημένα και Γεφυρωμένα τα Διαφορετικά. 

Φτάσαμε στην τελευταία βραδιά και το είχα καθαρό στο κεφάλι μου: Κανένα ρίσκο αυτή φορά. Δυο αποτυχημένες βραδιές ΦΑΔΟ μου φτάνουν, δε θα πάω ξανά, δε θα ξαναρισκάρω είπα από μικροφώνου.

Κι έτσι έγινε, ο καθένας τη βραδιά του..

Αργά το βράδυ, ποτό στο ξενοδοχείο, ο Δημήτρης, ο Άρης,  η Στέφη, η Αλεξία, η Νάντια, οι δυο Μαρίες εγώ... 
Κυριολεκτικά  δυο Μαρίες, του γκρουπ όχι του Σαντιάγκο. 
Με αφορμή όμως εκείνες, τις άλλες, τις "γραφικές",
κουβέντα στην κουβέντα... 
βότκα στη βότκα θυμάται ο Δημήτρης τρυφερά... 

“και μπαίνουν μέσα στο σπίτι ασφαλίτες... η μάνα μου έγκυος στον αδερφό μου...  με την κοιλιά στα μάτια... έψαχναν τον πατέρα μου... της δίνουν μία... κι άλλη κι άλλη με την κάννη του όπλου στην κοιλιά... και γεννήθηκε ο αδερφό μου... ο διανοητικά καθυστερημένος... με  τόσα χτυπήματα... αυτός που ξέρεις Γιάννη... που είχα τα προβλήματα πρόσφατα που σου λεγα ότι έτρεχα στα νοσοκομεία...”

Καληνύχτα Δημήτρη,  αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτέ. Αλλά μ' αρέσει και σ' αγαπάω που συνεχίζεις να το προσπαθείς.

 Είμαι πια εκεί που σ' άφησα, στο Οπόρτο ξανά περιμένοντας ν' αποχαιρετήσω τα τελευταία πλοκάμια. Ούτε που κατάλαβα πως έφτασα 10 μέρες μακριά, εδώ, στο Οπόρτο ξανά... 


Ευχαριστώ κι αυτό το 3ο Χταπόδι με τα 36 Πλοκάμια του. 
36 Σχολεία για μένα. 
Απ' όλους κάτι έμαθα πάλι, μου το λέει ο σκληρός δίσκος της καρδιάς.

     (Της Άννας της Αμερικάνας...)
                                                                                     El Greco