ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ, ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΛΑΡΟΥΣ

     (Το ζεμπέκικο των Γλάρων απ' τη Γωνία τής πολύ αγαπημένης Άννας Μαυρομάτη)

Όταν ήμουν μικρός, στο Δημοτικό, ο μεγάλος καημός μου, ένας πάντως απ' τους μεγάλους καημούς μου ήταν που δεν μπορούσα να κάνω Πάρτι Γενεθλίων. Ψοφούσα κι ακόμα ψοφάω για πάρτι τάιμ. Αυτά έχει όμως όταν γεννιέσαι Αύγουστο, λείπουν όλοι. (Αργότερα κατάλαβα
ότι υπάρχουν κι άλλοι καημοί, πιο καημοί απ' τον καημό μου.)

Τώρα που τέλειωσα πια το Δημοτικό, είμαι αποφασισμένος να μη χάσω άλλο Πάρτι,
όπου με βρει αυτή η μέρα, Όπου και με Όποιον πάρτι τάιμ εγώ.
Τα τελευταία 25 χρόνια ειδικά πάντα σε λεωφορείο με βρίσκει...
Αφού εκεί αποφάσισε η Ζωή θα κάνω γκρίνιες και ναζάκια εγώ, Πάρτι στα λεωφορεία κάνω, σε εν κινήσει λεωφορεία Πάρτι γιατί αν περιμένω να κάνουν “στάση” θα φτάσω τα 100...

Μπήκα και στα 45 άρον άρον,
τρέχοντας με 100 ήρθαν και με με βρήκαν τα 45,
σε λεωφορείο εννοείται, λεωφορείο που 'τρεχε πάνω σε ράγες Μνήμης,
κοιτάζω δεξιά απ' το Παράθυρο... αφρίζει ο Ατλαντικός
 κοιτάζω αριστερά... αφρίζει η Πασιονάρια για το πως πάει η Αριστερά
αλλά την ακούνε μόνο οι γλάροι.

Μπήκα και στα 45 κι ας λένε οι ισπανοί 44.
Ας πούμε το 45 είναι για φέτος ο Στόχος. Να φτάσω εκεί και να εισπράξω ξανά όση αγάπη εισέπραξα και φέτος.
Ανάμεσα σ' αυτό το 44 και το 45 βρίσκεται το Ζητούμενο,
το Άγνωστο Ζητούμενο,
η Ζωή δηλαδή με τα Σχέδιά της και μ' όσα έχει πρόθεση να κάνω και να κάνει.

Δεν πρόλαβα να ευχαριστήσω για τις τόσες ευχές, 36 άνθρωποι είχαν μπει στον κόπο να έρθουν ως την Ισπανία για το φετινό 10ήμερο Λεωφορειοπάρτι Γενεθλίων μου, ν' άφηνα τους καλεσμένους δε θα ήταν ευγενικό!

Ούτε ευχαριστώ  πρόλαβα να πω
ούτε έστω ένα “Χρόνια Πολλά” στις τόσες αγαπημένες Μαρίες, Δέσποινες...
ούτε στους Παναγιώτηδες...
ούτε στον Παναγιώτη της Ειρήνης δεν ευχήθηκα...
Μόνο στις “Δυο Μαρίες” μπόρεσα να πω ένα Χρόνια Πολλά στη Μνήμη τους
Χρόνια Πολλά στον Τρόπο Τους
στον Τρόπο που βρίσκει μερικές φορές ο Άνθρωπος για να ξεφύγει απ' τα νύχια του Κακού,
Χρόνια Πολλά στις Μαρίες του Σαντιάγκο μιας και βρέθηκα μπροστά τους ανήμερα της Μεγάλης Γιορτής,
όσοι τις γνωρίζουν ξέρουν ότι είναι σα να ευχήθηκα σ' όλες τις Μαρίες του Κόσμου γιατί είναι  αυτές η Μαρίες του Κόσμου,
οι Μαρίες που όλο και κάτω από κάποιο Σταυρό κάθονται
(αν δεν τον κουβαλάνε).

Χρόνια Πολλά Μαρίες,
και σε σας Δέσποινές μου,
αχ Δέσποινά μου...
Παναγιώτη Χρόνια Πολλά
ευχές κι ευχαριστίες,
Μεγάλο Ευχαριστώ από βάθος καρδιάς για όλες τις ευχές σας, την τρυφερότητα  που έλαβα. Τείχη κι Ασπίδα που μας φυλάει απ' το Κακό είναι οι ευχές όσων μας αγαπάνε, όχι διεκπεραίωση.

Κι αν δεν μπορέσουν να με προστατεύσουν οι ευχές σας απ' όλα τα σκοντάμματα στο δρόμο αυτόν τον φετινό,
απ' το 44 ως το 45,
έχω και την ευχή του Φερνάντο Πεσόα:

“Τις Πέτρες που Σκοντάφτεις να τις Μαζεύεις. Θα φτιάξεις Κάστρο μια μέρα” 

μου είπε προχθές που διασταυρώθηκαν τα λεωφορεία μας σε μια στάση, εκεί, στην Παραλία των Καθεδρικών.

                                                                                                      Γιάννης