ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΛΜΠΑ...

Άλμπα μου,

κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 
τη σπουδαιότερη για μένα, 
τη μέρα που γεννήθηκες, 
τη μέρα που γεννήθηκε και η Ελπίδα μου ότι θα ζήσω δυο Ζωές,
τη μία που μου δόθηκε
και την άλλη, αυτή που εσύ θα μου χαρίσεις  
(αν βέβαια τ' αξίζω)
εκείνη την υπέροχη ζωή μέσα στη Μνήμη σου όταν θα είμαι Ανάμνηση,

εκείνη που θα ζω μέσα απ' τις διηγήσεις σου,
όταν τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου θ' ακούνε 
(αν μέχρι τότε άξια το κερδίσω) 
για όσα ζήσαμε μαζί και όσα δεν μπόρεσα να είμαι δίπλα σου.

Πάλι φέτος συγνώμη σου ζητάω,
πάλι δεν είμαι μαζί σου στα 9α γενέθλία σου Αλμπάκι,
πάλι λείπω,
να με βάλεις κι ως απόντα στις διηγήσεις σου,
μη διστάσεις,
ας διάλεγα να μη λείπω,
να τα θυμάσαι όλα όπως έχουν,
αρκεί να τα θυμάσαι,
μόνον έτσι θα ζήσω λίγο παραπάνω,
να θυμάσαι.

Απ' το Πόρτο Άλμπα μου σου εύχομαι φέτος,
φεύγουν σήμερα κάτι παιδάκια Ωραία,
γενναιόδωρα,
10 μέρες έδωσαν πολύ αγάπη στο μπαμπούλη,
μετάγγιση αγάπης του κάναν...

Και λες και δε μου 'φτασε η πρώτη μπουκάλα,
μου χώθηκε στη φλέβα και δεύτερη,
μπουκαλάρα ολόκληρη με το DNA αυτής εδώ της πόλης,
μετάγγιση μελαγχολίας μου 'κάνε η πόλη Άλπμα μου 
και μου λείπεις πολύ...

Αλλά μου στειλε η άμα αυτή σου τη φωτογραφία
κι έτσι όπως σε είδα να πετάς από χαρά
και με χαρά να πλημμυρίζεις όσους σε ξέρουν,
σκέφτηκα ότι μπορεί και να μην τα κάνω όλα τόσο κακά,
να μην είμαι και τόσο κακός μπαμπούλης,
κι ας λείπω ΠΑΛΙ στα γενέθλιά σου
Άλμπα μου...

Ένα παιδάκι από δω, πορτογάλος,
θα στον γνωρίσω μια μέρα,
Φερνάντο Πεσόα τον λένε,
το πρωί που πίναμε καφέ και του είπα ότι είναι τα γενέθλιά σου 
μου είπε να σου πω
-και να το πεις σε όλα τα παιδάκια εκεί στη Λάρισα-
πως

“οι άνθρωποι έχουν το μέγεθος των Ονείρων τους”.

Να κάνεις Μεγάλα Όνειρα Άλμπα μου.

                                                                                              Μπαμπούλης.