Δεν ήταν Πάσχα αυτό φέτος. (2014)
Ούτε το Steak πάει με τη Μεγάλη Παρασκευή (ένα κιλό μπριζόλα όχι στέικ)
ούτε κι η Κυριακή του Πάσχα πάει χωρίς αρνί. (Ειδικά για όποιον του αρέσει όσο εμένα.)
Έκανα Ανάσταση χωρίς αυγό στα 35.000 πόδια,
όλη νύχτα ταξίδι πάνω απ' τον Ατλαντικό,
πρωί-πρωί Κυριακής του Πάσχα έφτασα στη Μαδρίτη,
σύρθηκα μέχρι το σπίτι
σύρθηκα όλη μέρα,
τη νύχτα έτοιμος για χορό,
την επόμενη μέρα, Δευτέρα, ακόμα χειρότερα σερνόμουν
την επόμενη νύχτα ακόμα πιο ορεξάτος,
τα 'χει αυτά το τζετ -λαγκ
πέρασε κι η Τρίτη έφτασε η Τετάρτη κι είπα να βγω με αγαπημένο φίλο
να κάνουμε δείπνο πασχαλινό να δούμε και αγώνα...
Ρεάλ-Μπάγιερν...
Φάγαμε, ήπιαμε είπαμε,
είπαμε είπαμε είπαμε
πράματα φίλων
που ούτε γράφονται σε μπλογκ ούτε κι ενδιαφέρουν κανέναν,
όλα καλά
μόνο ο άνιθος έλειπε για να 'χω την ψευδαίσθηση Αληθινή κι Ολόκληρη
ότι δεν έχασα κανένα Πάσχα,
φάγαμε, ήπιαμε είπαμε,
ήπιαμε ξανά
κρασί
όρεξη πολύ,
είπαμε να πιούμε κι ένα ποτό σε αγαπημένο και Ιστορικό μπαρ.
Ιστορικό για μένα.
Μέχρι το πρώτο (και δημόσιο και ιδιωτικό) φιλί δώσαμε εκεί με την Αλάιτζ.
Βότκα-τόνικ ζήτησα εγώ
κόκα-κόλα ο φίλος μου
έτοιμα στη μπάρα
μπαμ ένα χέρι μου παίρνει μέσα απ' τα χέρια μου τη βότκα.
"Δεν είναι δικό σου το ποτό αυτό" του λέω
ουδέτερα,
απλά πληροφοριακά.
“Είναι το Johnnie Walker μου”
μού απαντάει επιθετικά.
"Δεν το βλέπεις που είναι κάτασπρο;" του απαντάει η Λάρισα.
Ζητάω να διακρίνει το χρυσαφί του ουισκιού από το κάτασπρο
άνθρωπος που μάλλον μόλις άλλαξε
και φώτα και χρώμα
σε μπουκάλι ολόκληρο
συν η σκονισμένη μπλούζα του από σκόνη λευκή
και μάτια ολόλευκα άτεκνα χωρίς ούτε μια κόρη μέσα...
Υπερασπίστηκα “γενναία” το ποτό μου,
δεν έγινε το δικό του,
να τον κεράσω ένα άμα θέλει αλλά έτσι όχι.
Έφυγε.
Συνεχίσαμε την κουβέντα
και για το ταξίδι στην Αμερική
και για ένα που έχω τώρα στο Οπόρτο
και για το Χταπόδι και για το Σπέρμα
και για κείνα που θέλουμε να κάνουμε
για ορισμένα που μάλλον δε θα κάνουμε ποτέ...
για άλλα που κάναμε κάποτε...
Ενάμισι μήνα οι δυο μας στη Μέση Ανατολή το '96
Λίβανο, Συρία, Ιορδανία, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αίγυπτο...
Μπαμ!
Λες κι ήμασταν στη Μέση Ανατολή στ' αλήθεια
μπαμ
και συζήτηση και ταξίδια διακόπτονται βίαια.
Δύο χέρια μοιρασμένα ίσα, δίκαια αρχικά
ένα στον έναν ένα στον άλλο ώμο του καθενός μας
χέρια μεταμφιεσμένα σε αγκαλιά πίσω απ' την πλάτη μας
τυλίγονται γρήγορα στους δυο λαιμούς
αμέσως ξετυλίγεται το ένα
μπουνιά στο πρόσωπο τού φίλου
φεύγουν τα γυαλιά
αμέσως άλλη μπουνιά σε μένα
φεύγω εγώ ολόκληρος αεροπορικώς σαν την Ανάσταση που έκανα ψηλά
απ' τον αέρα πιάνω πάτο
απ' το σκαμπό στο πάτωμα
κοιτάζω πάνω ήταν πολλοί,
ο ένας πατάει στο στομάχι μου όπως όταν σβήνεις γόπα
ο άλλος κλωτσάει σαν πρωταθλητής Κινγκ Μπόξινγκ στο αριστερό νεφρό
κι ο επίδοξος πότης τού ποτού μου
παίρνει επιτέλους όλη τη δόξα,
χτυπάει μπουνιές στο πρόσωπο
ξανά και ξανά και ξανά μέχρι που παίρνει ποτήρι σπασμένο στο χέρι
το βλέμμα σημαδεύει χωρίς κόρες στο λαιμό μου και...
Λευκό.
Κενό.
Δεν ξέρω ποιο Δάχτυλο πάτησε ποιο κοντρόλ και σταμάτησε
για κλάσματα δευτερολέπτου η ταινία της ζωής μου.
Μέχρι ν' αποφασιστεί από Δύναμη Αόρατη ή απ' το Κοινό
δεν ξέρω από ποιον αποφασίστηκε
η τύχη μου
το Mach Point μου,
από ποια πλευρά θα πέσει το νόμισμα...
Δεν ξέρω ποιος το αποφάσισε να μην είναι αυτή η τελευταία στιγμή της ζωής μου
και το δάχτυλο πάτησε το play
και το “κοινό” αποφάσισε continue
και η “ταινία” μου άρχισε να παίζει πάλι, να συνεχίζεται να τρέχει
κι είδα τους τρεις αυτούς να τρέχουν κι αυτοί έξω απ' το μπαρ
και γω να σέρνομαι στο πάτωμα
μ' ένα κενό ανάμεσα σε μένα και την προσπάθεια μου να καταλάβω τι έγινε...
"Ούτε μια γρατζουνιά, όλη τη Μέση Ανατολή γυρίσαμε και να τελειώσει το Ταξίδι της Ζωής ετσι άδοξα
για μια βότκα;"
σκέφτηκα καθώς προσπαθούσα να σηκωθώ με τη βοήθεια του φίλου μου
να τον βοηθήσω και γω να βρει τα γυαλιά του,
μες στα γυαλιά, σπασμένα όλα...
Τριάντα δευτερόλεπτα,
δεν ήταν παραπάνω αλλά ακόμα να χωρέσουν στις δυο μέρες που προσπαθώ να καταλάβω
πώς γίνεται μια ολόκληρη ζωή
να χωράει σ' ένα ποτήρι βότκα-τόνικ.
Άφησε σημάδια το Επεισόδιο που ελπίζω να περάσουν σύντομα.
Μ΄ άφησε όμως και με σιδερένια απόφαση ούτε μια Στιγμή να μη χάσω
απ' τη Συνέχειά μου.
Ευγνώμον για Πάντα,
πώς χωράει αυτό το "Πάντα" σε μικρό Μπουκαλάκι Στιγμής,
μοσχοβολάει η Ζωή,
κι ας στριμώχνεται σε μπουκάλια 77 ml-χρόνια μέσο όρο λέει,
μοσχοβολάει η Ζωή...
Μπορεί η Δύναμη που πάτησε "cintinue" να ήταν που θέλω κι άλλα, πιο πολλά με την Αλάιτζ και την Άλμπα.
Μπορεί ο Άγιος Γεώργιος λέει το παιδί μέσα μου.
Μπορεί το Κουμπί να πατήθηκε από μόνο του, απ' τη Μοίρα γιατί έχει σκοπό να κάνω κάτι Καλό και μακάρι να είναι καλό για Πολλούς... Ένα τέτοιο πράμα πρέπει να μ' έσωσε, δεν ξέρω αν ήταν κι ο Άγιος καβάλα στ' άλογο πάντως εγώ ήμουν κάτω σαν το Δράκο κι από πάνω μου αντί για κοντάρι ποτήρι σπασμένο να σημαδεύει στο λαιμό.
Ευγνώμον θα είμαι ΠΑΝΤΑ σ' όποια κι αν ήταν η Δύναμη που αποφάσισε να μου δώσει κι αυτή
την Τρίτη Ευκαιρία!
Τρίτη.
Γιατί είχα και μια Δεύτερη την οποία ακόμα χρωστάω κάπου.
Υ.Γ: Μετά το σοκ της πρώτης μέρας, σερνόμενος στο σπίτι και μέρα και νύχτα πέρασαν απ' το μυαλό μου πολλά, κι ήρθε κι ο Κέβιν Σπέυσυ σ' αυτή τη στιγμή την κορυφαία. Δεν τη βρήκα με ελληνικούς υπότιτλους. Αν το έχει κανείς θα του είμαι υπόχρεος.
Με το δίκιο του θα σκεφτεί κανένας: τί υπότιτλους θέλει ο θάνατος, τον καταλαβαίνουν όλοι απ' τη Σιωπή που τον συνοδεύει..
El Greco
Ούτε το Steak πάει με τη Μεγάλη Παρασκευή (ένα κιλό μπριζόλα όχι στέικ)
ούτε κι η Κυριακή του Πάσχα πάει χωρίς αρνί. (Ειδικά για όποιον του αρέσει όσο εμένα.)
Έκανα Ανάσταση χωρίς αυγό στα 35.000 πόδια,
όλη νύχτα ταξίδι πάνω απ' τον Ατλαντικό,
πρωί-πρωί Κυριακής του Πάσχα έφτασα στη Μαδρίτη,
σύρθηκα μέχρι το σπίτι
σύρθηκα όλη μέρα,
τη νύχτα έτοιμος για χορό,
την επόμενη μέρα, Δευτέρα, ακόμα χειρότερα σερνόμουν
την επόμενη νύχτα ακόμα πιο ορεξάτος,
τα 'χει αυτά το τζετ -λαγκ
πέρασε κι η Τρίτη έφτασε η Τετάρτη κι είπα να βγω με αγαπημένο φίλο
να κάνουμε δείπνο πασχαλινό να δούμε και αγώνα...
Ρεάλ-Μπάγιερν...
Φάγαμε, ήπιαμε είπαμε,
είπαμε είπαμε είπαμε
πράματα φίλων
που ούτε γράφονται σε μπλογκ ούτε κι ενδιαφέρουν κανέναν,
όλα καλά
μόνο ο άνιθος έλειπε για να 'χω την ψευδαίσθηση Αληθινή κι Ολόκληρη
ότι δεν έχασα κανένα Πάσχα,
φάγαμε, ήπιαμε είπαμε,
ήπιαμε ξανά
κρασί
όρεξη πολύ,
είπαμε να πιούμε κι ένα ποτό σε αγαπημένο και Ιστορικό μπαρ.
Ιστορικό για μένα.
Μέχρι το πρώτο (και δημόσιο και ιδιωτικό) φιλί δώσαμε εκεί με την Αλάιτζ.
Βότκα-τόνικ ζήτησα εγώ
κόκα-κόλα ο φίλος μου
έτοιμα στη μπάρα
μπαμ ένα χέρι μου παίρνει μέσα απ' τα χέρια μου τη βότκα.
"Δεν είναι δικό σου το ποτό αυτό" του λέω
ουδέτερα,
απλά πληροφοριακά.
“Είναι το Johnnie Walker μου”
μού απαντάει επιθετικά.
"Δεν το βλέπεις που είναι κάτασπρο;" του απαντάει η Λάρισα.
Ζητάω να διακρίνει το χρυσαφί του ουισκιού από το κάτασπρο
άνθρωπος που μάλλον μόλις άλλαξε
και φώτα και χρώμα
σε μπουκάλι ολόκληρο
συν η σκονισμένη μπλούζα του από σκόνη λευκή
και μάτια ολόλευκα άτεκνα χωρίς ούτε μια κόρη μέσα...
Υπερασπίστηκα “γενναία” το ποτό μου,
δεν έγινε το δικό του,
να τον κεράσω ένα άμα θέλει αλλά έτσι όχι.
Έφυγε.
Συνεχίσαμε την κουβέντα
και για το ταξίδι στην Αμερική
και για ένα που έχω τώρα στο Οπόρτο
και για το Χταπόδι και για το Σπέρμα
και για κείνα που θέλουμε να κάνουμε
για ορισμένα που μάλλον δε θα κάνουμε ποτέ...
για άλλα που κάναμε κάποτε...
Ενάμισι μήνα οι δυο μας στη Μέση Ανατολή το '96
Λίβανο, Συρία, Ιορδανία, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Αίγυπτο...
Μπαμ!
Λες κι ήμασταν στη Μέση Ανατολή στ' αλήθεια
μπαμ
και συζήτηση και ταξίδια διακόπτονται βίαια.
Δύο χέρια μοιρασμένα ίσα, δίκαια αρχικά
ένα στον έναν ένα στον άλλο ώμο του καθενός μας
χέρια μεταμφιεσμένα σε αγκαλιά πίσω απ' την πλάτη μας
τυλίγονται γρήγορα στους δυο λαιμούς
αμέσως ξετυλίγεται το ένα
μπουνιά στο πρόσωπο τού φίλου
φεύγουν τα γυαλιά
αμέσως άλλη μπουνιά σε μένα
φεύγω εγώ ολόκληρος αεροπορικώς σαν την Ανάσταση που έκανα ψηλά
απ' τον αέρα πιάνω πάτο
απ' το σκαμπό στο πάτωμα
κοιτάζω πάνω ήταν πολλοί,
ο ένας πατάει στο στομάχι μου όπως όταν σβήνεις γόπα
ο άλλος κλωτσάει σαν πρωταθλητής Κινγκ Μπόξινγκ στο αριστερό νεφρό
κι ο επίδοξος πότης τού ποτού μου
παίρνει επιτέλους όλη τη δόξα,
χτυπάει μπουνιές στο πρόσωπο
ξανά και ξανά και ξανά μέχρι που παίρνει ποτήρι σπασμένο στο χέρι
το βλέμμα σημαδεύει χωρίς κόρες στο λαιμό μου και...
Λευκό.
Κενό.
Δεν ξέρω ποιο Δάχτυλο πάτησε ποιο κοντρόλ και σταμάτησε
για κλάσματα δευτερολέπτου η ταινία της ζωής μου.
Μέχρι ν' αποφασιστεί από Δύναμη Αόρατη ή απ' το Κοινό
δεν ξέρω από ποιον αποφασίστηκε
η τύχη μου
το Mach Point μου,
από ποια πλευρά θα πέσει το νόμισμα...
Δεν ξέρω ποιος το αποφάσισε να μην είναι αυτή η τελευταία στιγμή της ζωής μου
και το δάχτυλο πάτησε το play
και το “κοινό” αποφάσισε continue
και η “ταινία” μου άρχισε να παίζει πάλι, να συνεχίζεται να τρέχει
κι είδα τους τρεις αυτούς να τρέχουν κι αυτοί έξω απ' το μπαρ
και γω να σέρνομαι στο πάτωμα
μ' ένα κενό ανάμεσα σε μένα και την προσπάθεια μου να καταλάβω τι έγινε...
"Ούτε μια γρατζουνιά, όλη τη Μέση Ανατολή γυρίσαμε και να τελειώσει το Ταξίδι της Ζωής ετσι άδοξα
για μια βότκα;"
σκέφτηκα καθώς προσπαθούσα να σηκωθώ με τη βοήθεια του φίλου μου
να τον βοηθήσω και γω να βρει τα γυαλιά του,
μες στα γυαλιά, σπασμένα όλα...
Τριάντα δευτερόλεπτα,
δεν ήταν παραπάνω αλλά ακόμα να χωρέσουν στις δυο μέρες που προσπαθώ να καταλάβω
πώς γίνεται μια ολόκληρη ζωή
να χωράει σ' ένα ποτήρι βότκα-τόνικ.
Άφησε σημάδια το Επεισόδιο που ελπίζω να περάσουν σύντομα.
Μ΄ άφησε όμως και με σιδερένια απόφαση ούτε μια Στιγμή να μη χάσω
απ' τη Συνέχειά μου.
Ευγνώμον για Πάντα,
πώς χωράει αυτό το "Πάντα" σε μικρό Μπουκαλάκι Στιγμής,
μοσχοβολάει η Ζωή,
κι ας στριμώχνεται σε μπουκάλια 77 ml-χρόνια μέσο όρο λέει,
μοσχοβολάει η Ζωή...
Μπορεί ο Άγιος Γεώργιος λέει το παιδί μέσα μου.
Μπορεί το Κουμπί να πατήθηκε από μόνο του, απ' τη Μοίρα γιατί έχει σκοπό να κάνω κάτι Καλό και μακάρι να είναι καλό για Πολλούς... Ένα τέτοιο πράμα πρέπει να μ' έσωσε, δεν ξέρω αν ήταν κι ο Άγιος καβάλα στ' άλογο πάντως εγώ ήμουν κάτω σαν το Δράκο κι από πάνω μου αντί για κοντάρι ποτήρι σπασμένο να σημαδεύει στο λαιμό.
Ευγνώμον θα είμαι ΠΑΝΤΑ σ' όποια κι αν ήταν η Δύναμη που αποφάσισε να μου δώσει κι αυτή
την Τρίτη Ευκαιρία!
Τρίτη.
Γιατί είχα και μια Δεύτερη την οποία ακόμα χρωστάω κάπου.
Υ.Γ: Μετά το σοκ της πρώτης μέρας, σερνόμενος στο σπίτι και μέρα και νύχτα πέρασαν απ' το μυαλό μου πολλά, κι ήρθε κι ο Κέβιν Σπέυσυ σ' αυτή τη στιγμή την κορυφαία. Δεν τη βρήκα με ελληνικούς υπότιτλους. Αν το έχει κανείς θα του είμαι υπόχρεος.
Με το δίκιο του θα σκεφτεί κανένας: τί υπότιτλους θέλει ο θάνατος, τον καταλαβαίνουν όλοι απ' τη Σιωπή που τον συνοδεύει..
El Greco
No comments:
Post a Comment