Ανάσταση με Δυο Φωτάκια Βραδινού Αεροπλάνου

Μετά από δύο εβδομάδες 

κούρασης, ξεκούρασης, 
οικογένειας, φίλων, 
country, πόλης, 
Amish (των ανθρώπων που συνειδητά αποφάσισαν να ζουν σ' άλλους αιώνες περασμένους κι ούτε τον ηλεκτρισμό να μη χρησιμοποιούν απ' τον πολιτισμό μας λες και ήξεραν ότι εκεί θα ενσωματωθούν βάρη κι άλλες πηγές δυστυχίας)
μετά από αναγκαστικό McDonalands, 
σιωπής αλλά και τάση φωτογραφικής φλυαρίας
(κάθε φορά που έβγαζα φωτογραφία μπροστά σε ουρανοξύστη 
σκεφτόμουν μήπως να την κοινοποιούσα 
λες κι ενδιαφέρει κάποιον τί διάλεξα για φόντο αναμνήσεων),
δυο βδομάδες με
λευκούς στο δρόμο πεταμένους, 
μαύρους στο Λευκό Οίκο απεσταλμένους,  
τσάινες τάουν,
γκρικ τάουν
ουσίας θεάτρου αλλά και shopping για να νιώσω την ψευδαίσθηση του ισχύος των ευρώ μου 
που τόσο μου έχουν κοστίσει έναντι του δολαρίου (κόβει η μηχανή αβέρτα δολάριο εδώ απ' ό,τι κατάλαβα ενώ εμάς πρέπει να κόβει το μυαλό μας για να μην πεινάσουμε)
δυο βδομάδες 
υπέροχων Μουσείων σε περιεχόμενο και οργάνωση, 
είδα Μαμούθ και Δεινόσαυρους 67.000.000 ετών
(τα εκατομμύρια τα παίζουν στα δάχτυλα στην Αμερική σε χρόνια και δολάρια) 
είδα Chagall, Monet, Manet, Degas και Goya και και και...
μέχρι Ελ Γκρέκο είδα στο Arts Institute of Chicago.

Μετά από δυο βδομάδες πολύ θετικής εμπειρίας 
σε μια χώρα που γενικά,
δεν είμαι θετικά προδιατεθειμένος,
επιστρέφω χαρούμενος στο σπίτι μου
μ' έναν καημό:

να γίνει θαύμα και ν' Αναστηθεί η χαμένη Πίστη μας 
ότι γίνεται,
σαν την Αμερική,
Ελλάδα κι η Ισπανία να μην τρώνε τα παιδιά τους.

Όσα και να βρει -δικαίως πολλά - να της καταλογίσει της Αμερικής,
αυτό δε θα μπορέσει,
τα παιδιά της δεν τα τρώει η Αμερική.

Καλή Ανάσταση,
την πρώτη της ζωής μου σε αεροπλάνο.

                                                            El Greco