ΑΗ ΓΙΑΝΝΗΣ 2017

Το 1975, στις γιορτές, έκανε κρύο πολύ αλλά ήταν ωραία.
Κατ' αρχάς ήμουν 5 χρονών κι αλίμονο αν ένα παιδί δε θυμάται με γλύκα τις μέρες των γιορτών.

Αγοράσαμε για τα Χριστούγεννα καινούρια κασέτα, το “ΥΠΑΡΧΩ”. Μόλις είχε κυκλοφορήσει και κάναμε με τον Καζαντζίδη εκείνη τη χρονιά, και Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.

Έκανε πολύ κρύο, είχε μπει κι ένα ποντίκι στο σπίτι, θυμάμαι το άγχος πιο πολύ κι απ' το ποντίκι, σκεφτόμουν συνέχεια μην
έρθει εκεί που κοιμάμαι και μου φάει αυτιά, μύτη, είχα ακούσει τη μάνα μου να το λέει στον πατέρα μου, "θα μας φάει το παιδί Λάκη, το είδες, σα φίδι ήταν", είχε το ίδιο άγχος κι η μάνα μου, έκανε πάρα πολύ κρύο, ήταν παλιό πολύ παλιό το σπίτι, ξύλινο, ερείπιο σχεδόν, απ' όλης της γειτονιάς τα σπίτια αυτό διάλεγαν πάντα τα ποντίκια, το αγαπημένο τους, ποντίκια-συλλέκτες, λάτρεις παλιών επίπλων, τεράστια δοκάρια-αντίκες έρμαιο στα μικροσκοπικά δόντια τους...

Άγχος.

Κι άμα αφήσουν για λίγο τα δοκάρια και τα ξύλινα πατώματα και βάλουν στα δόντια τους τον Καζαντζίδη;
Είδαμε με τη μάνα μου δύο ποντίκια να περνάνε απ' το διάδρομο στο υπνοδωμάτιο κι ένα πάνω στο μάρμαρο, δίπλα στο νεροχύτη, τρία ποντίκια τουλάχιστον στο σπίτι, πώς θα μπω κάτω απ' τη φλοκάτη; Άμα πήγαν εκεί; Έκανε κρύο πολύ, ψόφος και γι' ανθρώπους και για ποντίκια, ήταν τα Φώτα, δεν έφτανε το κρύο μ' έκανε μπάνιο από πάνω η μάνα μου, είχαμε σόμπα με πετρέλαιο, την αφήσαμε να καίει όλη νύχτα, είχα το άγχος με τα ποντίκια, μου μπήκε κι η ιδέα ότι μπορεί να φάνε την κασέτα, ή να λιώσει άμα την ξεχάσω κοντά στη σόμπα, μου έδιωχναν το άγχος τα τραγούδια, η μουσική με πήγαινε πάντα εκεί που δεν μπορούσα να φτάσω μόνος μου, απ' τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα τα είχα μάθει όλα τα τραγούδια απ' έξω... μου φαίνονταν συναρπαστικό εκείνο το

“...και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ' ακούς...”

μου φαίνονταν καταπληκτικός τρόπος Ύπαρξης, να υπάρχεις στη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων όσο μακριά κι αν βρίσκεσαι, να Υπάρχεις μέσω των τραγουδιών...

Πρέπει να έχει χάρη μεγάλη για έναν ενήλικα να βλέπει ένα παπαγαλάκι πέντε χρόνων να σιγομουρμουρίζει

“Κάτω απ' το πουκάμισό μου η καρδιά μου σβήνει..”

“Σε άσχημη κατάσταση το φίλο μου τον βρήκα...”

“...Μετάνιωσες αλλά σ' έχω ξεχάσει...” , τα 'δινα όλα σ' αυτό, ήταν η πρώτη άρια της ζωή μου αυτό το τραγούδι, χρόνια πολλά πριν πρωτακούσω τη Μαρία Κάλλας, αυτή ήταν η αγαπημένη μου άρια.

Γιορτές με όλα εκείνα τα καταπληκτικά πράματα που είχαν φτιάξει ο Πυθαγόρας κι ο Νικολόπουλος

“...και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ' ακούς...”

Ούτε που κατάλαβα πότε έφτασε ο Άη Γιάννης, στη γιορτή μου σταματούσαν τα τραγούδια κι άρχιζαν τα μαθήματα.

Ξύπνησα για το σχολείο...

Ίσως η ωραιότερη μέρα της ζωή μου... Είχαμε βάλει φάκα με τυρί το βράδυ.
Εκεί ξεκουράζονταν για πάντα, ο πιο μεγάλος απ' τους τρεις ποντικούς που είχαμε στο σπίτι.

Προτίμησες το τυρί απ τ' αυτί μου ε; Πάρε να 'χεις!

Αυτό ήταν το ωραιότερο δώρο της ζωής μου.
Ένας ποντικός νεκρός στη φάκα.
Ο θάνατος του άγχους μου δώρο στη γιορτή μου.

Δουλειά πια. Απ' τον Αη Γιάννη και μετά δουλειά κι ευτυχώς χωρίς άγχος.
Τις επόμενες μέρες πιάστηκαν και οι άλλοι δυο.

Τα χρόνια που ακολούθησαν έκανε πολύ κρύο κιαι μπήκαν πολλοί άνθρωποι και πολλά ποντίκια στη ζωή μου.

Απ' τα πράματα που πιο πολύ θυμάμαι απ' τις γιορτές των παιδικών μου χρόνων είναι:

το κρύο,
τα ποντίκια,
τα τραγούδια,
που περιμέναμε το '78 να γεννηθεί η Ειρήνη,
που πήρα στερεοφωνικό το '83 με τα λεφτά που είχα βγάλει το καλοκαίρι, είχα δουλέψει στη ντομάτα με το τελάρο,
πήρα και το “ΥΠΑΡΧΩ” σε δίσκο κι έφυγε και το άγχος ότι θα λιώσει η κασέτα απ' τη σόμπα, την ίδια σόμπα είχαμε ακόμα,
την επόμενη χρονιά πήρα το “Last Christmas” του George Michael κι άρχισα να νιώθω πιο κοσμοπολίτης,
με καθυστέρηση, το '87 πήρα και το “We are the world...”, κρύο τρομερό το '87, ειδικά το Μάρτιο, Λάρισα-Σιβηρία ίδιες θερμοκρασίες.

Τα καλοκαίρια δούλευα για ν' αγοράσω μουσική για το χειμώνα, μου φαίνονταν πιο ήπιοι οι χειμώνες όταν είχα καινούρια τραγούδια, μέχρι να τα μάθω όλα απ' έξω κι ανακατωτά έφτανε η άνοιξη,
πολλά τα δύσκολα μέχρι το '88 αλλά έγινα επιτέλους 18, τέλειωσα και το σχολείο, ήρθε το Πανεπιστήμιο, μετά ήρθε κι ο θείος Νίκος με τη θεία Περιστέρα απ' την Αυστραλία με δώρα φορτωμένοι, μας βοήθησαν να βάλουμε και καλοριφέρ, ξαναβρήκα την κασέτα, έβαλα και το δίσκο, μου φαίνονταν το ελάχιστο που μπορούσαν κάνω γι' αυτούς, το ελάχιστο αντίδωρο να τους βάλω Καζαντζίδη, απ' την Αυστραλία έρχονταν μετά από 20 χρόνια δουλειάς, τί να τους έβαζα;

Απ' τα πιο μεγάλα μου παράπονα είναι που δε χάρηκα καθόλου τα καλοριφέρ. Έφαγα όλο το κρύο από παιδί και τα βάλαμε όταν εγώ δε ζούσα πια στο σπίτι, ούτε καν για τις γιορτές δεν πήγαινα, δούλευα, στον τουρισμό έτσι είναι, δουλεύεις όταν οι άλλοι μπορούν κάνουν διακοπές, να παν ταξίδι, δουλειά δουλειά δουλειά...
καμιά 200αριά δουλειές ως φοιτητής,

το '94 στο Μάνος Travel
το '99 στον Κύκλο

το 2005 γεννήθηκε η Άλμπα,

το 2016 είπα στην Αλάιτζ και στην Άλμπα: “Δε θέλω να συνεχίσω έτσι τη ζωή μου. Από δω και πέρα εμείς θα είμαστε κι αφεντικά και δούλοι... θα κάνουμε τη melodrakma”
και μαζί θα κάνουμε δώρο στους τρεις μας φωτογραφία Ιστορική,
μαζί και Χριστούγεννα
μαζί και Πρωτοχρονιά
και διακοπές
και ταξίδι μαζί...

Χριστούγεννα στη Γκερνίκα, Πρωτοχρονιά στο Μπιλμπάο κι αμέσως μετά Πορτογαλία. Η Αλαιτζ οδηγός, εγώ συνοδηγός μ' ένα cd fado στο χέρι, η Άλμπα πίσω να κρατάει σημειώσεις, ό,τι της έλεγα, εδώ θα πάμε σίγουρα... εδώ ίσως...

Αλάιτζ, πάμε πίσω πάλι για να δοκιμάσουμε κι αυτή τη μουσική, γύρνα σου λέω πίσω απ' τον ίδιο δρόμο...

από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη, είναι όλα καθαρά τώρα στο μυαλό μου. Είμαι έγκυος πια, το ταξίδι στην Πορτογαλία και την Ισπανική Εξτρεμαδούρα είναι μέσα μου.
Τώρα δουλειά να ετοιμαστεί κάτι ωραίο, Συλλεκτικό το θέλω πάλι. Συλλεκτικό μόνο με πολλή δουλειά γίνεται.
Δουλειά.

'81 βαμβάκι
82 τεύτλα
'83 πατάτα
'84 ντομάτα
...
...
...

Το '94 στο Μάνος Travel
το '99 στο Κύκλο Travel

το 2017 με τη Melodrakma Universál.

Χτες ανήμερα της γιορτής μου, στη Λισσαβώνα, καταχείμωνο ερχόταν τα μηνύματα, ευχές σε τοίχους και παράθυρα, κλήσεις που έμπαιναν κι άλλες που δεν προλάβαινα, ήπια έναν καφέ στο Chado με τον Πεσόα, θυμήθηκα το κρύο των παιδικών μου χρόνων, άκουγα μέσα μου τον Καζαντζίδη να κάνει δεύτερη φωνή  στην Amalia Rodriguez που ακούγονταν από ένα αυτοκίνητο στο φανάρι, ένας ποντικός πετάχτηκε από ένα κλειστό μαγαζί στο Bario Alto, συνέχισαν μηνύματα και κλήσεις και με ζέστανε και με ασφάλισε για μια ακόμα χρονιά η αγάπη όσων με θυμούνται τη μέρα που αρχίζει η δουλειά.

Δουλειά από δω και πέρα.
Η Αλάιτζ, η Άλμπα και γω κρατάμε απ' τις τρεις γωνίες τη melodrakma, κι απ' την 4η εσείς,
σα σεντόνι του champios league που το κουνάνε παιδιά για ν' αρχίσει ένα παιχνίδι,
σα μαγικό χαλί που θα μας πάει όπου μπορέσουμε.

Θα ετοιμάσω όσο καλύτερα μπορώ όσα θέλω να μοιραστούμε το 2017.
Ραντεβού στην Αθήνα στις 4/2/17 .

Την προηγούμενη ακριβώς μέρα  3/2/17, ελπίζω να είναι έτοιμη και ιστοσελίδα (web site) της melodrakma, για να ενημερωθούν όσοι δε θα είναι μαζί μας την επομένη στο γλέντι-live παρουσίαση αλλά και για να έρθουν προετοισμένοι όσοι θα είναι παρόντες.

Ετοιμάζοντας τα cd σας με τις μουσικές που συνοδεύουν τα ταξίδια μας σκέφτομαι ξανά εκείνη την πρώτη μεγάλη μου επιτυχία...

“...και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ' ακούς...”

και νιώθω ευγνωμοσύνη για τη ζωή μου,
και το κρύο, και τα ποντίκια και οι άνθρωποι και τα τραγούδια είχαν το λόγο τους και γω βρήκα τον τρόπο και αποκωδικοποίησα τα δώρα που έστειλαν οι τρεις Μάγοι-Δυσκολίες.

Ευχαριστώ από καρδιάς για τις ευχές και την αγάπη.

                                                                                       El Greco