Ήδη από την Κυριακή 22 Ιανουαρίου η Νίκη με είχε ειδοποιήσει να ενημερώσω όλους τους φίλους ότι αν συνεχίσουν οι κρατήσεις δε θα είναι καλές οι συνθήκες για να απολαύσουν όλοι τη βραδιά. Ετοίμασα δυο λόγια να σας ευχαριστήσω που όλο με αγάπη ανταποκρίνεστε σε ό,τι σας προτείνω, σας έγραψα SOLD OUT, το ΠΕΤΡΟΛΟΥΚΑΣ ΧΑΛΚΙΑΣ στις 4 Φεβρουαρίου, 400 άνθρωποι θα είστε εκεί, κι όσοι δεν έκαναν μέχρι εκείνη τη στιγμή κράτηση ας επικοινωνούν έλεγα με τη Νίκη γιατί πάντα και ειδικά μες στο χειμώνα μπορεί να υπάρξει κάποια ακύρωση, ή μπορείς κάποιος να θέλει να είναι εκεί κι ας μην έχει και την καλύτερη θέση αν και θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο και για όλους. Έγραψα λοιπόν ό,τι είχα να σας γράψω και την Τρίτη στις 13:45 το μεσημέρι το δημοσίευσα...
Yiannis Lymtsioulis
January 24 at 1:46pm ·
ΕΚΤΑΚΤΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: PETROLOUKAS XALKIAS PALACE-SOLD OUT!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! (Οδηγίες για τη βραδιά στο σύνδεσμο!)
5 λεπτά αργότερα χτυπάει το τηλέφωνο...
“Η μάνα σου είναι στο νοσοκομείο, χρειάζεται αίμα αλλά εδώ δεν έχουν, πρέπει να βρούμε εμείς της είπαν...”
Στις 14:55, μία ώρα και δέκα λεπτά μετά, κι αφού μίλησα με όποιον μπόρεσα, έκανα της ακόλουθη δημοσίευση στο facebook:
Yiannis Lymtsioulis
January 24 at 2:55pm ·
ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΙΜΑ
Αν κάποιος βρίσκεται στη Λάρισα ή έστω κάποιος φίλος φίλου μπορεί να βοηθήσει, μόλις με ειδοποίησαν πως χρειαζόμαστε κάποιες φιάλες αίμα.
Είναι η δύσκολη κατηγορία ΜΗΔΕΝ ΑΡΝΗΤΙΚΟ.
Για τη μάνα μου.
Στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας- Νεφρολογικό Τμήμα για την ασθενή ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΛΥΜΤΣΙΟΥΛΗ
Μόνο η ζωή μπορεί να τα μπλέξει έτσι μέσα σε 5 λεπτά, κλαρίνα και αίματα.
Ευχαριστώ προκαταβολικά.
Καταιγισμός ενδιαφέροντος και αγάπης. Ο ένας μετά τον άλλον κοινοποιούσε στον “τοίχο” του, μηνύματα, τηλεφωνήματα...
Την επομένη, ακριβώς 24 ώρες μετά σας είπα ένα πρώτο ευχαριστώ.
Yiannis Lymtsioulis
January 25 at 2:17pm ·
Ας έχει χίλια κακά το φέισμπουκ, άμα μπορεί να σου βρει 12 φιάλες αίμα Μηδέν Αρνητικό σε λιγότερο από 24 ώρες, δώρο το λες.
Όπως δώρο είναι να νιώθει κανείς τόσο ενδιαφέρον τόσων ανθρώπων. Λίμνη ρέζους μηδέν αρνητικό σήμερα το πρωί στα χέρια μου. ΧΙΛΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Μένει τώρα να ματώσουμε στην πίστα του Πετρουλούκα.
Σήμερα, θέλω ξανά ευχαριστώ να πω.
Είναι λεπτά ζητήματα αυτά κι όταν τα ζεις από μακριά μπλέκονται και πολλές φροϊδικές παράμετροι, ενοχές, φόβοι, διλήμματα,...
Μαζί με τα ευχαριστώ όμως, σήμερα, που η μάνα μου είναι πια στο σπίτι με 4 μονάδες πάνω τον αιματοκρίτη της, σκέφτομαι πως 8 χρόνια τώρα που χρησιμοποιώ το faecebook δεν είδα ποτέ ούτε έναν φίλο Ισπανό ν' αναζητά αίμα σ' ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Ρώτησα φίλους, όσους μπόρεσα ρώτησα, μήπως εμένα μου ξέφυγε.
Για κρύο αστείο το πήραν όλοι. Δε με πίστεψαν. Κι αν δε με γνώριζαν δε θα με πίστευαν ακόμα. Μπήκαν, έκαναν copy, paste, το έβαλαν στο google, μετέφρασαν τις σχετικές δημοσιεύσεις μου...
Δε μιλάω για το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Μαρτίου στο Σταθμό Atocha, κάτι που να προκύπτει έκτακτη ανάγκη...
Δε μιλάω ούτε για ατύχημα...
Για προγραμματισμένη εισαγωγή σε Νοσοκομείο μιλάω (προγραμματισμένη κι ας μην την ήξερα εγώ μην και ανησυχήσω λέει που είμαι μακριά...)
Εισαγωγή για μετάγγιση αίματος που πρέπει όμως το αίμα να το βρεις εσύ, όπως παίρναμε στα νήπια, το κολατσό στο καλαθάκι, ο καθένας το δικό του. Οι γιατροί και προσωπικό του Νοσοκομείου έκαναν ό,τι μπορούσαν, κανένα παράπονο αλλά κάτι βαθύτερο δε λειτουργεί... Αν δεν είσαι στα τελευταία σου, πιο πολύ από "κει" παρά από "δω", το αίμα πρέπει να το βρεις πρώτα, να το φέρεις και μετά η μετάγγιση, χέρι με χέρι... Και πρέπει να 'ναι και ίδια η ομάδα, η σπάνια στην προκειμένη, Μηδέν Αρνητικό, αλλιώς, τα παράπνοα στη μάνα και στον πατέρα σου, ας γεννιόσουν με άλλη ομάδα, πιο έυκολη...
Την ημέρα που θα της έδιναν το εξιτήριο, μια γυναίκα δίπλα στη μάνα μου, στο διπλανό κρεβάτι της είπε απελπισμένη... “Τα παιδιά τα δικά σου βρήκαν αίμα πολύ...θα μου δώσετε και μένα λίγο;” Απ' τα τραγικότερα πράματα που μου μετέφεραν ποτέ;
Αυτό είναι δεν κρίση! Να εξαρτάται η ζωή των πολιτών μιας χώρας απ' το πόσο αίμα μπορούν να βρουν στο φέισμπουκ τα παιδιά μια άρρωστης γυναίκας, δεν είναι κρίση, είναι παρακμή.
17 ο αιματοκρίτης της Ελλάδας. Κι ό,τι κάνουμε μόνοι μας. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Δεν το λες κρίση απλώς αυτό.
Φαίνεται ότι μόνο “εμάς” έχουμε, ο ένας τον άλλο. Σας ευχαριστώ πολύ.
Υ.Γ: Το πιο ανησυχητικό είναι που μας φαίνεται φυσιολογικό να ψάχνουμε μόνοι μας, ο καθένας το αίμα του. Και το ελάχιστο, να γίνουμε όλοι εθελοντές αιμοδότες.
Γιάννης.
No comments:
Post a Comment