Με πολλούς φίλους τής Grecoland και τής Melodrakma επισκεφτήκαμε το έργο τής ζωής του, αυτό που θεωρείται το μεγαλύτερο σουρεαλιστικό δημιούργημα του κόσμου, το Teatro-Museo Dalí στο Φιγκέρας.
Κι αν κάποιος αναρωτιέται γιατί αυτή εδώ τη δημοσίευση τη συνοδεύει ένας κατά τ' άλλα άγνωστος πίνακας,
ένα έργο που δεν είναι καν δικό του, παρεμβάσεις δικές του μόνο έχει...
Γιατί τον πίνακα αυτόν ο Νταλί τον χρησιμοποίησε σα σημειωματάριο. Σαν εκείνο το μπλοκάκι που γράφουμε,,
“να μην ξεχάσω εκείνο και τούτο και τ' άλλα...”,
εδώ ο Νταλί σημείωσε, να μην ξεχάσω, την τάδε μέρα είναι να πεθάνω. Κορυφαίο το γεγονός του θανάτου γοητεύει όσο κι αν φοβίζει. Πόσω μάλλον το να γνωρίζει κανείς την ημέρα της Αναχώρησής του.
Στη δεκαετία το '70, (1972) πάνω σ' έναν πίνακα του 17ου αιώνα, ο Νταλί βάζει μεταξύ άλλων ένα απ' τα ρολόγια του, βάζει και το νούμερο δύο βάζει και το τρία μετά το ένα το εννιά το οχτώ το εννιά πάλι...
ένα 2 ένα 3 μετά το 1 και 1989
23-1-1989
Σκόρπισε το θάνατό του μέσα στη “νεκρή φύση”.Κομμένα φρούτα, σφαγμένα πουλιά κι ένας άνθρωπος υποψήφιος νεκρός.
Σουρεαλιστικό από μόνο του το γεγονός να ζωγραφίζεις το θάνατό σου, να γνωρίζεις τη μέρα που θα πεθάνεις ή να ζεις πιστεύοντας πως τη γνωρίζεις.
Στα καταλανικά ο τίτλος που έδωσε στο έργο: “Cuant Cau, Cau” “Όταν λάχει έλαχε”!
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί πολλά ή και σε όλα με τον Νταλί. Αλλά κανείς δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει την ιδιοφυΐα του και το προσωπικό του στίγμα στο πέρασμα απ' αυτή τη ζωή.
Γι' αυτό και αποφάσισα να ξανακολλήσω το Μοντέλο εκείνου του Συλλεκτικού Ταξιδιού στην Καταλονία, των “Σουρεαλιστικών Σουαρέ”, με Βαρκελώνη, Τρίγωνο Νταλί, Καρκασσόν στη Γαλλία... Θα του δώσω τον κλασικό τίτλο “Η Επιμονή της Μνήμης” και θα καλέσω όποιον δε γνωρίζει το Φαινόμενο Νταλί, να 'ρθει, και γω θα προσπαθήσω να μπούμε μέσα σε κάποιον πίνακά του και να κρυφοκοιτάξουμε προς τη ζωή μας.
Πότε;
Θα είμαι σε θέση να το ανακοινώσω ζωντανά, στη συνάντηση της 4ης Φεβρουαρίου.
El Greco
No comments:
Post a Comment