ΩΔΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ

Πέρασαν τρεις εβδομάδες πολύ έντονες. Ίσα που πρόλαβα να γράψω δυο λόγια για την Επαφή μου με τον Νταλί και τον Κόσμο του, σ' ένα μήνα δυο λόγια όλα κι όλα για το τί είναι για μένα Σουρεαλισμός .

Απερίγραπτα βοήθησαν τα μηνύματα που μου έρχονταν που και που:

“Γιάννη...;;;”

“Γιάννης είσαι καλά;” ,

“Γιάννη δουλεύεις ή συμβαίνει κάτι και χάθηκες;” (...)

Σουρεαλιστικό ακούγεται αλλά μου 'ρθαν πολλοί τουρίστες χειμωνιάτικα.
Τρία 8ήμερα γκρουπς με μέσο όρο 50 άτομα το καθένα.
Εν μέσω κρίσης, τέτοιος αριθμός ατόμων που ταξιδεύουν στο εξωτερικό
μ' ένα μόνο γραφείο σε μια μόνο χώρα
αν μη τι άλλο σε μπερδεύει.
Χαίρεσαι απ' τη μία (εκτός κι είσαι κακός και ζηλόφθονος άνθρωπος)
που υπάρχουν συνάνθρωποί σου που μπορούν ακόμα και ταξιδεύουν,
από την άλλη όμως δε σου βγαίνουν οι οικονομικοκοινωνικές αναλύσεις που είχες κάνει,
χαμένες τόσες ώρες και τόσες ώρες με Κρούγκερ και Βαρουφάκη.

Και  το πιο ενδιαφέρον νομίζω
είναι πως αυτά τα 8ήμερα δεν ήταν επιδοτούμενα από το Πλεόνασμα που κατά δήλωση τής  Κυβέρνησης
σύντομα θα διανεμηθεί.

Ούτε νομίζω οι έλληνες άρχισαν να ξαναιεραρχούν τα πράματα και είπαν
“κομμένα τα μοντελάκια και οι καφέδες”
θα πάμε ταξίδι γιατί έχει δίκιο ο Ουναμούνο
ο ρατσισμός θεραπεύεται ταξιδεύοντας”.

Εκτιμώ πως ο μοναδικός λόγος που γέμισαν όλα αυτά τα “πακέτα” είναι ότι ήταν απλώς  φτηνά.

Μπορεί και να αποδειχθεί καλό το φθηνό αλλά
έχει και τα ρίσκα του.

Μπορεί να το αγοράσουν άνθρωποι
ωραίοι,
σεμνοί
που σιωπηλά περίμεναν να εμφανιστεί κάτι και στα μέτρα τα δικά τους
μπορεί όμως και να το αγοράσουν “άνθρωποι” που
αν τους Μετρήσεις με Κριτήρια Ποιότητας Ανθρώπου
η αξία τους θα συμπίπτει με τη φτηνή τιμή του ταξιδιού που αγόρασαν.

Έχει ρίσκα πολλά το Φτηνό.

Χωρίς ίχνος ελιτίστικης σνομπαρίας, δεν συνιστώ τα φτηνά ταξίδια.
Κι ας γνώρισα ωραίους ανθρώπους και σ' αυτά.
Δυο τρία Βαμπίρ φτάνουν να πιουν το Αίμα και το Κρασί πόλης Ολόκληρης
φαντάσου λεωφορείου.
Έχει ρίσκα πολλά το Φτηνό γι' αυτό και δεν το συνιστώ.
Ίσως επειδή μεγαλώνοντας έλκομαι όλο και λιγότερο
από τα ρίσκα και τις εκπλήξεις,
και διεπίστωσα ειδικά στο τελευταίο 8ήμερο
πως τα φτηνά ταξίδια έχουν πολλές εκπλήξεις
φτηνών ανθρώπων γιατί υπάρχουν και τέτοιοι.

Μεγάλο θέμα ανοίγω, επικίνδυνο και εύκολα παρεξηγήσιμο,
εύκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς πως
με κατέλαβε το πνεύμα της Δουκίσσης της Άλμπα
και  πλέον δεν μπορώ να βλέπω πλέμπα από κοντά.

Είναι αλήθεια πως Πνεύμα με κατέλαβε αλλά όχι της Δουκίσσης.
Της γιαγιά μου το Πνεύμα με κατέλαβε,
εκείνης που μου έμαθε
να διαβάζω την Ιστορία στο βλέμμα των ανθρώπων κι ας μην ήξερε η ίδια να διαβάζει
που μου έμαθε πώς η Ιστορία γράφεται κι απ' όσους δεν ξέρουν γραφή (κι έχει πολλούς τέτοιους ακόμα ο πλανήτης)
που σα γιαγιά αντί για άλλα παραμύθια,
με τη Ζωή της
μου είπε το μοναδικό που δεν έχει Πρίγκιπες και Πριγκίπισσες
το μοναδικό με ανθρώπους κανονικούς,
μόνο με ανθρώπους,
και το λύκο
και τα κατσικάκια
και τα γουρουνάκια
και τα Γουρούνια
όλα άνθρωποι τα ενσάρκωναν στα παραμύθια της γιαγιά μου.

Και τώρα,
λες και ήρθε το πλήρωμα του Χρόνου
Το Παραμύθι γίνεται Ζωή και
Λύκοι
κατσικάκια
γουρουνάκια
και Γουρούνια
αντί να χτίσουν το σπιτάκι τους και κει μέσα να κλειδωθούν για πάντα
εμφανίζονται
μπροστά σε Μνημεία από Ιδρώτα Αιώνων,
μέσα σε Μουσεία που δεν αντέχουν το θόρυβο των Τίποτα,
Πίνακες Αιώνες μετακινούνται απ' τη θέση τους μην τους πάρει κάνα σπόρι που φτύνει
μπροστά τους
υπάνθρωπος ελεινός
πλέμπα λιγδιασμένη,
“άνθρωποι” λίπη
άνθρωποι που ούτε η δυστυχία τους είναι ικανή να προκαλέσει λύπη,
άνθρωποι-υπάνθρωποι...

Ψάχνω να βρω το όνομα του Αισθήματος που μπορεί να προκαλέσει ένας υπάνθρωπος...

Δε μιλώ για πτυχία ή για την έλλειψή τους.
Πότε στο κάτω-κάτω η ανθρώπινη ποιότητα ήταν συνάρτηση πτυχίων και ακαδημαϊκών κατακτήσεων;

Κάνω προσπάθεια να διώξω απ' το μυαλό μου τα Βαμπίρ και να σκεφτώ ανθρώπους...
Ναι Γιάννη, μπορείς... μπορείς... τρεις εβδομάδες τώρα είχες την ευλογία να περάσεις δίπλα κι από πολύ ωραίους ανθρώπους, μην αφήνεις τα Βαμπίρ να σε κυριεύσουν...

Και μια υπέροχη Χρυσούλα της τετάρτης Δημοτικού απ' τη Σπάρτη είχες,
κι έναν μπαχτσέ απ' την Πτολεμαΐδα, τη Θεοδούλα
μικρασιάτικης καταγωγής με τάσεις από κάθε άποψη προς τη Λωξάνδρα,
νέα ευγενικά και ερωτευμένα παιδιά απ' την Αθήνα,
έναν Τάσο που για Γκόλφω είχε μια Αναστασία,
γλυκύτατα παιδιά,
άλλα πάλι παιδιά απ' την Κρήτη με Κρίση έξοχη,
την Εύη με το Γιώργο,
τη Νίτσα που σου 'φερε τις 27 χήρες αποφασισμένες να ευθυμήσουν γιατί η ζωή είναι γλυκιά,
το Βασίλη σε γαμήλιο Ταξίδι με τη Χάιδω ανάμεσα στις 27 χήρες,
ένα Βασίλη που στο γαμήλιο ταξίδι του κουβαλούσε βαλίτζες γιατί είναι από κύτταρο ελλήνων παλιό φτιαγμένος
με προτεραιότητες πεντακάθαρες στο μυαλό
νά τι διάβασες Γιάννη στα μάτια του:
“Ας ήμαστε σε γαμήλιο, αυτό δε σημαίνει ότι θα αφήσω μια ευγενική ηλικιωμένη γυναίκα να παλεύει με τη βαλίτζα και με τα χρόνια που κουβαλάει.”,
είχες και τον Θοδωρή που έκανε έκπληξη στη Δήμητρα και της προσέφερε
Δαχτυλίδι και της πρότεινε Ζωή Κοινή με θέα το Τολέδο
και θεατή εσένα που σου το εμπιστεύτηκε ο υποψήφιος γαμπρός και ζήτησε να 'σαι
παρών στη στιγμή
αυτή την τόσο δική τους για να την απαθανατίσεις...
Είχες και την Κωνσταντίνα, 20τόσο χρονών κορίτσι που ήρθε να σου πει πως
της έπεσε ο καφές πάνω σε καρέκλα του δωματίου και ήθελε να τη βοηθήσεις
να ενημερώσει και να πληρώσει ό,τι ήταν η ζημιά για να μην...

Σε συγκίνησε γιατί τελευταία όλο αδικημένους που αδίκως και καταχραστικώς τους χρεώνει το ξενοδοχείο ταινίες πορνό και κόκακόλες.
Εκείνοι ούτε που άγγιξαν τηλεκοντρόλ και μίνι-μπαρ...

Είχες και την Έφη απ' τη Λάρισα που ήξερε ν' ακούει
και σ' έκανε περήφανο για την καταγωγή σου.

Είχες και τη Μιμίκα τη “γιατρίνα”
που για μια ακόμη φορά σε εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους της αλλά και
έπαιξε μαζί σου γενναιόδωρα στην ίδια Σκηνή,
στο Μοναδικό Σανίδι που ανεβαίνεις εσύ,
του Λεωφορείου.
και από πάνω σου φερε μεταξύ άλλων Δώρων και κάτι Διαμάντια απ' το Νυμφαίο
Διαμάντια Μεγάλα
σαν πιπεριές Φλωρίνης
να μη στερεώνονται με τίποτα ούτε ούτε σε δάχτυλο ούτε σε λαιμό,
μόνο σε Καρδιά στερεώνονται αυτά,
σου 'φερε το Σταύρο και την Ελένη.

Και τί δεν είχες αυτές τις τρεις εβδομάδες, όχι μόνον όσους αναφέρω, κι άλλους, που πέρασαν δίπλα σου πιο διακριτικά αλλά συνέβαλαν εξ' ίσου στη χαρά που προσπαθείς προσφέρεςι,
σταμάτα να σκέφτεσαι τα Τρία Βαμπίρ...
Είναι αλήθεια, είχα όλα αυτά τα δώρα.
τα βάζω απ' τη μια πλευρά της ζυγαριάς.
Κι απ' την άλλη βάζω  το Δημιούργημα
Τρελού Αλχημιστή,
Διεστραμμένου Επιστήμονα
Συλλέκτη Χυδαίου DNA
που κλείστηκε στο εργαστήρι του κι έφτιαξε
γυναίκα,
με πτυχίο αλλά άσχετη
εγγράμματη αλλά αμόρφωτη,
ημιμαθή,
αγενή,
εμφανώς εδώ και πολύ καιρό απέχουσα από σωματική επαφή και δη
καταλήγουσε σε κορύφωση,
ύστερα της φύσηξε μπόχα στο στόμα και της έδωσε θάνατο,
της έβαψε τα μαλλιά γκρίζα από κοριτσάκι ήδη,
της τύπωσε και μια ταυτότητα και κει που λέει
Τόπος Γεννήσεως
έβαλε:
ΠΑΤΡΑ.

Δουλειά Τρελού Αλχημιστή, Διεστραμμένου Επιστήμονα, Συλλέκτη Χυδαίου DNA... που το 'βγαλε σε τρία τεμάχια: Σε μπεζ-ξανθό, σε κατάξανθο με κατάμαυρη ρίζα και σε απροσδιορίστου  χρώματος και αριθμού βαφών.

Τρία Βαμπίρ μαζί στο ίδιο λεωφορείο.

Θρίλερ!

Δημιούργημα εργαστηρίου είναι τα Βαμπίρ
όχι καρπός του Έρωτα δυο ανθρώπων.
Ένα πήδημα το πολύ-πολύ η σύλληψή τους
κι έκτοτε αντί για γάλα
πίνουν χαρά.
Τη χαρά των άλλων.

Είμαι βέβαιος,
κάποιο μεγάλο κρίμα,
κάποια μεγάλη μου αμαρτία ξεπληρώθηκε
με την καταδίκη της συνύπαρξης για μια ολόκληρη βδομάδα με
τρία βαμπίρ.

Δε μιλώ θεωρητικά,
με τα μάτια μου τα είδα,
τα μάτια μου έκλεισα,
και το στόμα μου
και τ' αυτιά μου...
γιατί είναι κολλητική η χυδαιότητα,
κάθε κακό είναι κολλητικό,
πιο εύκολα κολλάει απ' το καλό κολλάει το χυδαίο
γιατί έχει γλίτσα και μπόχα.

 Είναι το “φτηνό” ταξίδι επικίνδυνο;;;;;

Ναι.

Ναι όταν...

α) αυτός που το επιλέγει, το επιλέγει αποκλειστικά για τη φτηνή τιμή του

β) αυτός που το επιλέγει, το επιλέγει αποκλειστικά για τη φτηνή τιμή του ώστε να περισσέψουν πολλά χρήματα για ψώνια

γ) όταν του είναι αδιάφορο τί είναι το Πράδο γιατί θέλει μόνο να ξέρει σε ποιο δρόμο είναι τα Πράδα

δ) όταν αυτός που το επιλέγει περιμένει πάντα έξω απ' τα Μουσεία να βγουν οι υπόλοιποι γιατί του φάνηκε ακριβή η είσοδος και δε μπήκε

ε) όταν αυτός που το επιλέγει περιμένει πάντα έξω απ' τα Μουσεία κρατώντας τσάντες
και της Ρεάλ
και της Μπαρτσελόνα
τσάντες γεμάτες με φανέλες αυθεντικές των 95 ευρώ,
φανέλες που δεν αγοράστηκαν καν για τη χαρά του εγγονού (σ' αυτή την περίπτωση θα ήταν μιας εκ των δυο ομάδων, όχι και των δύο),
φανέλες που αγοράστηκαν αποκλειστικά για να τριφτούν όχι σε κάποια λεκάνη
μετά από ιδρώτα έφηβου,
να τριφτούν από την πεθερά
στη μούρη της νύφης,
μπλούζες που δε θα ιδρώσουν ποτέ από κόπο
όπως και τα χέρια που τις αγόρασαν μάλλον δεν ίδρωσαν ποτέ,
φανέλες και σώβρακα συνώνυμα λέει αγάπης.

ζ) είναι επικίνδυνο ένα φτηνό ταξίδι όταν αυτός που το επιλέγει ωρυόμενος πετιέται απ' τη θέση του λεωφορείου και σφοδρά επιτίθεται στον ξεναγό του γιατί παρόλα τα 100και πλέον χιλιόμετρα Μπαρτσελόνα-Φιγκέρας
δεν αξιώθηκε να κάνει ούτε μία αναφορά στην

“κακή σχέση, στη σύγκρουση και τα άπειρα μαλλιοτραβήγματα που είχαν ο Νταλί“ς” με τον Μικελάτζελο...”

Κομμάτια και θρύψαλα και τα 100τόσα χιλιόμετρα
και τα 400τόσα  χρόνια που χωρίζουν τους δυο ζωγράφους
τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην Ηλιθιότητα να έρθει στο Προσκήνιο

Να ρίξω και γι' αυτό τα φταίξιμο στα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας;

Πάλι οι τούρκοι φταίνε και γι' αυτό;
Από πατρινής στόμα βγήκε η αγανάκτηση για την απόκρυψη της σύγκρουσης των δυο ζωγράφων...
Πρώτη δε λευτερώθηκε η Πελοπόννησος;;;;

Δεν μπορεί να φταιν οι τούρκοι και γι' αυτό;
Δε συνιστώ τα φτηνά ταξίδια.
Είναι αυξημένοι οι κίνδυνοι για τους φυσιολογικούς ανθρώπους,
για όσους δηλαδή ταξιδεύουν σε μια χώρα με περιέργεια γόνιμη
και πρόθεση να πάρουν έστω μια ιδέα
απ' των άλλων το Παρελθόν και το Παρόν.

Είναι αυξημένοι οι κίνδυνοι στα φτηνά ταξίδια διότι τα αγοράζουν ΚΑΙ πολλοί που ταξιδεύουν αποκλειστικά και μόνον για τα τρίψουν στη μούρη της γειτόνισσας.

Έχουν πολλά αρνητικά τα φτηνά ταξίδια όμως έχουν
τουλάχιστον κκι ένα θετικό:
σου εξασφαλίζουν
τον πιο ακριβή και πρωτότυπο ορισμό του Σουρεαλισμού:

Σουρεαλισμός είναι:

να είναι χειμώνας,

να είσαι πολίτης της χώρας που διέπεται από τη χειρότερη οικονομική κρίση που χτύπησε ποτέ χώρα σε καιρό ειρήνης (απ' ό,τι λένε)

να φοβάσαι μην ακυρωθεί το ταξίδι λόγω έλλειψης συμμετοχής και τελικά να μη βρίσκεις θέση,

εδώ και πολύ καιρό (πάνω από 6 χρόνια) να μην έχεις φτάσει σε κορύφωση
ούτε λόγω επαφής με άλλο πρόσωπο
είτε λόγω επαφής με τα δάχτυλά σου τα ίδια,

να είσαι απ' την Πάτρα,

να αγοράζεις ένα 8ήμερο με ημιδιατροφή και απ' ευθείας πτήση ταξίδι στην Ισπανία για 495 ευρώ,

να νομίζεις ότι περιλαμβάνει και Σπα και Μασάζ και Αέρα,

ήδη από το αεροδρόμιο, με την άφιξη να ζητάς “Βασίλη Καρρά ή τουλάχιστον μια Τόσκα (του Πουτσίνι” (ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΩ, γι' αυτό τα εισαγωγικά)

να δηλώνεις προς τους συνταξιδιώτες σου πως έχεις δει “καταπληκτικό φλαμένκο πέρυσι στην Αυστρία”,

να σου είναι αδιανόητο το γεγονός ότι ο ξεναγός δε σου δίνει το μικρόφωνο να πεις ανέκδοτα,

να του επιτίθεσαι με μένος κατηγορώντας τον για σκόπιμη απόκρυψη της συγκρουσιακής σχέσης μεταξύ
Νταλί και Μικελάντζελο (έχω 44 μάρτυρες)

να παίζεις καστανιέτες την ώρα που ο τοπικός ξεναγός κάτι προσπαθεί να εξηγήσει περί προσόψεων της εκκλησίας της Αγίας Οικογένειας,

δίπλα ακριβώς δυο άλλοι τουρίστες απ' το ίδιο γκρουπ να σφάζονται για προβλήματα οικογενειακά, άλλης οικογένεια, ούτε της Αγίας ούτε καν της δικής τους,

δίπλα ακριβώς πάλι ένας κύριος να φτύνει συνέχεια, πότε κάτω και πότε σε χαρτοπετσέτα αλλά πάντα συνοδευόμενο με βρυχηθμό λιονταριού

μία χήρα να σε ρωτάει αν έχει νεκροταφεία η Ισπανία

ΑΛΛΑ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ:

να συμβαίνουν όλα αυτά και άλλα τόσα ανείπωτα εις βάρος άλλων 44 ανθρώπων
αλλά 44 άνθρωποι να θεωρούν ότι το να σταματήσει
η λαίλαπα της χυδαιότητας και του παραλόγου
είναι δουλειά του ξεναγού και όχι των ιδίων.
Ακόμα και κει Σωτήρα περιμένουμε.
“Έναν” πάλι;

Και οι πολλοί πότε θα κάνουν κάτι για τον εαυτό τους; Έστω για ένα ταξίδι τους....

Δε συνιστώ τα φτηνά ταξίδια.

Λόγω υψηλού ρίσκου.
Δικαίως θ' αναρωτιέται κάποιος, δεν μπορείς τον Ηλίθιο να τον συναντήσεις σε ακριβό ταξίδι.
Ασφαλώς.
Τον Ηλίθιο πια μπορείς να τον συναντήσεις παντού.

Συνιστώ τα φτηνά ταξίδια.

Τουλάχιστον ως χώρο ιδανικό για άσκηση.
Άσκηση και εξάσκηση στην  υπεράσπιση της Κοινής Λογικής,
ενός οποιουδήποτε πράματος Κοινού όπως ας πούμε ένα ταξίδι.
Την κότα την κάνουμε με μεγάλη επιτυχία στα άλλα, στα μεγάλα.
Είναι ανάγκη και στ' άλλα τα μικρά τα καθημερινά μας;

Δεν είναι μόνον δουλειά του τροχονόμου το κράξιμο του ελεεινού που παρκάρει σε θέση αναπήρου.
Δεν είναι δουλειά του όποιου Δήμου να καταστεί κατάπτυστος ΄στη γειτονιά του όποιος πετάει τα σκουπίδια απ' το μπαλκόνι του.
Δε χρειάζεται κανένας  Ξεναγός-Σωτήρας για να υπερασπιστεί τα μικρά μας ταξίδια
τουλάχιστον αυτά ας ασκηθούμε να τα υπερασπιζόμαστε,
μόνοι μας.

Σα να πέρασε οδοστρωτήρας από πάνω μου ήταν η τελευταία εβδομάδα.
Είναι Πανίσχυρο το κακό κι ας είναι Μειοψηφία.
Είναι Πανίσχυρο γιατί η Πλειοψηφία είναι σε Λήθαργο.

Πρώτη μέρα στο σπίτι,
μόνος μου κι αναρωτιέμαι τις πταίει;

Είναι η φύση η ανθρώπινη τέτοια, έχει τον κανιβαλισμό στη Μνήμη του Κυττάρου της;

Είναι απλώς το κύτταρο της δικής μας φυλής, των ελλήνων;

Ήμασταν πάντα έτσι οι έλληνες ή αρρωστήσαμε  κάποια στιγμή
κι άρχισαν να πολλαπλασιάζονται τα κύτταρα του “Θέλω” και του“Εγώ”,
να γίνονται όγκοι, βουνά καρκίνοι η Αδιαφορία μας,
έσπευσαν κάποιοι ρομαντικοί με Λόγο σε ενέσιμη μορφή
μήπως μας απαλύνουν τουλάχιστον το πόνο
τίποτα!
Με Λόγο προσπάθησαν και Άξιοι Ποιητές μήπως μας συεφέρουν,
μπα,
τίποτα!
Δεν παίρνουμε από Λόγο.
Δεν την πιάνει καμιά Εναλλακτική Θεραπεία τη Χυδαιότητα
και είναι άκρως μεταστατική,
θέλει δραστικές λύσεις,
θέλει την Ορθόδοξη Ιατρική
κι έφτασε άρον-άρον,
να πουλήσει τα γιατροσόφια έτσι κι αλλιώς θέλει αυτή,
έσπευσε και βομβάρδισε με ακτινοβολίες και άλλα χημικά
τις πάσχουσες περιοχές αλλά μαζί νέκρωσε και την
την Κρίση μας
φτάνει μια ελαφρόπετρα λίγο να τρίψεις και φεύγει κάθε Κύτταρο Ευθυκρισίας
γιατί είναι νεκρό πια.

Ήμασταν πάντα έτσι οι έλληνες ή έγινε ατύχημα στο δρόμο;

Κι αν είναι από ατύχημα τα χάλια μας, σε ποιο χιλιόμετρο και πότε;

Διαβάζω από δω
διαβάζω από κει
μην εξηγήσω κάτι,
τίποτα!
Ούτε ο Φρόιντ μου δίνει επαρκείς απαντήσεις ούτε ο Λακάν.
Ρωτάω το Μαρξ, κουβέντα, θύμωσε άσχημα από τη μουλαριά μας και μουλάρωσε,
κι αυτός, δε λέει λέξη πια.

Πάω πιο πίσω, ρωτάω το Σέξπιρ, κάτι ψελλίζει αλλά δεν ακούω καθαρά γιατί κάνει παράσιτα η Ομορφιά του Λόγου του και μέχρι και το πιο στυγερό φονικό μοιάζει με πράξη αγάπης.

Να πάω ακόμα πιο πίσω;

Αν είναι να φτάσω πάλι στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη για να εξηγήσω
τα χάλια μας
δε θέλω,
τους έχουμε σπάσει τα νεύρα κι αυτούς,
όλο απ' αυτούς ζητάμε βοήθεια
για να τα εξηγήσουμε όλα.

Αφήνω και Πλάτωνα και Αριστοτέλη και παίρνω τηλέφωνο τη Βάνα που ξέρει και διαβάζει το φλιτζάνι.
Φτιάχνει καφέ, τον πίνει για μένα, αναποδογυρίζει το φλιτζάνι...

“Ένα άλογο βλέπω...” μου λέει.

Του Κολοκοτρώνη πρέπει να είναι -τη διακόπτω-
θα το 'σκασε μην το φυλακίσουμε κι αυτό.
Για λέγε, τί άλλο βλέπεις;

“Φωτιά...”

Κοίτα μήπως είναι η Σμύρνη, μήπως σε κείνη την Καταστροφή πήραμε την κάτω βόλτα;

"Σταμάτα... βλέπω ένα “Γ”... Εσύ πρέπει να είσαι... “Γιάννης”...

Τί δουλειά έχω εγώ εκεί μέσα, το Γουδί θα είναι το “Γ”, τότε που χωριστήκαμε στα δυο και νομίζαμε πως κάτι κάναμε... Ή... μπορεί να είναι... ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ... Βέβαια!!!! “Γ”.... ΓΟΡΓΟΠΟΤΑΜΟΣ... Κοίτα καλά, βλέπεις καμιά γέφυρα; Από κει θα έρχονταν η φωτιά που έβλεπες πριν... απ' τη μοναδική στιγμή που ενωθήκαμε κι ανατινάξαμε το Παράλογο στον αέρα... του κόψαμε τις γέφυρες... δε νικιέται το Παράλογο αν δεν ενώσουν τις δυνάμεις όλοι... εκεί πατάει η Δύναμή του, στο Διχασμό μας...

“Περίμενε... Βλέπω... κι έναν δρόμο... μακρύ... και στροφές απότομες πολλές... αλλά μετά ισιώνει... τόσο ίσιος που ζαλίζεσαι πάλι... και στο τέλος του δρόμου δυο νούμερα... νάτα... πού να τα δεις θα μου πεις απ' το τηλέφωνο... τα βλέπω εγώ όμως, πεντακάθαρα... ένα 8 κι ένα 1...”

Το '81 της λέω αμέσως... μήπως εκεί στράβωσε το πράμα,
μήπως το '81
τότε που γέμισε ο αέρας Ελπίδα
και παρασύρθηκαν απ' αυτή μέχρι κι οι Απαισιόδοξοι,
και μέθυσαν κι όσοι δεν πίναν,
τότε που
στο όνομα του Ήλιου του Νοητού
ενθρονίστηκε η Ανοησία,
τότε που η Δικαιοσύνη έδυσε σαν ήλιος κι έκτοτε σημεία φωτός της δεν είχαμε,
τότε που άνοιξαν οι Υπόνομοι και βγήκαν οι αρουραίοι
και γέμισαν σαλόνια και γραφεία
τρωκτικά και μπόχα
λες και είναι Δίκαιο
Άνθρωπος και Αρουραίος να απολαμβάνουν τα ίδια,
λες και είναι Δίκαιο
ο Άξιος και ο Ανάξιος
ν' απολαμβάνουν τα ίδια,
μήπως είναι το '81 Βάνα που...

Μου το 'κλεισε το τηλέφωνο.
Μάλλον από ντροπή.
Απ' το '74 ήταν στο ΠΑΣΟΚ η Βάνα...

Πάει η ελπίδα μου να δω κάτι πιο συγκεκριμένο έστω στο φλιτζάνι.
Το παίρνω πάλι απ' την αρχή και προσπαθώ να εξηγήσω
τί πάθαμε και κοιτάζουμε σα χάνοι περιμένοντας
κάποιος να ρθει και να μας σώσει
αποκλείοντας να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι Σωτήρες μας.

Το βρήκα.
Νομίζω το βρήκα γιατί έψαξα παντού,
παντού και το μόνο που μένει είναι αυτό: το Μάτι. Μας μάτιασαν.

Αν κάποιος έχει άλλη εξήγηση,
επιστημονικότερη,
ας με βοηθήσει να καταλάβω κι εγώ,
πώς σε τόσο ίσιο δρόμο έγινε ένα τόσο τραγικό ατύχημα;
Πώς
αντί να μου φαίνεται το πιο φυσιολογικό πράμα του κόσμου το ότι
κάποιος αναφέρει μια ζημιά που έκανε
και προτίθεται να αναλάβει τουλάχιστον την ευθύνη και αν πρέπει και το κόστος,
εμένα να μ' αφήνει με στόμα ανοιχτό και μάτια υγρά.

Δοκίμασα και Θεωρίες και Φιλοσοφίες,
ρώτησα καφετζούδες και χαρτορίχτρες
ρώτησα και την Επιστήμη τί γνώμη έχει γι' αυτό
και αμέσως λες και τη σημάδευα με περίστροφο
σήκωσε τα χέρια ψηλά.

Μας μάτιασαν. Άλλη εξήγηση εγώ δε βρίσκω.

                                                                                                         El Greco