Σουρεαλισμός να τον Πιεις στο Φλιτζάνι-Στη Φαίδρα

Βρίσκομαι πάλι μπροστά στη Διάνοια που λέγεται Σαλβαδόρ Νταλί,
με την υποχρέωση να ξεναγήσω το έργο του αύριο,
κάτι που νομίζω είναι σχεδόν αδύνατον εκτός κι αν
σπρώξω τους Ακροατές-Τουρίστες
απ' το Γκρεμό του Cadaqués
κι αν δεν τσακιστούν στα βράχια τής Προκλητικότητας της Διάνοιας,
να πιάσουν άμμο και πάτο
δύτες
χωρίς σκάφανδρο,
χωρίς στολή
χωρίς οξυγόνο
να κολυμπήσουν στα βαθιά
μόνοι κι αβοήθητοι
στο Υποσυνείδητο
του Δημιουργού με το τσιγκελωτό μουστάκι.

Συχνά υποψιάζομαι πως
όπως και χαρακτήρες
έτσι και τα Υποσυνείδητα των ανθρώπων
μοιάζουν
δυο-τρεις τύποι θα 'ναι κι αυτά,
Ασφαλείς Χαρακτήρες-Άνθρωποι
Ανασφαλείς-Χαρακτήρες-Βαμπίρ
και
Αδιάδοροι στρογγυλοκαθισμένοι στον καναπέ κάποιας οικονομικής ευμάρειας.

Συχνά σκέπτομαι πως παρ' ότι δυο-τρεις τύποι είμαστε
παρ' ότι και τα υποσυνείδητά μας ακόμα με τα ίδια περίπου καουτσουκένια υλικά είναι φτιαγμένα
ελάχιστοι τολμούν όπως ο Νταλί
το βήμα προς τα Κει,
προς την Κατάδυση,
προς τη Μεγάλη Συνάντηση 
μ' ένα Σύννεφο που κι αυτό κολυμπάει στο βυθό
ακολουθώντας τον δύτη (παρόλη την άπνοια)
ενώ δίπλα ακριβώς (από σύννεφο και δύτη)
δύο παλιοί χαμένοι φίλοι απ' το Πανεπιστήμιο,
ο Φίλιππος κι ο Ηλίας
συζητούν και διαπληκτίζονται μ' ένα ψάρι
για τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία
και συγχρόνως
λίγο πιο κει ανάμεσα στα φύκια,
καθισμένη και γυρτή πάνω από μια ραπτομηχανή Singer,
μία μάνα κεντάει κουρτίνες κοπτές
και φωνάζει: "ελάτε, θα κρυώσει το φαγητό"

Αυτό είναι Σουρεαλισμός σκέπτομαι,
αυτό θα πω αύριο,
αλλά...

Μόλις το γνώρισα το γκρουπ,
δεν ξέρω αν έχουν όλοι πιστοποιητικό ψυχιάτρου,
αν τρομάξουν απ' την Εικόνα
δυο φίλων που διαπλικτίζονται
μ' ένα ψάρι
για τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία
και συγχρόνως
λίγο πιο κει ανάμεσα στα φύκια,
καθισμένη και γυρτή πάνω από μια ραπτομηχανή Singer,
μία μάνα κεντάει κουρτίνες κοπτές
και φωνάζει: "ελάτε, θα κρυώσει το φαγητό",
αν τρομάξουν στην ιδέα πως τους συνοδεύει κάποιος
που βλέπει τέτοιες Εικόνες;

Πώς να νιώθει άραγε ένας τουρίστας γνωρίζοντας πως
ο άνθρωπος που θα τους οδηγήσει ως τη Μαδρίτη
βλέπει φίλους που μιλάν με ψάρια περί γεωπολιτικής
και μάνες με Singer ραπτομηχανές και κατσαρόλες
να κάθονται δίπλα ακριβώς ανάμεσα σε φύκια...

Θα το καταλάβω όμως.
Αν μέχρι να φτάσουμε στη Μαδρίτη,
τις επόμενες 4 μέρες
μου λένε μόνο “ναι”
μην τυχόν και κάποιο “όχι”
επιδεινώσει την κατάστασή μου
θα καταλάβω
πως δεν πρέπει να λες την αλήθεια για το "που μένεις" σε αγνώστους.

Σκέπτομαι την ιλιγγιώδη Πορεία του Νταλί προς
την Άλλη Πραγματικότητα
και νομίζω πως
είχε ακριβώς αυτό αυτό ξεχωρίζει τη Διάνοια απ' όλους του υπόλοιπους,
από μας,
ή καλύτερα
αυτό που καθιστά κάποιον “Διάνοια”,
είναι η Τόλμη ν' αναμετρηθεί με όλες του τις Δυνατότητες,
να πάει στην Άκρη του
να πέσει στο Κενό,
να θυμηθεί όσα δεν έζησε,
να τα διηγηθεί με ένταση Αγγελιοφόρου Τραγωδίας
κι ας μην ήταν εμπειρία του,
εμπειρία είναι που τόλμησε να δει μήπως θυμάται και τίποτα που
δεν αναγράφεται στο βιογραφικό του.

Αυτή η Τόλμη
ή
η Ανάγκη
κάποιοων λίγων,
είναι που οι πολλοί με ευκολία μπορεί και Τρέλα να την πουν,
είναι αυτή που παίρνει τη Διάνοια απ' το χέρι
και Κείνη με τη σειρά της την ανθρωπότητα
για να την πάει λίγο,
ίσως
ένα τετράγωνο  απλώς πιο κάτω.

Από πολλούς “Τρελούς” αυξήθηκαν τα Τετραγωνικά μας
και σπείραμε σε Νέα Γη
κι ας φαίνονταν Γιέρμα,
δεν ήταν Στείρα,
δρέψαμε καρπούς φρούτα καινούρια
αλλά και άλλα παλιά όπως
ο Χρόνος
τα Δαγκώσαμε με Νέα Δόντια.

Μιλούσα χθες με μια φίλη τη Φαίδρα και ξαφνικά τη διακόπτω και της λέω:
“Φαίδρα, ο Νταλί είναι σα να διαβάζεις το φλιτζάνι.
Οι “λογικοί" βλέπουν μόνο υπολείμματα καφέ κι ένα φλιτζάνι λερωμένο
και άλλοι
Παρελθόν Παρόν και Μέλλον,
τη Ζωή την ίδια βλέπουν
μέσα από μια Διάσταση πηχτή γεμάτη κατακάθια και καθίκια,
ρόφημα διεγερτικό κάποτε
Μαντείο τώρα”

              Calella, 6 Μαρτίου

Υ.Γ.: Σε όσους μ' εμπιστεύτηκαν και θα κάνουν φέτος το Ταξίδι στο Βορρά της Ισπανίας,
το ταξίδι ΧΤΑΠΟΔΙ και ΣΠΕΡΜΑ  σκέπτομαι να δείξω και κάποια “τέτοια”, ας πούμε Σουρεαλιστικά πράματα μέσα από το δικό μου "φλιτζάνι".
Ελπίζω να μην καλέσετε κατ' ευθείαν το ασθενοφόρο με τις δύο νοσοκόμες που κρατούν εκείνον τον μανδύα τον λευκό με τα πολύ μακριά μανίκια...

                                                                                                                 El Greco