Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 80 (εκατομμύρια) ΤΣΙΓΑΡΑ--LA VUELTA AL MUNDO EN 80 (millones) CIGARROS

(Στη Σεγκόβια 4/1/2013. Η σκιά μου, εγώ κι ένα γουρουνάκι.  Δέσμιος τού τσιγάρου κάθομαι έξω χειμωνιάτικα. Και η Ρούλα, μια ωραία Τουρίστρια και φίλη αγαπημένη τσουλάρα πια, οριζοντιώθηκε εν αγνοία μου για ν' απαθανατίσει τη στιγμή. Κυρίως το Φως, φροντίζοντας να μην το καταλάβει καμία απ' τις δυο σκιές.)

Στις 2 Μαΐου (του 2013) ως δώρο στα γενέθλια της Αλάιτζ υποσχέθηκα να κόψω το τσιγάρο. 

Φοβήθηκα να εκπληρώσω αμέσως τη Δωρο-υπόσχεση γιατί  την επομένη, στις 3 του μηνός, ερχόταν το γκρουπ του Πάσχα, μην ξεσπάσω πάνω του. (Κι έμελλε να είναι μέσα σ' αυτό το γκρουπ έξοχα παιδιά και φίλοι αγαπημένοι πια, μεταξύ άλλων η οικογένεια της Μάνθας, του Θανάση και της Μαίρης, του Κυριάκου και της Φλώρας...)

Είπα από Δευτέρα. 

Κατάλαβαν και η Άλμπα και η Αλάιτζ τη Δευτέρα 6 Μαΐου. 

«Όχι» λέω, «στις 6 θα είναι εδώ το γκρουπ ακόμα, να με τρέχουν στα δικαστήρια για χειροδικία θέλετε;;; Γιατί μετά από 25 χρόνια καπνιστής, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξεφύγει το χέρι και να χτυπήσω κάποιον... Την άλλη Δευτέρα, στις 13 το δώρο...» είπα λες και μιλούσα για 2069

Την ημέρα που ανακοίνωσα τη Δωρο-υπόσχεση, εκτός άλλων ωραίων σχολίων και ευχών μου 'ρθε κι αυτό, που μου φάνηκε τρίποντο:

"... ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΣΟΥ : ΑΦΟΥ ΕΙΔΑ-ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΙΣΟΝΟΜΙΑ, ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ,ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΙΣΜΟΥ!!! ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΝ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, ΜΗ ΣΟΥ ΠΩ ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗ!!! ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΣΕ ΖΗΛΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟΛΜΉΣΕΙ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΩ!!! " 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΝΟΡΕΜΑΣ


Έφτασε η μέρα και πέρασε.

25 χρόνια καπνιστής και 24 ώρες άκαπνος.  (Λέω 24 ώρες γιατί τη δημοσίευση την έκανα 14 Μαΐου του 2013)  

Κοιτάζω μπροστά αλλά ρίχνω καμιά ματιά και προς τα πίσω. 

Το γεγονός του παραπάνω σχολίου  του Γιάννη δε μ' έκανε μόνο να χαμογελάσω. Σκέφτηκα, πώς μπορεί ένας άνθρωπος που θεωρητικά σε ξέρει λίγο να ευστοχεί τόσο πολύ έστω και υπερβάλλοντας. Το να κόψω εγώ το τσιγάρο λέει ο Γιάννης, είναι ό,τι πιο κοντινό, ένα στάδιο πριν στην εξάλειψη της παγκόσμιας φτώχειας και πείνας και επιτεύξεως Πακόσμιας Ειρήνης... Με άλλα λόγια αδύνατον!

Το σχόλιο μ' έκανε να κοιτάξω πολύ πίσω, τη ζωή μου μ' ένα τσιγάρο στο χέρι... 
Άλλες φωτογραφίες τις έχω στο χωριό, άλλες στην Αθήνα, άλλες στη Μανίλα, άλλες κι εγώ δεν ξέρω πού αλλά κάποιες εδώ. Σε όλες έχω ένα τσιγάρο. Πάντα μ' ένα τσιγάρο. 

Και είπα να μοιραστώ αυτόν το Γύρο του Κόσμου σα να ήταν ένα τσιγάρο δρόμος το 
Λάρισα - Κόσμος...

Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες σκέφτηκα, 
άντε να μ’ ασφαλίσει εμένα Ιδιωτική Ασφαλιστική δημοσιεύοντας αυτό το πράμα. 
Μετά απ’ αυτή την Έκθεση, την ατέλειωτη βόλτα μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι ποια Ιδιωτική Ασφαλιστική θ' αναλάβει τα πνευμόνια μου; 

Γιατί το κάνω τότε;;;Ελπίζω ακόμα στο Θαύμα, να σώσουμε τη ΔΗΜΟΣΙΑ!

Και την ΑΣΦΑΛΙΣΗ και την ΥΓΕΙΑ και την ΠΑΙΔΕΙΑ...  

Ιδιωτεύω σε άλλα πράματα εγώ, στα Άχραντα, κάποια όμως ας είναι Δημόσια, κάποια όπως ο Γύρος του Κόσμου μου. Όχι ότι ενδιαφέρει κανέναν άλλο πέρα από κείνους που μ' αγαπάνε όμως,  γι' αυτούς τα ετοίμασα, όπως γι' αυτούς τοιμάζω και κάθε ταξίδι.  

(1987. Κάπως έτσι ξεκίνησε το πράμα. Μια μέρα ζήτησα απ' τον Αποστόλη να δοκιμάσω, μια ρουφηξιά είπα και 25 χρόνια δεν το 'βγαλα απ' το στόμα μου. Τόσο πολύ μου άρεσε! Εδώ, στη Λάρισα με το Σίμο και το Γιάννη. Τότε που χορεύαμε για ψύλλου πήδημα. Ο Αποστόλης τραβάει τη φωτογραφία.)

(1988. Στην 5ήμερη εκδρομή με το σχολείο στην Κέρκυρα.)

(1988. Εδώ, απ' τα ψηλά στα χαμηλά κι απ' τα πολλά στα λίγα. "Ρίχνω" για λίγο το επίπεδο και επισκέπτoμαι και τα Τρίκαλα.)

(1988. Άρον άρον ξανανεβάζω το επίπεδο κι πάω στο Πάπιγκο. Με τη Σοφία τη Λίλιαν και την Πόπη. Άρον άρον μας άφησε κι η Πόπη. Νευρική Ανορεξία είπαν. Μπαχτσές η Πόπη. 
Καλή Αντάμωση Πόπη μου. Πρώτα όμως θέλω να δω τον Κόσμο!. Και μία και δυο και χίλιες αν μπορώ να κάνω το Γύρο ετούτου εδώ του Κόσμου. Τί τον ήθελες τον Άλλο Πόπη μου λες και θα 'φευγε από κει;)

(1988. Στο καράβι προς Ιταλία. Με τη Stefania και τον Anibale. Καινούριοι φίλοι, του κουτιού. Εκεί, στο καράβι έκλεισε η σωμφωνία κι άνοιξε η φιλία. Εγώ θα τους έδινα κάτι να φάνε (είχα τάπερ) και λίγα λεφτά για βενζίνη, και κείνοι θα με πήγαιναν μέχρι το Agrigento στη Σικελία. Κι έτσι έγινε.)

(Κάναμε στάση και στη Νάπολη κι αυτοί με το τρίκυκλο δεν ξέρω για ποιον με πέρασαν και μου πρότειναν να βάλω κάτι άλλα πράματα -σίγουρα κάτι κακό θα ήταν-  μέσα στο τσιγάρο που έστριβα.  Αποκλείεται! Όχι μόνο από μένα. Ο Anibale και η Stefania δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι και φαίνονται εξάλλου.)

 
(Το 1988 πήγα κι ένα ταξίδι με το Γιάννη. Οργανωμένο τρομάρα μας. Από κεινα που έχουν 69 χώρες σε 8 ημέρες.

Πήγαμε και στο Πριγκιπάτο του Ρενιέ,

 

και στο Λουγκάνο στην Ελβετία
,

 και στις Κάννες αβράβευτος πήγα αβράβευτος έφυγα καπνίζοντας σα μαροκινός

και στη Βερόνα. 

Αντί να στηθώ κάτω από κάνα μπαλκόνι, πήγα στην Αρένα της λες κι ήξερα ότι θα καταλήξω σε χώρα με Αρένες. 

Σ' αυτό το ταξίδι το οργανωμένο, μου άρεσε πολύ μια ξεναγός που είχαμε και για πρώτη φορά σκέφτηκα: υπ' όψιν αυτό το επάγγελμα.

(Εδώ στο Μπρίντιζι, πάλι το 1988 αλλά με τον αδερφό του Γιάννη, τον Αποστόλη. όχι απλώς ξεναγό δεν είχαμε σ' αυτό το ταξίδι αλλά ούτε νερό. Απίθανη η πείνα που περάσαμε. Την έκοβε λίγο το τσιγάρο.)

Πήγαμε και στη Ρώμη ν' ανάψουμε ένα κερί όμως τσιγάρο ανάψαμε και κει κι από Θαύμα Μηδέν! Πείναααα! Αλλά το τσιγάρο, τσιγάρο, για να την κόβει υποτίθεται. Πάνω φαίνεται στο δεξί και κάτω στη θέση του την κλασική...)

Πείνα, πείνα αλλά δεν το βαλα κάτω όταν γύρισα. Πήγα κατ' ευθείαν στα μπουζούκια.

(Ομολογώ πώς μου 'ρθε λίγο απότομο το κοντράστ της μόδας της ιταλικής με κείνη της συγκεκριμένης αρτίστας της Λάρισας. Γιάννα Δήμα με τ' όνομα. Πού το θυμήθηκα τώρα. Λένε ότι είναι χαρακτηριστικό του Αλτζχάιμερ. Να θυμάσαι τα παλιά και τα χθεσινά σα να μην έγιναν ποτέ.)

                                             (Στα μπουζούκια το 1988)

(Στα μπουζούκια πάλι. Στο "Αμεντέους" το 1989. Με την Κούλα και τη Ντίνα μου που Έφυγε πέρυσι στις 22 Ιουλίου κι εγώ ακόμα περιμένω τηλεφώνημά της για Καλή Ανάσταση.)

(Το 1990 με το Γιάννη, στα μπουζούκια, εννοείται στα μπουζούκια με το Γιάννη. Στο RIO αυτή τη φορά, κοντά στο στάδιο Αλκαζάρ.  Με το Γιάννη, και τη βραδιά πριν τις Πανελλαδικές, το 1988, πάλι στα μπουζούκια ήμασταν. Πώς έγραψα την άλλη μέρα Ιστορία και πέρασα, μόνον η Μεταφυσική Σκωτίας μπορεί να το ερμηνεύσει.)

(Το 1991 στα μπουζούκια. Στο Columbia όμως. Στους αρραβώνες του Γιάννη. Κουμπάρος πράμα άλλο πουκάμισο πιο πουά δε βρήκα; Και μου 'κοψε κι ο καλλιτέχνης το χέρι το καλό, το δεξί, με το τσιγάρο. Σίγουρα το κρατάω γιατί ζεμπέικικο χωρίς τσιγάρο δε χόρευα ποτέ.) 

(1991. Με την Έφη και την πολύ αγαπημένη φίλη, τη Σοφία που τα 'φερε η ζωή και χαθήκαμε. Σε φοιτητικό πάρτι στο σπίτι μου στην Αθήνα.) 

(Μ' έπνιξε, με άγχωσε η Αθήνα, τα βρόντηξα κι έφυγα για Φιλιππίνες. Απίθανη η προσφορά του Αντόν κι αξέχαστο το ντουμάνι μες στο αεροπλάνο.)

(Και φαίνεται καθαρά ότι χαλάρωσα στις Φιλιππίνες και ξεαγχώθηκα. Κι απ' την προηγούμενη κι απ' τις επόμενες.)

(Στο Boracay με κόκο στο χέρι και μου 'πεσε η στάχτη μέσα. Κάτω, στην καθαρά προσωπική μου αιώρα βεβαίως, έτσι όπως ήμουν ανασκελωμένος μου 'πεσε η καύτρα στο πρόσωπο κι ακόμα το 'χω το σημάδι.)

(Στο Bagio, μου ξανάπεσε η καύτρα, αυτή τη φορά πάνω στ' άλογο κι αφίνιασε και με πέταξε όπως το πόνυ στο όσα Παίρνει ο Άνεμος)

Εδώ σε κάποια σκεπή φτιαγμένη όπως καθαρά φαίνεται από ευφλεκτα υλικά. Δε μου πεσε η καύτρα. 

(Ευτυχώς ούτε σ' αυτό το σπίτι μου πεσε. Είναι το σπίτι της αγαπημένης μου φίλης Agnes. Που λίγα χρόνια πριν από μια καύτρα που 'πεσε, κάηκε και μάνα και πατέρας κι η αδερφή.)

(Σ' ένα απ' τα πάνω-κάτω μου στην Αίγυπτο. Νομίζω το 1992 εδώ. Πώς το έστριβα και το άναβα μ' αυτόν το αέρα πρωί-πρωί; Τεκέ μπορούσα να την κάνω την Πυραμίδα τότε.)

(1992. Στην Ταυλάνδη, στον προαύλιο χώρο Ιερού Ναού, πετάω κάτω το τσιγάρο και το πατάω. Μου βγήκε αυθόρμητα η καταγωγή αλλά το μάζεψα αμέσως. Ίσως το μόνο καλό που έχω: όταν καταλαβαίνω το λάθος μου, προσπαθώ να το διορθώσω.)

1993. Πίσω πάλι στη Λάρισα

(Το 1993 στο γάμο του Γιάννη. Είναι άξιο θαυμασμού η ψυχραιμία μου. Από τη μία αριστερά έχω τη μάνα μου ντυμένη νύφη ενώ δεν παντρεύεται αυτή, και πίσω μου και δεξιά μου, πίσω μου σ' έχω, αυτό το πράμα που φαίνεται για Θαλάσσιο Τέρας με κάτι μπούκλες Μέδουσας να κατηφορίζουν δεν είναι θαλάσσιο, είναι η Ειρήνη, η αδερφή μου που παρ' ότι θα μπορούσε να κάνει τα χέρια μου να τρέμουν στο υπόλοιπο της ζωής μου απ' τη στιγμή που εμφανίστηκε μ' αυτό μαλλί, εγώ, βράχος και κατάφερα να το στρίψω.) 

(Την ίδια μέρα λίγο αργότερα διατηρώ την ψυχραιμία μου και ξαναστρίβω.) 

Λίγους μήνες αργότερα, από μια αγγελία, πάω στο ΜΑΝΟΣ ΤΡΑΒΕΛ και γνωρίζω δυο σπουδαίες γυναίκες-επαγγελματίες: τη Βίκυ Μαγγανά και την Έλενα Τζίνη. Συνεντεύξεις, σεμινάρια, κακό, μου προτείνουν να πάω την ακριβώς επόμενη εβδομάδα στην Ισπανία, "Μαδρίτη-Ανδαλουσία" μου είπαν και μόλις θα επέστρεφα θα έφευγα για Σκανδιναβικές Πρωτεύουσες. Κι έτσι έγινε, μόνο που για την Ανδαλουσία έμελλε να μου λέει συνέχεια "Επέστρεφε, αγαπημένη αίσθηση επέστρεφε και..." Στη φωτό πάνω, ετοιμάζοντας την Ισπανία την πρώτη-πρώτη-πρώτη-πρώτη φορά, αν θυμάμαι καλά κάπνισα 5 πακέτα απ' το άγχος. Το "5 πακέτα", είναι από τις πολύ καλές μου επιδόσεις αλλά όχι το ρεκόρ μου.

                                 (Και στρίβοντας, στρίβοντας, έφτασα στη Σεβίλλη. Γνώρισα την Άνχελα, ξεναγός-φωτογράφος και μου 'κανε φωτογράφηση ολόκληρη. Πάντα όμως με τσιγάρο. Ήταν όρος μου τότε στα συμβόλαια όταν μου ζητούσαν κάποια φωτογράφηση. Ειδικά σε σέπια.)

Αμέσως την επόμενη εβδομάδα στη Στοκχόλμη με σκυλί σουαδάκι.

Δε βρέθηκε ούτε μία σουηδέζα να θέλει να με "φωτογραφήσει" . Το πολύ-πολύ με τα σκυλάκια τους. Τί να έκανα, ποζάριζα και με σκυλιά.


Κρύο...

(1994. Στην Αμερική, σ' έναν καταυλισμό Ινδιάνων κοντά (σχετικά για Αμερική) σ' έναν καταυλισμό Ινδιάνων που είχα πάει για μια έρευνα, για να γράψω μια όπερα ή κάτι τέτοιο. Βγήκα έξω στους -28 να καπνίσω μην τους την κάνω τη σκηνή Αμέρικαν Μπαρ και μου φερθούν κι αυτοί ως γνήσιοι Απάτσι.

Εδώ την ίδια μέρα έξω απ' τον καταυλισμό, το κρατάω με το δεξί κι έτσι όπως σφιχταγκαλιάζομαι για να ζεσταθώ, καίω το παλτό του Αντόν. Καμία ψυχραιμία δεν έδειξε.)

(Απ' τη Νέα Υόρκη στη Λάρισα για ένα φραπέ με τη Ντίνα μου. Εννοείται με τσιγάρο και οι δυο. 5 εγώ με το φραπέ και 3 έκανε η Ντίνα με το γαλλικό και τις αηδίες της. Τώρα, αρχές Ιουλίου, στο Μνημόσυνο για τον 1 χρόνο, δεν ξέρω πώς θα σταθώ πάνω απ' τον τάφο της χωρίς να καπνίσω.)

(Τέλειωσε το καλοκαίρι, τέλειωσαν και γκρουπς και στάσεις για καφέ, πίσω στις Φιλιππίνες. Εδώ με την καθηγήτριά μου στα ισπανικά Carmen Ventanilla.. Έπρεπε να διαλλέξω μια ξένη γλώσσα κι αφού είχα κάνει ένα ταξίδι στην Ισπανία, είπα να μάθω δυο-τρεις κουβέντες μην τύχει και επιστρέψω ποτέ. Ούτε που μου περνούσε απ' το μυαλό Τέτοια στάση κι εγκατάσταση. Αφού πίσω στον πίνακα φαίνεται το ρήμα VIAJAR : ταξιδεύω. Και στο χέρι το πακέτο Winston, η μοναδική περίδος που δεν κάπνιζα Drum.

(1994. Πίσω πάλι στην Ελλάδα. Έγραψα το πρώτο μου έργο, " The Virus ή Το Μεθύσι του Νώε"  αλλά στο χέρι, με μολυβάκι. Ούτε ήξερα ούτε ήθελα μάθω υπολογιστές. Κι άιντε μετά ξενύχτια απίθανα να το υπαγορεύω εναλλάξ στην Έλλη και στον Αποστόλη για να μου το γράψουν. Και τί δεν έχουν κάνει αυτοί οι δυο για μένα. Κάπνιζαν τότε και οι δυο. Αντί να με πνίξουν κάπνιζαν.

Γράψε-σβήσε, γράψε-σβήσε κουράστηκα πολύ και άρχισα πάλι τα ταξίδια. Κι έτσι πέρασαν τα επόμενα 10 χρόνια.

Εδώ ερείπιο στην αγορά της Καζαμπλάνκας, στο Μαρόκο.

Στο Περού, στο Μάτσιου Πίτσιου

Στην Αδελαίδα της Αυστραλία όλο νάζι μάλλον από νεύρα. Αλλιώς ποζάρω σοβαρός. Ευτυχώς είναι τούβλινη η κολώνα γιατί θα την έκαιγα. Φαίνεται ότι το κρατάω στο αριστερό μου.

 Στην Πέτρα της Ιορδανίας επίσης.

 Προς την Παλμύρα της Συρίας.

Στο Όρος Σινά μου ξαναέπεσε η καύτρα αλλά δεν υπήρχε Βάτος πια.

 Ή στη Βολιβία ή στο Βιετνάμ.

 Στην Παλαιστίνη.

 Στην Ουάσιγκτον Ντι Σι μετά από μια πολύ κουραστική μέρα για ψώνια στη Νέα Υόρκη. (Εννοείται 5th Av.)

 (Στη Μανίλα. Απ' ό,τι βλέπω στο πρόσωπο και στο χέρι μου, λογικό που δε θυμάμαι ποιοι είναι αυτοί. Πάντως το σημάδι που έχει ο ένας στο μέτωπο, δεν του το 'κανε εγώ με το τσιγάρο. Σίγουρα.

Στο Σεβιλλιάνικο Φλαμένκο όταν ακόμα καπνίζαμε και μέσα.

Στη Βυρητό, στο Λίβανο για μπάνιο. Σε κείνη τη μικρή ανάπαυλα Ειρήνης που 'χε κάνει  το '95 με '96.
Φαίνεται πίσω η αστυνόμευση ακόμα και στις παραλίες. Αυτό που δε φαίνεται είναι ότι έχω τσιγάρο αναμένο και στα δυο χέρια.

(Στη Φλωρεντία. Έκαψα πάλι το παλτό του Αντόν. Η Ειρήνη που τραβάει τη φωτογραφία το κατευχαριστήθηκε γιατί την προηγούμενη είχε μαλώσει κι αυτή με τον Αντόν για ένα σάντουιτς.

Στο Χιούστον του Τέξας. Μ' αυτούς τους δυο Πορτορικάνους και τη γυνάικα-μάνα τους το κάναμε "Τέξας" εκείνο το βράδυ απ' το πολύ Τζακ Ντανιελς.

Στους Κήπους Χενεραλίφε στη Γρανάδα πάω να το σβήσω με νερό τρεχούμενο αιώνων.

Στις Φιλιππίνες με τον Αποστόλη, και τον αιγύπτιο φίλο μου Εμάντ που ερωτεύτηκε τη γυναικάρα με τα κόκκινα, τη Τζένιφερ. Έλα όμως που την ημέρα που της έκανε πρόταση γάμου, του ομολόγησε ότι είχε γεννηθεί Μιγκέλ κι ότι τα όργανα που του προσφέρει το τελευταίο διάστημα, δεν είναι τα αρχικά, αυτά που γεννήθηκε. Το τί ακολούθησε... Άντε να κόψεις το τσιγάρο έτσι... (Τώρα μεταξύ μας, δεν το βλεπε κι ο Εμάντ; Κράζει ότι ήταν Μιγκέλ η Τζένιφερ)

Με τη μικρή και τρις-χαριτωμένη μου αδελφούλα. Ήμαρτον. Νομίζω στο Κοσμικό Κέντρο της Λάρισας "Ιφιγένεια"(γιατί την κοσμική μας ζωή σε κοσμικά κέντρα την κάναμε) , δίπλα ακριβώς στο περίφημο Φάληρο.

(Πάλι στη Λάρισα, στο σπίτι μας όμως όχι σε κέντρο, και πάλι με την μικρή και τρις-χαριτωμένη. "Ήμαρτον Θέ μου που μεγάλωσα"! Δεν κρατάω τσιγάρο εκεί, δεν είχα αρχίσει ακόμα. Απ' τις ελάχιστες που υπάρχουν στο αρχείο χωρίς τσιγάρο.)

Στο πλοίο μόνος, φεύγω πάλι...

Στο Παλέρμο της Σικελίας με τον Αποστόλη. Όλο αυτό το κακό δεν έγινε για ένα τσιγάρο αλλά ούτε και για πολύ βαθύτερα αίτια. Αυτό που πάω να κάνω είναι να τον φέρω πιο κοντά και να του σβήσω το τσιγάρο στη μούρη. Το κρατάω στο αριστερό αυτή τη φορά.

Νομίζω στη Λίμνη Τιτικάκα.

Εδώ δεν περπατάω στο νερό, ούτε είμαι 12ετής στο Ναό μιλώντας στους Σοφούς. Στην Αλάμπρα είμαι πάλι και σε τουρίστες μιλάω. Με τσιγάρο και καπέλο.

Στη Μανίλα, στο σπίτι της Μπεθ με τη Μπεθ φωτογράφο. Έγραφα πράματα στα ελληνικά και στα ελληνικά τής τα διάβαζα. Με τις ώρες μερικές φορές για να μου πει απλώς την αίσθησή της για τη μουσικότητα των φράσεων. Πέρι Χρόνου καμία Αίσθηση. Ούτε που μας περνούσε απ' το μυαλό ότι σε λίγο και με τρίμηνες συνοπτικές η Μπεθ μου θα Έφευγε για πάντα και άρον άρον κι αυτή.

Με την αδερφή μου στη Μελβούρνη. Είχε έρθει στην Αυστραλία όταν ανέβηκε το Πάρις και Αλέξανδρος για λίγες μέρες, λες και ήταν Λάρισα- Καμμένα Βούρλα. Πολύ το χάρηκα γι' αυτό και αν και πολύ απασχολημένος έκανα ένα τσιγάρο μαζί της.

Στην Πόλη του Μεξικού.

 Το στίβω με θέα το Τολέδο.

 Στο Αγρίνιο. Με τη Βιβή και τη Νεκταρία. Πολύ αγαπημένες και οι μόνες που μπορούσαν να με ανταγωνιστούν στο τσιγάρο τουλάχιστον. Ο Νότης έκανε πολύ ευτυχισμένη τη Νεκταρία. Και ποιος δε θα 'ταν ευτυχισμένος βέβαια ζώντας στο Αγρίνιο!

Κι απ' το Αγρίνιο ανώμαλη προσγείωση στο Σίδνευ. Εδώ με τον φίλο ηθοποιό Μπαρτ. Ακριβώς αυτή τη στιγμή που ποζάρουμε με θέα την περίφημη Όπερα, του καίω το μπουφάν. Αλλά δεν έφταιγα εγώ. Αν ήταν πραγματικά δέρμα όπως έλεγε δε θα είχε καεί αλλά ΗΤΑΝ ΔΕΡΜΑΤΙΝΗ!

Ή στην Πάρο, ή στη Νάξο ή στον Παλιό Παντελεήμονα στον Όλυμπο πάντως με το τσιγάρο στο στόμα πλένω τα χέρια.

Με τον αγαπημένο μου Oggi, φίλο και καθηγητή μου στη Μανίλα, στο γραφείο του Αντόν. Όπως εγώ, χρόνια τώρα δεν μπορώ να ελέγξω το τσιγάρο, εκείνος δε μπόρεσε με το φαγητό και 43 χρόνων, πάει κι ο Oggi μου. Ναι έχω μουστάκι. 

Στη Βαρκελώνη, με μια κυρία από γκρουπ αγνώστων λοιπών στοιχείων καθώς δε θυμάμαι πια το όνομά της αλλά που εύχομαι να είναι γερή. Την έκαψα πάντως λίγο κι αυτή και μετά το πέρασα στο δεξί χέρι.

Το στρίβω. Σε κάποια έρημο που δε θυμάμαι αλλά με παρέα, όχι έρημος.

Με την Πάκα στο Τολέδο. Την πρώτη φορά στη ζωή μου στο Τολέδο και με την πρώτη ξεναγό επί ισπανικού εδάφους. Την έκαψα εκείνη τη μέρα κι ας το κρατάω στο αριστερό.

Με τον Ράντεκ στη Μανίλα να γίνεται 12 ή 13, σε πάρτι γενεθλίων και με μουστάκι πάλι εγώ.

Στο Πακσανχάν, εκεί που έγιναν τα γυρίσματα το ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΩΡΑ. Καλεσμένοι του σπουδαίου σκηνοθέτη Ισμαέλ Μπερνάλ που δεν του φτανε το τσιγάρο, ήθελε και παραπάνω και δεν τ' άντεξε. Πάει κι ο Ισμαέλ. Εδώ, εγώ, με το αριστερό έκαψα τον Βολτέρο.

 Κάπου εξωτικά, νομίζω στην Κούβα.

Το μπουκαλοτασάκι στο Σαν Αντονιο του Τέξας γιατί αν σε δουν να το πετάς κάτω, θα γίνει πραγματικά Τέξας.

Στο σπίτι μου στο Κουκάκι....

Φτάνει, είναι ατέλειωτες και όλες με τσιγάρο στο χέρι.

Με μουστάκι σε πολύ δική μου κατάσταση.



Σκοπίμως δεν συμπεριέλαβα καμιά προσωπική στιγμή από καμιά σχέση. Είμαι σε όλες σ' ένα κρεβάτι μ' ένα τσιγάρο πάλι. Είναι βέβαια περίφημο αυτό το τσιγάρο ακριβώς μετά αλλά...

Θέλω μια μέρα να καταφέρω να μοιραστώ με τους καινούριους και τους παλιούς φίλους όλα αυτά τα μέρη που μ’ αξίωσε ο Θεός να δω.
Να ξεναγήσω όλους ή έστω κάποιους από σας όπου μας επιτρέψει η πραγματικότητα να φτάσουμε κι εγώ να μη φωτογραφίζομαι δίπλα σας μ' ένα τσιγάρο στο χέρι.
Θα έρθει κι αυτή η ώρα.
Σκέπτομαι κάθε χρόνο να οργανώνω ταξίδια μεταξύ φίλων. Απ' του χρόνου όμως  (Κράτησα και σ' αυτό τον λόγο μου και από το 2014, την επόμενη δηλαδή χρονιά της δημοσίευσης ξεκινήσαμε με το ταξίδι στη Βόρειο Ισπανία, το ΧΤΑΠΟΔΙ και ΣΠΕΡΜΑ) 

Για την ώρα να δούμε πού θα "κάτσει" το πράμα. Να δούμε "τί θ' απομείνει μετά από τόση δεινότητα χειρουργική". Κι αν μπορούμε να σώσουμε τα Σημαντικά: την Υγεία και την Παιδεία τουλάχιστον κι ύστερα έρχονται και τα ταξίδια.

Είμαι ο Γιάννης,
μετά από 25 χρόνια
έχω 27 ώρες χωρίς να καπνίσω
και (ας πούμε) είμαι καλά!

Υ.Γ.: Ο σύνδεσμος της Δωρο-υπόσχεσης:  http://elgrecomadrid.blogspot.com.es/2013/05/es-facil-dejar-de-fumar-por-alaitz-20-2.html

                                                                                                               EL GRECO