ΟΙ ΤΡΩΑΔΙΤΙΣΣΕΣ ΜΑΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Γιορτή της μάνας σήμερα, (κλείνει φέτος τα 101 χρόνια από την πρώτη φορά του εορτασμού της) γιορτή αποκηρυγμένη ειρωνικά απ' τη γυναίκα που αγωνίστηκε να την καθιερώσει ως γιορτή, την Αnna Jarvis, (άλλη ειρωνεία που η ίδια δεν έγινε μάνα ποτέ) εκείνη ήθελε για μια μέρα τουλάχιστον να τιμάται η Μάνα που Έχασε Παιδί, χωρίς να μπορεί να χάσει ποτέ και την ιδιότητα της μάνας, αγωνίστηκες για να γιορτάζεται η Αιώνια Ιδιότητα της Μάνας και είδε τη γιορτή αυτή να γίνεται σαν τον Άγιο Βαλεντίνο, τσίρκο καταναλωτισμού.

Πρωί-πρωί έλαβα μέηλ από μια φίλη που αγαπάω πολύ, τη Θέλγη. 

Σπάνιας ποιότητας, και κόρη και μάνα και φίλη.
Ευφυής,
καλός άνθρωπος,
διψασμένη για ζωή,
αυτοσαρκαστική αλλά καθόλου αυτοκαταστροφική,
γενναιόδωρη,
κόρη τρυφερή δίπλα στη σχεδόν αιωνόβια μάνα της,
Μάνα για τη Μαρία της,
φίλη για μένα άνευ όρων.

Νά το e-mail της Θέλγης:

(Η Θέλγη το 1986, τότε περίπου που διαδραματίζεται το επεισόδιο της διήγησής της.)

“... Σήμερα 8 ΜαΪου,η πιο μεγάλη γιορτή όλου του κόσμου, όλης της Υφηλίου, η πιο μεγάλη μυστηριακή επέτειος , της γέννησης του πρώτου ανθρώπου στη Γη.
Η μάνα πέρα από τον πόνο της γέννας βιώνει σε όλη της τη ζωή την αγωνία της
μοίρας του παιδιού της.
Δεν περιμένω αυτή τη μέρα για να υποκλιθώ στη Μάνα. Κάθε μέρα σκέφτομαι τον άθλο των Μαννάδων του μόχθου των ηρωίδων του σκληρού μεροκάματου, που το μετουσιώνουν σε υψηλό λειτούργημα , όπως η Μάννα ΚΥΡΙΑ ΛΥΜΤΣΙΟΎΛΗ κι ακόμα τον άθλο των Μαννάδων που εκτίθενται σε δημόσια " χρήση " σαν σε μία πράξη αδιεξόδου μόνο και μόνο για ν΄αναστήσουν τα παιδιά τους, τα παιδιά μονογονεϊκών  οικογενειών!!!!

Μία πράξη παιδαγωγικού χαρακτήρα για την οποία είμαι " περήφανη " είναι η εξής...

Μετά από διάλειμμα μπήκα σε τάξη της Β΄Λυκείου και τη βρήκα ανάστατη με δυο μαθητές δαρμένους να κοιτιούνται με μίσος. Μετά από πίεσή μου ο ένας μού είπε ότι ο συμμαθητής του τού εκσφενδόνισε ότι  η μάνα του εκδιδόταν.
Εγώ σε αμηχανία.
Πού να το φανταζόμουν με τι τρόπο θα το αντιμετώπιζα.
Εκεί ο θεός και η συναισθηματική νοημοσύνη βάζουν το χέρι τους.
Από ένστικτο θεώρησα ότι μπορεί να ήταν κι αλήθεια. Σηκώθηκα όρθια πήρα το επίσημό μου και είπα...
" Άκου, παιδί μου, τι θα έκανα εγώ σε τέτοια περίπτωση. Θα ευχαριστούσα το συμμαθητή μου, διότι μου αποκάλυψε ότι ενώ εγώ ήξερα πως η μάνα μου ήταν μια ήσυχη νοικοκυρά που έχαιρε την εκτίμηση της κοινωνίας, αυτός μου έδειξε μια μάνα - θυσία που είχε θυσιάσει και την τιμή της για μένα .Χίλια ευχαριστώ.
Στη συνέχεια θα σήκωνα και τις πέτρες να μάθω την αλήθεια, και εάν αλήθευε αυτό τότε θα πήγαινα στη Μάνα μου, θα γονάτιζα μπροστά της και θα της φιλούσα τα χέρια διαβεβαιώνοντάς την ότι θα γίνω τόσο μεγάλος άνθρωπος ώστε να καμαρώνει για τις θυσίες της...
Το αποτέλεσμα: Ήρθε ο υβριστής μαθητής  στο σχόλασμα και με βρήκε μετανοημένος, μου ομολόγησε ότι δεν εννοούσε αυτά που είπε κι ότι άλλη φορά δεν θα μιλήσει επιπόλαια...

Γιάννη μου, σήμερα, στα 70και μου πια, θεωρώ ότι αυτή ήταν η πιο επιτυχής στιγμή της καριέρας μου. Στην αφιερώνω.
Τα σημερινά μου φιλιά προς εσένα  έχουν άλλη γεύση σήμερα ,την γεύση της μητρότητας και της στοργής.
Πάντα  γεια!!!! Θέλγη."

(Η Θέλγη στα Σουρεαλιστικά Σουαρέ, στο ταξίδι μας στην Καταλωνία)

Ευχαριστώ Θέλγη μου. Τιμή μεγάλη μου κάνεις.
Δεν είναι πράμα μικρό να σου αφιερώνουν την ωραιότερη στιγμή μιας καριέρας-πορείας 40 χρόνων ανάμεσα σε παιδιά, θα το φυλάξω αυτό μαζί με κάτι άλλα διαμάντια που μου χάρισαν άνθρωποι που μπήκαν σαν τουρίστες στη ζωή μου άλλα έμειναν μόνιμοι κάτοικοι στην καρδιά μου.

Τυχερά τα παιδιά που σε είχαν.

Τη σπουδαία αυτή στιγμή που κράτησες στη μνήμη σου και μου αφιέρωσες σήμερα, την έζησα δυο φορές ως μαθητής.
Ευτυχώς χωρίς να είμαι ούτε στη θέση του ενός ούτε του άλλου. Γιατί και θύτης να είσαι και θύμα θέλει κότσια που τα 'χει ευκολότερα έναι παιδί.
Χαμός και κει Θέλγη, όχι για πορνεία, βαριές κουβέντες όμως, απ' αυτές που ξεστομίζει με άνεση το παιδικό στόμα, βαριές κουβέντες για εραστές και απιστίες.

Θα σε θυμούνται σίγουρα οι μαθητές σου Θέλγη.
Αυτές είναι οι πολλές ζωές που ζούμε, χάρη σ' αυτούς που μας θυμούνται και μας δίνουν 5 λεπτά επιπλέον χρόνο κάθε φορά που διηγούνται μια ιστορία που μέσα της  παίζουμε κάποιο ρόλο εμείς.

                                 (Η Αnna Jarvis,)

Χρόνια πολλά σε σένα Θέλγη, και στη μάνα σου, και στη δικιά μου και σ' όλες τις μανάδες ειδικά σε κείνες που ήθελε να τιμώνται μια μέρα το χρόνο  η Άννα, σε κείνες δηλαδή  που έχασαν το παιδί τους, την ιδιότητα της μάνας δεν τη χάνουν με τίποτα Χρόνια Πολλά λοιπόν και σ' αυτές, Χρόνια Πολλά και στις άλλες που θαλασσοπνίγονται με τα παιδιά τους, Χρόνια Πολλά στις Τρωαδίτισσες του Κόσμου, στην Ανδρομάχη της Συρίας που είδε τον Αστυάνακτά της να τσακίζεται κάτω απ' τις Κολώνες της Παλμύρας αλλά, και στις άλλες Χρόνια Πολλά, στις Γιέρμες του Λόρκα, σ' όσες πόθησαν πολύ τη μητρότητα και τη βίωσαν μόνο στην ψυχή τους, κι ένιωσαν λίγο μάνες χάρη σε κάποιο βαφτιστήρι ή ένα ανίψι.

(Η Φωτογραφία είναι από την Ειδομένη αλλά δυστυχώς δε γνωρίζω τον φωτογράφο.)

Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες.

El Greco