Παράξενη Πρωτομαγιά αυτή, το λέει κι από μόνη της η μία απ’ τις δυο φωτογραφίες αυτής εδώ της δημοσίευσης. Αυτό που άλλοτε ήταν ποτάμι, τώρα παραταγμένοι διαδηλωτές με τάξη, σα στράτευμα μπροστά σε αόρατο εχθρό. Ό,τι δεν είχαν "καταφέρει" χρόνια τώρα, κράτη, να βάλουν τάξη στις διαδηλώσεις το "κατάφερε" ένας ιός.
Σιγά-σιγά θ’ ανοίξουν και μπαρ και εστιατόρια, έστω με νέες συνθήκες, τα ταξίδια, κι αυτά θ’ ανοίξουν, σιγά μη δεν ταξιδέψει ο άνθρωπος, και τα θέατρα και οι κινηματογράφοι κι οι χώροι συναυλιών θ’ ανοίξουν τον Ιούνιο στην Ισπανία. Ανακοινώθηκε. Κι αυτό με φέρνει στη 2η φωτογραφία, από μια δημοσίευση του αγαπημένου φίλου Περικλή Μοσχολιδάκη που θεωρώ ότι έγραψε ένα ποίημα με καβαφική ορμή. Με Ιστορία και Πολιτική θέση. Με δύναμη και γαλήνη συγχρόνως. Επίκαιρο και Άχρονο. Μ’ αυτό το ποίημα του Περικλή εύχομαι σε όλους καλό, τουλάχιστον καλύτερο απ’ τον Απρίλιο Μάιο και σκέφτομαι ότι είναι υποχρέωση όλων μας η κινητοποίηση, να στηριχτούν αυτοί οι άνθρωποι, οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες, το άλας. Ας βρει ο καθένας το δικό του τρόπο να στηρίξει τους ανθρώπους που ούτως ή άλλως ψάχνουν δουλειά 3 φορές το χρόνο. Και τώρα, ελαφρά τη καρδία ανακοινώθηκε πως «κρίνεται απίθανο να έχουμε φέτος φεστιβάλ, συναυλίες, παραστάσεις…» Ναι, στα μπαρ, ναι στα εστιατόρια, ναι στα ταξίδια αλλά σε μια Πολιτιστική Στιγμή όχι; Γιατί;
Να η Ιστορία του αρχαίου ηθοποιού Μακαρέως, που δεν ήθελε ν’ αλλάξει τον κόσμο, να ζήσει απλά με αξιοπρέπεια ήθελε. Καλός και δίκαιος ο διαδικτυακός αγώνας για τη μόρφωση ενός κρατουμένου αλλά εδώ μιλάμε για χιλιάδες αθώους κρατούμενους, τους καλλιτέχνες. Καλό Μήνα.
«Ο Μακαρεύς ,από τον Δήμο των
Λακιαδών ,σημερινού Βοτανικού ,
Ηθοποιός του 4ου π.Χ αιώνος ,
της Τραγωδίας ταλαντούχος ,
επέθανε
και ετάφη στον Κεραμεικό και
αναπαύεται εκεί ,μέχρι και σήμερα ,
Παραμονή Πρωτομαγιάς της Πανδημίας ,
μέσα στις παπαρούνες του αρχαίου λιβαδιού
που θάβαν οι Αθηναίοι τους νεκρούς τους .
Είναι γνωστή η συνήθεια που είχαν τότε οι Αρχαίοι ,
να βάζουνε στον τάφο ,μαζί με τον νεκρό ,
κτερίσματα αγάπης ,
ένα παιχνίδι
πήλινο για το νεκρό παιδάκι
ή
μια κούκλα να συντροφεύει , να παρηγορεί,
θλιμένα κοτσιδάκια κοριτσίστικα , που έφυγαν πολύ νωρίς και πέταξαν μακριά,
ή μιαν ασπίδα στον πολεμιστή που χάθηκε για την Πατρίδα ,
μια ρόκα με τη μάνα ,
ένα αγγείο χρηστικό για τον παππού...
Κι έβαλαν οι φίλοι του ,στον
τάφο του Ηθοποιού του Μακαρέως ,
σύνεργα της δουλειάς μας ,
δυό λεκανίδες με λευκό και μια πυξίδα πήλινη με ροζ ,αυτή που δείχνει η φωτογραφία,
ψιμύθια αρχαία ,αρχαίο μακιγιάζ που είχε για να μπορεί να βάφεται ο Μακαρεύς ,
να παίζει γυναικείους ρόλους όπως συνηθιζόταν στην
Αρχαία Τραγωδία ...
Εκθαμβοι οι Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τα σύνεργα τα βαφτικά του Μακαρέως
κι όταν ανέλυσαν τα χημικά στοιχεία από τη ροζ και άσπρη πούδρα ,
θειούχο υδράργυρο και μόλυβδο ,
λευκό και ροζ ,
όπως ήταν το χρώμα το ιδανικό της γυναικείας της επιδερμίδας από τα χρόνια ακόμα τα Ομηρικά ,
κατέληξαν ,πως ίσως ,αυτός ο Ηθοποιός ο Μακαρεύς ,
έχασε τη ζωή του γιατί το σώμα του δεν
άντεξε, από τις τοξικές και επικίνδυνες βαφές, που η δουλειά του η υπέροχη απαιτούσε ...
και γράψανε στον τάφο του το
Επίγραμμα που στέκει εκεί και σήμερα Παραμονή Πρωτομαγιάς της Πανδημίας
μέσα στις παπαρούνες
" ενθάδε κείται
ο Μακαρεύς ,που εάν η τύχη τον ευνοούσε και του επέτρεπε να ωριμάσει ,
θα είχαν βρει στο πρόσωπο του οι Έλληνες ,έναν Καλλιτέχνη μεγάλο της Τέχνης αυτής της Τραγικής "
Αυτά περί του Μακαρέως ,Αρχαίου συναδέλφου Ηθοποιού που η αγάπη του για το Θέατρο αλλά και η αγωνία του για το δύσκολο και τόσο φευγαλέο
του Καλλιτέχνη μεροκάματο ,
ίσως τον έκαναν να χάσει τη ζωή του ...
Όσο γιατί θυμήθηκα τον Μακαρέα ,
Παραμονή Πρωτομαγιάς της Πανδημίας ,
σήμερα που οι Καλλιτέχνες όλου του κόσμου βιώνουν μαζί με όλους τους πολίτες τη δική τους Αγωνία για το αύριο ,
είναι γιατί πάντα ,από τα χρόνια τα παλιά έως και σήμερα ,
ο Καλλιτέχνης, ο Ηθοποιός κι όλοι της Τέχνης ξέρουν πως η ζωή τους είναι δύσκολη μα επιμένουν
κι ίσως πεθαίνουν ,
από αγάπη για την Τέχνη τους ,
για ένα φευγαλέο μεροκάματο , για να σταθούνε όρθιοι ,
μ' Αξιοπρέπεια.»
El Greco
