Προχθές βράδυ στο Ρήγιο τής Καλαβρίας, κάτω-κάτω στη μπότα τής Ιταλίας έκλεισε η σεζόν, έκλεισε μια τουριστική περίοδος δύσκολη, πολύ δύσκολη ειδικά σε σχέση με την περσινή πολύ-πολύ πιο δύσκολη! Γιατί πέρυσι σχετικά νωρίς χάθηκε κάθε πιθανότητα να γίνει οποιοδήποτε ταξίδι κι έτσι δε βασανίζονταν κι η ψυχή απ’ την ελπίδα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αυτό το εκπληκτικό φως που λέγεται ελπίδα, μας παιδεύει και καμιά φορά μάς αρρωσταίνει, καλύτερα λες να μην έχω τίποτα να περιμένω κι ό,τι έρθει καλώς να ορίσει!
Τέτοιο καιρό πέρυσι, 9 Νοεμβρίου νομίζω ξεκίνησε η μεγάλη νύχτα τής κάθε μέρας μας επί μήνες. Η Μεγάλη Καραντίνα, που υπόσχονταν κάθε φορά κάτι πιο μακρινό, κάτι μελλοντικό για να περνάει εύκολα το κάθε παρόν που αναβάλλονταν. Θυμάμαι στην τηλεόραση κάτι «ειδικούς», άλλοι θυμωμένοι να μας κουνούν το δάχτυλο σα να ήμασταν όλοι 7χρονα κι άλλοι παρηγορώντας μας τρυφερά-τρυφερά σαν να ήμασταν 4χρονα…
«Δε θα κάνουμε Χριστούγεννα για να μπορέσουμε να κάνουμε Πρωτοχρονιά»
Μετά, «δε θα κάνουμε Πρωτοχρονιά για να μπορέσουμε να κάνουμε Φώτα.»
Ούτε Φώτα θα κάνουμε για να μπορέσουμε να μεταμφιεστούμε σε χαρούμενους τις Απόκριες.
Ούτε Απόκριες θα κάνουμε για να μπορέσουμε να ψήσουμε αρνί.
Το ψάρι στα χείλη των άλαλων ασεβών και ευσεβών ψήθηκε ως το Μάιο. Απ’ το Νοέμβριο ως το Μάιο αναβάλλαμε συνέχεια τη ζωή μας αλλά, μας αρέσει ή όχι, όλα κάποια στιγμή τελειώνουν, και τα καλά αλλά και τα κακά κι έτσι τέλειωσε και το μαρτύριο τής αναβολής έφτασε ο Μάιος και η Άνοιξη και τότε η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως ο τουρισμός ανοίγει. Στις 15 Μαΐου ανοίγει λέει ο Τουρισμός!
Μεγάλη Σύμπτωση, έπρεπε να παίξουμε και λόττο… Τον Σεπτέμβριο του 2020 η ελπίδα και η απελπισία ίσως, μάς είχε οδηγήσει στο να κλείσουμε αεροπορικά για 15 Μαΐου.
Much Point, πετάξαμε το νόμισμα πάνω, είπαμε 15 Μαΐου, πληρώσαμε από Σεπτέμβριο ό,τι έπρεπε να πληρώσουμε, το Φεβρουάριο εξοφλήσαμε κιόλας κι είπαμε φύγαμε για Ρωσία το Μάιο… Πόλεμος & Ειρήνη... Μόσχα και Αγία Πετρούπολη... 1ο γκρουπ της χρονιάς!
Και μας τίμησαν 33 άνθρωποι σε κείνη την πρεμιέρα, κι έρχονταν οι εργαζόμενοι του Ερμιτάζ να μας δώσουν σα φίλοι παλιοί το χέρι γιατί η αγκαλιά απαγορεύονταν ακόμα, συγκινημένοι που έβλεπαν τη ζωή να επιστρέφει, το πρώτο γκρουπ λέει που μπήκε στο Ερμιτάζ κι άρχισε να τρέχει η χρόνια, άρχισε να το βάζει στα πόδια ο φόβος, οι άνθρωποι άρχισαν να ξαναπιστεύουν στη ζωή τους, να τολμούν πράματα που για 1,5 χρόνο δεν μπορούσαν και να ήθελαν να τα τολμήσουν γιατί απαγορεύονταν κάθε μετακίνηση, ούτε το μυαλό δεν έπρεπε να κινείται, καθηλωμένο στον καναπέ το μυαλό προσεύχονταν στην Αγία Νετφλιξ αλλά το Μάιο πια όλα άρχισαν ν’ αλλάζουν, πήραμε θάρρος κι είπαμε να κάνουμε κι άλλο βήμα, κι άλλο ταξίδι, πήγαμε στη Νάπολη τον Ιούνιο με 40 ανθρώπους, τρανταχτή επιβεβαίωση πως οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι να μην αναβάλλουν άλλο τη ζωή τους, με προσοχή, αλλά ζωή όσο γίνεται κανονική, γέροι πήγαμε γεροί επιστρέψαμε, γέροι πηγαίναμε γέροι επιστρέφαμε, μετά στην Πορτογαλία, μετά ξανά στη Ρωσία, ξανά και ξανά και ξανά, 6 φορές στη Βόρειο Ισπανία, και στην Καταλονία για Σουρεαλιστικά Σουαρέ και ξανά στη Νάπολη κι ύστερα ήρθε το μεγάλο ταξίδι στο Μεξικό, στο Καρτέλ τής Φρίντα, κι ύστερα τα ξανθά παιδιά του Βορρά στη Νορβηγία και τη Σουηδία κι αμέσως μετά το Μενάζ Α Τρουά, 2 φορές στη Γαλλία μας θεράπευσε η ομορφιά, κι ύστερα 3η φορά στη Ρωσία και Ανδαλουσία κι ως χθες το βράδυ, Σικελία, Σικελικός Εσπερινός και Τρισάγιο στο Βέρντι και στον Αρχιμήδη, και στον Εμπεδοκλή και στους Πολεμιστές του Ρηγίου και σ’ όλους όσους πολεμούν παρά τις δυσκολίες που έρχονται στη ζωή τους.
Κούρσα τρελή η ζωή μου απ' το Μάιο, Παρίσι-Ντακάρ με τα πόδια αυτό το Μάιος-Οκτώβριος!
Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλους τους συνοδοιπόρους σ’ αυτό το Παρίσι-Ντακάρ, τους στενούς συνεργάτες σε Ισπανία και Ελλάδα, το Reinolfo, τη Kathy, την Paola, την Indira, την Κατερίνα, τον Παναγιώτη, τη Γιώτα, τη Χαρά, την Ελένη, ευχαριστώ από καρδιάς, τούς αγαπημένους μου ταξιδιώτες-μουτζαχεντίν που κάνανε σ’ αυτούς τους μήνες απ’ το Μάιο, 1 ή 2 ή 3 άλλοι 4 κι άλλοι 5 ταξίδια!!!!!!
Ευγνώμων σε όλους τους συνταξιδιώτες.
Αν σε κάποιο ταξίδι κάτι δεν ήταν όπως θα ήθελαν, αν κάτι μας ξέφυγε από καρδιάς είναι και η Συγνώμη και το βλέμμα πάντα προς το καλύτερο, όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα.
Ευγνώμων σε όλους, και σ’ όσους απλά ενδιαφέρθηκαν κάποια στιγμή, ρωτήσαν αλλά τελικά αποφάσισαν κάτι άλλο.
Ευγνώμων σε συναδέλφους ξεναγούς και tour leader που προσέφεραν φέτος στη Melodrakma και σε μένα προσωπικά τη συνεργασία τους. Άλλοι βάλανε καρδιά, άλλοι βάλανε την πείρα και τον απαράμιλλο επαγγελματισμό τους, άλλοι την ανάγκη τους για λίγη δουλειά, όλοι πάντως κάτι βάλανε και τους ευχαριστώ.
Στόχος, το κάθε φορά και καλύτερα, και καλύτερα για μένα είναι το ανθρωπινότερα.
Το γκρουπ που τελείωσε χθες στη Σικελία ήρθε να συμπληρώσει τα δώρα που έλαβα όλο το καλοκαίρι. Ήταν ένας συνδυασμός φίλων της Melodrakma και Φίλων του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Γουλανδρή που χρόνια τώρα μας τιμά και ταξιδεύει μαζί μας. Ανάμεσα στους συνταξιδιώτες υπήρχε ένα δίδυμο δώρο.
Απ’ τη μία, ένα παιδί, μια κατάπληκτή έφηβη, η Αγγελική 15 χρονών που δεν έχασε ούτε στιγμή απ’ το ταξίδι και ξέχασε να φορτίσει το κινητό της 3 μέρες, ναι μια έφηβη ξέχασε να φορτίσει το κινητό της γιατί τη συνεπήρε το ταξίδι και πορεύονταν χωρίς την ανάγκη ν’ απαντήσει στα 2.500 μηνύματα που λαμβάνει κάθε λεπτό ο έφηβος.
Και το άλλο δώρο, η Κωνσταντίνα! Μια νέα κοπέλα που ήρθε και τη χτύπησε η ζωή και την καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα αλλά αυτή σηκώθηκε διαψεύδοντας τις προβλέψεις και βήμα-βήμα, πότε με τη βοήθεια του άντρα της, ποτέ με τη βοήθεια του μυαλού της και πότε με τα φτερά της ψυχής είδε όλη τη Σικελία λέγοντας μου με τον τρόπο της πως ο μόνος εχθρός, είναι αδιαφορία και Η παραίτηση!
Σας ευχαριστώ όλους όσους είχατε τα μάτια και τ’ αυτιά σας ανοιχτά κι έτσι μπορέσαμε να μοιραστούμε ιστορίες που είχα να διηγηθώ για τις χαρές και τις λύπες της ζωής κάποιων Άλλων, ήρθε και μας βρήκε φέτος η ζωή των ηρώων του Τσέχωφ, η ζωή των ηρώων τής δικής μας ζωής, η ζωή των εφήβων κάποτε Βάσκων αγωνιστών, η ζωή τής Φρίντα, ο Λεονάρντο Νταβίντσι κι ο Μονέ, ο Νταλί και ο Ντουρούτι, η Σοφία Λόρεν κι όλα τα κορίτσια τής Νάπολης που δεν είχαν την τύχη της, ο Προμηθέας κι ο Αισχύλος, ο τσιγγάνος χορευτής στη Γρανάδας κι ο Λόρκα που δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει, ιστορίες λεωφορείων, οι ζωές των Άλλων που κάπου λίγο μοιάζουν με τις δικές μας ζωές κι αυτό είναι που μας κάνει παγκόσμιους και κυρίως ανθρώπους.
Καλή αντάμωση σύντομα κι ευχαριστώ για όλα.
El Greco
