Λένε πως το να μαζευτούν άνθρωποι πολλοί μαζί οι κίνδυνοι αυξάνουν, τα προβλήματα βρίσκουν τη χαρά τους, ντύνονται κι αυτά μασκαράδες, ότι δήθεν είναι προβλήματα πραγματικά και παίρνουν τους δρόμους και τα μυαλά των ανθρώπων.
Κοιτάζοντας πίσω, τις τρεις αυτές μέρες της Αποκριάς καμαρώνω!
Με σεμνότητα λέω τη λέξη καμαρώνω για το ότι μαζευτήκαμε 150 άνθρωποι κάθε ηλικίας, από 2 ετών ως 83, και για τρεις μέρες ήμασταν μαζί κι όλοι γυρίσαμε στη ρουτίνα μας με τη γεύση εκείνη που πάντα επιδιώκω να μείνει: «εδώ κάτι συνέβη».
Όλοι.
Απ’ το «Στρατηγείο τής Μαδρίτης» πια κάθομαι να δω πως θ’ απαντήσω σ’ όσους φίλους δε μπόρεσαν να ρθουν μαζί μας το τριήμερο αυτό αν και το ήθελαν, και τώρα με ρωτούν από προχθες με ρωτούν τί και πως και πότε… Τί ν’ απαντήσω.
Έγιναν πολλά.
Μέσα στο λεωφορείο.
Έξω απ’ αυτό.
Οι ξεναγήσεις μέσα στα λεωφορεία κι έξω απ’ αυτά.
Η Μουσική.
Οι ξεναγήσεις στα Μοναστήρια. Η Ορθοδοξία στα βράχια χωρίς ενοχή.
Οι ξεναγήσεις στα Μουσεία της Πέλλας και της Βεργίνας.
Ο Τάφος του Φιλίππου. Ο Θάνατος του Μεγαλέξανδρου μέσα μας. Η αναγέννησή του σαν άλλος Διόνυσος.
Η ουσιαστική απόπειρα γνωριμίας με τον τόπο μας.
Με ρωτούν πολλοί φίλοι τί έγινε, πώς τα περάσατε πώς ήταν;
Έγιναν όλα εκτός από το Σεμινάριο Ηχητικής Αίσθησης του Αντόν. Έμεινε για την επόμενη φορά. Γιατί θα υπάρξει επόμενη φορά και θυμάμαι πολύ καλά τα χρέη μου, αλίμονο σ' όποιον χρωστάει και κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα. Χρωστάω αυτό το Σεμινάριο. Αλλά δεν ήρθε άδικα απ' το Σικάγο. Ζήσαμε το μονόλογο του έργου του. Σ’ ευχαριστώ Αντόν για την κατανόηση.
Τί κάναμε λέει αυτές τις μέρες...
Πριν απ' όλα να πω σε όλους τα νέα τής Melodrakma! Οι ημερομηνίες τού νέου ταξιδιού της χρονιάς στην Τοσκάνη είναι:
21-27 Ιουνίου
28 Ιουνίου - 4 Ιουλίου
30 Αυγούστου - 5 Σεπτεμβρίου
Το αναλυτικό πρόγραμμα θα το δημοσιεύσω σύντομα αλλά όποιος θέλει μπορεί ήδη να κάνει κράτηση και χωρίς αυτό... Σαν Αξονική Εμπιστοσύνης θα το δω! (gr@melodrakma.com και στο τηλ. 6985 66 2014 )
Αποκάλυψα και το σπουδαίο για μένα νέο, ότι η Melodrakma νοίκιασε γραφεία στο κέντρο της Αθήνας και σύντομα θα προσκληθείτε για τα εγκαίνια.
Πριν μιλήσω άκουσα. Άκουσα πολλούς, όλους όσους μπόρεσα.
Ο Μπάμπης της Κάτιας μου είπε ίσως το πιο αυστηρό: « Ήρθαμε γιατί σ’ αγαπάμε αλλά το φοβόμασταν πολύ. Έχουμε κάνει άπειρα ταξίδια στην Ελλάδα Γιάννη, άπειρα τέτοια τριήμερα και είναι σχεδόν όλα ξεπέτες και ευκαιρία για αρπαχτές. Σε μεταφέρουν κάπου και κάπου σε παρκάρουν. Ετούτο εδώ όμως ήταν κάτι άλλο... Κατάφερες να… (…)»
Δε σου απάντησα εκείνη την ώρα Μπάμπη, δε σου είπα πως ένιωθα εγώ γιατί κάποιος με φώναξε και χάθηκε η στιγμή.
Κατ’ αρχάς το σωστό είναι «Καταφέραμε», όχι «κατάφερα».
Φαντάσου έναν διευθυντή ορχήστρας να διευθύνει με χέρια και ψυχή, να μοιάζει πως θ’ απογειωθεί μέσα στην αέναη κίνηση τξς αγάπης του για τη Μουσική αλλά απέναντι, πρώτα βιολιά και tutti να κρατούν στα χέρια μπύρες…
«Καταφέραμε» είναι το σωστό!
Τίποτα απ’ όλα αυτά τα φροϋδικά και μη φροϋδικά Μπάμπη μου και ξέρεις γιατί;
Γιατί εμπιστεύτηκα το Ένστικτο και βάσισα τη Σκηνοθεσία στο «Αισθάνομαι».
Αποφάσισα να μην παρακάμψω το DNA των Ελλήνων, εκείνο που κάνει κυκλώματα και γράφει Ιστορία μια παρέα, εκείνο που χορεύει ακόμα χορούς κυκλωτικούς, που ζητάει στρωμένο τραπέζι, να κάτσουν όλοι γύρω, να φάνε, να πιούνε, να μιλήσουν, να γνωρίσουν ή να το προσπαθήσουν, ν’ ακούσουν αποσπάσματα απ’ τις ζωές των άλλων και να γίνει αυτό αφορμή για ενδοσκόπηση στη δική μας ζωή. Αυτός ήταν ο κι Στόχος κι ο Οδηγός στη Σκηνοθεσία αυτών των ημερών.
Εμπιστεύτηκα το Κριτήριο του Αισθήματος κι έφερα Μουσική στα βράχια των Μετεώρων να παίξει το Δακρυσμένα Μάτια.
Εμπιστεύτηκα εκείνο που θα πρέπει να είναι το ΟΛΟΝ μέσα μας, τη ζωή σε όλες της τις εκφράσεις, η ζωή και το τέλος της δηλαδή κι έτσι πάνω στη χαρά του χορού των Μετεώρων, σάς ζήτησα να κάνουμε Μνημόσυνο και να πιούμε ένα κρασί στη Μνήμη τής Καίτης Χατζηαναγνώστου που έφυγε πριν λίγες μέρες και που θα ήταν εκεί μαζί μας, γιατί ήταν μία από μας ώσπου αποφάσισε ο καρκίνος να βάλει το χέρι του και να τη σαρώσει σε χρόνο μηδέν.
Εμπιστεύτηκα το αλάνθαστο Κριτήριο του προσωπικού δρόμου, εκείνου που δεν αντιγράφεται με τίποτα και ζήτησα απ’ την Αγγελική και την Άλμπα την ανηψιά και την κόρη μου να παίξουν Μουσική μπροστά σε 600 συνδαιτημόνες. Τσέλο και φλάουτο.
Εμπιστεύτηκα το ρίσκο του αυθεντικού αντί για τη σίγουρη, την πεπατημένη. Πήγαμε δηλαδή στην παγκοσμίως Άγνωστη Χάλκη Λαρίσης, στο χωριό μου αντί για τον δυο βήματα πιο κει περίφημο Τύρναβο με τα περίφημα έθιμά του ειδικά αυτές τις μέρες. Μουσική μάς περίμενε και στη Χάλκη, παντού μουσική αυτές τις μέρες κι όταν σίγησε, βγήκε α καπέλα η Ειρήνη Δασκαλάκη κι έβαλε σφραγίδα στη στιγμή και μου ‘πε με τον τρόπο της πως καλά έκανα κι εμπιστεύτηκα ό,τι εμπιστεύτηκα. Α καπέλα η Ειρήνη τραγούδησε πορτογαλικά fado για τις γυναίκες του χωριού μου που μπορεί να μην αποχαιρετούν συζύγους ναυτικούς αποχαιρετούν όμως τη ζωή τους σιγά-σιγά, τη ζωή που περνάει και χάνεται μέσα σ’ αυτόν τον κάμπο το Θεσσαλικό που μοιάζει με θάλασσα από βαμβάκι μέσα στη ροθτίνα της επανάληψξης της ζωή ενός χωριού οπουδήποτε στον κόσμο. Ave Ειρήνη που ύστερα συνέχισες α καπέλα και χάρισες σε όλους «της τριανταφυλλιάς τα φύλλα» απ’ την ελληνική παραδοσιακή Μουσική.
Μουσική και Άνθρωποι μαζί. Ο Θάνος και η Ανθή, απ’ τον Πολιτιστικό Σύλλογο Χάλκης, ο Κώστας, Πρόεδρος του Χωριού κι εκπρόσωπος του Δήμου Κιλελέρ, τα χέρια που σερβίρανε ακούραστα, τα γυναικεία χέρια του Συλλόγου Γυναικών Χάλκης, ευγνώμων σε όλους. Κι ο Δάσκαλος του χωριού, ο κύριος Στέλιος Τσιλιάκος, δάσκαλος απ’ αυτούς που θα μπορούσε να γράψει μυθιστόρημα ολόκληρο ο Ισίδωρος Ζουργός ήρθε και σεμνά μας μίλησε για το Παγκοσμίως άγνωστο χωριό του και χωριό μου, αυτό που έδωσε τη δική του προσφορά σε αίμα τόσο σε Ιταλούς όσο και σε Γερμανούς κατακτητές. Και κει που μιλούσε ο Δάσκαλος για πόλεμο έκρινα που είναι η καταλληλότερη στιγμή να κάνω την κλήρωση για το ταξίδι στη Γερμανία, για να χτίσουμε αντί να γκρεμίζουμε συνέχεια. Κι έλαχε σε άνθρωπο που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου σ’ αυτό το ταξίδι… Φίλη φίλου φίλης… Έτσι μεγαλώνει το «χωριό μου» η Grecoland και σας είμαι ευγνώμων. Πάντα τυχερή Ευδοκία Φιλίππου.
Εκτός απ' το Δάσκαλο, εμπιστεύτηκα και μια Δασκάλα, την Άννα Μιχαηλίδου, την αγάπη για δημιουργία, για μη διεκπεραίωση. Υπάρχουν σπουδαίοι δάσκαλοι στην Ελλάδα κι ας λένε τα κανάλια άλλα όταν θέλουν να διχάσουν σε βόρειο και νότιους σε δημόσιους και ιδιωτικούς υπάλληλους
Παρόντες και 5 Ισπανοί βιώνοντας εμπειρία μοναδική κατά δική τους ομολγία. Αυτό που όταν κάνουμε τουρισμό λέμε πως είναι το μέγιστο, να γίνεις ένα με τους ντόπιους… Αυτό βίωναν οι 5 φίλοι Ισπανοί για 3 μέρες κι μου ‘παν φεύγοντας: «γι’ αυτό αντέχετε στις κρίσεις, υπάρχουν ακόμα σχέσεις ανθρώπων στην Ελλάδα»
Τί άλλο εμπιστεύτηκα Μπάμπη μου αυτές τις τρεις μέρες;
Εμπιστεύτηκα και την παρουσία της Εκκλησίας γιατί εκπροσωπήθηκε από παπά- άνθρωπο που ήρθε με αγάπη να μας υποδεχτεί, και χωρίς να θέλει μικρόφωνο, πιάστηκε απ’ όλους και μπήκε σε χορό κυκλωτικό και χόρεψε μαζί μας κι ύστερα αποσύρθηκε στην εκκλησία του και μας περίμενε. Μπήκαμε στις εκκλησίες και τους Καθεδρικούς του κόσμου όλου, γιατί να μη μπούμε εδώ, στην εκκλησία του χωριού μου, εδώ που βάφτισα την Άλμπα, που είδα την Ειρήνη νύφη, που αποχαιρέτησα για πάντα τη Ντίνα…
Μπήκαμε στις εκκλησίες του κόσμου όλου ως πότε θα σνομπάρουμε τις δικές μας; Και κει μέσα, έκπληξη και για μένα τεράστια το ότι ο παπα-Νικόλας είχε ετοιμάσει λειτουργία για μας, ένα-ένα τα ονόματα όλων μας να φύγουμε «διαβασμένοι».
Εμπιστεύτηκα το στομάχι μου Μπάμπη που έλεγε πήγαινε και στη Μακρακώμη, ας είναι μεγάλη η παράκαμψη, πήγαινε, όπου σε περιμένουν με αγάπη πήγαινε…Εκεί ήταν η Βιβή!!! Ave Βιβή που με αγάπη κι από αγάπη έφερες την Αστυνομία να μας ανοίγει δρόμο, να διασχίζουμε το πλήθος κορνάροντας, ξεσηκώνοντας τον κόσμο και στράφηκαν όλα τα μάτια πάνω μας και γίναμε για μια στιγμή πρωταγωνιστές της ζωής μας.
Και είμαι ευτυχισμένος σήμερα νιώθοντας πως αυτό έφτασε σε όλους. Ζητώ συγνώμη απ' όσους φίλους δεν επέμεινα να ‘ρθούνε. Ήταν το πρώτο εγχείρημα στην Ελλάδα και δεν ήθελα να επιμείνω σε τίποτα μην και κάτι δε λειτουργήσει. Τώρα ξέρω. Του χρόνου, οπωσδήποτε, όλοι οι φετινοί κι άλλοι τόσοι. Θα βρω το κατάλληλο μέρος, θα βρω και το θέμα μας και φύγαμε... Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να γνωρίσουμε τον τόπο μας. Όπως ένα κλασικό έργο το βλέπεις και το ξαναβλέπεις σε διαφορετικές σκηνοθεσίες. Αυτό θα κάνουμε πια μια φορά το χρόνο.
Ευχαριστώ τις τρεις έξοχες ξεναγούς Ειρήνη, Μελίνα και Κατερίνα που η κάθε μία προσέφερε με το δικό της τρόπο στην οικοδόμηση τής Ανάμνησης αυτών των ημερών. Ευχαριστώ και τους τρεις έξοχους οδηγούς, Γιάννη, Ηλία και Μύρωνα. Έξοχοι επαγγελματίες και είναι καθολική η ομολογία. Υπάρχουν έξοχοι επαγγελματίες στην Ελλάδα φτάνει να τους αφήσουμε να δουλέψουν και να τους πληρώνουμε.
Ευχαριστώ όλους όσους ήταν εκεί αυτές τις τρεις μέρες αλλά και όσους ήθελαν αλλά δε μπόρεσαν.
Για την εμπιστοσύνη ευχαριστώ, που μου δίνετε λευκή επιταγή να κάνουμε πράματα που είναι εκτός «ύλης».
Υ.Γ: Ευχαριστώ τον πατέρα μου που ήταν εκεί, όπως και όσο μπόρεσε αλλά πιο πολύ απ’ όλους ευχαριστώ τη μάνα μου που ήταν 12 χιλιόμετρα πιο πέρα, σε κέντρο αποκατάστασης, εγχειρισμένη με βαθιά επιθυμία να με δει όμως για μια ακόμα φορά Ορθόδοξη, χωρίς ενοχές και παιχνίδια τύψεων, έτσι όπως με μεγάλωσε δηλαδή, μου ‘πε: «…μην έρθεις, δεν πειράζει, να είσαι με τον κόσμο εσύ, εκεί πρέπει να είσαι, για να γίνουν όλα ωραία.»
El Greco
Όποιος έχει υλικό, βίντεο και φωτό ας στείλει.
