Happy Birthday Αντόν! Σ' αρέσει δε σ' αρέσει γίνεσαι 65 σήμερα. Να σ' αρέσει. Σκέψου πόσοι δε φτάνουν ως εκεί κι ας μην είναι αυτό το επιχείρημα αρκετό να χαίρεται για να χαίρεται κανείς που γερνάει.
65 σήμερα, κι αν τα πράματα ήταν “κανονικά” θα έβγαινες στη σύνταξη. Αλλά πήρες μπόνους 2-3 χρόνια δουλειάς ακόμα και συ όπως τόσοι και τόσοι. Και βλέπουμε γιατί αυτό το “Bonus Party” μόλις άρχισε.
Άλλα τόσα σου εύχομαι γιατί δεν ξέρω πολλούς σαν και σένα που δε θα έχαναν ούτε δευτερόλεπτο από 130 ολόκληρα χρόνια. Είσαι ο μόνος άνθρωπος απ' όσους γνωρίζω που αν ζήσεις όντως 130 χρόνια θα τα ζήσει πραγματικά, μέχρι και sex θα 'χουν μέσα μέχρι τέλους.
Δεν ξέρω κανέναν που να εκτιμάει τη ζωή τόσο όσο εσύ.
Δεν κλείνει κάθε μέρα ένας φίλος τα 65, όχι μόνο φίλος, Δάσκαλος, ο σημαντικότερος που είχα.
65 σήμερα, τόσο σημαντικό αυτό το 65 μέχρι πρόσφατα, σταυροδρόμι, Πύλη προς μια άλλη φάση της ζωής γι' αυτό, είπα να κάνω μια ανασκόπηση, ένα flash back στα
χρόνια του πότε κοινού και πότε παράλληλου βίου μας.
1991.
Χόρευα στο Λύκειο Ελληνίδων Αθηνών.
1η Μαρτίου τέλειωσε η πρόβα στο Λύκειο κι ο κ. Δανδράκης ανακοίνωσε πως βρίσκεται στην Αθήνα μια Χορευτική Ομάδα από τις Φιλιππίνες καλεσμένη του Λυκείου κι όποιος ήθελε μπορούσε να παρακολουθήσει την τζενεράλε τους στο Παλλάς.
Σιγά μην το 'χανα!
Τίποτα δεν έχανα τότε. Σε μια μέρα έκανα πράματα που κανονικά θα γίνονταν σε τρεις το λιγότερο.
Στο Παλλάς.
Εκεί γνώρισα τον Αντόν.
Σκηνοθετούσε και χορογραφούσε τα παιδιά αυτά που είχαν έρθει απ' τις Φιλιππίνες. Κάποια στιγμή
κατέβηκε στο κοινό και ρώτησε κάποιους τη γνώμη και την αίσθησή τους,
ζήτησε και τη δικιά μου,
του την είπα με ειλικρίνεια,
διευκρινίζω αυτό το “με ειλικρίνεια” ίσως για να δικαιολογήσω
το ότι η γνώμη δεν ήταν και η θετικότερη για όλα όσα είδα.
Του είπα και τί μου άρεσε αλλά και τί όχι.
Απ' ό,τι αποδείχτηκε τα επόμενα 25 χρόνια αυτό ο Αντόν το εκτίμησε πολύ.
Φιλιππινέζος κι ο Αντόν όπως και όλη η Ομάδα στη Σκηνή του Παλλάς.
Φιλιππινέζοι και Φιλιππινέζες, δηλαδή άντρες και γυναίκες από τις Φιλιππίνες κι όχι φιλιππινέζοι με την έννοια που το 'χωσε ο Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, ως συνώνυμο δηλαδή της υπηρέτριας και τόσο “άνετα” χρησιμοποιούσαν πολλοί Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια της ψευτοευημερίας μας.
“Έχω τρεις φιλιππινέζες και πάλι δεν τα προλαβαίνω όλα...”
έλεγε η κάθε βλαχάρα που ξεχνούσε να δηλώσει ένα εκατομμύριο στη φορολογική της δήλωση.
Πολύ μεγάλη Τύχη εκείνη την ημέρα, 1η Μαρτίου του '91.
25 χρόνια μετά μπορώ να το πω με σιγουριά, όπως τα Νόμπελ που δίνονται από μια ηλικία και μετά, μη τυχόν και στραβώσει το πράμα και σου βγει Κοέλιο ο συγγραφέας.
Ο Αντόν, Διδάσκει θέατρο, γράφει θέατρο, σκηνοθετεί, χορογραφεί, σχεδιάζει σκηνικά, κοστούμια, τα ράβει κιόλας αν χρειαστεί, παίρνει κουρέλια πεταμένα, τους προσθέτει ένα ψευτόχρυσο σιρίτι κι έτοιμος ο Βασιλιάς Ληρ.
Ως Δάσκαλος, όταν νοιώσει ότι τον εμπιστεύεσαι βρίσκει τον τρόπο να βγάλει το λίγο ή το πολύ, ΟΛΟ πάντως το Καλό που έχεις.
Ως συγγραφέας σε παίρνει τρυφερά απ’ το χέρι και σε πάει βόλτα
σε όσα έζησες και τα ξέχασες,
και σ’ όσα ακόμα ζουν μέσα σου κι ας νόμιζες πως πέθαναν.
Ως σκηνοθέτης, δε σε παίρνει απ’ το χέρι,
απ’ το γιακά σ’ αρπάζει απ’ την πρώτη στιγμή
και σου ξεκαθαρίζει πως εδώ δεν είναι τηλεόραση.
Αυνανισμός Επί Σκηνής Κανένας!
Χωρίς ν’ αφήνει τίποτα μέσα σου ακατανόητο,
το Θέατρο του Αντόν
σε τίποτα δεν απαντά.
Μόνο Ερωτήσεις Σκηνοθετεί:
Υπάρχει Κάθαρση χωρίς Τραγικό Τέλος για τον Θύτη;,
Η συγχώρεση του Θύτη απ' το Θύμα του είναι Αρετή ή
ιουδαιοχριστιανικές ιστορίες για αγρίους;
Γίνεται να κατέχεις Εξουσία και να μη σε διαφθείρει;
Φιλιππινέζος είναι άρα από καταστροφές ξέρει: Ισπανοί, αμερικάνοι, τυφώνες, ηφαίστεια, δικτατορίες, Ιμέλντα Μάρκος και μετά πάρτυ-μασκέ Δημοκρατίας…
Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, όλες αυτές οι καταστροφές ήταν το Σχολείο του Αντόν. Σ’ αυτό μ’ «έγραψε» και μένα για πέντε χρόνια κάποτε, τα χρόνια που έζησα στις Φιλιππίνες.
Εκεί δούλεψα μαζί του και τον είδα να σκηνοθετεί τ' αγαπημένα του θέματα, θέματα κλασικά για την πατρίδα του που “περιέργως” γίνανε της μόδας και στα μέρη μας:
η Φτώχεια,
η Ανισότητα,
η Δικαιοσύνη… Ειδικά αυτή που καθώς είναι Τυφλή ποτέ σχεδόν δεν ευστοχεί στα καίρια και ουσιαστικά της Αποστολής της.
Πιο σπουδαίος όμως κι από Δάσκαλος
κι από Συγγραφέας
κι από Σκηνοθέτης,
είναι φίλος.
Απ’ το 1991 είναι πάντα παρών. Και στα εύκολα και στα δύσκολα.
Αρραβώνες, Γάμοι, Κηδείες (ειδικά κηδείες, δεν έχει χάσει ούτε μία) Μνημόσυνα, Επέτειοι, βαφτίσια…
Τον έχω βαφτίσει κιόλας τον Αντόν.
Ήθελε από Καθολικός να γίνει Ορθόδοξος κι ορίσαμε ημερομηνία βαφτίσεως.
Στη Λάρισα το Μυστήριο.
Απ' τα Μυστήρια όμως όλα το πιο μισητό ο Θάνατος, ήρθε κι έπιασε στασίδι ακριβώς ανήμερα της βαφτίσεως.
Πέθανε στα 54 του ο αδερφός της μάνας μου, ο πιο αγαπημένος θείος απ' όλους..., Τα κάναμε όμως και τα δυο,
και Κηδεία και Βάφτιση με μια μέρα διαφορά. (Ένας ακόμα λόγος που υποκλίνομαι στη μάνα μου. Στάθηκε όρθια και στα δυο!)
Τον λένε και Αχιλλέα πια τον Αντόν. Αλλιώς είχε αρχικά αποφασίσει να τον πει ο Νονός αλλά η ζωή πιο δυνατά δεν μπορούσε να το φωνάξει:
«ΑΧΙΛΛΕΑ ΘΑ ΤΟΝ ΠΕΙΤΕ. Όπως τον θείο σου που πέθανε!».
Και πιάνο έκανε ο Αντόν από μικρός
και γαλλικά. (έχουν και τέτοια στις Φιλιππίνες.)
Και στην Ιατρική έφτασε μέχρι το 5ο έτος και τα βρόντηξε μετά γιατί δεν του ’μενε χρόνος ελεύθερος αρκετός για Θέατρο. Χαρά ασφαλώς ανείπωτη για τους γονείς του ν απαρατήσει την Ιατρική στο 5ο Έτος.
Πολέμησαν οι γονείς του αλλά όχι την απόφαση του Αντόν.
Πολέμησαν στον 2ο Παγκόσμιο
Κι η μάνα κι ο πατέρας του,
πετούσαν και δυο,
ο πατέρας του με αεροπλάνο
η μάνα του με ελικόπτερο
έκαναν όλα όσα μπορούσαν για να ξεκουμπιστούν οι συνεργάτες των Γερμανών,
οι Ιάπωνες που είχαν εισβάλει στις Φιλιππίνες.
Η πιο μεγάλη του αδερφή, η Avin, σπούδασε πιάνο, σπουδαίο ταλέντο λένε όλοι, αλλά κατέληξε αναισθησιολόγος στο Χιούστον μάνα τριών παιδιών. Δε γινόταν να τα βροντήξει κι αυτή, να γίνει κι αυτή αρτίστα. Σ’ όλες τις οικογένειες κάποιος πληρώνει το “λογαριασμό” και θυσιάζεται και ζει ζωή που δεν τη διάλεξε.
Η δεύτερη στη σειρά αδερφή, μεγαλύτερη κι αυτή απ’ τον Αντόν, η Jenny,
απ’ το Παρίσι βρέθηκε στη Μανίλα μ’ ένα παιδί κι ένα διαζύγιο στην αγκαλιά
και κει θα είχε σταθμεύσει η ζωή της αν δεν είχε το Μεγαλείο Ψυχής να ξαναγίνει «μάνα» για ένα απ' τα δυο εγγόνια της,
ένα απ' τα δυο εξώγαμα παιδιά που της παρκάρισε σπίτι ο γιος της.
Στα 18 του ο Ράντεκ, πρόλαβε να γίνει πατέρας δυο φορές
με δυο διαφορετικές γυναίκες
και μόλις Έγινε – τρόπος του λέγειν έγινε - αυτό που τόσο του ’χε λείψει από παιδί, Πατέρας δηλαδή,
έφυγε,
πήγε ν' αναζητήσει τον δικό του στην Πράγα και και και...
Ποιος Σίγκμουντ Φρόυντ και ποιος Γκαμπριελ Γκαρθία Μάρκες!
Έχει Υλικό η Οικογένεια του Αντόν για
200 Χρόνια Συντροφιάς
δίπλα σε τζάκι να τα λέμε.
Η Jenny είναι ίσως ο ευφυέστερος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου και κλασικό παράδειγμά ανθρώπου που δεν ανέβηκε στο «Έβερεστ» παρ’ ότι μπορούσε να το κάνει ακόμα και χωρίς ούτε μια στάση.
Έγινε Βουδίστρια τώρα η Jenny,
Γκουρού,
προσφέρει Γαλήνη σε όλους και ψάχνει χωρίς μέχρι τώρα αποτέλεσμα
για τη δικιά της.
Το τρίτο παιδί, ο Αντόν, αντί να τρέχει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο με την άσπρη ποδιά τού γιατρού, προτίμησε να στήνει παραστάσεις και να τις πηγαίνει στους αρρώστους.
Και στα νοσοκομεία
και στα γηροκομεία
και στα ορφανοτροφεία
και στις φυλακές…
Έτσι ξεκίνησε ο Αντόν το θέατρο,
φοιτητής ακόμα έκανε θέατρο ερασιτεχνικό για να το πάει στους απανταχού αναξιοπαθούντες
Νεότατος έγινε Καθηγητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων (U.P) και μετά τα ξαναβρόντηξε κι έφυγε για Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Παρίσι.
Το 2ο Διδακτορικό του το έκανε στην Ελλάδα ο φιλιππινέζος.
Στη Σημειολογία αυτό.
(Στην Ιταλία είχε κάνει άλλο ένα, στην Ιστορία της Τέχνης.)
Τα χρόνια που σπούδαζε στο Παρίσι γνωρίστηκε με τη Μελίνα Μερκούρη και κείνη τού πρότεινε να έρθει στην Αθήνα για το Ph.D του.
Με υποτροφία τέλειωσε το Διδακτορικό του στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μπορεί να καπνίζει ήρεμη η Μελίνα όπου κι αν βρίσκεται γιατί
τα χρήματα του ελληνικού λαού που προσέφερε σ' έναν φιλιππινέζο φοιτητή μέσω της Υποτροφίας
δεν πήγαν σε χέρια αγνώμονα ανθρώπου.
(Μια μέρα έβγαλε μια αμερικάνα από βαγόνι του Ηλεκτρικού, άρον άρον έξω στα Πετράλωνα, γιατί την άκουσε να λέει τους Έλληνες ζουλού και απολίτιστους.
Από τη Γαλλία τιμήθηκε με το Μετάλλιο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών. Με το που τέλειωσε το Διδακτορικό του στην Ελλάδα έφυγε για την Ιαπωνία. Με πρόσκληση του Κάζουο Όνο πήγε για ένα διάστημα εκεί και δίπλα σ’ αυτόν τον Σπουδαίο Δάσκαλο του Butoh έγραψε ένα απ’ τα θεατρικά του.
Το «Τούκο Τούκο! Η Πριγκίπισσα του Φεγγαριού της Σαύρας»
Το «Τούκο Τούκο! μιλούσε για τις φιλιππινέζες που πάνε στην Ιαπωνία για να βρουν δουλειά.
Είναι αυτό που συνδέει φτωχές με πλούσιες χώρες είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή πια: οι άνθρωποι και η ανάγκη για δουλειά.
Στις Φιλιππίνες δουλειές δεν υπάρχουν.
Οι Φιλιππίνες από το 1898
(ΧΙΛΙΑ ΟΧΤΑΚΟΣΙΑ ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΟΧΤΩ)
είναι σε Κρίση
γιατί εκείνη τη χρονιά πέρασε να είναι από Αποικία της Ισπανίας
σε αποικία Χρέους και προτεκτοράτο των ΗΠΑ.
Και φαίνεται πως στις αποικίες Χρέους και στα Προτεκτοράτα οι Κρίσεις έχουν άλλη διάρκεια.
117 χρόνια τώρα το παλεύουν και η Ανάπτυξη δε λέει να ρθει.
Κι έτσι όσοι μπορούν μεταναστεύουν.
Ναυτικοί, υπηρέτριες, γιατροί καθηγητές Πανεπιστημίου...
(Τα ’φερε έτσι η ζωή που φαίνεται ότι θα καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο “μηχανισμός” που μετατρέπει έναν λαό ολόκληρο σε συνώνυμο «υπηρέτριας» στα λεξικά του κόσμου.)
Στην Ιαπωνία συνέβησαν στον Αντόν πράματα ανεξήγητα για έναν βέρο δυτικό.
Δεν είναι εύκολο Ευρωπαίος ή Αμερικάνος να δεχτεί πως μέσα στον Αντόν,
μπήκε,
τον διεμβόλισε στην κυριολεξία το Πνεύμα μιας νεαρής φιλιππινέζας,
μιας μετανάστριας στην Ιαπωνία που ενώ είχε αφήσει την πατρίδα της για να δουλέψει σ' ένα σπίτι γιαπωνέζων ως οικιακή βοηθός,
(εκεί της είπε πως της βρήκε δουλειά το «Γραφείο Ανεύρεσης Εργασίας»),
βρέθηκε αιχμάλωτη στα χέρια της Γιαπωνέζικης Μαφίας Γιάκουζα,
υποχρεωμένη να κάνει έρωτα σε 40-50 μεθυσμένους γιαπωνέζους την ημέρα,
μέχρι που πάνω σε μια “Συνεύρεση ρουτίνας”,
ένας ψευτοσαμουράι Γιάκουζα
τη δολοφόνησε τελετουργικά, όπως επιτάσσουν οι Παραδόσεις του λέει: μπήγοντας δηλαδή το σπαθί του στο αιδοίο της.
Άβυσσος τα σκοτάδια του καθενός μας, ποιος ξέρει τι micro-πέος θα 'χε για να μπήξει το σπαθί ανάμεσα στα σκέλια της ανήλικης κοπέλας και να νιώσει Άντρας.
Είναι πραγματική ιστορία αυτό, το θύμα ήταν κόρη φίλης του Αντόν.
Το Πνεύμα της δολοφονημένης κοπέλας κυριολεκτικά μπήκε μέσα στον Αντόν αναζητώντας Δικαιοσύνη. Ο Αντόν μπήκε με τη σειρά του σε τράνζιτ και μέσω αλλεπάλληλων εμμονών κι μεταφυσικών εμπειριών έγραψε το έργο:
«Τούκο Τούκο: η Πριγκίπισσα του Φεγγαριού της Σαύρας»
Σ’ αυτό το έργο ο Αντόν έκανε
το "Μικρό", Μεγάλο,
το "Τοπικό", Παγκόσμιο,
την Προσωπική Στιγμή, την έκανε Οικουμενική Ιστορία εκατομμυρίων Γυναικών που Αιώνες τώρα δίνουν Άνισο Αγώνα Επιβίωσης σ’ έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες.
Το «Τούκο Τούκο…» και η δύναμη τής Αλήθειας του έφεραν στον Αντόν το Βραβείο Ωνάση.
Η Ελλάδα εξακολούθησε να φέρεται στον Αντόν σα “φιλιππινέζα”
και κείνος μετανάστευσε ξανά.
Το 2004 τον προσέλαβε ένα από τα 10 καλύτερα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ
και κυνηγάει έκτοτε το Αμερικάνικο Όνειρο της Σύνταξης διδάσκοντας στο Πανεπιστήμιο του Note Dame.
Δε βγαίνεις σήμερα στη σύνταξη Αντόν! Αλλάξανε τα πράματα. Λένε πως είναι τζόβανο πια ο 65άρης, περίμενε να μεγαλώσεις πρώτα.
(Απ' το τρένο: "Λαμία- Λιανοκλάδι"-- Δια χειρός Αντόν)
Απ’ το ’96 που τον βάφτισα, δυο φορές μόνον του πήρα λαμπάδα τη Μεγάλη Παρασκευή αλλά αυτός και τι δε μου ’δωσε!
Μου έμαθε αγγλικά για να ζητήσω κάποτε δουλειά στο ΜΑΝΟΣ ΤΡΑΒΕΛ, να γίνω συνοδός και ξεναγός και κυρίως μόνιμος τουρίστας και τσιγγάνος.
Όταν έγραψα το πρώτο μου έργο, "The Virus ή Το Μεθύσι του Νώε" με βοήθησε να φύγουν όλα τα ζουμιά και οι αηδίες του πρωτάρη και το σκηνοθέτησε στις Φιλιππίνες.
Το δεύτερο έργο μου, το "Πάρις και Αλέξανδρος"το σκηνοθέτησε και στην πατρίδα του,
και στη δικιά μου
και στην Αυστραλία,
και στη Νέα Υόρκη σε θεατρικό Αναλόγιο
Στην Αμερική, ανέβασε στη Σκηνή και τη Guernika μου.
Τί άλλο να κάνει ένας φίλος;
Ο Αντόν μού έμαθε να μιμούμαι τα μπαμπού της πατρίδας του,
να λυγίζω όπως λυγίζουν κι αυτά για να μη σπάσουν όταν έρχονται Τυφώνες.
Μου έμαθε πως όσο πιο πολύ μετατρέπω σε εμμονή τούς Στόχους μου,
τόσο θα απομακρύνονται
«The more you struggle the more you lose» μου λέει κάθε φορά που με βλέπει να “κολλάω”
«Care and don’t care Yan….»
Με σύστησε σε άπειρα άστεγα παιδιά των Φιλιππίνων και κείνα μου έμαθαν το Νόμο της Σχετικότητας της Δυστυχίας...
Κι όταν το 2010, έφτασα στην Άκρη μου,
με είπε Σλάμντογκ,
κι ως τέτοιο,
ως «άστεγο παιδί του δρόμου και των φαναριών»
πως έχω υποχρέωση να σταθώ όρθιος
να μείνω,
να τραβηχτώ απ' την Άκρη,
να επιβιώσω,
να μην απογοητεύσω την Τάξη μου, τα άλλα «Σλάμντογκ» στις Ινδίες, στην Αίγυπτο και τις Φιλιππίνες.
Και βγήκα απ’ το «Τούνελ» της Αυτοκαταστροφής μου και είμαι εδώ Αντόν,
στα 65α γενέθλιά σου.
Και πριν απ' αυτό θυμάσαι;
Το 1999,
ασθενοφόρο έγινες
και μου ξανάσωσες τη ζωή
εσύ οδηγούσες
η Μπεθ και μου κρατούσε το χέρι και μου λεγε να μείνω,
μετρούσε ένα-ένα πόσα πράματα έχουμε να κάνουμε στη ζωή,
και μου 'λεγε πόσο όμορφη είναι η ζωή να μείνω
κι έμεινα εγώ κι έφυγε αυτή μετά λες κι ήταν υποχρεωτικό ένας απ' τους δυο μας...
θυμάσαι;
Που ήμουν ήδη καβάλα στ’ άλογο κι έτρεχα στο Τούνελ το περίφημο το Φωτεινό
και άρον άρον αναμετρήθηκες εσύ κι η Μπεθ
με την Επιθανάτιο Εμπειρία μου
κι αλλάξατε το «Φωτισμό» λες κι η Ζωή ήταν Παράσταση.
"Lights Change...Curtain... ΝΟ!
Life must go on."
THANK YOU FOR EVERYTHING ANTON.
Αν δεν ήσουν εκεί να με βγάλεις απ’ τα «Τούνελ μου»
δε θα 'χα ποτέ αυτή την ευκαιρία να μάθω ένα σωρό απ' την Άλμπα.
Κι ας λες εσύ ότι θα επιβίωνα όπως και να ’χε το πράμα γιατί είμαι «Σλάμντογκ».
Χρόνια Πολλά Anton μου.
Να καταφέρεις να βγεις στη σύνταξη μια μέρα εύχομαι όπου και να το παν το όριο. Και μετά να ζήσεις άλλα τόσα χρόνια για να δημιουργείς.
Happy Birthday Pini μου. You are really the case of Benjamin Button. More and more beautiful as you grow old.
And we are ugly without lies.
Υ.Γ: By the way, I'm writing something this period. Would you like to direct it in Athens in May?
El Greco
No comments:
Post a Comment