HARVEST: Συγκομιδή Ελπίδας!

     Όταν γεννήθηκε η Ειρήνη ήμουν ήδη 8 χρονών. Είχα χορτάσει μοναχοπαίδι γι’ αυτό και μόνο χαρά έφερε στη ζωή μου η άφιξη μιας αδερφής. Ειδικά η ελλείψη περιουσίας για τις γνωστές συγκρούσεις, απόλαυση σκέτη ένα μωρό στο σπίτι. Δεν είχαμε τίποτα να μοιράσουμε, να χωρίσουμε και να κληρονομήσουμε. Όταν ήρθε, αντί να μου πάρει, μου έδωσε. Και τί δε μου ’δωσε η Ειρήνη, πολύ περισσότερα απ’ όσα εγώ εκείνη.

     Κατ’ αρχάς, μια πρώτη γεύση πατρότητας, (8 χρόνια μεγαλύτερος, ψοφούσα να παριστάνω τον πατέρα. Μέχρι τα 16 της τη χτένιζα, φαίνεται εξάλλου στη φωτογραφία.)

     Ύστερα, θαυμασμό, ακόμα και οι ανοησίες μου γι’ αυτήν ήταν άξιες θαυμασμού. (Αυτό βέβαια άλλαξε τώρα αλλά, τα κρίσιμα χρόνια που χρειαζόμουν θαυμασμό κι αγάπη Άνευ Όρων τα είχα.) Ούτε ζήλειες ούτε ανταγωνισμοί, καμιά  «καλοπροαίρετη» δολοφονική διάθεση στο όνομα τού να καλύψω την απόσταση μιας κι έφτασα δεύτερη…

     Σ’ όλη μου την εφηβεία καφέ μόνος μου δεν έφτιαξα. Θυμάμαι την Ειρήνη με το που έκλεισε τα 6 και μέχρι που τέλειωσε το Λύκειο, μ’ ένα κουταλάκι και μια κούπα στο χέρι να μου χτυπάει το Νες Καφέ με γάλα για να τον πιω εγώ κρεμώδη. (Δεν είναι κι εύκολο να τα βρεις αυτά. Κι απ’ την Αρχή-Αρχή να το πάρεις, σου ρχεται ο Κάιν κο ο Άβελ στο μυαλό και βάζεις τα πράματα στο σωστό τους μέγεθος.)

     Πάνω όμως από καφέδες κι από γάλατα, αγάπες και θαυμασμούς, μου έδωσε την πολυτέλεια της ηρεμίας να νοιώθω ότι ούτε το Γήρας ούτε η Αναχώρηση των ανθρώπων που μας έφεραν στον κόσμο θα καταπλακώσει μόνο εμένα. Όταν έρθει η ώρα.

Μεγάλωνε, μεγάλωνε η Ειρήνη, ήρθε η ώρα και μπήκε στο Πανεπιστήμιο κι αμέσως με την εγγραφή άρχισε να δουλεύει. Αυτό μας το ’χαν μάθει καλά απ’ το σπίτι. Ήταν στο πρώτο-πρώτο μάθημα: Δουλειά, δουλειά, δουλειά… (Όχι λόγω Προτεσταντισμού, λόγω Ανάγκης.)

Δούλεψε κι από δω, δούλεψε κι από κει. Και σαντουιτσάκια σε κυλικείο σχολείου στις 5 το πρωί έφτιαχνε, και τις λεπτομέρειες της καριέρας του Μάριου Φραγκούλη για 5 χρόνια φρόντιζε.

     Κι ύστερα, λόγω των Ουσιαστικών Εκπαιδευτικών Μεταρρυθμίσεων των τελευταίων 40 χρόνων, βρήκε μια δουλειά πιο σταθερή, άσχετη ασφαλώς με τις σπουδές της, όπως εκατομμύρια παιδιά ελλήνων. Βρήκε δουλειά στο χώρο που εμείς οι νεοέλληνες, λίγο αναγκαστικά και λίγο όχι, ρίξαμε το βάρος της Προόδου και της Ουσιαστικής Μεταρρύθμισης, στο Χώρο του Καφέ βρήκε δουλειά.

     Λες κι είχαν πιάσει τόπο τα χρόνια που πέρασε ως παιδί με κούπα και κουταλάκι στο χέρι,  προσελήφθη σε Εταιρεία Προώθησης του Καφέ. Τί Εσπρέσο γραμμαρίων Ακριβείας, τί Καπουτσίνο ζεστά με το Πράδο ολόκληρο καπέλο για ζωγραφιές στο γάλα, τί Φρέντο Απόλυτης Τριχρωμίας,
Σκούρο, (καφές)

Ανοιχτότερο, (αφρός)

Ανοιχτότατο,(αφρόγαλα),

όπως ακριβώς ξεθωριάζει το Πένθος είτε επειδή δεν αγαπήσαμε και πολύ είτε από καθαρή ανάγκη επιβίωσης κι αυτό.

     Κι ύστερα παντρεύτηκε από έρωτα, τον Παναγιώτη, που κι αυτόν, το ίδιο Τρίπτυχο Επιλογών του ’δωσαν οι γονείς του, «Δουλειά, Δουλειά, Δουλειά.». Έκανε και δυο όμορφα κορίτσια κι ύστερα, όπως τόσοι και τόσοι έλληνες που δεν ήταν συνδαιτυμόνες του κ. Πάγκαλου, η Ειρήνη έμεινε άνεργη.

     Περίμενε ένα χρόνο την Ανάπτυξη, την περίμενε άλλον έναν αλλά δεν είχε την Πολυτέλεια του Μπέκετ.

Ζύγισε τα πράματα, πρώτα με κείνον που όφειλε, τον άντρα της, κι ύστερα μας έκανε και μας συνδαιτυμόνες της Απελπισίας και της Απόφασής της. Αποφάσισε να μην την περιμένει άλλο την Ανάπτυξη. Αφού δουλειά δεν έβρισκε, αποφάσισε να τη δημιουργήσει.

Κι έτσι αποφάσισε ν’ ανοίξει το HARVEST.

     Ένα χώρο για καλό κρασί, γνόστιμα πιάτα, tapas επίσης λόγω πια ισπανικής επιροής, και εννοείται, μετά από τόσα χρόνια πείρας, πολύ καλό καφέ.

     Ήθελε το μαγαζί της να εστιάσει σε συγκεκριμένα πράματα, να μην είναι ένα ακόμα που έχει λίγο απ’ όλα. Κι εγώ, όσο και να μην υπήρξα Κάιν, πρωτότοκος ήμουν, ήθελα να ’χει και κάτι από μένα, κάτι απ’ την τωρινή ζωή μου, κάτι απ’ την Ισπανία.

     Κατ’ αρχάς ΚΡΑΣΙ! Και ελληνικό και ισπανικό κρασί. (Σχεδόν όρο το έβαλα να έχει και Ribera de Duero.)

     Φαΐ. Σαν τα φορέματα της νύφης, και πρόχειρο και καλό. Και τάπας, μικρές μερίδες, αλλά και πιατάρες ολόκληρες για όσους θέλουν και μπορούν.

     Και κρύα και ζεστά. (Εδώ, η μόνη προϋπόθεση που έθεσα ήταν να έχει χαμόν απ’ το καλό, το Ντε Μπεγιότα, απ’ τα μαύρα τα γουρουνάκια που τρέφονται μόνον με βελανίδια. Ο καθένας όπως μεγάλωσε,  Jamón de Bellota και την Tortilla... μου θυμίζουν τα παιδικά  χρόνια στη Λάρισα.)

     Καφέ! (Εκεί το βούλωσα. Τί να της πω εγώ περί καφέ, σχεδόν 30 χρόνια τον «δουλεύει»).

Βρέθηκε ένα κεντρικότατο παπουτσίδικο στην καρδιά της Αθήνας, 

Αιόλου και Ευριπίδους γωνία, το νοίκιασε πανάκριβα, του άλλαξε τα φώτα, εξασφάλισε κι ότι μπορούν να βγάζουν τραπεζάκια έξω, σόμπες για το χειμώνα επίσης, μέσα μπάρα μεγάλη, ταπας και φαΐ στο ισόγειο, και πάνω… στον 1ο όροφο… ανοιχτή κουζίνα... κι ο Σεφ να μαγειρεύει μπροστά στα μάτια όλων, να λάμπει η καθαρή κουζίνα, να βλέπουν ζωντανά, απ’ ευθείας μπροστά τους να κουνιούνται πιρούνες και κουτάλες όπως σε άλλου τύπου μπαρ χορευτές και χορεύτριες αγκαλιάζοντας δοκάρι...


Όλα αυτά στήθηκαν τους τελευταίους 5 μήνες. Μόνον 22 ώρες την ημέρα τής απαίτησε το όλο εγχείρημα αλλά και παλιά, όταν άφηναν τα παιδιά με τη γιαγιά και φεύγαν για τη Γερμανία, μήπως τα ’βλεπαν πιο συχνά οι μανάδες τους;

Προχθές που κάναν τα εγκαίνια και γύρισε τελικά στο σπίτι, την περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Η Αγγελική, η μεγάλη της κόρη, τη θυμόταν καθαρά. Δε χρειάστηκε καμιά Σκηνή Αναγνώρισης. Αλλά και η μικρότερη, η Θάλεια που είναι 2,5, σιγά-σιγά λέει αρχίζει κι αποκτάει οικειότητα μαζί της .

Θα κάνω ό,τι μπορώ για να της παν καλά τα πράματα.

Κι αυτό ζητάω απ’ όλους τούς φίλους μου. Σιγά να μη ντραπώ να ζητήσω βοήθεια για μια προσπάθεια στο κάτω-κάτω επιβίωσης. Για ένα εγχείρημα τίμιο και καθαρό.

17 άνθρωποι, 17 οικογένειες μπορώ να πω πια μιας και το όνειρο του Γιώργου Παπανδρέου να έχει η κάθε οικογένεια έναν εργαζόμενο έγινε ήδη πραγματικότητα.

17 άνθρωποι δουλεύουν στο HARVEST!


Ειρήνη, εύχομαι να συνεχίσεις να πολεμάς όπως μέχρι τώρα! Κυρίως για να μην πάει άκλαυτη η Ελπίδα ότι μπορούμε ν’ αναγεννηθούμε απ’ τις Στάχτες Μας.

Κι απ’ όλους τους φίλους μου ζητώ, να βοηθήσουν. Όπως κρίνουν πάντα.


                                                                                                      EL GRECO