Έπεσε η Αυλαία του ταξιδιού στη Γαλλία και μόνο ένα πράμα έχω να πω σε όσους όλα αυτά τα χρόνια τα ‘φερε η ζωή να συνταξιδέψουμε και να μείνει πότε αγάπη πότε εκτίμηση και πότε και τα δυο.
ΠΡΕΠΕΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ.
ΤΟ MÉNAGE A TROIS DE LA BEAUTÉ είναι μια ταπισερί κεντημένη στο χέρι και λέξη-λέξη, νότα-νότα διηγείται την Ιστορία τής Ευρώπης και εν πολλοίς του Κόσμου. 70 μέτρα πολύτιμου υφάσματος 7 ημερών δημιουργίας. Στα πρώτα μέτρα του υφάσματος αυτού, χρώματα σκούρα, μαύρο σκεδόν σαν το χρώμα που ‘χε η Ελπίδα τον Μεσαίωνα μέχρι που αρχίζουν και μπαίνουν βελονιές έστω γκρίζας και πάνω στο μαύρο αρχίζει διαφαίνεται Μέλλον… Μια μπεζ κλωστή σχηματίζει ένα Κάστρο, ύστερα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, μια σιελ κλωστή φτιάχνει το Λίγηρα κι αυτός ξεδιψάει τους ανθρώπους που ανεπαισθήτως κλείστηκαν από τα κάστρα έξω, ο Λίγηρας κάνει τη γη να καρπίσει, τα λουλούδια ανθίζουν, ο Μεσαίωνας ξηλώνεται, αργά αλλά ξηλώνεται, στο βάθος κάτι Κόκκινο φωτίζει το μυαλό και την ταπισερί, η Γαλλική Επανάσταση κατακόκκινη σαν ένα μπιγκ μπανγκ, η Μεγάλη Έκρηξη, η Αποκάλυψη, του Ιωάννη και η Άλλη, η δική μας πλησιάζει, Ροβεσπιέρος κεντάει την Ιστορία, ξυπόλυτος γυρνάει στους δρόμους, ψάχνει να δει αν κάποιος φέρει τ’ όνομά του…
Το ύφασμα απλώνεται, ετούτη η ταπισερί τής Γαλλικής Ιστορίας είναι ένα έργο Τέχνης, το μπλε του κοβαλτίου στολίζει πίστη χαραγμένη σε βιτρό, στο βάθος του υφάσματος, ένας λαός άγεται και φέρεται , θύμα κακής διοίκησης και ευπιστίας, θύμα μιας άλλης πανδημίας διαχρονικής που λέγεται Βοναπαρτισμός, άλογα τρέχουν παράλογα, διατρέχουν το ύφασμα στο ρυθμό του Ραβέλ, η Μαρί Κιουρί, ο Κορνήλιος Καστοριάδης κι ο Μαρκ Σαγκάλ μπαίνουν με χρυσή κλωστή στην ταπισερί κι αναζητούν τη θέση τους σε μια Γαλλία μ’ ανοιχτούς κι ορίζοντες κι αγκάλες, στο βάθος, στα κρυφά, Αφρικανοί ξηλώνονται κλωστή-κλωστή από μια Γαλλία που κάθε τόσο χρειάζεται δόση υπενθύμισης αντιβοναπαρτικού εμβολίου, τα χρώματα τρελαίνονται, τρέχουν πάνω στο ύφασμα όπως κουτάβι που αφέθηκε ελεύθερο στην εξοχή να παίξει με τους φίλους του, τα μάτια κλείνουν και ξαναβλέπουν επιτέλους την Ομορφιά, ο Κλωντ Μονέ χτίζει γέφυρες με λουλούδια, ο πόλεμος τις γκρεμίζει, Γάλλοι, Αμερικανοί και Γερμανοί στρατιώτες πετούν ψηλά σαν κουρασμένο σμάρι, η Νορμανδία, η Γαλλία για μια ακόμα φορά γίνεται Πύλη Ελευθερίας και Ελπίδας, ένας Γιαπωνέζος καταφθάνει λαχανιασμένος, έρχεται απ’ το Μέλλον του Μονέ και φτιάχνει Κήπο μέσα στο Ναό του Σαν Βιγκόρ, Φύση και Αγιοσύνη επιτέλους μαζί, ο Λεονάρνττο αποφασίζει να κλείσει τα μάτια των ημερών του στη Γαλλία και τής προσφέρει το μεγάλο δώρο να κρατάει στην αγκαλιά της για πάντα τον τάφο του Νταβίντσι, ο Ερικ Σατί ψιθυρίζει κάτι στ’ αυτί του Βίνσεντ Βανγκ Γκογκ, ο Βίνσεντ αποφασίζει ν’ ακολουθήσει την απόφαση του Λεονάρντο και προσφέρει στη Γαλλία άλλο ένα δώρο, την αιώνια ζωή του, «εδώ είναι ο τάφος του Βίνσεντ Βαγκ Γκογκ», και λίγο πιο κει ο Φλωμπέρ προσεύχεται στην παλίρροια του Σαν Μισέλ, παρακαλάει τη θάλασσα ν’ ανάβει ανεπιστρεπτί να μας ξεπλύνει ή να μας αφανίσει όλους, η Γαλλία παλεύει μ’ ένα αυτοάνοσο που λέγεται «O Kakos mou Eautos» αλλά έχει αντισώματα το τόσο Φως, την τόση Ποίηση και Τέχνη αιώνων
Γαλλία,
είσαι σπουδαία χώρα, έχε αυτοπεποίθηση, τα παιδιά σου έχουν γεμίσει την πλατεία του θεάτρου και περιμένουν να σε δουν να ξαναγράφεις Ιστορία, ναι, για σένα Ιστορία είναι να γεννάς ή να υιοθετείς και να μεγαλώνεις ξανά σπουδαίους ελεύθερους ανθρώπους που θυμίζουν στις κοινωνίες πως η απάντηση για όλα είναι ο άνθρωπος και η σχέση του με τη Φύση, την Τέχνη και την Πολιτική.
Γαλλία,
τα παιδιά σου έχουν κατακλύσει ήδη την πλατεία και περιμένουν να σε δουν να υφαίνεις νέες Ταπισερί Παγκόσμιου Διαφωτισμού.…
Βολταιρος, Ζαν Ζακ Ρουσό, Ντεριντά, Λακάν, Μισέλ Φουκώ, Πωλ Γκωγκέν, Ζαν Κοκτώ, Εντουάρ Μανέ, Ανρί Ματίς, Κλωντ Μονέ, Ζωρζ Μπρακ, Εντγκάρ Ντεγκά, Πωλ Σεζάν, Βίκτωρ Ουγκώ, Ωγκύστ Ροντέν, Ζακ Υβ Κουστό, Ζαν Μισέλ Ζαρ, Αλαιν Ντελόν, Μπριζιτ Μπαρντό, Εκτόρ Μπερλιόζ, Ζωρζ Μπιζέ, Κλωντ Ντεμπυσσύ, Ζακ Όφφενμπαχ, Φρανσίς Πουλένκ, Μωρίς Ραβέλ, Καμίγ Σαιν-Σανς, Ερίκ Σατί, Ερνέστ Σοσόν, Ζακ Μπερλ, Σαρλ Αζναβούρ, Υβ Μονταντ, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Αντονέν Αρτώ, Ζαν Γκαμπέν, Μαρσέλ Μαρσώ, Υβ Μοντάν, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μισέλ Πικολί, Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Φρανσουά Τρυφώ, Λουί ντε Φυνές, Ωγκύστ και Λουί Λυμιέρ, Μαργκερίτ Αντρέ Μπρετόν, Αρτούρ Ρεμπώ, Εμιλ Ζολά, Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, Ζαν Πωλ Σαρτρ, Σιμον Ντε Μποβουάρ…
Γαλλία,
τα υιοθετημένα σου παιδιά σε θεωρούν δυο φορές μάνα, κοίτα, γεμίζει κι ο εξώστης σου… Μαρκ Σαγκαλ, Σαμουελ Μπέκετ, Λουίς Μπονιουέλ, Πάμπλο Πικασο, Φρεντερικ Σοπέν, Μαρί Κιουρι, Κώστας Αξελός, Κώστας Γαβράς, Νίκος Πουλαντζάς, Κορνήλιος Καστοριαδης, Ρουντόλφ Νουρέγιεφ…
Δημήτρη σ’ ευχαριστώ για όλα. Σ’ ευχαριστώ που μου επέτρεψες την πολυτέλεια να κλείσω τα μάτια και να φανταστώ μια Γαλλία ονειρική, χωρίς κανένα άγχος, όλα τα βάρη τής λεπτομέρειας του κεντήματος ήταν πάνω σου, σ΄ ευχαριστώ που γενναιόδωρα και κομψά οδήγησες το χέρι μου ν’ αγγίξει τα στήθη της και ν’ ακούσει την καρδιά της. Ραντεβού ξανά και ξανά σ' αυτή τη Γαλλία του μυαλού μας και της ελπίδας μας.
