Τί νύχτα κι αυτή!!!
Δεν είμαι σίγουρος αν όλα όσα θυμάμαι έγιναν ή τα φαντάστηκα. Μόνη μου βεβαιότητα το κρουασάν αυτό κι ο καφές μπροστά μου.
Πρωινό. Ήδη από χθες κρατήσαμε μια μικρή χειραποσκευή και τις βαλίτζες μας τις στείλαμε να μας περιμένουν στο ξενοδοχείο στην Οσάκα.
Όλοι, απλά και μόνο με μια χειραποσκευή όλοι, σαν πιλότοι και αεροσυνοδοί, κινούμαστε προς το λεωφορείο το οποίο θα μας μεταφέρει στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κυότο. Άλλη σπουδαία μέρα ξεκίνησε, θα πάμε με το bullet train στη μαρτυρική Χιροσίμα… Μόνο στο θέατρο μπορεί να επιδιωχθεί η Κάθαρση; Στη ζωή; Στην Ιστορία; Υπήρξε Κάθαρση κι απονομή δικαιοσύνης της Χιροσίμας και του Ναγκσάκι. Να θυμάται ή να ξεχνάει ο άνθρωπος; Να συγχωρεί αφού πρώτα επιδιώξει Κάθαρση και Δικαιοσύνη ή να τα κουκουλώνει όλα μέσα του.
Χθες στο έργο τον υποτακτικό που κάποτε εξαπατήθηκε απ’ την αγάπη κι έπεσε και τσακίστηκε στα βράχια μόνος του, τον είδα να μην ησυχάζει χωρίς να εκδικηθεί. Ξαναγεννήθηκε…Έγινε Σαύρα ύστερα έγινε Γκέισα, έψαξε έψαξε μέχρι να εκδικηθεί και να γαληνέψει η ψυχή του…
Επιβιβαστήκαμε στο τρένο. Τρέχει αυτό πιο γρήγορα ή το μυαλό; Σφαίρα και το μυαλό, bullet mind, θυμάται, ένα γυμνό παιδί να τρέχει στο Βιετνάμ, ένα μανιτάρι φυτρώνει στην καρδιά του μυαλού και τα θολώνει όλα, Ο Φούτζιο ήταν ο καμικάζι που βομβάρδιζε κάποτε, ο Φούτζιο ήταν και ο γέροντας που ήρθε και τον έπνιξε το μανιτάρι, ο Φούτζιο ήταν ο Ιερέας που πρόδωσε, είναι αυτός που χτες το βράδυ έγινε αυλάκι να περάσει η Κάθαρση, προσωπική ζωή χέρι-χέρι με την Ιστορία, bullet mind, τρέχει το μυαλό, θυμάται ή εφευρίσκει; Έγιναν όλα όσα θυμάμαι ή τα φαντάστηκα;;;
Ο Φούτζιο μπαίνει στο χώρο της Μνήμης, μπαίνει στο τρένο με το πιο εντυπωσιακό κιμονό που είδαν ποτέ ανθρώπου μάτια. Το ξεκουμπώνει και στο στήθος του…Πίνακας ολόκληρος από Τατού.
Στο βαγόνι του μυαλού ανεβαίνει και η Νέτα, είναι ντυμένη με ένα κλασικό κιμονό, ασημί, με λέπια σταμπαριστά που δε μοιάζουν ούτε με κύματα, ούτε με δέρμα φιδιού, πρόκειται για κάτι εκθαμβωτικό και τρομακτικό συγχρόνως. Είναι υπερβολικά μακιγιαρισμένη με κάτασπρο πρόσωπο κατακόκκινα χείλια και μια γυαλιστερή κόκκινη περούκα. Είναι εκθαμβωτική, μυστηριώδης και γοητευτική. Θα χορεύει ενώ θα μιλάει. Λάμπει μισοκρύβοντας το βλέμμα της πίσω απ’ τη βεντάλια.
NETA
Καμπάνα του εσπερινού
δυνατή και βαριά
μόλις σημάνει
εγώ μιλάω για προσφορές
για θυσίες,
για βιαστικά πήγαινε-έλα
Κι έπειτα...
ΦΟΥΤΖΙΟ
Κι έπειτα...;
ΝΕΤΑ
Έπειτα πάλι σιωπή...Μένω ξανά χωρίς μορφή. Κι ό,τι απέμεινε από μένα είναι η πιθανότητα ν’ αποχτήσω μορφή και πάλι... η πιθανότητα να με ξανακούσεις. Γίνομαι ένας πιθανός ήχος...
ΦΟΥΤΖΙΟ
Τότε να! Αυτός είναι ο λόγος που ήρθα σένα...Θα πρέπει να ήχησε στ’ αυτιά μου αυτή η πιθανότητα... Εξάλλου ποτέ μου δεν έχω κάνει έρωτα με καμπάνα.
ΝΕΤΑ
Για να κάνεις έρωτα με μια καμπάνα, πρέπει να μπεις μέσα της, να σκύψεις, να κουλουριαστείς σα σαύρα που κρύβεται και περιμένει. Κοιτάς ψηλά και βλέπεις την καμπάνα ακίνητη. Θέλεις ν' ακούσεις τον ήχο της, αλλά εκείνη...ακίνητη. Κι όμως, στ’ άδυτα του μυαλού σου, Αυτόν τον ήχο τον γνωρίζεις. Τον έχεις ακούσει στην ψυχή σου, σα μια ζωή που πέρασε κι απέμεινε μονάχα ένας ήχος της. Τον ακούς! Δε βγαίνει απ' το άψυχο σίδερο γύρω σου. Έρχεται κατ’ ευθείαν απ’ την ψυχή σου, χτυπά πένθιμα, ένας ήχος του χρόνου μέσα σου γίνεται επίμονος παρατείνεται...
(Ο Φούτζιο κοιτάζει Τη Νέτα με δέος και με μια συγκρατημένη επιθυμία να αιωρείται).
ΦΟΥΤΖΙΟ
Η τρέλα σου γοητεύει μέχρι και τους νεκρούς.
ΝΕΤΑ
Τι καρτερείς στ' αλήθεια, τη στιγμή που θα πεθάνεις ή το θάνατο; Ή μια άγρια έξαρση των αισθήσεων πριν το πνεύμα εγκαταλείψει το σώμα; Ο θάνατος μπορεί να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Η τελευταία. Αυτό ήταν. Υπάρχει άραγε ανάμνηση μετά την τελευταία πράξη;
ΦΟΥΤΖΙΟ
Γιατί να μιλάμε για μακάβρια πράγματα; Κοίτα. Τόσο γιορτινή νύχτα. Η μάικο σερβίρει τους συμπατριώτες σου και συ είσαι εδώ μόνο για μένα… Έλααα…
ΝΕΤΑ
Σε λίγο θα γυρίσω στην πατρίδα μου.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Μπορείς να διακρίνεις το φεγγάρι από κει που είσαι; Καίγεται.
ΝΕΤΑ
Ποτέ δεν ξανάδα φεγγάρι σαν κι αυτό!!!!!!!
ΦΟΥΤΖΙΟ
Κι όμως. Όταν σε πρωτοείδα στη γέφυρα, είχε πανσέληνο.
ΝΕΤΑ
Πράγματι. Δεν ήταν όμως σαν και τώρα. Καυτό, πορτοκαλί, μεγάλο σαν ήλιος.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Έλα… έλα κοντά μου...
ΝΕΤΑ
Αυτή είναι η τελευταία φορά που βρισκόμαστε. Σύντομα θα 'χω βρει αυτό που έψαχνα.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Έλαααα. (Η Νέτα πλησιάζει). Φίλα με. Στο στόμα μου μπες και ψάξε. Το πρόσωπό σου, άσε με να το κοιτάξω από κοντά... Μάσκα είναι κι όχι πρόσωπο.
ΝΕΤΑ
Ναι.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Αστραφτερή και κρύα. Σαν παγωμένη λίμνη... Ακόμη και μ' αυτή τη ζέστη λίμνη παγωμένη το πρόσωπό σου...
(Η Νέτα γελάει γελάει.)
Βλέπεις; Τώρα μιλάω σαν ποιητής. Χάρη σε σένα. (Γελάει.) Πες μου, τι θα παίξουμε απόψε; “No"; "Kabuki"; "Μπουνράκου"; Ή θες καμιά τελετή απ’ τη χώρα σου, απ’ αυτές που σταυρώνετε το θεό σας;
ΝΕΤΑ
Όχι. Το μόνο που μ’ αρέσει σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι ίσως κάποτε έπαιξα την πόρνη που μετανόησε. Ίσως τότε να σε είχα συναντήσει, στην αμαρτία ή στη μετάνοια, δεν ξέρω... Όχι τίποτα απ’ τη χώρα μου, όλα δικά σου απόψε. Απόψε θα παίξουμε Bunraku!
ΦΟΥΤΖΙΟ
Α... αυτό είναι πολύ... δύσκολο... πολύ δύσκολο και... χρειαζόμαστε μαριονέτες
(Η Νέτα κοιτάζει έντονα τον Φούτζιο.)
Γιατί με κοιτάζεις έτσι;
ΝΕΤΑ
Εσύ... θα είσαι η μαριονέτα! Απόψε θα παίξουμε την «Πριγκίπισσα του φεγγαριού της σαύρας». Τη γνωρίζεις αυτή την ιστορία;
ΦΟΥΤΖΙΟ
Σαύρα; Φεγγάρι; Όχι. Ιδέα δεν έχω…
ΝΕΤΑ
Ναι! Ένας ιερέας ερωτεύεται τον υποτακτικό του. Έρωτας απαγορευμένος... και αναγκάζονται να φύγουν απ’ το χωριό. Οι χωρικοί όμως τους κυνηγάνε κι έτσι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν μαζί. Πλησιάζουν στην άκρη του βουνού, πλάϊ στον γκρεμό... Ο υποτακτικός αυτοκτονεί, τον ιερέα όμως τον κυριεύει ο φόβος του θανάτου. Δειλιάζει... Στην άλλη του ζωή, ο υποτακτικός παίρνει τη μορφή μιας γκέισας που τη φωνάζουν όλοι... Tuko ή «Η πριγκίπισα του φεγγαριού της σαύρας», γιατί με την ομορφιά της προκαλεί τρόμο. Όταν το απόγευμα πλαγιάζει με άντρες, όταν σημαίνουν οι καμπάνες του εσπερινού, ακούγεται η φωνή της: «Tuko! Tukoooo!» Ο ιερέας στο μεταξύ, ξεπέφτει, τριγυρνά στους δρόμους και στα «σπίτια» με τις γκέϊσες γυρεύοντας με πάθος γυναικεία κορμιά και αποπλανώντας νεαρά αγόρια. Μια νύχτα με πανσέληνο, φτάνει στο «σπίτι» όπου δουλεύει η Tuko-San. Μαγεύεται από την ομορφιά της... το πνεύμα εκείνης όμως τον αναγνωρίζει...
ΦΟΥΤΖΙΟ
Πολύ... μπερδεμένο μου φαίνεται. Δεν γίνεται μόνο... απλώς να χορέψεις απόψε;
ΝΕΤΑ
Θα χορέψω. Μα κάνε υπομονή. Δε θέλεις να συνεχίσω;
ΦΟΥΤΖΙΟ
Κάνε μου το χατίρι, δώσε μου λίγο Sake, σε παρακαλώ.
ΝΕΤΑ
Όχι! Απόψε θα πιούμε... δυνατό κρασί απ’ την πατρίδα μου, στον ερχομό, στο αεροδρόμιο πήρα δυο μπουκάλια απ’ το πιο αγαπημένο... Είναι στ’ αλήθεια δυνατό. Θα σε μεθύσει, θα σε ιδρώσει και θα μυρίζεις ζάχαρη... Θυμάσαι κάποτε... Κάποτε χόρευα για σένανε το χορό της Θεάς του κρασιού που προσφέρει σπονδή για την αναγέννηση της γης... «Se - i - obou». Θυμάσαι;
(Ο Νέτα ανοίγει το μπουκάλι. Προσφέρει ένα ποτήρι στο Φούτζιο. Αυτός το πίνει, τρίζει τα δόντια του και παίρνει βαθιά ανάσα, που δείχνει ότι το ποτό είναι πολύ δυνατό.)
ΦΟΥΤΖΙΟ
Πολύ... δυνατό!
ΝΕΤΑ
Θα πιούμε απόψε... και θα ιδρώσεις. Και τη ζέστη του κορμιού σου με το δικό μου ψύχος θα τη σβήσεις.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Αυτό λέτε στη χώρα σου αντί για "στην υγειά μας";
ΝΕΤΑ
Όταν γυρίσω πίσω, τί θ' απογίνουν όσα μου ‘ μαθε η πατρίδα σου; Είμαι θλιμμένη απόψε. Φεύγω...
ΦΟΥΤΖΙΟ
Θλιμμένη που θα μ' αφήσεις;
ΝΕΤΑ
Απλά που φεύγω. Είναι η τελευταία φορά.
(Η Νέτα ξεντύνει τελετουργικά τον Φούτζιο, του βγάζει αργά-αργά το κιμονό. Αρχίζει να χορεύει και να τραγουδάει.)
ΝΕΤΑ
Σα σκιά γλιστράς, με πλησιάζεις
νύχτα χωρίς φεγγάρι
νόμισα πως είδα
τα κοράκια σε ένα δέντρο μοναχό.
Σκοτεινό το πρόσωπό σου
στα μάτια σου όμως, ακτίνα από φως
νύχτα χωρίς φεγγάρι
κι όμως
Από που έρχεται;
Να 'ναι του χάρου το δρεπάνι που αστράφτει;
βαθιά στα πιο σκοτεινά πηγάδια
Αυτός είναι.
Ήρθατε για μένα;
Σας περίμενα.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Νέτα… έλα.. ας προχωρήσουμε, έλα…
ΝΕΤΑ
Τuko! Είμαι η Τuko!
ΦΟΥΤΖΙΟ
ΤukoΤuko Τukotukotuko...χα..!(Γελάει κοροϊδευτικά). Έχω ανάψει. Καταραμένο κρασί.
ΝΕΤΑ
Γρήγορα ανάβει το μυαλό σου. Μη βιάζεσαι όμως γέρο μου.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Γέρος;
ΝΕΤΑ
Γέρος, γιατί έχεις γέρικη ψυχή. Ρυτιδιασμένη σαν γέρικη ελιά.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Έλα τότε. Έλα να κάνουμε έρωτα. Θα σου δείξω εγώ τι θα πει γέρος.
ΝΕΤΑ
Όχι. Έρωτα απόψε δε θα κάνουμε.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Mα πρέπει...
ΝΕΤΑ
Πάρτο απόφαση. Έλα. Σύνελθε. Πιες λίγο τσάι. Θέλω να ξέρεις... θέλω να έχεις συνείδηση του τι συμβαίνει.
(Του σερβίρει το τσάι τελετουργικά σαν γκέισα.)
ΦΟΥΤΖΙΟ
Τι είναι αυτό που σε κάνει να αρνείσαι; Γιατί δε θέλεις να κάνουμε έρωτα;
ΝΕΤΑ
Γιατί έχεις το διάβολο μέσα σου.
Γιατί κάθε φορά που τα κορμιά μας σμίγουν
Με πλημμυρίζουν σκιές
Μπαίνουν μέσα μου, κουλουριάζονται, σέρνονται, κατρακυλάνε
Τυλίγονται πονηρά και ζητάνε τα σπλάχνα μου.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Καθόλου δε μ' αρέσει αυτό που ακούω. Πότε το ένιωσες αυτό;
ΝΕΤΑ
Έχεις το διάβολο μέσα σου. Ομολόγησε.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Να ομολογήσω τι;
Ποτέ... πριν... δε μου είπες πως... νιώθεις έτσι.
ΝΕΤΑ
Στο λέω τώρα. Ομολογώ πως έτσι νιώθω, μόνο που πέρασε καιρός πριν μέσα μου οι σκιές θεριέψουν.
Τώρα μπορώ και εκφράζω τούτη την αποστροφή που νιώθω βαθιά μέσα μου.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Θα φταίει το φεγγάρι.
ΝΕΤΑ
Σε τίποτε δε φταίει το φεγγάρι.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Ένα ολόγιομο φεγγάρι σαν και το αποψινό...
ΝΕΤΑ
Στην ιστορία μου φεγγάρι δεν υπάρχει.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Αρχίζουμε;
ΝΕΤΑ
Μανιακέ τρελέ. (Εξακολουθεί να χορεύει.)
Πώς γεννήθηκε τέτοια σκιά χωρίς φεγγάρι;
Πώς να τη σβήσει το πιο ολόγιομο απ' όλα τα φεγγάρια;
(Σταματάει το χορό.)
Άστο το φεγγάρι. Ούτε φουσκώνουν, ούτε πέφτουν τα νερά μου απ' το φεγγάρι.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Φτάνει. Έλα να κάνουμε έρωτα. Φτάνουν πια αυτοί οι ρόλοι.
ΝΕΤΑ
Ρόλοι. Ίσως πράγματι να υποδύομαι κάποιον. Ποιος μπορεί να πει; Τι σημαίνει εξάλλου "υποδύομαι";
Το ρόλο που παίζεις όταν γυμνός το σώμα σου σε άντρα το προσφέρεις; Ποιος είναι άραγε ο ρόλος; Όταν ένα πνεύμα σε κυριεύει, εσύ είσαι το πνεύμα ή το πνεύμα εσύ;
(Χορεύει και πάλι ενώ μιλάει.)
Όταν το φεγγάρι βυθίζεται στο νερό, είναι ακόμη στον ουρανό; Όταν κάτι έχει συμβεί -στις ζωές μας... - κι όταν το ίδιο έχει στο θέατρο παιχτεί, σε μια και μόνο πράξη... ποια είναι η αλήθεια: H Μορφή έρχεται πριν την Εμπειρία Ή η Εμπειρία προηγείται της Μορφής;
ΦΟΥΤΖΙΟ
Δεν ξέρω. Με ζαλίζεις περισσότερο κι απ’ το κρασί… Για μένα ήταν μια... καινούργια ερωτικήπεριπέτυεια, αυτό όλο κι όλο... Λοιπόν, μπορείς να μου απαντήσεις; Τι ρόλο να παίξω τώρα;
ΝΕΤΑ
(Σταματάει το χορό.)
Κάνε τον ιερέα. Αλλά μείνε ο εαυτός σου.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Στην ιστορία, όταν η Τuko-San αναγνωρίζει τον ιερέα τι συμβαίνει;
ΝΕΤΑ
Τον οδηγεί στο στρώμα...και τον κάνει να την ποθήσει. (Η Νέτα οδηγεί το Φούτζιο στο στρώμα.) Θα σου κάνω έρωτα όμως πρώτα πρέπει να ομολογήσεις.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Ομολογώ πως ήμουν ο ιερέας.
ΝΕΤΑ
(Γελάει ειρωνικά). Ο ιερέας; Όχι. Ιερέας δεν υπήρξες ποτέ.
Ήσουν απλά ακόλουθος - ήσουν ο υποτακτικός.
ΦΟΥΤΖΙΟ
Νόμιζα πως εσύ ήσουν ο υποτακτικός στην ιστορία. Έχω αρχίσει και μπερδεύομαι. Με πιάνει πονοκέφαλος.
Τι τρελό παιχνίδι είναι αυτό; Ας το σταματήσουμε κι έλα να κάνουμε έρωτα. Έλα.
(Τραβάει τη Νέτα σχεδόν βίαια.)
ΝΕΤΑ
Όχι! Πρώτα θα ομολογήσεις. Θα μαρτυρήσεις για αυτά που μου έκανες.
(Αρχίζει να κάνει έρωτα στο Φούτζιο κι έπειτα τραβιέται.)
ΦΟΥΤΖΙΟ
Σε πήγα στο βουνό κι εκεί...κι εκεί σου ζήτησα να πέσεις στη χαράδρα, κάτω στο ποτάμι. Εγώ όμως έφυγα. Δεν τήρησα τη συμφωνία μας να αυτοκτονήσουμε μαζί.
ΝΕΤΑ
Τότε με σκότωσες.
Άλλη ιστορία αυτή. Τώρα ομολόγησε. Ομολόγησε για ό,τι φριχτό μου ’χεις κάνει, για όσα μ’ έκανες να υποφέρω.
(Η Νέτα τον φιλάει βίαια. Ο Φούτζιο μένει απαθής.)
Ομολόγησε τι μου έκανες.
(Η Νέτα γίνεται πιο βίαιη στο χορό της. Αρχίζει να επαναλαμβάνει τη σκηνή των βασανιστηρίων μιας γυναίκας κι ο χορός περνάει από τον έρωτα στον τρόμο.)
Ναι! Σε μένα!
ΦΟΥΤΖΙΟ
Ποια είσαι εσύ;
ΝΕΤΑ
Με σκότωσες και δε με αναγνωρίζεις; Πες μου ποιος είσαι. Θα σε βοηθήσω εγώ να θυμηθείς τη μορφή σου. Στεκόσουνα φρουρός στην πόρτα μου. Άκου! Άκου τα βογγητά μου! (Κάνει ερωτικούς ήχους σαν πόρνη που προσποιείται ηδονή. Σιγά σιγά διαπιστώνουμε ότι οι ερωτικοί ήχοι μετατρέπονται σε προσευχή.) Όταν πια άλλο δεν μπορούσα την ηδονή να προσποιούμαι, σώπαινα. Τι άκουσες μέσα απ' τις κουρτίνες; Τους τα 'δωσα όλα. Έγινα ένα με το πάτωμα. Με καβάλησαν, βόγκηξαν, αλλά δεν έβγαλα τσιμουδιά. Εσύ κοιτούσες πίσω απ’ τις κουρτίνες; Ξέρω πως ήσουν εκεί. Ομολόγησε. Ομολόγησε!
(Αρχίζει και πάλι να χορεύει.)
Μια νύχτα ήρθε το φεγγάρι
Λεπτό σα χορτάρι
Ήθελα να πλυθώ
Εικοσιτέσσερις πήρα εκείνη τη μέρα.
Άνοιξα τις κουρτίνες. Βγήκα
Και πέρασα μπροστά σου. Το μανίκι μου ακούμπησε στο γόνατό σου
Μου το τράβηξες. Κατάλαβα.
Πλύσου καλά, μου είπες
Γύρισα πίσω. Σιωπηλή.
Έβγαλες το πουκάμισό σου.
Κύματα και φτερά στο στήθος σου
Να ζαρώνουν και να ιδρώνουν, ζάρωναν και ίδρωναν
Τατού το σώμα σου όλο
Το αίμα σα λουλούδι στα χείλη μου
στο κορμί μου
σαν μουλάρι
Μια μέρα θ' ανέβει πάνω μου ο Ιησούς
Στην Ιερουσαλήμ
Αίμα στο κορμί μου
(Ο Νέτα τραβά το ξίφος του σαμουράι. Ο Φούτζιο αρπάζει τη λαβή με το γαντοφορεμένο χέρι του.)
Τι κρύβει αυτό το γάντι;
Χέρι ή νύχια αρπαχτικού;
Ντροπή ή δόξα;
Τον ανδρισμό, τη δύναμή σου;
Πες μου!
ΦΟΥΤΖΙΟ
Πάψε! Ποια είσαι!
ΝΕΤΑ
Με σκότωσες και δε με αναγνωρίζεις! Ομολόγησε!
Μες στο σκοτάδι
άστραψε το ξίφος του πολεμιστή
Σαν ακτίνα από φως
Το κρατούσες ψηλά όσο με καβαλούσες
Μέχρι που βόγκηξες και τελείωσες.
Ποια είναι αυτή η κοιλάδα;
Σπαρταρούσα.
Ούρλιαζα μη!
Λυπήσου με!
Λυπήσου τους δικούς μου!
Θυμήθηκα τους λόφους της χώρας μου
Τους καρπούς που πέφταν απ' τους κοκοφοίνικες
Σήκωσες ψηλά το σπαθί και
Το βύθισες
Το βύθισες
μέσα στη μήτρα μου.
ΦΟΥΤΖΙΟ
(Ξεσπά) Όχι! Πάψε πια.
ΝΕΤΑ
Ομολόγησε τότε! Ομολόγησε! Μίλα!
ΦΟΥΤΖΙΟ
Εντάξει! Εντάξει! Ομολογώ! Ομολογώ!
(Η Νέτα σταματάει το χορό το χορό του. Ο Φούτζιο στέκεται ακίνητος. Απ’ έξω ακούγεται θόρυβος πυροτεχνημάτων).
ΝΕΤΑ
Όπου να 'ναι θα έρθουν τα πνεύματα. Πρέπει να βιαστούμε. (Γδύνεται αφήνοντας μόνο ένα φαρδύ ζωνάρι γύρω από τους γοφούς). Τώρα που ομολόγησες μπορούν να σμίξουν τα κορμιά μας.
ΦΟΥΤΖΙΟ
(Γελάει ανακουφισμένος.) Τι τρομακτικό παιχνίδι. Αυτό είναι το Βunraku;
ΝΕΤΑ
Ναι.
(Φιλάει το Φούτζιο τρυφερά αλλά με απάθεια στο πρόσωπο.)
ΦΟΥΤΖΙΟ
Είμαι έτοιμος.
(Γδύνεται.)
(Το δωμάτιο είναι σκοτεινό. Φωτίζεται μόνο από ένα λαμπερό φεγγάρι και τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων. Παρακολουθούμε δυο κορμιά να κινούνται μεταξύ παθιασμένου χορού και ερωτικής πάλης. Καθώς πλησιάζουν στο αποκορύφωμα, η Νέτα βγάζει ένα σπαθί σαμουράι. Το μόνο που διακρίνεται είναι η λάμψη του σπαθιού.)
ΝΕΤΑ
ΠΑΡΕ ΑΥΤΗ...!
(Το βυθίζει στο στήθος του Φούτζιο)
- είναι για τa κορίτσια που μόλυνες… ΚΙ ΑΥΤΗ...!
(Βυθίζει το ξίφος βαθιά, το γυρίζει κι έπειτα το τραβάει έξω απαλά)
- αυτή είναι για τις ζωές των γυναικών που κατέστρεψες ή πήρες...για τη Μαρία – Κρις..έτσι δεν την έλεγες;; Κρις… Και για τη Σίλβια, και για Τσέρρυ... πολλές είχαν δυο ή τρία ονόματα χαμένα στις προσευχές τους... Τα ξέρω όλα πια…Έταζες δουλειά σε φτωχά κορίτσια, τα ‘παιρνες απ’ την πατρίδα τους, και τις έριχνες σε μπουρδέλα, τις έκανες πόρνες… άμα βογκούσαν κάτω από τριάντα άντρες την ημέρα πάνω τους τις καβαλούσες εσύ με τους φίλους σου και μέσα στο βρώμικο μεθύσι σας μπήγατε το σπαθί στη μήτρα τους… Είστε δολοφόνοι, ξεπεσμένοι διεστραμμένοι σαμουράι… Μ’ ακούς; Μ’ ακούς ακόμα το ξέρω, το βλέπω αναπνέεις… Άκου λοιπόν να ξέρεις… Τη νύχτα που έμεινα μαζί σου, όταν κοιμήθηκες, έβγαλα το δάχτυλό σου από κει που το ‘χες χώσει πριν να κοιμηθείς και το ακούμπησα στο κινητό σου… και ξεκλείδωσε η κόλαση… τόση διαστροφή σ’ ένα μικρό μικρό κουτάκι… 8 άντρες βιάζατε 2 κορίτσια… κι αλλάζατε με τη σειρά… κι όταν ο ένας καβαλούσε ο άλλος έγραφε βίντεο στο κινητό ώσπου εσύ… έμπηξες το σπαθί στη μήτρα της… Μ’ ακούς;;; Κανένα έγκλημα δε θα μείνει ατιμώρητο!!!!
(Σκουπίζει το ξίφος τελετουργικά και με προσοχή)
Και όταν αύριο σε βρουν εδώ...
(Βάζει στο Φούτζιο, που κείται νεκρός στο πάτωμα, ένα μανίκι από το κουστούμι της Πριγκίπισσας του Φεγγαριού της Σαύρας και την περούκα. Στη χαλαρή παλάμη του Φούτζιο, η Νέτα βάζει το σπαθί και σα να κατευθύνει μια κούκλα, κινεί το ξίφος απ' το χέρι του Φούτζιο στη ματωμένη πληγή, σαν να επαναλαμβάνει μια σκηνή αυτοκτονίας.)
...θα πουν ότι το λόγο σου εκπλήρωσες. Αυτόν που έδωσες πριν καιρό κι έπεσες τελικά στα βράχια. Ή πάλι μπορεί να πουν ότι, την ώρα που σήμαναν οι καμπάνες, κατέβηκαν οι σαύρες όλες στη γη και σε κατασπάραξαν...Ήρθε όμως η ώρα να γυρίσω στο ποτάμι. Ποιος ήσουνα; Ποιο ήταν τ' όνομά σου; Τι θα πουν άραγε; Δε μου πες ποτέ ποιο ήταν το αληθινό σου όνομα. Θα σου δώσω εγώ ένα...
Φίλα το πάτωμα. Φίλησέ το! Στάσου. Άκου! οι καμπάνες του ναού! Φίλα το χώμα! Νάτη η βεντάλια. Πριγκίπισσα του Φεγγαριού της Σαύρας! (Ο ήχος από τις καμπάνες γίνεται ένα με αυτόν από τα πυροτεχνήματα Σηκώνεται ν' ανοίξει τις κουρτίνες).
Θα σου δώσω εγώ όνομα. Θα σε λένε: ΤUKOOOOO! Tukooooo!
Το τραίνο και το μυαλό σταματούν.
Φτάσαμε στη Χιροσίμα.
Η Ιστορία έγραψε: ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τέλειωσε 9 Μαίου του 1945, αυτό βάλαν και σε σχολικά βιβλία και σε βικιπαίδειες… Ένα μεγάλο ψέμα η Παγκόσμια Ιστορία. Αν τέλειωσε 9 Μαΐου γιατί τότε 3 μήνες μετά, τον Αύγουστο του ’45 ορθώθηκε το μανιτάρι πάνω από Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Τί Τέλος του Πολέμου είναι αυτό με δυο βόμβες ατομικές;
Το τρένο σταμάτησε. Το μυαλό είναι αδύνατον, συνεχίζει υπερταχεία, τρέχει σφαίρα, bullet το μυαλό, τρέχει πίσω, κάνει στάση στην 26η Απριλίου 1937. Γερμανικά ναζιστικά βομβαρδιστικά σηκώνονται από το Μπούργος τής Ισπανίας και ισοπεδώνουν τη Γκερνίκα. Το μεγάλο πάρτι των πειραμάτων πάνω σε αμάχους αρχίζει. 6 Αυγούστου 1945. Χιροσίμα. Ναγκασάκι. Αυλαία πειραμάτων για λίγο. Διάλειμμα Πολέμου. Ραντεβού στο Βιετνάμ.
Το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο προσπαθεί να συναρμολογήσει τις εικόνες που σαρώνονται σε μάτια και καρδιά με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Θυμάμαι, φαντάζομαι, ακούω βουβά ουρλιαχτά, βλέπω το 9χρονο κορίτσι ξανά να τρέχει γυμνό, βλέπω το 8χρονο αγόρι να κουβαλάει στην πλάτη τον 5χρονο αδερφό του με φόντο το μανιτάρι.
ΣΙΩΠΗ
Κατεβαίνουμε απ’ το τρένο. Θα περπατήσουμε στο Πάρκο Ειρήνης κι ύστερα θα επισκεφτούμε το Μουσείο της Ειρήνης, της Ειρήνης ναι, γέμισε ο κόσμος πάρκα και μουσεία αφιερωμένα στη χάρη της, μνημείο μόνον η ειρήνη, μνημείο στη μνήμη της, μνημεία γίνονται όσα δεν υπάρχουν.
Το Μουσείο είναι αφιερωμένο στη ρίψη της ατομικής βόμβας.
Απ’ τα δημιουργήματα του ανθρώπου, το φριχτότερο. Επίσκεψη-ξενάγηση!
Αν η δημιουργία του Παρθενώνα είναι η συνάντηση με το θείο, η ρίψη της ατομικής βόμβας είναι η 24ωρη συνεύρεση με το διάβολο.
Προχωρούμε. Η δύναμη της ζωής είναι και πρέπει να είναι μεγαλύτερη από του θανάτου. Λουλούδια ξαναφύτρωσαν στη Χιροσίμα, άνθρωποι ξαναερωτεύτηκαν κι έφεραν τα παιδιά τους στον κόσμο, Συνεχίζουμε όπως η ακριβώς κι η ζωή, συνεχίζουμε με προορισμό το μικρό νησάκι Miyajima, εκεί βρίσκεται ένας απ’ τους ιερότερους τόπους του Σιντοϊσμού. Μπροστά μας η γιγαντιαία torii Πύλη η οποία με τη παλίρροια μοιάζει να επιπλέει στο νερό. Θεωρείται ένα από τα θαύματα της Ιαπωνίας. Μαζί με το Ναό Itsukushima αποτελούν τα κορυφαία αξιοθέατα του νησιού. Ο Ναός είναι χτισμένος σε ένα ορμίσκο και μοιάζει και αυτός να βγήκε βαρκάδα στην επιφάνεια της λίμνης. 30 σχεδόν μέτρα 5όροφης παγόδας ορθώνεται μπροστά στα μάτια μας… Ναι… σηκώνω το κεφάλι ψηλά να δω εσένα… κρύψε το μανιτάρι ομορφιά…
Χρόνος ελεύθερος για χαλάρωση και προσευχή. Ό,τι σημαίνει προσευχή για τον καθένα.
Αργά το απόγευμα θα ξαναγίνουμε καπνός και τυφώνας και σφαίρα… Επιβίβαση ξανά στο bullet train και αναχώρηση για Οσάκα.
Το κεφάλι ακουμπισμένο στο παράθυρο, ιλιγγιώδη όλα, σα μανιτάρια ξεφυτρώνουν οι φόβοι στο μυαλό, η καρδιά είναι πιο γενναία, θέλει ν’ αγαπήσει ξανά…
Φτάσαμε στην Οσάκα.
Άφιξη στο ξενοδοχείο, τακτοποίηση και ραντεβού στο εστιατόριο για το τελευταίο δείπνο.
Όπως κάθε βράδυ όλοι είναι μαζεμένοι γύρω απ’ την Sakurahime…
Τελευταία νύχτα απόψε κι έχω άλλη μία ιστορία να σας πω…
Ενώ σερβίρεται το δείπνο, κανείς δεν τρώει…ακούνε όλοι την τελευταία ιστορία Sakurahime…
Διανυκτέρευση.
El Greco
