Πέρυσι τέτοιο καιρό έκανα την πρώτη σκέψη να οργανώσω ένα ταξίδι με κεντρικό θέμα τη δουλειά και τα μέρη του Νταλί.
Ύστερα είπα να είναι και λίγο Σουρεαλιστικό Ταξίδι.
Και μετά αποφάσισα να είναι πολύ Σουρεαλιστικό κι όχι μόνο κατ' όνομα μιας και του 'δωσα για τίτλο το: “Σουρεαλιστικά Σουαρέ”.
Ταξίδεψα πρώτα στα μέρη, (ευχαριστώ Δημήτρη και Λάζαρε για τη βοήθεια απ' την πρώτη-πρώτη κιόλας στιγμή),
μετά το σχεδίασα στο μυαλό μου,
μετά κατέγραψα στο χαρτί, ταξίδι επί χάρτου, πες ταξίδι θεωρητικό δηλαδή,
μετά το ανακοίνωσα και πέρασε ο καιρός κι έλιωσαν τα ρολόγια, μαλάκωσαν ντύθηκαν όλοι στα μαύρα και ήρθαν για πάρτυ-τάιμ στο Αεροδρόμιο Πρατ της Βαρκελώνης,
ήρθαν όλοι όσοι μπόρεσαν και όσοι θέλησαν.
40 στον αριθμό.
Κάποιοι απ' τους 40 ήρθαν για το ταξίδι γενικά,
άλλοι για τη Βαρκελώνη,
άλλοι για τον Νταλί
άλλοι για όλα αυτά μαζί
κι άλλοι για μένα,
γιατί τη Βαρκελώνη την είχαν δει και μία και δυο φορές και τρεις φορές,
για μένα και για όσους ακόμα θα έβρισκαν εκεί για να μοιραστούν το Ταξίδι.
Αυτό το
“για μένα”
πόνεσε τις πλάτες μου, απ' τον Ιανουάριο μ' έκανε σακάτη, έγειρα απ' το βάρος γιατί ξέρω ότι κόπηκαν πολλά άλλα από αλλού, από άλλες καλοκαιρινές διακοπές, από άλλες χαρές για μένα.
Λύγισαν οι ώμοι μου απ' την εμπιστοσύνη και το μυαλό μου απ' την πίεση να δώσω νόημα “τρισδιάστατο”, ψηφιακό στην εμπειρία των 5 ημερών,
σε χρόνους περιορισμένους να κάνω αν είναι δυνατόν τρία ταξίδια σε ένα.
Ένα Τουριστικό, (τουρισμό υποτίθεται θα κάναμε)
ένα πολιτικό (με την Άντα πρώην καταληψία και νυν Δήμαρχο Βαρκελώνης πώς να μη μιλήσεις και Πολιτικά;)
κι ένα ψυχαναλυτικό, (ναι, ψυχανάλυση σε λεωφορείο, χωρίς καναπέ, στη γαλαρία, στις μεσαίες στις μπροστινές θέσεις μ' ένα γλειφιτζούρι στο χέρι να ψάχνει
ο ένας το πού στράβωσε το πράμα κι έγινε τόσο “λογικός”
άλλος το πώς ίσιωσαν τόσο τα αισθήματα και το καρδιογράφημα των αισθημάτων βγαίνει ευθεία γραμμή,
άλλος ν' αναρωτιέται σιωπηλά τι θα 'κανε στην περίπτωση Απιστίας, αν θα δινε πράσινο φως στον Εγωσμό ή στην Αγάπη,
άλλος να ρωτά σε σκηνοθετημένη συνέντευξη τύπου την Γκαλά που “προσλάβαμε” γι' αυτές τις μέρες: “πώς είναι δυνατόν μέχρι τα 86 σου χρόνια να 'χεις πόθο για πέος που θα οργώνει πολλές φορές τη μέρα τη γη ανάμεσα στα σκέλια σου;”
κι άλλος,
-φαντάζομαι-
απλά μέσα του ν' αναρωτιέται “τί κάνω εγώ εδώ μέσα, πού έμπλεξα; Εγώ για 5ήμερο Βαρκελώνης ξεκίνησα... πώς βρέθηκα ανάμεσα σε τραβεστί;;;;”
5 μέρες είχα μόνο στη διάθεσή μου.
Και για πρώτη φορά αποφάσισα να εισάγω ένα νέο Μοντέλο ξενάγησης.
Δίπλα μου, κι άλλη ξεναγός, η Γκαλά-Ξεναγός, ακούραστη, γενναιόδωρη, ειλικρινής, χωρίς ανταγωνισμούς και συναδελφικά μαχαιρώματα.
Με μια κουβέντα φίλη.
Από καρδιάς χίλια ευχαριστώ Φαίδρα.
Μια Πρεμιέρα συνήθως έχει και λάθη. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι έχει και την Ενέργεια της Πρώτης φοράς που εξιτάρει και μυαλά και αισθήματα.
Συγνώμη για τα λάθη, κυρίως για όσα δεν πρόλαβα να κάνω και να πω συγνώμη, ας πούμε που χαθήκαμε χωρίς καν να μπούμε στο Λαβύρινθο
κι ευχαριστώ για τα αισθήματα Βιωματικοί Σουρεαλιστές.
Ευχαριστώ πολύ όλους όσους σε δύσκολους καιρούς, κάνουν μανούβρες, μπρος και πίσω, ό,τι μπορούν κάνουν για να 'χει χώρο κι ένα Ταξίδι κάθε χρόνο στη ζωή τους.
Είναι ζωή μες στη ζωή ένα Ταξίδι,
θεραπεύει απ' τον ρατσισμό λέει ο Ουναμούνο,
είναι σαν τις κρυφές εικόνες του Νταλί νομίζω εγώ,
πίσω από μια πρόθεση γνωριμίας μ' έναν τόπο
κρύβεται ένα πρόσωπο,
μια ιστορία,
η Ιστορία,
μια αγκαλιά που δε δόθηκε,
ένα φιλί σ' ένα άδειο πιάτο,
μια έκτρωση,
μια συγχώρεση,
ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα και σπάει,
απ' τη φύση του σπάει το Όνειρο όταν γίνει πραγματικότητα,
αυτό είναι ένα ταξίδι,
τεμαχισμένο όνειρο,
κομμάτια στα μάτια σου μπροστά κι αρχίζεις και το κολλάς, το ξαναφτιάχνεις,
το στήνεις ύστερα μπροστά σου, το κοιτάς, το καμαρώνεις πας να το φωτογραφίσεις κοιτάς μέσα απ' το φακό και τι να δεις...
Αυτό δεν είναι το ταξίδι που αγόρασες...
ξανακοιτάς... παρατηρείς...
ποια θα 'ναι με το χρόνο η Κρυφή Εικόνα της Κοινής Μνήμης ένας Θεός ξέρει.
Και η Προσωπική του Καθενός; Άλλο Μυστήριο κι αυτό.
Άντε να βγάλεις άκρη τώρα μέσα σ' αυτό το Σουρελιστικό Συρτάρι που θα φυλάξει ο Καιρός κι η Μνήμη τις σημειώσεις της...
Μπορεί να πάρει και να γράψει χωρίς ανάσα, ότι...
ήταν μια φορά παλιά πολύ παλιά το Μάιο του 2015 ένα μαύρο καπέλο με βέλο κι ενώ ήταν πλήρης η άπνοια αυτό άρχισε να πετά μέχρι που πήγε και στάθηκε στην κεφαλή ενός σταυρού πάνω σ' ένα τάφο τον οποίο σταυρό είχε πάρει αγκαζέ μια γυναίκα που δίπλα της καθόταν ένας Καταλανός Άγγελος που οδηγούσε ένα κότερο με την ταχύτητα του φωτός ώσπου πάει και το παρκάρει μπροστά στα φωτισμένα τείχη ξένης ορεινής πόλης, τραβάει και μια αχτίδα φωτός και δένει το κότερο, το στερεώνει κι από ένα πεταμένο κομποσκοίνι έκφυλου παπά που κοινωνά αιδοίο κάθε μέρα, πρωί και βράδυ χώνει τη γλώσσα του ανάμεσα στο φόβο και τον πόθο γυναικών, τώρα προχωρούν τρεις μαζί, ήδη γυμνοί Άγγελος Γυναίκα με καπέλο και παπάς, μπαίνουν στην Εκκλησία ψάχνουν την Αμαζόνα Μπεατρίθ για να συνευρεθούν όλοι μαζί, κι αντί για την Νυμφομανή Γυναίκα μπροστά στην Αγία Τράπεζα βρίσκουν τρεις ρώσσους τενόρους να φορούν μάσκες βενετσιάνικες να τραγουδούν και να πουλούν c.d, κατάλευκοι παράνομοι μέσα στο Ναό του Θεού πωλητές c.d, παράνομοι κατάλευκοι τραγουδούν κοιτάζοντας έναν Χριστό που ούτε κλαίει ούτε γελάει, τα βαρέθηκε και τα δράματα και τις κωμωδίες, το μόνο που θέλει είναι να ξαναγίνει 12 χρονών παιδί και να πάει κι αυτός όχι στο Ναό, παιδί είναι, στο λούνα παρκ θέλει να πάει κι ο Χριστός-παιδί, ν' ανέβει στο τρενάκι και μετά στο αεροπλανάκι και να πετάξει πάνω απ' τη Βαρκελώνη, Χριστός σε αεροπλανάκι Βαρκελώνη άθεη αναρχικιά ο Χριστός προσγειώνεται μπροστά σε Αρχικαρδινάλιο στη ρεσεψιόν 4άστερου ξενοδοχείου δίπλα σε δύο τραβεστί που φόρεσαν μάσκες και γάντια χειρουργού και σπρώχνουν με ένταση, πανικόβλητοι σπρώχνουν γρήγορα γρήγορα το φορείο στο χειρουργείο, γρήγορα στο χειρουργείο, τρεις μπουκάλες Αναρχίας ήδη και δε λέει να ανανήψει η συνείδηση,
στο χειρουργείο,
γρήγορα,
λοβοτομή στην μανία για Λογική,
τη μισεί τη Λογική το Όνειρο,
σα συννυφάδες μαλωμένες για το οικόπεδο του πεθερού θεού.
Τέλειωσε η Περιοδεία του Πρώτου Θιάσου.
Περιμένω τώρα τον δεύτερο και τελευταίο,
τους Σουρεαλιστές του Ιουλίου.
Κι αμέσως μετά σπάω το Καλούπι! Ποτέ ξανά δε θα πουληθεί αυτό το ταξίδι έτσι! (Εκτός κι αν κάποιοι με τα χρόνια το ξαναεμπνεύσουν.)
Σπάω το καλούπι. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για να πω ευχαριστώ ειδικά σε όσους ήρθαν κι έπαιξαν.
Σε όσους γέμισαν τις βαλίτζες σε 5ήμερο ταξίδι
με πένθιμα ρούχα, με γιορτινά, με στολές ιππασίας, βενετσιάνικου καρναβαλιού, στολές φλαμένκο, γιατρών, νοσοκόμων...
Βάλτε το στο βιογραφικό σας. Εγώ θα το βάλω πάντως και θα καμαρώνω ότι κάποτε ενέπνευσα ανθρώπους να γεμίσουν τις βαλίτζες τους και να κάνουν σε ξένη χώρα όλα αυτά που διηγούνται οι φωτογραφίες.
Στην εντατική η Ανάγκη για παιχνίδι και τη σώσαμε για μια ακόμα φορά.
Στέλνω λοιπόν:
Συλλυπητήρια στο Φόβο που άλλο δεν ξέρει απ' το να απειλεί ότι θα γίνουμε ρεζίλι, αυτόν που ματαίωσε τόσα και τόσα στη ζωή μας. Ρεζίλι έγινες εσύ Φόβε δήθεν αθάνατε.
Συλλυπητήρια στα ταξίδια που έχουν “Άφιξη και Τακτοποίηση...” γοτθικού ρυθμού,
με κάτι μπαρόκ διανυκτερεύσεις.
Συλλυπητήρια και στις Ανασφάλειες που μας εθίζουν στη δυστυχία
κι αντί ν' αλλάξουμε ό,τι μας βουλιάζει κάθε μέρα,
αράζουμε στης δυστυχίας τη Σίγουρη όμως αγκαλιά.
Συλλυπητήρια Ανασφάλειες,
θάψαμε άλλες δυο-τρεις σε 5 μέρες.
Γι' αυτό,
ως Μνημείο πάνω απ' τον τάφο τους,
ως ελάχιστο Αντίδωρο κι ευχαριστώ προς εσάς,
σπάω την πατέντα του ταξιδιού μετά τον Ιούλιο ώστε να είστε Συλλέκτες.
Συλλέκτες Σπάνιων Διαφορετικών Στιγμών που δεν παράγονται μαζικά
κι ας απαιτεί το το αντίθετο η “Ανάπτυξη”.
Πέρασαν 5 μέρες σα νερό, αλλά η κάθε μία απ' αυτές δεν τέλειωνε. Γιατί είχε κι άλλη κι άλλη, τη μια πίσω απ' την άλλη κρυφή Εικόνα η Νύχτα.
Χθες μου τηλεφώνησαν η Βιβή κι Γιώργος να μου πουν ευχαριστώ. Από πάνω, ήθελαν να πουν κι ευχαριστώ από πάνω. Εγώ ευχαριστώ παιδιά.
Είμαι σίγουρος πως όλοι οι υγιείς συνταξιδιώτες μου επιτρέπουν να πω ένα ειδικό προσωπικό ευχαριστώ σε σας του δυο Βιβή και Γιώργο.
Ειδικό ευχαριστώ γιατί όποτε κι αν είπα
“βγαίνετε”
παρκάρατε στη γαλαρία τη δική σας κατάθλιψη και βγαίνατε στη σκηνή του λεωφορείου μου,
χωρίς ναζάκια και καπρίτσια,
αυτά τα: “τώρα δε μπορώ”, “σήμερα έχω πονοκέφαλο” κι άλλα παρόμοια,
όχι,
πάντα εκεί παρόντες εσείς γιατί όλοι οι καταθλιπτικοί εκτιμούμε πολύ τη Χαρά,
ειδικά αυτή που μπορούμε να προσφέρουμε.
Απ' τα χάι λάιτς του ταξιδιού ο τελευταίος μονόλογος του Γιώργου:
Θα με ρωτήσουν -λέει- στο χωριό:
-- Πού πήγατε;
--Βαρκελώνη -θα τους πω.
-Α ωραία! Πήγατε στη Ράμπλας;;;
--ΟΧΙ.
--Πήγατε Μπαρθελονέτα;
--ΟΧΙ.
--Στο Καμπ Νου;
--ΟΧΙ
-- Ε πού στο διάολο πήγατε;
Και θ' αρχίσω...
-- Με το που κατεβήκαμε πήγαμε εκεί... αμέσως μετά εκεί... κι ύστερα εκεί κι εκεί...
Adiós λοιπόν κι ένα τελευταίο Μεγάλο Ειδικό Ευχαριστώ για όλους. Ειδικό για το Ήθος σας. Για την “εχεμύθεια” και το σεβασμό προς τους Σουρεαλιστές του Ιουλίου, που δεν πειράζετε ούτε ένα λιθαράκι απ' το δικό τους όνειρο να δούνε τις κρυφές Εικόνες Ενός ταξιδιού που έχει την πρόθεση να γίνει Τρισδιάστατο όταν το ακουμπήσει ο Χρόνος και το Φως. Που δεν αποκαλύπτετε ούτε ένα απ' τα τραγούδια που συνόδεψαν της μέρες μας. Εύγε Πειραματόζωα. Μακάρι να μπορέσω να ξαναπειραματιστώ μαζί σας γιατί έτσι θα καθυστερήσω λίγο ακόμα το να πω Adios to the little child in me.
El Greco
Ύστερα είπα να είναι και λίγο Σουρεαλιστικό Ταξίδι.
Και μετά αποφάσισα να είναι πολύ Σουρεαλιστικό κι όχι μόνο κατ' όνομα μιας και του 'δωσα για τίτλο το: “Σουρεαλιστικά Σουαρέ”.
Ταξίδεψα πρώτα στα μέρη, (ευχαριστώ Δημήτρη και Λάζαρε για τη βοήθεια απ' την πρώτη-πρώτη κιόλας στιγμή),
μετά το σχεδίασα στο μυαλό μου,
μετά κατέγραψα στο χαρτί, ταξίδι επί χάρτου, πες ταξίδι θεωρητικό δηλαδή,
μετά το ανακοίνωσα και πέρασε ο καιρός κι έλιωσαν τα ρολόγια, μαλάκωσαν ντύθηκαν όλοι στα μαύρα και ήρθαν για πάρτυ-τάιμ στο Αεροδρόμιο Πρατ της Βαρκελώνης,
ήρθαν όλοι όσοι μπόρεσαν και όσοι θέλησαν.
40 στον αριθμό.
Κάποιοι απ' τους 40 ήρθαν για το ταξίδι γενικά,
άλλοι για τη Βαρκελώνη,
άλλοι για τον Νταλί
άλλοι για όλα αυτά μαζί
κι άλλοι για μένα,
γιατί τη Βαρκελώνη την είχαν δει και μία και δυο φορές και τρεις φορές,
για μένα και για όσους ακόμα θα έβρισκαν εκεί για να μοιραστούν το Ταξίδι.
Αυτό το
“για μένα”
πόνεσε τις πλάτες μου, απ' τον Ιανουάριο μ' έκανε σακάτη, έγειρα απ' το βάρος γιατί ξέρω ότι κόπηκαν πολλά άλλα από αλλού, από άλλες καλοκαιρινές διακοπές, από άλλες χαρές για μένα.
Λύγισαν οι ώμοι μου απ' την εμπιστοσύνη και το μυαλό μου απ' την πίεση να δώσω νόημα “τρισδιάστατο”, ψηφιακό στην εμπειρία των 5 ημερών,
σε χρόνους περιορισμένους να κάνω αν είναι δυνατόν τρία ταξίδια σε ένα.
Ένα Τουριστικό, (τουρισμό υποτίθεται θα κάναμε)
ένα πολιτικό (με την Άντα πρώην καταληψία και νυν Δήμαρχο Βαρκελώνης πώς να μη μιλήσεις και Πολιτικά;)
κι ένα ψυχαναλυτικό, (ναι, ψυχανάλυση σε λεωφορείο, χωρίς καναπέ, στη γαλαρία, στις μεσαίες στις μπροστινές θέσεις μ' ένα γλειφιτζούρι στο χέρι να ψάχνει
ο ένας το πού στράβωσε το πράμα κι έγινε τόσο “λογικός”
άλλος το πώς ίσιωσαν τόσο τα αισθήματα και το καρδιογράφημα των αισθημάτων βγαίνει ευθεία γραμμή,
άλλος ν' αναρωτιέται σιωπηλά τι θα 'κανε στην περίπτωση Απιστίας, αν θα δινε πράσινο φως στον Εγωσμό ή στην Αγάπη,
άλλος να ρωτά σε σκηνοθετημένη συνέντευξη τύπου την Γκαλά που “προσλάβαμε” γι' αυτές τις μέρες: “πώς είναι δυνατόν μέχρι τα 86 σου χρόνια να 'χεις πόθο για πέος που θα οργώνει πολλές φορές τη μέρα τη γη ανάμεσα στα σκέλια σου;”
κι άλλος,
-φαντάζομαι-
απλά μέσα του ν' αναρωτιέται “τί κάνω εγώ εδώ μέσα, πού έμπλεξα; Εγώ για 5ήμερο Βαρκελώνης ξεκίνησα... πώς βρέθηκα ανάμεσα σε τραβεστί;;;;”
5 μέρες είχα μόνο στη διάθεσή μου.
Και για πρώτη φορά αποφάσισα να εισάγω ένα νέο Μοντέλο ξενάγησης.
Δίπλα μου, κι άλλη ξεναγός, η Γκαλά-Ξεναγός, ακούραστη, γενναιόδωρη, ειλικρινής, χωρίς ανταγωνισμούς και συναδελφικά μαχαιρώματα.
Με μια κουβέντα φίλη.
Από καρδιάς χίλια ευχαριστώ Φαίδρα.
Μια Πρεμιέρα συνήθως έχει και λάθη. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι έχει και την Ενέργεια της Πρώτης φοράς που εξιτάρει και μυαλά και αισθήματα.
Συγνώμη για τα λάθη, κυρίως για όσα δεν πρόλαβα να κάνω και να πω συγνώμη, ας πούμε που χαθήκαμε χωρίς καν να μπούμε στο Λαβύρινθο
κι ευχαριστώ για τα αισθήματα Βιωματικοί Σουρεαλιστές.
Ευχαριστώ πολύ όλους όσους σε δύσκολους καιρούς, κάνουν μανούβρες, μπρος και πίσω, ό,τι μπορούν κάνουν για να 'χει χώρο κι ένα Ταξίδι κάθε χρόνο στη ζωή τους.
Είναι ζωή μες στη ζωή ένα Ταξίδι,
θεραπεύει απ' τον ρατσισμό λέει ο Ουναμούνο,
είναι σαν τις κρυφές εικόνες του Νταλί νομίζω εγώ,
πίσω από μια πρόθεση γνωριμίας μ' έναν τόπο
κρύβεται ένα πρόσωπο,
μια ιστορία,
η Ιστορία,
μια αγκαλιά που δε δόθηκε,
ένα φιλί σ' ένα άδειο πιάτο,
μια έκτρωση,
μια συγχώρεση,
ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα και σπάει,
απ' τη φύση του σπάει το Όνειρο όταν γίνει πραγματικότητα,
αυτό είναι ένα ταξίδι,
τεμαχισμένο όνειρο,
κομμάτια στα μάτια σου μπροστά κι αρχίζεις και το κολλάς, το ξαναφτιάχνεις,
το στήνεις ύστερα μπροστά σου, το κοιτάς, το καμαρώνεις πας να το φωτογραφίσεις κοιτάς μέσα απ' το φακό και τι να δεις...
Αυτό δεν είναι το ταξίδι που αγόρασες...
ξανακοιτάς... παρατηρείς...
ποια θα 'ναι με το χρόνο η Κρυφή Εικόνα της Κοινής Μνήμης ένας Θεός ξέρει.
Και η Προσωπική του Καθενός; Άλλο Μυστήριο κι αυτό.
Άντε να βγάλεις άκρη τώρα μέσα σ' αυτό το Σουρελιστικό Συρτάρι που θα φυλάξει ο Καιρός κι η Μνήμη τις σημειώσεις της...
Μπορεί να πάρει και να γράψει χωρίς ανάσα, ότι...
ήταν μια φορά παλιά πολύ παλιά το Μάιο του 2015 ένα μαύρο καπέλο με βέλο κι ενώ ήταν πλήρης η άπνοια αυτό άρχισε να πετά μέχρι που πήγε και στάθηκε στην κεφαλή ενός σταυρού πάνω σ' ένα τάφο τον οποίο σταυρό είχε πάρει αγκαζέ μια γυναίκα που δίπλα της καθόταν ένας Καταλανός Άγγελος που οδηγούσε ένα κότερο με την ταχύτητα του φωτός ώσπου πάει και το παρκάρει μπροστά στα φωτισμένα τείχη ξένης ορεινής πόλης, τραβάει και μια αχτίδα φωτός και δένει το κότερο, το στερεώνει κι από ένα πεταμένο κομποσκοίνι έκφυλου παπά που κοινωνά αιδοίο κάθε μέρα, πρωί και βράδυ χώνει τη γλώσσα του ανάμεσα στο φόβο και τον πόθο γυναικών, τώρα προχωρούν τρεις μαζί, ήδη γυμνοί Άγγελος Γυναίκα με καπέλο και παπάς, μπαίνουν στην Εκκλησία ψάχνουν την Αμαζόνα Μπεατρίθ για να συνευρεθούν όλοι μαζί, κι αντί για την Νυμφομανή Γυναίκα μπροστά στην Αγία Τράπεζα βρίσκουν τρεις ρώσσους τενόρους να φορούν μάσκες βενετσιάνικες να τραγουδούν και να πουλούν c.d, κατάλευκοι παράνομοι μέσα στο Ναό του Θεού πωλητές c.d, παράνομοι κατάλευκοι τραγουδούν κοιτάζοντας έναν Χριστό που ούτε κλαίει ούτε γελάει, τα βαρέθηκε και τα δράματα και τις κωμωδίες, το μόνο που θέλει είναι να ξαναγίνει 12 χρονών παιδί και να πάει κι αυτός όχι στο Ναό, παιδί είναι, στο λούνα παρκ θέλει να πάει κι ο Χριστός-παιδί, ν' ανέβει στο τρενάκι και μετά στο αεροπλανάκι και να πετάξει πάνω απ' τη Βαρκελώνη, Χριστός σε αεροπλανάκι Βαρκελώνη άθεη αναρχικιά ο Χριστός προσγειώνεται μπροστά σε Αρχικαρδινάλιο στη ρεσεψιόν 4άστερου ξενοδοχείου δίπλα σε δύο τραβεστί που φόρεσαν μάσκες και γάντια χειρουργού και σπρώχνουν με ένταση, πανικόβλητοι σπρώχνουν γρήγορα γρήγορα το φορείο στο χειρουργείο, γρήγορα στο χειρουργείο, τρεις μπουκάλες Αναρχίας ήδη και δε λέει να ανανήψει η συνείδηση,
στο χειρουργείο,
γρήγορα,
λοβοτομή στην μανία για Λογική,
τη μισεί τη Λογική το Όνειρο,
σα συννυφάδες μαλωμένες για το οικόπεδο του πεθερού θεού.
Τέλειωσε η Περιοδεία του Πρώτου Θιάσου.
Περιμένω τώρα τον δεύτερο και τελευταίο,
τους Σουρεαλιστές του Ιουλίου.
Κι αμέσως μετά σπάω το Καλούπι! Ποτέ ξανά δε θα πουληθεί αυτό το ταξίδι έτσι! (Εκτός κι αν κάποιοι με τα χρόνια το ξαναεμπνεύσουν.)
Σπάω το καλούπι. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω για να πω ευχαριστώ ειδικά σε όσους ήρθαν κι έπαιξαν.
Σε όσους γέμισαν τις βαλίτζες σε 5ήμερο ταξίδι
με πένθιμα ρούχα, με γιορτινά, με στολές ιππασίας, βενετσιάνικου καρναβαλιού, στολές φλαμένκο, γιατρών, νοσοκόμων...
Βάλτε το στο βιογραφικό σας. Εγώ θα το βάλω πάντως και θα καμαρώνω ότι κάποτε ενέπνευσα ανθρώπους να γεμίσουν τις βαλίτζες τους και να κάνουν σε ξένη χώρα όλα αυτά που διηγούνται οι φωτογραφίες.
Στην εντατική η Ανάγκη για παιχνίδι και τη σώσαμε για μια ακόμα φορά.
Στέλνω λοιπόν:
Συλλυπητήρια στο Φόβο που άλλο δεν ξέρει απ' το να απειλεί ότι θα γίνουμε ρεζίλι, αυτόν που ματαίωσε τόσα και τόσα στη ζωή μας. Ρεζίλι έγινες εσύ Φόβε δήθεν αθάνατε.
Συλλυπητήρια στα ταξίδια που έχουν “Άφιξη και Τακτοποίηση...” γοτθικού ρυθμού,
με κάτι μπαρόκ διανυκτερεύσεις.
Συλλυπητήρια και στις Ανασφάλειες που μας εθίζουν στη δυστυχία
κι αντί ν' αλλάξουμε ό,τι μας βουλιάζει κάθε μέρα,
αράζουμε στης δυστυχίας τη Σίγουρη όμως αγκαλιά.
Συλλυπητήρια Ανασφάλειες,
θάψαμε άλλες δυο-τρεις σε 5 μέρες.
Γι' αυτό,
ως Μνημείο πάνω απ' τον τάφο τους,
ως ελάχιστο Αντίδωρο κι ευχαριστώ προς εσάς,
σπάω την πατέντα του ταξιδιού μετά τον Ιούλιο ώστε να είστε Συλλέκτες.
Συλλέκτες Σπάνιων Διαφορετικών Στιγμών που δεν παράγονται μαζικά
κι ας απαιτεί το το αντίθετο η “Ανάπτυξη”.
Πέρασαν 5 μέρες σα νερό, αλλά η κάθε μία απ' αυτές δεν τέλειωνε. Γιατί είχε κι άλλη κι άλλη, τη μια πίσω απ' την άλλη κρυφή Εικόνα η Νύχτα.
Χθες μου τηλεφώνησαν η Βιβή κι Γιώργος να μου πουν ευχαριστώ. Από πάνω, ήθελαν να πουν κι ευχαριστώ από πάνω. Εγώ ευχαριστώ παιδιά.
Είμαι σίγουρος πως όλοι οι υγιείς συνταξιδιώτες μου επιτρέπουν να πω ένα ειδικό προσωπικό ευχαριστώ σε σας του δυο Βιβή και Γιώργο.
Ειδικό ευχαριστώ γιατί όποτε κι αν είπα
“βγαίνετε”
παρκάρατε στη γαλαρία τη δική σας κατάθλιψη και βγαίνατε στη σκηνή του λεωφορείου μου,
χωρίς ναζάκια και καπρίτσια,
αυτά τα: “τώρα δε μπορώ”, “σήμερα έχω πονοκέφαλο” κι άλλα παρόμοια,
όχι,
πάντα εκεί παρόντες εσείς γιατί όλοι οι καταθλιπτικοί εκτιμούμε πολύ τη Χαρά,
ειδικά αυτή που μπορούμε να προσφέρουμε.
Απ' τα χάι λάιτς του ταξιδιού ο τελευταίος μονόλογος του Γιώργου:
Θα με ρωτήσουν -λέει- στο χωριό:
-- Πού πήγατε;
--Βαρκελώνη -θα τους πω.
-Α ωραία! Πήγατε στη Ράμπλας;;;
--ΟΧΙ.
--Πήγατε Μπαρθελονέτα;
--ΟΧΙ.
--Στο Καμπ Νου;
--ΟΧΙ
-- Ε πού στο διάολο πήγατε;
Και θ' αρχίσω...
-- Με το που κατεβήκαμε πήγαμε εκεί... αμέσως μετά εκεί... κι ύστερα εκεί κι εκεί...
Adiós λοιπόν κι ένα τελευταίο Μεγάλο Ειδικό Ευχαριστώ για όλους. Ειδικό για το Ήθος σας. Για την “εχεμύθεια” και το σεβασμό προς τους Σουρεαλιστές του Ιουλίου, που δεν πειράζετε ούτε ένα λιθαράκι απ' το δικό τους όνειρο να δούνε τις κρυφές Εικόνες Ενός ταξιδιού που έχει την πρόθεση να γίνει Τρισδιάστατο όταν το ακουμπήσει ο Χρόνος και το Φως. Που δεν αποκαλύπτετε ούτε ένα απ' τα τραγούδια που συνόδεψαν της μέρες μας. Εύγε Πειραματόζωα. Μακάρι να μπορέσω να ξαναπειραματιστώ μαζί σας γιατί έτσι θα καθυστερήσω λίγο ακόμα το να πω Adios to the little child in me.
El Greco
No comments:
Post a Comment