ΟΙ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 2015

Το ταξίδι του 2015, ας πούμε η Νέα Πρόταση του El Greco μετά το Χταπόδι και Σπέρμα το 2014 ήταν η Καταλονία, αλλά με “σκηνοθεσία” Σουρεαλιστική, πέρασμα εμπειρικό απ' τα μέρη του Νταλί, τα μέρη που γεννήθηκε, που φοβήθηκε και που δεν έπαψε να φοβάται.
Η καρδιά τού όλου εγχειρήματος υποτίθεται θα ήταν η Βαρκελώνη. Οι περισσότεροι όμως πήγαν στη Βαρκελώνη, έτσι όπως πουλήθηκε αυτή η Βαρκελώνη μετά τους Ολυμπιακούς του '92 όλοι πήγαν κι όσοι δεν πήγαν, ψέματα λεν κι αυτοί ότι δήθεν πήγαν μην τυχόν και τους πει κανείς

“βλαχάρα... φτου βλαχάρα δεν πήγες στη Βαρκελώνη τόσο must και τόσο in που είναι !!!".

Κι αυτό το "πήγα" πάλι, μια κουβέντα είναι. Πήγα, αλλά τί είδα;;;;
Στην περίπτωση της Βαρκελώνης,

 αυτό που πάνω-κάτω βλέπει ένας κλασικός τουρίστας που πάει 3-5 μέρες είναι δυο απ' τα σπίτια που έφτιαξε ο Γκαουντί, Κάσα Μπατλιό Κάσα Μιλά, νά κι από δω η Σαγράδα Φαμίλια νά κι από κει, Πλάθα Καταλούνια... στα δεξιά σας η Ράμπλας όπου θα σας (ξανα)κλέψουν, αριστερά και δεξιά τώρα η Μπαρθελονέτα, νά κι ανάμεσα απ' αυτούς τους δυο ψηλούς πύργους το Ολυμπιακό Λιμάνι, πάμε ν' ανέβουμε και πάνω προς Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις... Ωραία κλασική Ξενάγηση και ξεπαρεού.
Ήθελα κάτι άλλο.
Να κάνει και σε όσους πήγαν.
Να πιάσω απ' τα δόντια το χρόνο και οι 5-6 μέρες να γράφουν μέσα σου για 10-12... Δεν είναι ακατόρθωτο αυτό.
Νομίζω δεν είναι...

“Σουρεαλιστικά Σουαρέ” ήταν ο τίτλος που έδωσα στο ταξίδι.
6 μέρες 5 νύχτες.

“... 3 ταξίδια σε ένα έκανες...”

μου είπε η Σοφία που ήρθε με την πρώτη απ' τις δυο ομάδες, με τους  Σουρεαλιστές του Αγίου Πνεύματος. Τότε ήρθε ολόκληρη σχεδόν εκείνη η συμπαγής ομάδα που φτιάχτηκε πέρυσι τυχαία ως το πρώτο γκρουπ στη Βόρειο Ισπανία,
μαζί τους πειραματίστηκα πέρυσι στο Χταπόδι και Σπέρμα,
χάσαμε και κερδίσαμε πολλά μαζί,
τα συν και τα πλην της κάθε Πρεμιέρας,
δέθηκε η ομάδα αυτή πολύ κι αυτό δεν ήταν τυχαίο,
τους βάφτισα Πειραματόζωα,
μ' αυτούς έχανα το δρόμο για να τον βρίσκω στα σίγουρα με τους επόμενους,
κι ήρθαν και φέτος πρώτοι-πρώτοι  πάλι πάνω τους να προσπαθήσω να “πρωτοζωγραφίσω” μια Σουρεαλιστική Ανάμνηση.

Η επόμενη, η 2η αναχώρηση είχε κανονιστεί με την άλλη συμπαγή ομάδα, το Περσινό Θηλυκό Χταπόδι για τον Ιούλιο,
έγιναν όμως τα γνωστά “Ιουλιανά”
τα χρόνια κι όχι προσωρινά Ιουλιανά κάπιταλ κοντρόλ,
άρον άρον μεταφέρθηκαν στο Σεπτέμβριο τα Θηλυκά,
ήρθε κι ο Σεπτέμβριος κι απ' τους 48 του Ιουλίου
έφτασαν οι 30 Θηλυκοί Σουρεαλιστές.

70 ακριβώς άνθρωποι σε δυο αμάδες,
40 Πειραματόζωα και 30 Θηλυκά
ήρθαν τελικά γι' αυτή τη  Σουρεαλιστική Ταξιδιωτική Περιπέτεια.

Εννοείται πως είχα ορίσει Ντρες Κόουντ, είναι ο Σκληρός Πυρήνας, οι Μουτζαχεντίν μου, πάνε και για 3η φορά κάπου αν χρειαστεί,
για την παρέα και για να το δούμε μαζί.
Η Άφιξη στα ΜΑΥΡΑ, τα ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ!
Με κατάμαυρες -εννοείται- πλερέζες.
Σα σύννεφο μαύρο από μύγες του Νταλί να βγουν απ' το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης, πετώντας αν μπορούν, αυτό ζήτησα κι έτσι έγινε...

Να 'ρθουν στα μαύρα για να κάνουμε τί;;;

Αυτό που έλεγε το πρόγραμμα, αυτό που αγόρασαν:

“...με την άφιξη θα κάνουμε το πιο φυσιολογικό πράμα για Σουρεαλιστικό Ταξίδι”

αυτό έλεγε επί λέξη.

Πολλοί αναρωτήθηκαν “τί είναι το πιο φυσιολογικό πράμα σουρεαλιστικού ταξιδιού;;;”
Τί κάνουν 70 άνθρωποι με το που φτάνουν για ένα εξαήμερο στη Βαρκελώνη;;;


Κατ' αρχάς τους υποδέχτηκα με μπεζ, σχεδόν άσπρο κοστούμι και απέραντη χαρά που ακόμα χωρούσα μέσα του μιας κι απ' το γάμο της Ειρήνης το 2006 δεν το είχα ξαναβάλει...

Βγήκαν,
αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, φωτογραφηθήκαμε
ανεβήκαμε στο λεωφορείο
και τους ζήτησα να πάρουμε τα πράματα απ' το τέλος,
σα να ήταν αυτό το ταξίδι εκείνη η ταινία “THE CURIOUS CASE OF BENJAMIN BUTTON”

να πάρουμε τα πράματα απ' το τέλος τέλος...
έβαλα το ADIOS και ζήτησα απ' όλους να βάλουν στο μυαλό τους πως δεν είναι η Τετάρτη που ήρθαν αλλά η επόμενη Δευτέρα που φεύγουν,
πως είμαστε στο 6 μέρες μετά και κάνουμε την ίδια διαδρομή αλλά αντίστροφα,
είναι Δευτέρα, το ταξίδι τέλειωσε και γω τους συνοδεύω στο αεροδρόμιο για να τους αποχαιρετήσω...

Κρατούσα αυτή τη Μουσική κρυφή με νύχια και δόντια παιδικής ανυπομονησίας,
την έκρυβα απ' όλους για να 'ναι πρώτοι αυτοί οι Σουρεαλιστές που θ' αποχαιρετούσα με την άφιξη,
να 'ναι αυτοί οι πρώτοι που θ' ακούσουν εξ' αιτίας μου
και τη μουσική και την ποίηση και τη φωνή του Μπένζαμιν...

Και με τη φωνή του φτάσαμε εκεί που θεώρησα πως είναι το πιο φυσιολογικό για ταξίδι σουρεαλιστικό:

στο Κοιμητήριο του Μοντ Ζουίκ για Πολιτική Ξενάγηση.

Κατάλληλα ντυμένοι, -αυτό δε θα μπορούσε να μας το αμφισβητήσει κανείς-
πήγαμε σ' ένα απ' τα κομψότερα Κοιμητήρια της Ευρώπης για να γνωρίσουμε το παρελθόν αυτής της πόλης,
να δούμε από κοντά τον παππού και τη γιαγιά των καταλανών που ψήφισαν προχθές,
πως είναι ο τάφος του ενός και πώς του άλλου,
τί θα ψηφίσει ο εγγονός ετούτου εδώ του τάφου...

Δεν είναι ασφαλής παράμετρος αλλά είδαμε και τις σύγχρονες μεθόδους...


Είδαμε τάφους καταλανών βιομηχάνων,
είδαμε τον Τάφο Μπατλιό, να μην βλέπουμε μόνον το “Κάσα Μπατλιό”,
νά κι ο τάφος “ΜΠΑΚΑΡΝΤΙ” χωρίς κόκα-κόλα,
είδαμε τάφους περίτεχνους,
με ασανσέρ για να κατεβαίνουν οι χήρες οι ερωμένες ή οι εραστές να συνεχίσουν να αισθάνονται,
τάφους φτιαγμένους από σπουδαίους σαν τον Γκαουντί και τον Μοντανιέρ αρχιτέκτονες,
είδαμε το Paseo De Gracias του Κοιμητηρίου, μια λεωφόρο με αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, όπως ακριβώς το  Paseo De Gracias στην καρδιά της πόλης μόνον που εδώ τα αριστουργήματα αντί για Σπίτια ήταν οι Τελευταίες Κατοικίες,
είδαμε πως και γιατί η Καταλονία ήταν πάντα κάτι άλλο,
πως η παλιά φεουδαρχία της Ισπανίας, εδώ,
εδώ ειδικώς στην Καταλονία παρέδωσε τη σκυτάλη σε μια Νέα Τάξη, εκείνη των Βιομηχάνων που για Όνειρό τους δεν είχαν το γλέντι τη σπατάλη και την επίδειξη του πλούτου τους όπως οι παλιοί φεουδάρχες αλλά τη συσσώρευσή του.

Και είδαμε και πως αυτοί η Νέα Τάξη, απέκτησε αμέσως τον ταξικό της Νέο αντίπαλο: οι κολίγοι της ισπανικής υπαίθρου, οι άκληροι μοιραίοι πέρασαν στην Καταλονία κι αυτοί αναζητώντας το ψωμί τους κι έγιναν εργατικό προλεταριάτο.
Κι άρχισαν να οργανώνονται, και να ορθώνουν ανάστημα και να διεκδικούν και να κατακτούν πράματα σπουδαία για τη ζωή και την καθημερινότητα, να έχουν ασφάλεια, να μη δουλεύουν μέχρι να τους πει ο αφέντης φύγε, να μη δουλεύουν μέχρι να δύσει ο ήλιος, να να να ...
Πολλές από κείνες τις κατακτήσεις αναπαύονται σήμερα στο Κοιμητήριο κάποιου Εφαρμοστικού Νόμου Μνημονίου.

Πήγαμε και στον Κενό, τον άδειο τάφο του Durruti.

Και του κάναμε ένα μικρό αφιέρωμα.
Διαφωνείς ή συμφωνείς μαζί του, αξίζει να σταθείς πάνω απ' τον τάφο ανθρώπου που αντί να δεχτεί τις προτάσεις του Συστήματος της Εποχής του και ν' ανταλλάξει την επιρροή του στα λαϊκά στρώματα με προσωπική εξουσία και οφέλη,
είπε ΟΧΙ
κι ας ξέρει ότι είναι επικίνδυνο γι' αυτόν αυτό το ΟΧΙ
κι αποδείχτηκε αμέσως πόσο επικίνδυνο ήταν καθώς δολοφονήθηκε στα 40 του χρόνια.

Δολοφονείται ο Αναρχικός γιατί το Σύστημα χρειάζεται “αρχές”,
δολοφονείται ο άνθρωπος που έκανε δύσκολη τη ζωή στο Φράνκο τους πρώτους μήνες του Εμφυλίου πολέμου,
δολοφονείται ένας δολοφόνος φασιστών,
κλέφτης τραπεζών,
δολοφονείται αλλά από ποιον;;;
Ακόμα το ψάχνουμε;

Σ' αυτό το ταξίδι στην Καταλονία έκρινα πως αξίζει μια “στάση” έστω για μια στιγμή και στη ζωή και στον τάφο αυτού του Αναρχικού. Μιλήσαμε για τις βόμβες "Ροσίνι", τις βόμβες "Μολότωφ" τις βόμβες που στη Βαρκελώνη έπεφταν κάποτε βροχή, το φόβο μην ξαναρχίσουν με την τροπή που παίρνουν τα πράματα, οι βόμβες πάνω στις οποίες καθόμαστε.

Δυο ώρες περίπου σε Κοιμητήριο με την άφιξη,
“άρχισαν να ζαλίζονται οι “χήρες” κασκαντέρ κι αμέσως, κατεπειγόντως κάλεσα λεωφορείο τουριστικό και τις πήγα στην εντατική καρδιά τής Βαρκελώνης,
στην Παναγιά της Θάλασσας, στη Santa María del Mar και κεί,
λίγο Μουσείο Πικάσο,
λίγο βόλτα,
λίγο τάπας
και το απόγευμα,
για να δέσει σουρεαλιστικά η μέρα ειδικά με την πρωινή μας πολιτική επίσκεψη στο Κοιμητήριο νοικιάσαμε κότερα και κάναμε βόλτα στη Βενετία της Καταλονίας...

Το μυστικό μας είν' αυτό.
Όλοι κρύβουμε έναν μικροαστό μέσα μας που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει μεγαλοαστός αλλά μέχρι τότε ξορκίζουμε τη γκρίνια του με βόλτες σε ξένα κότερα νοικιασμένα με την ώρα και με το κεφάλι...

Βίλες, γκαζόν, πισίνες... Έξω απ' το κάθε σπίτι παρκαρισμένο το κότερό του...

Η Μαρκέλα.

Τασούλα Ίλντα Σελήνη και "ΣΙΑ"...

-"Αμάν ξέχασα να πάρω ψωμί..."

-“Πάρε και ντοματάκι πελτέ αφού θα βγεις...”

- "Έχεις ψιλά γιατί έχω μόνο πεντακοσάρικα πάνω μου."

¨

Βρουμ βρουμ με το κότερο για ψωμί... Πολλές φορές αναρωτήθηκα, κάποιος που κινείται με κότερα, γνωρίζει την πραγματική αξία του ψωμιού.

Για εκείνο το απόγευμα, άλλον καταλληλότερο τρόπο για να εμπεδώσουμε την πρωινή μας επίσκεψη δε βρήκα.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο, βόλτα στη θάλασσα μόνον οι ζωντανοί γιατί πολλοί είχαν καταρρεύσει απ' την κούραση και είχαν την ακινησία των καταλανών βιομηχάνων του 19ου αιώνος.

Και την άλλη μέρα...

Αχ την άλλη μέρα, την μόλις 2η αλλά παλεύαμε ήδη με έναν βιομήχανο που προσπαθούσε να πάρει το κ΄΄οτερο ενός αναρχικού που έτρωγε ψωμί με ντοματάκι πελτέ μέσα στη Σαντα Μαρία Ντελ Μαρ κι ακριβώς τη στιγμη που βγήκε ο παπάς στο ιερό κι ο αναρχικός ετοιμάζονταν να του πετάξει τη φέτα το ψωμί του στα μούρα όρμησαν μύγες χιλιάδες και του το φάγαν...

Η 2η μέρα,
όλη μέρα αφιερωμένη στο Σουρεαλισμό
στον Σαλβαδόρ Νταλί
και στην Γυναίκα της ζωής του,
τη γυναίκα που οδήγησε εν πολλοίς την Τέχνη τους ως εμάς,
τη Γκαλά,
τη Γκαλαρίνα του!

Μαζί μας την είχαμε και μεις τη Γκαλαρίνα Μας.

Εδώ με τη Ντορίτα, κόβω το κεφάλι μου πως πίνουν λεμονίτα. 

Σε αποστολή αυτοκτονίας η Φαίδρα, σε ρόλο γραμμένο απ' τον El Greco ειδικά για κείνη από την πρώτη στιγμή και τα δυο γκρουπ είχαν μαζί τους την Γκαλαρίνα...

Πήγαμε και στο Καδακές, το θέρετρο που ο Νταλί φιλοξενούσε όλη την ευρωπαϊκή αφρόκρεμα της Τέχνης και της Λογοτεχνίας και όλους τους εραστές της γυναίκας του,
πήγαμε και στο ησυχαστήριο-ατελιέ του στο Πορτ Λιγκάτ
κι αμέσως μετά στο Φιγκέρας...
Έγιναν όλα με ειδικό τρόπο.
Με σκοπό τη Μνήμη.
Ελπίζω να μην απέτυχα εντελώς.

Μετά την επίσκεψη στο Σπίτι-Μουσείο Νταλί,
αργά το απόγευμα φύγαμε για Γαλλία.

Όχι, δεν υπάρχει ξεκούραση, δεν υπήρξε ξεκούραση σ' αυτό το ταξίδι...
Όποιος θέλει να κοιμηθεί να πάει στο σπίτι του.
Δεν πληρώσατε 800 ευρώ για να ρθείτε εδώ να κοιμάστε μες στο λεωφορείο.

Για τη διαδρομή ο El Greco είχε οργανώσει Συνέντευξη Τύπου...
Ερωτήσεις στη Γκαλαρίνα...
Για την Τέχνη,
για το ρόλο της στη ζωή του Νταλί,
για τους ρόλους που παίζουμε γενικά στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων,
για το πόσο κακή μάνα υπήρξε με την απουσία της απ' τη ζωή της κόρης της,
για το πόσο καλό μπορεί να ήταν αυτό,
το ίδιο ακριβώς πράμα ευλογία και καταστροφή,
για το πόσο η απουσίας μιας μάνας αφήνει χώρο Ελευθερίας σ' ένα παιδί,
αν είναι κακό μια μάνα να θέλει να ζήσει τη ζωή της και να μην τα ποδοπατάει όλα με το στανιό το μητρικό της φίλτρο,
ρωτήσαμε τί είναι να θες παιδί και να μην έρχεται,
τί είναι να σου ρχεται ένα παιδί και να μην το θες,
πόσο αγαπάς όταν απατάς,
πόσο Δεν αγαπάς όταν συγχωρείς την απιστία γιατί πονάς λιγότερο λέει και γι' αυτό είσαι ικανός να συγχωρέσεις αλλιώς... αν αγαπούσες πραγματικά θα σκότωνες την αγάπη και θα χώριζες...
Για ν' αποδείξεις ότι αγαπάς πρέπει να χωρίσεις;;;;

Και τι δεν είπαμε σε κείνη τη συνέντευξη...
Στην τελευταία ειδικά του Σεπτεμβρίου, άκουγα τη Φαίδρα να έχει γίνει τόσο Γκαλαρίνα,
αυτό που ένας ρόλος γίνεται ένα με τον ηθοποιό...

Πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια έκλαψα μες στο λεωφορείο απ' τη χαρά που προσφέρει η Αλήθεια, η Ειλικρίνεια της Στιγμής κι έτσι φτάσαμε στην Καρκασόν...

Την πιο μεγάλη και την πιο καλά διατηρημένη Καστροπολιτεία σε όλη την Ευρώπη. Έτσι συστήνεται ετούτη η πόλη...

Και βράδυ και πρωί γνωρίσαμε την Πόλη των Καθαρών... Εκεί ήρθε κι ο Ζουλιέν και μπήκε επιπόλαια στη φαντασίωση των Σουρεαλιστριών μου, και ξύπνησε Πόθο, νόμιζε πως είναι εκείνος ο παπάς ο Καθαρός, ο Πιερ Κλερ και ό,τι οι Σουρεαλιστρίες μου θα του παραδοθούν άνευ όρων...
Όχι κύριε Ζουλιέν!
Τις Σουρεαλίστριές μου μόλις τις οδήγησε σε αλλεπάλληλους οργασμούς η Γκαλαρίνα.
Απ' το μυαλό ξεκινάει ο οργασμός μιας γυναίκας κύριε Ζουλιέν!
Ίσως κάτι καλύτερο να καταφέρνατε αν είχατε τουλάχιστον το χάρισμα του Πιερ Κλερ, να φτάνετε σε οργασμό ακριβώς στο ίδιο δευτερόλεπτο με την εκάστοτε ερωμένη είτε εκείνη είτε εκείνη χρειάζεται σε 3 λεπτά είτε 3 ώρες...
Μπορείτε κύριε Ζουλιέν να το κάνετε αυτό;;;;
Να επιταχύνετε και μέσα σε 3 λεπτά να...;;;;
Ή να επιβραδύνεται και για 3 ολόκληρες ώρες να...;;;;

Αυτό ήταν το θέμα στο επόμενο δίωρο στο λεωφορείο... Από Καρκασόν πίσω για Ισπανία με θέμα τη σημαντικότητα του οργασμού και τα πρόβλήματα που "εσωκλείει" ο μη οργασμός. Ο Συγχρονισμός με Αφορμή την Αίρεση των Καθαρών.
Αίρεση ο Μη Οργασμός!

Ήταν η Γη των Τροβαδούρων αυτή που αφήσαμε πίσω μας, γι' αυτό μιλήσαμε τόσο για τον Έρωτα... Όχι στα τραγούδια μόνο, δεν είναι μόνο τραγούδια ο έρωτας, είναι κι αυτό το Α με το Χ χαράς σε κάθε κορύφωση.

Μ' αυτά και μ' αυτά επιστρέψαμε στην Ισπανία και φτάσαμε στη Μπεσαλού, ένα απ' τα πιο όμορφα Μεσαιωνικά χωριά της Καταλονίας που τον τελευταίο καιρό φωνάζει για Ανεξαρτησία...
Φωνάζει πάλι γι' Ανεξαρτησία.
Αν και εφόσον το επιτύχει μια μέρα, εύχομαι να μην είαι μόνο και μόνο για ν' αναβαπτιστεί η τοπική πολιτική Ελίτ σε Αρχή Κράτους Ανεξάρτητου.
Αν και εφόσον το θέλουν οι πολλοί να γίνει για καλό των πολλών και όχι το αντίθετο.

Φτάσαμε στην 3η βραδιά για να κάνουμε το πρώτο ομαδικό, το πρώτο σουαρέ.

Μεσαιωνικό Δείπνο.
Εγώ Τορέρο.
Σούπα χωρίς κουτάλι.
Κοτόπουλο χωρίς μαχαιροπίρουνα.
Ένας κύριος γύρω στα 90 χωρίς φωνή να τραγουδάει  στην καρδιά της Καταλονίας “It´s up to you New York  New York”
Ανδαλουσιανά άλογα να καλπάζουν σχεδόν μες στη σούπα
χορευτές φλαμένκο να τρομάζουν με τις κινήσεις μέχρι και το ψητό κοτόπουλο...

Ό,τι πιο σουρεαλιστικό είχα δει στην περιοχή για να μοιραστώ. Και το πιο ωραίο της υπόθεσης είναι που οι διοργανωτές και παραγωγοί της βραδιάς-παράστασης το 'χουν για κανονικό...

Την επομένη πήγαμε στη Τζιρόνα... στο δρόμο κάναμε Καταλανική Ιστορία μην και καταλάβουμε από πότε εκκρεμεί αυτό το Αίτημα ανεξαρτησίας,
είδαμε και τί ήταν το πρώτο-πρώτο που έκαναν πρόσφατα, το 1285 δηλαδή που έκοψαν δικό τους νόμισμα διότι θεωρούσαν πως είναι μονόδρομος να 'χεις δικό σου νόμισμα αν θες να 'σαι ανεξάρτητος,
βέβαι όλα αυτά είναι Ιστορία, δε σημαίνει ότι εμείς πρέπει να τη λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν,
έτσι κι αλλιώς δεν το κάνουμε,
φτάσαμε και στη Τζιρόνα...
την Πόλη Μητέρα των Απανταχού Εβραίων της Διασποράς,

πάλι τα λεφτά στη μέση μπήκαν αναγαστικά...

Και μετά πήραμε το δρόμο για τον τελικό προορισμό,
τη Βαρκελώνη,
μόνο που στο δρόμο κάναμε μνημόσυνο στον άνθρωπο που είχαμε επισκεφτεί το τάφο του,
τον άνθρωπο που αρνήθηκε να γίνει Έπαρχος,
στον αγωνιστή,
στον κλέφτη Τραπεζών,
δολοφόνο φασιστών που αρνήθηκε να γίνει Αφεντικό όταν του προσφέρθηκε με το απλό επιχείρημα ότι εκείνος αγωνίζεται ακριβώς για να μην υπάρχουν αφεντικά... Ωραία και σπουδαία και σπάνια όλα αυτά αλλά ζήτησα απ' τους Σουρεαλιστές μου να κοιτάξουν κι απ' τη χαραμάδα της προσωπικής του ζωής... Τόση προτεραιότητα έδωσε Durruti στον αγώνα του, στο αγώνα για το κοινό καλό που δεν είχε χρόνο ούτε για μια αγκαλιά για την κόρη του...
Άντε να πάρει θέση η Ιστορία πάνω σ' αυτό θέμα γιατί εγώ αδυνατώ.
Ούτε μια αγκαλιά δε θυμάται η καημένη η Νικόλ...
Είναι δίκαιο αυτό;
Κι αν είναι δίκαιο, ανθρώπινο είναι;;;

Δεν το απαντήσαμε,
έτσι κι αλλιώς σκοπό δεν είχα να δώσουμε απαντήσεις, ο Durruti είναι καλή αφορμή  για ερωτήματα όχι για απαντήσεις.

Και φτάσαμε στη Βαρκελώνη...

Κι αμέσως πήγαμε στο Παρκο Γκουέλ..

Τασούλα και Γιώργος...

Και μετά πάνω, στο Τιμπιντάμπο, στο Λούνα Παρκ και με τη βοήθεια των Πειραματόζωων τον Μάιο κατάφερα το Σεπτέμβριο να μπω και στον Λαβύρινθο και κάποιοι μάλιστα κατάφεραν να φτάσουν και στο Κέντρο του, εκεί που είχε ένα Αγαλματίδιο του Έρωτα που χαμογελούσε σα χαζοχαρούμενο...
Το 'χει αυτό ο έρωτας.

Πετάει πετάει... ο Έρωτας Νέτα!

Ήρθε ερωτευμένος ο Γιάννης της Δέσποινα αυτή τη φορά. Αλλά ΚΥΡΙΟΣ, όχι όλη την ώρα τσικ-τσικ μηνύματα με το κινητό...

Και στα σιντριβάνια πήγαμε το βράδυ...

και στο Ισπανικό Χωριό για νυχτερινή ξενάγηση...

Και κανονική ξενάγηση στη Βαρκελώνη κάναμε με όλα τα παρελκόμενα
 Σαγράδα Φαμίλια| Κάσα Μπατλιό Κάσα Μιλά και σπίτι των πνευμάτων...
Αλλά είχα και μια έκπληξη...
Στους καλύτερους γιατρούς έτρεξα τους Σουρεαλιστές μου,
τους πιστούς φίλους, τους Μουτζαχεντίν της Grecoland,
στο καλύτερο Νοσοκομείο τους έτρεξα,
να μιλήσουμε λίγο και για την Υγεία,
τη Δημόσια και την Πνευματική μας
και το βράδυ,
τα Πειραματόζωα τα πήγα σε Ντραγκ Σιόου με Τραβεστί
και τα Θηλυκά σε κάναμε δείπνο Αρραβώνα με Χέβυ Μέταλ μουσική,
είχαμε  6 παιδιά μαζί μας το Σεπτέμβριο κι είπαμε έχουν καιρό και σε τραβεστί να πάνε και τραβεστί να γίνουν αν αυτό τους κάνει χαρούμενους αλλά για την ώρα ας φάνε μια παέλια...
Κλείσαμε εστιατόριο και για κακή μας τύχη έξω απ' την πόρτα του ακριβώς είχε μια μπάντα χέβυ μέταλ συναυλία λέει...
Προσπαθούσαμε μέσα αμπαρωμένοι να μιλήσουμε, μάταιο...
λέξη δε θυμάμαι ν' άκουσα ολόκληρη και καθαρή εκείνη τη βραδιά,
χείλη κουνούσαμε σαν πλέυ μπακ κι ο Σουρεαλισμός μας αποκαλύπτονταν στην πράξη καθώς η συναυλία των χεβιμεταλάδων ήταν προς τιμήν του Παγκοσμίου Συνεδρίου Οφθαλμολογίας που γινόταν εκείνες τις ημέρες στη Βαρκελώνη.

Ούτε ο Νταλί δεν άντεξε τόσο Σουρεαλισμό,
έφερε το λογαριασμό και ξαναβρεθήκαμε στο λεωφορείο...

Όπως την πρώτη μέρα...

Ζήτησα απ' όλους να κοιτάξουν έξω απ' το παράθυρο... όπως στις ταινίες και ν' αρχίσουν να περνούν σα μινιατούρες μπροστά απ' τα μάτια μας αυτοκίνητα, πολυκατοικίες, φορτηγά, εργοστάσια, απεργοί, τουρίστες, αεροδρόμια...
Κι έβαλα ετούτο το τραγούδι....
Κι είπα κοιτάξτε έξω τώρα... είναι η πρώτη μέρα,
ήρθατε,
κόντρα στις δυσκολιες των καιρών ήρθατε,
6 μέρες ταξίδι δεν είναι πολυτέλεια, ανάγκη είναι,
ήρθατε,
έχει ακόμα προτεραιότητα στη ζωή σας το να ταξιδεύετε,
ήρθατε δε φεύγετε,
Condolonce,
Συλλυπητήρια στο Φόβο και σ' όσους προσπάθησαν να μας φοβίσουν,
συλλυπητήρια σ' όσους προσπάθησαν στη ζωή μας να μας γεμίσουν με Ανασφάλειες για να ματαιώσουμε όνειρα,
Συλυπητήρια στις Ανασφάλειες...

Τη θυμάστε τη Στιγμή;;;

Χαίρε στα υγρά βλέμματα που έπεσε η ματιά μου...

Χαίρε στα δάκρυα που δε δίστασαν και κύλησαν στο πάτωμα του λεωφορείου...

Χαίρε Μπένζαμιν Κλεμεντάιν Ποιητή!

Χαίρετε εύγε κι ευχαριστώ γονείς των παιδιών που επιτρέψατε στα παιδιά σας να ταξιδέψουν με ξεναγό Αιρετικό και που και σε Ντραγκ Σιόου να έλεγε πως θα τα πάει, πάλι εμπιστοσύνη είχατε πως σε καλό θα τους βγει μια μέρα.

Χαίρε Μάνθα που χωρίς δεύτερη σκέψη θυσίασες Χώρο και Χρόνο απ το ταξίδι σου και πήρες μαζί με τα παιδιά σου στο δωμάτιο και την Άλμπα, μην την κολλήσει ο άρρωστος μπαμπούλης που σας οδηγουσε, με αφορμή μια αρρώστια τον υγειέστερο τρόπο φιλία της δίδαξες.

Χαίρε Μαρία Καράμπα που έκανες Μνημόσυνο στη μάνα σου μέσα στο ελωφορείο! Χαίρε και που για 2η συνεχόμενη χρονιά κερδίζεις το Βραβείο Dress Code,

τίποτα δε σου λειψε απ' όσα είχα υποδείξει,
όχι γιατί είσαι καμιά αργόσχολη κι όλη μέρα ετοιμάζεις βαλίτζες για το επόμενο ταξίδι,
εγώ που ξέρω λέω όχι, ακριβώς το αντίθετο,
επειδή και συ σαν και μένα δεν έπαψες να εκτιμάς το Παιχνίδι με ΟΡΟΥΣ και να τους σέβεσαι όποιοι κι αν είναι.

 Του Ιππικού εδώ.

Εδώ βέρα Σεβιλιάνα με γνωστό Τορέρο.

Κατ' ευθείαν απ' τη Νορμανδία εδώ... Η μόνη πραγματικά του Ερυθρού Σταυρού.

Χαίρε Μαρία με τη χάρη και την ουσία σου!

Έξω απ' το σπίτι του Νταλί πηδάμε, και τα παιδιά και οι γονείς και φίλοι... Είχαν μείνει κάτι πηδήματα κατάλοιπα 

Και φτάσαμε στο αεροδρόμιο...
Σαν όνειρο έγιναν όλα πολύ γρήγορα. Και τώρα που γράφω ετούτο εδώ το γράμμα στους 70 Μουτζαχεντίν προσπαθώ ακόμα να βάλω τάξη αλλά συνέχεια έρχεται στο μυαλό μου το ίδιο πράμα, σα μπαλαντέρ από τότε στη σκέψη μου εκείνη η μέχρι δακρύων μέρα, η 2η Συνέντευξη της Γκαλαρίνας το Σεπτέμβριο.
Συντονίστηκαν εκείνο το απόγευμα οι ερωτήσεις,
με τον Πόθο πολλών για Ειλικρίνεια που να μην είναι Πολιτικώς Ορθή, ανακατεύτηκαν και με 3 ποτήρια Σαμπάνια και φτάσαμε άρον άρον με τα μάτια υγρά στην Καρδιά μας.

Σ' ευχαριστώ Φαίδρα.
Μις Γκαλαρίνα 2015!.
Σε προσκαλώ το χειμώνα του '16 στην Αθήνα, στο “Γκαλά της Γκαλαρίνας” για κάτι πολύ ειδικό που ετοιμάζω,
για να το μοιραστούμε με όλους πια κι όχι μόνον με τους 70 Μουτζαχεντίν.
Είναι πολλοί οι φίλοι που θέλουν να σε γνωρίσουν.
Ραντεβού στην Αθήνα.
Το χώρο νομίζω τον βρήκα.
Και τον Ηθοποιό τον έχω σχεδόν ξεκάθαρο στο μυαλό μου.
Ξεκίνησα να γράφω κι αυτό που...

Άστο καλύτερα, θα τα πούμε από κοντά.

Και σεις όλοι Μπουτζαχεντίν Σουρεαλιστές μέρος πια της ζωής μου Ave!!!!!
Το 3ο Έτος, το Ταξίδι δηλαδή αυτό στην Καταλονία ήταν Ψυχαναλυτικό.
Το 4ο και τελευταίο Πανεπιστημιακό Έτος της Ιβηρικής μας Περιπέτειας πριν περάσουμε σε χώρες της Λατινικής Αμερική,
το ταξίδι δηλαδή του 2016 θα είναι στην Πορτογαλία,
στη γη των Θαλασσοπόρων πρώτα
και μετά Ισπανία, τ
ο ανεξερεύνητο εκείνο κομμάτι που είναι η γη των Κονκισταδόρες,
των Κατακτητών της Λατινικής Αμερικής, από κει, απ' την Εξτρεμαδούρα ήταν οι άνθρωποι υπέταξαν μια ολόκληρη ήπειρο,
μια ήπειρο που απ' το 2017 θα προσπαθήσουμε ν' ανακαλύψουμε.

Όμως, σ' αυτό το τελευταίο ταξίδι μας (για την ώρα στην Ιβηρική μας περιπέτεια)  και με την ευκαιρία ότι είναι Έτος Θερβάντες,
συμπληρώνονται δηλαδή 400 χρόνια απ' το θάνατό του,
θα κάνουμε έναν Λογοτεχνικό περίπατο σε μέρη γενικά “απάτητα”.
Αλλά για όλα αυτά θα ενημερωθείτε εννοείται σε αναλυτικό πρόγραμμα “σεντόνι”.

Υ.Γ: Αυτή την Αιρετική Γραβούρα μαζί με το c.d-σάουντρακ της εκδρομής χάρισα σε όλους με προσωπική στον καθένα αφιέρωση. Είναι Γκραβούρα του 1555 και αξίζει τον κόπο να σταθεί κανείς, να την παρατηρήσει, να δει τί προσφέρει η καλόγριά και τί ζητάει γι' αντάλλαγμα, δείτε πως ο Πόθος για αιώνες θεωρείται Αίρεση αντί για Ευλογία.

Adiós:


Ή μάλλον Adiós με τούτο εδώ, το απαγορευμένο που πήγε κι απειλούσε η άλλη να της το δώσω σώνει και καλά αλλιώς...
Πήγε στ' αφεντικά...
Άντε και στον Ομπάμα! Κοίτα σε τί μορφή σου το δίνω... Να καίγεσαι και ν' απειλείς πάλι που δε σου λέω ποιος το λέει... ΧΑ!

Ακολουθούν φωτό και σχόλια περί των δυο Σουρεαλιστικών Σουαρέ.
Και για να γνωρίσουν οι μεν τους δε
και για να γνωρίσουν οι απόντες αλλήλους και παρόντες
αλλά και γιατί πιστεύω πως με τα χρόνια όλο αυτό το υλικό θα αποκτήσει την αξία, την αξία που έχουν σήμερα οι παιδικές μας φωτογραφίες, που όλο κάτι θαυμάζουμε σ' αυτές,
"κοίτα πως είμαι εδώ",
"κοίτα τί μπορούσα να κάνω",
"κοίτα που δε φοβόμουν να... "

Τέλος επέλεξα να μη δημοσιεύσω καμία κοντινή φωτογραφία των 6 παιδιών. Φτάνει που έζησαν από κοντά αυτό το 6ήμερο.

Τί είναι τελικά Σουρεαλισμός;;;;;

Είναι η Τσιτσιολίνα με μια φίλη της στα τραγικά μας χρόνια του '80 να διαφημίζει το έργο του Τσοβόλα.

Είναι να ντύνονται χήρες με καπέλα και πλερέζες 60 γυναίκες σε 6ήμερο ταξίδι αναψυχής.

Eίναι το ταξίδι που κάναμε και νά σε εικόνες οι αποδείξεις.

Η μαυρίλα που ακολουθεί είναι σε αίθουσα αναμονής αεροδρομίου, περιμένουν να μπουν στο αεροπλάνο να πετάξουν για Βαρκελώνη.

Κι έφτασαν...

Στα "πορτραί", ξεκινώ με τη Θέλγη, τη μοναδική πραγματική, όχι κασκαντέρ χήρα.

                                   Στελλίνα-Γκαλαρίνα

                          Βιβή-Στέλλα-Καλυψώ

                               Ρούλα-Σοφία

                                               Κατερίνα

Και ξεκινήσαμε...

Οδηγούν την πομπή δυο κύπριοι: Γκαλαρίνα και Γιώργος.

Ο Γιώργος της Δώρας σε πρώτο πλάνο και πίσω η Βιβή του Γιώργου.

Σωστά βλέπετε,
ο σκαφτιάς είναι,
όταν τα πράματα άρχισαν να λέγονται με τ' όνομά τους, αντί για Άγγελο με διπλή σειρά φτερά, σκαφτιάς.

Και δω η Γκαλαρίνα, δείχνει πως ο Θάνατος δεν έκανε εξαίρεση και ήρθε και πήρε έναν βιομήχανο πάνω που έθετε στον εαυτό του το ερώτημα: 'ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ;;;"

Η Βιβή κι η Ρούλα δεν άντεξαν τόση φιλοσοφική προσέγγιση και πήγαν να κλάψουν στον πρώτο τάφο που βρήκαν μπροστά τους.

 Μάιος.

Σεπτέμβριος με παιδιά στα λευκά.

Ήμαρτον μέσα σ' όλα αυτά!!!! Είναι στάση αυτή δίπλα σε τάφο Ρούλα;;;
Απ' την άλλη όμως υποκλίνομαι γιατί Σουρεαλιστικό είπαμε είναι το ταξίδι και συ το κατάλαβες άθελά σου ή όχι ακριβώς!

Ήμαρτον και ξαναήμαρτον! Γιώργος (της Βιβής), Ρούλα και Κυριάκος (της Φλώρας). Βλέμμα και έκφραση και των τριών σε Κοιμητήριο.

Και άρον άρον τα βγάλαμε τα μαύρα εκτός απ' τη μικρή...

Και πήγαμε για κότερο...

Κυριολεκτικά τα βγάλαμε τα μαύρα...

Ουρές για τη φωτογράφηση εκείνο το απόγευμα... Ελένη, Στέλλα, Μαρία και όσες δε φαίνονται...

 Βάνα η Κομώτρια-Μαρία η Νικήτρια- Σοφία η Φυσιοθεραπεύτρια

 Βάνα-Άννα-Σοφία-Ευαγγελία

Βάνα-Ρούλα-Σοφία

 Θένια-Μάιρη-Κατερίνα-Μάνθα-Μέλανυ- κι η χαβανέζα η Δέσποινα

Θένια-Γκαλαρίνα-Κατερίνα-Νέτα-Μανθα

Εδώ κι αν φαίνεται ότι τα βγάλαμε τα μαύρα. Με τον Μιχάλη και την έξοχη νέα μεταγραφή Μαρκέλα. Δεν ξέρω αν είναι αρκετά σαφές στο πρόσωπό μου το πόσο αυστηρός θα ήμουν αν ήμουν άνθρωπος της Εκκλησίας και όχι ακριβώς το αντίθετο που είμαι.

Ένα χρόνο κράτησε η "μοναδικότητά" μου. Μέχρι και στους Αιρετικούς Ξεναγούς Καλόγερους ο ανταγωνισμός κάνει θραύση. Δε του έδειξα βέβαια καθαρά ότι θέλω να τον δω στην πυρά. Απλά του χαμογέλασα όπως η Ζωή στον Αλέξη κι έγιναν όλα πολιτισμένα.

 Απ' την άλλη όμως δεν είχα σκοπό να κάτσω με σταυρωμένα χέρια, στηλίτης καλόγερος, άγιος αλλά με την τσέπη άδεια και γι' αυτό πάτησα επί όσων πτωμάτων χρειάστηκε κι έγινα Επίσκοπος. Και δε σταματάει εκεί η φιλοδοξία μου.

Εδώ στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου με το ποίμνιο του Αγίου Πνεύματος αμέσως μετά την Εξομολόγηση και λίγο πριν βγούμε σε Τραβεστί Μπαρ.

Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου στο Καρκασόν Η Σοφία και η Βάνα.

Γνωστή πια η Αιρετική Συνεύρεση τις Βιβής με τρεις.

Αναγκάστηκαν την άλλη μέρα -λ'όγω του ανταγωνισμού όταν με είδαν μ' αυτό το ασυναγώνιστο κόκκινο-  και πέταξαν τα ράσα κι από καλόγριες και ιερείς έγιναν ιέρειες... Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου της Βαρκελώνης αυτή.
Ώρες-ώρες έκτοτε σκέφτομαι τους απανταχού ρεσεψιονίστες όταν θ' ακούν από κει και πέρα ελληνικό γκρουπ...
Επειδή λοιπόν είστε Πρεσβευτές μια Χώρας, όταν ταξιδεύετε να είστε λαμπεροί και λαμπερές, με νύχια και αυτοσαρκασμό πάντα βαμμένα.

 Από το Ιατρικό Συνέδριο του Σεπτεμβρίου με Θέμα:

"Ο Θεός και ο γιατρός μπορούν να λειτουργήσουν όπως ακριβώς οι δυο μαμές και να βγάλουν ένα παιδί στραβό;;;"

Ο Ντόκτωρ Γιώργος Χαριτωνίδης απ' την Κύπρο  τίμησε το Συνέδριό μας το Σεπτέμβριο.

Εδώ είναι ακριβώς η στιγμή που εμφανίστηκε ο Άγιος Πάου. Καθολικοκαταλανικός τρόπος να πεις τον Άγιο Παύλο. 

ΠΑΟΥ!!!!

Όπως όταν τρομάζεις κάποιον!!

 Άλλοι είπαν ότι είδαν και την Παναγία μαζί του στο ίδιο συννεφένιο άλογο. 

Αντιθέτως το Συνέδριο του Μαίου όπως φαίνεται και στη φωτογραφία είχε να αντιμετωπίσει πιο απτά ογκώδη και καθημερινά προβλήματα.

 Άσχετο: με το που έβλεπε η Νέτα Αναρχικό στήνονταν για φωτογράφηση.

 Η Βιβή πάλι στήνονταν ανεξεραίτως.

Η Στέλλα μιλούσε στο τηλέφωνο για τη δίαιτά της, ακριβώς εκείνη την ημέρα τής άλλαζε ο γιατρός το κοτόπουλο σε σολωμό... (Έχουμε τον ίδιο διαιτολόγο και ξέρω τι λέω)

Εν τω μεταξύ η Αλεξία έκανε πρόβες για τη Σουραλιστική Βραδιά με τ' άλογα...

Αυτές φαίνεται καθαρά ότι ήρθαν χωρίς πρόβα. Κια φαίνεται καθαρά πως αυτές δεν είναι γυναίκες ν' ανοίξουν σπίτι, το μυαλό το χουν συνέχεια στο να βγουν

 Ενώ ετούτες απ' το Θηλυκό Χταπόδι... Σπίτι Εκκλησία-Εκκλησία Σπίτι.

Μόλις επέστρεψαν αστην Καρκασόν από Αιρετική Λειτουργία.

Του Σεπτεμβρίου τα παιδιά... Κοιτάξτε αριστερά.

 Τώρα κοιτάξτε δεξιά μέχρι να ρθει το ασθενοφόρο για το τρελοκομείο.

Το αριστερά-δεξιά το Μάιο.

Η Νέτα που είχε μείνει και ξανάρθε το Σεπτέμβριο,
εδώ πια τη βλέπετε όχι μόνο με ΜΗ αναρχικό αλλά από πάνω με ολοζώντανο πράμα που σπαρταρούσε...
Ακόμα προσπαθώ ν' ανακαλύψω τί στρατηγική ακολούθησε (η Νέτα) και τον πήρε απ' τα χέρια τόσων γυναικών και τον ξεμονιάχιασε εκεί πίσω απ' τις πέτρες που τους βρήκα να...

Νά εδώ με μένα. Αφουγγράζεται γουργουρητά. Ήταν 12:20, είχα φάει κατά τις 10:20 , κάθε δυο ώρες πεινάω.

Εδώ η πείφημη πια Νέτα με τη Μελ περιμένουν το 69. Κι ας αποφασίσει κάποιος τέλος πάντων αν βρέχει ή όχι.

Εδώ μόνη της η Νέτα με
κόκκινα νύχια
ρολόι,
μπερέ
τσάντα
και μαύρο κιμονό (;;;)
βγάζει φωτογραφία το 69 που πέρασε και ήταν αφηρημένη και το χασε πάλι γιατί ξεφύλιζε το κεφάλαιο του Μαρξ.
 Στη στάση του λεωφορείου Μαρξ ρε Νέτα;;

Και δω πάλι η Νέτα μας (απ' τα κόκκινα το συμπεραίνω) έξω απ' το Μουσείο Βασανιστηρίων της Ιεράς Εξέτασης στο Καρκασόν.

Λίγους μήνες πριν,
το Μάιο,
με τον ίδιο τρόπο είχε εκτελεστεί η Βιβή.

Σεπτέμβριος 

                                   Μαιος

Κατερίνα-Κική

Θανάσης-Ιπότης (δύο σε ένα)

Άλογα στη σκηνή και όχι μόνο, δίπλα στη σούπα μας να σαλιαρίζουν μάς φάνηκε πολύ φυσιολογικό.

Η Τασούλα έτσι επίσης, φυσιολογική.

Νά και πως κατέληξε ο Χριστόφορος (με το μπλε μπλουζάκι) απ' τη 2η κιόλας μέρα.

Αυτό το μαγαζί πού το βρήκαν οι 3 Χάριτες;;; Καταπληκτικό φαίνεται πάντως...

Άιντε πάλι με τον ίδιο λες και τέλειωσαν οι άντρες...

Αυτός είναι ο Λαβίρυνθος με τον Έρωτα στο Κέντρο του και τη Νέτα να το ψάχνει.

Τώρα τη βλέπω αυτήν εδώ, στο λεωφορείο, όρθιος ΕΤΣΙ να δίνω οδηγίες απ' το μικρόφωνο...  Κι άντε  'γω, ξέφυγα... οι άλλοι όμως που κάθονται με τα σκουφιά στο κεφάλι και μ' ακούνε με προσοχή είναι σε καλύτερη κατάσταση;;; 

Η Δήμητρα κι η Μάνθα λίγο πριν μπουν χειρουργείο.

Θένια, Μελ και Κατερίνα. Προεγχειρηντικά κι αυτές.

Η Μελ απ' το λεωφορείο ήταν ΄δη  πανέτοιμη για οποιοδήποτε χειρουργείο. 

Βλέποντας αυτές μπαίνεις σε χειρουργείο;;;

Και δω, τώρα που χάθηκαν όλα σχεδόν στη Δημόσια Υγεία μας πήρε ο πόνος και υψώσαμε τη γροθιά. Τα παιδιά τουλάχιστον... Είναι οι Σουρεαλιστές του Μαίου.

Οι αγώνες του Σεπτεμβρίου χρειάστηκαν γιατί το Μάιο το είχαν ρίξει στο χορό. 

και στο συνδικαλισμό και στο "γλυψιμο" στο Διευθυντή της Κλινικής.

Πέρασε κι αυτό. Πόσο έυκολο είναι να ντύσεις 70 ανθρώπους νοσοκόμες και νοσοκόμους, χήρες, Ιππότες, χαβανέζες αρχαίες ελληνίδες στην Ισπανία με ρούχα που έφεραν μαζί τους απ' την Ελλάδα για 6ήμερο τουριστικό ταξίδι προοτιμώ να το πουν οι 70.

Γιατί άρχισε να γέρνει η μέρα, να γέρνουν κι τ' αγάλματα των μαθητών του Χριστού στο Τιμπιντάμπο, και ν' αναρωτιούνται οι πιστοί;
"ν' αυτοκτονήσουν ήθελαν κι έσκυβαν ή είναι κι οι άγιοι μαθητές περίεργοι κι έσκυψαν να δουν τι γίνεται κάτω,
μπορείς στο μπαρ με το Ντραγκ Σιόου να κοιτάζουν, εκεί που θα πηγαίναμε;;;"
Ή μήπως ως Απόστολοι κοιτάζουν προς τον συνάδελφό τους κατά κάποιο τρόπο,
τον Durruti.

Προχωρούμε όμως. Μοναδική μας αποστολή να προχωρήσουμε. Με όσα οι άνθρωποι μπορούμε μέχρι να γίνουμε τουλάχιστον Απόστολοι.

                                                            El Greco