(Λεπτομέρεια από τον πίνακα του Vincent Van Gogh "Εξάσκηση στο προαύλιο της φυλακής")
Άνοιξα χθες την τηλεόραση, είδα όλα αυτά πάλι τα άγρια στο Βέλγιο τώρα κι ένιωσα αλλιώς το 39,3 που είχα, πάγωσα.
Καθηλωμένος στο κρεβάτι σχεδόν 48 ώρες, όσο ενημερωνόμουν, τόσο πιο πολλές απορίες είχα.
Τί τις θέλουμε τόσες κάμερες;
Αν δυο τύποι με μαύρο γάντι
μόνο στο ένα χέρι και που μάλιστα τους εντοπίζει η κάμερα δεν είναι για περαιτέρω ψάξιμο τότε τί είναι;
Τις κάμερες και όσα καταγράφουν δεν τις κοιτάζουν άνθρωποι;
Είναι μόνο για να σου αφαιρούν την κολόνια και το νερό, να πρέπει να ξαναγοράσεις για να πιεις το χάπι και το αντιπυρετικό, σε μαύρο γάντι δεν επεμβαίνουν; Η χρήση της κάμερας σ' αυτή την περίπτωση είναι μόνον για να αναλυθεί κατόπιν εορτής ποιος μας σκότωσε. (Πάντως από πλημμύρα σε αεροδρόμιο δε θα πάμε, τα βρίσκουν και τα παίρνουν όλα τα μπουκάλια.)
Εάν όλα αυτά τα κάνουν με τέτοια άνεση στις Βρυξέλες που ως Ευρωπαική Πρωτεύουσα είναι η πιο στρατοκρατούμενη και αστυνομούμενη πόλη στη Λάρισα τι μπορούν κάνουν δηλαδή;;
Τί κάνει λάθος η Δύση και δυο (παιδιά κάποτε) που γεννήθηκαν στο Βέλγιο, μεγάλωσαν και μορφώθηκαν στο Βέλγιο, χθες πέθαναν στο Βέλγιο παίρνοντας αθώους μαζί τους, παρότι παιδιά τής Ευρωπαϊκής πρωτεύουσας τί κάνει λάθος η η Δύση δε καταφέρνει να τους πείσει ότι η ζωή είναι σημαντικότερη απ' το θάνατο;
Κι άλλα πολλά αμέτρητα ερωτήματα σχεδόν ρητορικά πια απ' το πολύ αυτονόητο.
Αντί για τη σημαία του Βελγίου κι όλα αυτά που λόγω της συχνότητας πια αρχίζουν και γίνονται γραφικότητες, (θα φτάσουμε ν' αλλάζουμε σημαίες στο προφίλ πιο συχνά κι από πουκάμισο μ' αυτή την “αδυναμία” του καπιταλισμού να μας προστατεύσει παρά την "καλή του πρόθεση".) έψαξα μια ταινία βελγική να δω σήμερα. Ας πούμε σα μνημόσυνο σε τόσους ανθρώπους πάλι που έχασαν για μια τρέλα τη ζωή τους, ήθελα να δω και την άλλη πλευρά των βέλγων, όχι μόνον την ψυχρή, του γιάπι κι επιτυχημένου, που κάνει μπίζνες ες όλγουειζ, την άλλη πλευρά, αυτή που κλαίει κι οδύρεται για τα ίδια με κάθε κανονικό άνθρωπο, για τον έρωτα, τη μουσική, τη ζωή και το θάνατο, ήθελα να δω κανονικούς Βέλγους, κουράστηκα με τον Γιούνγκερ να περιφέρεται μ' ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, ήθελα να δω Βέλγους σαν τον Μπαρτ τον φίλο μας και σαν αυτούς τους άτυχους που σκοτώθηκαν.
Και βρήκα μια τέτοια βέλγικη ταινία, μια ειπωμένη υπέροχα θλιβερή ιστορία.
"ALABAMA MONROE" (Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον απαράδεκτο και αποτρεπτικό να τη δεις τίτλο: "Ραγισμένες καρδιές". Σε άλλα είμαστε πρώτοι στην αγγλικούρα...)
Θα μπορούσε άνετα ο τίτλος της να είναι: Η ζωή είναι ένα τραγούδι!
Υ.Γ: Κι όλα τα ερωτήματα να τα σβήσω απ' το μυαλό μου ένα επιμένει: πόση ευθύνη έχουμε ως πολίτες για όσα ως "κράτος" μας συμβαίνουν.
Καμιά ευθύνη δηλαδή δεν έχουμε που μια από τις κορυφαίες υποτίθεται θέσεις στην Ευρώπη κατέχει ένας τύπος μ' ένα ουίσκι στο χέρι σε μόνιμο χανγκόβερ;
Καμιά ευθύνη δεν έχουμε για το ότι μπορεί αυτός ο τύπος να είναι κι ο καλύτερος όλων αυτών ρομποτοποιημένων που φέρονται λες και τους έγινε επέμβαση αφαίρεσης αισθημάτων;
Αλλά δεν αναλαμβάνουμε ως πολίτες την ευθύνη ούτε για το ότι δεν έγινε το μετρό της Θεσσαλονίκης, πού να πάμε σ' άλλα καυτότερα;
Ή απ' το σύνδρομο της Στοκχόλμης πάσχουμε ή από κάποιο παραπλήσιο. Αυτό που το θύμα δε μπορεί να ζήσει χωρίς τον βασανιστή του...
Τι Καραμανλής,
τι Παπανδρέου
τι Μητσοτάκης,
τι Σημίτης Μέγας Σεφ Αριθμών να τον κατηγοράει όλο το Μαγειρείο της Ευρώπης μέχρι και οι επίσημοι "Θεσμοί" κατηγορούν αυτόν τον αδαμάντινο Σεφ ότι μαγείρεψε τα νούμερα αλλά κανείς τους δεν τον καλεί να δώσει λόγο στη Δικαιοσύνη αφού τόσο εξαπάτησε αθώους καλόπιστους εταίρους ευρωπαίους
τι Καραμανλής νέας κοπής, σύγχρονος, μοντέρνος, τελευταία λέξη της τεχνολογίας αυτός, με ριμόουτ κοντρόλ στο χέρι για να μη σηκωθεί απ' τη θέση του ποτέ,
τι Παπανδρέου νέας κοπής κι αυτός Χριστέ μου, ανασκουμπωμένος απ' την πρώτη μέρα για να παράξει πολλά και σπουδαία,
τι εμμονικοί Σαμαράδες με συμβούλους κάτι τύπους που τους λέγανε Φαήλους...
(σκέφτομαι τον περίφημο Ιστορικό του Μέλλοντος... σε 150 χρόνια τί να πει και τί να γράψει για τους Πρωθυπουργούς που διάλεγαν τέτοιους συμβούλους...)
και τώρα τι παρωδία γηρασμένων "Τρομερών Μωρών" με σύμβουλο έναν Καρανίκα...
(Ήμαρτον... ας λυπηθεί κάποιος τον Ιστορικό του Μέλλοντος...)
κι πίσω στο σκρίνιο σε φωτογραφία να χαμογελάει σα Τζακ Νίκολσον Μητσοτάκης νέας κοπής και να λέει “έρχομαι”
(...καημένε Ιστορικέ τί σου 'μελλε να γράψεις...)
Σαν αυτά τα παλιά αιωνόβια τα Μιούζικαλ στο Μπρόντγουι...
"40 ΧΡΟΝΙΑ ΘΥΜΑ".
Θύμα πάνω από έναν χρόνο κανένας δεν το παίρνει στα σοβαρά.
Οι ειδικοί το λεν μαζόχα.
Υ.Γ-2: Ζω σε μια πόλη που χτυπήθηκε απ' την τρομοκρατία (11/3/2004 χτυπήθηκε κι η Μαδρίτη) και ξέρω ότι θέλει χρόνο συλλογικό και ατομικό για να ξεπεραστεί το σοκ. Και οι Βρυξέλλες θα τον χρειαστούν. Μακάρι όμως τα δύσκολα αυτά να γίνουν αφορμή και για τους πολίτες του Βελγίου να κάνουν την αυτοκριτική τους και να δουν ποιους επιλέγουν για να τους οδηγήσουν πού. Κι επειδή εκείνοι μετρό φτιάξαν, ας το πάρουν απ' ό,τι είναι απλό γι' αυτούς κι ας φτάσουν μετά σε ό,τι θεωρούν σημαντικό. Για παράδειγμα, ας βρουν μια στιγμή σε κάποιο μπραντς να αναρωτηθούν... είναι βήμα προόδου και διαφωτισμένου πολιτισμού το ότι Δραστηριοποιείται επίσημα και νομιμοποιημένα από το Ανώτερο Δικαστήριο του Βελγίου Κόμμα Παιδεραστών; Ας το πάρουμε ο καθένας απ' ό,τι είναι "απλό" για την παρακμή του.
Μέχρι τότε θα βάζουμε παντού κάμερες τζάμπα και βερεσέ.
El Greco
No comments:
Post a Comment