Για 3η συνεχόμενη χρονιά κάνω ένα ταξίδι που όλο ανακαλύπτω πως έχει ακόμα πολλά να μου αποκαλύψει.
Είναι σα να πας καλοκαίρι να περάσεις λίγες μέρες με το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, με τη θεία σου που καπνίζει, που έχει κάνει και τατουάζ, έκοψε και το μαλλί με τρόπο που προκαλεί αμηχανία όταν το πρωτοβλέπεις, το 'βαψε και μωβ, στο χρώμα της Ρεπούμπλικας, η θεία πίνει, είναι ροκ και ανύπαντρη και...
Αυτό είναι η Βόρειος Ισπανία, η Ροκ Ανύπαντρη θεία.
Κανένα κλισέ και στερεότυπο, δε φοράει κρίκους σκουλαρίκια, ούτε άη λάινερ, ούτε κραγιόν, το βλέμμα της δε θολώνει από συνήθεια γιατί πρέπει να μοιάζει παθιασμένο,
η ροκ θεία μας που πάντα έβλεπε τα πράματα μ' έναν δικό της, κατάδικό της τρόπο!
Το πιο σπουδαίο που έχει είναι ακριβώς αυτό, “ο κατάδικός της τρόπος”, κι αυτό είναι και το σπουδαιότερο που έχει να σου μάθει,
να ψάξεις τον τρόπο τον δικό σου,
να μη δεχτείς κανενός την αυθεντία,
οι γυναίκες δεν είναι ωραίες μόνον όταν έχουν πελώριες βλεφαρίδες και κάνουν με μεγάλη επιτυχία τις “χαριτωμένες”,
οι άντρες δεν είναι πιο αρσενικοί επειδή δε μαγειρεύουν κι επειδή δεν φέρονται με αγένεια στις γυναίκες τους,
τα δάση τους δεν είναι πιο ωραία καμμένα
οι παραλίες είναι του θεού και δικές σου, δεν είναι ιδιωτικές κάποιων ομπρελάδων και ξαπλωστράδων.
Πας στη Γκουέρνικα και δεν πουλάει κανένας σουβενίρ το δράμα του, ούτε ένα μαγνητάκι ο Βομβαρδισμός, το λέω με έπαρση και βεβαιότητα: οι Βάσκοι ούτε πουλιούνται ούτε πουλάν την Πασιονάρια σε μπλούζα έξτρα λάρτζ.
Καμιά δεκαριά μέρες με τη “θεία” και θα γίνεις ξεφτέρι στην Ελευθερία και σ' όλα τ' άλλα τα σπουδαία που καλύπτει η ομίχλη μέσα σου.
10 ωραίες μέρες με ωραίους ανθρώπους που η συντριπτική πλειοψηφία ήξερε γιατί ήταν εκεί που ήταν, ήξερε ότι είχε πάει διακοπές στη θειά του τη Ροκού, όχι στη θεια του την Ελένη Λουκά ή άλλη θρησκόληπτη καρικατούρα της φαμίλιας.
Ήταν σώφρονες και πήγαν στη Γκερνίκα και τυχεροί και είδαν και την Αλταμίρα.
Θα μπορούσαν να 'ναι αρκετά αυτά τα δυο: Γκερνίκα και Αλαταμίρα,
πόσω μάλλον που αυτό το ταξίδι έχει τον ορισμό της Ομορφιάς και της Κομψότητας του Λευκού,
το Σαν Σεμπαστιάν,
το Κόκκινο του Πάθους της Παμπλόνας
της Μαύρο της Τζαζ Βιτόρια,
έχει και το ασχημόπαπο που έγινε Κύκνος, το Μπιλμπάο και κει,
ένα απ' τα ωραιότερα αν όχι το ωραιότερο αρχιτεκτόνημα του 20ου αιώνα, το Μουσείο Γκουγκενχάιμ,
με Άντυ Γουόρχολ,
Louise Bourgeois
Πάμπλο Πικάσο,
Ζωρζ Μπρακ πάλι και φέτος,
Μαρκ Σιαγκάλ, τον λατρεμένο Μαρκ Σιαγκάλ που σα να ήταν μέντορας μου, χωρίς να το ξέρει γενναιόδωρα μου χάρισε τον τίτλο του πρώτου θεατρικού μου, “ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΤΟΥ ΝΩΕ”.
Πορτογαλία-Γαλλία ο τελικός... 1 – 0 ...
Για πρώτη φορά στη Ιστορία της η Πορτογαλία πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και μόνο η χαρά στα πρόσωπα ανθρώπων, ολοφάνερα ταλαιπωρημένων ανθρώπων μου έφτανε να χαρώ αλλά, έτσι κι αλλιώς με την Πορτογαλία ήμουν, έτσι κι αλλιώς απ' τη φύση μου πάντα με τους “'Ινδιάνους”, ήμουν ποτέ μικρός δε ντύθηκα Κάου-Μπόης, θα 'χει κι αυτό το κόστος του φαντάζομαι, το αναλαμβάνω.
Έλαβα και τα δώρα μου,
βιβλία για την Άλμπα
c.d για μένα
γενναιόδωρο φακελάκι
κι ένα γενναιόδωρο στικάκι,
σπουδαίο δώρο του Κώστα και της Γιόλας 3000 τραγούδια μέσα...
Ένα Β' Πρόγραμμα στα χέρια μου για να το μοιράζομαι μαζί σας στα ταξίδια μας.
Μουσική!
Το κατάλληλο δώρο στον κατάλληλο άνθρωπο...
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο του Πόρτο,
αποχαιρετώ τους νέους Illuminati της Grecoland,
υπόσχομαι νέα ταξίδια, νέους προορισμούς,
φιλώ τους πάντες με αγάπη, (είναι σημαντικό στο τέλος να μπορείς να χαιρετάς τους πάντες με αγάπη)
τους βάζω στο αεροπλάνο για Φρανκφούρτη κι από κει Αθήνα,
καλό ταξίδι παιδιά,
ευχαριστώ
καλή αντάμωση,
μπαίνω και γω στο δικό μου για Μαδρίτη
επιστρέφω
με περιμένει η Αλάιτζ στο αεροδρόμιο και μαζί μια τεράστια έκπληξη... Μουσική! Και Ποίηση!
Ο Μπένζαμον Κλέμεντάιν είναι στην Μαδρίτη και η Αλάιτζ έχει βγάλει εισιτήρια...
Κλαιν τα μάτια μου που θα δω και θ' ακούσω ένα Μοντέλο Επιβίωσης, ένα παιδί του δρόμου, των δρόμων του Λονδίνου,
μετά ένα κλοσιάρ των δρόμων και των παράδρομων του Παρισιού,
ένα μαυράκι,
που έμαθε μόνο του να γράφει να διαβάζει,
που έμαθε μόνο με τη βοήθεια τής άχαρης ζωής του να γράφει Ποίηση,
Ποίηση κυριολεκτικά,
που έμαθε μόνο του και πιάνο χάρη στην καλοσύνη του Βιβλιοθηκάριου μιας Βιβλιοθήκης του Λονδίνου,
που τραγουδάει σαν τον Jimmy Hendrix τη Nina Simone τον Plácido Domingo και τη María Callas μαζί,
τέσσερις σε ένα αν θέλει...
και πήγαμε,
έφτασα απ' το Πόρτο και φύγαμε για JARDÍN BOTÁNICO του Πανεπιστημίου Complutense...
Ο Μπένζαμιν με βοηθάει να γράψω το έργο που γράφω αυτή την περίοδο... Μακάρι να είναι παρών και στην παράσταση (όταν και αν ποτέ ανέβει)...
Ο Μπένζαμιν με βοήθησε να υποστηρίξω πέρυσι μουσικά το Σουρεαλιστικό ταξίδι στην Καταλονία.
Έσβησαν τα φώτα...
Και βγήκε.
Χωρίς πυροτεχνήματα και τυμπανοκρουσίες.
Ξυπόλυτος.
Χαιρέτισε κι έκαστε στο πιάνο του.
Ένα πιάνο, ένα τσέλο και μια ντράμς.
Φτάνουν και περισσεύουν για τον Ποιητή.
10:15
Βγήκε, τραγούδησε τα τραγούδια του δίσκου του.
Και 11:30 έφυγε.
Ψέλλισε δυο λόγια κι έφυγε.
Καταλαβαίνω Μπένζαμιν, είσαι συνεσταλμένος, είσαι εσωστρεφής, πέρασες πολλά αλλά... Αλλά αποφάσισες να εκτίθεσαι σε σκηνές μεγάλες.
Η Μεγάλη Σκηνή θα σε καταπιεί αν συνεχίσεις έτσι.
Μπορεί να 'ναι καλύτερα να μείνεις απλά δημιουργός, συνθέτης, Ποιητής, μοιράσου το χάρισμα της φωνής σου μέσα απ' τους δίσκους (είδα κυκλοφόρησες Βινύλιο, το πουλούσαν εκεί στην είσοδο) αλλά η Μεγάλη Σκηνή είναι άλλο πράμα,
πρέπει να βρεις τρόπο να μοιραστείς το ΑΠΕΙΡΟ ταλέντο σου Μπένζαμιν, γιατί αυτό που μοιράστηκες εκείνη τη βραδιά, την 11η Ιουλίου στη Μαδρίτη είναι το 2% σου.
Open up Benjamin.
Catch the Light and Break the Stone!
Πίστεψέ με, στη Βόρειο Ισπανία θα σε λατρέψουν οι "θείες μας" οι ανύπαντρες, οι ανυπόταχτες βάσκες θα κλάψουν άφοβα μαζί σου γιατί είναι αμακιγιάριστες κι οι ίδιες και τα αισθήματά τους, τρέχουν μέσα τους τα μαύρα ρυάκια, δεν είναι ρίμελ, είναι πόνος για τη στιγμή που περνάει και χάνεται.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις εσύ είναι να δώσεις στη Σκηνή λίγο παραπάνω απ' αυτό που σου δόθηκε περίσσιο. Κάνεις Έρωτα με την κάθε λέξη κι αφού αποφάσισες να το κάνεις επί σκηνής κάντο...
Αλλιώς,
μείνε στο Καταπληκτικό Δωμάτιο του Μυστηρίου που μένουν όλοι οι Ποιητές και στείλε μας που και που Μηνύματα με τους Δίσκους σου.
Για σένα κάντο, για να μη σε αποκαθηλώσουν άρον άρον και σε στείλουν να βρεις τον Jim, την Amy τη Janis... είσαι φτιαγμένος απ' τα ίδια υλικά.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ πάντως έστω και μόνο γι' αυτό Benjamin, το Cornerstone, αυτό σου το τραγούδι κρατάω από κείνη τη βραδιά γιατί εκεί λύγισε η φωνή σου και μ' έσπρωξε και στην άκρη μιας Πέτρας έκλαψα.
Ίσως γιατί υπήρξα και γω πολύ μόνος μέσα σε Πέτρινο Κουτί κάποτε!
El Greco
No comments:
Post a Comment