Ανεβήκαμε πάνω στο δωμάτιο, ρίξαμε μια ματιά, οι πνεύμονες της Ντίνας δεν είχαν πλημμυρίσει αυτή τη φορά το πάτωμα του δωματίου, με τους κουβάδες κάθε τόσο, μάζευαν οι νοσοκόμες, δουλειά του καρκίνου.
Πλησιάσαμε,
- “η αδερφή μου κοιμήθηκε”, λέει ο Γιώργος, “πάλι καλά, να ηρεμήσει λίγο. Πάμε και μεις, θα μείνει η μάνα μου κι ερχόμαστε το μεσημέρι.
- “Πάμε να κοιμηθούμε 3-4 ώρες κι ερχόμαστε το μεσημέρι” είπα και γω.
Τώρα που το σκέφτομαι, 4 χρόνια ακριβώς μετά, βγαίνοντας, απ' το δωμάτιο μπορεί και ν' άνοιξε κρυφά το ένα μάτι η Ντίνα και να είπε μέσα της...
“Άιντε επιτέλους ξεπαρεού από δω και δε μπορώ τους αποχαιρετισμούς και τα δράματα”
Φύγαμε.
Κάνα δυο ώρες αργότερα χτύπησε το τηλέφωνο. “Έλα, η Ντίνα, τελείωσε”
Ντινάκι, σήμερα η μέρα σου με βρήκε στη Γαλικία. Πάλι όμορφος τόπος, στις Ρίας Μπάχας...
Και ήταν μια στιγμή πολύ ωραία γι' αυτό στη γράφω...
Πήραμε το καραβάκι αυτό με τα μύδια και τους γλάρους, φάγαμε πρώτα εμείς και μετά αρχίσαμε και υψώναμε το ανοιχτό μύδι στον αέρα... Και γέμισε γλάρους ο ουρανός... Βουτούσαν κι έτρωγαν απ' το χέρι μας.
Κι άρχισα εγώ -με ξέρεις – κι έβαζα με το μυαλό μου διάφορα... Έβαλα και στο μάτι έναν γλάρο που πετούσε πιο πέρα σαν ακατάδεχτος και χορτάτος. Λέω εσύ θα ρθεις σε μένα...
Ούτε να το σκεφτώ δεν πρόλαβα Ντινάκι... Όπως εσύ που δε μου χαλούσες κανένα χατήρι... Με είδε που περίμενα με το χέρι σηκωμένο κι έμενε στ' αζήτητα το λίγο που είχα να προσφέρω... Πήρε φόρα... με σημάδεψε κι ήρθε... και ξαναήρθε... και ξαναήρθε...
Μήπως ήσουν εσύ ρε Ντίνα;
Υ.Γ: Καλά, μη μου πολυδίνεις σημασία. Άσε με όμως να σου γράφω που και που γιατί έτσι καταγράφω τη συνέχειά μας. Έστω αυτή, μη ζητάμε πολυτέλειες στην κατάσταση που είμαστε τώρα και συ και γω. Ετούτο το γράμμα το λαβες;;;;
No comments:
Post a Comment