ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΒΟΡΕΙΟΥ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ή "Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ"

11 Ιουλίου αποχαιρέτησα τους πρώτους φετινούς Προσκυνητές στο Βορρά,
γλυκείς και συνεσταλμένοι άνθρωποι, απ' αυτούς που ξέρουν να προσφέρουν ασφάλεια και αγάπη με τον δικό τους τρόπο,

επέστρεψα στη Μαδρίτη,
11 Ιουλίου την ίδια μέρα είχε ήδη έρθει άλλο γκρουπ για 10ήμερο ταξίδι Μαδρίτη-Ανδαλουσία- Βαλένθια-Βαρκελώνη...

το προσπερνώ αυτό,

είναι σαν αυτά τα διαζύγια που βγαίνουν χωρίς καμιά ταλαιπωρία,
με κοινή συναίνεση,
απ' αυτά που λες: αφού έτσι κι αλλιώς δεν αγαπηθήκαμε, δε θα μας φαν από πάνω τα λεφτά κι οι δικηγόροι,
να τρέχουμε στο Λυκουρέζο για διαζύγιο χωρίς καν να έχουμε πονέσει λίγο...

Ας πούμε δε φταίει κανένας απ' τους δυο,
αυτό που έχω εγώ να δώσω εσάς προφανώς σας αφήνει παγερά αδιάφορους,
αλλά,
αφού δεν αγαπηθήκαμε δε θα κάτσουμε τώρα ότι πονάμε με το στανιό,
μόνο ήθελα να σας πω,
να καταγραφεί για την Ιστορία μου πως για μένα ήταν μια μοναδική εμπειρία,

στη ζωή μου πρωτόγνωρη,

πρώτη φορά τέτοιο πράμα,
θα το βάλω στο βιογραφικό μου,
10 μέρες 31 άνθρωποι θεωρούσαν δεδομένο ότι αυτό που συνέβαινε στο λεωφορείο
ήταν το ελάχιστο που μπορεί να συμβεί,
δηλαδή έναν τύπο όρθιο να μιλάει επί 3ωρα και 4άωρα και 5άρωρα είναι το ελάχιστο που περιμένει ένας τουρίστας στο λεωφορείο ,

γι' αυτό και σε κάθε του κορύφωση, σε κάθε τέλος “Μονολόγου” του,
σε κάθε Επίλογο του Όρθιου Τύπου,
ο τουρίστας κοιτάζει στο υπερπέραν σα να μην έγινε τίποτα,

αδυνατεί να συλλάβει πως σε μια “Συναυλία Λεωφορείου”
επίσης χειροκροτούν,
εκεί είναι που ο Όρθιος Αρτίστας καταλαβαίνει αν είμαστε ακόμα ζωντανοί,
στο χειροκρότημα...

Ούτε μια φορά δε συναντήθηκε το αριστερό και δεξί τους χέρι...

Έψαξα να βρω εξήγηση, αυστηρά, πρώτα σε μένα όπως πάντα...

Η επιστημονικότερη που βρήκα ήταν:

“ματιασμένοι”

Πήρα πιάτο κεραμικό απ' τη Σεβίλλη,
νερό απ' τη Βαλένθια,
λάδι απ' την Ανδαλουσία...
έσταξα πρόθεση καλή... τίποτα...
χάθηκαν όλα...
και λάδι και νερό,
σαν την έρημο της Αλμερίας,
στεγνά όλα.

Και πήρα τότε μέτρα ακόμα επιστημονικότερα,
συνταγογράφησα  αμέσως:

"OLVIDAR" των 1000mg

“να ξεχαστούμε σήμερα κιόλας” είπα μέσα μου την τελευταία μέρα,

και ω του Θαύματος,
με Αμοιβαία ένταση χειραψίας ακρωτηριασμένου χεριού στις 20 Ιουλίου αποχαιρετιστήκαμε στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης,

με Κοινή Συναίνεση Λήθη!

"OLVIDAR" των 1000mg, σίγουρη λύση!!!

Υπήρξαν ευτυχώς ΚΑΙ εξαιρέσεις. Πες ότι δεν έφταιγε κανένας, συναντηθήκαμε σε λάθος στιγμη πες...

Κρατάω πάντως κι αυτή τη Πέτρα που σκόνταψα για να χτίσω μια μέρα το Στάδιο όπου θα τραγουδάω και προχωρώ.

20 Ιουλίου πέταξα Βαρκελώνη-Μαδρίτη

είπα ένα γεια στο σπίτι, στην Αλάιτζ, άλλαξα βαλίτζα και 21 του μηνός, στις 5:30 ήμουν στο ταξί προς το Μπαράχας...

7:30 στο Πόρτο...

Ήξερα, από ένστικτο ή από ανάγκη που την επέβαλε η προηγούμενη εβδομάδα μου ότι η πτήση που περίμενα έφερνε κάτι καλό...

Το μόνο που δεν ήξερα ήταν το πόσο καλό θα ήταν...

Δεν είχαν περάσει ούτε 10 μέρες από τότε που είχα γράψει πως η Βόρειος Ισπανία είναι σαν την ανύπαντρη Ροκ θεία μας και νά τώρα στο Πόρτο μου κατέφταναν κάτι Ροκ Ινδιάνοι,

Rock γιατί όπως αποδείχτηκε είχαν πολύ αλήθεια στην Ψυχή κι απόφαση αταλάντευτη να ζήσουν μια 10ήμερη Συναυλία στο Woodstock της δικής μου

και Ινδιάνοι, γιατί άκουγαν τον κάθε ψίθυρο στο Δάσος της Απελπισίας μου, συντονίζονταν με τον παραμικρό υπαινιγμό μου κι είχαν πάντα έτοιμη και υψωμένη τη γροθιά με ακόντιο αιχμηρό το χειροκρότημά τους.

Όλοι;;;;

Τί σημασία έχει;;;

Εγώ αποφάσισα να θυμάμαι πια μόνο όποιον είναι Ροκ και Ινδιάνος...

Άνοιξε η πόρτα των αφίξεων του αεροδρομίου και μ' έσφιξε στην αγκαλιά της η Προδιάθεση για 10 μέρες με Ψυχή.

Αποφάσισα ν' αποδείξω πως το Καλό είναι κολλητικότερο κι απ' το Κακό!

Και αποδείχτηκε!

Σαν έτοιμοι από καιρό...
Σαν καπνισμένοι και πιωμένοι, αποφασισμένοι να ζήσουν το Woodstock μας  ...
Σα θεατές και μπάντα μαζί...
Ακροατές κι Ορχήστρα σε ένα...

Στην ηλεκτρική κιθάρα...

Η Αργυρώ μου,

 η γλύπτρια που μου 'φερε αποτυπώματα της ψυχής της για δώρο...

                                (Το δώρο της σαν την επόμενη σύναντησή μας...)

Στο μπάσο...

ο Χρήστος κι η Ροζίνα, σταλμένοι από φίλους μου, αυτοί οι δυο ήταν Γκρεκολανδιώτες από χρόνια και δεν το 'ξεραν...

(Καυτό φιλί σε πρώτο πλάνο της δίνει ο Χρήστος αλλά δεν είναι λιγότερη η αγάπη γύρω-γύρω)

αλλά εδώ σε άλλο φιλί ακόμα καυτότερο...

4 Βιολιά ένα κι ένα, 4 βιολιά Σολίστες...

Ο Leo κι η Μαριάνθη που μου έφεραν και τα καταπληκτικά παιδιά τους, τα διδυμάκια,
τη Νίκη και τον Γιώργο

(εδώ τα 4 βιολιά χωρίς γραβάτα, τη γραβάτα φοράει ο Ζου'αου, ο ο σιοφέρ της μπάντας)

Τα 4 Βιολιά μαζί με όλη την αγάπη έφεραν Δώρο και τέσσερις Ωραίους φίλους που ήρθαν και θα μείνουν στο Grecoland, έτσι νιώθω και χαίρομαι στην ιδέα...

στο μπουζούκι λοιπόν με ροκ διπλοπενιές ...

ο Γιώργος, η Μαρία,

και στην κλασική κιθάρα τα παιδιά τους,

η Ερμιόνη κι ο Βασίλης με σπασμένο χέρι...

(Πολύ αγάπη φαίνεται κι εδώ, οι γονείς φιλιούται και τα παιδιά αγκαλιάζονται.)

Στην Άρπα, η ήρεμη δύναμη...η Αφροδίτη

                         (Μάλλον ο γιατρός της στο τηλέφωνο)

 με φρεσκοεγχειρισμένο πόδι ρώτησε το γιατρό της “να πάω εκδρομή;;;”

-”Πού;;” ρωτάει κι ο χειρούργος.

-Στη Βόρειο Ισπανία” λέει η Αφροδίτη...

Και μάλλον ήταν Ροκ ο γιατρός και την απείλησε ότι άμα δεν πάει αυτή θα έρθει εκείνος...

Την ίδια απειλή μάλλον εκτόξευσε κι ο γιατρός της Ελένης και πήρε τον Σούλη της για μπαστούνι και πονούσε δεν πονούσε έπαιξε Τσέλο έξοχα με δανεικό μπαστούνι...

Στη Ντραμς...

Η Ευδοκία και η Χριστίνα που μου 'φεραν για δώρο άλλα δυο διδυμάκια,
τις ανιψιές τους,
τη Μαρκέλλα και την Καλλιόπη,
την επόμενη γενιά ντράμερ, δυο νέα κορίτσια που με τη δίψα που άκουγαν κάθε φορά που έβγαινα στη Σκηνή, και μ' έκαναν να νιώθω ότι αξίζει τον κόπο να κάνεις το Ταξίδι Συναυλία...

(Μέχρι να μου στείλουν κάποια πιο προσωπική φωτό, βάζω ετούτη, που η Χριστίνα αγκαλιαζει την Ευδοκία αριστερά και στο βάθος, πίσω, η Μαρκέλα φιλάει την Καλλιόπη)

Τρεις καταπληκτικές Συμμετοχές ήρθαν απ' την Κύπρο, δώρο του Γ. Χαριτωνίδη... Ποιος Βιολάρης, ποιος Χατζηγιάννης και ποια Βίσση...

Στα Πνευστά...

Μαρία, Χριστόφορος και Γιώργος

(Κυπριακό φιλί στη Μαρία απ' τους δυο)

Ένα Τρίο που δεν κάνει Θόρυβο και Φασαρία, παράγει μόνο Μελωδία! (Γιώργο Χαριτωνίδη, το τσίμπησε πάλι η Κύπρος το 12άρι της!)

Τέλος στο πιάνο,

Ο Μάριος και η Ζωή...

Ειδικά ο Μάριος... Μυστήρια Συμμετοχή σ' αυτή τη μπάντα...

Ήδη είχαμε επικοινωνήσει διαδικτυακά...

- Από πού είσαι Μάριε;

- Απ' το Βόλο.

Ευδιάθετος, καλοπροαίρετος και ευγενής... πάντα ευγενής κι απ' το Βόλο Μάριε;;; Θες ν' ανατρέψεις όλα τα στερεότυπα ενός Λαρισαίου;;;

- Να σου πω την αλήθεια η καταγωγή μου είναι απ' τα Φάρσαλα...

Πες το χριστιανέ μου!!!!!

Αυτά ήξερα εγώ για τα προπωλημένα εισιτήρια της Συναυλίας.

Αλλά εκεί, στην “Είσοδο” του Πόρτο βρήκα άλλους 6...

Η Καίτη κι ο Μενέλος στο Ακορντεόν και στα φωνητικά αποφάσισαν...

η Σοφία, ο Λευτέρης, η Αλεξάνδρα ο Γιώργος.

Δε γνωρίζω αν εκείνοι ήξεραν σε τί Συναυλία πάνε αλλά κρατώ το ότι τουλάχιστον την τελευταία μέρα,
αν όχι και πριν,
τραγούδησαν.

Απ' την πρώτη μέρα, απ' την ξενάγηση, απ' την πρώτη καλεσμένη Τραγουδίστρια-Ξεναγό  στο Πόρτο φάνηκε η “Καλή Μέρα”

Καταχειροκροτήθηκε η σχεδόν βουβή ξεναγός... Για τα φωνητικά που έκανε στην αρχή και στο τέλος της Συναυλίας... καταχειροκροτήθηκε!!!!

Μπράβο!!!!

Έτσι απογειώνεται μια Συναυλία!

Κατάλαβα ότι είχα να κάνω με ροκέρος γενναιόδωρους...

Κι ύστερα βγήκα εγώ...

Έψαξα ανάμεσα στα 73 πρόσωπα του Πεσόα για να καταλήξω στο Ποιος θα είμαι και Πώς θα βγω αυτό το 10ήμερο στη Σκηνή μου και πάλι σε μένα κατέληξα. Και πήρα το μικρόφωνο και τραγούδησα το 1ο τραγούδι...

“Επιτάφιος στην Εξουσία”,

σε Μουσική του Αλφόνσου Ερρίκου και στίχους της Τερέσας Ντε Λεόν,

κι αμέσως μετά έκανα διάλειμμα,
κι όμως,
ένα τραγούδι κι αμέσως διάλειμμα,
είχα Μνημόσυνο εκείνη την ημέρα,
22 Ιουλίου έκλεινε η Ντίνα 4 χρόνια σε Άλλη Διάσταση...

Περάστε,
τα Μύδια και το Κρασί θα δοθούν στο Καράβι...

ήπιαμε, φάγαμε και φύγαμε για Σαντιάγκο,

έκανα εκεί κάτι ερωτήσεις στον Άγιο, περί Ντίνας, Μπεθ και άλλων φίλων Άλλης Διάστασης αλλά ακόμα περιμένω απάντηση,

μπορεί κάτι να μου 'πε και να μην τ' άκουσα απ' την πολυκοσμία,
κόντευε η μέρα τού Αγίου,
γιόρταζε στις 25 Ιουλίου ο Εξολοθρευτής Μουσουλμάνων, ο Matamoros,
κατάφερε να 'ρθει στην επικαιρότητα πάλι ο Άγιος με την αιμοσταγή του ειδικότητά,

άλλα τον ρωτούσα εγώ, για την Άλλη Διάσταση καίγομαι του λέω,
καμιά Μεταφυσική Αγωνία αυτός,
“Πόλεμος” φώναζε...

Κι αφού ο Matamoros επέμεινε να τραγουδάει τα δικά του,
άρπαξα το μικρόφωνο και τραγούδησα μια παλιά Επιτυχία...
τί άλλο έξω από μια Εκκλησία;

 “Στην Πυρά στην Πυρά” όχι της Βίσση.

Ξεφύγαμε κι απ' την Ιερά Εξέταση και Φτάσαμε στη Λα Κορούνια...

Ο Μεσαίωνας μπροστά στα μάτια μας,
ευτυχώς σε Γιορτινή Βερσιόν.
ήταν η Εβδομάδα των Μεσαιωνικών Πανηγυριών,

ντυμένοι όλοι με ρούχα Εποχής λες και το πανηγύρι εκείνο ήταν Παραγωγή της Grecoland

φάγαμε,

φύγαμε...

βγαίνω μετά με μια μπαλάντα αφιερωμένη στις Γυναίκες και δίχως να το καταλάβουμε φτάσαμε στον Πραγματικό Ναό,
στον Καθεδρικό που λάξευσε η Γλύπτρια Φύση,

μετάλαβε όποιος ήθελε Νερό Θαλασσινό

και φύγαμε πάλι πρόσω ολοταχώς να κοινωνήσουμε με σίδρα,

μπουκάλι με μηλίτη ψηλά,
στόμα ανοιχτό στο Οβιέδο και κυλούσε μια ακόμα μέρα στον ουρανίσκο της Εμπειρίας μας.

Του Αγίου Ανήμερα χέρι-χέρι με την Αργυρώ και την Τέχνη χαιρετήσαμε με Υπόκλιση Εποχής όλα τα γλυπτά του Οβιέδο

και πήραμε όρκο να δώσουμε ζωή σ' ό,τι δεν κινείται πια μέσα μας.

Συμφωνήσαμε το χειμώνα να κάνουμε δουλειά μαζί.

Έργο δικό μου,
σκηνικά η Αργυρώ
και θα χορεύει η Νίκη, του Leo και της Μαριάνθης.

Μέσα στην Απόλυτη Ομίχλη των Κορυφών της Ευρώπης,
με Ορατότητα Μηδέν είδα καθαρά το πρόσωπό μου στην Αρχαία Λίμνη,
και μου μίλησα σα Νάρκισσος
κι είπα ότι έχει Νόημα να ξανακάνω το “Πάρις και Αλέξανδρος”,
εκείνο το έργο με τους δυο φαντάρους που φυλάνε τα σύνορα απ' τους
“Νέους Τρομερούς  Εχθρούς”,
τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες,
το έργο που μια Γυναίκα σέρνει σιδηροδέσμια την Τεστοστερόνη στο Μαντείο για να την ανακρίνει,
να πει αν έχει Ελπίδα ο Κόσμος όσο η Δημοκρατία αποκαθίσταται με τον τρόπο που την αποκαθιστά στην Τουρκία ο Ερντογάν...

Αργυρώ, Νίκη, ραντεβού το χειμώνα με το

“Πάρις και Αλέξανδρος”

ή τη Guernika μου, θα δούμε...

Ανεβαίνοντας στις Κορυφές της Ευρώπης τραγούδησα το

“Ανακατάληψη Now”,

αφιερωμένο σε όλα όσα πρέπει ν' ανακαταλάβουμε Μέσα-Έξω μας,

καθάρισε η φωνή μου,

καθάρισε κι η Ομίχλη των Βουνών της Αστούριας και φύγαμε,

πάμε 2.000.000 χρόνια πίσω...

Εκεί βγήκα a cappella με το “My own Altamira”

Πήραμε Χρησμό κι από κει...

σε Άνθρωπο -λέει-
δεν σ' αναγορεύει το ότι κάτι έκανες αλλά,
ο Πόθος σου να το κάνεις Ωραία.

Και φύγαμε από κει για Πίντσιος,
γιατί είμαστε Άνθρωποι και πεινάμε κιόλας,
φύγαμε για Σαν Σεμπαστιάν,
την Πρωτεύουσα της Κουζίνας του Κόσμου...

Στο δρόμο τραγούδησα μια ροκ μπαλάντα στην Εουσκέρα,
πρώτη μέρα στη Χώρα των Βάσκων...

Τέσσερις Μέρες στη Χώρα των Βάσκων...

Τελευταία μέρα στη Χώρα των Βάσκων...

Η Αράχνη της Μπουρζουά μάς έχει ήδη εγκλωβίσει στον ιστό της.
Αγαπήσαμε τη Χώρα των Βάσκων.
Κανένας δε μπορεί να κάνει το ρόλο της Μάνας της Λουίζ Μπουρζουά,
κανένας μετά από 10 μέρες δε μπορεί να παριστάνει πως δε μας συνέβη τίποτα,
αφού έγιναν σχέσεις, τί είμαστε τυφλοί,
σα να κάναμε έρωτα 10 μέρες κι ανάψαμε τώρα τσιγάρο ξαπλωμένοι στον Ιστό της Αράχνης.

Μπορεί να μην έχουμε λεφτά για 14 χρόνια ψυχανάλυση αλλά ξέρουμε όταν έχει γίνει κάτι...

πάμε στο δέντρο της Γκερνίκα;;;;

Φύγαμε!

Βγαίνω για το Τελευταία Τραγούδι...

Βγαίνω...

φυλακισμένο στο δικό του Κελί το Δέντρο της Γκερνίκα ελευθέρωσε μέσα μας τη χαρά του Πραγματικού Προσκυνητή,
στη Γκερνίκα το Σπουδαίο είναι αυτό που νιώθεις, όχι αυτό που βλέπεις.

Η Συναυλία τελειώνει με Πολιτικό Τραγούδι,

ένα Πολιτικό Προσκύνημα τελειώνει...

Ανκόρ... Ανκόρ...

Ξαναβγαίνω...

Φύγαμε για Προσκύνημα στη Φύση, στο κάτω-κάτω αυτό είναι πάνω απ' όλα, η Φύση, η φύση των Πραγμάτων...

Καλώ στη Σκηνή τον Νίκο Παπάζογλου, τον Jesus Guridi, τον Λέοναρντ Κοέν..., τον Λόρκα...

Η Συναυλία τέλειωσε.

Σας ευχαριστώ κατ' αρχάς για την Τόση Υλική Γενναιοδωρία.

Δε μιλώ μόνο για το τελευταίο δώρο σας μέσα στο φάκελο με την κάρτα και το ποίημα...

10 μέρες δεν έβρισκα πουθενά τον λογαριασμό να πληρώσω... Κι από πάνω με κείνον τον Μοναδικό τρόπο που εμένα με γοητεύει, να κερνάς κάποιον και να τον κάνεις να νιώθει ότι αυτός έκανε το τραπέζι σε όλο σου το σόι.

Πάνω απ' όλα όμως σας ευχαριστώ για το τόσο χειροκρότημα.

Δίνει φτερά,
μην πω ότι προσθέτει κι έναν τουλάχιστον χρόνο ζωής,
Έξτρα Χρόνο Ζωής προσθέτει η Αγάπη,
έναν χρόνο παραπάνω απ' ό,τι είχε κανονίσει το πεπρωμένο νιώθω ότι μου χαρίσατε με τον τρόπο που “βραχήκατε” συναισθηματικά.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί Compañeros και θα χουμε να θυμόμαστε κι αυτή την τελευταία υπέροχη μέρα,
στο Δικό μας Αιντάχο,
στη Γκερνίκα μας...

Σαν Ινδιάνοι Βορείου Ισπανίας,
Ινδιάνοι που Στέκονται με τη Γροθιά πάντα υψωμένη και Χορεύουν με τους Λύκους που φυλάνε σκοπιά στη Γκερνίκα,
μην καεί το Δέντρο,
μην πέσει Τσεκούρι πάλι στην Ελπίδα,
μην έρθουν κι άλλα πρόβατα που κάτω απ' την προβιά τους κρύβουν Ύαινες Αλλεργικές στην Ελευθερία των Ανθρώπων.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Hasta Siempre Compañeros!

                                                  El Greco