8:05 το βράδυ, γίνεσαι 12 ακριβώς!
20:05 βγήκες από κει που φύτρωσες και μεγάλωσες ώσπου να προσφερθείς στη ζωή.
Έτσι περιγράφει η Μαρία Μολινέρ το λήμμα «γεννιέμαι» Βγαίνω…προσφέρομαι στη ζωή και στο Φως…
Πάει το Δημοτικό Αλμπάκι, Γυμνάσιο το Σεπτέμβριο, καινούριοι φίλοι δίπλα στους παλιούς, αμφισβήτηση της amaς και του μπαμπούλη, αμφισβήτηση των πάντων, όνειρα και σχέδια πως θα τα κάνεις όλα αλλιώς απ’ ό,τι οι μεγάλοι γύρω σου, αρχίζει μεγάλο πάρτι Άλμπα μου, χαμός για 5-6 χρόνια…
Θα θυμώσεις σίγουρα πολύ και με πολλά στα χρόνια που ‘ρχονται αλλά ένα μόνο σου ζητάω: να είσαι κομψή ακόμα και στη χειρότερη στιγμή της εφηβείας.
Άλμπα μου,
ούτε και φέτος γιορτάζουμε μαζί τα γενέθλιά σου. Και μην πεις ότι φταίω εγώ πάλι, εγώ κανόνισα τα πάντα από πέρυσι ώστε να είμαι στο σπίτι αλλά… Αυτό που δεν υπολόγισα είναι ότι εσύ είσαι πια έφηβη. Απ’ τον έναν μήνα στον άλλο έγινες έφηβη, που να προβλέψω εγώ ολόκληρης χρονιάς μεταμορφώσεις;
Μπήκαμε στον Αστερισμό του Απρόβλεπτου, το ξέρω, από δω και πέρα, όλο και περισσότερα δικά σου, κατάδικά σου σχέδια θα είναι σημαντικότερα απ’ το να περάσουμε λίγες μέρες μαζί. Πώς να σου λέγαμε όχι, δε θα πας στη Γαλλία με τη Χορωδία, μαζί με άλλα 40 εφηβάκια γιατί ο μπαμπούλης έφτιαξε έτσι το πρόγραμμά του από πέρυσι επίτηδες, για σένα, να μη δουλεύει στα γενέθλιά σου, να είναι σπίτι… (Άμα με πιάσεις καμιά φορά να λέω τέτοια τσιτάτα κι αηδίες σκούντα με Άλμπα μου, κάποιο πνεύμα κακό θα μ’ έχει καταλάβει, δε θα μαι εγώ…)
Διάβασα χθες το μήνυμα που έστειλες στο βίμπερ, γι’ αυτό το Γαλλάκι το κατάξανθο με τα μπλε μάτια που σου άρεσε και νομίζεις ότι σε κοίταξε κι αυτό κάπως περίεργα…
Ένα χρόνο ακριβώς έχω να σου γράψω. Ένας χρόνος απ’ τα περσινά σου γενέθλια, τη μέρα που σε όρισα Γενική Κληρονόμο των Ονείρων μου κι ανακοίνωσα από δω τη δημιουργία της Melodrakma.
Πες ότι σου οφείλω μια πρώτη ετήσια αναφορά.
Λοιπόν Άλμπα,
κάναμε 4 γκρουπ, ένα στην Καταλονία, ένα στη Σικελία και δυο στην Πορτογαλία και τη Δυτική Ισπανία. 180 άνθρωποι μας εμπιστεύτηκαν μέχρι τώρα.
Έχουμε κι άλλα ταξίδια μπροστά μας, και τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, και τον Οκτώβριο…
-Πώς τους είδα ως εδώ;
-Ας σου πουν εκείνοι.
-Τί νιώθω ότι ένιωσαν;;;
Πολλή χαρά και πολλή αγάπη, αυτό νομίζω Άλμπα μου.
Ξεκίνησε δειλά και συνεσταλμένα στην Καταλονία, απογειώθηκε η χαρά στη Σικελία, και στα τελευταία δυο ταξίδια, στους Θαλασσοπόρους κλάψαμε από χαρά. Δεν είναι εύκολο αυτό Άλμπα...
Από ΕΓΩ να γίνεις ΕΜΕΙΣ και μετά πάλι ΕΓΩ γιατί τα δάκρυα του καθενός έχουν τη δική τους πηγή.
Αποδεικνύεται πως και σ’ αυτό έχει δίκιο ο Πεσσόα Άλμπα: είμαστε Πολλοί και Πολλά.
Όταν έπεσα απ’ το Empire State Building του μυαλού μου, όταν πέρυσι συνειδητοποίησα πως στην Ελλάδα απέτυχα και γω κι ο Καπιταλισμός, άρχισε να χτίζεται μέσα μου ένα Γκουγκενχάιμ, όχι από τιτάνιο και γυαλί, τα μπάζα μου πήρα για υλικά...
Πέρασε ένας χρόνος Άλμπα μου που σου ‘χα γράψει…
Τον Οκτώβριο θα κλείσει χρόνος κι από τότε που θέλοντας και μη πήδηξα απ’ το ρετιρέ του Ουρανοξύστη μου, να γίνω μαύρος, σκλάβος της Αξιοπρέπειάς μου, και καθώς έπεφτα…
…
…
…
στο κενό…
...
...
...
κι όμως στο Κενό της Πτώσης μου
γονιμοποιήθηκα,
πολλαπλασιάστηκα,
έπεφτα κι έπεφτα κι έπεφτα και σε κάθε τελευταίο δευτερόλεπτο υπάρξεώς μου έβρισκα κι έναν ετερώνυμο μέσα μου,
100 Ετερώνυμους βρήκα, μέσα μου,
1000,
τους έφτιαξα βιογραφικό,
είπα εσύ θα είσαι…
ξεναγός όπως ήσουν,
εσύ επιχειρηματίας,
εσύ τηλεφωνητής,
εσύ πωλητής,
εσύ γραμματέας,
εσύ θα κάνεις τις επαφές με τα ξενοδοχεία,
εσύ με τα λεωφορεία, τα εστιατόρια...
εσύ θα κάνεις τις πληρωμές,
κι έπεφτα, κι έπεφτα, κι έπεφτα
εσύ θα κρατάς τα λογιστικά, όλα αποδείξεις, τιμολόγια, καταθετήρια, όλα, για να τα παραδίδεις στο λογιστή,
εσύ θα καθαρίζεις το γραφείο στο τέλος της ημέρας,
εσύ θα είσαι πατέρας…
εσύ σύζυγος... αν δεν ήταν και η ama τόσο δίπλα μου ως άλλοι 1000 ετερώνυμοι...
όλοι μαζί, ο κόσμος Μέσα μου Άλμπα, Στεριά και Θάλασσα Μέσα μου, η Αγωνία Μέσα μου, αγωνία όχι μην αποτύχω, μην τρελαθώ με τόσους ρόλους, με τόσους ετερώνυμους μην τρελαθώ και πώς θα διαχειριστείς εσύ μετά το Φόβο σου, μην είναι η τρέλα κληρονομική, μην αντί για Γενική Κληρονόμο των Ονείρων μου σου κληροδότησα απλά το Φόβο πως και συ θα τρελαθείς μια μέρα.
Τους μάζεψα μια μέρα όλους, Ετερώνυμους κι ανώνυμους στο Οβάλ γραφείο του Πείσματός μου, τους έδωσα το χέρι, δώσαμε τα χέρια και φιλί ζωής σε κείνο που σε είχα παροτρύνει σε παλιότερα γενέθλιά σου: Να κάνεις μεγάλα όνειρα γιατί οι άνθρωποι παίρνουν το μέγεθος των ονείρων τους.
Και δω είμαστε Άλμπα μου,
όλοι μαζί, όρθιοι, οι ετερώνυμοι μέσα μου συνεργάζονται αρμονικά, ο ένας βοηθάει τον άλλο, σπάνιο πράμα αλλά έπιασα χθες το βράδυ τον επιχειρηματία να μαγειρεύει, μετά να βοηθάει τον ξεναγό να ετοιμάσει μια διάλεξη κι ύστερα…μάλλον δε με είδε που κοίταζα κάτι πληρωμές, πήγε και καθάρισε το γραφείο από χαρτιά, χαρτάκια και πρόχειρες σημειώσεις…
ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο της έμπνευσης και σκέφτηκα κάτι…για τα επόμενα βήματά μας…Θα σου τα πω από κοντά, σου υπόσχομαι όμως…
Σου υπόσχομαι Άλμπα μου, να κουραστώ μέχρι και την τελευταία αντοχή της ψυχή μου ώστε να παραλάβεις Όνειρο Ακέραιο Άσπιλο Αμόλυντο κι όχι στοιχειωμένο από μένα! Ορκίζομαι να προσπαθήσω να σου παραδώσω μια επιχείρηση που θα είναι η Καλύτερη Μπουτίκ Ταξιδιωτικών Ονείρων όλων των εποχών, όχι μια προσωποκεντρική υπόθεση του πατέρα σου! Η Melodrakma θα είναι Τρόπος να Ταξιδεύεις, όχι ταξιδιωτικό γραφείο, μια μικρή Μπουτίκ με λίγα Ταξίδια, που θα ‘χουν άλλα ταξίδια μέσα τους. Αυτό θα προσπαθήσουμε κι αν αποτύχουμε, αποτύχαμε, care and don´t care μου είπε ο toto Anton…
Και σένα σου έδωσε ωραία Ευχή-Χρησμό: «να είσαι Κομψή στην Εφηβεία Άλμπα. Μόνο αυτό, κομψή... Be Elegant σου είπε ο toto Antón!
Να είσαι κομψή σου λέω και γω και η ama. Και κάθε φορά που σου αντιστέκεται κάτι αναίτια, αντί για εμμονική και ξεροκέφαλη, να θυμάσαι ότι μπορούμε να είμαστε Πολλά και Πολλοί Άλμπα μου.
Σ’ αγαπάω.
Μπαμπούλης.
Υ.Γ: Αλήθεια, πόσο χρονών είναι το Γαλλάκι; Μην είναι κάνα νιάνιαρο 10 χρονών; Γιατί οι Γάλλοι κοιτάζουν μεγαλύτερες…
No comments:
Post a Comment