Η Ρούλα και ο Μάκης είναι 2 έξοχα παιδιά απ’ την Κεφαλονιά που είχα τη χαρά να ταξιδέψω μαζί τους. Με τους 4, μαμά Ρούλα, μπαμπάς Μάκης, και τα παιδιά, Κυριάκος και Μπάμπης.
Δυο εντελώς διαφορετικά παιδιά μεταξύ τους αλλά και τα δύο χαρά να τα έχεις κοντά σου. Ειδικά όταν είσαι ξεναγός όπως εγώ, ξεναγός που λειτουργεί και μ’ όσα εισπράττει απ’ τους ανθρώπους που βρίσκονται μες στο λεωφορείο, χαίρεται η ψυχή σου που είναι εκεί αυτά τα δύο παιδιά. Νιώθεις τη δουλειά που έχουν κάνει οι γονείς σε δυο-τρία πράματα πολύ ουσιαστικά:
Α) Να ξέρουν ν’ ακούνε ακόμα κι όταν δεν είναι του απολύτου ενδιαφέροντός τους αυτό που λέγεται. Αν μη τί άλλο ν’ ακούνε από σεβασμό στον ομιλητή.
Β) Να είναι οι κεραίες σηκωμένες, έτοιμες να λάβουν το καλό και το απρόβλεπτο, να μη θεωρούν δεδομένο ότι αυτό που θα ειπωθεί ή θα συμβεί σίγουρα δεν τους αφορά, να μην είναι ανά χείρας η κλασική πια λύση που λέγεται τάμπλετ, «πάρε, κοίτα, αποβλακώσου, σκάσε αλλά άσε εμένα ήσυχο».
Γ) Να εκτιμούν το ότι οι γονείς τους δούλεψαν για να τους προσφέρουν ταξίδια που θα τους κάνουν ανθρώπους του κόσμου και καλύτερους ανθρώπους.
Είχα προσέξει πως μεταξύ άλλων πολλών η Ρούλα και ο Μάκης είχαν διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά τους με τρυφερότητα και ευαισθησία για τον κόσμο που ζουν.
Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, κρατήθηκε ζωντανή η αγάπη και η εκτίμηση με όλη την οικογένεια. Κάποια τηλεφωνήματα, μηνύματα, ευχές στις γιορτές και κυρίως μια γλύκα που έχει αφήσει η αύρα τεσσάρων ανθρώπων χωρίς να χρειάζεται καθημερινή επαφή.
Πέρυσι, Φεβρουάριο του 2020 μου γράφει η Ρούλα:
«Γιάννη μου ερχόμαστε Ιαπωνία»
«Κι οι 4;» απαντάω εγώ με πολλή χαρά.
«Μπα… Ο Κυριάκος θα πάει φανταράκι, παρουσιάζεται τώρα κι ο μικρός στην Ολλανδία για σπουδές»,
Φεβρουάριος του 2020 ήταν και τώρα πια ξέρουμε όλοι πως ούτε η Ιαπωνία το Νοέμβριο του ’20 έγινε ούτε χιλιάδες άλλα στη ζωή μας. Ο Κυριάκος όμως πήγε στο στρατό…
Πριν λιγότερο από 2 μήνες, 6 Φεβρουαρίου ξαναεπικοινωνήσαμε με τη Ρούλα.
Μπιπ-μπιπ μήνυμα στο viber.
«Γιάννη μου σε ποια Ιαπωνία θα είσαι φέτος; Έχεις προγραμματίσει δύο.
«Και στις δύο Ρούλα… Έρχεστε;;;»
Πήρε τηλέφωνο στο γραφείο, έκανε κράτηση, κομψά διακριτικά, χωρίς πολλά πολλά περιττά. απ’ τους ανθρώπους που χαίρεσαι την κάθε επαφή.
Τέλη Φεβρουαρίου 2021…
Πρωί, ανοίγω τα μάτια, παίρνω το τηλέφωνο, κοιτάζω τα μεηλ, ανοίγω και το Facebook…
Μου εμφανίζεται μια ανάρτηση τής Ρούλας.
Ευχαριστούσε για κάτι που αμέσως ο εγκέφαλός μου το απέρριψε, αυτόματα είπα «δεν κατάλαβες σωστά», δε θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση εκείνων των στιγμών που παλεύεις να διαψεύσεις αυτό που βλέπουν τα μάτια σου πεντακάθαρα.
Η Ρούλα κομψά και γενναιόδωρα ευχαριστούσε όλο τον κόσμο που τους συμπαραστάθηκε στο μεγαλύτερο χτύπημα που μπορεί να δεχτεί μια μάνα κι ένας πατέρας.
Ο Κυριάκος , στις 20 Φεβρουαρίου αυτοκτόνησε.
23 χρόνων παιδί, κάτι δεν άντεξε κι έδωσε τέλος στη ζωή του.
Κι εδώ είναι η αιτία αυτής τής δημοσίευσης. Γράφω για την Κοινωνική και Πολιτική διάσταση που έχει η αυτοκτονία του Κυριάκου. Η πιο σωστά για τη Δικαιοσύνη. Όχι για έναν δημόσιο αποχαιρετισμό, αλλά για να υποστηρίξω όσο μπορώ την προσπάθεια που κάνουν οι γονείς του να αποκαλυφθεί η αλήθεια γι’ αυτή την αυτοκτονία. «Να σωθούν άλλα παιδιά…» λέει ο Μάκης…
Ο Κυριάκος ήταν ένα παιδί δυσλεκτικό. Το τί σημαίνει αυτό μπορεί κανείς να το αναζητήσει, στο ινερνετ ή ρωτώντας κάποιον ειδικό. Πουθενά δε βρει και κανείς δε θα του πει πως ένα παιδί που πάσχει από δυσλεξία βλάπτει κάποιον. Ένα παιδί με δυσλεξία είναι μάλλον ένα παιδί πιο ευφυές και πιο ευαίσθητο και ίσως γι’ αυτό τα καλώδια τής έκφρασης παίρνουν φωτιά, όταν πάει να μιλήσει, τρέχει με χίλια το μυαλό, μην αυτό που πει πληγώσει κάποιον μην, μην μην…
Ο Κυριάκος, εξ αιτίας αυτού, κακοποιήθηκε ψυχολογικά στο στρατό.
Είναι ένα πράμα οι Ένοπλες Δυνάμεις τις οποίες τιμώ, και άλλο εντελώς διαφορετικό μια άρρωστη μειοψηφία κομπλεξικών αξιωματικών, οι οποία με τη δικαιολογία ότι έχουν αποστολή να ετοιμάσουν στρατιώτες για πόλεμο μετατρέπουν ανθρώπους σε κιμά και ψυχικά ράκη. Ελεεινά υποκείμενα, που επειδή δεν είχαν τα χρήματα ή το θάρρος να παν σε ψυχολόγο και κείνος να τους παραπέμψει σε ψυχίατρο, κακοποιούν όποιον μπορούν. ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ γιατί πιο θρασύδειλοι απ’ αυτούς δεν υπάρχουν. Βάζουν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και γλύφουν ό,τι βρουν μπροστά τους, όλα όσα δε μπορούν να κακοποιήσουν τα γλύφουν.
Τα καψόνια και η ψυχολογική κακοποίηση είναι βία και στην προκειμένη περίπτωση μένει ατιμώρητη. Καψόνια, προσβολές, φυσική βία, ψυχολογική βία, φυλακές, απειλές για Στρατοδικείο, όπου μυριστεί αδυναμία ορμάει σαν άγριο ζώο ο φασίστας μέσα μας…
Γι’ αυτό αγωνίζονται οι γονείς του Κυριάκου, η κυρία Ρούλα Μαρκάτου και ο κύριος Γεράσιμος Ευαγγελάτος.
Γιατί αυτό που συνέβη στο Στρατό στο δικό τους παιδί δεν είναι κάτι πρωτάκουστο.
Ειδικά στο Λόχο Διοικήσεως ΚΕΤΧ Πατρών. Αυτό προκύπτει από την έρευνα που έχει ξεκινήσει με προσωπικό αγώνα των γονιών. Εκεί υπηρετούσε ο Κυριάκος.
Γράφει ο Μάκης: «… καλούμε όλους όσους έχουν υποστεί ψυχολογική & σωματική βία τα τελευταία δέκα χρόνια από το ΚΤΕΧ Πατρών να μη φοβούνται πλέον, να βρουν το θάρρος και την παρρησία, να έρθουν και να καταθέσουν αυτά που έχουν υποστεί, έτσι, ώστε να επιτύχουμε μια και για πάντα την εξυγίανση και σε αυτό το στρατόπεδο.»
Καλεί και τους γονείς ο Μάκης, τους γονείς εκείνους που τα παιδιά τους είχαν το ίδιο τέλος, ή κατέληξαν σε κάποιο ψυχιατρείο ή στην καλύτερη περίπτωση παραιτήθηκαν απ’ τη ζωή και είναι κλεισμένα στον εαυτό τους, σε κάποιο δωμάτιο και σε κάποιο κόσμο που έφτιαξαν με το μυαλό τους.
Ο κος. Ευαγγελάτος, καλεί τους γονείς όλων αυτών των παιδιών που ίσως όταν συνέβησαν τα τραγικά στη ζωή τους να μην είχαν δυνάμεις να παλέψουν… Τώρα μπαίνει εκείνος μπροστά και τους καλεί.
Δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό αυτό του Κυριάκου.
Δεν είναι ζήτημα me too στο στρατό. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κυριολεκτικά ζωής και θανάτου. Για να διαπιστωθεί αν συστηματικά κάποιοι εκεί κακοποιούν ΟΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΟΥΝ γιατί τους διασκεδάζει πολύ το να βλέπουν άνθρωπο να υποφέρει.
Οι Έλληνες γονείς δε στέλνουν τα παιδιά τους στο στρατό για να προετοιμαστούν για κάποια αρένα, να γίνουν άντρες σκληροί κι αδίστακτοι μονομάχοι σε κλασικό αγώνα «Ο θάνατός σου η ζωή μου».
Για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει κατατεθεί ερώτηση στη Βουλή, προς τον Υπ. Εθνικής Άμυνας για διερεύνηση των συνθηκών του θανάτου του Κυριάκου Ευαγγελάτου.
Κάτι γίνεται στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, δείτε το οι υπεύθυνοι! Υπάρχουν πολλές καταγγελίες και πολλά κουκουλώματα.
Όπως κάποτε καθολικό αίτημα ήταν να εκδημοκρατιστεί ο Στρατός, σήμερα είναι να εξανθρωπιστεί. Αυτόν τον αγώνα δίνουν οι γονείς οι γονείς του Κυριάκου.
Το ΠΣΚ εκείνο, 19-21 Φεβρουαρίου 2021, ο Κυριάκος πήρε άδεια και πήγε στην Κεφαλονιά. Τα είχε όλα σχεδιασμένα στο μυαλό του. Δεν ήθελε να φύγει έτσι, χωρίς ένα τελευταίο άγγιγμα όσων αγαπούσε.
Είδε τους γονείς, είδε την κοπέλα του, τους φίλους του κι αποχαιρέτησε τον αδερφό του κάνοντας υπαινιγμό για όσα θα ακολουθούσαν…
Πήρε μετά το αυτοκίνητο, δεν έβαλε ζώνη, ένα παιδί έως εμμονικό με τη ζώνη, έβαλε μπρος και ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι… Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2021. Βουτιά στο γκρεμό κι από κει στη θάλασσα…
Ρούλα μου, Μάκη μου, δεν έχω λόγια παρηγοριάς, κάθε τόσο κλαίω μαζί σας και συγχρόνως θαυμάζω τη γενναιότητά σας να κρατάτε ανοιχτή την πιο μεγάλη πληγή που μπορεί ν’ αποχτήσει άνθρωπος. Με μόνο στόχο να μη θρηνήσουν κι άλλοι γονείς τα παιδιά τους επειδή κάποιοι άλλοι γονείς αντί για ανθρώπους ετοίμασαν βίαια άγρια θηρία.
Κυριάκο μου, φτιάξαμε έναν κόσμο που η ευγένεια και η ευαισθησία θεωρούνται αδυναμία.
Τι να σου πω; Όπου και να ‘σαι, κάνε τον κόπο να πας συχνά στον ύπνο των γονιών σου, να μπαίνεις στα όνειρά τους, αίσθηση και ψευδαίσθηση, σαν αεράκι τρυφερό, βρες έναν τρόπο να τους λες «υπάρχω, απλά υπάρχω αλλιώς», να ξεγελιέται λίγο η μέρα τους… Αυτό ελπίζουν όλο κι όλο τώρα, να περνούν οι μέρες.
Και στην κοπέλα σου εύχομαι δύναμη, γιατί σίγουρα θα έκανε όνειρα που τώρα τα ‘θαψε μαζί σου.
Στον αδερφό σου τέλος, εύχομαι, μια μέρα, ο γιος του που σίγουρα θα φέρει τ’ όνομά σου, να είναι τρυφερός με τους ευαίσθητους και κάθετος με τα καθίκια. Μπάμπη μου, να ζήσεις τη ζωή σου ολόκληρη και να βρεις χαρά. Μη νιώσεις τύψεις όταν θα τη βρεις. Αυτό θα βοηθήσει πολύ και τους γονείς σου.
Υ.Γ: Κυριάκο, η φωτογραφία που διάλεξα για τον αποχαιρετισμό, θα μπορούσε να είναι δικιά σου. Είναι ζωγραφική σε τάφο νεαρού που βρέθηκε στη Μεγάλη Ελλάδα, στη Νότιο Ιταλία. Ο «Βουτηχτής», δίνει ένα σάλτο, βουτιά και περνάει στην άλλη κατάσταση, αυτή που εσύ γνωρίζεις πια κι εμείς μόνο να φανταστούμε μπορούμε. Δεν είναι αναπηρία η ευγένεια και η ευαισθησία Κυριάκο μου. Να μην πεισθείς ποτέ γι’ αυτό!
Σε αποχαιρετώ μ’ αυτή τη Μελωδία.
