Το Σάββατο 6 Μαρτίου είχαμε στην Ισπανία την Τελετή Απονομής των Κινηματογραφικών Βραβείων, τα Βραβεία ΓΚΟΓΙΑ, τα ισπανικά Όσκαρ.
35 χρόνια λειτουργεί η Ακαδημία Κινηματογράφου 35 τελετές απονομής εκ των οποίων είδα τις 25. Ήταν η πιο παράξενη! Η αίσθηση ήταν παράξενη, άδεια αίθουσα, σχεδόν άδεια σκηνή, λίγοι οι καλεσμένοι που θα παρουσίαζαν τους υποψηφίους και τους βραβευμένους τής κάθε κατηγορίας, ο Πέδρο, η Πενέλοπε… αμήχανοι όλοι, χαμόγελο με το ζόρι μπροστά σε άδειες καρέκλες, ήταν πεντακάθαρο ότι αλλάζει η όψη των καλλιτεχνών μπροστά σε άδειες καρέκλες.
Η Τελετή Απονομής των Βραβείων Γκόγια γίνεται κάθε φορά και σε άλλη πόλη. Φέτος, έγινε στη Μάλαγα. Κι αφού δε ζει πια ο Πικάσο, το επόμενο διασημότερο παιδί τής πόλης αυτής στις Τέχνες, κατάλληλο για να παρουσιάσει την Τελετή είναι ο Αντόνιο, ο Αντόνιο Μπαντέρας.
Δυστυχώς, πρωταγωνιστής σε όλο αυτό που είδαμε το Σάββατο το βράδυ δεν ήταν το σινεμά. Ήταν η έλλειψη ανθρώπων στην αίθουσα, η έλλειψη της αγωνίας, τής χαρά και τής απογοήτευσης των υποψηφίων, πρωταγωνιστής ήταν όμως και ο κομψός τρόπος που γερνάει ο Μπαντέρας, η ποιητική νηφαλιότητα με την οποία παρουσίασε την παράξενη τελετή αλλά πάνω απ’ όλα, για μένα, πρωταγωνιστής ήταν η επιλογή του ανθρώπου που θα έδινε το σημαντικότερο βραβείο τής βραδιάς, αυτό τής Καλύτερης Ταινίας. Η Ισπανική Ακαδημία Κινηματογράφου επέλεξε μια νοσοκόμα, την Ana María Ruiz! Οι Ισπανοί ήθελαν να τιμήσουν στο πρόσωπό της όλο το υγειονομικό προσωπικό για όσα προσέφερε δουλεύοντας πολλές φορές 16 ώρες το 24ωρο σ’ αυτή την τρομερή χρονιά της πανδημίας.
Νικήτρια ταινία το «LAS NIÑAS», «ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ».
Διαδραματίζεται στο χρυσό 1992… Μια νοσταλγία εποχής παχέων αγελάδων για την Ισπανία. 1992!
Μια χρονιά που τα φώτα όλου το κόσμου ήταν στραμμένα στην πατρίδα του Γκόγια, Ισπανία, ήταν τα 500 χρόνια απ’ το ταξίδι του Κολόμβου και η Ισπανία διοργάνωσε την ΕΞΠΟ 92 στη Σεβίλλη, τους Ολυμπιακούς στη Βαρκελώνη, όλα φαίνονταν παραδεισένια εκείνη τη χρονιά, ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ είναι έφηβες σε μια χρυσή εποχή, ντίσκο, αλκοολ, ναρκωτικά, έρωτες μιας νύχτας, όνειρα για μια αιωνιότητα «μαζί»… Ποιος στη κορύφωση τής μεγάλης του χαράς σκέφτεται τα δύσκολα που θα ρθουν; Πού να φανταστούν εκείνα τα έφηβα κορίτσια του ’92, πόσες κρίσεις θα ρθουν; Πόσες φορές θα χρειαστεί να ψάξουν για δουλειά, πόσες φορές στη ζωή τους θα φύγουν με το κεφάλι σκυμμένο…
Αξίζει τον κόπο να τη δείτε κι ένας απ’ τους λόγους είναι για να διαπιστώσετε πόσο ρετρό είναι ήδη το χθεσινό για πολλούς από μας ’92.
Υ.Γ: Στις φωτό ο Αντόνιο στις πρόβες τής Τελετής και η νοσοκόμα, η κυρία Ana María Ruiz!
No comments:
Post a Comment