28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ!

     Μετά από πολλά χρόνια τυγχάνει να γιορτάσω την 28^η Οκτωβρίου στην Ελλάδα κι αποφάσισα αυτή να είναι η Σημαία που θα βγάλω σήμερα στο μπαλκόνι μου: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ με το ΑΛΦΑΒΗΤΟ της.

     Το "ΟΧΙ", δεν είναι κάτι που το λες μια φορά στην Ιστορία και ξεμπέρδεψες, μετά παρελάζεις απλώς στη Μνήμη του. Όχι, υπάρχει και για μας, τους σύγχρονους έλληνες ένα τουλάχιστον ΟΧΙ που μπορούμε να πούμε.

                                         ΟΧΙ στον Εκφυλισμό της γλώσσας μας!

     Γενικά είμαι εναντίον των απαγορεύσεων. Ακόμα και για όσα δε θα ήθελα να υπάρχουν, δεν πιστεύω ότι η απαγόρευση με Νομοθετήματα και Αστυνομικά Μέτρα είναι η λύση. Ούτε για το κάπνισμα, ούτε για τις ταυρομαχίες, ούτε καν για τη Χρυσή Αυγή καθώς και για ένα σωρό απαγορεύσεις που καθημερινά θεσμοθετούνται προσπαθώντας υποκριτικά κατά τη γνώμη μου να φτιάξουν μία Κοινωνία με Αρχές. Κοινωνία Αποστειρωμένη Άχρωμη, Άοσμη κι Ανέραστη φτιάχνουν και τίποτα παραπάνω.  Η Παιδεία είναι μία αν όχι η Μοναδική λύση.(Καλά κρασιά δηλαδή, "αοριστίες" θα πει κάποιος. Εκεί φτάσαμε, να λες Παιδεία και να θεωρείται Αοριστία.)

     Πάντως, επειδή πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για να τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός Νόμου, λέω απλώς ένα μόνον παράδειγμα: δοκιμάστηκε το "Μέτρο" στη Χώρα των Βάσκων. Όποιο κόμμα η Ισπανική Κυβέρνηση θεωρούσε ότι ελέγχεται από τρομοκράτες το έθετε εκτός Νόμου. Το αποτέλεσμα; Κυβέρνηση τούς έκανε στην τοπική κοινωνία. Κι αναρωτιέμαι, τ' "αστέρια μας" Νέα άλλων χωρών δε διαβάζουν; Τι διάολο Παγκοσμιοποίηση θέλουν;

     Γενικά ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ στις απαγορεύσεις όμως για μία, έστω και επιπόλαια κι ενάντια στις πεποιθήσεις μου θα χαιρόμουν:

                                  ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΘΟΥΝ ΤΑ GREEKLISH!

     Θέλω πολύ να πιστέψω ότι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται την τύχη της Ελλάδας αυτή τη στιγμή θέλουν κάτι να σώσουν απ’ αυτή. Ας σώσουν λοιπόν τη γλώσσα μας. Αν δεν μπορούν να σώσουν κάτι άλλο, ας σώσουν τη γλώσσα. Και σε 200 χρόνια από σήμερα, ίσως οι απόγονοι των ελλήνων να εκτιμήσουν αυτή τη συνεισφορά τους. Ίσως πουν: "αυτό μπόρεσαν, αυτό έσωσαν, μπορεί να πεινάσαμε, αλλά με άδειο στόμα και άναρθρες κραυγές δε μας άφησαν". Αν σωθεί η Γλώσσα, σε 300 χρόνια θα υπάρχουν ακόμα έλληνες, έστω και φτωχοί, αλλά θα υπάρχουν κάποιοι που κάτι τους Ενώνει και ίσως αυτό τους κάνει να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο, να προσπαθήσουν για όσα σήμερα φαίνεται να μη μπορούμε να κατορθώσουμε.

                               Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟΝ ΧΡΕΗ!

       Γι’ αυτό σήμερα, είναι ωραία ευκαιρία να πούμε το τελευταίο ΟΧΙ που μας απέμεινε. Ο Φασισμός νικιέται. Το είδαμε. Έχουμε την ιστορική εμπειρία της ήττας του. Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ μιας γλώσσας όμως πώς γιατρεύεται;

     Η Ελλάδα δεν έχει μόνον Χρέη. Έχει και κάτι «προκαταβολές», από χρόνια κατατεθειμένες. Σε Μετοχές αλλά και σε Μετρητά. Δε μιλάω μόνο για τους αρχαίους μας. (Μη μας λένε οι ξένοι πάλι κομπλεξικούς, «κολλημένους», εκεί, με τους αρχαίους μας γιατί δεν παράγουμε πια τίποτα)

Χρειάζεται να πει κάτι παραπάνω ο Μακρυγιάννης από κείνο το περίφημο "Τί λέτε μωρέ, εμείς δηλαδή να τρώμε αρνάκι, κι ο κόσμος λάχανα ανάλατα;"… Είναι μικρή η συνεισφορά του στην παγκόσμια Πολιτική Σκέψη και Φιλοσοφία; Ποιος έδωσε ευστοχότερο και λαϊκότερο ορισμό τού τι είναι Εξουσία;

Κι ο Καβάφης; Αρχαίος είναι ο Καβάφης;

Ο Καζαντζάκης;

Ο Θεοδωράκης;

Ο Σεφέρης;

Η Μαρία Κάλλας;

Ο Χατζιδάκις;

Ο Ελύτης;

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης;

Η Δημουλά;

Η Λίνα Νικολακοπούλου;

     Ναι και η Λίνα! Κι ένα σωρό άλλοι ίσως όχι λιγότερο σημαντικοί. Δεν προσέφεραν τίποτα όλοι αυτοί; Δεν έχουμε μόνο Πλάτωνα, Αριστοτέλη Αισχύλο, Σοφοκλή και τους λοιπούς σπουδαίους στην Αρχαία Ελλάδα. Ίσα-ίσα που εκείνοι είχαν τύχη βουνό. Γιατί δημιουργούσαν μέσα σε μια κοινωνία με Αρχές, όχι σε μια χαβούζα. Ισάξιοι είναι όσοι μπόρεσαν και δημιούργησαν  στη σύγχρονη Ελλάδα. Είναι εύκολο να δημιουργείς μέσα σε συνθήκες Αναξιοκρατίας; Σ’ ένα περιβάλλον που όταν ένα κεφάλι ξεχωρίζει αντί να γίνεται παράδειγμα προς μίμηση γίνεται σάκος του μποξ γιατί σπάει το Χρυσό Κανόνα της Μετριότητας;

     Οι έλληνες δεν έχουμε μόνον χρέη. Παράγουμε κιόλας! Παρά τη Μεγάλη Εφεύρεση των Χωματερών, δε θάφτηκαν όλα. Υπάρχουν και σήμερα Ωραίοι Έλληνες! Λίγοι (ίσως τελικά όχι και τόσο λίγοι) αλλά επέζησαν κάποιοι αυτού του Κατακλυσμού Κόπρων.

     Δεν έχουμε μόνον χρέη οι έλληνες. Κι αν και περικυκλωμένοι από «Τοκογλύφους», μιλάμε και γράφουμε σε μια γλώσσα που δεν είναι δανεικιά. Δεν είναι από Δάνειο η Γλώσσα μας, από Κληρονομιά αποκτήθηκε, πάππου προς πάππου, από παραμύθι σε παραμύθι από ποίημα σε ποίημα κι από συνταγή σπανακόπιτας σε συνταγή παξιμαδιών για τα Μνημόσυνά μας έχουμε μπόλικο πράμα κάτω απ’ το «στρώμα» μας. Έστω και κάτω απ’ το στρώμα, αρκεί να τη σώσουμε. Ό,τι Μετοχές Γλώσσας είχαμε στην Παγκόσμια Τράπεζα δε αναγνωρίζονται πια. Αποφάσισαν λέει να μην υιοθετούνται πλέον ελληνικοί όροι στην Ιατρική. Δεν πειράζει, έχει γυρίσματα ο καιρός, ας μη βιαζόμαστε, «είναι επικίνδυνον πράμα η βία» που λέει κι ο Καβάφης. Ας κάνουμε εμείς την άχαρη δουλειά του μέρμηγκα και σίγουρα θα ’χουμε να φάμε το «χειμώνα». Οι ίδιοι ίσως που  μας κληροδότησαν ένα σωρό κουσούρια, μας έδωσαν και τη γλώσσα που και κείνοι με τη σειρά τους είχαν κληρονομήσει. Ζωντανή, εξελισσόμενη αλλά συγχρόνως ίδια κι απαράλλαχτη.

     Τί θα ’χαμε τώρα έστω και κουφιοκέφαλα να καυχηθούμε αν δεν μας συνέδεε η κοινή γλώσσα με τους Αρχαίους μας; Τί Αποδεικτικό Στοιχείο Σχέσης με κείνους θα 'χαμε;

     Φαντάζομαι την κατάντια μας σήμερα αν και κείνοι αποδεικνύονταν «ρεαλιστές» και «πρακτικοί» κι αποφάσιζαν ότι για τη «Σωτηρία μας» έπρεπε να μιλάμε τη γλώσσα των «συμμάχων» μας. Κι άλλοι πάλι, ακόμα "ρεαλιστικότεροι" να προτείναν τη γλώσσα των τότε εχθρών μας. Να γέμιζε Αθήνα και Σπάρτη με Φροντιστήρια Περσικών. "Ταχύρυθμα Τμήματα Περσικών", "Μίλα πρεσικά σε 3 μήνες"κοκ. Γνωρίζω πολύ καλά σε ποιο Σωτήριο Έτος ζούμε, στο 2012 και γνωρίζω επίσης ότι η «σύγχρονη εποχή» έχει άλλες απαιτήσεις. Και να μην ήθελα να το μάθω, κάνει άλλο απ’ το να το επαναλαμβάνει Σύγχρονη Λαίλαπα της Κλωνοποιημένης Εξομοίωσης;

     Σε κάθε ευκαιρία αυτό λένε, λες και τη «σύγχρονη εποχή» μόνον αυτοί κληρονόμησαν την ευλογία να την Αντιλαμβάνονται. Κι όσοι δεν συμφωνούν, μαζί τους ή είναι «παλιομερολογίτες» ή μειωμένης αντίληψης. Λες και η κάθε Εποχή δεν έχει τη δική της «Έπαρση» να νομίζει ότι είναι το τελευταίο «μοντέλο», το πλέον σύγχρονο, το iphone 69.

     Αν τώρα που μαίνεται τυφώνας της Κοπρολαγνείας υπερασπιστούμε τουλάχιστον τη γλώσσα μας, αν μη τι άλλο, δε θα αφήσουμε άκληρους τους απογόνους μας. Είναι Υποχρέωση δεν είναι Δικαίωμα. Την σώσανε μέσα από πολύ δυσκολότερες –ενδεχομένως- συνθήκες. Την Κληρονομήσαμε! Αν και πέρασαν χιλιάδες χρόνια, έχουμε ακόμα τους «Τίτλους», δεν προσβάλλεται εύκολα αυτή η Διαθήκη κι ας προσπαθεί το Ανώτατο Δικαστήριο της Παγκοσμιοποίησης να ρίξει την Αξία της Μετοχής της. (Μιλώντας την ισπανική αντιλαμβάνομαι ότι δεν πέφτει με τίποτα. Τουλάχιστον στο Χρηματιστήριο της Ανάγκης να Ακριβολογήσει κανείς αλλά και στο Χρηματιστήριο της Παγκόσμιας Μνήμης.)

     Ώρες-ώρες νοιώθω αυτό που συμβαίνει σαν απειλή «Ανωτάτου Δικαστηρίου» να επικρέμεται πάνω απ' το κεφάλι μας: "Στην περίπτωση που δεν παραιτηθούμε των δικαιωμάτων Κληρονομίας, οι όροι και οι φόροι Αποδοχής κι Επιμονής θα είναι Επαχθείς. Ειδικά δύο εξ αυτών εξοντωτικοί.

Το ένα Νέο Χαράτσι θα λέγεται

Περιθωριοποίηση

Και το άλλο

Γκεμπελική Γελιοποίηση Επί Παντός.

(αυτός ο όρος δε προέρχεται από τα Αρχαία ελληνικά, όχι, προκύπτει από το όνομα ενός γερμανού κυρίου πολύ γνωστού και επίκαιρου λόγω της Επετείου της 28^ης Οκτωβρίου, του κυρίου Γκέμπελς που συνεργάστηκε πολύ στενά μ’ έναν άλλο κύριο ακόμα πιο γνωστό, τον κύριο Χίτλερ.)

Η «Περιθωριοποίηση» και η «Γκεμπελική Γελιοποίηση» φαντάζομαι επιβάλλονται με την «καλή έννοια» και με καλές προθέσεις. Με δυο λόγια για το καλό μας! Αν θέλουμε να συνυπάρξουμε με άλλους, ειδικά με τους συμμάχους μας και η συνύπαρξη αυτή να ’χει μια αρμονία, πρέπει να προσαρμοστούμε και να ανεβούμε τα σκαλιά ένα-ένα.

Πρώτα πρέπει να κάνουμε το ρόλο της Σταχτοπούτας. Να σκουπίσουμε, να σφουγγαρίσουμε, να ξεσκονίσουμε, να μαγειρέψουμε να πλύνουμε πιάτα και μετά…

Το επόμενο βήμα αν θέλουμε πραγματικά να ανήκουμε σ’ αυτή τη Μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια, είναι να παραιτηθούμε των Δικαιωμάτων Κληρονομίας. Με άλλα λόγια να σταματήσουμε να γράφουμε μ’ αυτά τα τουλάχιστον παράξενα μην πω διεστραμμένα συμβολάκια και να παιδεύουμε τους έρμους τους ξένους. Δεν είναι μόνον τα Υ και τα Ω, ακόμα και το καημένο το δικό τους V, το αναποδογυρίζουμε κι αντί για «βί» το λέμε «λάμδα». Μεγάλη ταλαιπωρία. Πρέπει να εκσυγχρονιστούμε. Αυτή η γλώσσα η ελληνική, μ’ αυτό το αλφάβητο φαίνεται πια ανυπόφορη. Μέχρι σαδομαζοχιστικό θα μπορούσε να το πει ένας «πραγματικός» ευρωπαίος αλλά και γενικά οποιοσδήποτε Πρακτικός άνθρωπος. Το ίδιο ταλαιπωρείσαι αν έχεις ένα «Ι», το ίδιο να ’χεις πέντε έξι;

Στο στάδιο της προσαρμογής, οι «σύμμαχοί μας» επειδή δεν είναι Απόλυτοι, μας άφησαν για μια περίοδο να γράφουμε μεν ελληνικά αλλά με λατινικούς χαρακτήρες.

Οι σύμμαχοί μας δεν είναι απόλυτοι.

Αφήνουν περιθώρια προσαρμογής. Κι αν κάνουμε όλα όσα πρέπει, μετά το σκούπισμα σφουγγάρισμα και τα λοιπά, εγώ δεν αποκλείω η Μητριά μας να μας αφήσει να πάμε και στο Χορό. Μπορεί να μη χρειαστεί καν εμφάνιση Καλής Νεραΐδας. Με την επίσημη άδεια της Μητριάς θα μπορούμε έως να απευθυνόμαστε απ’ ευθείας σε Κείνη γιατί ήδη θα μιλάμε τη γλώσσα της. Το μόνο που χρειάζεται απ’ την πλευρά μας είναι να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι με τόσα «Υ» δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, με τόσα «ΟΙ» χορό δεν έχει. Φορτωμένοι σα βλαχομπαροκάκια μ’ ένα σωρό «σιγκούνια», «μαντίλια» και «ποδιές», πού θα πάμε;. Πρέπει να εκσυγχρονιστούμε. Στο Χορό θα παραβρίσκονται Πρίγκιπες, πώς θα εμφανιστούμε σα χωριάτοπούλες ανάμεσα σε Πρίγκιπες;

 Πώς θα πάμε έτσι σαν «καμαριέρες»; Κι αν χρειαστεί να σκύψουμε, για ν’ αλλάξουμε τίποτα σεντόνια και φανούν απόκρυφα σημεία μας; Θα ’χει άδικο να μας επιτεθεί κανένας πρίγκιπας;

 Πώς θα πάμε έτσι «ενδεδυμένοι» με μια γλώσσα προκλητική, σα βαθύ ντεκολτέ, να φαίνονται όλα, όλο το στήθος μέχρι μέσα βαθιά την Ψυχή;

 Μέχρι εκεί φαίνεται με την Ελληνική Γλώσσα, μέχρι την ψυχή.

Και πού να ’χαμε ακόμα εκείνα τα στολίδια που πετάξαμε στη δεκαετία του ’80! Σαν περιδέραιο σετ με σκουλαρίκια Καρυάτιδας θα φάνταζαν ψιλές δασείες και περισπωμένες στις λέξεις της Κικής Δημουλά.

Υ.Γ.1: Μας πούλησαν απλότητα και μέσα στο κουτί ήταν απλοϊκότητα.

Υ.Γ. 2: Μας πούλησαν γενικά.

Υ.Γ. 3: Σκέπτομα, με τρώει το "τί μπορώ να κάνω εγώ για όλα αυτά", και το μόνο που βρίσκω είναι να παραδώσω στην κόρη μου ό,τι κληρονόμησα από μάνα και πατέρα. Να το παραδώσω κατά το δυνατόν ολόκληρο. Με Ω, και με Ο, και με Ε και με ΑΙ, και με Ι και με Υ, και με Η αλλά και με ΕΙ και με ΟΙ κι μ’ όλα τα στολίδια της ελληνικής γλώσσας. Δύσκολο γιατί στην Ισπανία ελληνικό σχολείο δεν υπάρχει ούτε ένα. Στο σπίτι ό,τι γίνει. Πότε στην κουζίνα ανάμεσα στις κουταλιές και τις πιρουνιές, πότε στο σαλόνι την ώρα των φρούτων, δύσκολα και γιατί είμαι ο πατέρας… Είναι καλή δικαιολογία σ’ αυτά να είσαι ο πατέρας κι όχι η μάνα. Στο κάτω-κάτω είμαι καλυμμένος, «Μητρική γλώσσα» λέμε, τα ισπανικά η κόρη μου τα μιλάει μια χαρά, δε θα με κατηγορήσει κανείς, δεν κατηγορεί συνήθως κάποιος έναν πατέρα που στο εξωτερικό δεν διδάσκει τη μητρική του στο παιδί του, ο πατέρας δικαιολογείται…"λείπει σε ταξίδι για δουλειές" Με τρώει όμως το σαράκι ότι αν δεν της δώσω τη γλώσσα μου, θα 'ναι σα να την αποκληρώνω. Κι αντί ν’ αφήσω στην ησυχία της να παίζει στο πάρκο, της επιβάλω να κληρονομήσει τα Χαράτσια μου.

Υ.Γ.4: Σιγά μην ήταν ευκολότερο να πούμε ΟΧΙ το 1940.

Υ.Γ.5: Αν τον έβρισκα μια μέρα μπροστά μου και κατάφερνα να συγκρατηθώ το πρώτο που θα του ’λεγα (αν κατάφερνα να συγκρατηθώ) είναι: Μου κάνετε σας παρακαλώ ένα spelling (αυτό στα αγγλικά για να είμαι σίγουρος ότι θα το καταλάβει) της λέξεως «ευφυής» κύριε Παπανδρέου.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ: «Η προδοσία είναι από τις πιο φοβισμένες και σπασμωδικές ενέργειες της αυτοσυντήρησης. Άρα, [είναι] φύση μας.»

                                   Αθήνα, 28η Οκτωβρίου

                                                                                                              EL GRECO