BEATRIZ TALEGÓN: ΜΙΑ ΙΣΠΑΝΙΔΑ ΣΤΟ ΧΑΡΕΜΙ (Mientras no acaba como Javier Solana, Bravo.)

Είναι ο καταιγιστικός λόγος μιας νεαρής ισπανίδας, της Beatriz Talegón στη Συνδιάσκεψη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Παρόντος του Πρόεδρου της, (Θου Κύριε) Γ. Παπανδρέου.  

Η ομιλίας της, έγινε το θέμα τής ημέρας, παντού το βλέπω, σε μπλογκ, σε σάιντ… 

Όσοι θέλετε, θα το ψάξετε και θα το βρείτε και με υπότιτλους. 

Απ’ ό,τι είδα πάντως μέχρι τώρα, από το απόσπασμα που κυκλοφορεί με υπότιτλους, (3 λεπτά και κάτι από τα 11 συνολικά,) λείπει το κατά τη γνώμη μου σημαντικότερο απ’ όσα είπε.

Κατ’ αρχήν πάρα πολύ σημαντικό βεαίως είναι το Τί λέει αλλά νομίζω εξ' ίσου σημαντικό το Πώς.

Ούτε μια ματιά στα χαρτιά της, σ’ όσα ετοίμασε για να πει. Μου θύμισε τον προεδρεύοντα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όταν ακόμα η Ελλάδα τον είχε για Πρωθυπουργό, να διηγείται το περιστατικό που υποτίθεται του είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα. Εκείνο, με τον συνταξιούχο που υποτίθεται (λέω υποτίθεται αλλά με τέτοια λοβοτομή που υπεστήν ένας Έθνος ολόκληροτα τελευταία 40 χρόνια, δεν αποκλείεται να έλεγε και αλήθεια) συνάντησε  συνταξιούχο -είχε πει- στο δρόμο και του είπε. «Γιώργο, αν είναι να σώσεις την Ελλάδα, να μου την κόψεις κι άλλο τη σύνταξη, και να κόψεις και της γριάς.» Εγώ υποθέτω μιλούσε για τη δικιά του τη γριά αλλά ο Γιώργος νόμιζε ότι ήταν εκπρόσωπος όλων των γριών του Βαλκανικού Νότου κι ότι του μεταφέρονταν η γενική επιθυμία των συνταξιούχων να περικοπεί η σύνταξή τους. 

Το:  «Γιώργο, αν είναι να σώσεις… κτλ κτλ…» το διάβαζε ο Γιώργος. Διάβαζε την Εμπειρία του. Όχι εκείνη την μακρινή, των χρόνων του στη Σουηδία όταν έπρεπε να δουλεύει σε πιτσαρία για να μπορέσει να σπουδάσει (ο ίδιος το είπε). Διάβαζε την Εμπειρία της προηγούμενής του μέρας.

Αυτό δεν είναι θέμα για Σάτιρα. Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σοβαρό θέμα. Αλλά για μας, όχι για το Γιώργο, για τους έλληνες πολίτες, που φτάσαμε να θεωρούμε ότι δεν είναι σοβαρό πρόβλημα το να μην μπορεί ο Ηγέτης μιας χώρας να μην μπορεί να μεταφέρει την εμπειρία του σ’ ένα ακροατήριο. Εμείς χρειαζόμαστε τον Ειδικό, όχι ο Γιώργος. Που φτάσαμε να θεωρούμε ότι άμα μας αυξήσει το μισθό… δεν πα να μην ξέρει να βγάλει και τα μάτια του!

Κι εδώ έρχεται το σημαντικότερο, κατά τη γνώμη μου πάντα, απ’ όσα είπε η Beatriz Talegón. Ότι ο κόσμος που τώρα είναι στους δρόμους, που απεργεί, που παλεύει, που φωνάζει κι αγωνίζεται, (με εξαίρεση ελάχιστους), δεν είναι γιατί θέλει έναν Κόσμο Δικαιότερο. 

ΟΧΙ.

Στο δρόμο κατέβηκε γιατί του πείραξαν την τσέπη, είπε. Γιατί αν πραγματικά τον ενδιέφερε ένας Κόσμος Δικαιότερος, θα ήταν από χρόνια στο δρόμο. Ό,τι και να σημαίνει ο Δρόμος. Γιατί δίπλα μας, δύο τετράγωνα πιο κάτω απ’ τη μύτη μας, η Αφρική, η Ασία, η Λατινική Αμερική αιμορραγούν για τους ίδιους λόγους πολύ πριν μειωθούν οι δικοί μας μισθοί. Εξ’ αιτίας αυτού του μικροελαττώματος που έχει ο Καπιταλισμός να θέλει να βλέπει ανθρώπους στα τέσσερα. Αν δεν τον δει τον άλλο κάτω, ένα με το πάτωμα, δεν ηρεμεί.

Έξοχη η ομιλία της. Και για το οξύμωρο να κάνουν την Συνδιάσκεψή τους Σοσιαλιστές πράμα σε 5άστερο ξενοδοχείο είπε, και για το ότι μετακινούνται με λιμουζίνες είπε, κι ότι τους νέους τους θέλουν μόνο για εθελοντές και για ακροατήριο, και, και και… 

Για μένα πάντως, σημαντικότερο απ’ όλα ήταν το παραπάνω. Το ότι δε χρειάστηκε να συμβουλευτεί τα χαρτιά της ούτε για μια στιγμή για να πει το αυτονόητο, να πει δηλαδή ότι 

ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ Ο,ΤΙ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΜΑΣ.

Και δεν είναι ρομαντισμοί όλ' αυτά. Πραγματικότητα είναι. Της Φύσης μας και της Φύσης του Καπιταλισμού.

Η Beatriz Talegón Θα μπορούσε να γλύψει, να ουρλιάξει, να κυματίζει σημαίες και να επευφημεί όπως έχουμε δει να κάνουν κατά χιλιάδες, πολλά χρόνια τώρα οι «γερασμένοι» νεολαίοι των Κομμάτων, λες και τους έβαλαν στο αυτόματο χειροκροτητή πιλότο…

Επέλεξε όμως να πει το αυτονόητο. Ότι και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο δε γίνεται. 

Με δικά της λόγια τους έλεγε να διαβάσουν Θουκυδίδη και Καστοριάδη, τους έλεγε ότι «Ή θα είμαστε Ελεύθεροι ή Ήσυχοι», και τα δυο δε γίνεται.  

Μπορεί να είναι το ισπανικό Σχολείο στο οποίο δεν έχει θέση η παπαγαλία αλλά η Κριτική Σκέψη, μπορεί η οικογένειά της, μπορεί απλώς η ίδια ή η συγκυρία, ή όλα μαζί. Πάντως Μπράβο Beatriz! Αν και είναι Τραγικό που φτάσαμε να λέμε Μπράβο στο Αυτονόητο.   

Μετά απ’ αυτή την ομιλία της, δύο νομίζω μπορούν να συμβούν. Ή να τη φάει το μαύρο το σκοτάδι ή να Εξαργυρώσει και να Ρευστοποιήσει (στην γλώσσα των Αγορών) τη Στάση της στη συγκεκριμένη στιγμή. Τρέμω για το 2ο. Δεν είχε λιγότερο πάθος η φωνή της Δαμανάκη εκείνη τη Βραδιά… Κι ο Χαβιέρ Σολάνα ο συμπατριώτης της; Λίγους Πύρινους Λόγους εναντίον του ΝΑΤΟ είχε βγάλει μέχρι να γίνει Γενικός Γραμματέας του; 

Θα δούμε.

                                                                                                                     EL GRECO

Υ.Γ.: Σύμπτωση, χθες είχε να παρουσιάσει η Άλμπα μια εργασία στο σχολείο της. Στα 7 τους χρόνια, τούς ζητούν να έχουν επαφή με τον Κόσμο που ζουν. (Θα το Μεταρυθμίσει κι αυτό ο Ραχόι σίγουρα.) Έπρεπε λοιπόν να διαλέξουν μια είδηση, να τη γράψουν πρώτα με δικά τους λόγια, να την κάνουν κτήμα τους, και μετά, να την παρουσιάσουν, να την μεταφέρουν, να την μοιραστούν με δασκάλα και συμμαθητές χωρίς χαρτιά μπροστά τους, σα να ήταν Εμπειρία τους. Άλλα παιδιά μίλησαν για το κυριακάτικο παιχνίδι της ομάδας τους, άλλα, για την Κρίση και τις Περικοπές στην Ισπανία, άλλα για τη Συρία... Φωτογραφία πιστή, κανονική τής κάθε οικογένειας. Με το Σταυρό που της έτυχε της Άλμπας για πατέρας, διάλεξε να μιλήσει για την Κρίση στην Ελλάδα. Ένοιωθε άνετα λέει, το κατείχε το θέμα.

Ολόκληρη η Ομιλία τής Beatriz Talegón: