Όσο κι αν επιχειρήθηκε 40 χρόνια τώρα, ούτε όλοι οι δάσκαλοί μας έγιναν επαγγελματίες συνδικαλιστές, ούτε ποιες μέρες εργάσιμες θα ενώσουν με μια γιορτής σκέφτονται.
Νά ένα Παράδειγμα Δασκάλου: Η Φρόσω Φλέγγα! Αυτή μου ’στειλε αυτή τη φωτογραφία.
Δεν ξέρω αν είναι επίκτητο ή κληρονομικό, πάντως της Φρόσως ξέρει που πέφτει και μάτι και κρίση και ψυχή. Κι έπεσε σ’ αυτή τη φωτογραφία. Κι αμέσως, αντί να τη «λανσάρει» (το «λανσάρισμα» τής είναι αδύνατον απ’ τη φύση της, καλύτερα να πω), αντί να την μοιραστεί με τους φίλους της, την έστειλε σε μένα, για να τη μοιραστώ και με τους δικούς μου και με τους δικούς της. Πρώτα πρέπει να είπε «μοιράζομαι» η Φρόσω και μετά «μαμά», «μπαμπά», «νερό»…
Προσωπικά, ποτέ δεν έχω δει άλλον Απόντα τέτοιον. Κομψό, να προσφέρει το μπράτσο στη γυναίκα του για να μην αθετήσει το λόγο του και χαθεί η βόλτα που της είχε υποσχεθεί.
«Μοιράζομαι» πρέπει να ήταν η πρώτη κουβέντα της Φρόσσως σίγουρα.
Αν από κάπου πρέπει να το ξαναπιάσουμε το πράμα, αν πρέπει σιγά-σιγά να ξαναχτίσουμε σχέσεις, κι αφού η Επανεκκίνηση της Οικονομίας δε λέει να γίνει, ας γίνει η Επανεκκίνηση της Εμπιστοσύνης. Κι ας ξαναεμπιστευθούμε τους Δασκάλους των Δημόσιων σχολείων πριν πάρουν τα μάτια τους κι αυτοί και φύγουν.
Τόσα χρόνια που ταξιδεύω, έχω και παραδείγματα δασκάλων που ιδρώνω στη σκέψη ότι μπορεί να ήταν δάσκαλοι της Άλμπας μου αλλά, όσο κολλητικό είναι το Κακό, αποκλείεται να είναι και το Καλό;
Η Φρόσω δεν διεκπεραιώνει με τους μαθητές της. Η Φρόσω έχει όραμα, το ίδιο ακριβώς με τον Δημήτριο Σωτήρος (162-150 π.Χ.) του Καβάφη:
«…ιδού που έχει θέλησιν αυτός•
θ’ αγωνισθεί, θα κάμει, θ’ ανυψώσει.
Αρκεί να βρει έναν τρόπο στην Aνατολή να φθάσει,
να κατορθώσει να ξεφύγει από την Ιταλία—
κι όλην αυτήν την δύναμι που έχει
μες στην ψυχή του, όλην την ορμήν
αυτή θα μεταδώσει στον λαό.
Ά στην Συρία μονάχα να βρεθεί!
Έτσι μικρός απ’ την πατρίδα έφυγε
που αμυδρώς θυμούνταν την μορφή της.
Μα μες στην σκέψι του την μελετούσε πάντα
σαν κάτι ιερό που προσκυνώντας τό πλησιάζεις,
σαν οπτασία τόπου ωραίου, σαν όραμα
ελληνικών πόλεων και λιμένων.—
Και τώρα;
Τώρα απελπισία και καϋμός.
Είχανε δίκιο τα παιδιά στην Pώμη.
Δεν είναι δυνατόν να βασταχθούν η δυναστείες
που έβγαλε η Κατάκτησις των Μακεδόνων.
Aδιάφορον: επάσχισεν αυτός,
όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.
Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,
ένα μονάχα λογαριάζει πια
με υπερηφάνειαν• που, κι εν τη αποτυχία του,
την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.
Τ’ άλλα— ήσαν όνειρα και ματαιοπονίες.
Aυτή η Συρία— σχεδόν δεν μοιάζει σαν πατρίς του,
αυτή είν’ η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα.»
Πασχίζει η Φρόσω, προσπαθεί,
και μαζί της χιλιάδες άλλοι δάσκαλοι, φίλοι μου ή άγνωστοι. Ένα παράδειγμα είναι μόνον η Φρόσω. Παράδειγμα όμως Δασκάλας και Φίλου.
Εκτός απ’ την παράδοση τού επόμενου μαθήματος,
εκτός από την διδακτέα ύλη,
εκτός ύλης,
νά τί μαθαίνει στα παιδιά η Φρόσω.
Τη φωτογραφία αυτή τούς δείχνει και προσπαθεί εκείνο το παλιό, «να τα κάνει Ανθρώπους». Να τα μάθει δηλαδή να σκέπτονται, να νοιώθουν και να μπορούν εκφράζουν κι αυτό που σκέπτονται κι αυτό που νιώθουν.
Να έχουν μέσα τους αρμονικά συνδεδεμένα μυαλό ψυχή και γλώσσα.
Να σπείρει μέσα τους την πιο Τρομερή αλήθεια, πως αν σε μια Κοινωνία δεν είναι όλοι καλά, αργά ή γρήγορα κανένας δε θα είναι καλά.
Να τους πει πως ο Πόλεμος δεν είναι ένα Αόριστο Κακό Πράμα που το κάνουν κάτι Αόρατοι Κακοί.
Να τους πει πως δεν αποκλείεται όταν μεγαλώσουν ένας ή μία απ’ αυτούς να την Προδώσει… και να πνίξει την Ανθρωπότητα στο Αίμα γιατί τον Πόλεμο άνθρωποι τον κάνουν, παιδιά που ήταν κάποτε μαθητές ίσως και καλών δασκάλων.
Είναι Μικρόβιο ο Πόλεμος, δεν είναι Αόριστο Κακό
φορείς του Μικροβίου είμαστε όλοι
χρειάζεται απλή διατροφή και πολύ άσκηση
απ’ το λαιμό και πάνω για να μην εκδηλωθεί η Ασθένεια
μεγάλη προφύλαξη, μάσκα απ’ αυτή που φορούν τουρίστες γιαπωνέζοι μόνιμα
ο Καπιταλισμός είναι μέσα μας
μέσα σε όλους μας
είναι πολύ κολλητικό
είναι Γλυκός ο Φασισμός για τους Αδύναμους
άνθρωποι τον κάνουν το Πόλεμο
άνθρωποι αφήνουν αδειανές στολές.
Αγωνίζεται η Φρόσσω να μάθει στα Παιδιά της ν’ αγωνίζονται γι’ αυτό που θέλουν,
να ξέρουν πότε πρέπει να είναι εκεί, δίπλα στον άλλο, και πότε πρέπει ν’ αποσύρονται
ν’ ακούνε όχι μόνο τις μουσικές του Χατζιδάκι αλλά και τις Προφητείες του,
να μην συνηθίσουν το Τέρας για να μην του Μοιάσουν.
Και όταν απογοητεύεται,
ένα μονάχα προσπαθεί να μεταγγίσει•
αν έστω Προσπαθήσουν για όλα αυτά,
κι εν τη αποτυχία τους,
την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο θα δείχνουν.
φωτο
Δουλειά πολύ για Ψυχολόγους το Βλέμμα της χήρας, αγκαζέ με το άδειο μανίκι.
Απ’ αυτό που βλέπω εγώ ο ανίδεος στα μάτια της, λέω πως όσο ζει εκείνη, το Καπέλο που φοράει ο γιος της δε θα πουληθεί. Κι ας έρθουν χίλιες δυσκολίες. Γιατί υπάρχουν και πράματα που δεν πουλιούνται.
Βάλτε με τη Φαντασία σας όποιον θέλετε δίπλα στη Στολή. Τα μάνα και των πατέρα των παιδιών που σκοτώθηκαν στα Ίμια για παράδειγμα και μετά τους είπαν «κουρασμένους».
Βάλτε,
τα παιδιά τους, αυτά που γεννήθηκαν κι αυτά που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν γιατί σηκώθηκε ένας αέρας τρομερός κι αντί να πάρει το ελικόπτερο και να το Σηκώσει, το τσάκισε κι αυτό και τους πιλότους του και μια Σημαία.
Βάλτε δίπλα στη Στολή τα παιδιά όσων αυτοκτόνησαν τα τελευταία δυο χρόνια.
Βάλτε ό,τι θέλετε δίπλα αλλά τη Στολή πάντα Άδεια.
Ένας πόλεμος ολόκληρος σε μια Στολή Αδειανή, κι ούτε τουλάχιστον για μια Ελένη ή μια Φρόσω, ούτε καν με το πρόσχημά μια Γυναίκας.
Αν τύχει ποτέ και φτάσει αυτό το γράμμα μου σε γονείς μαθητών της Φρόσσως, ένα έχω να τους πω:
η Φρόσω αγαπάει τα παιδιά σας.
Όπως κι άλλοι, πάρα πολλοί Δάσκαλοι σε μια Ελλάδα ντυμένη Αλή Πασάς που προσπαθεί να τους πνίξει.
Φρόσω μου, σ’ Ευχαριστώ και για τη Φωτογραφία και για την Φιλία.
Εσύ Νίκησες άλλα κι άλλα, τον Αλή Πασά θα φοβηθείς;
Και Γιάννης και El Greco
Υ.Γ.: Νά τί άλλο μαθαίνει στα παιδιά η Φρόσω.
No comments:
Post a Comment