Τί είναι αυτό που σε κάνει να έχεις τρακ κάνοντας κάτι που το κάνεις έτσι κι αλλιώς επί 25 χρόνια;
“Ήμαρτον σύνελθε” έλεγα κάθε μέρα στη βραδινή ταβανοσκόπηση.
Σαν πρωτάρης το ‘ζησα και σαν πρωτάρης το ευχαριστήθηκα.
Χρόνια είχα να συνοδεύσω γκρουπ απ’ τη στιγμή ΜΗΔΕΝ. Συνήθως περιμένω στο αεροδρόμιο του προορισμού αλλά τώρα ήθελα να το ζήσω όλο απ’ την αρχή!
12:00 η ώρα άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι στο Ελ. Βενιζέλος. Αγκαλιά στους γνωστούς, ζεστή χειραψία κι απ’ τις δυο πλευρές με τους πολλούς αγνώστους, μερικοί είναι επιφυλακτικοί, το νιώθω στο χέρι τους, (λογικό από μια άποψη αλλά καλόμαθα στην πολλή και άνευ όρων αγάπη), στέκομαι μπροστά στα γκισέ, διακριτικά κάνω-επιβλέπω το check in, ρουτίνα, όλα ρέουν κανονικά, παίρνουν την κάρτα επιβίβασης και προχωρούν μέσα, “θα τα πούμε μέσα”… “θα τα πούμε μέσα”... επόμενος, επόμενη… επόμενος… Ο Ευτύχης… παίρνει την κάρτα επιβίβασης, περιμένει και την κάρτα τής Κατερίνας του…
“Δεν υπάρχει τ’ όνομά σας” της λένε,
“Πώς δεν υπάρχει;” πετιέμαι εγώ
“Δεν υπάρχει στο σύστημα κύριε!”
«Αποκλείεται, κοιτάξτε καλύτερα.»
«Δεν υπάρχει.»
«Υπάρχει.»
«Δεν υπάρχει» επιμένει η υπάλληλος! «Και δεν έχω και ούτε μία θέση να σας πουλήσω, η πτήση είναι γεμάτη.»
«Την έχουμε ήδη αγοράσει και πληρώσει τη θέση κυρία μου, πουλημένη θέση θα μας ξαναπουλήσετε;»
«Γιαννάκη, λες να πάθουμε τέτοια πλάκα;» λέει η Κατερίνα.
”Επόμενος” λέει η υπάλληλος “το όνομα αυτό δεν υπάρχει”.
Η Κατερίνα σκίστηκε να βοηθήσει σ’ αυτή μου την πρεμιέρα, 16 φίλους της έφερε… Υπάρχει και παραυπάρχει φωνάζω μέσα μου και... Και σκέφτομαι πάλι εκείνη την ημέρα του Αγίου Γεωργίου πριν 3 χρόνια, μ’ ένα μπουκάλι σπασμένο στην καρωτίδα μου να απειλή να κόψει και να βάψει κόκκινη την πιο μεγάλη ευθύνη που ανέλαβα στη ζωή μου, να είμαι δίπλα στην Άλμπα όσο πιο πολύ μπορώ, σκέφτομαι τα παιχνίδια που παίζει η ζωή...
Σκέφτομαι και το νόμισμα στο match point του Γούντυ Άλεν…
Σκέφτομαι πώς από μια στιγμή κρίνονται χρόνια ολόκληρα, ζωές, όλα μια στιγμή…
Σκέφτομαι τί θα γίνει αν πέσει το νόμισμα από κει αντί για από δω...
Σκέφτομαι τί θα γίνει αν δεν πετάξει η Κατερίνα...
Ποιος θα με εμπιστευτει;
Σκέφτομαι... Θα λένε... καλός είναι ως ξεναγός αλλά για τίποτα άλλο δεν κάνει, άχρηστος... ούτε ένα όνομα σωστά δε μπορεί να στείλει, άφησε πίσω τον άνθρωπο που του έφερε 16 φίλους του...
«ΥΠΑΡΧΕΙ» ξαναφωνάζω μέσα μου!
Ευτυχώς, απ’ τη φύση μου ακούω φωνές, μέσα έξω φωνές, ευτυχώς είμαι μάλλον παρανοϊκός παρά προνοητικός, ευτυχώς σκέφτομαι πάντα... κι αν γίνει αυτό, ας κάνω και τούτο ας κάνω και τ’ άλλο και το τρίτο που εξασφαλίζει την πιο τρελή τρελή δοκιμασία της Τύχης…
Βλέπω ένα νόμισμα να πετιέται στον αέρα… Το βλέπω, λες και κάποιος το βαλε να πέφτει σε αργή κίνηση, κόντρα στους νόμους λογικής και βαρύτητας το νόμισμα του μυαλού μου πέφτει τόσο αργά που πρόλαβα να θυμηθώ...
Κι άνοιξα το μεηλ μου στο τηλέφωνο…
«Ορίστε δεσποινις… Έχω κάνει web check in στην επιστροφή… έχω την κάρτα επιβίβασης της επιστροφής από Βαρκελώνη, και για την κυρία που εσείς δε βλέπετε το όνομά της, τί φταίω εγώ αν η εταιρεία σας από Αθήνα δεν υποστηρίζει το τσεκάρισμα; ΟΡΙΣΤΕ ΚΟΙΤΑΞΤΕ!»
«KATERINA TABPAPAP….”
TAB: κάποιος υπάλληλος άφησε αυτά τα τρία γράμματα ανάμεσα από όνομα κι επίθετο… Τρία γράμματα σε κάνουν άλλο άνθρωπο, τρία γράμματα κι η ζωή…
ΤΑΒ : To Be Advanced … Αυτό το έχουν όλα τα ονόματα μέχρι να εκδοθούν, σε ένα ξέχασε να το σβήσει η υπάλληλος...
Αναγνώρισαν το λάθος τους…
Πετάξαμε…
Φτάσαμε.
Κάναμε τα πάντα…
Κατ’ ευθείαν απ’ το αεροδρόμιο πήγαμε στη Σάντα Μαρία Ντελ Μαρ κι αναλογιστήκαμε τους άμοιρους Εθελοντές των Αιώνων και Αγώνων, αυτούς που κουβαλάν πέτρες και βράχους στην πλάτη τους για να χτιστούν εκκλησίες και παίρνουν το «μπράβο» τους στο τέλος, ένα μπράβο ξερό, ολοστρόγγυλο σαν ολυμπιακός κύκλος, όλο κι όλο…
Πήγαμε μετά στον κόλπο της Roses. Συμπαθητικό το ξενοδοχείο, πολύ καλό το φαγητό, αρκετή η κούραση, κουβέντα, κούραση, κουβέντα κούραση… Καληνύχτα.
Η 2η μέρα ήταν σπουδαία μέρα. Στο Πορτ Λιγκάτ μας υποδέχτηκαν αγριόχοιροι… κυριολεκτικά αγριόχοιροι βγήκαν και μας μύριζαν... είδαμε ύστερα την παράγκα της Λυδίας να γίνεται ατελιέ του Σαλβαδόρ, από κει στο Καδακές… ανεβήκαμε στην εκκλησία, κατεβήκαμε στη θάλασσα, ρουφήξαμε το τοπίο που ρούφηξε και καθόρισε τον Νταλί, εκεί μοίρασα τους γλάρους-καρφίτσες της melodrakma που είχε ετοιμάσει η Αφροδίτη για τους πρώτους ταξιδιώτες της, κι από κει στο νέο των αρχαίων Ελλήνων Εμπόριο, ό,τι απέγινε απ’ τους σύγχρονους Καταλανούς: γκαζόν, πισίνες κότερα…
Κι ύστερα στο Φιγκέρας. Έχουμε πολύ λίγο χρόνο για ν’ ανακαλύψουμε το μέγεθος μιας ιδιοφυΐας και την κρυφή εικόνα των πραγμάτων μέσα μας.
Φύγαμε για Καρκασσόν.
Κι ο Μεσαίωνας μέσα μας είναι.
Απ’ τον Ισπανικό Σουρεαλισμό και τη Μοντέρνα Τέχνη στο Γαλλικό Μεσαίωνα.
Είναι πολύ εύκολο τελικά να επιστρέψεις στο Μεσαίωνα! Σε δυο ώρες ήμασταν εκεί. Είδαμε μόνο την ωραία του όψη, την ομορφιά των τειχών. Τον τρόμο των ψυχών τον αφήσαμε για την επόμενη μέρα, μέσα στο λεωφορείο μιλήσαμε για τη Φρίκη που συνεπάγεται το να είναι κάποιος Καθαρός. Ιστορικά, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Φτάσαμε στη Μπεσαλού! Ενθουσιασμένοι είμαστε όλοι με την ομορφιά του Καταλανικού Μεσαίωνα.
Είδαμε ομορφιές απίθανες στο Μουσείο Μινιατούρας… Κι αναχωρήσαμε για την Κόστα Μπράβα. Στη διαδρομή ανακοίνωσα πως εκείνη τη βραδιά δε θα βγούμε για δείπνο μεσαιωνικό, εκείνο, το χωρίς μαχαιροπίρουνα, με άλογα κι ανθρώπους να τρώνε και να πίνουν με τον ίδιο τρόπο. Γιατί είναι νωρίς, Απρίλιος ακόμα, γιατί δεν ήταν το όλο θέαμα έτσι όπως έπρεπε να είναι, τηλεφώνησα και κατάλαβα απ’ τα συμφραραζόμενα… Εγώ ανθρώπους σε σφαγή δεν πάω είπα μέσα κι έξω μου.
Φτάσαμε στην Κόστα Μπράβα…
Και το νόμισμα ξαναπετάχτηκε πάνω… Κι άρχισε πάλι να πέφτει βασανιστικά… Δεν έχω μείνει ποτέ σε χειρότερο ξενοδοχείο, δεν το είχα δει προσωπικά, δε γίνεται να τα δεις όλα προσωπικά… Πρέπει όμως! Κι από δω και πέρα έτσι θα γίνεται.
Αυτή η μία και μοναδική βραδιά εκεί θα μπορούσε να τα είχε τινάξει όλα στον αέρα. Θα την ανατινάξω εγώ όμως! Όπως το ένα και μοναδικό όνομα που δε βρίσκαν.
Ποτέ ξανά στην Κόστα Μπράβα!
Άμα θέλω Πλαταμώνα, έχω της Πιερίας, δε χρειάζομαι της Καταλονίας.
Δεν έχω μείνει ποτέ σε ξενοδοχείο ανάλογο... 4άστερο λέει... αλλά παίρνει 10 με τόνο γιατί ξεπερνάει και το Σουρεαλισμό τον ίδιο. Μας έδωσε τον ορισμό του σ' αυτό το ταξίδι.
Σουρεαλισμός είναι, πλακάκια κουζίνας με φρούτα και φρουτιέρες στο μπάνιο και στο δάπεδο, μια ντουλάπα στο μέσον του διαδρόμου το δωματίου, ή περνάς εσύ ή η βαλίτζα, και τα δυο μαζί αποκλείεται. Ευγενής εγώ, πρόθυμος να δώσω προτεραιότητα στη βαλίτζα. Πώς θα περάσει όμως μόνη της αν δεν τη σπρώχνω εγώ στα “Στενά του Lloret del Mar”; Καταφέρνουμε, περνάμε κι οι δυο, τινάω τους ασβέστες απ' το σκαάκια καθώς στριμώχτηκα για να περάσω και τί να δω... πλακάκια κουζίνα με φρούτα και φρουτιέρες για προσκέφαλο.
Το ταξίδι αυτό θα το επαναλάβω. Είναι ένα έξοχο ταξίδι που εμένα τουλάχιστον μου δίνει την ευκαιρία να μοιραστώ, να μιλήσω και να ξανασκεφτώ πολλά: για τη σουρεαλιστική μας πραγματικότητα, για τον σύγχρονο Μεσαίωνά μας, για την εκλογή ανάμεσα στο “πατέρας” ή “ήρωας”, για τον Έρωτα και για το Θάνατο, για όλα εκτός απ' το σαρβάιβερ.
Το ταξίδι αυτό θα το επαναλάβω και τη νύχτα ετούτη αντί για το νεόπτωχο κιτς μιας φρουτιέρας τής Κόστα Μπράβα, θα γευθούμε ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΤΖΙΡΟΝΑ!
“Τα Στενά του Lloret del Mar” πέθαναν μέσα μου!
Νύχτα είναι θα περάσει!
Και οι 37 ήταν υπέροχοι! Κανείς δεν είπε κουβέντα, γι' αυτό τα λέω όλα εγώ μόνος μου. Την επομένη κιόλας πρωί-πρωί στο λεωφορείο για Τζιρόνα έκανα την “κηδεία” της Κόστα Μπράβα μέσα-έξω μου.
Από δω και πέρα, κάθε φορά που θ' ακούω Εξωτική Κόστα Μπράβα... Μολών Λαβέ μωρό μου, Μολών Λαβέ θ' απαντάω. Και η εμπορευματοποίηση και ο κυνισμός, μην πω κι ο καπιταλισμός ακόμα έχουν τα όριά τους!
Κοστά Μπράβα;
Από 7άστερο και πάνω!
Στη Τζιρόνα την άλλη μέρα, όλα καλά και στη Βαρκελώνη όλα ακόμα καλύτερα! Δεν είναι ικανό ένα κακό ξενοδοχείο μιας βραδιάς να καταπιεί τη χαρά της Μη Διεκπεραίωσης.
Για άλλα διψάει η ψυχή μας, όχι για ξενοδοχεία όμως...
Είδα και την ανακούφιση στο βλέμμα όλων όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο της Βαρκελώνης...
Ζητώ απ' όλους συγνώμη γι' αυτή τη στιγμή του ταξιδιού. Τη σγμή της Εξωτικής Κόστα Μπράβα.
Υπόσχομαι η melodrakma να γίνει universal και μεγάλη και περίφημη για την ποιότητά της σε όλα, εγγύηση και Τρόπος να Ταξιδεύεις όχι άλλο ένα τουριστικό γραφείο.
Τζιρόνα...Ντουρούτι... Βαρκελώνη... Φτάσαμε!
Παρασκευή 21/4/2017
Δίνω τα κλειδιά, πάω στο δωμάτιο, χτυπάει το τηλέφωνο...ο Αντόν απ' την Αμερική...
- Γιαν, how are you? Η μάμα έχει καρκίνο.
- Πού;
- Στο πάγκρεας. 6 μήνες είπαν.
Σ' αφήνω Αντόν, θα σε πάρω μετά, έχω by night κάθαρσης στη Βαρκελώνη, πάμε στα σιντριβάνια του Μοντ Ζουίκ.
Ένα Ιστορικό για μένα ταξίδι είναι παρελθόν.
Συμπέρασμα και Χρήσιμο Μάθημα: Μακριά απ’ την Κόστα Μπράβα. Δεν την έχει ανάγκη ο Έλληνας. Έχει τον Πλαταμώνα του. Έχει τη Λούτσα του. Έχει τα Καλά Νερά Βόλου, το Στόμιο, το Ομόλιο, Όσσα, Χειμάδι, Καλοχώρι αλλά Κόστα Μπράβα έτσι ΟΧΙ!
Βλέπω ξανά το νόμισμα στον αέρα… Πέφτει σε αργή κίνηση…
Δεν υπάρχει τ’ όνομά σας στο σύστημα κυρία μου…
Πέφτει…
Η μάμα έχει καρκίνο...
Πέφτει...πέφτει...
Κόστα Μπράβα…
Πέφτει…πέφτει…πέφτει... χτυπάει στο Κάγκελο της Ειλικρίνειας και καταλήγει …
Από δω… από δω που λέει «προχωρήστε στο επόμενο»
Σικελία, Χώρα των Βάσκων, Πορτογαλία, Εξτρεμαδούρα, (αύριο θ' ανακοινωθεί)…
Έμαθα πολλά σε κείνη τη μοναδική νύχτα στην Κόστα Μπράβα και σας περιμένω όλους με το κεφάλι ψηλά!
Πέμπτη 27/4/2107
- Ναι... Αντόν εσύ;;; Τί;;;
- Πέθανε η μάμα;
- Πότε;;;
- Έξι μήνες δεν είχαν πει... Έξι μέρες πέρασαν απ' τη μέρα που...
Καλό “ταξίδι” μάμα. Thank you for everything.
Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται. Μ´ ένα όνομα που δεν το βρίσκει ένα σύστημα μιας αεροπορικής, μια βραδιά στον εξωτικό παρακμιακό νεοπλουτισμό μας, άλλη μαγική έξω απ' τα τείχη της Καρκασσόν με τον Πιερ Κλερ να κάνει έρωτα σε όλες της γυναίκες του μυαλού μου, λογαριασμοί που φτάνουν, φως νερό τηλέφωνο, σιντριβάνια που χορεύουν, φως, νερό, μουσική, ένα τηλεφώνημα απ' το Γιώργο, “σε 6 μήνες θα γίνω πατέρας”, άλλο τηλεφώνημα απ' τον Αντόν, “πέθανε η μάμα... ¨Και συνεχίζεται η ζωή μ' όλα αυτά τα μικρά κι ασήμαντα που γράφω αλλά που όλα αυτά, το ένα μικρό κι ασήμαντο δίπλα στο άλλο φτιάχνουν μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του καθενός μας.
Ευχαριστώ όλους τους συνταξιδιώτες που δέχονται τις συνθήκες μου, όσες εγώ επιθυμώ και χρειάζομαι ώστε τα ταξίδια μας να μην είναι κονσέρβα, να είναι ζωή κανονική, φωτογραφία της, μικρό κομμάτι της και γι' αυτό σημαντικά.
Υ.Γ: Το MATCH POINT είναι μία απ' τις ωραιότερες ταινίες του Γούντυ Άλεν. Και δυστυχώς αξιόπιστη μαγνητική τομογραφία της φύσης μας της ανθρώπινης.
La Coruña 30-04-2017
El Greco
No comments:
Post a Comment