άλλο ένα full time 8ωρο το δούλο
συν 4 ώρες, part time ως ξεναγός ετοιμάζω τις στιγμές του λεωφορείου…
Μένουν άλλες τέσσερις ώρες για να κάνω τον πατέρα και τον part time lover.
Κάνοντας έναν απολογισμό στο μήνα που έφυγε, νομίζω το highlight του ήταν αυτή η πρόσκληση στο Βερολίνο για την οποία δεν πρόλαβα κουβέντα πω ή να γράψω για να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι περίοδος Σποράς και σκληρής δουλειάς τώρα. Θα ρθει η ώρα και του θερισμού αλλά για την ώρα δουλειά.
Μέσα στα πάμπολα, μου προσέφερα την πολυτέλεια να αποδεχτώ την πρόσκληση του Universität Osnabrück του Βερολίνου και να παραβρεθώ στο συνέδριο με θέμα τη νέα πραγματικότητα, τους Πρόσφυγες και του Μετανάστες στην Ευρώπη.
Τίτλος του Συνεδρίου Impossible Order! Απόλυτα Impossible μου φαίνεται και μένα να μπει Order.
Ποιος τη χαλάει άραγε συνέχεια την Τάξη και τρέχουμε μετά σε συνέδρια να τη βρούμε;
Άκουσα πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις- διαλέξεις κι άλλες αδιάφορες, σαν hipnosedon.
Κάποιες είχαν νούμερα μόνο, τις αποβάλλει η φύση μου αυτές με «σκέτα νούμερα» κι άλλες πάλι είχαν μόνο συναίσθημα, αυτές συνήθως δεν πείθουν όσους εκτιμώ βαθιά, γιατί ενώ είναι ασφαλώς απαραίτητο το συναίσθημα, απ’ την άλλη είναι επίσης καρατσεκαρισμένο πως συναισθηματικές λύσεις σε τέτοια ζητήματα δεν πρόκειται να υπάρξουν.
Εάν όντως αναζητούμε λύση κι όχι βήμα και μικρόφωνο σε κουβέντα να βρισκόμαστε, θα πρέπει να πάρουμε το πράμα απ’ την αρχή και ν’ απαντήσουμε στο ερώτημα:
«ποιος δημιούργησε τις συνθήκες σε Αφρική, Ασία, Νότιο Αμερική αλλά και σε πολλές χώρες ευρωπαϊκές, τόσα εκατομμύρια άνθρωποι να θέλουν να εγκαταλείψουν τον τόπο που γεννήθηκαν; Ποιος τις δημιούργησε πάλι;;;
Ποιος τις δημιουργεί συνέχεια;;»
Μιλήσαμε πολύ για τον πόλεμο, και μιας κι ήμουν καλεσμένος κι ως ομιλητής προσπάθησα να ανατρέψω αυτό το σχεδόν κισμετικό, της μοίρας των ηττημένων του πολέμου που επιτρέπει να νίψει κανείς τα χείρας του: "έχασες τον πόλεμο θα ξεκληριστείς... ¨"
Αν χρειατεί θα ξεκληριστείς έτσι κι αλλιώς.
Δεν είναι μόνον οι ηττημένοι που παίρνουν τους δρόμους.
Μου ‘ρθε τότε και διηγήθηκα την ιστορία μιας μικρής χώρας, τής σχεδόν Ανατολής, που αφού όταν ήταν νέα νόμιζε ότι θ’ αλλάξει τον Κόσμο, όταν μεγάλωσε πολύ, δεν έγινε καμιά γριά φοβιτσιάρα, ένα σωρό τολμούσε, και σε πολέμους τοπικούς στην περιοχή της μπήκε, Βαλκανικούς τους είπανε μετά, και όταν έγινε πιο Παγκόσμια η ανάγκη για πόλεμο πάλι όχι δεν είπε! Και στο Ανκόρ της παγκόσμια ανάγκης για γκρέμισμα πάλι παρούσα η μικρή χώρα τής σχεδόν Ανατολής και πάντα πάντα πάντα απ’ την πλευρά των Νικητών.
Νά μια Ειρωνεία της Ιστορίας! Νά μια ζωντανή απόδειξη ότι δεν είναι μόνον οι ηττημένοι που παίρνουν τους δρόμους. Η μικρή Νικήτρια χώρα μετά τον Α’ Παγκόσμιο είδε τα παιδιά της πρόσφυγες, τελική απόρροια της μεγάλης της νίκης ήταν να πρέπει να εγκαταλείψει εστίες 3.000 χρόνων.
Μετά τη 2η νίκη της στον Β’ Παγκόσμιο απλά έκανε τα παιδιά της μετανάστες. Με ειδικότητα ανειδίκευτου εργάτη.
Αλλεπάλληλες οι Ταπεινώσεις των Μικρών Νικητών. Πρέπει να 'σαι μεγάλος νικητής αλλιώς να λογαριάζεσαι στους χαμένους.
Και στην τελευταία μεγάλη Νίκη-Επιτυχία της μικρής χώρας τής σχεδόν ανατολής να ανήκει στην Δύση, πάλι ταπείνωση! Πάλι μεταναστεύουν οι νικητές… Αυτή τη φορά με ειδικότητα γιατρού, αρχιτέκτονα, μαθηματικού…
Για όλα αυτά μίλησα και ήταν μεγάλη τιμή ήταν για μένα να θέλουν ν’ ακούσουν τη γνώμη μου. Διπλή η τιμή γιατί ζήτησαν να παρουσιάσω και 10 λεπτά Street Theater. 10 λεπτά απ’ το θεατρικό έργο μου Gernika. Με θέμα τον «τυχαίο» πνιγμό εξαθλιωμένων μεταναστών και προσφύγων. 10 λεπτά σ’ ένα σημείο που υπογράμμισε με bold και κατακόκκινα γράμματα η Ιστορία: στο Τείχος του Βερολίνου!
Σπουδαία ευκαιρία να επικοινωνήσω μ’ ένα σωρό κόσμο. Κι έχει το θέατρο έναν δικό του τρόπο, ανοίγει πόρτες στις καρδιές που έλεγες δε θ’ ανοίξουν ποτέ...
Συμπληρώθηκαν 80 χρόνια φέτος απ’ τον βομβαρδισμό της Γκερνίκα και λίγο το έργο, λίγο η επέτειος, λίγο η σχέση μου με τη Χώρα των Βάσκων, ήταν μια ευκαιρία να θυμίσω στην ομιλία μου τί έγινε. Και για την Ιστορία, ευγενικά, να πω στους φίλους Γερμανούς παραβρισκόμενους πως φέτος, στις 26 Απριλίου, στο βασκικό χωριό Γκρενίκα, στις εκδηλώσεις μνήμης μπροστά στην Ιερή Βελανιδιά των Βάσκων, ήταν καλεσμένα από τη βασκική Κυβέρνηση και τα εγγόνια των πιλότων που την ισοπέδωσαν 80 χρόνια πριν.
Ναι, τα εγγόνια των πιλότων που βομβάρδισαν τη Γκερνίκα.
Και ζήτησαν συγνώμη…κι είπαν πως οι γονείς τους, τα παιδιά εκείνων των πιλότων δε μίλησαν ποτέ, κουβέντα για το θέμα, τσιμουδιά, αλλά είναι ώρα, ετούτη η γενιά να φανεί πιο γενναία: "ΣΥΓΝΩΜΗ για όσα κάναν οι παππούδες μας στο χωριό σας!"
Ασφαλώς και δε διορθώνεται τίποτα με μια συγνώμη αλλά η ψυχή μαλακώνει. Κάθε γενιά Αινείας που κουβαλάει στην πλάτη τα λάθη των προγόνων του. Μίλησα με πολλούς φίλους Βάσκους που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση, κι ήταν Ιστορικό λέει το συναίσθημα. Ηττημένοι σε κείνον το πόλεμο και Βάσκοι και Γερμανοί.
Ηττημένοι είμαστε όλοι μετά από κάθε πόλεμο.
Εύχομαι καλή αντάμωση σε όσους θα μοιραστούμε και φέτος Στιγμές σε κάποιο απ’ τα ταξίδια της Melodrakma. Και με τούτη εδώ τη δημοσίευση, επιβεβαιώνω την πρόθεση ως ΓΕΓΟΝΟΣ πια: θα κάνουμε πενθήμερο-πενθήμερα στο Βερολίνο και στη Σαξονία. 13 Αυγούστου, θα ανακοινωθούν οι ημρομηνίες. Έτσι για να ‘χω κάτι «δραματικό» να κάνω στα γενέθλιά μου.
Καλό Μήνα και Καλό Καλοκαίρι. Από δω και πέρα δουλειά δουλειά δουλειά για να μπορέσω να προσφέρω σ' όσους ταξιδέψετε ωραίες Στιγμές.
20 ώρες δουλειά και μένει ένα 4ωρο για Part Time Lover.
El Greco
No comments:
Post a Comment