ΧΙΡΟΣΙΜΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ

6 Αυγούστου, με πανσέληνο που ρχεται ολοταχώς (αύριο) να ομορφύνει, τουλάχιστον τις οθονες των υπολογιστών μας, Κυριακή, μετά το φαγητό, όλα βαραίνουν, κάνω "βολτα" στο διαδίκτυο, γαλάζια νερά απο δω, γαλάζια απο κει, γαλαζοπράσινα πιο πέρα, κοιτάζω απ το παράθυρο, καμπος απέραντος, 45 βαθμοί, Νταχάου η Λάρισα, δυναμώνω το air condition, συνεχίζω τη βόλτα, σέλφι σε νύχια ποδιού, σέλφι με φρέντο, κατακαλόκαιρο βροχή οι σέλφι τής ανάγκης μας να πούμε το ανθρωπινο : "και γω χαλαρώνω λίγο" ...

Είναι ένας τρόπος κι αυτός να μην "τα παίξουμε" ήδη απ τον Οκτώβριο, κουτσά-στραβά να τη βγάλουμε κι αυτόν το χειμώνα, όλα χρειάζονται, είναι απίθανη η πίεση που ζούμε, είναι θαυματουργοί ορισμένοι φρέντο, εξάμηνη ορισμένων δράση, ειδικά αυτοί με καλαμάκι κάτι φίλους...

Συνεχίζω τη βολτα, κι άλλα γαλαζοπράσινα, κι άλλη ελληνική παραλία μέσα "στις ομορφότερες 10 του κόσμου", νά μια φωτό από Κρήτη, άλλη απο Ζάκυνθοι από Νάξο... νά και μια άσχετη μέσα σ αυτό το ειδυλλιακό τοπίο... Ένα παιδί μ' ένα άλλο παιδί στην πλάτη...

6 Αυγούστου 1945. Ακριβώς 72 χρόνια απ τη ρίψη της βόμβας στη Χιροσίμα. Διεστραμμένος επίλογος εκείνου τού διεστραμμένου προλόγου στη Γκερνίκα. 80 χρόνια απ τα "εγκαίνια" βομβαρδισμού αμάχων στη Gernika. 72 απ' τη μέρα που το "Μικρό αγόρι" κουβαλάει σαν Αινείας το νεκρό αδερφάκι του στην πλάτη.

6 Αυγούστου, Κυριακή μεσημέρι στη Λάρισα. Χωρίς θάλασσα χωρίς ακρογιαλιές, τίποτα όμορφο δεν αποσπά την προσοχή μου και βρίσκει χαραμάδα και τρυπώνει η Ιστορία. Είναι κάτι μεσημέρια αυγουστιάτικα στη Λάρισα που κάνει σάουνα η ψυχή και τρέχει ο ιδρώτας της...

Τιμή στο φωτογράφο κ. Ο' Ντόνελ.

                                                               El Greco