CURRICULUM VITAE ΜΙΣΟΥ ΑΙΩΝΑ: Ξενάγηση στον Κόσμο και στον κόσμο μου

Τα ’φερε έτσι η ζωή, οι αναποδιές κι οι συγκυρίες κι είμαι στη Σαντορίνη. Συνειδητά επέλεξα τη Σαντορίνη για να γιορτάσω τα 50 μου χρόνια. Είναι το ωραιότερο μέρος που είδα στα μάτια μου. Το φως, το μπλε, το άσπρο, το μαύρο,… Είμαι στη Σαντορίνη, στην καλδέρα με τον ήλιο να δύει μπροστά μου κι  ήρθε μια αίσθηση απερίγραπτη. Αίσθηση ανάγκης να κάνω μια βουτιά στο παρελθόν, να τρέξω με το πιο γρήγορο όχημα που υπάρχει, το μυαλό, να πάω πίσω μισό αιώνα, να τα πάρω όλα χρονιά-χρονιά, σαν τεστ στον εαυτό μου, σα συνέντευξη-παιχνίδι, 

"πες μου αυθόρμητα, τί θυμάσαι απ’ την κάθε χρονιά;

Τί θυμάσαι, τί αποφάσισες να θυμάσαι και τί να ξεχάσεις;" 

Ωραίο αλλά και οδυνηρό παιχνίδι.

Ας πούμε πάμε για μια ξενάγηση στον Κόσμο και στον κόσμο μου... 

1970: Γεννήθηκα στον μικρόκοσμο ενός μικρομέγαλου χωριού της Λάρισας, στη Χάλκη. Από τη Λούλα, και το Λάκη (οικιακά και χτίστης/σοβατζής). Γεννήθηκα στην αρχή μιας δεκαετίας και στον μέσον μιας δικτατορίας. 

Η Μαρία Μολινέρ στο περίφημο Best Seller λεξικό της στο συγκεκριμένο λίμα ορίζει:

"Γεννιέμαι»: Βγαίνω από κει που φύτρωσα τυχαία και προσφέρομαι στο φως. "

1971: Φωτογραφήθηκα στην αγκαλιά της θείας Περιστέρας, της αδελφής τής μάνας μου που μαζί με άλλα τρία αδέλφια μετά τη φωτογράφηση μετανάστευσαν για χρόνια πολλά στην Αυστραλία. Αποχαιρετιστήρια φωτογράφηση.

1972: Οι γονείς μου αρνήθηκαν προσφορά ενός εκατομμυρίου δραχμών από άτεκνο ζευγάρι για να με δώσουν (πουλήσουν) για υιοθεσία. 

1973: Στα τρία μου, λόγω σοβαρών ενδοοικογενειακών προβλημάτων θα μείνουμε οικογενειακώς άστεγοι, θα μετακινηθούμε σε διάφορα σπίτια και για ένα διάστημα θα κοιμάμαι μαζί με τους γονείς μου κάτω από μια καρότσα, έξω, στο ύπαιθρο, στο μέσον τού θεσσαλικού κάμπου.

1974: Η Εισβολή στην Κύπρο. Η πρώτη ανάμνηση για κάτι πέρα και έξω απ’ τον μικρόκοσμό μου. Επιστράτευση. Μαζί με άλλα παιδιά γυρίζουμε στα σπίτια του χωριού και μαζεύουμε πράματα, ρούχα και παιχνίδια για να σταλούν στην Κύπρο. Δίνω μερικά από το δέμα που μόλις είχα λάβει απ’ την Αυστραλία. Ήταν τα δώρα της θείας Περιστέρας. Προβληματίστηκα για λίγο, μου πέρασε απ' το μυαλό να μη δώσω τίποτα, θυμάμαι ότι μου φαινόταν σαν κάτι άδικο, πρώτη φορά είχα ένα δέμα γεμάτο δώρα, ήταν ανάγκη τώρα να μπουν οι Τούρκοι και γω να πρέπει να τα δώσω;

Νομίζω σε κείνη ακριβώς τη στιγμή, όταν έδωσα τα ρούχα και τα παιχνίδια μου για τα παιδιά της Κύπρου, τότε μάλλον θεμελιώνεται η πολιτική μου συνείδηση.

1975: Πάω στα νήπια, ερωτεύομαι την Κατερίνα, μ’ ερωτεύεται κι αυτή, αποφασίζουμε αμέσως να παντρευτούμε και πάμε κατ’  ευθείαν ν’ αγοράσουμε ηλεκτρικά είδη από το μαγαζί του χωριού. Είχε μέχρι μαγαζιά με ηλεκτρικά ήδη τότε το χωριό. Αργότερα θα αφιχθεί στη Θεσσαλία η πιο προηγμένη μορφή καπιταλισμού και το μεγάλο μαγαζί θα τρώει το μικρό και όλα σιγά-σιγά απ' τα μικρά χωριά θα μετακομίσουν στη μεγάλη Λάρισα,  

Είναι η χρονιά που ερωτεύομαι και τη μουσική. Έχω συνέχεια το ράδιο ανοιχτό, θέλω συνέχεια ν’ ακούω μουσική αλλά θέλω και να τη διαλέγω εγώ. 

Είδα στο καφενείο ένα στερεοφωνικό, το ζήτησα απ’ τη μάνα μου, είπε "όχι", το ζήτησα κι απ' τον πατέρα μου, "όχι" κι αυτός. Μου είπαν όταν μεγαλώσω και δουλέψω. Είναι μια κορυφαία στιγμή τής ζωής μου. Είμαι 5 χρόνων ζητάω από τη θεία Νίτσα να με πάρει μαζί της στο μάζεμα της ντομάτα και να αμείβομαι με το τελάρο. Η θεία Νίτσα το είδε σαν παιχνίδι, νόμιζε πως θα ‘ταν καπρίτσιο μιας-δυο ημερών και κανόνισε να πάω μαζί της. 5 χρονών πιάνω την πρώτη μου δουλειά. Δε μπορούσα ούτε να χαζεύω, ούτε να κουραστώ, ούτε με συνέφερε να πολυσταματάω και να πιάνω κουβέντα με τους μεγάλους που με βλέπαν σαν αξιοθέατο. Η συμφωνία της θείας με τον παραγωγό ήταν "με το τελάρο", πολύ λογικό,  κανένας δεν ήταν διατεθειμένος να πληρώσει μεροκάματο κανονικό σ’ ένα παιδί. 

Όσο θα μάζευα τόσο θα έπαιρνα. Το μαθα νωρίς κι αυτό το καπιταλιστικό μοντέλο. Σε τρία καλοκαίρια θα συμπληρώσω τα χρήματα και θ’ αγοράσω το στερεοφωνικό μου… Το ‘χω ακόμα. 

(Μάλλον τσοντάρισαν κάτι και οι μεγάλοι, αλλά το βασικό το είχα καταλάβει: άμα θέλω κάτι, δουλεύω και το παίρνω.)

1976: Ήρθε ο πρώτος θάνατος στη ζωή μου. Ο παππούς  ο Αποστόλης, της μάνας μου ο πατέρας αρνήθηκε να του κόψουν το πόδι, 

-«θα πεθάνεις από γάγγραινα αν δεν…»  

-«μισός άνθρωπος δε μένω εγώ!»

Ολόκληρο, με τα δυο του πόδια τον πήγαμε στην εκκλησία μέσα στο ανοιχτό φέρετρο, ήταν όλα ανοιχτά τότε, ο θάνατος δεν ήταν ταμπού για εμάς τα παιδιά. Εκτός από χρήσιμη, μέχρι ωραία τη λέω εκείνη την πρόωρη εξοικείωση. Ο θάνατος του παππού μου ήταν το πρώτο μου ξενύχτι. Δίπλα στη γιαγιά την Κατίνα και το ανοιχτό φέρετρο. Και μια μύγα να γυροφέρνει όλη νύχτα, ήταν η ψυχή του παππού έλεγαν όλες οι γυναίκες που ξενύχτησαν μαζί μας. 

Το καλοκαίρι δουλειά στη ντομάτα, με το τελάρο.

1977: Δεύτερο ξενύχτι. Αυτή τη φορά για τη Γιουροβίζιον. Για τον Πασχάλη, τη Μπέσυ Αργυράκη τη Μαριάνα Τόλη και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς στο «Μάθημα Σολφέζ» 

(Έπιανε εκπληκτικά νούμερα τηλεθέασης η Γιουροβίζιον στη Χάλκη!)

Το καλοκαίρι δουλειά στη ντομάτα, με το τελάρο. 

Αγοράζω το στερεοφωνικό.

1978: Τρίτο ξενύχτι. Γεννήθηκε η Ειρήνη. Χόρτασα μοναχοπαίδι, χόρτασα αγάπη και ασφάλεια κι ήμουν ευτυχισμένος κι έτοιμος πια και για το ρόλο του Μεγάλου Αδερφού. 

Το καλοκαίρι δουλειά στη ντομάτα  με το γνωστό μοντέλο. Ας είχα αγοράσει το στερεοφωνικό, συνέχισα. Τώρα πια με σιγουριά μπορώ να πω πως τη δουλειά την είχα καταλάβει ως τρόπο να βάζω στόχους και να τους πραγματοποιώ. 

1979: Το χειμώνα μπέυμπυ-σίτινγκ στην Ειρήνη γιατί η μαμά δεν ήταν καλά. 

Το Μάιο μπαίνουμε στην ΕΟΚ. 

Το καλοκαίρι δουλειά στη ντομάτα...

1980: Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το "κήρυγμά" του θεριεύουν, γοητεύουν, παίρνουν τον ελληνικό λαό απ’ το χέρι κι όλοι μαζί φωνάζουν:

«ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», 

«Έξω απ’ την ΕΟΚ, έξω απ’ το ΝΑΤΟ, έξω οι Βάσεις του θανάτου» 

Το καλοκαίρι δουλειά στη ντομάτα... με το τελάρο πάντα.

1981: Στις 18 Οκτωβρίου ο Ανδρέας Παπανδρέου κερδίζει τις Εκλογές. Βγαίνω στην πλατεία τού χωριού, γλέντι μεγάλο, και ξανά φέρετρο στη ζωή μου, αυτή τη φορά φέρετρο ζωγραφισμένο στο δάπεδο μ’ ένα Ν κι ένα Δ γραμμένο πάνω. Η Ν.Δ πέθανε τραγουδούσαν και χόρευαν όλοι, σχεδόν όλο το χωριό ήταν έξω, πανηγύριζε, έτρωγε ψητά, έπινε τσίπουρα και κρασιά «κερασμένα» απ’ την Τ.Ε ΠΑΣΟΚ ΧΑΛΚΗΣ. 

Γύρισα στο σπίτι, η μάνα μου κι πατέρας μου δεν είχαν βγει για τζάμπα γλέντι. 

«Πότε έγιναν όλοι αυτοί ΠΑΣΟΚ; –λέει ο πατέρας μου στη μάνα μου-. «Για το αρνί θα βγήκαν Λάκη», του απαντάει εκείνη.

Γυρνάει ο πατέρας μου σε μένα λες κι έφταιγα εγώ για όλα αυτά… «Δε πας ποτέ πουθενά να φας τζάμπα»

Το καλοκαίρι εννοείται είχα δουλέψει στη ντομάτα με το τελάρο. 

1982: Δε βγήκαμε ούτε από ΕΟΚ ούτε από ΝΑΤΟ. Το καλοκαίρι δουλειά στη ντομάτα, με το τελάρο ακόμα.

1983: Συνειδητοποιώ επιτέλους τι θέλω να γίνω στη ζωή μου. Όχι ντοματοσυλλέκτης. Ούτε ντοματοπαραγωγός. Θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής και μια μέρα να πάρω μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό είναι το μεγάλο μου όνειρο τώρα. 

Το καλοκαίρι δουλειά στη ντομάτα αλλά όχι πια με το τελάρο, κανονικό μεροκάματο όπως οι μεγάλοι. 

1984: Άγρια Εφηβεία. Χιλίων βαθμών η θερμοκρασία μου σε όλα! Κάνω πολλά και διάφορα. Το σκάω κι απ’ το σχολείο και χωρίς να το ξέρει κανείς πάω μόνος στην Αθήνα να δω τον Παναθηναϊκό κόντρα στη Γκέτεμποργκ. 

Όταν επέστρεψα αποβλήθηκα απ το σχολείο. 

Δε θα δουλέψω φέτος το καλοκαίρι. Είμαι θυμωμένος με όλα.

1985: Εθνικές εκλογές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ξαναεκλέγεται και συνειδητοποιώ (πολύ νωρίς στα 15 μου) πως οι άνθρωποι, ειδικά ως πολίτες, δεν εξαρτούμε καθόλου την ψήφο ή γενικά την εμπιστοσύνη μας από το πόση αλήθεια θα μας πει κάποιος. Άλλα είναι τα κριτήρια, πιο “ελαστικά”.

Δε θα βγούμε ούτε από ΕΟΚ, ούτε από ΝΑΤΟ. Αντίθετα θα μπούμε όσο πιο βαθιά γίνεται. 

Το καλοκαίρι πιάνω δουλειά στο εργοστάσιο ντομάτας (πάντα) το ιταλικό Ντελμόντε, λίγο έξω απ' το χωριό. Άντεξα μόνο μισή μέρα. Ο επιστάτης μου μίλησε με αγένεια κι παραιτήθηκα. Αργότερα, αναλύοντας το γεγονός συνειδητοποίησα πως πολλά μπορώ να ανεχθώ αλλά όχι την αγένεια. 

Όλο το καλοκαίρι κάνω προπονήσεις μες στη ζέστη της Λάρισας. Θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής της Ρεάλ Μαδρίτης. Κι αντί γι αυτό, ήρθε το ατύχημα ή το πεπρωμένο ή όπως θέλει ας το πει η ζωή.  Σε προπόνηση θα πάθω ρήξη χιαστών συνδέσμων, πόνοι απίθανοι, γύψος, φυσικοθεραπείες, υποτροπή, ξανά γύψος και ξανά φυσικοθεραπείες… 

Δεν ξέρω αν έχασε το ποδόσφαιρο κι η Ρεάλ αλλά εγώ δεν ξαναέπαιξα μπάλα ποτέ. Ήταν το πρώτο μεγάλο όνειρο που θα εγκατέλειπα. Παθαίνω κατάθλιψη.

Την ίδια χρονιά θα κάνω φίλους τον Γιάννη και τον Αποστόλη και θα μείνουν ως τώρα. Τότε γνωρίζω και τη Ντίνα. Ήταν σπουδαίο αντίδοτο στην κατάθλιψή μου εκείνες οι φιλίες. Άνθρωποι 10 χρόνια μεγαλύτεροί μου, κάπως μπορούσαν να με παρηγορήσουν απ’ την απόλυτη καταστροφή που βλέπει ένας έφηβος παντού και με το παραμικρό. 

Κυκλοφορούν τα "Ζεστά Ποτά" του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα κι από τότε θα τ' ακούσω εκατομμύρια φορές. 

1986: 26 Απριλίου. Τσερνομπίλ, Τσερνομπίλ, Τσερνομπίλ…

Υστερία παντού ακόμα και στο χωριό. Ποτέ μαρούλι δε σαπουνίστηκε τόσο πολύ, ούτε τώρα επί Κορωνοιού. 

Κόντευε να τελειώσει ο τρόμος του ψυχρού πολέμου για ν’ αρχίσει μ' αυτό το ατύχημα ένας  άλλος, ο τρόμος πιθανών πυρηνικών ατυχημάτων που κρατάει ως σήμερα.

Το καλοκαίρι θα δουλέψω στη ντομάτα με τον τρόμο ότι αγγίζω κάτι μολυσμένο. Είναι η τελευταία χρονιά μιας μακράς καριέρας ντοματοσυλλέκτη. 

Η Λίλιαν θα γίνει πολύ αγαπημένη φίλη.

Καταπληκτικές στιγμές κάθε βράδυ στην πλατεία του χωριού με το Μουντιάλ του Μεξικού.

1987: Η Ελλάδα κερδίζει το Γιουρομπάσκετ κόντρα στη Σοβιετική Ένωση. Εγώ χάνω τον εαυτό μου. Ερωτεύομαι έως «θανάτου» την Αναλίζα, γυναίκα 13 χρόνια μεγαλύτερή μου  και φεύγω για το Αγκριτζέντο.

Δε θα δουλέψω. Για κάποιο λόγο ερωτευμένος και δουλειά δε μπορούσα να τα συνδυάσω εκείνη την περίοδο. Από τα 5 στη δουλειά και τώρα ξαφνικά στα 17 αρνούμαι. 

1988: Δε μ’ ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός απ’ την Αναλίζα. Πηγαινοέρχομαι στη Σικελία.Πάμε με τη Ντίνα σχεδόν όλο το καλοκαίρι. 

Ούτε αυτή τη χρονιά δε θα δουλέψω, είχα "λίπος" φαίνεται. 

1989: Κοσμογονία. Καταρρέει η ΕΣΣΔ, το τείχος του Βερολίνου πέφτει, η τρύπα στη ρουμάνικη σημαία, ο Κοσκωτάς, εγώ... 

Εγώ δίνω πανελλαδικές, μπαίνω στο τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και μετακομίζω στη Θεσσαλονίκη. Η εφηβεία υποχωρεί και επιστρέφω στη δουλειά. Δουλεύω σε μια εταιρεία πώλησης και διανομής βοηθημάτων για μαθητές Λυκείου.

Είναι αξέχαστα εκείνα τα Χριστούγεννα το ‘89. Ανήμερα, ο Νικολάε και η Ελένα Τσαουσέσκου εκτελούνται ζωντανά μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας αλλα κυρίως τα δικά μου. Μια μια άλλη εποχή που θα την πούνε "Νέα Τάξη" ξεκινάει. 

1990: Φεύγω απ’ τη Θεσσαλονίκη. Συνειδητοποιώ ότι θέλω μια πόλη μεγάλη για να ζήσω. Ή πόλη πραγματικά μεγάλη ή ένα μικρό πολύ μικρό χωριό. Όχι κάτι ανάμεσα. Παρατάω τη σχολή, δίνω ξανά Πανελλαδικές και μπαίνω στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής στην Αθήνα, στο Καποδιστριακό. Μετακομίζω στην πρωτεύουσα. Γράφομαι παράλληλα στη Σχολή Θεάτρου της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης. Γνωρίζω τη Μαργαρίτα. Γνωρίζω και τη Βιβή.

Η Λίλιαν θα περάσει κι αυτή στην Αθήνα και θα ζήσουμε καταπληκτικές φοιτητικές στιγμές.

Πιάνω δουλειές, συγχρόνως: 

Δουλεύω σε διανομή φυλλαδίων φροντιστηρίων.

Σε διανομή φυλλαδίων πίτσας.

Σε διανομή πίτσα.

Σε εξωτερικές δουλειές λογιστικού γραφείο

και κάνω μαθήματα σε παιδιά δημοτικού.

«ITALIA ´90» Απολαμβάνω το Μουντιάλ της Ιταλίας.

Ο Λεχ Βαλέσα γίνεται Πρόεδρος της Πολωνίας και βάζω στο μυαλό μου να την επισκεφτώ μια μέρα αυτή τη χώρα.

1991: Η «Νέα Εποχή», η μετά την πτώση και διάλυση τής ΕΣΣΔ έχει ξεκινήσει για τα καλά. Ο Γιέλτσιν γίνεται Πρόεδρος της Ρωσίας. Ξεκινάει ο πόλεμος και διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας. 

Πόλεμος και στον Περσικό Κόλπο με την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου». Για πρώτη φορά βλέπουμε live πόλεμο. Ζωντανή μετάδοση βομβαρδισμών. 

Εκλέγεται ο Μητσοτάκης Πρωθυπουργός. 

Αποφασίζω να φύγω απ’ την Ελλάδα. 

Μάλλον δεν έχουν σχέση τα δύο γεγονότα. Η αιτία ήταν πως ούτε η Αθήνα με χωράει. Φαίνεται η Εφηβεία μέσα μου επιμένει. 

Γνωρίζω τον καθηγητή και έκτοτε σπουδαίο φίλο μου μέχρι σήμερα Αντόν Χουάν. Ζητάω τη βοήθεια του Αντόν και μετακομίζω στις Φιλιππίνες στο Πανεπιστήμιο όπου διδάσκει και ο ίδιος. Ως φοιτητής Θεάτρου στο UP (University of the Phililippines) στη Μανίλα πια και παράλληλα δουλεύοντας από διάφορες θέσεις για το θέατρο. Βρίσκω δουλειά ως ηθοποιός. Παίζω το Διόνυσο στις Βάκχες του Ευριπίδη και όταν βλέπω το βίντεο συνειδητοποιώ αμέσως πως δε θα χάσει τίποτα η ανθρωπότητα αν εγώ δε γίνω ηθοποιός. Το αντίθετο. 

1992: Η κατάθλιψη ξαναχτυπάει την πόρτα μου. Ξανασηκώνομαι όμως και μου δίνω δεύτερη ευκαιρία στη σκηνή. Παίζω τον Αγγελιοφόρο στην Αντιγόνη του Ζαν Ανούιγ. Ναι μεν πρέπει να βιοποριστώ αλλά ξαναβλέπω το βίντεο και δε θα ξανανεβώ ποτέ από τότε στη σκηνή.

Θα γνωρίσω τη Μπεθ. Θα δουλέψω μαζί της σε παραγωγές Όπερας.

Επιστρέφω για λίγο στην Αθήνα. 

Θα επισκεφτώ το Άγιο Όρος και θα γνωρίσω τον Ιερομόναχο και ποιητή Συμεών τον Περουβιανό ή Γρηγοριάτη. Μέχρι σήμερα πολύ αγαπημένο φίλο.

Γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης. Η Βούλα μπαίνει στις ζωές των Ελλήνων. 

Στις ζωές όλου του πλανήτη μπαίνει και ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον.

1993: Επιστρέφω στις Φιλιππίνες. Δουλεύω πολύ. Παράλληλα με τις σπουδές ανοίγω ένα γυράδικο-σουβλατζίδικο στην είσοδο του Πανεπιστημίου. Την μηχανή του γύρου την αγόρασα στη Αίγυπτο και ταξίδεψα μαζί της. «Gyros-Souvlaki: Giannis thε Greek». Είμαι αποφασισμένος και να τελειώσω τις σπουδές και να επιβιώσω!

Μετά από 75 χρόνια η Τσεχοσλοβακία θα πάψει να υπάρχει. 

Η Αστυνομία τελικά εντοπίζει και σκοτώνει τον Πάμπλο Εσκομπάρ. 

1994: Θα πιάσω δουλειά στο «ΜΑΝΟΣ ΤΡΑΒΕΛ» ως συνοδός-ξεναγός εκδρομών. Πρώτο ταξίδι Μαδρίτη-Ανδαλουσία. Όταν άκουσα πως με στέλνουν στη Μαδρίτη θυμήθηκα το παλιό όνειρό να παίξω στη Ρεάλ. 

Μετά το πρώτο αυτό γκρουπ, ορκίζομαι να μην ξανακάνω ποτέ αυτή τη δουλειά. Αποδείχτηκε ότι δεν πρέπει να ξαναορκιστώ για τίποτα. 

Η Έλλη είναι η πρώτη φίλη που έκανα από ταξίδι και μέχρι σήμερα είναι Πολύτιμος Λίθος της ζωής μου. Θα ακολουθήσουν πολλοί και πολύ αγαπημένοι.

Γράφω το πρώτο μου θεατρικό. «THE VIRUS Ή Το Μεθύσι του Νώε». 

Θα ταξιδέψω για 6 μήνες στη Νέα Υόρκη για δουλειά στο θέατρο.

Μουντιάλ στις ΗΠΑ.

1995: Πατάω τον όρκο μου και επιστρέφω από Ιούνιο μέχρι Οκτώβριο ως συνοδός-ξεναγός του «ΜΑΝΟΣ ΤΡΑΒΕΛ». Κάνω όλο αυτό το διάστημα το ταξίδι Μαδρίτη-Ανδαλουσία. 

Τον Οκτώβριο θα κάνω με τον Αποστόλη ένα απ’ τα ωραιότερα ταξίδια της ζωής μου. Για ενάμιση μήνα μ’ ένα σακίδιο στην πλάτη θα γυρίσουμε όλη τη Μέση Ανατολή. Πρώτα Λίβανο στη διάτρητη απ’ τον πόλεμο Βηρυτό και το καταπληκτικό Μπαλμπεκ, μετά Συρία με την Παλμύρα όρθια ακόμα και μαγική, μετά Ιορδανία, Ave Petra, από κει Ισραήλ, μόνο από κει μπορούσαμε να μπούμε, και τέλος Αίγυπτο παντού…

Ανεβαίνει το «THE VIRUS ή Το Μεθύσι του Νώε» στις Φιλιππίνες.

Παρουσιάζομαι στο Στρατό και θα κάνω ένα ακόμα σπουδαίο και πολύ αγαπημένο φίλο που είναι εκεί μέχρι σήμερα, το Γιώργο απ' τη λαχαναγορά.

1996: 3η Κατάθλιψη. 

Γράφω το θεατρικό έργο «Τα Άλογα που έπεσαν απ’ το Αέτωμα». Καλώ ορισμένους εκλεκτούς φίλους για την πρώτη ανάγνωση. Θα τους πάρει όλους ο ύπνος και θα μείνω να διαβάζω μόνος μου. Κατάλαβα αμέσως ότι είχα γράψει κάτι πολύ κακό.

Δεν ήταν μια καλή χρονιά το ’96.

Ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ εκλέγεται Πρωθυπουργός της Ισπανίας. 

1997: Γνωρίζω την Κική Δημουλά. Γίνεται φίλη αγαπημένη και με τον τρόπο της καθόρισε πολλά στη ζωή μου.

Γράφω το «ΠΑΡΙΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ». Νομίζω κάτι έκανα εκεί.

Ανεβαίνει στις Φιλιππίνες. 

Το καλοκαίρι επιστρέφω στη δουλειά. 

«Μάνος Τράβελ» και… Μαδρίτη-Ανδαλουσία, Σκανδιναβία, Πορτογαλία – Μαδέιρα-Αζόρες, 

Τυνησία… Ταξιδεύω παντού λόγω δουλειάς.

Το Νοέμβριο θα κάνω άλλο ένα σπουδαίο ιδιωτικό ταξίδι με τον Αποστόλη και τον Αντόν, αξέχαστο ταξίδι, για ένα μήνα στο Περού.

Θα γεννηθούν τα δύο πρόβατα, η Ντόλλυ και η Πόλυ με κλωνοποίηση. Γέννηση όχι από φύση, από ένστικτο ή από έρωτα. Γέννηση με δουλειά στο εργαστήριο. Σ’ έναν καφέ με την Κική κουβεντιάζοντας διάφορα και μεταξύ άλλων το θέμα της κλωνοποίησης μου λέει: «Δεν υπάρχει άλλο χειρότερο. Να το πολεμήσετε αυτό οι νέοι. Να μη γεννηθεί ποτέ άνθρωπος με άλλο τρόπο εκτός απ’ αυτόν που υπαγορεύει η φυσική έλξη δυο ανθρώπων.»

1998: Δουλειά, δουλειά, δουλειά. 

«Μάνος Τράβελ»: Μαδρίτη-Ανδαλουσία, Σκανδιναβία, Πορτογαλία – Μαδέιρα-Αζόρες, Τυνησία… παντού!

Ανεβαίνει το «ΠΑΡΙΣ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» στο Λάος.

Γράφω το «EL EXPOLIO». Μέτριο προς βαρετό. 

Το Χρηματιστήριο πρωταγωνιστής της ζωής των ανθρώπων. 

Μουντιάλ στη Γαλλία. Ο Ρονάλντο απογοητεύει έναν πλανήτη ολόκληρο. 

1999: Μια κρίσιμη χρονιά που εμπεριείχε μια κρισιμότατη στιγμή. Στις Φιλιππίνες θα αντιμετωπίσω σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η Μπεθ, η κόρη της η Μπεατρίθ και ο Αντόν θα παίξουν σημαντικό ρόλο στο να το ξεπεράσω και να μπορέσω να φτάσω στο σήμερα, ως τα 50. Τους είμαι ευγνώμων για πάντα. 

Επιστρέφω με πρόθεση να εγκατασταθώ μόνιμα στην Ελλάδα. 

2000: Όλοι στην Ελλάδα μιλούν για το χρηματιστήριο και σχεδόν όλοι θέλουν να γίνουν πλούσιοι σ’ ένα Σαββατοκύριακο. Η ατμόσφαιρα αυτή με κάνει να θέλω να ξαναφύγω. Θέλω να μετακομίσω πάλι απ’ την Ελλάδα για να μπορώ να την αγαπάω. Φιναλίστ στην ψυχή μου γι’ αυτή τη νέα μετανάστευση δύο πόλεις : Νέα Υόρκη και Μαδρίτη.

Ξεκινώ συνεργασία με το ταξιδιωτικό γραφείο «ΚΥΚΛΟΣ ΤΡΑΒΕΛ». Κάνω Μιλένιουμ στην Πουέρα Ντελ Σολ στη Μαδρίτη. Η Μαδρίτη του ποδοσφαιριστή μέσα μου κερδίζει συνέχεια έδαφος. 

Ο Βλαδιμίρ Πούτιν θα γίνει για πρώτη φορά Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας κι απ’ ό,τι φαίνεται θα παραμείνει μέχρι το 2036.

2001: Τη μάχη μέσα μου την κερδίζει οριστικά η Μαδρίτη. Το Πεπρωμένον φυγήν αδύνατον. Ας έπαθα ρήξη συνδέσμων. Βρήκε η ζωή άλλο τρόπο να με πάει εκεί που ήθελα. Μετακομίζω στην Ισπανική πρωτεύουσα για 2 χρόνια, όσο θα κρατούσε το Μάστερ στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης Complutense: "Πολιτιστικό Μάνατζμεντ: Θέατρο-Μουσική, Χορός". Μία από τις συμφοιτήτριές μου είναι η Αλάιτζ.

Θα κερδίσω το Κρατικό Βραβείο Δοκίμων Θεατρικών Συγγραφέων του Υπουργείου Πολιτισμού για το "THE VIRUS Ή Το Μεθύσι του Νώε".

Πέφτουν οι Δίδυμοι Πύργοι στη Νέα Υόρκη.

Γράφω το «Δίδυμο Όνειρο»

Άλλη μια στιγμή-σταυροδρόμι σαν το ’89. Πόλεμος στο Αφγανιστάν. 

2002: Παρακολουθώ τα μαθήματα στο Μάστερ και παράλληλα δουλεύω ως ξεναγός. Θα ερωτευτώ πολύ την Αλάιτζ. Θυμάμαι κι αυτή το ίδιο. Γράφω το θεατρικό «ΓΚΕΡΝΙΚΑ» και της το αφιερώνω μιας και είναι Βάσκα. 

Μουντιάλ στην Νότιο Κορέα. Η Αλάιτζ προσπαθεί να καταλάβει πώς μπορεί εμένα, να μου αρέσει το ποδόσφαιρο. 

2003: Η Αλάιτζ και γω αποφασίζουμε να ζήσουμε μαζί.

Πόλεμος στο Ιράκ.

2004: Παντρευόμαστε και κάνουμε μια υπόσχεση κι ένα όνειρο: Να γεράσουμε μαζί.

Η «ΓΚΕΡΝΙΚΑ» ανεβαίνει στην Αυτονομία της Βαλένθια από το Κρατικό θέατρο.

Γράφω τον μονόλογο «DOLLY» και βραβεύεται απ’ την Αυτονομία της Μαδρίτης. 

Επίθεση φανατικών μουσουλμάνων στα τρένα της Ισπανίας. Στο σταθμό Ατότσια θα σκοτωθούν 191 άνθρωποι.

Γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες και για ένα μικρό διάστημα η Αθήνα και οι Αθηναίοι θα είναι  αγνώριστοι. 

Το τσουνάμι της Ινδονησίας κλείνει τραγικά τη χρονιά.

2005: Η σημαντικότερη χρόνια της ζωής μου! 18 Ιουλίου γεννιέται η Άλμπα. 

Ανεβαίνει στην Αθήνα στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα το «Πάρις και Αλέξανδρος» 

Γίνεται Πάπας ο Ράσινγκερ. Ακόμα προσπαθώ να το κατανοήσω, κι ας είδα την ταινία «TWO POPES»

2006: Δουλεύω πολύ, όλο και περισσότερο. Δε σταματάω, στον τουρισμό και στο θέατρο επίσης πληθαίνουν οι ευκαιρίες που μου δίνει η ζωή

Με καλούν στη Γερμανία σ’ ένα συνέδριο θεατρικών συγγραφέων στο Βισμπάντεν. 

Μουντιάλ στη Γερμανία. Αργότερα ο Γερμανός Πρόεδρος θα παραδεχτεί πως οι αδιάφθοροι Γερμανοί, δωροδόκησαν για να αναλάβουν τη διοργάνωση. 

Στο Λονδίνο ανεβαίνει το έργο μου «ΓΚΕΡΝΙΚΑ».

Παντρεύεται η Ειρήνη.

2007: Δουλεύω πολύ. Η Άλμπα κλείνει τα δύο.

Μια σειρά από πράματα και σχέσεις ανατρέπονται μέσα και έξω μου. 

Η «ΓΚΕΡΝΙΚΑ» ανεβαίνει στην Αθήνα στο Εθνικό από την Πειραματική Σκηνή.

2008: Η κρίση έρχεται στο σπίτι μου. Μένω ουσιαστικά Άνεργος. Προσπαθώντας να κάνω κάτι δημιουργικό γράφομαι σε μια σχολή κινηματογραφικού σεναρίου. Εκεί γνωρίζω τη Λάουρα και ξεκινάει μια σπουδαία δημιουργική φιλία που κρατάει ως σήμερα.

2009: Άνεργος. 

Κατάθλιψη Νο 4.

Γράφω. 

Και γράφουμε με τη Λάουρα. Σενάρια για το σινεμά και για τηλεοπτικές σειρές. Γράφουμε ένα μιούζικαλ-τραγωδία με τίτλο «Un Bolero para Manuela» κι μια μίνι σειρά με θέμα την παιδεραστία και τίτλο «Bonzai». Διαισθανόμουν το Netflix να έρχεται αλλά ήταν ακόμα πολύ νωρίς. 

Η «ΓΚΕΡΝΙΚΑ» ανεβαίνει στις ΗΠΑ, στο South Bend από το Πανεπιστήμιο του Notre Dame.

2010: Τραγική χρονιά. Δεν πάει τίποτα καλά. Ξεκινάει με το χειρότερο τρόπο και συνεχίζει ακόμα πιο άσχημα. Πεθαίνει η Μπεθ. Στις 14 Μαρτίου. Μέσα σε τρεις μήνες τη σάρωσε ο καρκίνος στα 47 της.

Άνεργος, βλέπω το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής με την Σακίρα να τραγουδάει «WAKA-WAKA» αλλά δε μπορώ να το χαρώ. Το κατακτά η Ισπανία κι αυτό μάλλον ήταν η μόνη χαρά αυτής τής χρονιάς. 

2011: Εξακολουθώ ουσιαστικά άνεργος. Κλονίζεται η αυτοεκτίμησή μου. 

Υποτίθεται κάνω κάτι τράνσφερ και κάτι τελειώματα σε μικρογκουπ. 

Υποτίθεται τελειώνει ο πόλεμος στο Ιράκ. 

Υποτίθεται πεθαίνει ο Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Ατύχημα στον Πυρηνικό Σταθμό της Φουκουσίμα. 

2012: Άνεργος μάλλον ως υπερτιμημένος όπως μου είπε ένας φίλος. 

Τον Μάιο η Αλάιτζ, μού φτιάχνει το blog Grecoland να 'χω να «παίζω» και να γράφω με απώτερο σκοπό να αποφύγω το 5ο κύμα καταθλίψεως.

Τον Ιούλιο πεθαίνει η Ντίνα. Στις 22 Ιουλίου παρέδωσε τα όπλα. Πολεμούσε 10 χρόνια τον καρκίνο, τι άλλο να κάνει;

Άλλο ένα όνειρο έμεινε απραγματοποίητο για πάντα. Το πιο απλό, το πιο εύκολο, να πάμε μαζί ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία έμεινε όνειρο.  Είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ πως σιγά-σιγά μαζεύονται σωρός τα ματαιωμένα όνειρα. Ή θα βάλω μπροστά να τα ζήσω ή σύντομα όλο και για κάποιο θα είναι αργά. 

2013: Επιχείρηση Αναγέννησης!!! Κίνηση πρώτη. Αποφασίζω και κατορθώνω να κόψω το τσιγάρο. Απ’ τις πιο μεγάλες νίκες της ζωής μου. Επί 25 χρόνια κάπνιζα 5 πακέτα την ημέρα. ΠΕΝΤΕ ΠΑΚΕΤΑ.

Ο Ράσινγκερ, Πάπας Βενέδικτος 16ος παραιτείται. 

2014: Η Αλάιτζ επιμένει πως αδικώ τον εαυτό μου περιμένοντας να με πάρει κάποιο γραφείο να μου δώσει δουλειά. Επιμένει να φτιάξω ταξίδια δικά μου. Επιμένει να φέρω Έλληνες στην πατρίδα της, τη Χώρα των Βάσκων. Την ακούω και αποφασίζω να γράψω ένα ας πούμε θέατρο-ταξίδι στο μπλογκ μου, στη Grecoland. Επιλέγω για προορισμό τη Βόρειο Ισπανία και δίνω για τίτλο «Χταπόδι και Σπέρμα». Χταπόδι, ως σήμα κατατεθέν της γαστρονομίας του Βορρά της Ισπανίας και Σπέρμα Σχέσεων κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. Αυτό ονειρευόμουν και έτσι έγινε. Το ταξίδι αυτό θα ανοίξει ουσιαστικά το δρόμο για τον συγκεκριμένο προορισμό. 

Βαρετό το Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία.

2015: Γράφω το 2ο θεατρικό-θεματικό ταξίδι για την Καταλονία, ένα αφιέρωμα στον Σουρεαλισμό την Αναρχία και την Αίρεση των Καθαρών.

Γίνεται το περίφημο Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου. 

Το Αιγαίο γίνεται πεδίο τραγικών ιστοριών. Κατακλύζεται από πρόσφυγες και μετανάστες. 

2016: Δημιουργώ και ιδρύω την Melodrakma Universal με σκοπό απ’ την μία να έχω δουλειά, απ’ την άλλη ν’ αποφασίζω εγώ πότε θα έχω δουλειά και 3ον να μπορώ ελεύθερα να κάνω αυτό που θέλω στον τουρισμό. Προσπαθώ κυρίως το Ταξίδι να έχει κι άλλα ταξίδια μέσα του. 

Γράφω το 3ο θεατρικό-θεματικό ταξίδι για τη Σικελία της Αναλίζας των εφηβικών μου χρόνων: Τίτλος του ταξιδιού: «Puttanesca Siciliana»

Η Βρετανία κουνάει το μαντήλι στην Ε.Ε και οι ΗΠΑ εκλέγουν για Πρόεδρο τον Ντόναλντ Τραμπ. 

2017: Γράφω το «ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΙ και ΚΟΝΚΙΣΤΑΔΟΡΕΣ» μια ωραία ταξιδιωτική περιπέτεια στην Πορτογαλία και τη Δυτική Ισπανία.

Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και η Μέση Ανατολή ως συνήθως παίρνει πάλι φωτιά. 

2018: Γράφω τα θεατρικά-θεματικά ταξίδια «ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΤΗ», για την Τοσκάνη , το «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ»  για το Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία, και «Η ΧΙΟΝΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ 101 ΝΑ-ΝΟΙ» για την Πολωνία. 

Ο Ερντογάν, με δημοψήφισμα και με εκλογές που κερδίζει, εγκαινιάζει την Μετακεμαλική Εποχή Διακυβέρνησης και κυβερνάει έκτοτε ως «Σουλτάνος»

2019: Η Αλάιτζ και γω αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε διαφορετικούς δρόμους. 

2020: Έγιναν πολλά. Ή πιο σωστά δεν έγινε τίποτα, όλα ματαιώθηκαν και χάρη σε χίλιες ματαιώσεις είμαι τώρα εδώ, στη Σαντορίνη με την Άλμπα μου. Και κάνω όνειρα για το μέλλον. 

Στην προσωπική μου ζωή, το μόνο όνειρο που έχω αυτή τη στιγμή είναι να βλέπω την Άλμπα χαρούμενη κάνοντας το ένα ή το άλλο, κάνοντας ό,τι την κάνει να νιώθει πως πορεύεται στο δικό της δρόμο. Έχει σημασία να νιώθει κανείς πως πορεύεται το δικό του δρόμο, πως ζει τη δική του ζωή, όχι αυτή που περιμένουν οι άλλοι απ' αυτόν να ζήσει. 

Και στα επαγγελματικά, ονειρεύομαι η Melodrakma να βάλει πιο ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων των ταξιδιωτών, οι άνθρωποι που θα ταξιδεύουν μαζί μας  να έχουν ενδιαφέρον για τη ζωή, περιέργεια να γνωρίσουν άλλες πραγματικότητες, υπαρξιακή αγωνία ώστε καμία στιγμή να μην είναι πλήξης, να είναι ευγενείς και γενναιόδωροι με τους ανθρώπους γύρω τους. Τέλος ονειρεύομαι η Melodrakma να μου επιτρέψει να μπορέσω να προσφέρω κάποια ταξίδια σε όσους η ζωή δεν το επέτρεψε όπως για παράδειγμα στη μάνα μου κι στο πατέρα μου που τώρα πια δε μπορούν.

Αυτός ήταν, ή έτσι είδα τον κόσμο τα τελευταία 50 χρόνια. Μισός αιώνας. Έτσι είδα τον κόσμο μου και κυρίως τον μικρόκοσμο μου γιατί, λίγο πολύ αυτός είναι ο κόσμος του καθενός μας, ο μικρόκοσμος μας. 

Κλείνοντας τα πενήντα, σκέφτομαι όλους τους φίλους που στόλισαν τη ζωή μου σε διάφορες φάσεις, φίλους που χάθηκαν, φίλους που έμειναν, πελάτες που έγιναν φίλοι, φίλους που τα ’φερε η ζωή ν’ απομακρυνθούμε ή να χαθούμε αλλά είναι όλοι παρόντες στην ψυχή και στο μυαλό σήμερα.

Κλείνοντας τα πενήντα, με όλα τα καλά και τα κακά, σκέφτομαι όσους δε ’φτάσαν ως εδώ και λέω ευχαριστώ στη ζωή για όλα.

Ευχαριστώ και για τις ευχές όλων σας.

Ευχαριστώ για τις ευχές και για όλα όσα μπορέσαμε να μοιραστούμε σ' αυτά τα 50 χρόνια, με την αγάπη μου απ' το συγκλονιστικότερο μέρος του κόσμου, την Καλδέρα τής Σαντορίνης με την Άλμπα μου

Γιάννης