Στην πορεία προετοιμασίας του ταξιδιού στη Νυρεμβέργη 24-28 Οκτωβρίου, έπεσα πάνω σ’ ένα βιβλίο που έγραψε ο Βρετανός ιστορικός Στέφαν ‘Αιριγκ, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κουίν Μέρι του Λονδίνου, με διδακτορική διατριβή στο Κέιμπρτζ που έχει θέμα τις σχέσεις Ναζί- Κεμάλ.
Στο βιβλίο του «Ατατούρκ και Ναζί», βασιζόμενος σε γερμανοβρετανικές πηγές, παραθέτει στοιχεία ότι ο Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος και ο Χίτλερ ο μαθητής! Μαθητής στον εθνικισμό, στον ρατσισμό, στην αντιθρησκευτικότητα, στον ολοκληρωτισμό και πάνω απ΄όλα στη γενοκτονία παίρνοντας το κεμαλικό πρότυπο εξόντωσης Αρμενίων και Ελληνοποντίων.
Με όλα όσα συμβαίνουν τελευταία στο Αιγαίο, γίνεται πολύ επίκαιρο και είναι ένας λόγος να σκεφτεί κανείς πως τελικά, δεν απομακρύνεται και τόσο ο «Σουλτάνος» Ερντογάν από τον Κεμάλ.
«Η ψευδαίσθηση περί του αστού μεταρρυθμιστή Κεμάλ, που είτε καλλιεργήθηκε από άγνοια, είτε από επιστημονική ανεντιμότητα, είτε από πολιτικά συμφέροντα, διαμόρφωσε μια ψευδή συνείδηση» τονίζει στον πρόλογο ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης, καταλήγοντας: «Είναι τέτοιο το βάθος της φιλοκεμαλικής προκατάληψης, που μόνο ένα έργο συγκροτημένο, διαυγές, όπως αυτό που βασίζεται σε πηγές, μπορεί να την ανατρέψει».
Τα λόγια του ίδιου του Χίτλερ, ο οποίος απευθυνόμενος σε συγκέντρωση του Ναζιστικού Κόμματος στη Νυρεμβέργη τον Δεκέμβριο του 1928- έξι χρόνια μετά τον Διωγμό των Ελλήνων από την Μικρά Ασία και το Πόντο- μιλώντας για την ήττα της Γερμανίας στο Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο…
«…η Τουρκική Αυτοκρατορία ιδρύεται ξανά και ο κόσμος μιλά με τον μέγιστο σεβασμό για αυτό το κράτος. Η εσωτερική δύναμη κινητοποιήθηκε άμεσα μόλις εμφανίσθηκε στο λαό ο άνδρας που κατάφερε να υπενθυμίσει στο λαό του τη μεγάλη του παράδοση».
Ο κεμαλιστής δημοσιογράφος Φαλίχ Ριφκί Ατάι στο βιβλίο του Cankaya γράφει ότι ως μέλος τουρκικής αντιπροσωπείας επισκέφθηκε τον Χίτλερ για τα πεντηκοστά γενέθλιά του, ο οποίος απευθυνόμενος προς αυτόν του δήλωσε: «Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής και εγώ είμαι ο δεύτερος μαθητής του Κεμάλ».
Σε συνέντευξή του τον Ιούλιο του 1933 προς τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας Μιλιέτ, η οποία αναδημοσιεύθηκε στη γερμανική Volkischer Beobachter, o Χίτλερ υπογράμμισε πως «ο επιτυχημένος απελευθερωτικός αγώνας του Ατατούρκ, προκειμένου να δημιουργήσει την Τουρκία, είχε εμπνεύσει τη σιγουριά ότι το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα θα ήταν εξίσου επιτυχημένο. Από αυτή την άποψη, το κίνημα της Τουρκίας ήταν γι΄ αυτόν ένα φωτεινό άστρο».
Κάθε φορά που τα μέσα ενημέρωσης του Γ΄ Ραϊχ αναφερόταν στην Τουρκία επαναλάμβαναν τη δήλωση του Χίτλερ «για το άστρο μέσα στο σκοτάδι».
Με την εγκύκλιο της 30 Απριλίου 1936 το Γραφείο Φυλετικής Πολιτικής του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος απεφάνθη ότι «οι Τούρκοι είναι οιωνεί Άριοι, όπως οι Ούγγροι και οι Φινλανδοί».
Όταν πέθανε ο Ατατούρκ κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα όλων των εφημερίδων που τελούσαν υπό την επιρροή των Ναζί και κατόπιν κεντρικής οδηγίας από του υπουργείο Προπαγάνδας του Γκέμπελς είχαν προβάλει τη φράση του Χίτλερ περί «φωτεινού άστρου». Προς τιμήν του νεκρού Κεμάλ οι σημαίες κυμάτιζαν μεσίστιες στην Καγκελαρία.
Ο συγγραφέας-ιστορικός Στέφαν ‘Αιριγκ επισημαίνει πως η συγγένεια των δύο καθεστώτων είχε βασισθεί σε στοιχεία ομοιότητας, δηλαδή στον μύθο του φωτισμένου ηγέτη – ”φύρερ”, στο αρχηγοκεντρικό κράτος, στην κρατική καθοδήγηση της οικονομίας και στην εθνική καθαρότητα.
Είναι πολλές Δίκες που δεν έγιναν τελικά, περισσότερες απ’ αυτές που έγιναν.
Δεν ξέρω αν τελικά θα πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι, αν θα βρεθούν άνθρωποι που μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, θα ενδιαφερθούν, θέλω να ελπίζω πως ναι όπως και στα τέλη Ιουλίου στο ταξίδι στη Δυτική Ελλάδα. Πάντως, γίνει δε γίνει το ταξίδι αυτό, προσωπικά σε μένα κάνει πολύ καλό η θεωρητική πορεία προς τη Νυρεμβέργη γιατί ψυχολογικά κουράστηκα αφάνταστα με την μονομανία του κορονοϊού.
No comments:
Post a Comment