Ήρθαν τα πράματα όπως ήθελαν κι όπως μπορούσαν, τα παρατήρησα και τ’ ακολούθησα όσο μπόρεσα, γκρέμισα σχέδια, έχτισα καινούρια, έφτιαξα ταξίδια στο μυαλό μου, ύστερα στο χαρτί και τα μοιράστηκα, ταξίδια για την Ελλάδα έτσι όπως αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να είναι ένα ταξίδι, με την ίδια συνταγή που φτιάχνω εκείνα του εξωτερικού, με την ίδια αγάπη, ένταση και δουλειά, με θέματα, ομιλίες, αφιερώματα και μουσική, φρόντισα στο μέτρο των δυνατοτήτων μου οι συνθήκες να μην εκθέτουν κανέναν ταξιδιώτη σε κανέναν κίνδυνο και βρέθηκαν άνθρωποι που πίστεψαν σ’ αυτό παρά τον πλανώμενο φόβο για τον όποιο υπαρκτό κίνδυνο αλλά και την όποια «γοητευτική» τρομολαγνεία.
Για μια βδομάδα έγινε κάτι αναπάντεχο και μαγικό. Σα να ‘μασταν σε ξένο τόπο, αφεθήκαμε όλοι ν’ ανακαλύψουμε τη γη που έλαχε να φυτρώσουμε. Χωρίς τις επιφανειακές βεβαιότητες πως επειδή είναι Ελλάδα, τη γνωρίζουμε κιόλας.
Αν μη τι άλλο επιχειρήσαμε να γνωρίσουμε μια Ελλάδα πέρα από την «καταπληκτική παραλία με την καταπληκτική ταβέρνα και το καταπληκτικό καλαμαράκι». Είδαμε χίλιες αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου μέσα μας, τα νιάτα και το γήρας συμφιλιώθηκαν, είδαμε μια γυναίκα να κεντάει μ’ ένα μόνο χέρι προίκες ολόκληρες, κληρονομιά στις γενιές που έρχονταν κι όχι σε κάποια νύφη. Είδαμε εποχή ολόκληρη, κέντημα η Ιστορία της Ελλάδας σαν πολύχρωμη πάντα στον τοίχο των Επτανήσων, ταξιδέψαμε στον Αχέροντα μέσα από παράλληλα σύμπαντα της κβαντικής φυσικής και της φύσης του καθενός μας που εκλιπαρούσε για λίγη Αθανασία κάθε απόγευμα που βυθίζονταν ο ήλιος στη θάλασσα. Ο τουρκικός στόλος στη Ναύπακτο του 1571, ο άχρονος σπιράλ χρόνος με το έμβολό του κι ο τουρκικός στόλος στο Αιγαίο του 2020, ο Θερβάντες, ο Απόλλωνας, ο Διόνυσος, ο Σικελιανός, η Ελλάδα, νιώσαμε εκείνη την Ελλάδα που πληγώνει αλλά και εμπνέει τους ποιητές της και τους εμψυχώνει με νέα χτυπήματα και κείνοι γίνονται Αινείας και κουβαλούν το λαός τους έξω από τις φλόγες του εφήμερου, για λίγο στη θάλασσα που διψά να κολυμπήσει όποια ψυχή πιστεύει ακόμα κρυφά μέσα της στην Ανάσταση. Κάναμε Πάσχα Ελλήνων κατακαλόκαιρο στο Ιόνιο, τώρα που τέλειωσε καταλαβαίνω, αυτό κάναμε…
Κανένα ευχαριστώ δεν είναι αρκετό σ’ αυτούς τους ανθρώπους που μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αποτρεπτική για ομαδικά ταξίδια, ήταν εκεί. Πήγαμε κι ήρθαμε όλοι υγιείς. Και κάνω ένα μικρό όνειρο, να επαναλάβουμε αυτό το ταξίδι 3-9 Σεπτεμβρίου. Σας περιμένω.
Αναστήθηκε η Ελπίδα ότι μπορούμε και στα πιο δύσκολα να δακρύζουμε από χαρά.
«…Άγγελέ μου, ονειρεύομαι μια μοναξιά μαζί σου…»
No comments:
Post a Comment