ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΤΗ GRECO-LAND: 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙ ΑΛΜΠΑ ΜΟΥ...

Απίστευτο μου φαίνεται αλλά γίνεσαι 10 χρονών σήμερα Άλμπα μου.

Ακριβώς πριν 10 χρόνια τέτοια μέρα είχαμε κανονίσει να πάμε με την ama μια βδομάδα διακοπές, εκεί στη Μουντάκα, εκεί που πέρυσι πήγα μ' ένα σωρό παιδάκια, με σένα το ραντεβού το είχαμε τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου.

Δευτέρα, 18 Ιουλίου πριν 10 χρόνια ακριβώς...
Πρωί ήταν,
έτοιμοι με τις βαλίτζες στο χέρι 'ακούμε" ένα

μπαμ μπαμ μπαμ...

χτυπάει η κοιλιά τής  amaς...

18 Ιουλίου στις 9 παρά το βράδυ... η πρώτη μας φωτογραφία στο νοσοκομείο στο Μπιλμπάο...

Σκασίλα μας οι διακοπές Αλμπάκι,
ήσουν εσύ,
η δια παντός Διακοπή απ' το Φόβο για ό,τι Τρομερό κι αν μου συνέβη από τότε.

"Με χρειάζεται η Άλμπα μου" λέω πάντα μέσα μου και προχωρώ.

Θυμάσαι που ήσουν 6 μηνών;
Η ama σου μιλούσε στα ισπανικά,
εγώ στα ελληνικά,
εσύ έλεγες κάτι δικά σου,
έκανε κρύο τρομερό,
ήμασταν έξω,
στο Madrid Rio,
εσύ στο καρότσι
η  ama το 'σπρωχνε,
εγώ είχα σοβαρές δουλειές τότε, κάπνιζα δίπλα,
τουλάχιστον πήγαινα πιο δίπλα,
έκανε κρύο τρομερό,
είχε νυχτώσει,
Ιανουάριος του 2006...

“Άλμπα, βάλε τα χέρια μέσα απ' το κουβερτάκι...”

και ως εκ θαύματος για πρώτη φορά
ανασήκωσες λίγο το κεφάλι,
με κοίταξες,
κι έβαλες τα χέρια μέσα.
6 μηνών ήσουν...

Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ μετά από σένα την ίδια!
Το να μπορούμε να μιλάμε στα ελληνικά απ' τις πρώτες-πρώτες στιγμές,
στη γλώσσα που ο μπαμπούλης μπορεί να σου πει ότι σ' αγαπάει
και να 'χει τον τόνο τη μνήμη και το αίσθημα αιώνων,
όπως το άκουσα απ' τη γιαγιούλα,
και κείνη απ' τη δικιά μου τη γιαγιούλα, την Κατίνα
και κείνη απ' τη δικιά της και πιο πίσω και πιο πίσω
μέχρι να χαθούμε σε γιαγιούλες και Χρόνο...

Σπουδαίο δώρο μου έκανες εκείνη την ημέρα Άλμπα μου.
Κι από τότε είναι το Μυστικό μας.
Περιλούζουμε όποιον θέλουμε από πάνω μέχρι κάτω,
βάσκο, καστεγιάνο, καταλανό γκαγιέκγκο... γερμανό...

Κανένας δε μας καταλαβαίνει όταν εμείς δε θέλουμε...
γελάμε όσο θέλουμε,
γελάμε στα ελληνικά
γι' αυτό αγάπησες τα ελληνικά,
για τα γέλια μας...

Η γλώσσα μας είναι η σχέση μας πια Άλμπα,
η Σχέση μας και το Μυστικό μας.

Όταν έγινες 11 μηνών σε βαφτίσαμε.
Στην Ελλάδα, στο χωριό,
ήθελα εγώ Ορθόδοξη για να μην έχεις αυτά τα ενοχικά που νομίζω έχουν πολλοί καθολικοί,
την άφηνε αδιάφορη όλο αυτό την ama και συμφώνησε,
Ορθόδοξη,
καλά κρασιά,
στόκος ο παπάς του χωριού δεν ήθελε να σε πει Άλμπα,
δεν του φαινόταν αρκετά ορθόδοξο,
καλά κρασιά δηλαδή,
κι έφερε  ο μπαμπούλης δικούς του παπάδες, φίλους του απ' το Άγιο Όρος

και είσαι ΑΛΜΠΑ.

ΑΛΜΠΑ σκέτο τους είπα. Ούτε Άλμπα-Μαρία, ούτε Άλμπα-Σοφία που ήθελε ο παπα-στόκος...

ΑΛΜΠΑ. Αυτό μας άρεσε την ama και μένα.

(Είναι από κείνη τη μέρα της βάφτισης, είμαστε στην Εκκλησία της Χάλκης, στο χωριό... Πρόσεξε το βλέμμα της amaς, θέλει να φύγετε τρέχοντας γιατί της είπα ότι θα σε πάρει ο παπάς (όχι ο στόκος) και θα σε κουρέψει λίγο μ' ένα ψαλιδάκι και μετά θα σου κάνει βουτιές μες στο νερό κλαις δεν κλαις... Κοίτα και μένα... "Πώς θα της εξηγήσω της καθολικιάς το τί κλάμα έχει να ρίξει;" ή κάτι τέτοιο σκέφτομαι με το κεφάλι κάτω...)

Θυμάσαι ένα άλλο απόγευμα,
ήσουν 1,5, πέθαινες απ' τη δίψα
κι έλεγες
“agua”

και γω δε σου δινα,

ήμασταν στην κουζίνα...

“agua”

“agua”

“agua”

και σου λεγα πως αν δε μου το πεις ΝΕΡΟ εγώ νερό δε θα σου δώσω;

Ποτέ από κείνο το απόγευμα δεν μου ξαναμίλησες σε άλλη γλώσσα;
Θυμάσαι τι δίψα πέρασες;

Συγνώμη Άλμπα μου αλλά ήταν η μόνη προίκα που είχα να σου δώσω.
Η Γλώσσα μου.
Να έχεις και μια δεύτερη γλώσσα κατάδικιά σου,
είναι δεύτερη πατρίδα η γλώσσα,
είναι φίλοι η γλώσσα
είναι σχέσεις,
είναι σουβλάκια
είναι παιχνίδια
ζωή ολόκληρη είναι.

Νομίζεις θα θελες να περνάς τα καλοκαίρια στην Ελλάδα αν δε μιλούσες ελληνικά;

(Στο αγαπημένο σημείο, στη Σεγκόβια πέρυσι, δεν είχαν αρχίσει ακόμα τα σχολεία και σε πήρα μαζί μου, με το γκρουπ, με του ΠΕΛΑΡΓΟΥΣ, τους φιλάθλους της Εθνικής Μπάσκετ, θυμάσαι;)

10 χρόνια σήμερα κι ούτε 3 γενέθλιά σου δε γιορτάσαμε μαζί.
Να δω πώς θα το συγχωρέσεις κι αυτό.
Κατακαλόκαιρο που γεννήθηκες, είχα πάντα δουλειά... (Να δούμε από δω και πέρα...) 

Πάντως σήμερα που είμαι μακριά,
σε νιώθω σε χώρο αγαπημένο και ασφαλή,

σ' ακούω με τη λογοδιάρροια που σε πιάνει πάντα στα ελληνικά,
μπουρ μπουρ με κόσμο γύρω,
μπουρ μπουρ με του καλοκαιριού τις δασκάλες των ελληνικών σου,
την Κατερίνα, τη Ρίκυ, την άλλη Κατερίνα

σε βλέπω να 'χεις πάρει ένα ύψιλον και να το 'χεις ισιώσει,
το όμικρον-γιώτα να το χώρισες και να κράτησες το γιώτα,
το ίδιο και με το έψιλον-γιώτα,
το γιώτα μόνο
ευθυτενή γιώτα ολόισια,
λαμπάδες, κεράκια

σε βλέπω εκεί κάτω απ' την κληματαριά που έπαιζα και γω κι η θεία Ειρήνη,
βλέπω να 'χει μαζευτεί κόσμος,
στο πάρτυ που σου ετοίμασε η γιαγιούλα,
ξαδέρφια, θείες μου, θείες σου, φίλοι μου, φίλες σου ,
πάρτι τάιμ
φίλες του καλοκαιριού που τις έκανες γιατί μιλάς ελληνικά που σου κόστισαν δίψα ολοήμερη,
σε βλέπω να φυσάς τα 10 κεράκια-γιώτα να γέρνουν σαν ύψιλον
και σ' αγαπάω Άλμπα μου.

(Εδώ, στην άλλη σου πατρίδα εδώ, στη Χώρα των Βάσκων, στο "Ζωγραφισμένο Δάσος")

Σ' ευχαριστώ Αλάιτζ.

Υ.Γ: 18 Ιουλίου Άλμπα μου, σαν τη μέρα που γεννήθηκες εσύ αλλά το 1936, ξεκίνησε κι ένας πόλεμος, τρομερός και περίφημος, ο Ισπανικός Εμφύλιος... Έχουμε χρόνια μπροστά μας να μιλήσουμε γι' αυτόν κι εύχομαι...
νά τί σου εύχομαι φέτος:
να μη ζήσεις τέτοιο πράμα σε καμιά απ' τις δυο πατρίδες σου. Είναι ευθύνη του μπαμπούλη και των φίλων του αυτό.

Χρόνια πολλά αγάπη μου, κι αυτό που σου είπα πέρυσι απ' το Πόρτο, ισχύει και φέτος, κάθε χρόνο ισχύει. Ο Άνθρωπος παίρνει το Μέγεθος των Ονείρων του. Να κάνεις Μεγάλα Όνειρα.

                                           Μπαμπούλης