ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΙΣΠΑΝΙΑ. ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ
Σάββατο βράδυ 27 προς 28 Ιουνίου, σχεδόν έτοιμες οι βαλίτζες για να πετάξω την επόμενη στις 9 το πρωί για Πόρτο,
βγήκαμε με την Αλάιτζ,
πήγαμε να δούμε το BALETT NACIOANAL,
έξοχη παράσταση,
είχαμε όρεξη για περπάτημα,
καταπληκτική βραδιά,
καταπληκτικό να περπατάς στη Μαδρίτη,
περπατήσαμε,
περπατήσαμε,
από το Κοινοβούλιο, εκεί δίπλα είναι το Teatro Zarzuela,
περάσαμε δίπλα απ' τη Santa Ana,
διασχίσαμε την Puerta del Sol,
φτάσαμε στο Mercado San Miguel,
πρότεινα εγώ να φάμε σ' ένα βάσκικο εκεί δίπλα που κάνει
καταπληκτικές αγκινάρες
καταπληκτικό γόνο καλαμαριού...
αντέδρασε η Αλάιτζ,
είναι πανάκριβο λέει,
πάμε κάπου αλλού,
όχι λέω εγώ,
πόσο καιρό θα κάνουμε να ξαναβρεθούμε,
έχω δουλειά μέχρι τον 1η Σεπτεμβρίου...
όχι
λέει η Αλάιτζ,
ναι
λέω εγώ
εννοείται ότι έγινε αυτό που
έλεγε εκείνη και πήγαμε στη La Latina,
σ' ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι και στο 1/4 οι τιμές σε σχέση με το άλλο.
Ήπιαμε κρασάκι, Ribera de Duero εννοείται (είχα δουλειά μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου στις 27 Ιουνίου)
πληρώσαμε,
φύγαμε για σπίτι.
Μπαίνω στο ίντερνετ...
Διάγγελμα λέει...
Ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.
(Μια βάσκα από τους εκατοντάδες που βγήκαν την Κυριακή του Δημοψηφίσματος στο Θέατρο Αριάγα του Μπιλμπάο να υποστηρίξουν το 'ΟΧΙ" του ελληνικού αού όπως ακριβώς τους είχε καλέσει ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ένα "ΟΧΙ" εναντίον των εκβιασμών είχε πει, πήραν τους δρόμους κι οι βάσκοι, ψοφάνε για αγώνες και τους Έλληνες μας αγαπούν πολύ.)
Χαρά η Αλάιτζ,
επιτέλους ρωτάνε έναν Λαό λέει,
σταμάτα δεν είναι τόσο απλό της λέω εγώ,
ώρα ήταν να ρωτήσουν και τον έρμο τον έλληνα (el pobre griego...)
του ρημάξαν τη ζωή (le han jodido la vida)
επιμένει εκείνη,
καλά κρασιά λέω εγώ...
(Στήθηκε και κάλπη στο Μπιλμπάο, ΕΖ θα πει ΟΧΙ.)
Πετάω το πρωί για Πόρτο.
Ούτε να ακυρώσουν δεν προλάβαιναν όσοι είχαν κλείσει το "ΣΠΕΡΜΑ και ΧΤΑΠΟΔΙ".
(Κλασική κι αυτή, στο Σαν Σεμπαστιάν, στο Παλάτι Μιραμαρ.)
Πρωί-πρωί έρχεται ένα μήνυμα ότι μια κυρία δε θα πετάξει,
θα μείνει να ψηφίσει.
Κaλά κρασιά λέω εγώ πάλι, μέσα μου πάλι.
21 γενναίους επομένως περίμενα. Από 22 θα έρχονταν 21.
Φτάνω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης με όλες τις βαλίτζες μου...
τη μία την πολύ μεγάλη με ρούχα κανονικά για το 10ήμερο
καθώς και ρούχα κανονικά για το 6ήμερο των Σουρεαλιστικών Σουαρέ που θα ακολουθούσε κατ' ευθείαν, την επομένη δηλαδή της αναχώρησης των Γενναίων του Βορρά...
Μία λοιπόν τεράστια με ρούχα σχετικώς κανονικά με εξαίρεση κα΄τι καπέλα,
η άλλη βαλίτζα ήταν όλη σκηνικά και κοστούμια.
Για τους Σουρεαλιστές μόνο γιατί φέτος αποφάσισα να είναι χωρίς Ντρες Κόουντ το ταξίδι στο βορρά.
Και το τρίτο βαλιτζίδιο με τη μουσική για τα δύο διαφορετικά ταξίδια συν υπολογιστής κτλ κτλ...
Φτάνω μ' όλα αυτά στο αεροδρόμιο και μου λεν οι της RayanAir ότι δεν μπορούν να μου πάρουν ούτε καν τη μεγάλη βαλίτζα γιατί οι αχθοφόροι κάνουν απεργία.
Κοιτάζω δίπλα στα άλλα γκισέ...
Τις έπαιρναν.
Άλλες εταιρείες τις έπαιρναν τις βαλίτζες.
Ετούτης εδώ γιατί;;;;
Έμαθα αμέσως το γιατί.
Απ' το Μάιο οι εργαζόμενοι απεργούν και δεν παίρνουν βαλίτζες της συγκεκριμένης μόνο εταιρείας γιατί η συγκεκριμένη έκρινε καλό να μην πληρώνει.
Προχωρώ με τις 29 βαλίτζες μου σαν τσαμπί από σταφύλι,
μου λένε μπορείς να περάσεις και με τη μεγάλη σα να ήτανε μικρή,
“μα τη βλέπετε πως είναι;” λέω
“δεν πειράζει” επιμένουν
“σα να ήτανε μικρή, να περάσετε από κει, απ' όπου περνάνε και όσοι έχουν μόνο χειραποσκευές...”
προχωρώ...
την ανοίγουν...
αλλού σαμπουάν,
αλλού κολόνιες...
πιο πολύ απ' όλα πόνεσα όταν είδα να πετάνε στον κάδο...
κάτι που μου είχε δώσει η Ντίνα...
“για το καλοκαίρι” μου είχε πει
“για να μην ξεραίνονται τα μούτρα σου εκεί μπροστά στο λεωφορείο...”
Σε λίγες μέρες, στις 22 Ιουλίου κλείνει 3 χρόνια η Ντίνα, 3 χρόνια που αποξεραίνεται μέσα μου η τελευταία φορά μας, απολίθωμα ο όγκος του αποχαιρετισμού που δεν έγινε ποτέ στο νοσοκομείο της Λάρισας...
(Η Ντίνα και γω πριν πολλά πολλά χρόνια όταν ήμασταν κι οι δυο ζωντανοί.)
Έφτασα στο Πόρτο.
Βαλίτζες, ένα πτώμα εγώ, έναν καφέ πρόλαβα κι άρχισαν να βγαίνουν και οι Γενναίοι του Βορρά.
Έτσι αποφάσισα να τους ονομάσω μιας και, όχι μόνο ήρθαν, όχι μόνο δεν ακύρωσαν αλλά για 10 μέρες ήταν υπόδειγμα ταξιδιωτών παρά τα όσα νέα έφταναν κάθε τόσο απ' την Ελλάδα που ζούσε στο ρυθμό ενός ακατανόητου για τον συνοδό τους Δημοψηφίσματος.
21 Γενναίοι.
16 φίλοι του El Greco και 5 ξέμπαρκοι ταξιδιώτες του Κύκλου που απ' την αρχή έγιναν “ένα” ευτυχώς, τουλάχιστον οι 20 έγιναν 1.
Η Μαρία,ένα έξοχο παιδί, παράδειγμα αγωγής κι ευαισθησίας, χαρά κάθε ξεναγού και συνταξιδιώτη,
(Από τότε που κέρδισε η Μαρίνα τον περσινό Διαγωνισμό μ' αυτή τη φωτογραφία ήθελε να φωτογραφηθεί εκεί η Μαρία)
η Ελένη κι ο Δημήτρης, αγαπημένοι φίλοι, ο Δημήτρης είναι ο ηθοποιός που σύστησα τελευταία, σα να μην πέρασαν 30 χρόνια από τότε που παντρεύτηκαν, χέρι-χέρι κάθε λεπτό, η Ελένη κι ο Δημήτρης, γλώσσα με γλώσσα κάθε που νόμιζαν ότι δεν τους βλέπαμε...
(Βάζω σε γλυπτό την Ελένης για να μην σκανδαλίσω καθώς σε όλες της φωτογραφίες φιλιούνται σαν σε ταινία πορνό.)
Ο Γιάννης η Ευγενία κι ο Βασίλης, ένα μοναδικό Τρίγωνο,
αγαπημένο,
πατέρας κόρη και γαμπρός,
χαίρεσαι να τρως και να πίνεις και να μιλάς μαζί τους,
ο Γιάννης δεν πίστευε ότι ο Δημήτρης κι η Ελένη ήταν παντρεμένοι 30 χρόνια,
με πήρε αλά μπρατσέτα και μου λέει σε άπταιστα καρδιτσιώτικα...
"άρε τώρα μένα δε μι κουρουιδεβς, αυτοί γκόμενοι είνι, το σκάσαν απ' τα ζευγάριατς... αλλιώς δε θα ήταν όλι την ώρα μάτσα-μούτσα"
"Γιάννη!!!" του λέω αυστηρά... τους ξέρω χρόνια... ξέρω και τα παιδιά τους,
στο παρά 5 δεν έγιναν και παππούδες...
"Αι στο διάλου" μου λέει με πολύ αγάπη.
(Βασίλης Ευγενία και Γιάννης με τη Μαρία αριστερά τους)
Ύστερα είχα τις 4 Ευτέρπες,
2 φίλες καθηγήτριες η Λίτσα κι η Σοφία που είχαμε συνταξιδέψει πριν 13 ακριβώς χρόνια,
που φέραν κι άλλες δυο φίλες τους, τη Λασκαρίνα και την Τασία
13 χρόνια μετά,
πιο συγκινητικό κι απ' την αμοιβαία εκτίμηση είναι που δε δυσκολευτήκαμε να αναγνωριστούμε στο αεροδρόμιο,
κατ' ευθείαν αγκαλιά και φιλί
(Οι 4 Ευτέρπες με την Ελένη του Γιώργου αριστερά)
η Βίκυ και ο Βίκτωρας, μάνα και γιος, ωραίοι,
τελευταίος έρωτας των Χριστουγέννων, τα Χριστούγεννα συνταξιδέψαμε και νά,
ξαναήρθαν κι έμελλε να δω από κοντά ένα "ΝΑΙ" κι ένα "ΟΧΙ να διχάζει έστω και κομψά μέχρι μάνα και γιο.
Κι ύστερα είχα τα 4 γαβρόπουλα, φίλοι που μου έμειναν από παιχνίδια του αιώνιου αντιπάλου
τον Δημήτρη και τη Μαίρη, άλλο ένα σπίτι που δίχασε ο Αλέξης με το Δημοψήφισμά του και σαν να μην έφτανε αυτό ο Δημήτρης μνα προσπαθεί να εξηγήσει στους υπόλοιπους τί είναι τα κολάτεραλς... Μπέρδεψες τα ταξίδια Δημήτρη, αυτή η Σκηνή έπρεπε να είναι στα Σουρεαλιστικά Σουαρέ.
κι η Ελένη με το Γιώργο, ΔΑΓΚΩΤΟ ΟΧΙ κι δυο αυτοί, κλασικό παράδειγμα του: "πάντα γελαστοί και γελασμένοι".
Αυτά ήταν τα δικά μου τα παιδιά.
Κι ύστερα είχα μια κυρία γεννημένη το 1930 που όσο κι αν τη ρώτησα για την κρίση του '29, τί θυμάται, τί είχε γίνει τότε, αν μπορούσε να αποφευχθεί ο πόλεμος, αν είχε γνωρίσει από κοντά τον Σαλαζάρ, τον Φράνκο, αν αν αν... να βγάλω συμπεράσματα ήθελα να καταλάβω το τώρα απ' το χθες,
τίποτα,
τσιμουδιά δεν έβγαλε...
Είχα και τη Σίσυ που της στάθηκε αδύνατον μέχρι την τελευταία μέρα να μου μιλήσει στον ενικό, σπάνιας αγωγής παιδί,
η Κατερίνα, το άλλο μονόκλινο σε δύσκολους καιρούς που αν τη γνώριζα από πριν θα τη ζευγάρωνα με τη Μαρία να γλιτώσουν τα 300 επιπλέον,
και τον Γιώργο με την Κάτια, το Λόμπυ του Σκληρού Ευρώ οι οποίοι κατανησύχησαν γιατί νόμιζαν ότι ο Πρωθυπουργός σοβαρολογούσε όταν έλεγε ότι σκέπτεται να πρωτοτυπήσει και να κάνει όσα ακριβώς έλεγε προεκλογικά. Εγώ έκανα ό,τι μπορούσα πάντως να τους καθησυχάσω με όλα όσα αυτό σημαίνει, “μην ανησυχείς Γιώργο, και ξεναγοί και πολιτικοί και όλοι, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα..."
Κι άρχισε το ταξίδι.
Κομμένοι στα δυο.
Μισοί εκεί, όπου το εκεί κάθε φορά
και μισοί στην Ελλάδα.
Απ' όσα είδαμε και νιώσαμε στο Πόρτο, προσπάθησα να κρατήσουμε τη Νοσταλγία που φέρνει ο κάθε αποχωρισμός, θαλασσοπόρων ή οδοιπόρων, τη Νοσταλγία και το Βιβλιοπωλείο του, το Λέλο.
στο δρόμο μας για το Σαντιάγο Ντε Κομποστέλα, άρον άρον απ' την πρώτη μέρα Μύδια και Γλάροι,
απ' το Σαντιαγκο προσπάθησα να κρατήσει η μνήμη την αγκαλιά όχι του Αγίου, την αγκαλιά που δώσαμε με τις Μαρίες
και το Λιβανιστήρι που σαν Δημοψήφισμα να επικρέμονταν πάνω απ' τα κεφάλια μας ολόκληρη εβδομάδα.
απ' την Κορούνια την απεραντοσύνη του Ωκεανού και την κορμοστασιά του παλαιότερου εν ενεργεία Φάρου του Κόσμου,
απ' τη Χιχόν τη μυρωδιά του Μηλίτη, μπουκάλι αναποδογυρισμένο να χύνει κρασί στο στόμα που αν δεν ξέρεις το περνάς για γερμανικό μαρτύριο, νομίζεις ότι ότι Χανς, ένας Χανς σε στρίμωξε, σου άνοιξε το στόμα και ρίχνει μέσα ρίχνει ρίχνει μέχρι να πνιγείς
στο Οβιέδο γνωρίσαμε ένα σωρό κόσμο, με τον Ταξιδιώτη φωτογραφηθήκαμε κιόλας αλλά...
αλλά πάλι στης Νομαρχέσσας την αγκαλιά και στους παράνομους έρωτές της καταλήξαμε...
κι η παρανομία μας ώθησε ψηλά, ανεβήκαμε ψηλά, εκεί, έτσι και όπως θα πρεπε να ζει ο άνθρωπος, ψηλά στις λίμνες, εκεί που σου βγαίνει η ευχή αυθόρμητα, σαν τα ψηλά βουνά να ζήσουμε όλοι!
Πήγαμε και στην Αλταμίρα, έκλαψα πάλι μέσα μου όταν είδα από κοντά ότι δεν έχουμε μόνο βιολογικές ανάγκες,
ύστερα φώκιες και Φως στο Σανταντέρ
πίντσιος πάρτυ στο Σαν Σεμπαστιάν
κλασικό ύφος μπλαζιέ στο Μπιαρίτζ
σα τζαζ τύποι, χαλαροί στη Βιτόρια κι ας καιγόμασταν μέσα μας,
σε πανικό στην Παμπλόνα, η μέρα ακριβώς που άρχιζαν οι γιορτές του Σαν Φερμίν
120.000 στο δρόμο εκείνη την ημέρα,
στα άσπρα και στα κόκκινα,
γάβροι και βάζελοι και χανουμάκια
πιωμένοι, γκολ όλοι,
άφησα στο τέλος το αγαπημένο Μπιλμπάο,
το Μεταμορφωμένο,
το ασχημόπαπο που έγινε Κύκνος,
με το αγαπημένο ξενοδοχείο μπροστά στο λαιμό του Κύκνου,
το Γκουγκενχάιμ...
Άφησα τελευταία τελευταία τη Γκερνίκα...
Απ' την πρώτη κιόλας μέρα είχα πει στο μικρόφωνο ότι σκέπτομαι να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο το πρόγραμμα ώστε την ημέρα του Δημοψηφίσματος να είμαστε στη Γκουέρνικα και να ψηφίσουμε όλοι κάτω απ' την Ιερή Βελανιδιά των Βάσκων, εκεί που χιλιάδες χρόνια ψήφιζαν και κείνοι κι έπαιρναν αποφάσεις για το Κοινό Καλό ή όχι...
Κι έτσι έγινε...
Όλα τ' άλλα ανήκουν στην Ιστορία και στη Μνήμη του καθενός.
Η κρέμα της Ντίνας,
η κάρτα που μου 'γραψε η Μαρία,
η σκόνη στα βιβλία του Λέλο,
οι βίσωνες,
οι ταύροι
τα άλογα,
τα δέντρα,
οι μάγισσες,
η ΕΤΑ
τα ΝΑΙ μας και τα ΟΧΙ μας.
Πήρα όλες, τις 29 βαλίτζες μου και γύρισα σπίτι στη Μαδρίτη. Ακυρώθηκαν τα Σουρεαλιστικά Σουαρέ του Ιουλίου. Ακυρώθηκε και το επόμενο ταξίδι στο Βορρά που 'χα για τον Ιούλιο.
Τα Σουρεαλιστικά Σουαρέ μεταφέρθηκαν. Αυτό είναι το σωστό, μεταφέρθηκαν.
Τα μεταφέραμε στις 2 με 7 Σεπτεμβρίου.
Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτό το λίγο που θέλουμε να μοιραστούμε κάθε χρόνο, αυτό το λίγο, ένα ταξίδι που το κάνουμε μετά ΠΟΛΥ, και το απλώνουμε μέσα μας σαν την πλαστελίνη και μας κρατάει όλο το χρόνο ζωντανούς με πόθο για ένα επόμενο αρνούμαι να δεχτώ ότι είναι πολύ να θέλει ο άνθρωπος να κάνει ένα ταξίδι...
Θα το κάνουμε. 2 με 7 Σεπτεμβρίου Σουρεαλιστές μου. Με Σκηνικά Κοστούμια κι όλα. Και μπορεί να γινε για καλό η αναβολή. Τον Σεπτέμβριο θα 'χουμε μαζί μας και την Γκαλά, όπως και με τους Σουρεαλιστές του Μαΐου γιατί τον Ιούλιο δεν μπορούσε.
Και το Αύγουστο. (Εδώ το Πρόγραμμα του Αυγούστου.)
Τηλέφωνο στην κυρία Κική: 210-32 25 175
Ό,τι κανονίσαμε θα το κάνουμε.
13 με 22 Αυγούστου.
Και 23 Αυγούστου με 1η Σεπτεμβρίου.
Πάλι αμετανόητος με 29 βαλίτζες θα είμαι στο βορρά με φίλους αγαπημένους, για να πάω από κει κατ' ευθείαν να βρω τους Σουρεαλιστές στις 2 Σεπτεμβρίου.
Γενναίους τους λέω κι αυτούς του Αυγούστου,
Γενναίος είναι πια όποιος αποφασίζει το λίγο που περισσεύει να το κάνει ταξίδι και γνωριμία με άλλο τόπο και άλλο τρόπο βίου.
Ραντεβού στις 13 Αυγούστου, και στις 23 Αυγούστου και στις 2 Σεπτεμβρίου.
Πείτε το και στους φίλους σας.
Και μη ντραπείτε κανέναν. Κανένα βλέμμα και κανένα σχόλιο γείτονα κακεντρεχούς,
μην κρύψετε το ταξίδι που θα κάνετε,
μη φοβηθείτε μη σας πουν αναίσθητους, πλούσιους και άλλα τέτοια φαιδρά.
Θέλουν να μα στρέψουν τον έναν ενάντια στον άλλο.
Ο Φασισμός θεραπεύεται Διαβάζοντας κι ο Ρατσισμός Ταξιδεύοντας να τους πείτε όσους σας κοιτάξουν λοξά.
Από καρδιάς ευχαριστώ τους 21 Γενναίους του Βορρά για όλα αλλά ειδικά για τη Στιγμή της Γκερνίκας.
Υ.Γ: Ακολουθεί σε φωτογραφίες η στιγμή της ψηφοφορίας. Για κάλπη το μπλε μπουφάν μου. Η μυστηριώδης Γηραιά Κυρία γεννηθείσα μια χρονιά μετά τη Μεγάλη Κρίση του '29 αρνήθηκε να ψηφίσει. Άρα είχαμε μία αποχή. όλοι οι άλλοι είναι εδώ. Λίγο πριν να κλείσουν οι κάλπες στην Ελλάδα ανακοινώσαμε το δικό μας αποτέλεσμα. Το δημοσίευσα στη σελίδα μου στο φέισμπουκ και φάνταζε αστείο.
62% είχε το ΟΧΙ στο γκρουπ μου. Δεν το λέω ούτε για καλό ούτε για κακό. Μόνον ως γεγονός.
Καλά κρασιά μου είπαν κάτι φίλοι απ' την Ελλάδα. 49% το πολύ 52% θα πάει...
Εμείς πάντως 62%, βγάλαμε. Δεν είμαστε και Εταιρεία Δημοσκοπήσεων, ένα λεωφορείο είμαστε...
Όλα τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
(Η Σοφία, η πρώτη στο Αρχαίο Παραβάν.)
(Η Λίτσα που αναγνωριστήκαμε με την πρώτη μετά από 13 χρόνια.)
(Ο Γιάννης της Ευγενίας που διαβάζει βουλωμένο γράμμα στον Έρωτα.)
(Η Κάτια του Γιώργου του Δαγκωτού "ΝΑΙ")
(Η Ελένη του Γιώργου του Δαγκωτού "ΟΧΙ")
(Η Μαίρη η γαβροπούλα του Δημήτρη)
(Η Λασκαρίνα που κι αυτή έναν διχασμό στο σπίτι το είχε απ' ό,τι μου είπε.)
(Η Τασία που από θαύμα δε χάθηκε λόγω του πάθους της να φωτογραφίζει...)
(Η Κατερίνα η μονόκλινη που έχασε το τηλέφωνο στη Λα Κορούνια και τρεις μέρες μετά τηλεφωνόντας και ξανατηλερφωνόντας ένας κύριος απάντησε και της το έστειλε στο Μπιλμπάο.)
(Η Δόλια μάνα, η Βίκυ του Βίκτωρα.)
(Η Ευγενία του Βασίλη και του Γιάννη)
(Ο Βασίλης της Ευγενίας.)
( Ο Βίκτωρας της Βίκυς.)
( Η Σίσυ.)
(Η Ωραία Ελένη του Δημήτρη.)
(Ο Δημήτρης της Ελένης. Ο Ερωτίλος. Δεν τους έβαλα στο παραβάν μαζί γιατί δε θα ολοκληρώνονταν ποτέ η ψηφορία)
(Η Μαρία η Πενταγιώτισσα)
(Ο Δημήτρης που είχε και το άγχος με τα κολάτεραλς)
(Ο Γιώργος του 'ΟΧΙ" Δαγκωτό.)
(Ο Γιώργος του "ΝΑΙ". Δαγκωτό κι αυτό κι ας μη φαίνεται.)
El Greco.
Σάββατο βράδυ 27 προς 28 Ιουνίου, σχεδόν έτοιμες οι βαλίτζες για να πετάξω την επόμενη στις 9 το πρωί για Πόρτο,
βγήκαμε με την Αλάιτζ,
πήγαμε να δούμε το BALETT NACIOANAL,
έξοχη παράσταση,
είχαμε όρεξη για περπάτημα,
καταπληκτική βραδιά,
καταπληκτικό να περπατάς στη Μαδρίτη,
περπατήσαμε,
περπατήσαμε,
από το Κοινοβούλιο, εκεί δίπλα είναι το Teatro Zarzuela,
περάσαμε δίπλα απ' τη Santa Ana,
διασχίσαμε την Puerta del Sol,
φτάσαμε στο Mercado San Miguel,
πρότεινα εγώ να φάμε σ' ένα βάσκικο εκεί δίπλα που κάνει
καταπληκτικές αγκινάρες
καταπληκτικό γόνο καλαμαριού...
αντέδρασε η Αλάιτζ,
είναι πανάκριβο λέει,
πάμε κάπου αλλού,
όχι λέω εγώ,
πόσο καιρό θα κάνουμε να ξαναβρεθούμε,
έχω δουλειά μέχρι τον 1η Σεπτεμβρίου...
όχι
λέει η Αλάιτζ,
ναι
λέω εγώ
εννοείται ότι έγινε αυτό που
έλεγε εκείνη και πήγαμε στη La Latina,
σ' ένα πολύ συμπαθητικό μπαράκι και στο 1/4 οι τιμές σε σχέση με το άλλο.
Ήπιαμε κρασάκι, Ribera de Duero εννοείται (είχα δουλειά μέχρι την 1η Σεπτεμβρίου στις 27 Ιουνίου)
πληρώσαμε,
φύγαμε για σπίτι.
Μπαίνω στο ίντερνετ...
Διάγγελμα λέει...
Ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.
Χαρά η Αλάιτζ,
επιτέλους ρωτάνε έναν Λαό λέει,
σταμάτα δεν είναι τόσο απλό της λέω εγώ,
ώρα ήταν να ρωτήσουν και τον έρμο τον έλληνα (el pobre griego...)
του ρημάξαν τη ζωή (le han jodido la vida)
επιμένει εκείνη,
καλά κρασιά λέω εγώ...
Πετάω το πρωί για Πόρτο.
Ούτε να ακυρώσουν δεν προλάβαιναν όσοι είχαν κλείσει το "ΣΠΕΡΜΑ και ΧΤΑΠΟΔΙ".
Πρωί-πρωί έρχεται ένα μήνυμα ότι μια κυρία δε θα πετάξει,
θα μείνει να ψηφίσει.
Κaλά κρασιά λέω εγώ πάλι, μέσα μου πάλι.
21 γενναίους επομένως περίμενα. Από 22 θα έρχονταν 21.
Φτάνω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης με όλες τις βαλίτζες μου...
τη μία την πολύ μεγάλη με ρούχα κανονικά για το 10ήμερο
καθώς και ρούχα κανονικά για το 6ήμερο των Σουρεαλιστικών Σουαρέ που θα ακολουθούσε κατ' ευθείαν, την επομένη δηλαδή της αναχώρησης των Γενναίων του Βορρά...
Μία λοιπόν τεράστια με ρούχα σχετικώς κανονικά με εξαίρεση κα΄τι καπέλα,
η άλλη βαλίτζα ήταν όλη σκηνικά και κοστούμια.
Για τους Σουρεαλιστές μόνο γιατί φέτος αποφάσισα να είναι χωρίς Ντρες Κόουντ το ταξίδι στο βορρά.
Και το τρίτο βαλιτζίδιο με τη μουσική για τα δύο διαφορετικά ταξίδια συν υπολογιστής κτλ κτλ...
Φτάνω μ' όλα αυτά στο αεροδρόμιο και μου λεν οι της RayanAir ότι δεν μπορούν να μου πάρουν ούτε καν τη μεγάλη βαλίτζα γιατί οι αχθοφόροι κάνουν απεργία.
Κοιτάζω δίπλα στα άλλα γκισέ...
Τις έπαιρναν.
Άλλες εταιρείες τις έπαιρναν τις βαλίτζες.
Ετούτης εδώ γιατί;;;;
Έμαθα αμέσως το γιατί.
Απ' το Μάιο οι εργαζόμενοι απεργούν και δεν παίρνουν βαλίτζες της συγκεκριμένης μόνο εταιρείας γιατί η συγκεκριμένη έκρινε καλό να μην πληρώνει.
Προχωρώ με τις 29 βαλίτζες μου σαν τσαμπί από σταφύλι,
μου λένε μπορείς να περάσεις και με τη μεγάλη σα να ήτανε μικρή,
“μα τη βλέπετε πως είναι;” λέω
“δεν πειράζει” επιμένουν
“σα να ήτανε μικρή, να περάσετε από κει, απ' όπου περνάνε και όσοι έχουν μόνο χειραποσκευές...”
προχωρώ...
την ανοίγουν...
αλλού σαμπουάν,
αλλού κολόνιες...
πιο πολύ απ' όλα πόνεσα όταν είδα να πετάνε στον κάδο...
κάτι που μου είχε δώσει η Ντίνα...
“για το καλοκαίρι” μου είχε πει
“για να μην ξεραίνονται τα μούτρα σου εκεί μπροστά στο λεωφορείο...”
Σε λίγες μέρες, στις 22 Ιουλίου κλείνει 3 χρόνια η Ντίνα, 3 χρόνια που αποξεραίνεται μέσα μου η τελευταία φορά μας, απολίθωμα ο όγκος του αποχαιρετισμού που δεν έγινε ποτέ στο νοσοκομείο της Λάρισας...
Έφτασα στο Πόρτο.
Βαλίτζες, ένα πτώμα εγώ, έναν καφέ πρόλαβα κι άρχισαν να βγαίνουν και οι Γενναίοι του Βορρά.
Έτσι αποφάσισα να τους ονομάσω μιας και, όχι μόνο ήρθαν, όχι μόνο δεν ακύρωσαν αλλά για 10 μέρες ήταν υπόδειγμα ταξιδιωτών παρά τα όσα νέα έφταναν κάθε τόσο απ' την Ελλάδα που ζούσε στο ρυθμό ενός ακατανόητου για τον συνοδό τους Δημοψηφίσματος.
21 Γενναίοι.
16 φίλοι του El Greco και 5 ξέμπαρκοι ταξιδιώτες του Κύκλου που απ' την αρχή έγιναν “ένα” ευτυχώς, τουλάχιστον οι 20 έγιναν 1.
Η Μαρία,ένα έξοχο παιδί, παράδειγμα αγωγής κι ευαισθησίας, χαρά κάθε ξεναγού και συνταξιδιώτη,
η Ελένη κι ο Δημήτρης, αγαπημένοι φίλοι, ο Δημήτρης είναι ο ηθοποιός που σύστησα τελευταία, σα να μην πέρασαν 30 χρόνια από τότε που παντρεύτηκαν, χέρι-χέρι κάθε λεπτό, η Ελένη κι ο Δημήτρης, γλώσσα με γλώσσα κάθε που νόμιζαν ότι δεν τους βλέπαμε...
Ο Γιάννης η Ευγενία κι ο Βασίλης, ένα μοναδικό Τρίγωνο,
αγαπημένο,
πατέρας κόρη και γαμπρός,
χαίρεσαι να τρως και να πίνεις και να μιλάς μαζί τους,
ο Γιάννης δεν πίστευε ότι ο Δημήτρης κι η Ελένη ήταν παντρεμένοι 30 χρόνια,
με πήρε αλά μπρατσέτα και μου λέει σε άπταιστα καρδιτσιώτικα...
"άρε τώρα μένα δε μι κουρουιδεβς, αυτοί γκόμενοι είνι, το σκάσαν απ' τα ζευγάριατς... αλλιώς δε θα ήταν όλι την ώρα μάτσα-μούτσα"
"Γιάννη!!!" του λέω αυστηρά... τους ξέρω χρόνια... ξέρω και τα παιδιά τους,
στο παρά 5 δεν έγιναν και παππούδες...
"Αι στο διάλου" μου λέει με πολύ αγάπη.
Ύστερα είχα τις 4 Ευτέρπες,
2 φίλες καθηγήτριες η Λίτσα κι η Σοφία που είχαμε συνταξιδέψει πριν 13 ακριβώς χρόνια,
που φέραν κι άλλες δυο φίλες τους, τη Λασκαρίνα και την Τασία
13 χρόνια μετά,
πιο συγκινητικό κι απ' την αμοιβαία εκτίμηση είναι που δε δυσκολευτήκαμε να αναγνωριστούμε στο αεροδρόμιο,
κατ' ευθείαν αγκαλιά και φιλί
η Βίκυ και ο Βίκτωρας, μάνα και γιος, ωραίοι,
τελευταίος έρωτας των Χριστουγέννων, τα Χριστούγεννα συνταξιδέψαμε και νά,
ξαναήρθαν κι έμελλε να δω από κοντά ένα "ΝΑΙ" κι ένα "ΟΧΙ να διχάζει έστω και κομψά μέχρι μάνα και γιο.
Κι ύστερα είχα τα 4 γαβρόπουλα, φίλοι που μου έμειναν από παιχνίδια του αιώνιου αντιπάλου
τον Δημήτρη και τη Μαίρη, άλλο ένα σπίτι που δίχασε ο Αλέξης με το Δημοψήφισμά του και σαν να μην έφτανε αυτό ο Δημήτρης μνα προσπαθεί να εξηγήσει στους υπόλοιπους τί είναι τα κολάτεραλς... Μπέρδεψες τα ταξίδια Δημήτρη, αυτή η Σκηνή έπρεπε να είναι στα Σουρεαλιστικά Σουαρέ.
κι η Ελένη με το Γιώργο, ΔΑΓΚΩΤΟ ΟΧΙ κι δυο αυτοί, κλασικό παράδειγμα του: "πάντα γελαστοί και γελασμένοι".
Αυτά ήταν τα δικά μου τα παιδιά.
Κι ύστερα είχα μια κυρία γεννημένη το 1930 που όσο κι αν τη ρώτησα για την κρίση του '29, τί θυμάται, τί είχε γίνει τότε, αν μπορούσε να αποφευχθεί ο πόλεμος, αν είχε γνωρίσει από κοντά τον Σαλαζάρ, τον Φράνκο, αν αν αν... να βγάλω συμπεράσματα ήθελα να καταλάβω το τώρα απ' το χθες,
τίποτα,
τσιμουδιά δεν έβγαλε...
Είχα και τη Σίσυ που της στάθηκε αδύνατον μέχρι την τελευταία μέρα να μου μιλήσει στον ενικό, σπάνιας αγωγής παιδί,
η Κατερίνα, το άλλο μονόκλινο σε δύσκολους καιρούς που αν τη γνώριζα από πριν θα τη ζευγάρωνα με τη Μαρία να γλιτώσουν τα 300 επιπλέον,
και τον Γιώργο με την Κάτια, το Λόμπυ του Σκληρού Ευρώ οι οποίοι κατανησύχησαν γιατί νόμιζαν ότι ο Πρωθυπουργός σοβαρολογούσε όταν έλεγε ότι σκέπτεται να πρωτοτυπήσει και να κάνει όσα ακριβώς έλεγε προεκλογικά. Εγώ έκανα ό,τι μπορούσα πάντως να τους καθησυχάσω με όλα όσα αυτό σημαίνει, “μην ανησυχείς Γιώργο, και ξεναγοί και πολιτικοί και όλοι, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα..."
Κι άρχισε το ταξίδι.
Κομμένοι στα δυο.
Μισοί εκεί, όπου το εκεί κάθε φορά
και μισοί στην Ελλάδα.
Απ' όσα είδαμε και νιώσαμε στο Πόρτο, προσπάθησα να κρατήσουμε τη Νοσταλγία που φέρνει ο κάθε αποχωρισμός, θαλασσοπόρων ή οδοιπόρων, τη Νοσταλγία και το Βιβλιοπωλείο του, το Λέλο.
στο δρόμο μας για το Σαντιάγο Ντε Κομποστέλα, άρον άρον απ' την πρώτη μέρα Μύδια και Γλάροι,
απ' το Σαντιαγκο προσπάθησα να κρατήσει η μνήμη την αγκαλιά όχι του Αγίου, την αγκαλιά που δώσαμε με τις Μαρίες
και το Λιβανιστήρι που σαν Δημοψήφισμα να επικρέμονταν πάνω απ' τα κεφάλια μας ολόκληρη εβδομάδα.
απ' την Κορούνια την απεραντοσύνη του Ωκεανού και την κορμοστασιά του παλαιότερου εν ενεργεία Φάρου του Κόσμου,
απ' τη Χιχόν τη μυρωδιά του Μηλίτη, μπουκάλι αναποδογυρισμένο να χύνει κρασί στο στόμα που αν δεν ξέρεις το περνάς για γερμανικό μαρτύριο, νομίζεις ότι ότι Χανς, ένας Χανς σε στρίμωξε, σου άνοιξε το στόμα και ρίχνει μέσα ρίχνει ρίχνει μέχρι να πνιγείς
στο Οβιέδο γνωρίσαμε ένα σωρό κόσμο, με τον Ταξιδιώτη φωτογραφηθήκαμε κιόλας αλλά...
αλλά πάλι στης Νομαρχέσσας την αγκαλιά και στους παράνομους έρωτές της καταλήξαμε...
κι η παρανομία μας ώθησε ψηλά, ανεβήκαμε ψηλά, εκεί, έτσι και όπως θα πρεπε να ζει ο άνθρωπος, ψηλά στις λίμνες, εκεί που σου βγαίνει η ευχή αυθόρμητα, σαν τα ψηλά βουνά να ζήσουμε όλοι!
Πήγαμε και στην Αλταμίρα, έκλαψα πάλι μέσα μου όταν είδα από κοντά ότι δεν έχουμε μόνο βιολογικές ανάγκες,
ύστερα φώκιες και Φως στο Σανταντέρ
πίντσιος πάρτυ στο Σαν Σεμπαστιάν
κλασικό ύφος μπλαζιέ στο Μπιαρίτζ
σα τζαζ τύποι, χαλαροί στη Βιτόρια κι ας καιγόμασταν μέσα μας,
σε πανικό στην Παμπλόνα, η μέρα ακριβώς που άρχιζαν οι γιορτές του Σαν Φερμίν
120.000 στο δρόμο εκείνη την ημέρα,
στα άσπρα και στα κόκκινα,
γάβροι και βάζελοι και χανουμάκια
πιωμένοι, γκολ όλοι,
άφησα στο τέλος το αγαπημένο Μπιλμπάο,
το Μεταμορφωμένο,
το ασχημόπαπο που έγινε Κύκνος,
με το αγαπημένο ξενοδοχείο μπροστά στο λαιμό του Κύκνου,
το Γκουγκενχάιμ...
Άφησα τελευταία τελευταία τη Γκερνίκα...
Απ' την πρώτη κιόλας μέρα είχα πει στο μικρόφωνο ότι σκέπτομαι να το κάνουμε με τέτοιο τρόπο το πρόγραμμα ώστε την ημέρα του Δημοψηφίσματος να είμαστε στη Γκουέρνικα και να ψηφίσουμε όλοι κάτω απ' την Ιερή Βελανιδιά των Βάσκων, εκεί που χιλιάδες χρόνια ψήφιζαν και κείνοι κι έπαιρναν αποφάσεις για το Κοινό Καλό ή όχι...
Κι έτσι έγινε...
Όλα τ' άλλα ανήκουν στην Ιστορία και στη Μνήμη του καθενός.
Η κρέμα της Ντίνας,
η κάρτα που μου 'γραψε η Μαρία,
η σκόνη στα βιβλία του Λέλο,
οι βίσωνες,
οι ταύροι
τα άλογα,
τα δέντρα,
οι μάγισσες,
η ΕΤΑ
τα ΝΑΙ μας και τα ΟΧΙ μας.
Πήρα όλες, τις 29 βαλίτζες μου και γύρισα σπίτι στη Μαδρίτη. Ακυρώθηκαν τα Σουρεαλιστικά Σουαρέ του Ιουλίου. Ακυρώθηκε και το επόμενο ταξίδι στο Βορρά που 'χα για τον Ιούλιο.
Τα Σουρεαλιστικά Σουαρέ μεταφέρθηκαν. Αυτό είναι το σωστό, μεταφέρθηκαν.
Τα μεταφέραμε στις 2 με 7 Σεπτεμβρίου.
Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτό το λίγο που θέλουμε να μοιραστούμε κάθε χρόνο, αυτό το λίγο, ένα ταξίδι που το κάνουμε μετά ΠΟΛΥ, και το απλώνουμε μέσα μας σαν την πλαστελίνη και μας κρατάει όλο το χρόνο ζωντανούς με πόθο για ένα επόμενο αρνούμαι να δεχτώ ότι είναι πολύ να θέλει ο άνθρωπος να κάνει ένα ταξίδι...
Θα το κάνουμε. 2 με 7 Σεπτεμβρίου Σουρεαλιστές μου. Με Σκηνικά Κοστούμια κι όλα. Και μπορεί να γινε για καλό η αναβολή. Τον Σεπτέμβριο θα 'χουμε μαζί μας και την Γκαλά, όπως και με τους Σουρεαλιστές του Μαΐου γιατί τον Ιούλιο δεν μπορούσε.
Και το Αύγουστο. (Εδώ το Πρόγραμμα του Αυγούστου.)
Τηλέφωνο στην κυρία Κική: 210-32 25 175
Ό,τι κανονίσαμε θα το κάνουμε.
13 με 22 Αυγούστου.
Και 23 Αυγούστου με 1η Σεπτεμβρίου.
Πάλι αμετανόητος με 29 βαλίτζες θα είμαι στο βορρά με φίλους αγαπημένους, για να πάω από κει κατ' ευθείαν να βρω τους Σουρεαλιστές στις 2 Σεπτεμβρίου.
Γενναίους τους λέω κι αυτούς του Αυγούστου,
Γενναίος είναι πια όποιος αποφασίζει το λίγο που περισσεύει να το κάνει ταξίδι και γνωριμία με άλλο τόπο και άλλο τρόπο βίου.
Ραντεβού στις 13 Αυγούστου, και στις 23 Αυγούστου και στις 2 Σεπτεμβρίου.
Πείτε το και στους φίλους σας.
Και μη ντραπείτε κανέναν. Κανένα βλέμμα και κανένα σχόλιο γείτονα κακεντρεχούς,
μην κρύψετε το ταξίδι που θα κάνετε,
μη φοβηθείτε μη σας πουν αναίσθητους, πλούσιους και άλλα τέτοια φαιδρά.
Θέλουν να μα στρέψουν τον έναν ενάντια στον άλλο.
Ο Φασισμός θεραπεύεται Διαβάζοντας κι ο Ρατσισμός Ταξιδεύοντας να τους πείτε όσους σας κοιτάξουν λοξά.
Από καρδιάς ευχαριστώ τους 21 Γενναίους του Βορρά για όλα αλλά ειδικά για τη Στιγμή της Γκερνίκας.
Υ.Γ: Ακολουθεί σε φωτογραφίες η στιγμή της ψηφοφορίας. Για κάλπη το μπλε μπουφάν μου. Η μυστηριώδης Γηραιά Κυρία γεννηθείσα μια χρονιά μετά τη Μεγάλη Κρίση του '29 αρνήθηκε να ψηφίσει. Άρα είχαμε μία αποχή. όλοι οι άλλοι είναι εδώ. Λίγο πριν να κλείσουν οι κάλπες στην Ελλάδα ανακοινώσαμε το δικό μας αποτέλεσμα. Το δημοσίευσα στη σελίδα μου στο φέισμπουκ και φάνταζε αστείο.
62% είχε το ΟΧΙ στο γκρουπ μου. Δεν το λέω ούτε για καλό ούτε για κακό. Μόνον ως γεγονός.
Καλά κρασιά μου είπαν κάτι φίλοι απ' την Ελλάδα. 49% το πολύ 52% θα πάει...
Εμείς πάντως 62%, βγάλαμε. Δεν είμαστε και Εταιρεία Δημοσκοπήσεων, ένα λεωφορείο είμαστε...
Όλα τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
El Greco.
Οι ευχές δεν έχει σημασία να λέγονται τη μέρα της γιορτής αρκεί να λέγονται απο καρδιάς! Σου εύχομαι ολόψυχα να τα εκατοστησεις!
ReplyDeleteΜε αγάπη, Λίτσα!