Το ταξίδι στο ξερό άγονο οροπέδιο της Καστίλλης, αποκάλυψε κατ’ αρχάς σε μένα τον ίδιο για άλλη μια φορά ότι υπάρχει ομορφιά παντού γύρω…
Οι 5 πόλεις αυτού του ταξιδιού, η Άβιλα, η Σαλαμάνκα, η Σεγκόβια, το Τολέδο κι η Μαδρίτη αποδείχτηκαν 5 αστέρων εμπειρία.
Το σημαντικότερο, άφησαν πίσω τους ερωτήσεις:
¿Antes la verdad que la paz?
Είχε δίκιο ο Ουναμούνο; Πρώτα η αλήθεια και μετά η ησυχία μας;
Έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσουμε τις ήρεμες μέρες της ζωής, πρέπει να δοθεί χώρος και προτεραιότητα στην Αλήθεια;
Ή είμαστε άσχημοι χωρίς ψέματα;
Σα να ‘γινε θαύμα στο οροπέδιο, μπροστά σε τείχη κι ανεμόμυλους το ακρωτηριασμένο χέρι του μυαλού κινήθηκε, πήρε πρωτοβουλία κι άγγιξε το πληγωμένο χέρι του Θερβάντες.
Πεντάστερη η αίσθηση και στο Βερολίνο, τη Δρέσδη, τη Λειψία με φινάλε στο κόσμημα που λέγεται Πότσνταμ!
* (Φωτό Περ. Μοσχολιδάκης)
Είναι καθυστέρηση να κοιτάς πίσω;
Το να τραβάς μπροστά, μόνο μπροστά στο όνομα του «δεν ξύνω πληγές» μήπως είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για νέες βαθύτερες πληγές στο μέλλον;
Μιλήσαμε ξανά για Πολιτική, για Πολιτικές, για όλα όσα γίνονται στη ζωή μας ερήμην μας και στην καλύτερη περίπτωση τα μαθαίνουμε με 30-40 χρόνια καθυστέρηση, μπήκαμε σε ερείπια και βίλες του παρελθόντος, δε βρήκαμε ούτε μια λύση μπροστά στο παράλογο που λέγεται «Τελική Λύση» και εξολόθρευση κομμουνιστών, εβραίων, ομοφυλόφιλων, τσιγγάνων, ανθρώπων με νοητικά ή άλλα προβλήματα, 14.500.000 άνθρωποι, μπήκαν κάτω από το τίτλο «Τελική Λύση».
Μιλήσαμε για αγώνες προδομένους, δολοφονημένους αγώνες, πνιγμένους στα κανάλια του Βερολίνου ν’ αναζητούν καθαρά νερά και κάθαρση, τί με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο; Ναι, αν δεν το κατάλαβες, αν δεν καταλαβαίνουν από χρόνο οι νεκροί στο λέω εγώ, 15 Ιανουαρίου του 2019, τώρα, δυο μήνες περίπου πριν απ’ τη μέρα που σου γράφω έκλεισαν 100 χρόνια απ’ τη δολοφονία σου, περάσαμε δίπλα απ’ το κανάλι που σε πέταξαν, κάποιοι αναρωτήθηκαν,
«αφού είναι μία όλη κι όλη η ζωή που ζούμε αξίζει να τη θυσιάσουμε για κάτι πέρα απ’ την προσωπική χαρά;»
Κι ο άλλος, ο χωρισμένος μας εαυτός αμέσως απάντησε μέσα μας: «τι χαρά είναι αυτή αν λιμνάζει στα βρωμόνερα της αποκλειστικά προσωπικής ευδαιμονίας; Τι χαρά κρύβει μια ζωή που δεν μοιράζεσαι;»
Ρόζα, συγχώρα αν δεν καταλαβαίνω αλλά αποχαιρετήσαμε την πατρίδα σου με την Ωδή στη Χαρά της 9ης του συμπατριώτη σου. Η Χαρά η υποτιμημένη! Δεν είναι μόνο η Λύπη κολλητή της Δημιουργίας, έχει κι η χαρά μυστικά πολλά ν’ αποκαλύψει.
Ένας πίνακας φτιαγμένος απ’ το πληγωμένο χέρι του μυαλού, ένας τεράστιος Χριστός στα κόκκινα ντυμένος, ένας άλλος άντρας στα λευκά υψώνει τα χέρια και μεις τον κοιτάζουμε και προσπαθούμε να διαβάσουμε τί λέει το βλέμμα του μπροστά στις υψωμένες κάνες των όπλων που τον σημαδεύουν, άλλος καμβάς αιώνιος μπροστά μας, δυο μικρά κορίτσια αριστερά και δεξιά και πίσω τους ο ζωγράφος κι ο καθρέφτης μας καλούν να μπούμε στον τρισδιάστατο χώρο της Τέχνης και της Ιστορίας του Ανθρώπου, μια αίθουσα πανεπιστημίου 800 χρόνων γνώσης, τείχη άμυνα κι επίθεση 1000 χρόνων, πόλεμος και ειρήνη και μουσική και ζωγραφική και φύση κι η πόλη της Περγάμου να ζωντανεύει μπροστά μας σε 3D χάρη σ’ όσα καταφέρνει ο Άνθρωπος όταν δεν κάνει πόλεμο, ο Ναός της Περγάμου έτοιμος σαν τότε μπροστά μας, η φωτιά στο βωμό έχει ήδη ανάψει και περιμένει να θυσιάσουμε τον καταστροφικό μας εαυτό… There is so much beauty in the world!
Ευχαριστώ τους Ποιητές και τους Μουσικούς του Κόσμου, Έλληνες, Ισπανούς, Γερμανούς… Τους ευχαριστώ που μου έδωσαν και εξακολουθούν να μου δίνουν την πρώτη ύλη για να φτιάχνω ταξίδια. Ευχαριστώ κι όσους τα μοιραστήκαμε με την καρδιά μας κι αυτή τη φορά, όλους όσους κι αυτή τη φορά δεν άφησαν τα δυο ταξίδια στο χαρτί και τα κάναν Ιστορία μας.
There is so much beauty in the world!
Γ.Λ
No comments:
Post a Comment