«Να πεις στο γιατρό να σου αλλάξει την αγωγή» είπε το άλλο μου μισό στον «ονειροπόλο» αλλά ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι τελικά γίνεται με το στανιό του ξεροκέφαλου.
Έκατσα και τα σκέφτηκα όλα λογικά, και δεν έβγαινε ο λογαριασμός.
Πώς;
Ποιος;
Πώς, ποιος και γιατί θα σου ανοίξουν εσένα τα θέατρα, Αρχαία Θέατρα σπουδαία ν’ ανοίξουν για να κάνεις εσύ μέρα μεσημέρι παραστάσεις μετά τις ξεναγήσεις σου;
Λογικότατα αυτό έλεγε η Λογική.
Ποιος να τα βάλει όμως με την ορμή του οράματος;
Απ’ τον Αύγουστο ως το Μάρτιο το μόνο που μεσολάβησε ήταν δουλειά. Δουλειά, δουλειά, δουλειά που είναι και η μόνη τέχνη που ξέρω.
Μέρος της Δουλειάς ήταν να εντοπίσω πρώτα τα κλειδιά που θα άνοιγαν τις πόρτες. Με κοίταζε αραγμένη στον καναπέ της η Λογική, έτρωγε ποπ-κορν και γελούσε ειρωνικά μ’ όσα σχεδίαζα.
Εγώ, δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Κι είδα να γίνεται μπροστά στα μάτια μου κάτι που βαθιά πιστεύω από παιδί: πως τα ωραία πράματα γίνονται μ’ εύκολο τρόπο, ρέει, κυλάει σα νεράκι το Καλό και βρίσκει να περάσει και να φτάσει.
Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη ξανά και ξανά, πέτα, βρες τρόπο, φτάσε εκεί που θες…
Η Ρένα, μίλησε στο Σταύρο, ο Σταύρος στην Περιφέρεια Ηπείρου και τις Εφορείες Αρχαιοτήτων, οι Προϊστάμενοι των Εφορειών σε ξεναγούς αρχαιολόγους…
Στο ραντεβού με τον κο. Σταύρο Μπένο, εξήγησα το Όραμά μου, όσα είχε σχεδιάσει το μυαλό σχεδόν ερήμην μου κι ο Πρόεδρος του Διαζώματος είπε Ναι, θα βοηθήσω όπου μπορώ γιατί αυτό που θες να κάνεις, βοήθεια προς όσα κάναμε και μεις ως τώρα θα είναι, να μη φυτρώσουν αγκάθια στο δικό μας όραμα επειδή δεν πάτησε πόδι ανθρώπου κανονικού, μην είναι μόνο για φορείς και επισήμους η δική μας δουλειά. Αυτό ένιωσα να λέει με άλλα λόγια. Κι είπα μέσα μου, «αυτός είναι ένας σοβαρός, ευφυής και αποτελεσματικός άνθρωπος»!
«Να κάνεις την Άρτα έδρα» με συμβούλευσε ο Σταύρος, εκεί είναι το κέντρο βάρους για να κάνεις αυτό που θες να κάνεις.
Ευχαριστώ Σταύρο για όλα. Ευχαριστώ ΔΙΑΖΩΜΑ.
Οκτώβριος 2018.
Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη…
Οκτώβριο μπαίνει στο έργο ο Περικλής. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης. Είμαι στο Μπιλμπάο, είναι Οκτώβριος, του τηλεφωνώ και συνεννοούμαστε για όλα τα επί της ουσίας και μη μέσα σε 30 δευτερόλεπτα. 30 χρόνια είχα να κάνω τόσο εύκολα φίλο. Φίλος είναι πια ο Περικλής.
Το Νοέμβριο έρχομαι στην Αθήνα, πάω στο Σταυρό του Νότου να δω και ν’ ακούσω τη Χριστίνα. Τη Χριστίνα Μαξούρη, πολύ αγαπημένη απ’ τον καιρό της Γκόλφως του Καραθάνου. Περνάει το κάρο το μυαλού μου για την Ήπειρο Χριστινάκι , έρχεσαι μαζί μας… Θα ναι εκεί πολλοί άνθρωποι που μ’ αγαπάνε και θ’ αγαπήσουν και σένα, μόνο όταν τη μοιράζεσαι τη χαρά που δίνει η αγάπη, μόνο τότε πολλαπλασιάζεται.
Ανεβαίνει κι η Χριστίνα.
Κι ύστερα ζήτησα απ’ την Άλμπα μου να ετοιμάσει δυο-τρία αγαπημένα, σα χέρι που σε κρατούσε παιδί και σε ασφάλιζε ορισμένα τραγούδια, Άλμπα μου θέλω το «Ω καλή μου Ξανθιά» από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, το «Ήταν καμάρι της Αυγής» απ’ το Ματωμένο Γάμο του Λόρκα, θέλω και το Χάρτινο το Φεγγαράκι του Χατζιδάκι και το Hungarian Pastoral Fantasy του Franz Doppler.
Όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο τους, έμενε απλά το 99% να γίνει.
Στη στροφή αυτή μπαίνει στο έργο κι η Σοφία, η Σοφία Εξάρχου αγαπημένη φίλη και μόνιμη κάτοικος Άρτας ανέλαβε production manager και κυνηγός ταλέντων.
Έβαλε τόσο χρόνο, τόση δουλειά και κυρίως τόση αγάπη, μέχρι τη μάνα της έβαλε κι έφτιαξε μαρμελάδα με τα χέρια της δώρο για όλους, όλα στο χέρι φτιαγμένα, con Amor. Έτσι όπως κάνουν αιώνες οι Έλληνες τα πράματα στην επαρχία, με τα χέρια τους όλα, μαρμελάδα νεράτζι σε μικρά βαζάκια για 170 ανθρώπους…
Κοίταζε η Λογική απ’ τον καναπέ της ανάστατη κι έτρωγε τα νύχια της νευρωτικά. Δε μπορούσε να καταλάβει, δε μπορούσε να χωνέψει πως μια συμβολαιογράφος, μορφωμένος σοβαρός άνθρωπος ζητάει απ’ τη μάνα της να κάνει μαρμελάδα για να την προσφέρουν σε κάτι τουρίστες που θα ρθουν, να βρει ο καθένας τους το βαζάκι του στο δωμάτιό του δώρο…
Μέσα στα πάμπολλα που προσέφερε η Σοφία ήταν και ο εντοπισμός του Μαύρου Χρυσού που λέγεται Ηλίας Αγγέλου! Ένα θαυμάσιο παιδί, μισό ελληνάκι μισό τζαμαϊκανός και κλαρινίστας… Μ’ έφτιαξε η ιδέα: στο κλαρίνο…ο Τζαμαϊκανός!
- «Θα ρθεις απ’ την Άρτα για πρόβες στην Αθήνα» του λέω.
«Βεβαίως, ό,τι χρειαστεί…» Κι ήρθε κι αντηχούσε το κλαρίνο μπροστά στη Gernika του γραφείου μου στην καρδιά της Αθήνας κι οι γέφυρες άρχισαν να χτίζονται να παίρνουν την καμπύλη του χαμόγελου, πήρα και την Αγγελική σε μια πρόβα, της αδερφής μου την κόρη 11 χρονών και ως ευφυής άνθρωπος ο Περικλής εφηύρε ρόλο και γι’ αυτή… «Θα κάνεις την Ιερή Βελανιδιά» της λέει, έβγαλε γέρικο αιώνων ήχο απ’ την ψυχή ενός παιδιού, πρόβα τζενεράλε την βραδιά πριν την αναχώρηση…
«Ηλία, αύριο το πρωί θέλω να υποδέχεσαι τον κόσμο στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων με κλαρίνο…» Ξημέρωσε, Σάββατο, 9 Μαρτίου 2019, στο πάρκινγκ της Φιλελλήνων αντηχεί το κλαρίνο και το καραβάνι ξκεκινάει…
Τον περασμένο Αύγουστο, κάπου στην Τοσκάνη, σε μια έκλαμψη, σα σε μια δυσλειτουργία του μυαλού μου σα σε επιληψία Δημιουργίας πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια μου ταξίδι από Αρχαίο Θέατρο σ’ Αρχαίο Θέατρο, με ξενάγηση και παράσταση, ξενάγηση και παράσταση…
Κι είμαι τώρα εδώ, στη Μαδρίτη, στο σπίτι μου, απ’ το μικρό παρόν μου αγναντεύω όσα είναι πλέον παρελθόν.
Ξαναζώ τη στιγμή που στο Ρωμαϊκό Ωδείο Νικοπόλεως άρχισε να κοκκινίζει στη Δύση του ήλιου, ένα κλαρίνο κι ένα φλάουτο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, δυο νέα παιδιά ακροβολίστηκαν σ’ ανατολή και δύση της πέτρας και της Ιστορίας παίζοντας ύμνο στην Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου κάθε φορά που πάει να τον γονατίσει μια Απώλεια.
Ξαναζώ τη στιγμή που στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης οι θεατές γίνανε Χορός Αρχαίας Τραγωδία υμνήσανε τον Έρωτα και δείξανε τα δόντια τους στο Μέλλον χορεύοντας αγκαλιασμένοι μέσα στην ορχήστρα του θεάτρου το Ηπειρώτικο παραδοσιακό «Δόντια Πυκνά»
Ξαναζώ τη στιγμή που στην Κασσώπη, κατέβηκαν τα σύννεφα κι έφτιαξαν σκηνικό ιδανικό κάτω απ’ το βράχο της θυσίας του Ζαλόγγου, με θέα το γλυπτό του Ζογγολόπουλου ανοίξαμε μονοπάτι προς την καρδιά και σε καιρούς παράξενους και ύποπτους αρθρώσαμε χωρίς φόβο τη λέξη Πατρίδα, χωρίς ίχνος τοξικότητας πατριδοκάπηλης λαγνείας, Πατρίδα, Πέτρα, Φως, Χορτάρι, ο Τόπος μου, αφήνοντας να πέσει ένα δάκρυ στο χώμα που έλαχε να φυτρώσαμε.
Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν να μετατραπεί μια απλή τριήμερη εκδρομή σε Πολιτιστικό Γεγονός. Ευχαριστώ Καλλιτέχνες, φορείς, φίλους και εχθρούς( κι αυτοί βοηθούν καμιά φορά πολύ με τα εμπόδια που ορθώνουν, μας δυναμώνουν). Ευχαριστώ πάνω απ’ όλα εσάς, τους 170 ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, ήθελα πολλούς και πολλοί ανεβήκατε στο στο κάρο, ένα θέατρο γεμάτο φορτίζει αλλιώς την ατμόσφαιρα, 5 καλλιτέχνες και 4 λεωφορεία γεμάτα ωραίους ανθρώπους χωρίς ούτε μια στιγμή έντασης και ρήξης. Η Δύναμη της Τέχνης, της Φιλοξενίας, της Αλήθειας και της Ομορφιάς του Τοπίου έβγαλε το Καλό απ’ την ψυχή του καθενός κι ελπίζω πως όλοι κάτι καλό βρήκαν να πάρουν μαζί τους. Ραντεβού στου χρόνου με όσα η ζωή, η έμπνευση και η αγάπη μάς επιφυλάσσει.
Η Τραγωδία, το τραγούδι, η χαρά, το θέατρο, το Ταξίδι απ’ του Οδυσσέα ως σήμερα το δικό μας, οι Μύθοι κι η ανάγκη μας να τους διηγηθούμε, οι Μύθοι κι η αδυναμία μας να διδαχθούμε απ’ αυτούς, ο έρωτας, η απώλεια, η θυσία ξανά έρωτας και ξανά ελπίδα μέχρι να φτάσουμε όλοι στο Μυαλό του Θεού.
Γιάννης Λυμτσιούλης
Πατήστε εδώ για να δείτε το ρεπορτάζ-οδοιπορικό των 3 ημερών, την έξοχη δουλειά της κας. Μαρίας Παπαθεοδώρου
συγχαρητηρια για την εμπνευση ...για την ευαισθησια σας...και για την αρτια οργανωση ενος τριημερου που θα το κουβαλαω μεσα μου οσο ζω
ReplyDelete