Πάει κι αυτό κι άφησε αίσθηση ολόκληρη και γλυκιά. Τελικά, είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να πάνε ως την Κηφισιά μια Τσικνοπέμπτη όχι για κάποιο εστιατόριο που ένας φίλος που ξέρει από καλό φαΐ τους σύστησε, για μια ομιλία με τίτλο " Η Επιμονή της Μνήμης". Πέτα πέτα χρυσόφτερη σκέψη είπα όταν είδα την αίθουσα κατάμεστη... Και προσπάθησα να θυμηθώ και να θυμίσω και λόγο στο λόγο να κάνουμε ένα ταξίδι και στο τέλος να πάρουμε σπίτι μας σε τάπερ όλο κι όλο ένα δίλημμα: είναι τοξικότερο να θυμάσαι κι αυτό να μη σ' αφήνει να προχωρήσεις ή να ξεχνάς και να είναι η αιτία να μη μαθαίνεις απ' τα λάθη σου;
Ευχαριστώ και το Δήμο Κηφισιάς και το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου για την πρόσκληση, ευχαριστώ τους Φίλους του Μουσείου Γουλανδρή που ήταν εκεί, τους φίλους μου τους παλιούς αλλά και όσους για πρώτη φορά έβλεπα κι ήρθαν ως τη Βίλλα Δροσίνη ν' ακούσουν περί Επιμονής της Μνήμης. Σήμερα, πολύ ειδικά, ένιωσα την ασφάλεια που νιώθει ένα μωρό που κοιμάται ξέγνοιαστο δίπλα στη μάνα του. Γι' αυτό, με τον πιο αγαπημένο μου πίνακα απ' όλους του Sorolla λέω ευχαριστώ απ' την καρδιά μου. Σπαλομπριζόλα versus Μνήμη: 0 -3 !
El Greco
No comments:
Post a Comment