Πάσχα των Καθολικών σήμερα. . Δεν ξέρω τι έγινε απ’ το Σχίσμα και μέτα στις καρδιές των ανθρώπων, σχίστηκαν, ο τρόπος αντίληψης και εορτασμού αυτής τής γιορτής είναι εντελώς διαφορετικός.
Είμαι στη Μαδρίτη, κοιτάζω απ’ το παράθυρο του σπιτιού μου το μεγάλο πάρκο μπροστά, το Madrid Rio και βλέπω έξω μια ακόμα συνηθισμένη Κυριακή. Πιο πολύ γιορτάζει η Άνοιξη παρά η Ανάσταση. Κόσμος πάνω κάτω αγκαζέ, χαρούμενα σκυλιά, χαρούμενοι έφηβοι (και μη) κουτάκια μπύρες κάνουν πικ νικ, βγήκα να περπατήσω με τον Haiku στο ποτάμι, γαύγισε τους πάντες από χαρά, χαρούμενοι ήταν κι αυτοί όλοι έτσι κι αλλιώς με τις μπύρες τους, φτάσαμε ως το μεγάλο πολυκατάστημα, το Plaza Rio, ανοιχτό.
Κυριακή του Πάσχα, πήραμε το δρόμο τής επιστροφής, περάσαμε απ’ το σούπερ-μάρκετ για κρασί, ανοιχτά, περάσαμε κι απ’ το φούρνο για ψωμί, ανοιχτά, άφησα τον Haiku στο σπίτι, πήγα στο γυμναστήριο, ανοιχτά…
Δεν ξέρω τι έγινε στις καρδιές των ανθρώπων
απ’ το Σχίσμα και μετά αλλά το Πάσχα εδώ, είναι μια τυπική λειτουργία στη εκκλησία. Τίποτα στις καρδιές των ανθρώπων.
Επιμένω χρόνια μέσα μου ότι είναι η ΕΝΟΧΗ. Επιμένω πως το Καθολικό Δόγμα επένδυσε σ’ αυτό, τα ρέστα του έπαιξε στο POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…
Τον απωθεί τον άνθρωπο ό,τι μόνιμα τον κάνει να νιώθει ένοχος. Και στη σχέση ενός ζευγαριού το ίδιο συμβαίνει. Όταν ο ένας επιβάλει στον άλλο να νιώθει μόνιμα πως κάνει λάθος, πως φταίει, πως εξ αιτίας του/της κάτι δε γίνεται σωστά, θα φύγει ο «κατηγορούμενος». Όσο πιο μακριά μπορεί θα φύγει.
Το Καθολικό Πάσχα στην Ισπανία είναι σαν τα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπον. Αίμα παντού, να το δουν όλοι, να πιτσιλίσει στα πρόσωπα όλων, όλοι να νιώσουν πως γι’ αυτούς σταυρώθηκε, φταίμε όλοι, φταίω, φταίω, φταίω… POR MI CULPA POR MI CULPA POR MI CULPA…
20 χρόνια τώρα στην Ισπανία σήμερα βεβαιώνομαι. Ο Άνθρωπος δεν αντέχει να τον κατηγορούν συνέχεια. Δεν αντέχει επίκεντρο τής ζωής τους να είναι το Πάθος αντί για την Ανάσταση.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ ανάστησε το ισπανικό σινεμά αρνούμενος ακριβώς αυτό το Δόγμα τής μόνιμης ενοχής κι έβγαλε στο Φως όλους τους «αμαρτωλούς».
Ο «Εσταυρωμένος» στη φωτό, είνα
ι απ’ όλους όλους όλους, ο πιο αγαπημένος μου, του Βελάθκεθ, ο πιο σεμνός, ο πιο καλός Χριστός, αυτός που λιγότερο απ’ όλους σπέρνει την ενοχή διαφημίζοντας το μαρτύριό του. Πεθύμησα να ξεναγήσω στο ΠΡΑΔΟ.
Χρόνια Πολλά σε όλους του φίλους μου τους Καθολικούς.
Υ.Γ: Τηρουμένων των αναλογιών, μέχρι σε λοιμωξιολόγους και κυβερνήτες μπορεί να είναι χρήσιμο το συμπέρασμα. Δεν αντέχει ο άνθρωπος μόνιμα να τον κατηγορούν πως φταίει. Θα φύγει κι άντε να τον βρεις μετά.
Υ.Γ-2: Η Mercedes Sosa στη "Misa Criolla" του Ariel Ramirez
No comments:
Post a Comment