Τέτοιο καιρό το 2018 ετοίμαζα το ταξίδι «Στα Δόντια του Δάντη» Ένα παιχνίδι με το «Δ», τής Δύναμης που προσφέρει η Ποίηση και η Μουσική. «Δόντια», «Δάντης», «Δύναμη», η δύναμη που αποκτάει η ψυχή όταν βυθίζεται σε ποίηση και νότες σπουδαίων στιγμών τής ανθρώπινης δημιουργίας, τη χρειάζεται τη δύναμη αυτή η ψυχή να πορευτεί πότε στα δύσκολα και πότε στα τετριμμένα.
Ταξίδεψα επί τούτου στην Ιταλία για την προετοιμασία του ταξιδιού, ξανά και ξανά και κάθε φορά κάτι άλλο άναβε, σαν αστέρι γήινο και μου φώτιζε περιοχές του μυαλού και αγωνίες ανθρώπινες.
Το ταξίδι άρχιζε απ’ τη Βερόνα και κατηφόριζε, Μπολόνια, Ραβέννα, Φλωρεντία, Σιένα, Σαν Τζιμινιάνο, Μονταλτσίνο, Μοντεπουλτσιάνο, θάλασσα η ομορφιά με τους λόφους και τα κυπαρίσσια να βγάζουν ρίζες στην καρδιά μας, μόνο το Αιγαίο είναι ωραιότερο απ’ την Τοσκάνη, adio Τοσκάνη κι από κει περνούσαμε από Περούτζια και Ασίζη…
Πριν την αναχώρηση του Αυγούστου του 2018, κάποιες μέρες πριν ξεκινήσει το ταξίδι, πήγαμε οικογενειακώς στο Μιλάνο και κει θα έφτανε και το γκρουπ.
Και πού δεν πήγαμε 5 μέρες....
Η μέρα που επισκεφτήκαμε τη Σκάλα,άφησε σφραγίδα. (Το έχουν αυτό κάποιες μέρες, ξεχωρίζουν απ’ τις άλλες, τις πολλές μας.)
Η Αλαιτζ η Άλμπα και γω περιφερόμαστε στους χώρους που έχουν ενέργεια ηφαιστειακή από μνήμες, πρεμιέρες, αποθεώσεις, δάκρυα, φωτογραφίες παντού, η Ιστορία του Λυρικού θεάτρου μπροστά στα μάτια μας, αστράφτει το βλέμμα στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ένα ουράνιο τόξο τής φαντασίας μου επικάθεται σαν φωτοστέφανο πάνω απ’ το κεφάλι του Νουρέγιεφ, μια μινιατούρα του Μότσαρτ, στέκεται σα γίγαντας αυτοπεποίθησης, μουσικά όργανα σε προθήκες εκθέματα τώρα γιατί τ’ άγγιξαν χέρια θεϊκά, στέκομαι μπροστά σ’ ένα πορτραίτο του Μπελίνι…
Ακούω μια φωνή πίσω μου, στρέφουμε κι οι τρεις… Είναι ένας κύριος, ίδια φιγούρα με τον μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, προς στιγμήν νόμιζα ότι πάει, αυτό ήταν, πέρασα κάπου «απέναντι» και βλέπω ό,τι θέλω, ήμουν σίγουρος πως ήταν ο Μητρόπουλος, ήταν όμως ένας γηραιός κομψός κύριος 96 χρόνων…
Buongiorno…
Ήθελε κουβέντα, και γω το ίδιο. Σε άπταιστα itañol, ιταλοισπανικά κάναμε μια απ’ τις πιο πολύτιμες κουβέντες τής ζωής μου.
Ήταν ο archivero, ο copista τής Σκάλας του Μιλάνου κάποτε. Οι παρτιτούρες που έπαιζε το κάθε όργανο για δεκαετίες σ’ αυτό εδώ το θέατρο περνούσαν από τα χέρια του πριν τοποθετηθούν στο αναλόγιο του κάθε μουσικού.
Ήθελε να μας ξεναγήσει.
Αυτό είναι το πιάνο του Τζιουζέπε Βέρντι μας λέει και καμάρωνε σα να ήταν δικό του.
Πάνω από 30 χρόνια που είχε βγει στη σύνταξη αλλά κάθε μέρα πήγαινε στη Σκάλα, στο χώρο που δούλευε μια ζωή αλλά φαίνεται πως πήρε άλλη θέση στην καρδιά του, όχι εκείνη τής δουλειάς που νιώθει κάποιος συνεχώς πως του κλέβει χρόνο απ’ τη ζωή.
30 χρόνια στη σύνταξη κι επέστρεφε κάθε μέρα εκεί.
Συνεχίσαμε να περπατάμε μαζί στους ιερούς χώρους, γυρτός αυτός πολύ γυρτός, ο χρόνος είχε αρχίσει να αλλοιώνει την πεντακάθαρα ευθυτενή κάποτε κορμοστασιά του, συνεχίζουμε ξαφνικά το θαύμα… Είμαστε μπροστά στη Μαρία Κάλλας και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Το κορμί του ίσιωσε και την κοίταζε, και την κοίταζε και καμάρωνε κι έλαμπε το πρόσωπό του κι άρχισε να λέει και να λέει και να λέει… Μιλούσε με στόμφο και με σιγουριά για ό,τι έλεγε!
Για κάποιο λόγο, ένα απ’ τα πολλά που μας είπε το θυμήθηκα σήμερα.
Λα σινιόρα Μαρία ήταν η piu grande signora… Grande, grande, grande!!!!
«Πραγματική ντίβα και buona persona!»
Για πρώτη φορά σ’ όλη αυτή την ώρα του μονολόγου του, πήρα απόφαση να τον διακόψω. Αυτό το «buona persona … το καλός άνθρωπος» είναι αυτό που απ’ όλα πιο πολύ μ’ ενδιαφέρει και με συγκινεί ειδικά όταν πρόκειται για σπουδαίους καλλιτέχνες.
Si si … molto buona persona… Γενναιόδωρη με όλους… Sempre έδινε παραγγελία και έφερναν panini per tutti per tutti che hanno lavorato … Για όλους τους εργαζόμενους παράγγελνε κάτι… Μην ακούτε που λένε πως ήταν δύσκολη. Ναι, θύμωνε πολύ αλλά μόνον μ’ ένα πράμα. Με τους τεμπέληδες! Μ’ αυτούς που δε είχαν στόχο κάθε μέρα να βγάλουν απ’ τον εαυτό τους όλο και κάτι καλύτερο. Η Σινιόρα Μαρία δούλευε ώρες και ώρες, για να είναι σωστά προετοιμασμένη και γι’ αυτή, και για το κοινό και για τους συνεργάτες της και μερικοί ερχόταν χωρίς να έχουν κάνει καν ζέσταμα στη φωνή τους… (Ανέβηκε ο τόνος του αποφασιστικά) ΟΧΙ! Η σινιόρα Μαρία αυτό δεν το επέτρεπε!
Πέρασαν τα χρόνια ήρθε ο κορωνοϊός, μπήκε το Νετφλιξ στη ζωή μου, είδα και το ένα είδα και το άλλο, ένιωσα και το χάσιμο χρόνου είπα κι ευχαριστώ που μου δόθηκε τόσος για να δω κάποια πράματα, πέφτω πάνω στον «Τελευταίο Χορό»! Ένα ντοκιμαντέρ για τον πιο μεγάλο απ’ όλους στο χώρο του, τον μαγικό Μάηκελ Τζιόρνταν.
Κόκκινα τα μάτια του, το ουίσκι δίπλα του στο τραπεζάκι, ζουμάρει η κάμερα συνέχεια στο ουίσκι όσο διηγείται άνθρωπος τη ζωή ημίθεου, τη δική του ζωή. Στόχος του ήταν το κάθε μέρα καλύτερα, κάθε μέρα περισσότερο, κάθε μέρα πιο ψηλά. Μέχρι δακρύων η ανάγκη ορισμένων ανθρώπων να φτάσουν στην προσωπική τους κορυφή, όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα, μέχρι δακρύων ο πόθος να κάνεις τέλεια αυτό που κάνεις, κόκκινα τα μάτια τού Μάηκ όσο πετούσε στη ζωή του…
Κόκκινα και τα δικά μου μάτια… Όσο τον ακούω συνειδητοποιώ πως κάποια απ’ αυτά που βλέπω, κάποια απ’ αυτά που διηγείται τα έχω ξαναζήσει. Συνειδητοποιώ πως όσα μου είχε πει ο Ιταλός Γηραιός Κοπίστα στο Μιλάνο εκείνη την ημέρα για τη Γκραν Σινιόρα, τα ξαναζούσα τώρα με τον Μάηκ, το πώς είναι ένας άνθρωπος που κάθε μέρα θέλει να πάει στην κορυφή των ονείρων του, στην άκρη τής τελειότητας, πώς είναι να δουλεύεις πιο πολύ απ’ όλους ακριβώς επειδή είσαι ο καλύτερος!
Μαζί με τα κανονικά ταξίδια, είναι και τα ταξίδια του μυαλού, ο δρόμος που κόβει το μυαλό, οι γέφυρες που χτίζει και ενώνει κόσμους και στιγμές τής ίδια ζωής, τής δικής μας. Η Μαρία κι ο Μάηκ με σώζουν κάθε φορά που πέφτω πάνω σε όλο και περισσότερους, υποτίθεται επαγγελματίες, που μοναδικό τους στόχο έχουν να κάνουν όσο το δυνατόν λιγότερο, να αποφύγουν τον κόπο και την κούραση, να αποφύγουν τη σκληρή δουλειά, να στρογγυλοκαθίσουν κατ’ ευθείαν κάπου όπου να ’ναι αρκεί να είναι αναπαυτικά. Μακριά απ’ αυτούς. Είναι πράκτορες τής Μετριότητας!
Απ’ το Δάντη ως τη Μαρία Κάλλας, κι απ’ τη Γκραν Σινιόρα ως το Μάηκελ Τζιόρνταν έκανα ένα απολαυστικό ταξίδι, σε τόπο χλοερό με μόνη πανδημία αυτή που προκαλεί το μικρόβιο του να φτάσει κανείς στην κορυφή του.
Κρατάω στο βελούδινο κουτάκι τής μνήμης μου όλα τα πολύτιμα που μοιράστηκε μαζί μας εκείνη την ημέρα αυτός ο ιδιότυπος «ξεναγός» στη Σκάλα του Μιλάνου. Δε θυμάμαι τ’ όνομά του. Ούτε φωτογραφία βγήκαμε, μας πήρε ο λόγος του και το ανάστημά του κι ούτε μια στιγμή δε σκεφτήκαμε κάποιο «μετά» τής στιγμής που ζούσαμε.
Τρία χρόνια μετά από κείνη την ημέρα, και δη μετά τον τελευταίο χρόνο λαίλαπας κορωνοϊού στη Βόρειο Ιταλία, εύχομαι να είναι όρθιος ο Κοπίστα μπροστά στη Μαρία και να διηγείται τη ζωή της που την έκανε και δική του ζωή. Κι αν πάλι ήρθε το τέλος και πήγε και τη βρήκε στον ουρανό, πάλι χαρούμενος θα είναι γιατί το μόνο που ήθελε ήταν μουσική και να μιλάει γι' αυτή!
Υ.Γ: Καμιά φορά στα όνειρα που κάνω ξύπνιος, σκέφτομαι… «να μαζευτούν στη Melodrakma οι καλύτεροι, όσοι έχουν όνειρα και θέλουν να δουλέψουν γι’ αυτά, να μαζευτούν και να το κάνουν Scala και Chicago Bulls το μαγαζί! Και μετά ξυπνάω.
No comments:
Post a Comment